Generatie 16 - deel 9, De huisvader
Het leven als huisvader bevalt Dorian heel goed. De liefde voor zijn drie kinderen is met niets te vergelijken. En mocht hij ooit al bang zijn geweest om er helemaal alleen voor te staan, dan is er een heel leger aan oppashulpen dat hem snel van die angst afhelpt.Om te beginnen is er Georgie, die de eerste jaren na de geboorte bij hem blijft wonen en voor haar kinderen zorgt zoals iedere normale, toegewijde moeder zou doen. Dat komt eigenlijk vrij onverwacht voor Dorian, omdat ze vanaf het begin zo fel tekeer ging tegen het vooruitzicht van een leven met drie handenbindertjes. Maar nu die handenbindertjes daadwerkelijk rondkruipen, lijkt haar afkeer als sneeuw voor de zon verdwenen en stort ze zich zonder enige reserve op het moederschap.En verder beschikken Éowyn, Linden en Finn over een liefhebbende opa en oma en ook nog drie bemoeizieke tantes, die - zo vaak als ze maar kunnen - langskomen om hen te vertroetelen."Waarom doen jij en Georgie eigenlijk zo moeilijk?", vraagt Abbey op een avond, als Amy een feestje geeft. Ze staan met elkaar te dansen, terwijl thuis April en Britney onderling bekvechten wie Finn - hun onbetwiste lieveling - naar bed mag brengen."Wat bedoel je met moeilijk?", vraagt Dorian een beetje verbaasd. Hij is zich er niet van bewust dat Georgie en hij moeilijk doen over wat dan ook. Hun leven loopt op rolletjes.
"Nou", peinst Abbey, "jullie houden van elkaar, jullie hebben drie kindertjes, jullie wonen samen. Waarom trouwen jullie niet gewoon?"De blik die over Dorians gezicht glijdt is zo oprecht verbijsterd, dat Abbey er bijna van schrikt.
"Georgie en ik houden toch niet... zó van elkaar?", zegt hij verbouwereerd.
"Niet?", vraagt ze. "Waarom ging je dan met haar naar bed? Weet je eigenlijk wel zeker dat je 100% homo bent?"Dorian kijkt haar aan of ze niet goed wijs is. Dan haalt hij zijn schouders op. "Weet ik veel of ik 100% homo ben. Of 75. Of 50. Wat kan mij dat nou schelen?" Even zwijgt hij. "Ik was 100% Milan", zegt hij dan. "Ik heb geen behoefte meer aan liefde. Ik blijf liever alleen. Ik ben gelukkig zoals het nu is."Abbey schudt haar hoofd. "Op een dag ontmoet je iemand", zegt ze dan stellig. "Ik weet het zeker."
Dorian glimlacht goedmoedig. "Droom jij maar lekker door hoor zusje van me, als je dat prettig vindt."De jaren verstrijken en langzamerhand worden de drie meest verwende kinderen van Emblesight kleuters.Éowyn is nog steeds haantje de voorste en degene die garant staat voor al het kattekwaad in huis. Met haar twee broertjes steevast als brave knechtjes in haar kielzog. Eigenlijk is ze erg moeilijk hanteerbaar ondanks haar zonnige karakter, en accepteert ze het van niemand om tot de orde geroepen te worden. Behalve van haar vader. De enige voor wie ze gevoelsmatig ontzag heeft en de enige die er zonder enige stemverheffing voor kan zorgen dat ze luistert en zich gedraagt.Linden ontwikkelt zich tot een rustig en intelligent jongetje en Finn is de makkelijkste in de omgang. Zo groeien ze op, kletsen de oren van je hoofd, worden zindelijk en leren lopen. Dorian geniet ervan dat ze steeds zelfstandiger en wijzer worden en er elke dag nieuwe dingen bij leren.Niet lang voor hun zesde verjaardag, vraagt Georgie of hij het heel bezwaarlijk vindt als ze weer op zichzelf zou gaan wonen. Dorian vindt het best, maar vraagt of ze nog een weekje kan wachten, zodat hij een korte reis naar Frankrijk kan maken.
"Daarna ben je vrij om te gaan en te staan waar je wilt", lacht hij.Het wordt een geweldige vakantie, omdat hij meer dan ooit geniet van zijn vrijheid en zich er veel meer dan vroeger van bewust is hoe heerlijk het is om volledig eigen baas te zijn. Er wordt hem gevraagd een kijkje te nemen in een zwaar beveiligd landhuis dat al jaren leeg staat, en veel te snel naar zijn zin heeft hij gevonden wat hij zocht en is het avontuur alweer voorbij."Dus je mist ons niet?", vraagt Georgie hem na een halve week plagerig door de telefoon.
"Totaal niet", grijnst Dorian en als om het te onderstrepen, zet precies op datzelfde moment Éowyn aan de andere kant van de lijn een woedende keel op. "Oh nee hè...", zucht Georgie. Grinnikend hangt Dorian op.Toch overvalt hem dezelfde frustratie als zoveel jaar geleden: de Fransen hebben zijn hulp nauwelijks nodig. Het avonturenbord blijft dagenlang leeg, of er hangt een flauw briefje dat hem vraagt als koppelaar op te treden of een fles nectar te brouwen. Als hij zo'n laatste opdracht maar weer eens aanvaardt en de fles heeft afgeleverd, besluit hij in een impuls om een kijkje te nemen onder de brouwerij.Met het landhuis nog in zijn achterhoofd onderzoekt hij wat wanden en ontdekt zowaar een geheime deur, die een verborgen gangenstelsel onthult. In het eerstvolgende vertrek vindt hij een paar stellingen vol dure flessen nectar, die hij natuurlijk snel inpikt. Niemand weet dat die hier staan, dus niemand zal ze missen.Verder duikt hij in een put vol nectar en vindt een fles die zo vreselijk zeldzaam is dat het hem even doet duizelen, maar na nog wat omzwervingen stuit hij op een deur die hij met geen mogelijkheid openkrijgt. En hoewel hij het idee heeft dat dit nog geen fractie is van wat de tombe herbergt, is hij gedwongen om op zijn schreden terug te keren."Heeft u de sleutel van die deur, eh, beneden?", probeert hij nog bij de kassa, maar ze hebben duidelijk geen idee waarover hij het heeft.Op de laatse dag van zijn vakantieweek maakt hij een lange wandeling door de omgeving en ontdekt een kleine vijver, die hij zich vaag herinnert omdat hij er ooit met veel succes op kikkers heeft gevist. Het is er mooi en stil en hij slentert wat rond, als zijn aandacht wordt getrokken door een paar grote keien. Op de een of andere manier komen ze onecht op hem over, maar zijn pikhouweel ketst er hulpeloos op af.Ineens bedenkt hij iets. Hij fronst even zijn wenkbrauwen en besluit thuis eens met zijn vader te gaan praten.Zodra hij thuis is, legt hij alle flessen die hij op zijn reis gevonden heeft in zijn kelder en bereikt zo zijn levenwens: een goedgevulde nectarkelder, waar hij nog jarenlang plezier van kan hebben. Vol flessen van zelfgekweekt fruit, en met een voorraad peperdure nectar die hij heeft gekocht of gevonden.Als er al een steekje door hem heen gaat bij het besef dat de grootste liefhebber van zijn nectar er nooit meer van zal meegenieten, dan is het slechts gedurende een fractie van een seconde. Daarna herstelt hij zich onmiddellijk en sluit zijn hart weer.Binnen een paar maanden tijd worden er vier verjaardagen gevierd. Georgie wordt veertig en de drieling niet lang daarna zes. Je bent een oud vrouwtje aan het worden", glundert Dorian pesterig.
"Hm, dank je, volgens mij zie ik er nog best uit", reageert Georgie een beetje gepikeerd.Dorian is nog lang niet jarig. In feite is hij nu jonger dan zijn jongste zusjes, die werden geboren toen hij een tiener was.Éowyn mag als eerste de kaarsjes uitblazen en viert haar verjaardag in stijl: de halve keuken vliegt in de hens. En terwijl de vlammen donderend om zich heen grijpen en aan de stoelen likken en Dorian de brandweer belt, kijkt hij zijn dochter gekscherend aan."Je kunt er niks aan doen, maar je weet wel weer de aandacht op je te vestigen."Nu ze naar school gaan en zich tussen leeftijdsgenoten begeven, blijft de drieling hecht. Alleen Finn spreekt soms af met andere kinderen, maar Éowyn en Linden hebben meer dan genoeg aan zichzelf en elkaar. En Éowyn blijft de onbetwiste leider van het clubje. Zij is het ook die bij Dorian bedingt dat hun slaapkamer naar zolder verhuist, in de piepkleine ruimte naast de kamer van hun vader. De drieling vindt het souterrain beneden donker en ongezellig en levert graag wat ruimte in. Meer dan een bed heb je immers niet nodig om te slapen?Dat hun moeder niet meer bij hen woont zit hen niet dwars. Ze zien haar nog geregeld en ze snappen toch wel dat hun ouders niet bepaald een traditionele relatie hebben. Niet zoals de andere vaders en moeders van de kinderen in hun klas.Wat Dorian niet weet, is dat ze bovendien dankzij Amy op de hoogte zijn van Milans bestaan.
"Is papa weleens verliefd geweest?", heeft Éowyn een keer nieuwsgierig gevraagd. En Amy is er niet de persoon naar om dingen te verzwijgen, die wat haar betreft niet verzwegen hoeven te worden.Afgezien daarvan zijn ze een gewoon gezin, met hun eigen blije momenten en hun ruzies.Dat zijn kinderen - net als hij - djinns zijn, dat is Dorian al heel snel duidelijk geworden. Omdat ze hun vader als rolmodel hebben, zijn ze meteen na hun verjaardag begonnen dezelfde trucs uit te halen als hij en legt hij zich er op toe hen te onderwijzen en hun krachten in banen te leiden. Zoals Bandhu dat ooit bij hem deed, en later Milan."Hoe vaak heb ik jullie gezegd dat iemand heimelijk reinigen niet netjes is!?"
"Dee ik niet!", zegt Éowyn braaf.
"Dat was ik niet, hoor!", protesteert Linden verontwaardigd.
"Dan moet je mij niet aankijken!", roept Finn boos.
“Ah, dan is het vast de mysterieuze lampkabouter weer.”Als de drieling negen jaar is, besluit Dorian dat het moment gekomen is om weer eens wat langer op reis te gaan."Jullie zijn nu groot genoeg om me langere tijd te missen en bovendien zal ik mama vragen of ze hier een paar weken wil logeren."
"Hoeveel weken?", pruilt Éowyn.
"Zes."
"ZES!?"
"Zes", knikt Dorian. "Jullie zullen echt geen aandacht tekort komen."Voordat hij vertrekt, gaat hij bij Ilja langs en vraagt naar de geheimzinnige bijl, waarvan hij weet dat zijn opa hem bezat. "Het moet een bijl zijn die de grootste rotsblokken in een slag vermorzelt, volgens mij had hij hem geërfd. Ik weet zeker dat hij erover verteld heeft."Ilja knikt. "Ja, dat was een geheimzinnig ding. Hij mocht hem niet in huis bewaren van Robyn en toen heeft hij hem ergens verstopt, diep in het bos. In een schuur of zo."Het kost Dorian een volle dag om de schuur te vinden. Het blijkt een kleine tombe, waarin de bijl veilig verstopt ligt. Maar voor een beetje avonturier is het vrij eenvoudig om de deur te openen.Binnen bevindt zich een kist, met daarin een klein briefje:Dit is de Bijl van Pangu, in een ver verleden gevonden door Siobhán Kobayne in de Hemelse Tempel van Shang Simla.
Doe er iets slims mee. Hartelijke groet van Elijah Kobayne."Dat maakt mij de rechtmatige erfgenaam van dit relikwie", prevelt Dorian tevreden en pakt de bijl.Een paar dagen later neemt hij afscheid van zijn kinderen."Je belt!", beveelt Éowyn. "Je belt ons véél!"
"Ik zal jullie iedere dag bellen", belooft Dorian. "En jullie zorgen dat je je gedraagt, vooral jij. Zowel bij mama als op school."
"Jajaja", zegt Éowyn, "en braaf ons huiswerk maken, weten we."Na een laatste knuffel stapt Dorian in zijn auto en rijdt de straat uit.
"Nou", peinst Abbey, "jullie houden van elkaar, jullie hebben drie kindertjes, jullie wonen samen. Waarom trouwen jullie niet gewoon?"De blik die over Dorians gezicht glijdt is zo oprecht verbijsterd, dat Abbey er bijna van schrikt.
"Georgie en ik houden toch niet... zó van elkaar?", zegt hij verbouwereerd.
"Niet?", vraagt ze. "Waarom ging je dan met haar naar bed? Weet je eigenlijk wel zeker dat je 100% homo bent?"Dorian kijkt haar aan of ze niet goed wijs is. Dan haalt hij zijn schouders op. "Weet ik veel of ik 100% homo ben. Of 75. Of 50. Wat kan mij dat nou schelen?" Even zwijgt hij. "Ik was 100% Milan", zegt hij dan. "Ik heb geen behoefte meer aan liefde. Ik blijf liever alleen. Ik ben gelukkig zoals het nu is."Abbey schudt haar hoofd. "Op een dag ontmoet je iemand", zegt ze dan stellig. "Ik weet het zeker."
Dorian glimlacht goedmoedig. "Droom jij maar lekker door hoor zusje van me, als je dat prettig vindt."De jaren verstrijken en langzamerhand worden de drie meest verwende kinderen van Emblesight kleuters.Éowyn is nog steeds haantje de voorste en degene die garant staat voor al het kattekwaad in huis. Met haar twee broertjes steevast als brave knechtjes in haar kielzog. Eigenlijk is ze erg moeilijk hanteerbaar ondanks haar zonnige karakter, en accepteert ze het van niemand om tot de orde geroepen te worden. Behalve van haar vader. De enige voor wie ze gevoelsmatig ontzag heeft en de enige die er zonder enige stemverheffing voor kan zorgen dat ze luistert en zich gedraagt.Linden ontwikkelt zich tot een rustig en intelligent jongetje en Finn is de makkelijkste in de omgang. Zo groeien ze op, kletsen de oren van je hoofd, worden zindelijk en leren lopen. Dorian geniet ervan dat ze steeds zelfstandiger en wijzer worden en er elke dag nieuwe dingen bij leren.Niet lang voor hun zesde verjaardag, vraagt Georgie of hij het heel bezwaarlijk vindt als ze weer op zichzelf zou gaan wonen. Dorian vindt het best, maar vraagt of ze nog een weekje kan wachten, zodat hij een korte reis naar Frankrijk kan maken.
"Daarna ben je vrij om te gaan en te staan waar je wilt", lacht hij.Het wordt een geweldige vakantie, omdat hij meer dan ooit geniet van zijn vrijheid en zich er veel meer dan vroeger van bewust is hoe heerlijk het is om volledig eigen baas te zijn. Er wordt hem gevraagd een kijkje te nemen in een zwaar beveiligd landhuis dat al jaren leeg staat, en veel te snel naar zijn zin heeft hij gevonden wat hij zocht en is het avontuur alweer voorbij."Dus je mist ons niet?", vraagt Georgie hem na een halve week plagerig door de telefoon.
"Totaal niet", grijnst Dorian en als om het te onderstrepen, zet precies op datzelfde moment Éowyn aan de andere kant van de lijn een woedende keel op. "Oh nee hè...", zucht Georgie. Grinnikend hangt Dorian op.Toch overvalt hem dezelfde frustratie als zoveel jaar geleden: de Fransen hebben zijn hulp nauwelijks nodig. Het avonturenbord blijft dagenlang leeg, of er hangt een flauw briefje dat hem vraagt als koppelaar op te treden of een fles nectar te brouwen. Als hij zo'n laatste opdracht maar weer eens aanvaardt en de fles heeft afgeleverd, besluit hij in een impuls om een kijkje te nemen onder de brouwerij.Met het landhuis nog in zijn achterhoofd onderzoekt hij wat wanden en ontdekt zowaar een geheime deur, die een verborgen gangenstelsel onthult. In het eerstvolgende vertrek vindt hij een paar stellingen vol dure flessen nectar, die hij natuurlijk snel inpikt. Niemand weet dat die hier staan, dus niemand zal ze missen.Verder duikt hij in een put vol nectar en vindt een fles die zo vreselijk zeldzaam is dat het hem even doet duizelen, maar na nog wat omzwervingen stuit hij op een deur die hij met geen mogelijkheid openkrijgt. En hoewel hij het idee heeft dat dit nog geen fractie is van wat de tombe herbergt, is hij gedwongen om op zijn schreden terug te keren."Heeft u de sleutel van die deur, eh, beneden?", probeert hij nog bij de kassa, maar ze hebben duidelijk geen idee waarover hij het heeft.Op de laatse dag van zijn vakantieweek maakt hij een lange wandeling door de omgeving en ontdekt een kleine vijver, die hij zich vaag herinnert omdat hij er ooit met veel succes op kikkers heeft gevist. Het is er mooi en stil en hij slentert wat rond, als zijn aandacht wordt getrokken door een paar grote keien. Op de een of andere manier komen ze onecht op hem over, maar zijn pikhouweel ketst er hulpeloos op af.Ineens bedenkt hij iets. Hij fronst even zijn wenkbrauwen en besluit thuis eens met zijn vader te gaan praten.Zodra hij thuis is, legt hij alle flessen die hij op zijn reis gevonden heeft in zijn kelder en bereikt zo zijn levenwens: een goedgevulde nectarkelder, waar hij nog jarenlang plezier van kan hebben. Vol flessen van zelfgekweekt fruit, en met een voorraad peperdure nectar die hij heeft gekocht of gevonden.Als er al een steekje door hem heen gaat bij het besef dat de grootste liefhebber van zijn nectar er nooit meer van zal meegenieten, dan is het slechts gedurende een fractie van een seconde. Daarna herstelt hij zich onmiddellijk en sluit zijn hart weer.Binnen een paar maanden tijd worden er vier verjaardagen gevierd. Georgie wordt veertig en de drieling niet lang daarna zes. Je bent een oud vrouwtje aan het worden", glundert Dorian pesterig.
"Hm, dank je, volgens mij zie ik er nog best uit", reageert Georgie een beetje gepikeerd.Dorian is nog lang niet jarig. In feite is hij nu jonger dan zijn jongste zusjes, die werden geboren toen hij een tiener was.Éowyn mag als eerste de kaarsjes uitblazen en viert haar verjaardag in stijl: de halve keuken vliegt in de hens. En terwijl de vlammen donderend om zich heen grijpen en aan de stoelen likken en Dorian de brandweer belt, kijkt hij zijn dochter gekscherend aan."Je kunt er niks aan doen, maar je weet wel weer de aandacht op je te vestigen."Nu ze naar school gaan en zich tussen leeftijdsgenoten begeven, blijft de drieling hecht. Alleen Finn spreekt soms af met andere kinderen, maar Éowyn en Linden hebben meer dan genoeg aan zichzelf en elkaar. En Éowyn blijft de onbetwiste leider van het clubje. Zij is het ook die bij Dorian bedingt dat hun slaapkamer naar zolder verhuist, in de piepkleine ruimte naast de kamer van hun vader. De drieling vindt het souterrain beneden donker en ongezellig en levert graag wat ruimte in. Meer dan een bed heb je immers niet nodig om te slapen?Dat hun moeder niet meer bij hen woont zit hen niet dwars. Ze zien haar nog geregeld en ze snappen toch wel dat hun ouders niet bepaald een traditionele relatie hebben. Niet zoals de andere vaders en moeders van de kinderen in hun klas.Wat Dorian niet weet, is dat ze bovendien dankzij Amy op de hoogte zijn van Milans bestaan.
"Is papa weleens verliefd geweest?", heeft Éowyn een keer nieuwsgierig gevraagd. En Amy is er niet de persoon naar om dingen te verzwijgen, die wat haar betreft niet verzwegen hoeven te worden.Afgezien daarvan zijn ze een gewoon gezin, met hun eigen blije momenten en hun ruzies.Dat zijn kinderen - net als hij - djinns zijn, dat is Dorian al heel snel duidelijk geworden. Omdat ze hun vader als rolmodel hebben, zijn ze meteen na hun verjaardag begonnen dezelfde trucs uit te halen als hij en legt hij zich er op toe hen te onderwijzen en hun krachten in banen te leiden. Zoals Bandhu dat ooit bij hem deed, en later Milan."Hoe vaak heb ik jullie gezegd dat iemand heimelijk reinigen niet netjes is!?"
"Dee ik niet!", zegt Éowyn braaf.
"Dat was ik niet, hoor!", protesteert Linden verontwaardigd.
"Dan moet je mij niet aankijken!", roept Finn boos.
“Ah, dan is het vast de mysterieuze lampkabouter weer.”Als de drieling negen jaar is, besluit Dorian dat het moment gekomen is om weer eens wat langer op reis te gaan."Jullie zijn nu groot genoeg om me langere tijd te missen en bovendien zal ik mama vragen of ze hier een paar weken wil logeren."
"Hoeveel weken?", pruilt Éowyn.
"Zes."
"ZES!?"
"Zes", knikt Dorian. "Jullie zullen echt geen aandacht tekort komen."Voordat hij vertrekt, gaat hij bij Ilja langs en vraagt naar de geheimzinnige bijl, waarvan hij weet dat zijn opa hem bezat. "Het moet een bijl zijn die de grootste rotsblokken in een slag vermorzelt, volgens mij had hij hem geërfd. Ik weet zeker dat hij erover verteld heeft."Ilja knikt. "Ja, dat was een geheimzinnig ding. Hij mocht hem niet in huis bewaren van Robyn en toen heeft hij hem ergens verstopt, diep in het bos. In een schuur of zo."Het kost Dorian een volle dag om de schuur te vinden. Het blijkt een kleine tombe, waarin de bijl veilig verstopt ligt. Maar voor een beetje avonturier is het vrij eenvoudig om de deur te openen.Binnen bevindt zich een kist, met daarin een klein briefje:Dit is de Bijl van Pangu, in een ver verleden gevonden door Siobhán Kobayne in de Hemelse Tempel van Shang Simla.
Doe er iets slims mee. Hartelijke groet van Elijah Kobayne."Dat maakt mij de rechtmatige erfgenaam van dit relikwie", prevelt Dorian tevreden en pakt de bijl.Een paar dagen later neemt hij afscheid van zijn kinderen."Je belt!", beveelt Éowyn. "Je belt ons véél!"
"Ik zal jullie iedere dag bellen", belooft Dorian. "En jullie zorgen dat je je gedraagt, vooral jij. Zowel bij mama als op school."
"Jajaja", zegt Éowyn, "en braaf ons huiswerk maken, weten we."Na een laatste knuffel stapt Dorian in zijn auto en rijdt de straat uit.