Generatie 22 - deel 1, Nestverlaters
Niet lang daarna vierde Jodie haar verjaardag. Hoewel hij tegen beter weten in gehoopt had dat ook hij zou verjaren, bleef Daryl wederom in zijn levensfase hangen, zodat zijn jongere zusje nu definitief zijn oudere zus was geworden. Hij deed zijn best vrolijk te zijn en mee te feesten, maar hij kon het niet helpen dat het een flinke smet op de dag wierp. Hij liep tegen de dertig, maar hij oogde - en voelde zich - als een jongen van veertien.
De diloma-uitreiking was een groot feest. Jodie was altijd een ijverige scholier geweest en in de toespraak werd de verwachting uitgesproken dat ze die houding ongetwijfeld zou voortzetten op de universiteit. Ze had zich ingeschreven voor de richting Beeldende Kunst en zou over een paar weken beginnen.
Het betekende wel dat ze voorlopig gescheiden zou worden van haar prille geliefde, Rohn. De alien had inmiddels het appartement onder dat van hen gehuurd en vrijwel meteen na Jodie's verjaardag hadden de twee elkaar de liefde verklaard.
Voor Daryl waren de verschoven verhoudingen allerminst leuk, omdat zijn zus kennelijk vond dat de bereikte volwassenheid inhield dat ze een rol kon gaan spelen in zijn opvoeding. Zijn schoolgedrag - of liever het gebrek daaraan - was haar altijd al een doorn in het oog geweest, maar als tiener had ze hem vooral toch ook de hand boven het hoofd gehouden. Nu echter zag hij zich geconfronteerd met twee kijvende volwassenen wanneer zijn gespijbel aan het licht kwam.
Gelukkig had hij een toevluchtsoord gevonden als het hem allemaal te gortig werd en ze te dicht op zijn huid zaten.
Ishmael stelde nooit vervelende vragen, liet hem in zijn waarde en was altijd overduidelijk blij wanneer hij langskwam. De oude woonboot was inmiddels opgeknapt. Daryl had er weinig woorden aan vuil gemaakt, goedkoop ergens verf gekocht en er een paar weekenden werk in gestoken."Maar ik kan je écht niet betalen jongen! Dat heb ik toch gezegd?"
"Hoeft niet joh, ik vind het gewoon leuk om te doen. En die verf had ik werkelijk voor een prikkie." In de kringloopwinkel kocht hij een extra bed, zodat hij ook op de boot kon slapen wanneer hij dat wilde, en langzamerhand bracht hij steeds meer tijd door bij zijn bejaarde vriend. Deed klusjes waar nodig en zorgde dat het Ishmael nergens aan ontbrak. Om niet teveel geld kwijt te zijn aan eten, kocht hij een tweedehands hengel en hoewel zijn vangst voorlopig nog vrij onbeduidend was, leverde het toch meestal een leuk maaltje op. Jodie ging naar de universiteit, wat voor Daryl een opluchting was. Niet alleen omdat hij haar voortdurende standjes zat was, maar ook omdat het hem simpelweg stak dat ze hem in leeftijd voorbijgestreefd was en het hem ook zorgen baarde. Soms overwoog hij haar advies te volgen en contact met zijn vader te zoeken, maar dan gingen er weer weken voorbij waarin hij niets had ondernomen en dan besloot hij het maar zo te laten. Er was toch niets aan te doen en bovendien betwijfelde hij dat hij antwoorden zou vinden. Volgens River was zijn vader verder een doodnormale vent, zonder bovennatuurlijke krachten. En sowieso bezat ook Daryl die overduidelijk niet, dat zou hij dan ondertussen toch wel gemerkt moeten hebben. Daryl mocht zijn zus dan misschien zat zijn, omgekeerd was dat niet het geval. Haar bedoelingen waren goed en oprecht, ze maakte zich grote zorgen om hem, en ze besefte niet dat haar geklaag eerder een averechts effect hadden op zijn gedrag. Zodra ze op de campus arriveerde, appte ze hem en bleef hem op de hoogte houden van haar leven als studente. Wat hij dan stiekem toch ook wel weer fijn vond. En toen ze hem een van haar schilderijen toestuurde met een begeleidende berichtje dat ze het speciaal voor op Ishmaels boot had gemaakt, was hij zelfs ontroerd. Ook al was het thuis nu rustiger, dat betekende niet dat Daryl niet meer bij Ishmael langsging. Integendeel. In de weekenden was hij überhaupt niet meer thuis te vinden en zorgde hij voor zijn vriend. Er bleek nogal veel kapot aan de woonboot, zodat Ishmael er eigenlijk niet eens meer mee durfde te varen omdat hij bang was ergens midden op zee te zullen stranden. Dus Daryl struinde allerlei sloperijen en vuilstortplaatsen in de buurt af om goedkoop materiaal te vinden dat hij kon gebruiken om de boot te repareren. Verder nam hij alles mee dat er ook maar een beetje acceptabel uitzag. Verder was het aan boord nauwelijks comfortabel te noemen. 's Nachts werd het klam en vochtig, de koelkast was belabberd, de oven stopte er telkens mee zodat maaltijden half rauw op tafel belandden en je wassen moest een beetje provisorisch bij de wasbak want een douche ontbrak. Daryl werkte alles geduldig een voor een af. Repareerde eerst de motor en bracht overal isolatie aan zodat het ook 's nachts droog bleef binnen. Ooit was hij gaan werken om een scooter te kunnen kopen, maar dat plan was naar de achtergrond geschoven. Al zijn spaargeld ging op aan de Nooitlek. Op een ochtend werd hij wakker van een diep gebrom onderin de boot. Verbaasd stond hij op en keek naar buiten, waar het vertrouwde uitzicht drastisch veranderd bleek. "We varen!", riep hij even later, terwijl hij op het bovendek klom.
"So far so good!", antwoordde Ishmael fier. "Hij loopt weer als een trein, dat heb je goed gedaan."Daryl ging naast hem staan. "Eén probleempje", zei hij, "ik moet straks naar mijn werk."
"Geen probleempje", was de laconieke reactie. "Ik zet je keurig af. Zeg maar waar ik heen moet." Daryl ontbeet en moest onderkennen dat na een heel weekend op de boot, zonder douche, zijn persoonlijke hygiëne nogal te wensen overliet. Hij liet zich dus toch maar eerst thuis afzetten en beloofde Ishmael dat goed sanitair zijn volgende missie was. Diezelfde avond nog ging hij naar de vuilstort en keek net zolang rond tot hij gevonden had wat hij zocht. Een week later had de Nooitlek een goed functionerende koude douche. Met Jodie ging het intussen ook uitstekend. Over haar lessen hoorde Daryl eigenlijk niet zoveel, maar ze leek het hoe dan ook erg naar haar zin te hebben en maakte vrienden. Vooral laat in de avond ontving hij foto's van haar die ze, zo vermoedde hij, niet met hun moeder deelde. Daryl was gelukkig op de woonboot. Meer en meer verbleef hij op de Nooitlek en steeds minder was hij thuis te vinden. Cameron begreep het wel. Haar zoon mocht dan ogen als een tiener, in leeftijd en ontwikkeling was hij volwassen. Zorgen om hem maakte ze zich nog steeds, maar tegelijkertijd besefte ze dat ze toch geen invloed op zijn leven had en hem alleen maar zou wegjagen als ze controle wilde blijven uitoefenen. Ook school liet hem om die reden met rust. Hij mocht dan geen diploma hebben, technisch gezien was hij volwassen en niet meer leerplichtig. Op de campus zat het eerste semester er bijna op en Jodie begon een beetje nerveus te worden. Op zich lag ze aardig op schema met haar opdrachten, maar ze moest bekennen dat ze zich de laatste tijd meer op het uitgaansleven had gestort dan misschien raadzaam was. En het feit dat ze Rohn steeds meer begon te missen, hielp ook niet. Zaak dus om er zo vlak voor de examens nog even extra aan te trekken. Ze had zich zorgen om niks gemaakt. Met een stralende lijst sloot ze de periode af en kon gaan genieten van een welverdiende vakantie. Eenmaal thuisgekomen rende ze naar Rohn en viel in zijn armen. Daryls vriendschap met Ishmael werd steeds dieper en hechter. Had hij er aanvankelijk slechts lol in geschept een hulpeloze, oude man te helpen, inmiddels was hij bijzonder op de 80-jarige gesteld geraakt. Qua levensopvattingen pasten de twee goed bij elkaar en bovendien kon Ishmael putten uit 80 jaar aan boeiende en sappige verhalen uit het leven van een relaxte vrijbuiter. Bij Ishmael op de boot was het nooit saai. Ze werkten, zaten in het zonnetje op het dak of ze waren avondenlang aan het bomen over van alles. Dat kon over natuur gaan, over politiek, over muziek, de onderwerpen waren onuitputtelijk. Soms was Daryl zijn vriend een paar dagen kwijt. In het begin was hij diep bezorgd geweest - Ishmael was per slot van rekening de jongste niet meer - en daarom had hij een oud mobieltje geregeld, zodat hij altijd contact kon opnemen."Waar hang je toch in vredesnaam uit steeds?", vroeg hij op een keer.
"Och", zei de ander vaag. "Op plaatsen waar jij geen weet van hebt. Dat komt misschien nog wel." Een van de meest irritante factoren van nog steeds een tiener zijn, vond Daryl de politie. Omdat hij nogal eens op de vuilnisbelt rondscharrelde 's avonds, of tot heel laat viste, kwam het geregeld voor dat hij in zijn kraag werd gevat door de lange arm der wet. Die leverde hem altijd thuis af, maar toen hij een keer per boot van een strandje werd geplukt en in de verte de Nooitlek zag dobberen, liet hij zich daar afzetten."Wat is hier aan de hand?", vroeg Ishmael verbaasd, terwijl hij naar beneden kwam klauteren.
"Klopt het dat deze jongeman bij u hoort?"
Even aarzelde Ishmael. Toen knikte hij, waarop de politie vertrok en Daryl geërgerd zijn handen voor zijn gezicht sloeg. Ishmael klom weer naar boven."Eigenlijk zou ik je in je sop moeten laten gaar koken", zei hij over zijn schouder. "Wat vindt je moeder er eigenlijk van dat je zo weinig thuis bent?"
"Het is niet wat het lijkt", reageerde Daryl stuurs. "Iedereen denkt dat ik 14 ben, doodvermoeiend. Mijn moeder weet beter."
"Hoe oud ben je dan?"Daryl gaf geen antwoord maar liep naar binnen. Hij zou het nog wel een keer uitleggen, maar niet nu. Hij ruimde de troep op, at wat en ging toen naar bed, terwijl Ishmael de Nooitlek naar een haven manoeuvreerde. Eer zijn oude vriend in bed lag, was Daryl diep onder zeil.
"Hoeft niet joh, ik vind het gewoon leuk om te doen. En die verf had ik werkelijk voor een prikkie." In de kringloopwinkel kocht hij een extra bed, zodat hij ook op de boot kon slapen wanneer hij dat wilde, en langzamerhand bracht hij steeds meer tijd door bij zijn bejaarde vriend. Deed klusjes waar nodig en zorgde dat het Ishmael nergens aan ontbrak. Om niet teveel geld kwijt te zijn aan eten, kocht hij een tweedehands hengel en hoewel zijn vangst voorlopig nog vrij onbeduidend was, leverde het toch meestal een leuk maaltje op. Jodie ging naar de universiteit, wat voor Daryl een opluchting was. Niet alleen omdat hij haar voortdurende standjes zat was, maar ook omdat het hem simpelweg stak dat ze hem in leeftijd voorbijgestreefd was en het hem ook zorgen baarde. Soms overwoog hij haar advies te volgen en contact met zijn vader te zoeken, maar dan gingen er weer weken voorbij waarin hij niets had ondernomen en dan besloot hij het maar zo te laten. Er was toch niets aan te doen en bovendien betwijfelde hij dat hij antwoorden zou vinden. Volgens River was zijn vader verder een doodnormale vent, zonder bovennatuurlijke krachten. En sowieso bezat ook Daryl die overduidelijk niet, dat zou hij dan ondertussen toch wel gemerkt moeten hebben. Daryl mocht zijn zus dan misschien zat zijn, omgekeerd was dat niet het geval. Haar bedoelingen waren goed en oprecht, ze maakte zich grote zorgen om hem, en ze besefte niet dat haar geklaag eerder een averechts effect hadden op zijn gedrag. Zodra ze op de campus arriveerde, appte ze hem en bleef hem op de hoogte houden van haar leven als studente. Wat hij dan stiekem toch ook wel weer fijn vond. En toen ze hem een van haar schilderijen toestuurde met een begeleidende berichtje dat ze het speciaal voor op Ishmaels boot had gemaakt, was hij zelfs ontroerd. Ook al was het thuis nu rustiger, dat betekende niet dat Daryl niet meer bij Ishmael langsging. Integendeel. In de weekenden was hij überhaupt niet meer thuis te vinden en zorgde hij voor zijn vriend. Er bleek nogal veel kapot aan de woonboot, zodat Ishmael er eigenlijk niet eens meer mee durfde te varen omdat hij bang was ergens midden op zee te zullen stranden. Dus Daryl struinde allerlei sloperijen en vuilstortplaatsen in de buurt af om goedkoop materiaal te vinden dat hij kon gebruiken om de boot te repareren. Verder nam hij alles mee dat er ook maar een beetje acceptabel uitzag. Verder was het aan boord nauwelijks comfortabel te noemen. 's Nachts werd het klam en vochtig, de koelkast was belabberd, de oven stopte er telkens mee zodat maaltijden half rauw op tafel belandden en je wassen moest een beetje provisorisch bij de wasbak want een douche ontbrak. Daryl werkte alles geduldig een voor een af. Repareerde eerst de motor en bracht overal isolatie aan zodat het ook 's nachts droog bleef binnen. Ooit was hij gaan werken om een scooter te kunnen kopen, maar dat plan was naar de achtergrond geschoven. Al zijn spaargeld ging op aan de Nooitlek. Op een ochtend werd hij wakker van een diep gebrom onderin de boot. Verbaasd stond hij op en keek naar buiten, waar het vertrouwde uitzicht drastisch veranderd bleek. "We varen!", riep hij even later, terwijl hij op het bovendek klom.
"So far so good!", antwoordde Ishmael fier. "Hij loopt weer als een trein, dat heb je goed gedaan."Daryl ging naast hem staan. "Eén probleempje", zei hij, "ik moet straks naar mijn werk."
"Geen probleempje", was de laconieke reactie. "Ik zet je keurig af. Zeg maar waar ik heen moet." Daryl ontbeet en moest onderkennen dat na een heel weekend op de boot, zonder douche, zijn persoonlijke hygiëne nogal te wensen overliet. Hij liet zich dus toch maar eerst thuis afzetten en beloofde Ishmael dat goed sanitair zijn volgende missie was. Diezelfde avond nog ging hij naar de vuilstort en keek net zolang rond tot hij gevonden had wat hij zocht. Een week later had de Nooitlek een goed functionerende koude douche. Met Jodie ging het intussen ook uitstekend. Over haar lessen hoorde Daryl eigenlijk niet zoveel, maar ze leek het hoe dan ook erg naar haar zin te hebben en maakte vrienden. Vooral laat in de avond ontving hij foto's van haar die ze, zo vermoedde hij, niet met hun moeder deelde. Daryl was gelukkig op de woonboot. Meer en meer verbleef hij op de Nooitlek en steeds minder was hij thuis te vinden. Cameron begreep het wel. Haar zoon mocht dan ogen als een tiener, in leeftijd en ontwikkeling was hij volwassen. Zorgen om hem maakte ze zich nog steeds, maar tegelijkertijd besefte ze dat ze toch geen invloed op zijn leven had en hem alleen maar zou wegjagen als ze controle wilde blijven uitoefenen. Ook school liet hem om die reden met rust. Hij mocht dan geen diploma hebben, technisch gezien was hij volwassen en niet meer leerplichtig. Op de campus zat het eerste semester er bijna op en Jodie begon een beetje nerveus te worden. Op zich lag ze aardig op schema met haar opdrachten, maar ze moest bekennen dat ze zich de laatste tijd meer op het uitgaansleven had gestort dan misschien raadzaam was. En het feit dat ze Rohn steeds meer begon te missen, hielp ook niet. Zaak dus om er zo vlak voor de examens nog even extra aan te trekken. Ze had zich zorgen om niks gemaakt. Met een stralende lijst sloot ze de periode af en kon gaan genieten van een welverdiende vakantie. Eenmaal thuisgekomen rende ze naar Rohn en viel in zijn armen. Daryls vriendschap met Ishmael werd steeds dieper en hechter. Had hij er aanvankelijk slechts lol in geschept een hulpeloze, oude man te helpen, inmiddels was hij bijzonder op de 80-jarige gesteld geraakt. Qua levensopvattingen pasten de twee goed bij elkaar en bovendien kon Ishmael putten uit 80 jaar aan boeiende en sappige verhalen uit het leven van een relaxte vrijbuiter. Bij Ishmael op de boot was het nooit saai. Ze werkten, zaten in het zonnetje op het dak of ze waren avondenlang aan het bomen over van alles. Dat kon over natuur gaan, over politiek, over muziek, de onderwerpen waren onuitputtelijk. Soms was Daryl zijn vriend een paar dagen kwijt. In het begin was hij diep bezorgd geweest - Ishmael was per slot van rekening de jongste niet meer - en daarom had hij een oud mobieltje geregeld, zodat hij altijd contact kon opnemen."Waar hang je toch in vredesnaam uit steeds?", vroeg hij op een keer.
"Och", zei de ander vaag. "Op plaatsen waar jij geen weet van hebt. Dat komt misschien nog wel." Een van de meest irritante factoren van nog steeds een tiener zijn, vond Daryl de politie. Omdat hij nogal eens op de vuilnisbelt rondscharrelde 's avonds, of tot heel laat viste, kwam het geregeld voor dat hij in zijn kraag werd gevat door de lange arm der wet. Die leverde hem altijd thuis af, maar toen hij een keer per boot van een strandje werd geplukt en in de verte de Nooitlek zag dobberen, liet hij zich daar afzetten."Wat is hier aan de hand?", vroeg Ishmael verbaasd, terwijl hij naar beneden kwam klauteren.
"Klopt het dat deze jongeman bij u hoort?"
Even aarzelde Ishmael. Toen knikte hij, waarop de politie vertrok en Daryl geërgerd zijn handen voor zijn gezicht sloeg. Ishmael klom weer naar boven."Eigenlijk zou ik je in je sop moeten laten gaar koken", zei hij over zijn schouder. "Wat vindt je moeder er eigenlijk van dat je zo weinig thuis bent?"
"Het is niet wat het lijkt", reageerde Daryl stuurs. "Iedereen denkt dat ik 14 ben, doodvermoeiend. Mijn moeder weet beter."
"Hoe oud ben je dan?"Daryl gaf geen antwoord maar liep naar binnen. Hij zou het nog wel een keer uitleggen, maar niet nu. Hij ruimde de troep op, at wat en ging toen naar bed, terwijl Ishmael de Nooitlek naar een haven manoeuvreerde. Eer zijn oude vriend in bed lag, was Daryl diep onder zeil.