Generatie 16 - deel 2, Douce France
Nu de vriendschap met Milan hersteld is, worden hij en Dorian bijna onafscheidelijk.
Erg rijk is de vroegere lampgeest nog niet - een beginnend journalist verdient niet zoveel - en omdat een computer voor zijn werk essentieel is, biedt Dorian hem het gebruik van de zijne aan. "Wel zo handig als je dan jezelf binnen kunt laten", zegt Dorian, en geeft zijn vriend een sleutel.Hun relatie is veranderd. Was de verhouding voorheen er duidelijk een van leermeester-leerling, nu Dorian volwassen is zijn ze gelijkwaardig aan elkaar.Eigenlijk slaapt Milan alleen thuis, voor de rest is hij er gewoon altijd. Als hij niet werkt tenminste. Alleen blijven slapen wil hij pertinent niet, ook al maakt Dorian daar nooit een probleem van en wemelt zijn huis nog steeds geregeld van de logés."Slapen doe ik in mijn eigen bed en stop met zeuren daarover", zegt Milan op een avond.
"Ik vind het gewoon ongezellig als je 's avonds laat weggaat elke keer," moppert Dorian, maar Milan houdt voet bij stuk.Al heel lang heeft Dorian een droom, en dat is in de voetsporen treden van zijn kleurrijke opa. Elijah was tijdens zijn leven een onuitputtelijke bron van sterke verhalen en hij kon zich daarbij geen dankbaarder publiek wensen dan zijn kleinzoon.
"Vertel nog eens over de mummie, opa. En dat je vervloekt was en doodging. En dat verhaal met die pijltjes waarvan je elke keer ging slapen en dat je toch niet opgaf. En hoe moet je ook alweer een val onschadelijk maken?""Ik ga op reis", zegt hij op een dag tegen Milan.
"Egypte?", grijnst die.
Dorian schudt zijn hoofd. "Nee, dat trekt me eigenlijk totaal niet, ik ga naar Frankrijk."De avond voor vertrek gaan ze samen naar de karaokebar, waar zowel Amy als Ilja deelnemen aan een Simfest."Gewonnen!", straalt Amy na afloop tevreden met een triomfantelijke blik in de richting van haar broer, en blijft even met hen kletsen. Milan kent ze goed, omdat hij een langere periode in hun huishouden heeft doorgebracht voordat Ilja hem bevrijdde. Ze mag de djinn duidelijk graag en op de een of andere manier vindt Dorian dat fijn."Kom", zegt hij, als Amy is vertrokken, "ik daag je uit voor een potje straight pool, jongen. Laat mij jou eens een keer een lesje leren."
Ze wandelen de trap op en Dorian plaatst de ballen. "Jij mag beginnen", zegt hij grootmoedig."Ik zal je misschien nog verbazen", grinnikt Milan.
"Sure, doe je best", snoeft Dorian."Beginnersgeluk", knipoogt hij nog, als Milan na een geslaagde break de eerste bal feilloos weet te potten. Maar als vervolgens de een na de andere bal in de pocket verdwijnt, kijkt hij zijn vriend bedenkelijk aan."Je hebt dit vaker gedaan", zegt hij afkeurend.
Milan schatert."Excuses, maar inderdaad. Zo'n drie eeuwen geleden was mijn lamp een tijdje in het bezit van een Amerikaan en die was dol op dit spelletje."
"En elke keer toverde hij je tevoorschijn om met je te poolen?"
Milan knikt. "Ik heb nog een tijdje gehoopt dat onze band zo goed was dat hij me zou bevrijden, dat had hij ook beloofd, maar helaas. Hebzucht won het uiteindelijk van de vriendschap. Zoals meestal."Dorian is er even beduusd van. De laconieke toon waarmee de djinn de volledige afhankelijkheid van lampgeesten verwoordt raakt hem diep. Een tijdje blijft het stil, op het wegtikken van de ballen na, en dan zegt hij: "Nou, ik ben blij dat die Amerikaan te hebberig was om je te bevrijden. Want als hij dat wel gedaan had, dan was je nu alweer jaren dood geweest en had ik je nooit gekend. Ik drink op die Amerikaan."*Kloink*Met een harde stoot tikt Milan de bal van de tafel.
"Ha!", roept Dorian blij. "Ik ben!"Minutenlang bestudeert hij de ligging van de ballen en alle mogelijkheden, tot Milan hem plagerig vraagt of hij nog van plan is iets te doen.
"Ik moet morgen weer vroeg op en jij wilt ook op tijd vertrekken neem ik aan. Het is misschien een goed idee om het potje vannacht nog af te maken?""Ik concentreer me", zegt Dorian, speelt een paar ballen weg en gaat dan de fout in."Zo, dat was de laatste", zegt Milan even later beminnelijk en kust de keu.
"En dan is het nu hoog tijd om naar huis te gaan.""Gefeliciteerd", bromt Dorian. "Ik krijg je nog wel."
Milan knipoogt. "Heel veel plezier in Frankrijk", zegt hij. "Ik ga je wel missen. Doe je voorzichtig?"
"Voorzichtig is my middle name", snuift Dorian.
"Maak daar hemeltergend eigenwijs van", lacht Milan. "Dorian Hemeltergend Eigenwijs Kobayne, goede reis!"
"Dorian Dhavalachandra Hemeltergend Eigenwijs Kobayne dan altijd nog."
"Witte maan? Heet je witte maan?", vraagt Milan verbaasd.
"Mijn moeder is gek", smaalt Dorian en neemt afscheid.Zodra Dorian in Champs les Sims aankomt en zijn spullen in de herberg heeft gebracht, rent hij meteen naar het avonturenbord. Zijn bloed tintelt in zijn aderen als blijkt dat iemand inderdaad zijn hulp kan gebruiken en hij vliegt zo haastig naar het opgegeven adres, dat hij helemaal vergeet het briefje mee te nemen.Een uur later komt hij aan bij de ruïne waar hij iets kostbaars zou moeten vinden en na een tijdje te hebben rondgezocht, ontdekt hij ineens de trap die tussen een paar stenen naar beneden voert. "Een tombe...", fluistert hij en snelt erheen.De hele dag hakt hij puin weg, versleept standbeelden, ontdekt vloer- en muurschakelaars en uiteindelijk opent hij een trap die nog dieper naar beneden voert.Het loopt inmiddels al tegen middernacht ziet hij, dus hij hoopt dat hij een geschikt plekje kan vinden om te overnachten. Hij heeft weinig zin om terug te gaan naar het dorp. Hij is dus blij als hij een tent ziet staan, maar het volgende moment slaakt hij een geërgerde kreet."Wat doe jij hier!?", roept hij, op hetzelfde moment dat het meisje dat uit de duisternis naar voren is komen lopen hem kort maar beslist "Ga weg, ik ben hier bezig!" toebitst."Da's heel fijn voor je", zegt hij koel, want hij heeft vanuit zijn ooghoeken her en der schatten zien liggen, die ze kennelijk nog niet gepakt heeft. Zijn slaap is hij vergeten, eerst verzamelen wat er te verzamelen valt.
"Wat ga je doen!?", snauwt ze hem toe als hij het doolhoof van buxushaagjes in wandelt, op weg naar de eerste schat.
"Niks, let maar niet op mij."
"Laat dat liggen, dat wilde ik morgenochtend gaan pakken!"
"Dat wordt moeilijk, dan ligt het er namelijk niet meer."Woedend loopt ze achter hem aan door het doolhof, maar telkens is hij haar te slim af."Ah, leuk vaasje. Oh, muntjes. En kijk hier, een zakje met geld." Even zwijgt hij. "En wat is... een... een sleutelsteen!"
"Laat! Die! Liggen! Als je die toch pakt, hè, dan... dan....!"
"Oeps, te laat."Kokend van woede kijkt ze hem aan en met een opgeruimde blik kijkt hij terug."Zo, en dan heb ik nu honger. Heb jij wat te eten?"
"Ja, voor mezelf. Wil je zeggen dat je er niet aan hebt gedacht gedroogd voedsel voor jezelf in te slaan? Lekker slim."
Met een triomfantelijk gebaar stopt ze een gortdroog hapje naar binnen."Inderdaad dom van me. Nou ja, dan neem ik dit maar."Met een gebaar dat iets theatraler uitvalt dan normaal tovert hij een bord gegratineerde kreeft tevoorschijn. "Eens even kijken waar ik dit 's lekker ga opsmikkelen."
"Hoe...", begint het meisje, maar klapt dan haar mond dicht en veinst desinteresse."Ach", vervolgt ze, "doe wat je niet laten kunt. Ik ga lekker slapen in dit tentje. Ga jij maar lekker terug naar het hotel, want hier is geen plek meer."
"Oh jawel hoor," antwoordt Dorian. "In die tent is plek voor twee en aangezien dat ding hier duidelijk al stond en niet van jou is, kun je me niet tegenhouden."De volgende ochtend wordt hij wakker van het geluid van gerommel links van de tent. Haar slaapzak is leeg ziet hij, dus hij kruipt snel naar buiten, waar hij haar aantreft terwijl ze met haar arm in een gat staat te graaien."Ha, gedroogd voedsel", roept ze op blijde toon uit, maar het lukt haar niet helemaal de teleurstelling uit haar stem te weren. "Ik zal niet verhongeren."
"Eet smakelijk", grinnikt Dorian. "Maar mocht je meer trek hebben in een muffin, dan ben je van harte welkom."
"Nee, ik hoef jouw tovervoer niet, een echte avonturier geeft hier de voorkeur aan," zegt ze nuffig.Snel propt hij een muffin in zijn mond, want nu komt het erop aan. Hij vermoedt namelijk dat het meisje hier - net als hij - niet is voor kunstschatten en los geld. Hij moet zorgen dat ze niet zijn allereerste opdracht bederft en met de eer gaat strijken."Ik wil niet lomp overkomen, maar je stinkt echt een uur in de wind", zegt hij. "Ik ook trouwens."
Met een vies gezicht steekt ze even haar neus in haar oksel. "Ik heb geen ingeblikte douche meer", zegt ze. "Jij?"
Hij schudt zijn hoofd. "Nee, ik denk dat ik me toch maar even ga opfrissen in het hotel. Misschien ben ik hier nog uren bezig."Ze knikt. "Ja, ik ben gewoon vies van mezelf. Ik ga me ook even douchen." Ze wandelt weg, maar draait zich halverwege om."Klapte je nou in je handen?"
"Een mug", zegt Dorian onschuldig. "Dahag!"Zodra ze uit het zicht is verdwenen draait hij zich razendsnel om en rent het doolhof in, op zoek naar aanwijzingen die hem naar zijn uiteindelijke doel zullen leiden. Dat blijkt echter niet makkelijk. Een vol uur is hij bezig met het vinden van geheime doorgangen, maar nergens vindt hij hetgeen waar zijn opdrachtgever naar op zoek zou kunnen zijn."Het zou ook handig geweest zijn als hij me had verteld wát ik precies zoek", moppert hij. "Straks staat die meid hier weer voor mijn neus."En dat gebeurt prompt. Op het moment dat hij eindelijk de juiste ruimte gevonden heeft en in een holletje iets ziet glinsteren, zwaait achter hem de deur open en komt ze hijgend binnenrennen."Zal ik het maar even pakken?", glimlacht hij en bukt zich. "Oh..., getver.""Zal ik even....?", mompelt zijn opponent, terwijl ze bijna hoorbaar haar tanden knarst.
"Neu neu, kijk, ik heb het al. Het is... een honkbal?" Een beetje bevreemd staart hij naar het ding in zijn hand.
"Nou ja", lacht hij dan, "who cares? Een honkbal. Tadáááá!!"
"Goh, wat ben jij gelukkig", bromt het meisje.
"Zie je me stralen?""Weet je wat", vervolgt hij, "mag jij dat flesje nectar. Als troostprijs."
"Aardig van je."
"Neh, toch maar niet. Veel te lekker, je zou het niet naar waarde weten te schatten.""In het dorp zeiden ze dat je zo'n wezen bent, toen ik over je vertelde", zegt ze droog. "Een djinn."
"Oh?"
"En djinns schijnen zichzelf magisch te kunnen reinigen."
"Je meent het."
"En anderen."
"Weet je, het schoot me te binnen toen je nét weg was. Ik wilde je nog terugroepen.""U bent een hoogst onbetrouwbaar persoon, meneer. En als het aan mij ligt kruisen onze wegen zich nooit meer."
Hij grijnst. "Ik ben hartstikke betrouwbaar. Je kunt erop vertrouwen dat je me niet kunt vertrouwen. Fijne dag nog."Lachend verlaat hij de tombe.
Erg rijk is de vroegere lampgeest nog niet - een beginnend journalist verdient niet zoveel - en omdat een computer voor zijn werk essentieel is, biedt Dorian hem het gebruik van de zijne aan. "Wel zo handig als je dan jezelf binnen kunt laten", zegt Dorian, en geeft zijn vriend een sleutel.Hun relatie is veranderd. Was de verhouding voorheen er duidelijk een van leermeester-leerling, nu Dorian volwassen is zijn ze gelijkwaardig aan elkaar.Eigenlijk slaapt Milan alleen thuis, voor de rest is hij er gewoon altijd. Als hij niet werkt tenminste. Alleen blijven slapen wil hij pertinent niet, ook al maakt Dorian daar nooit een probleem van en wemelt zijn huis nog steeds geregeld van de logés."Slapen doe ik in mijn eigen bed en stop met zeuren daarover", zegt Milan op een avond.
"Ik vind het gewoon ongezellig als je 's avonds laat weggaat elke keer," moppert Dorian, maar Milan houdt voet bij stuk.Al heel lang heeft Dorian een droom, en dat is in de voetsporen treden van zijn kleurrijke opa. Elijah was tijdens zijn leven een onuitputtelijke bron van sterke verhalen en hij kon zich daarbij geen dankbaarder publiek wensen dan zijn kleinzoon.
"Vertel nog eens over de mummie, opa. En dat je vervloekt was en doodging. En dat verhaal met die pijltjes waarvan je elke keer ging slapen en dat je toch niet opgaf. En hoe moet je ook alweer een val onschadelijk maken?""Ik ga op reis", zegt hij op een dag tegen Milan.
"Egypte?", grijnst die.
Dorian schudt zijn hoofd. "Nee, dat trekt me eigenlijk totaal niet, ik ga naar Frankrijk."De avond voor vertrek gaan ze samen naar de karaokebar, waar zowel Amy als Ilja deelnemen aan een Simfest."Gewonnen!", straalt Amy na afloop tevreden met een triomfantelijke blik in de richting van haar broer, en blijft even met hen kletsen. Milan kent ze goed, omdat hij een langere periode in hun huishouden heeft doorgebracht voordat Ilja hem bevrijdde. Ze mag de djinn duidelijk graag en op de een of andere manier vindt Dorian dat fijn."Kom", zegt hij, als Amy is vertrokken, "ik daag je uit voor een potje straight pool, jongen. Laat mij jou eens een keer een lesje leren."
Ze wandelen de trap op en Dorian plaatst de ballen. "Jij mag beginnen", zegt hij grootmoedig."Ik zal je misschien nog verbazen", grinnikt Milan.
"Sure, doe je best", snoeft Dorian."Beginnersgeluk", knipoogt hij nog, als Milan na een geslaagde break de eerste bal feilloos weet te potten. Maar als vervolgens de een na de andere bal in de pocket verdwijnt, kijkt hij zijn vriend bedenkelijk aan."Je hebt dit vaker gedaan", zegt hij afkeurend.
Milan schatert."Excuses, maar inderdaad. Zo'n drie eeuwen geleden was mijn lamp een tijdje in het bezit van een Amerikaan en die was dol op dit spelletje."
"En elke keer toverde hij je tevoorschijn om met je te poolen?"
Milan knikt. "Ik heb nog een tijdje gehoopt dat onze band zo goed was dat hij me zou bevrijden, dat had hij ook beloofd, maar helaas. Hebzucht won het uiteindelijk van de vriendschap. Zoals meestal."Dorian is er even beduusd van. De laconieke toon waarmee de djinn de volledige afhankelijkheid van lampgeesten verwoordt raakt hem diep. Een tijdje blijft het stil, op het wegtikken van de ballen na, en dan zegt hij: "Nou, ik ben blij dat die Amerikaan te hebberig was om je te bevrijden. Want als hij dat wel gedaan had, dan was je nu alweer jaren dood geweest en had ik je nooit gekend. Ik drink op die Amerikaan."*Kloink*Met een harde stoot tikt Milan de bal van de tafel.
"Ha!", roept Dorian blij. "Ik ben!"Minutenlang bestudeert hij de ligging van de ballen en alle mogelijkheden, tot Milan hem plagerig vraagt of hij nog van plan is iets te doen.
"Ik moet morgen weer vroeg op en jij wilt ook op tijd vertrekken neem ik aan. Het is misschien een goed idee om het potje vannacht nog af te maken?""Ik concentreer me", zegt Dorian, speelt een paar ballen weg en gaat dan de fout in."Zo, dat was de laatste", zegt Milan even later beminnelijk en kust de keu.
"En dan is het nu hoog tijd om naar huis te gaan.""Gefeliciteerd", bromt Dorian. "Ik krijg je nog wel."
Milan knipoogt. "Heel veel plezier in Frankrijk", zegt hij. "Ik ga je wel missen. Doe je voorzichtig?"
"Voorzichtig is my middle name", snuift Dorian.
"Maak daar hemeltergend eigenwijs van", lacht Milan. "Dorian Hemeltergend Eigenwijs Kobayne, goede reis!"
"Dorian Dhavalachandra Hemeltergend Eigenwijs Kobayne dan altijd nog."
"Witte maan? Heet je witte maan?", vraagt Milan verbaasd.
"Mijn moeder is gek", smaalt Dorian en neemt afscheid.Zodra Dorian in Champs les Sims aankomt en zijn spullen in de herberg heeft gebracht, rent hij meteen naar het avonturenbord. Zijn bloed tintelt in zijn aderen als blijkt dat iemand inderdaad zijn hulp kan gebruiken en hij vliegt zo haastig naar het opgegeven adres, dat hij helemaal vergeet het briefje mee te nemen.Een uur later komt hij aan bij de ruïne waar hij iets kostbaars zou moeten vinden en na een tijdje te hebben rondgezocht, ontdekt hij ineens de trap die tussen een paar stenen naar beneden voert. "Een tombe...", fluistert hij en snelt erheen.De hele dag hakt hij puin weg, versleept standbeelden, ontdekt vloer- en muurschakelaars en uiteindelijk opent hij een trap die nog dieper naar beneden voert.Het loopt inmiddels al tegen middernacht ziet hij, dus hij hoopt dat hij een geschikt plekje kan vinden om te overnachten. Hij heeft weinig zin om terug te gaan naar het dorp. Hij is dus blij als hij een tent ziet staan, maar het volgende moment slaakt hij een geërgerde kreet."Wat doe jij hier!?", roept hij, op hetzelfde moment dat het meisje dat uit de duisternis naar voren is komen lopen hem kort maar beslist "Ga weg, ik ben hier bezig!" toebitst."Da's heel fijn voor je", zegt hij koel, want hij heeft vanuit zijn ooghoeken her en der schatten zien liggen, die ze kennelijk nog niet gepakt heeft. Zijn slaap is hij vergeten, eerst verzamelen wat er te verzamelen valt.
"Wat ga je doen!?", snauwt ze hem toe als hij het doolhoof van buxushaagjes in wandelt, op weg naar de eerste schat.
"Niks, let maar niet op mij."
"Laat dat liggen, dat wilde ik morgenochtend gaan pakken!"
"Dat wordt moeilijk, dan ligt het er namelijk niet meer."Woedend loopt ze achter hem aan door het doolhof, maar telkens is hij haar te slim af."Ah, leuk vaasje. Oh, muntjes. En kijk hier, een zakje met geld." Even zwijgt hij. "En wat is... een... een sleutelsteen!"
"Laat! Die! Liggen! Als je die toch pakt, hè, dan... dan....!"
"Oeps, te laat."Kokend van woede kijkt ze hem aan en met een opgeruimde blik kijkt hij terug."Zo, en dan heb ik nu honger. Heb jij wat te eten?"
"Ja, voor mezelf. Wil je zeggen dat je er niet aan hebt gedacht gedroogd voedsel voor jezelf in te slaan? Lekker slim."
Met een triomfantelijk gebaar stopt ze een gortdroog hapje naar binnen."Inderdaad dom van me. Nou ja, dan neem ik dit maar."Met een gebaar dat iets theatraler uitvalt dan normaal tovert hij een bord gegratineerde kreeft tevoorschijn. "Eens even kijken waar ik dit 's lekker ga opsmikkelen."
"Hoe...", begint het meisje, maar klapt dan haar mond dicht en veinst desinteresse."Ach", vervolgt ze, "doe wat je niet laten kunt. Ik ga lekker slapen in dit tentje. Ga jij maar lekker terug naar het hotel, want hier is geen plek meer."
"Oh jawel hoor," antwoordt Dorian. "In die tent is plek voor twee en aangezien dat ding hier duidelijk al stond en niet van jou is, kun je me niet tegenhouden."De volgende ochtend wordt hij wakker van het geluid van gerommel links van de tent. Haar slaapzak is leeg ziet hij, dus hij kruipt snel naar buiten, waar hij haar aantreft terwijl ze met haar arm in een gat staat te graaien."Ha, gedroogd voedsel", roept ze op blijde toon uit, maar het lukt haar niet helemaal de teleurstelling uit haar stem te weren. "Ik zal niet verhongeren."
"Eet smakelijk", grinnikt Dorian. "Maar mocht je meer trek hebben in een muffin, dan ben je van harte welkom."
"Nee, ik hoef jouw tovervoer niet, een echte avonturier geeft hier de voorkeur aan," zegt ze nuffig.Snel propt hij een muffin in zijn mond, want nu komt het erop aan. Hij vermoedt namelijk dat het meisje hier - net als hij - niet is voor kunstschatten en los geld. Hij moet zorgen dat ze niet zijn allereerste opdracht bederft en met de eer gaat strijken."Ik wil niet lomp overkomen, maar je stinkt echt een uur in de wind", zegt hij. "Ik ook trouwens."
Met een vies gezicht steekt ze even haar neus in haar oksel. "Ik heb geen ingeblikte douche meer", zegt ze. "Jij?"
Hij schudt zijn hoofd. "Nee, ik denk dat ik me toch maar even ga opfrissen in het hotel. Misschien ben ik hier nog uren bezig."Ze knikt. "Ja, ik ben gewoon vies van mezelf. Ik ga me ook even douchen." Ze wandelt weg, maar draait zich halverwege om."Klapte je nou in je handen?"
"Een mug", zegt Dorian onschuldig. "Dahag!"Zodra ze uit het zicht is verdwenen draait hij zich razendsnel om en rent het doolhof in, op zoek naar aanwijzingen die hem naar zijn uiteindelijke doel zullen leiden. Dat blijkt echter niet makkelijk. Een vol uur is hij bezig met het vinden van geheime doorgangen, maar nergens vindt hij hetgeen waar zijn opdrachtgever naar op zoek zou kunnen zijn."Het zou ook handig geweest zijn als hij me had verteld wát ik precies zoek", moppert hij. "Straks staat die meid hier weer voor mijn neus."En dat gebeurt prompt. Op het moment dat hij eindelijk de juiste ruimte gevonden heeft en in een holletje iets ziet glinsteren, zwaait achter hem de deur open en komt ze hijgend binnenrennen."Zal ik het maar even pakken?", glimlacht hij en bukt zich. "Oh..., getver.""Zal ik even....?", mompelt zijn opponent, terwijl ze bijna hoorbaar haar tanden knarst.
"Neu neu, kijk, ik heb het al. Het is... een honkbal?" Een beetje bevreemd staart hij naar het ding in zijn hand.
"Nou ja", lacht hij dan, "who cares? Een honkbal. Tadáááá!!"
"Goh, wat ben jij gelukkig", bromt het meisje.
"Zie je me stralen?""Weet je wat", vervolgt hij, "mag jij dat flesje nectar. Als troostprijs."
"Aardig van je."
"Neh, toch maar niet. Veel te lekker, je zou het niet naar waarde weten te schatten.""In het dorp zeiden ze dat je zo'n wezen bent, toen ik over je vertelde", zegt ze droog. "Een djinn."
"Oh?"
"En djinns schijnen zichzelf magisch te kunnen reinigen."
"Je meent het."
"En anderen."
"Weet je, het schoot me te binnen toen je nét weg was. Ik wilde je nog terugroepen.""U bent een hoogst onbetrouwbaar persoon, meneer. En als het aan mij ligt kruisen onze wegen zich nooit meer."
Hij grijnst. "Ik ben hartstikke betrouwbaar. Je kunt erop vertrouwen dat je me niet kunt vertrouwen. Fijne dag nog."Lachend verlaat hij de tombe.