Generatie 10 - deel 14, Uit huis
Het viel Juliette erg zwaar dat ze een maand niet kon gamen of msn'en, maar voor haar schoolcarrière was het wel goed. Normaal raffelde ze haar huiswerk nog wel eens af om daarna snel op de computer te kunnen, maar nu verveelde ze zich geregeld en ging dan maar extra werken."Je kunt ook eens een boek pakken", zei Siobhán fijntjes. "Hoewel ik niet protesteer tegen je ijver de laatste tijd. Ik overweeg je straf te verlengen en ook Sacha eens zo'n computerloze periode op te leggen. Ik verzin wel een aanleiding.
"Helemaal niet! En ik doe het prima op school!", schreeuwde die, zich verder concentrerend op zijn game.Patje had al snel haar draai gevonden. Alexandre en Siobhán hadden een stapelbed gekocht, zodat zij en Juliette gezellig bij elkaar konden slapen. Ook hadden ze haar ingeschreven op school. Ze was behoorlijk zenuwachtig de allereerste dag, maar alles ging gelukkig goed. Omdat ze een achterstand had, hielp Alexandre haar met haar huiswerk en binnen de kortste keren was het alsof ze altijd bij het gezin had gehoord. Wat eigenlijk ook zo was natuurlijk. Wel veranderde ze haar naam in Patricia, omdat ze dat wat geschikter vond nu ze een echte Sim was.Op een zaterdagochtend ging de bel en tot Juliette's grote verbazing bleek er een meisje voor de deur te staan in wie ze meteen Camille herkende.
"Ik vind het zo ongezellig dat we niet kunnen msn'en", zei Camille verlegen. "En toen mocht ik van mama een weekendje hierheen. Het komt toch wel uit?"Natuurlijk kwam dat uit. Het werden twee gezellige dagen, waarbij vooral de drie meiden veel met elkaar optrokken. Maar zowel Sacha als Camille konden het niet helpen dat ze ook af en toe een heimelijke blik op elkaar wierpen."Je broer speelt mooi gitaar", zei ze verlegen tegen Juliette, die haar plagerig aankeek.
"Het gaat nogal", antwoordde ze. "Wel jammer dat hij verder zo irritant is soms."
"Oh nee! Ik vind hem aardig! Ik wou dat ik zo'n broer had..."Net voordat ze vertrok praatte ze nog heel even met Sacha en zijn vader."Het was erg gezellig dat je hier was", zei Alexandre. "Je bent altijd welkom, mocht je nog een keer op bezoek willen komen."
"Oh, dat wil ik zeker", knikte Camille. "Eerlijk gezegd denk ik erover misschien wel hierheen te verhuizen als ik mijn diploma heb. In Frankrijk is het soms... nou ja, moeilijk."
Ze begon te blozen en Sacha zei snel:" Weet dan dat je over onderdak niet in hoeft te zitten. Je kunt gewoon bij ons komen wonen!""Oh ja?", vroeg Alexandre, toen Camille was vertrokken. "Dat wordt wel een heel vol huis met meisjes, vind je niet?"
Sacha stamelde wat en liep toen snel naar zijn kamer.
"Ik ben blij dat ik nooit iets tegen Juliette heb gezegd indertijd", zei Siobhán. "Je weet wel, die keer dat Camille me zo afsnauwde, in Frankrijk. Achteraf heeft ze duidelijk gewoon slechte zin gehad en me misschien ook niet herkend. Het is een ontzettend aardig meisje."Die avond had ze een feestje bij Dolf en Miriam Kobayne thuis, die sinds kort weer in Riverview woonden, nu ze de trotse opa en oma van een kleindochter waren: Marie. Siobhán ging geregeld bij Benjamin en Jasmijn langs om met haar te spelen en toen ze ouder werd voor te lezen.Ook Iris was er en Siobhán zag dat zij, in tegenstelling tot haar zus Jasmijn, nog wel een vampier was.Hoewel Miriam en Dolf leeftijdsgenoten waren van haar ouders, was het niet verwonderlijk dat ze nog leefden. Miriam was een vampier en van haar vader had Siobhán ooit gehoord dat Dolf een paar levensvruchten had gegeten om zijn leven te rekken. Dat Miriam er nog jong en stralend uitzag verbaasde haar dus niet, maar Dolf moest nu toch wel een oude man zijn.
"Mijn vader is er niet", zei Iris. "Hij moest onverwacht overwerken, echt lullig. Misschien komt hij later."Aan het eind van de avond wandelde Siobhán een kamer in en haar adem stokte in haar keel. Heel even dacht ze dat ze Dolf zag, maar dat kon onmogelijk het geval zijn. Dit was nog een jonge knul en Siobhán concludeerde dat Dolf en Miriam er kennelijk een kind bij hadden gekregen na de tweeling. Het verbaasde haar dat Jasmijn dat nooit verteld had.Ze liep op de man af en stelde zich voor, met de vraag of hij inderdaad de broer was van Jasmijn en Iris. "Wat leuk om jou na al die jaren weer te zien!", riep hij uit. "En nee, ik ben niet hun broer, maar hun vader." Hij schoot in de lach bij het zien van haar onnozele blik en vervolgde:"Lang geleden, toen Iris en Jasmijn nog klein waren, zocht ik naar manieren om mijn leven te verlengen. Ik wilde pertinent zelf geen vampier meer zijn en op een dag hoorde ik van een geheimzinnige drank, die zorgt dat je nooit ouder wordt. Ik heb gespaard en gespaard en op een dag kon ik de drank inderdaad kopen. En hier ben ik", besloot hij met een knipoog.Siobhán was er stil van. Opnieuw jong worden, zoals Alexandre had gedaan, was tot daar aan toe. Maar nooit ouder worden? Ze was er niet helemaal zeker van of dat nou wel zo prettig was, uiteindelijk. Verward ging ze naar huis.De tijd verstreek. Patricia was een hardwerkend meisje dat steeds beter werd in gitaarspelen en toen ze op een dag wat oude boeken van Siobháns moeder in de kast vond over vissen, kreeg ze er onmiddellijk een hobby bij. Vanaf dat moment stond ze geregeld langs de waterkant en Siobhán adviseerde haar om eens via msn contact te zoeken met oom Remi. Die kon haar vast wel wat tips geven. Niemand kende de wateren van Riverview zo goed als hij, ook al woonde hij nu alweer jaren in Sunset Valley. "Da's een goed idee", zei Patricia, "want tot dusver vang ik alleen maar sprot. Er moeten betere stekkies zijn."Sacha had ook een nieuwe hobby ontdekt. Hij maakte, als het even kon, lange fietstochten door de omgeving. Toen hij eens in een uithoek van Riverview kwam waar hij nog nooit geweest was, viel zijn oog op een oud en nogal vervallen landhuis. Hij stapte af en gaapte door het hek naar het bouwwerk, zich afvragend hoe oud het precies zou zijn."Oud, heel oud", vertelde Aiden C. Broaker - de plaatselijke makelaar - hem later. Dat huis gaat vele generaties terug en ik moet je waarschuwen als je er belangstelling voor hebt. De prijs valt mee omdat er verschrikkelijk veel aan moet gebeuren.
"Ik ben er verliefd op", zei Sacha. "Ik hoop dat het over twee jaar nog niet verkocht is, als ik op mezelf ga wonen."Ook Juliette besteedde haar tienerjaren nuttig. Ze zat vol kwajongensstreken - veel meer dan Sacha - en er volgden dus heel wat computerloze periodes op die eerste, hetgeen vooral ook door Camille betreurd werd. "Ga je toch eens gedragen", typte ze. "Want ik heb op deze manier ook straf.""Ze is wel erg afhankelijk van je, vind ik", zei Siobhán met een frons.
"Ze weidt er nooit erg over uit", zei Juliette. "Maar ze heeft het niet makkelijk. Haar vader is vreselijk en op school schijnt ze enorm gepest te worden door ene Myriam, die iedereen met zich mee krijgt."
"Nou ja, des te meer reden voor jou om je te gedragen", zei Siobhán streng. Maar op de een of andere manier lukte Juliette dat nooit.Ook met Alexandre en Siobhán ging alles lekker. Ze waren nog even dol op elkaar als in het begin en brachten hun dagen door met lezen, sparren en sporten. En uiteraard met een inmiddels traditioneel glaasje nectar bij het eten. Het was dus feest toen ze een kist zelfgemaakte nectar van Siobháns schoonzus Farrah ontvingen. Die was zo zalig, dat met name Alexandre er wel eens meer van nam dan goed voor hem was."Ik heb geen medelijden met je!", riep Siobhán vanuit de slaapkamer.
"Volgens mij ben ik zwanger", kreunde Alexandre.Onverwacht snel brak het examenjaar aan en Sacha slaagde cum laude. Zijn ouders wisten al dat hij zijn oog had laten vallen op het oude landhuis en dus meteen zou vertrekken, maar daar hadden ze vrede mee. "De taxi staat al klaar", zei Siobhán, terwijl ze naar buiten keek. "Heb je alles?"
Ja, Sacha had alles. Nog een laatste knuffel en hij vertrok.Gespannen wandelde hij even later de verwilderde tuin in en stak de sleutel in het slot van zijn eigen huis. Hoewel het binnen muf rook, er oud behang op de muren zat, al het houtwerk afgebladderd was en het huis heel summier gemeubileerd was, had Sacha geen moment spijt.Hij dwaalde door de verschillende vertrekken en voelde het borrelen. Hij kon niet wachten aan de slag te gaan, het sanitair te verbeteren, alles een flinke lik verf te geven en daarna de vertrekken in te gaan richten naar zijn eigen smaak.In de theekamer belde hij naar zijn ouders. "Ik ben er nog steeds weg van, hoor. Morgen begin ik met verven."
"Wij komen je helpen", klonk het aan de andere kant van de lijn. Met een beetje geluk zouden ze ook financieel bijspringen.
Sacha had nog geen idee wat voor beroep hij eigenlijk zou kiezen en hij had dus geen inkomen.Hij ging in de theekamer zitten - het haardvuur bleef uit, want hij had geen hout - en pakte 'Trek eerst de stekker eruit' erbij, voordat hij zich aan reparaties zou gaan wagen. Voor hij er erg in had was het donker en tijd om te gaan koken.Hierna at hij zijn prakje (het was niet eens zo heel erg aangebrand), ging nog even achter de computer zitten die hij van huis had meegenomen en kroop op tijd onder de wol."Okay, dit wordt het eerste wat ik vervang", dacht hij slaperig, toen hij met zijn billen de houten onderbouw van zijn bed dwars door het matras heen kon voelen. Toen viel hij in slaap.
"Helemaal niet! En ik doe het prima op school!", schreeuwde die, zich verder concentrerend op zijn game.Patje had al snel haar draai gevonden. Alexandre en Siobhán hadden een stapelbed gekocht, zodat zij en Juliette gezellig bij elkaar konden slapen. Ook hadden ze haar ingeschreven op school. Ze was behoorlijk zenuwachtig de allereerste dag, maar alles ging gelukkig goed. Omdat ze een achterstand had, hielp Alexandre haar met haar huiswerk en binnen de kortste keren was het alsof ze altijd bij het gezin had gehoord. Wat eigenlijk ook zo was natuurlijk. Wel veranderde ze haar naam in Patricia, omdat ze dat wat geschikter vond nu ze een echte Sim was.Op een zaterdagochtend ging de bel en tot Juliette's grote verbazing bleek er een meisje voor de deur te staan in wie ze meteen Camille herkende.
"Ik vind het zo ongezellig dat we niet kunnen msn'en", zei Camille verlegen. "En toen mocht ik van mama een weekendje hierheen. Het komt toch wel uit?"Natuurlijk kwam dat uit. Het werden twee gezellige dagen, waarbij vooral de drie meiden veel met elkaar optrokken. Maar zowel Sacha als Camille konden het niet helpen dat ze ook af en toe een heimelijke blik op elkaar wierpen."Je broer speelt mooi gitaar", zei ze verlegen tegen Juliette, die haar plagerig aankeek.
"Het gaat nogal", antwoordde ze. "Wel jammer dat hij verder zo irritant is soms."
"Oh nee! Ik vind hem aardig! Ik wou dat ik zo'n broer had..."Net voordat ze vertrok praatte ze nog heel even met Sacha en zijn vader."Het was erg gezellig dat je hier was", zei Alexandre. "Je bent altijd welkom, mocht je nog een keer op bezoek willen komen."
"Oh, dat wil ik zeker", knikte Camille. "Eerlijk gezegd denk ik erover misschien wel hierheen te verhuizen als ik mijn diploma heb. In Frankrijk is het soms... nou ja, moeilijk."
Ze begon te blozen en Sacha zei snel:" Weet dan dat je over onderdak niet in hoeft te zitten. Je kunt gewoon bij ons komen wonen!""Oh ja?", vroeg Alexandre, toen Camille was vertrokken. "Dat wordt wel een heel vol huis met meisjes, vind je niet?"
Sacha stamelde wat en liep toen snel naar zijn kamer.
"Ik ben blij dat ik nooit iets tegen Juliette heb gezegd indertijd", zei Siobhán. "Je weet wel, die keer dat Camille me zo afsnauwde, in Frankrijk. Achteraf heeft ze duidelijk gewoon slechte zin gehad en me misschien ook niet herkend. Het is een ontzettend aardig meisje."Die avond had ze een feestje bij Dolf en Miriam Kobayne thuis, die sinds kort weer in Riverview woonden, nu ze de trotse opa en oma van een kleindochter waren: Marie. Siobhán ging geregeld bij Benjamin en Jasmijn langs om met haar te spelen en toen ze ouder werd voor te lezen.Ook Iris was er en Siobhán zag dat zij, in tegenstelling tot haar zus Jasmijn, nog wel een vampier was.Hoewel Miriam en Dolf leeftijdsgenoten waren van haar ouders, was het niet verwonderlijk dat ze nog leefden. Miriam was een vampier en van haar vader had Siobhán ooit gehoord dat Dolf een paar levensvruchten had gegeten om zijn leven te rekken. Dat Miriam er nog jong en stralend uitzag verbaasde haar dus niet, maar Dolf moest nu toch wel een oude man zijn.
"Mijn vader is er niet", zei Iris. "Hij moest onverwacht overwerken, echt lullig. Misschien komt hij later."Aan het eind van de avond wandelde Siobhán een kamer in en haar adem stokte in haar keel. Heel even dacht ze dat ze Dolf zag, maar dat kon onmogelijk het geval zijn. Dit was nog een jonge knul en Siobhán concludeerde dat Dolf en Miriam er kennelijk een kind bij hadden gekregen na de tweeling. Het verbaasde haar dat Jasmijn dat nooit verteld had.Ze liep op de man af en stelde zich voor, met de vraag of hij inderdaad de broer was van Jasmijn en Iris. "Wat leuk om jou na al die jaren weer te zien!", riep hij uit. "En nee, ik ben niet hun broer, maar hun vader." Hij schoot in de lach bij het zien van haar onnozele blik en vervolgde:"Lang geleden, toen Iris en Jasmijn nog klein waren, zocht ik naar manieren om mijn leven te verlengen. Ik wilde pertinent zelf geen vampier meer zijn en op een dag hoorde ik van een geheimzinnige drank, die zorgt dat je nooit ouder wordt. Ik heb gespaard en gespaard en op een dag kon ik de drank inderdaad kopen. En hier ben ik", besloot hij met een knipoog.Siobhán was er stil van. Opnieuw jong worden, zoals Alexandre had gedaan, was tot daar aan toe. Maar nooit ouder worden? Ze was er niet helemaal zeker van of dat nou wel zo prettig was, uiteindelijk. Verward ging ze naar huis.De tijd verstreek. Patricia was een hardwerkend meisje dat steeds beter werd in gitaarspelen en toen ze op een dag wat oude boeken van Siobháns moeder in de kast vond over vissen, kreeg ze er onmiddellijk een hobby bij. Vanaf dat moment stond ze geregeld langs de waterkant en Siobhán adviseerde haar om eens via msn contact te zoeken met oom Remi. Die kon haar vast wel wat tips geven. Niemand kende de wateren van Riverview zo goed als hij, ook al woonde hij nu alweer jaren in Sunset Valley. "Da's een goed idee", zei Patricia, "want tot dusver vang ik alleen maar sprot. Er moeten betere stekkies zijn."Sacha had ook een nieuwe hobby ontdekt. Hij maakte, als het even kon, lange fietstochten door de omgeving. Toen hij eens in een uithoek van Riverview kwam waar hij nog nooit geweest was, viel zijn oog op een oud en nogal vervallen landhuis. Hij stapte af en gaapte door het hek naar het bouwwerk, zich afvragend hoe oud het precies zou zijn."Oud, heel oud", vertelde Aiden C. Broaker - de plaatselijke makelaar - hem later. Dat huis gaat vele generaties terug en ik moet je waarschuwen als je er belangstelling voor hebt. De prijs valt mee omdat er verschrikkelijk veel aan moet gebeuren.
"Ik ben er verliefd op", zei Sacha. "Ik hoop dat het over twee jaar nog niet verkocht is, als ik op mezelf ga wonen."Ook Juliette besteedde haar tienerjaren nuttig. Ze zat vol kwajongensstreken - veel meer dan Sacha - en er volgden dus heel wat computerloze periodes op die eerste, hetgeen vooral ook door Camille betreurd werd. "Ga je toch eens gedragen", typte ze. "Want ik heb op deze manier ook straf.""Ze is wel erg afhankelijk van je, vind ik", zei Siobhán met een frons.
"Ze weidt er nooit erg over uit", zei Juliette. "Maar ze heeft het niet makkelijk. Haar vader is vreselijk en op school schijnt ze enorm gepest te worden door ene Myriam, die iedereen met zich mee krijgt."
"Nou ja, des te meer reden voor jou om je te gedragen", zei Siobhán streng. Maar op de een of andere manier lukte Juliette dat nooit.Ook met Alexandre en Siobhán ging alles lekker. Ze waren nog even dol op elkaar als in het begin en brachten hun dagen door met lezen, sparren en sporten. En uiteraard met een inmiddels traditioneel glaasje nectar bij het eten. Het was dus feest toen ze een kist zelfgemaakte nectar van Siobháns schoonzus Farrah ontvingen. Die was zo zalig, dat met name Alexandre er wel eens meer van nam dan goed voor hem was."Ik heb geen medelijden met je!", riep Siobhán vanuit de slaapkamer.
"Volgens mij ben ik zwanger", kreunde Alexandre.Onverwacht snel brak het examenjaar aan en Sacha slaagde cum laude. Zijn ouders wisten al dat hij zijn oog had laten vallen op het oude landhuis en dus meteen zou vertrekken, maar daar hadden ze vrede mee. "De taxi staat al klaar", zei Siobhán, terwijl ze naar buiten keek. "Heb je alles?"
Ja, Sacha had alles. Nog een laatste knuffel en hij vertrok.Gespannen wandelde hij even later de verwilderde tuin in en stak de sleutel in het slot van zijn eigen huis. Hoewel het binnen muf rook, er oud behang op de muren zat, al het houtwerk afgebladderd was en het huis heel summier gemeubileerd was, had Sacha geen moment spijt.Hij dwaalde door de verschillende vertrekken en voelde het borrelen. Hij kon niet wachten aan de slag te gaan, het sanitair te verbeteren, alles een flinke lik verf te geven en daarna de vertrekken in te gaan richten naar zijn eigen smaak.In de theekamer belde hij naar zijn ouders. "Ik ben er nog steeds weg van, hoor. Morgen begin ik met verven."
"Wij komen je helpen", klonk het aan de andere kant van de lijn. Met een beetje geluk zouden ze ook financieel bijspringen.
Sacha had nog geen idee wat voor beroep hij eigenlijk zou kiezen en hij had dus geen inkomen.Hij ging in de theekamer zitten - het haardvuur bleef uit, want hij had geen hout - en pakte 'Trek eerst de stekker eruit' erbij, voordat hij zich aan reparaties zou gaan wagen. Voor hij er erg in had was het donker en tijd om te gaan koken.Hierna at hij zijn prakje (het was niet eens zo heel erg aangebrand), ging nog even achter de computer zitten die hij van huis had meegenomen en kroop op tijd onder de wol."Okay, dit wordt het eerste wat ik vervang", dacht hij slaperig, toen hij met zijn billen de houten onderbouw van zijn bed dwars door het matras heen kon voelen. Toen viel hij in slaap.