Generatie 11 - deel 5, Kindervreugd
Twee weken nadat de hele badkamer vernieuwd was begaf de douche het alweer."Ik ga hem nu voor eens en voor altijd zo repareren dat hij nooit meer stuk gaat", gromde Sacha. "Niks ervan", protesteerde Camille terwijl ze Gérard voor de allereerste keer in zijn leventje op het potje zette. "Dan moet ik hem weer gaan schoonmaken. Daar heb ik geen zin in, hoor!" "Ja, en ik heb wel zin in repareren", mopperde Sacha.Hoewel Gérard niet Sacha's eigen zoon was bekommerde hij zich net zozeer om zijn opvoeding als Camille. Samen leerden ze hem lopen, praten en zindelijk worden.Toen hij dat eenmaal onder de knie had, vermaakte hij zich de hele dag met muziek maken, met blokjes spelen, boekjes lezen én voor Wokkeltje zingen. De pop die zichzelf op griezelige wijze aan ieder huishouden van Riverview opdrong, geschonken door tantes waar nog nooit iemand van had gehoord."Wees lief voor hem, hoor", zei Patricia bezorgd tegen de peuter toen ze een keertje op bezoek kwam. "Hij heeft gevoel." Maar dat zat wel snor.Intussen was Camille serieus begonnen aan haar carrière als kunstenares. Ze had een cursus gevolgd, stond ieder vrij moment achter de schildersezel en op een dag voelde ze zich ervaren genoeg om het aan te durven zich in te gaan schrijven als zelfstandig schilder.Hoewel hun leven dus vrij druk was - met een klein kind en allebei een baan - waren ze zo blij dat ze eindelijk bij elkaar waren, dat ze voldoende tijd vonden voor de liefde. Vaak zaten ze in hun nachtkleding te dineren, omdat ze om niet nader te noemen redenen op dat tijdstip hun gewone kleren al niet meer aan hadden.Bijna dagelijks ging Sacha bij zijn ouders langs. Natuurlijk om hen te zien, maar heel eerlijk gezegd ook omdat hij zich een heel klein beetje zorgen maakte om de kleine Diane. Hij merkte dat zijn ouders eigenlijk gewoon te oud waren om echt goed voor haar te zorgen. Niet dat het meisje liefde tekort kwam, geenszins, maar het kostte Siobhán en Alexandre duidelijk veel energie om nog een peutertje op te voeden.Dus elke dag uit zijn werk speelde hij met haar en las haar voor, zoals hij ooit lang geleden ook zijn andere zusje Juliette had voorgelezen. En per week ongeveer merkte hij dat met name zijn vader achteruit ging. Alexandre leek verward en moe. En Sacha had eigenlijk diep medelijden met hem, zoals hij daar in verkeerde kleren Koning Kegel stond te spelen in het donker.Alsof hij een vage echo hoorde uit een ver en onbereikbaar verleden, waarin hij met lang overleden vrienden op een zonnig pleintje in Champs les Sims stond te spelen, te schelden en te lachen, om daarna met hen een goed glas nectar te drinken. "Je moet geen dingen gaan invullen", zei Camille. "Volgens mij is hij heel gelukkig met je moeder en met jullie en ook met Diane. Alleen, inderdaad, hij wordt oud."Het was misschien vreemd, maar Sacha had van haar moeten vernemen dat zijn vader twee levens had geleid. Siobhán en Alexandre hadden het daar thuis nooit over gehad tegenover hun eigen kinderen, maar in Champs les Sims, waar Camille was opgegroeid was het een algemeen bekend verhaal. "Het is echt een l'histoire d'amour, hoor!", verzekerde Camille.Sacha was nu neurochirurg en hoewel hij soms nog wel klusjes op straat moest doen of lezingen moest geven voor dubieuze gezelschappen, was hij toch begonnen dat tot een minimum te beperken. Als er al eens een opdracht kwam, dan delegeerde hij die gewoon.Als Camille niet schilderde of met Gérard speelde, dan maakte ze lange wandelingen met hem door Riverview. En altijd eindigden ze hun tripje bij het huisje van haar moeder Jeanne en Leander, die praktisch buren waren. Leander vond het heerlijk om zijn zoontje zo vaak te zien.Op een dag had Sacha een ernstig gesprek met Siobhán. Die maakte zich net op om naar een feestje te gaan, terwijl Diane - die inmiddels op school zat - haar huiswerk zat te maken. En voor het eerst sprak ze eerlijk uit wat Sacha al een tijdje voelde: het groeide hen boven het hoofd."Het is voor Diane ook niet goed", fluisterde ze. "Twee ouders die haar grootouders hadden kunnen zijn. Ze klaagt nooit, maar we merken gewoon dat het zo anders is dan toen we jullie opvoedden. Ze begint daardoor een beetje een ouwelijk meisje te worden. Alsof ze het gevoel heeft dat ze ons moet ontzien. En, ik zeg het eerlijk, ik mis de vrijheid. Ik zou best nog wat reizen met je vader willen maken. Of een beetje aanmodderen. Gewoon, wat oude mensen doen..."En toen kwam Sacha met een voorstel waar hij al heel lang mee rondliep en ook al goed met Camille had doorgesproken. "Is het een idee", zei hij voorzichtig, "als Diane bij ons komt wonen? Ze kan wanneer ze wil uit school hier komen, dat is vlakbij. Maar jullie hoeven dan niet meer voor haar te zorgen. De lusten en niet de lasten, net als bij een kleinkind."Hij was een beetje bang dat zijn voorstel haar zou kwetsen, maar het bleek juist een schot in de roos. Zowel Siobhán als Alexandre waren opgelucht en blij. Alexandre knuffelde zijn dochter nog eens flink en bezwoer haar dat ze wel elke dag langs moest komen.Diane moest huilen. Ook al voelde ze zich helemaal thuis bij haar broer, ze hield van haar ouders. Maar toch deed ze wat haar gevraagd werd en het moet gezegd: Siobhán en Alexandre bloeiden na haar vertrek helemaal op. Alsof er een last van hun schouders viel. Ze hadden het zelfs al over kostschool gehad, maar dit was zoveel beter."Dus nu zijn we met z'n viertjes", lachte Camille 's avonds, nadat ze twee kinderen op bed hadden gelegd. "Een echt gezinnetje.""Nog niet helemaal", zei Sacha, en toverde een bos bloemen tevoorschijn. Het volgende moment zakte hij door zijn knieën en vroeg haar - tot haar stomme verbazing - ten huwelijk."Nu al!?", riep ze.
"Nu al?", vroeg Sacha. "Ik heb er maar liefst vijftien jaar over nagedacht!"
"Haha", lachte ze. En: "Ja", zei ze. En toen omhelsde ze hem innig gelukkig.Net voor hun huwelijk bereikte Sacha een mijlpaal: hij mocht zich op zijn vijfendertigste een gerenommeerd chirurg noemen. Niet dat hij hiermee zijn levenswens vervuld had, want eigenlijk wilde hij het liefst twintig vrienden hebben. Maar aangezien juist zijn sociale leven nogal had geleden onder zijn carrière, was die ambitie een beetje in het slop geraakt. Gelukkig was hij nog jong.De bruiloft was heel romantisch, zoals dat hoort. Ze hadden een prachtige villa afgehuurd aan het water en de trouwplechtigheid zou in de namiddag plaatsvinden, als de reeds ondergaande zon het water, de heuvels en de landtongen in pasteltinten zou dopen.Dat liep echter iets anders. Eerst ging het gezelschap onder het verkeerde boogje staan (de villa beschikte over maar liefst drie boogjes), daarna bleek de bruid ineens vreselijk te stinken (en moest dus snel onder de douche). En tenslotte, toen ze dan eindelijk op de juiste plek stonden, gingen zowel de telefoon van de bruid als die van de gom en dat bedierf natuurlijk de hele sfeer.De sterren stonden dus al fonkelend aan de hemel eer de ringen werden uitgewisseld en het bruidspaar elkaar kuste. Maar toen waren de oooh's en aaaah's dan ook niet van de lucht.Ook Alexandre was ontroerd en klapte enthousiast toen de taart werd aangesneden.Sacha keek naar zijn bruid, zoals ze daar stond in haar mooie jurk, de haren opgestoken, en hij was nog nooit zo gelukkig geweest.En 's avonds, toen ze na alle drukte weer in bed lagen, zei hij dat hij heel erg veel van haar hield en ook van Gérard en dat hij heel blij was dat ook Diane nu bij hen woonde. Maar dat hij heel stiekem, als zij dat ook zag zitten, eigenlijk nog wel een kindje samen wilde. Camille zag het zitten.
"Nu al?", vroeg Sacha. "Ik heb er maar liefst vijftien jaar over nagedacht!"
"Haha", lachte ze. En: "Ja", zei ze. En toen omhelsde ze hem innig gelukkig.Net voor hun huwelijk bereikte Sacha een mijlpaal: hij mocht zich op zijn vijfendertigste een gerenommeerd chirurg noemen. Niet dat hij hiermee zijn levenswens vervuld had, want eigenlijk wilde hij het liefst twintig vrienden hebben. Maar aangezien juist zijn sociale leven nogal had geleden onder zijn carrière, was die ambitie een beetje in het slop geraakt. Gelukkig was hij nog jong.De bruiloft was heel romantisch, zoals dat hoort. Ze hadden een prachtige villa afgehuurd aan het water en de trouwplechtigheid zou in de namiddag plaatsvinden, als de reeds ondergaande zon het water, de heuvels en de landtongen in pasteltinten zou dopen.Dat liep echter iets anders. Eerst ging het gezelschap onder het verkeerde boogje staan (de villa beschikte over maar liefst drie boogjes), daarna bleek de bruid ineens vreselijk te stinken (en moest dus snel onder de douche). En tenslotte, toen ze dan eindelijk op de juiste plek stonden, gingen zowel de telefoon van de bruid als die van de gom en dat bedierf natuurlijk de hele sfeer.De sterren stonden dus al fonkelend aan de hemel eer de ringen werden uitgewisseld en het bruidspaar elkaar kuste. Maar toen waren de oooh's en aaaah's dan ook niet van de lucht.Ook Alexandre was ontroerd en klapte enthousiast toen de taart werd aangesneden.Sacha keek naar zijn bruid, zoals ze daar stond in haar mooie jurk, de haren opgestoken, en hij was nog nooit zo gelukkig geweest.En 's avonds, toen ze na alle drukte weer in bed lagen, zei hij dat hij heel erg veel van haar hield en ook van Gérard en dat hij heel blij was dat ook Diane nu bij hen woonde. Maar dat hij heel stiekem, als zij dat ook zag zitten, eigenlijk nog wel een kindje samen wilde. Camille zag het zitten.