Generatie 14 - deel 8, Een nieuwe start
Diezelfde avond nog ging Elijah bij zijn ouders langs, een beetje nerveus.
De hele operatie rond zijn wederopstanding was de afgelopen jaren expres min of meer buiten Frances en Lindsey gehouden, om hen de enorme teleurstelling te besparen mocht het mislukken. Daardoor waren ze niet op de hoogte van alle vorderingen en hadden ze er zelfs geen idee van gehad, dat Elijah’s geest inmiddels met succes tot leven was gewekt.Nicholas ging Elijah dus voor nu de laatste stap was gezet, om hen voorzichtig voor te bereiden op de schok. Verlegen schuifelde Elijah de kamer in en schraapte zijn keel. Lindsey keek als eerste op en stootte Frances aan. “Daar is hij”, zei hij zacht en stond op.“Zijn jullie nog boos?”, vroeg Elijah benepen. Zijn laatste herinnering was een scheldende Frances en een mopperende, huilende Lindsey. Daarna was alles verschrikkelijk vaag.
“Ja nou”, zei Lindsey droog. “Woede is inderdaad de eerste emotie die op het moment boven komt borrelen.” Hij liep op zijn zoon af en kneep hem haast fijn in een vaderlijke omhelzing.
Frances kon alleen maar onbedaarlijk en met lange uithalen huilen en bleef eindeloos over zijn gezicht aaien en hem zoenen. “Daar heb je voorlopig niks aan”, zei Lindsey glimlachend. “Wil je wat drinken?”Een aantal dagen bleef hij bij zijn ouders logeren, om wat tot zichzelf te komen en ook omdat Frances zich er niet toe kon zetten hem te laten gaan. Elijah vond het best en koesterde zich graag een tijdje in hun ouderlijke warmte.Daarna begon echter onherroepelijk het gewone dagelijkse leven weer, en daar hoorden een paar beslissingen bij. Zijn baan was hij kwijt en dat liet hij voorlopig maar even zo. Hij twijfelde sowieso of de politiek nou wel echt iets was voor hem.De tweede beslissing betrof de keuze tussen Robyn en Amber. Op zich had hij die al gemaakt, want hij had geen idee wat hem bezield had even voor zijn dood. De aanblik van Robyn, toen hij begon te ontwaken uit zijn roes als geest, was op zich al genoeg geweest om dat te beseffen. Robyn hoorde bij hem, zo eenvoudig was dat. Als vrouw, als kompaantje, misschien ooit als moeder van zijn kinderen, ze hoorde gewoon in zijn leven.Er waren echter twee ingrediënten die dwarslagen. Het eerste was, dat Robyn werkelijk van de aardbodem verdwenen leek. Ze was in stilte vertrokken, zonder haar telefoon mee te nemen en zonder een adres achter te laten. En het tweede ingrediënt was natuurlijk Ilja. Het gesprek hierover met Amber was niet makkelijk, want hij kon niet anders dan eerlijk zijn.
"Ik wil Robyn vinden, hoe dan ook. Ik weet niet hoe gekwetst ze is en of ze ooit nog bij me terug wil komen, maar ik wil dat in ieder geval wel," vertelde hij voorzichtig.Met pijn in haar blik keek ze voor zich uit."Het is eigenlijk niet onverwacht", zei ze. "Maar als geest zei je andere dingen."
"Dat was gemeen, ik was gemeen. Ik ga daar geen smoezen over verzinnen. Ik was nijdig omdat Robyn voor me besloot wat ik moest doen en op dat moment... werd ik daar gewoon heel vals van."
"Nicholas heeft dat iedereen wel uitgelegd, hoor", zei ze zacht.
Hij zuchtte even en zei toen: “Je bent een mooie vrouw en ik kan het heel goed met je vinden..."
"Maar ik ben niet Robyn", reageerde ze met een droevig glimlachje.
"Het spijt me. Ik hoop wel dat ik Ilja mag blijven zien, dat we iets kunnen regelen.”
“Ja, natuurlijk”, zei ze een beetje gepikeerd. “Je bent toch zijn vader?”De maanden daarna werden gevuld met de grote zoektocht naar Robyn. Eerst hoopvol en energiek, maar naarmate hij meer begon te beseffen dat ze werkelijk onvindbaar was, steeds moedelozer. Onvermoeibaar zocht hij internet af, spoorde vroegere vrienden van haar op, zocht contact met haar familie, maar alles liep uit op een dood spoor. Ze konden niet zeggen waar Robyn was of ze wilden het niet, dat kon hij vanaf een afstandje niet beoordelen, maar het resultaat was hetzelfde.Robyn was weg en bleef weg. En er leek niets te zijn dat haar terug kon brengen.Uiteindelijk gaf hij het op. Ze zou altijd in zijn bewustzijn blijven, maar hij was er nu eenmaal niet de man naar om op romantisch vlak een leven lang te blijven kniezen. Op een middag liep hij tijdens een bezoekje aan het Subalpine Plein recht in de armen van vier vroegere disco-liefjes, die daar kennelijk toevallig hadden afgesproken met elkaar."Kijk eens wie we daar hebben", kweelde Lola pesterig tegen de anderen en bood hem een bosje bloemen aan.
"Wat attent van je", zei hij licht sarcastisch. "Aan de kleur te zien ben je nog steeds bezig met mijn begrafenis.""Zeker niet", lachte ze schalks. "Je ziet er reuze levend uit en volgens de geruchten ben je weer vrijgezel bovendien."
Uitdagend keek ze hem aan en rond zijn mond krulde langzaam een glimlachje.Van alle Sims in het dorp - op zijn ouders na - was de reactie van Jimmy het meest ontroerend geweest voor Elijah. De groenling had hem duidelijk enorm gemist en was door een diep dal gegaan na zijn dood. De eerste keer dat ze elkaar weer zagen, hadden Jimmy's ogen vol tranen gestaan. Omhelzen deed een groenling niet zo snel, maar het had er toch dicht tegenaan gehangen."Ik vind het zo jammer dat ik Robyn nooit heb kunnen bedanken", zei hij zacht. "Ze is zo'n bijzonder meisje."
Elijah knikte en keek zijn vriend toen even scherp aan. Blozen kon Jimmy niet, met zijn groene huid, maar het leek er toch verdacht veel op.Om van onderwerp te veranderen zei Elijah: "Je hebt er trouwens een lief neefje bij, gefeliciteerd."
Jimmy knikte trots. Zijn zus Linda was een paar jaar geleden getrouwd met Kace en samen hadden ze inmiddels de kleine Wanne gekregen."Een leuk kereltje", had Elijah zijn neef gecomplimenteerd. Om eraan toe te voegen: "Wel jammer voor hem dat hij sprekend op zijn vader lijkt."
"Dank je. Ja, met zijn looks gaat hij het nog ver schoppen. En zijn bijzondere kleur heeft hij van mama."
"Och", had Elijah minzaam geantwoord, "ik heb jou wel eens met precies diezelfde kleur in de toiletten van Lars' Disco-Tech aangetroffen, dus ook in dat opzicht valt de appel niet heel ver van jouw boom."Ook met Nicholas ging Elijah veel om. De broers hadden het altijd al aardig kunnen vinden sinds ze het huis uit waren. Maar bovendien was iets in de manier waarop Nicholas hem aan zijn oren naar de ambrosia had gesleept heel belangrijk geweest voor Elijah, waardoor hij nog meer naar zijn broer trok.De band met Samuel daarentegen was volkomen bekoeld. Zodra Samuel hoorde dat het gelukt was met de ambrosia, was hij onmiddellijk langsgekomen, maar hij had een afstandelijke Elijah aangetroffen.
"Wat heeft Samuel je misdaan?", vroeg Nicholas op een namiddag tijdens een potje Koning Kegel in het park.
Elijah zweeg nurks. "Dat is mijn zaak", zei hij toen.De directe reden was Christine's openlijke keiharde aanval op hem, nadat hij ontdekt had dat Robyn was verdwenen. Daarmee had ze hem intens gekwetst en omdat Samuel ook nooit onder stoelen of banken had gestoken dat hij niet gecharmeerd was van Elijah's levenshouding, was er iets kapot gegaan die dag. Elijah hield niet van kritiek."Het is Samuel die zich al die jaren met Robyn heeft ingezet die gasten bij het laboratorium zo gek te krijgen dat ze een experiment met je wilden uitvoeren", ging Nicholas verder. "Het was niet voor niets dat hij degene was die het verlossende telefoontje kreeg."
"Gaan we spelen of gaan we zeuren?", vroeg Elijah kortaf.
"Een narrekop", zuchtte Nicholas. "Nog steeds een obstinate narrekop. De volgende stok komt helemaal per ongeluk tegen je hoofd aan, ik waarschuw je maar vast."Maar niet alleen Samuel betreurde Elijah's levenshouding. Zijn moeder was er ook niet bepaald weg van.
"Ik hoor dat je je oude leventje weer hebt opgepakt", zei ze op een avond, met iets van afkeuring in haar stem. Het was nu een jaar geleden dat hij weer levend rondliep en ze kon het niet voor zich houden.
"Dat is een prima leventje, mam. Stop met zeuren."
"Ik vond je leventje met Robyn veel leuker", antwoordde ze zuur.
"Dat is gemeen om te zeggen", zei hij boos. "Je weet best dat ik haar niet kan vinden!"
"En dus werp je je weer in de armen van iedere griet in Emblesight?"
Zuchtend rolde hij met zijn ogen. "Moet ik als een monnik gaan leven omdat ze weg is? Ze is weg, mam, zonder iemand iets te laten weten. Mij niet, maar ook jullie niet. Erg aardig van haar."Frances keek hem aan.
"Ja, dat valt ons ook wel een klein beetje tegen", bekende ze toen. Even dacht ze na en toen vroeg ze zacht: "En Amber?"
"Amber?"
"Waarom stort je je op die bimbo's? Waarom probeer je geen gezinnetje met Amber en Ilja te stichten?"
"Nou...", zei hij, en ademde met een lange zucht uit, "omdat er dan natuurlijk gewoon echt geen hoop meer is. Als ik met Amber verderga, dan is het met Robyn definitief voorbij."
Heel voorzichtig koos ze haar woorden: "Toch moet je daar misschien maar eens serieus over na gaan denken, vind ik. Ze is een lieve vrouw. En Ilja is een schatje. En Robyn..., misschien is die zelf al lang en breed getrouwd. Dat weten we niet."Even maakte Elijah's hart een hoogst ongezellig roffeltje.Een paar dagen later stond hij op het Subalpine Plein muziek te maken, zich voor de zoveelste maal verbazend over de wansmaak van het gemeentebestuur. Met weemoed dacht hij terug aan de tijd dat hij hier onder wuivende bomen stond. Op gras. Opeens zag hij vanuit zijn ooghoeken iets bewegen achter het standbeeld van mr. Archibald Vanderburg."Ik zie je wel!", riep hij, zijn stem weerkaatsend tegen de stenen op het verder stille plein. Schuchter kwam Jersey achter het standbeeld vandaan.
"Ik vind het stom dat je niet tegen papa praat", riep ze terug.
Hij zei niets, maar speelde verder.
"Het maakt hem verdrietig, als je dat maar weet!"
Toen hij nog steeds niet reageerde ging ze weg.Langzamerhand werd het iets drukker op het plein en op een gegeven moment voegden Nicholas en zijn gezin zich bij hem. Nicholas had dan altijd wel een grote mond gehad over meisjes versieren, in de praktijk was hij trouw gebleven aan Violette. Ook al wilde hij dat niet vastleggen in zoiets beperkends als een huwelijk. Elijah stopte zijn gitaar weg om de kleine Brianna over te pakken."Iedereen heeft stiekem kinderen gekregen en is in brave burgermannen veranderd toen ik er niet was", mopperde hij, terwijl hij zijn nichtje kietelde.
Je hebt zelf ook een kind gekregen", reageerde Nicholas adrem. "Misschien moet jij ook maar eens in een brave burgerman veranderen."
Elijah zei niets, maar zag op dat moment - alsof het allemaal in scène gezet was - Amber het plein op wandelen. Hij hevelde Brianna weer over en liep op haar af."Waar is Ilja?", vroeg hij.
"Thuis natuurlijk, met de babysitter."
Hij schudde zijn hoofd. "Ik vind het eigenlijk helemaal niet leuk dat hij door vreemden wordt opgevoed", zei hij.
Even trok ze haar wenkbrauwen op. "Ik heb een drukke baan, Elijah. Het zal wel moeten. Of wil je dat ik thuis ga zitten?"
"Nee, natuurlijk niet", zei hij. "Waarom komen jullie niet bij mij wonen? Ik kan voor hem zorgen."
"De burgemeester ongetrouwd samenwonend met de vader van haar kind. Ik zie de krantenkoppen al", zei ze spottend.
"Oké, dan trouwen we."Verbijsterd keek ze hem aan. "Meen je dat?"
"Ja, dat meen ik."
Even dacht ze na, toen knikte ze. "Oké, goeie deal", zei ze. "Want dat ongetrouwde moederschap krijg ik ook nog steeds om mijn oren."Even later stond Elijah alleen achtergebleven op het plein en masseerde peinzend zijn nek. Hij hoopte maar dat hij een juiste beslissing had genomen. In ieder geval zou hij Ilja hebben.
En zo trokken Amber en Ilja bij hem in.
De hele operatie rond zijn wederopstanding was de afgelopen jaren expres min of meer buiten Frances en Lindsey gehouden, om hen de enorme teleurstelling te besparen mocht het mislukken. Daardoor waren ze niet op de hoogte van alle vorderingen en hadden ze er zelfs geen idee van gehad, dat Elijah’s geest inmiddels met succes tot leven was gewekt.Nicholas ging Elijah dus voor nu de laatste stap was gezet, om hen voorzichtig voor te bereiden op de schok. Verlegen schuifelde Elijah de kamer in en schraapte zijn keel. Lindsey keek als eerste op en stootte Frances aan. “Daar is hij”, zei hij zacht en stond op.“Zijn jullie nog boos?”, vroeg Elijah benepen. Zijn laatste herinnering was een scheldende Frances en een mopperende, huilende Lindsey. Daarna was alles verschrikkelijk vaag.
“Ja nou”, zei Lindsey droog. “Woede is inderdaad de eerste emotie die op het moment boven komt borrelen.” Hij liep op zijn zoon af en kneep hem haast fijn in een vaderlijke omhelzing.
Frances kon alleen maar onbedaarlijk en met lange uithalen huilen en bleef eindeloos over zijn gezicht aaien en hem zoenen. “Daar heb je voorlopig niks aan”, zei Lindsey glimlachend. “Wil je wat drinken?”Een aantal dagen bleef hij bij zijn ouders logeren, om wat tot zichzelf te komen en ook omdat Frances zich er niet toe kon zetten hem te laten gaan. Elijah vond het best en koesterde zich graag een tijdje in hun ouderlijke warmte.Daarna begon echter onherroepelijk het gewone dagelijkse leven weer, en daar hoorden een paar beslissingen bij. Zijn baan was hij kwijt en dat liet hij voorlopig maar even zo. Hij twijfelde sowieso of de politiek nou wel echt iets was voor hem.De tweede beslissing betrof de keuze tussen Robyn en Amber. Op zich had hij die al gemaakt, want hij had geen idee wat hem bezield had even voor zijn dood. De aanblik van Robyn, toen hij begon te ontwaken uit zijn roes als geest, was op zich al genoeg geweest om dat te beseffen. Robyn hoorde bij hem, zo eenvoudig was dat. Als vrouw, als kompaantje, misschien ooit als moeder van zijn kinderen, ze hoorde gewoon in zijn leven.Er waren echter twee ingrediënten die dwarslagen. Het eerste was, dat Robyn werkelijk van de aardbodem verdwenen leek. Ze was in stilte vertrokken, zonder haar telefoon mee te nemen en zonder een adres achter te laten. En het tweede ingrediënt was natuurlijk Ilja. Het gesprek hierover met Amber was niet makkelijk, want hij kon niet anders dan eerlijk zijn.
"Ik wil Robyn vinden, hoe dan ook. Ik weet niet hoe gekwetst ze is en of ze ooit nog bij me terug wil komen, maar ik wil dat in ieder geval wel," vertelde hij voorzichtig.Met pijn in haar blik keek ze voor zich uit."Het is eigenlijk niet onverwacht", zei ze. "Maar als geest zei je andere dingen."
"Dat was gemeen, ik was gemeen. Ik ga daar geen smoezen over verzinnen. Ik was nijdig omdat Robyn voor me besloot wat ik moest doen en op dat moment... werd ik daar gewoon heel vals van."
"Nicholas heeft dat iedereen wel uitgelegd, hoor", zei ze zacht.
Hij zuchtte even en zei toen: “Je bent een mooie vrouw en ik kan het heel goed met je vinden..."
"Maar ik ben niet Robyn", reageerde ze met een droevig glimlachje.
"Het spijt me. Ik hoop wel dat ik Ilja mag blijven zien, dat we iets kunnen regelen.”
“Ja, natuurlijk”, zei ze een beetje gepikeerd. “Je bent toch zijn vader?”De maanden daarna werden gevuld met de grote zoektocht naar Robyn. Eerst hoopvol en energiek, maar naarmate hij meer begon te beseffen dat ze werkelijk onvindbaar was, steeds moedelozer. Onvermoeibaar zocht hij internet af, spoorde vroegere vrienden van haar op, zocht contact met haar familie, maar alles liep uit op een dood spoor. Ze konden niet zeggen waar Robyn was of ze wilden het niet, dat kon hij vanaf een afstandje niet beoordelen, maar het resultaat was hetzelfde.Robyn was weg en bleef weg. En er leek niets te zijn dat haar terug kon brengen.Uiteindelijk gaf hij het op. Ze zou altijd in zijn bewustzijn blijven, maar hij was er nu eenmaal niet de man naar om op romantisch vlak een leven lang te blijven kniezen. Op een middag liep hij tijdens een bezoekje aan het Subalpine Plein recht in de armen van vier vroegere disco-liefjes, die daar kennelijk toevallig hadden afgesproken met elkaar."Kijk eens wie we daar hebben", kweelde Lola pesterig tegen de anderen en bood hem een bosje bloemen aan.
"Wat attent van je", zei hij licht sarcastisch. "Aan de kleur te zien ben je nog steeds bezig met mijn begrafenis.""Zeker niet", lachte ze schalks. "Je ziet er reuze levend uit en volgens de geruchten ben je weer vrijgezel bovendien."
Uitdagend keek ze hem aan en rond zijn mond krulde langzaam een glimlachje.Van alle Sims in het dorp - op zijn ouders na - was de reactie van Jimmy het meest ontroerend geweest voor Elijah. De groenling had hem duidelijk enorm gemist en was door een diep dal gegaan na zijn dood. De eerste keer dat ze elkaar weer zagen, hadden Jimmy's ogen vol tranen gestaan. Omhelzen deed een groenling niet zo snel, maar het had er toch dicht tegenaan gehangen."Ik vind het zo jammer dat ik Robyn nooit heb kunnen bedanken", zei hij zacht. "Ze is zo'n bijzonder meisje."
Elijah knikte en keek zijn vriend toen even scherp aan. Blozen kon Jimmy niet, met zijn groene huid, maar het leek er toch verdacht veel op.Om van onderwerp te veranderen zei Elijah: "Je hebt er trouwens een lief neefje bij, gefeliciteerd."
Jimmy knikte trots. Zijn zus Linda was een paar jaar geleden getrouwd met Kace en samen hadden ze inmiddels de kleine Wanne gekregen."Een leuk kereltje", had Elijah zijn neef gecomplimenteerd. Om eraan toe te voegen: "Wel jammer voor hem dat hij sprekend op zijn vader lijkt."
"Dank je. Ja, met zijn looks gaat hij het nog ver schoppen. En zijn bijzondere kleur heeft hij van mama."
"Och", had Elijah minzaam geantwoord, "ik heb jou wel eens met precies diezelfde kleur in de toiletten van Lars' Disco-Tech aangetroffen, dus ook in dat opzicht valt de appel niet heel ver van jouw boom."Ook met Nicholas ging Elijah veel om. De broers hadden het altijd al aardig kunnen vinden sinds ze het huis uit waren. Maar bovendien was iets in de manier waarop Nicholas hem aan zijn oren naar de ambrosia had gesleept heel belangrijk geweest voor Elijah, waardoor hij nog meer naar zijn broer trok.De band met Samuel daarentegen was volkomen bekoeld. Zodra Samuel hoorde dat het gelukt was met de ambrosia, was hij onmiddellijk langsgekomen, maar hij had een afstandelijke Elijah aangetroffen.
"Wat heeft Samuel je misdaan?", vroeg Nicholas op een namiddag tijdens een potje Koning Kegel in het park.
Elijah zweeg nurks. "Dat is mijn zaak", zei hij toen.De directe reden was Christine's openlijke keiharde aanval op hem, nadat hij ontdekt had dat Robyn was verdwenen. Daarmee had ze hem intens gekwetst en omdat Samuel ook nooit onder stoelen of banken had gestoken dat hij niet gecharmeerd was van Elijah's levenshouding, was er iets kapot gegaan die dag. Elijah hield niet van kritiek."Het is Samuel die zich al die jaren met Robyn heeft ingezet die gasten bij het laboratorium zo gek te krijgen dat ze een experiment met je wilden uitvoeren", ging Nicholas verder. "Het was niet voor niets dat hij degene was die het verlossende telefoontje kreeg."
"Gaan we spelen of gaan we zeuren?", vroeg Elijah kortaf.
"Een narrekop", zuchtte Nicholas. "Nog steeds een obstinate narrekop. De volgende stok komt helemaal per ongeluk tegen je hoofd aan, ik waarschuw je maar vast."Maar niet alleen Samuel betreurde Elijah's levenshouding. Zijn moeder was er ook niet bepaald weg van.
"Ik hoor dat je je oude leventje weer hebt opgepakt", zei ze op een avond, met iets van afkeuring in haar stem. Het was nu een jaar geleden dat hij weer levend rondliep en ze kon het niet voor zich houden.
"Dat is een prima leventje, mam. Stop met zeuren."
"Ik vond je leventje met Robyn veel leuker", antwoordde ze zuur.
"Dat is gemeen om te zeggen", zei hij boos. "Je weet best dat ik haar niet kan vinden!"
"En dus werp je je weer in de armen van iedere griet in Emblesight?"
Zuchtend rolde hij met zijn ogen. "Moet ik als een monnik gaan leven omdat ze weg is? Ze is weg, mam, zonder iemand iets te laten weten. Mij niet, maar ook jullie niet. Erg aardig van haar."Frances keek hem aan.
"Ja, dat valt ons ook wel een klein beetje tegen", bekende ze toen. Even dacht ze na en toen vroeg ze zacht: "En Amber?"
"Amber?"
"Waarom stort je je op die bimbo's? Waarom probeer je geen gezinnetje met Amber en Ilja te stichten?"
"Nou...", zei hij, en ademde met een lange zucht uit, "omdat er dan natuurlijk gewoon echt geen hoop meer is. Als ik met Amber verderga, dan is het met Robyn definitief voorbij."
Heel voorzichtig koos ze haar woorden: "Toch moet je daar misschien maar eens serieus over na gaan denken, vind ik. Ze is een lieve vrouw. En Ilja is een schatje. En Robyn..., misschien is die zelf al lang en breed getrouwd. Dat weten we niet."Even maakte Elijah's hart een hoogst ongezellig roffeltje.Een paar dagen later stond hij op het Subalpine Plein muziek te maken, zich voor de zoveelste maal verbazend over de wansmaak van het gemeentebestuur. Met weemoed dacht hij terug aan de tijd dat hij hier onder wuivende bomen stond. Op gras. Opeens zag hij vanuit zijn ooghoeken iets bewegen achter het standbeeld van mr. Archibald Vanderburg."Ik zie je wel!", riep hij, zijn stem weerkaatsend tegen de stenen op het verder stille plein. Schuchter kwam Jersey achter het standbeeld vandaan.
"Ik vind het stom dat je niet tegen papa praat", riep ze terug.
Hij zei niets, maar speelde verder.
"Het maakt hem verdrietig, als je dat maar weet!"
Toen hij nog steeds niet reageerde ging ze weg.Langzamerhand werd het iets drukker op het plein en op een gegeven moment voegden Nicholas en zijn gezin zich bij hem. Nicholas had dan altijd wel een grote mond gehad over meisjes versieren, in de praktijk was hij trouw gebleven aan Violette. Ook al wilde hij dat niet vastleggen in zoiets beperkends als een huwelijk. Elijah stopte zijn gitaar weg om de kleine Brianna over te pakken."Iedereen heeft stiekem kinderen gekregen en is in brave burgermannen veranderd toen ik er niet was", mopperde hij, terwijl hij zijn nichtje kietelde.
Je hebt zelf ook een kind gekregen", reageerde Nicholas adrem. "Misschien moet jij ook maar eens in een brave burgerman veranderen."
Elijah zei niets, maar zag op dat moment - alsof het allemaal in scène gezet was - Amber het plein op wandelen. Hij hevelde Brianna weer over en liep op haar af."Waar is Ilja?", vroeg hij.
"Thuis natuurlijk, met de babysitter."
Hij schudde zijn hoofd. "Ik vind het eigenlijk helemaal niet leuk dat hij door vreemden wordt opgevoed", zei hij.
Even trok ze haar wenkbrauwen op. "Ik heb een drukke baan, Elijah. Het zal wel moeten. Of wil je dat ik thuis ga zitten?"
"Nee, natuurlijk niet", zei hij. "Waarom komen jullie niet bij mij wonen? Ik kan voor hem zorgen."
"De burgemeester ongetrouwd samenwonend met de vader van haar kind. Ik zie de krantenkoppen al", zei ze spottend.
"Oké, dan trouwen we."Verbijsterd keek ze hem aan. "Meen je dat?"
"Ja, dat meen ik."
Even dacht ze na, toen knikte ze. "Oké, goeie deal", zei ze. "Want dat ongetrouwde moederschap krijg ik ook nog steeds om mijn oren."Even later stond Elijah alleen achtergebleven op het plein en masseerde peinzend zijn nek. Hij hoopte maar dat hij een juiste beslissing had genomen. In ieder geval zou hij Ilja hebben.
En zo trokken Amber en Ilja bij hem in.