Generatie 10 - deel 10, Weer op reis
Vrij snel na het huwelijk vierden zowel Sacha als Juliette hun verjaardag. Sacha was nu een tiener die graag dingen uitprobeerde, terwijl Juliette zich erop verheugde om voor het eerst naar school te gaan en te leren lezen.Sacha kreeg steeds meer trekken van de familie Kobayne en dat manifesteerde zich niet alleen in zijn uiterlijk. Voor zijn verjaardag kreeg hij een gitaar en vanaf dat moment deed hij niets anders dan eindeloos akkoorden uitproberen, tot wanhoop van zijn zus."Ga dan in ieder geval naar je kamer om te oefenen!", riep ze, "in plaats van hier bij mij om het hoekje te gaan staan!" Sacha vermeed zijn kamer echter het liefst, behalve dan om te slapen. Al die dinosaurusjes op de muren, daar was hij nu echt te groot voor."Als we een keer tijd hebben gaan we je kamer opnieuw decoreren", beloofde Siobhán.Normaal gaan pasgetrouwde stelletjes samen op huwelijksreis, maar aangezien Siobhán en Alexandre niet zo lang geleden al naar Frankrijk waren geweest, vonden ze dat niet zo nodig."Weet je wat jij eens moet doen?", vroeg Alexandre. "Weer eens lekker op avontuur. Door de geboorte van Sacha is dat helemaal naar de achtergrond geschoven, je hebt al bijna dertien jaar niet gereisd en volgens mij zou je niks liever willen."
Siobháns ogen begonnen te stralen. "Meen je dat!?"
"Nee, ik sta aardig te doen. Natuurlijk meen ik dat. De kinderen worden groter en bovendien blijf ik thuis bij ze. Ga genieten! Waar zou je heen willen?"
"Weer naar China", antwoordde Siobhán. "Maar jij dan?"
"Ach, ik heb tientallen jaren niks anders gedaan dan over de wereld gezworven. Ga jij nou maar."Natuurlijk keek ze onmiddellijk na aankomst op het avonturenbord, maar de eerste opdrachten waren vrij tam. Ze moest sparren en ze moest mediteren. "Dat doe ik thuis ook", dacht ze mopperig, maar deed toch wat haar gevraagd werd en maakte diepe indruk op de Oosterse leermeester, door van hem te winnen.Hierna kreeg ze gelukkig wel een serieus avontuur aangeboden. Eerst besloot ze wat te eten in de Verboden Stad en een verboden duik te nemen in het water en daarna ging ze, diezelfde avond nog, naar de tombe waar ze een relikwie moest vinden.Toen ze haar tentje had opgezet belde ze naar huis en vertelde wat ze die dag gedaan had. "Ik ga nu slapen en morgen zoek ik verder", besloot ze. Alexandre hoorde hoe gelukkig ze klonk en glimlachte.
"Veel plezier en wees voorzichtig. Bonne nuit, ma petite." "Bonne nuit, mon chéri." Het was maar goed dat de kinderen dit gesprek niet volgden.De volgende dag was enerverend, maar tegen de avond had ze gevonden wat ze zocht.Drijfnat van de waterputten keerde ze terug naar haar opdrachtgever om hem te overhandigen waar hij om gevraagd had.Siobhán had haar charisma inmiddels tot zo'n hoog niveau ontwikkeld, dat een charmante introductie al voldoende was om mensen van hun sokken te blazen. "Je bent een echte vriendin geworden", verklaarde de Chinees na vijf zorgvuldig geformuleerde volzinnen van Siobháns kant.
"Zou ik hier dan alsjeblieft mogen slapen?", vroeg die liefjes.
Maar natúúrlijk mocht dat."Raad eens waar ik slaap", grinnikte ze even later tegen Alexandre.
"In het gastenverblijf?"
"Nee."
"In je tent weer?"
"Nee."
"Ergens in de open lucht in je slaapzak dan?"
"Nee."
"Ik geef het op."
"Bij een rijke Chinees thuis, in zijn hemelbed!"
"Maar dat vind ik helemaal geen goed idee, Siobhán! Wie is die vent?"
"Zit niet zo jaloers te doen! Hij is hartstikke lelijk. Hé..., wacht... Ik zie nou toch zoiets leuks buiten. Even een foto maken. Truste!"Dat de rijke Chinees ergens middenin de nacht naast haar kwam liggen, besloot ze achteraf maar wijselijk voor zich te houden. Er gebeurde per slot van rekening niks.
De volgende dag was saai. Haar opdrachtgever had gezegd dat ze zijn telefoontje moest afwachten en dat deed ze dus maar. Ze ging naar de academie om wat te oefenen, ze slenterde door het dorp en 's avonds klom ze de trappen van het gastenverblijf op om daar te overnachten. Het avonturenbord was leeg.De volgende ochtend was ze nogal gespannen, dus ze besloot de dag te starten met een computerspelletje. Af en toe keek ze op om van het schitterende uitzicht te genieten. Net een schilderij.En toen ging de telefoon! Iemand vertelde iets over een mysterieus magisch attribuut en, nou ja, ze moest maar even langs komen. Dat liet Siobhán zich geen tweemaal zeggen. Ze rende de berg op en ontving hijgend de instructies. Ze moest terug naar het dorp om met een paar mensen te praten. Siobhán rende de berg weer af.Nadat verscheidene dorpsbewoners hun vertrouwen in haar hadden bevestigd, ontving ze uiteindelijk een sleutel, waarmee ze de Hemelse Tempel kon betreden om de Magische Bijl te zoeken.Het was de laatste vakantiedag en het was al middag toen ze uiteindelijk een trap vond die haar in een ingewikkeld gangenstelsel bracht, vol stoomvallen. Het kostte haar aardig wat tijd om die iedere keer te ontmantelen en toen ze na uren zoeken op haar horloge keek, zag ze dat het tijd was om te gaan, wilde ze haar vliegtuig halen.Met een licht gefrustreerd gevoel kwam ze thuis.
"Ik moet weer terug, hoor", zei ze, terwijl Alexandre haar blij omhelsde.
"Ah, je hebt ons gemist, merk ik", lachte die.
"Ach, natuurlijk heb ik jullie gemist, sorry! Maar het is zo vervelend als je een missie niet hebt kunnen afronden!"
"Ik weet er alles van", knipoogde Alexandre. "Wees maar niet bang, je komt heus nog wel in de gelegenheid je avontuur voort te zetten."Siobhán vertelde enthousiast over haar reis en daarna keek ze Alexandre recht aan. "En nu iets anders", zei ze. In snel tempo ratelde ze het verhaal af wat haar moeder gezegd had over het offer dat Alexandre gebracht had en het deel van zijn leven dat hij had opgegeven.
Alexandre wilde haar onderbreken, maar ze stak haar hand op."Je hoeft niet te zeggen dat je gelukkig bent, want dat weet ik heus wel. Daar gaat het niet om. Waar het om gaat, is dat ik vind dat je nog een keer terug moet naar Frankrijk nu het nog kan. Valérie is vorige maand al overleden en ..., het klinkt misschien hard, maar..., ook je vrienden hebben niet lang meer te leven. Onherroepelijk komt nu het moment dichterbij dat je vorige leven definitief wordt afgesloten en je alleen nog toekomst hebt. Ik heb je ticket dus al geboekt, morgenochtend vertrek je. Gérard en de anderen weten dat je eraan komt."Alexandre was sprakeloos en blij tegelijkertijd. Want eerlijk gezegd had hij er zelf eigenlijk helemaal niet zo bij stilgestaan, maar nu hij er met zijn neus op gedrukt werd, moest hij bekennen dat het waar was wat ze zei.Eenmaal in Champs les Sims dompelde hij zich onder in het leventje dat hij jaren geleden, na zijn pensioen, elke dag geleid had. Hij zat op het pleintje in het centrum van het dorp ontspannen te keuvelen met zijn vrienden, vooral over vroeger. Ze speelden een spelletje in de zon - waarbij het er vrij fanatiek aan toe ging - en hij schaakte zoals vanouds met Gérard.En 's avonds gingen ze naar de nectarbrouwerij om verschillende flessen te proeven en te vergelijken.
Puur vanuit wetenschappelijk oogpunt uiteraard.Op de laatste avond merkte Alexandre dat Gérard zich een beetje terugtrok."Mis je Valérie?", vroeg hij zacht.
Gérard knikte. "Als ik heel eerlijk ben, dan hoop ik dat het niet te lang meer duurt dat ik naar haar toe kan."Daar werd Alexandre heel stil van. "Laten we maar naar huis gaan", zei hij.
Hij logeerde bij Gérard, die samen met Laurent zijn allerbeste vriend was geweest. Vanaf de lagere school hadden ze al bij elkaar in de klas gezeten. Met Laurent had de vriendschap zich beperkt tot binnen Champs les Sims, maar met Gérard - net zo avontuurlijk als Sacha tot hij Valérie leerde kennen - had hij de hele wereld gezien.Eenmaal bij Gérard thuis rende Alexandre eerst naar de wc, want al die verschillende nectars door elkaar waren niet helemaal goed gevallen.Daarna gingen ze met een kop koffie nog even in de kamer zitten en praatten na.
"Ik snap niet hoe je het trekt", zei Gérard. "Om twee keer te moeten leven bedoel ik. Ik ben zo moe..."
"Het gaat vanzelf", antwoordde Alexandre. Als je lijf weer jong is, dan wordt je geest dat vanzelf ook. En ik heb natuurlijk een jonge vrouw en kinderen, dat scheelt. Jij bent aan het afbouwen nu en je mist Valérie. Ik ben aan het opbouwen en sta middenin het leven."De volgende ochtend, toen de zon nog maar net opkwam, reed de taxi voor en moesten de vrienden afscheid nemen.
"Het is erg vreemd", zei Gérard. "Op de een of andere manier was het gewoon zoals vroeger. Het maakte helemaal geen verschil dat je als jonge knul tussen ons in zat."
"Dat komt waarschijnlijk omdat je als vrienden voorbij het uiterlijk kijkt. Voor mij ben jij geen oude man. Je bent gewoon Gérard."Heel even had Alexandre een visioen van hoe het ooit was geweest. Hij en Gérard allebei nog jong en ongebonden, de wereld aan hun voeten. Zo naïef en onbezonnen als hij in die dagen was geweest, dat was hij nu niet meer en hij had ook niet het gevoel dat de wereld aan zijn voeten lag. Maar hij was gelukkig en dat was genoeg.Hij omhelsde zijn vriend stevig en stapte in de taxi. Drie weken later hoorde hij dat Gérard was overleden.
Siobháns ogen begonnen te stralen. "Meen je dat!?"
"Nee, ik sta aardig te doen. Natuurlijk meen ik dat. De kinderen worden groter en bovendien blijf ik thuis bij ze. Ga genieten! Waar zou je heen willen?"
"Weer naar China", antwoordde Siobhán. "Maar jij dan?"
"Ach, ik heb tientallen jaren niks anders gedaan dan over de wereld gezworven. Ga jij nou maar."Natuurlijk keek ze onmiddellijk na aankomst op het avonturenbord, maar de eerste opdrachten waren vrij tam. Ze moest sparren en ze moest mediteren. "Dat doe ik thuis ook", dacht ze mopperig, maar deed toch wat haar gevraagd werd en maakte diepe indruk op de Oosterse leermeester, door van hem te winnen.Hierna kreeg ze gelukkig wel een serieus avontuur aangeboden. Eerst besloot ze wat te eten in de Verboden Stad en een verboden duik te nemen in het water en daarna ging ze, diezelfde avond nog, naar de tombe waar ze een relikwie moest vinden.Toen ze haar tentje had opgezet belde ze naar huis en vertelde wat ze die dag gedaan had. "Ik ga nu slapen en morgen zoek ik verder", besloot ze. Alexandre hoorde hoe gelukkig ze klonk en glimlachte.
"Veel plezier en wees voorzichtig. Bonne nuit, ma petite." "Bonne nuit, mon chéri." Het was maar goed dat de kinderen dit gesprek niet volgden.De volgende dag was enerverend, maar tegen de avond had ze gevonden wat ze zocht.Drijfnat van de waterputten keerde ze terug naar haar opdrachtgever om hem te overhandigen waar hij om gevraagd had.Siobhán had haar charisma inmiddels tot zo'n hoog niveau ontwikkeld, dat een charmante introductie al voldoende was om mensen van hun sokken te blazen. "Je bent een echte vriendin geworden", verklaarde de Chinees na vijf zorgvuldig geformuleerde volzinnen van Siobháns kant.
"Zou ik hier dan alsjeblieft mogen slapen?", vroeg die liefjes.
Maar natúúrlijk mocht dat."Raad eens waar ik slaap", grinnikte ze even later tegen Alexandre.
"In het gastenverblijf?"
"Nee."
"In je tent weer?"
"Nee."
"Ergens in de open lucht in je slaapzak dan?"
"Nee."
"Ik geef het op."
"Bij een rijke Chinees thuis, in zijn hemelbed!"
"Maar dat vind ik helemaal geen goed idee, Siobhán! Wie is die vent?"
"Zit niet zo jaloers te doen! Hij is hartstikke lelijk. Hé..., wacht... Ik zie nou toch zoiets leuks buiten. Even een foto maken. Truste!"Dat de rijke Chinees ergens middenin de nacht naast haar kwam liggen, besloot ze achteraf maar wijselijk voor zich te houden. Er gebeurde per slot van rekening niks.
De volgende dag was saai. Haar opdrachtgever had gezegd dat ze zijn telefoontje moest afwachten en dat deed ze dus maar. Ze ging naar de academie om wat te oefenen, ze slenterde door het dorp en 's avonds klom ze de trappen van het gastenverblijf op om daar te overnachten. Het avonturenbord was leeg.De volgende ochtend was ze nogal gespannen, dus ze besloot de dag te starten met een computerspelletje. Af en toe keek ze op om van het schitterende uitzicht te genieten. Net een schilderij.En toen ging de telefoon! Iemand vertelde iets over een mysterieus magisch attribuut en, nou ja, ze moest maar even langs komen. Dat liet Siobhán zich geen tweemaal zeggen. Ze rende de berg op en ontving hijgend de instructies. Ze moest terug naar het dorp om met een paar mensen te praten. Siobhán rende de berg weer af.Nadat verscheidene dorpsbewoners hun vertrouwen in haar hadden bevestigd, ontving ze uiteindelijk een sleutel, waarmee ze de Hemelse Tempel kon betreden om de Magische Bijl te zoeken.Het was de laatste vakantiedag en het was al middag toen ze uiteindelijk een trap vond die haar in een ingewikkeld gangenstelsel bracht, vol stoomvallen. Het kostte haar aardig wat tijd om die iedere keer te ontmantelen en toen ze na uren zoeken op haar horloge keek, zag ze dat het tijd was om te gaan, wilde ze haar vliegtuig halen.Met een licht gefrustreerd gevoel kwam ze thuis.
"Ik moet weer terug, hoor", zei ze, terwijl Alexandre haar blij omhelsde.
"Ah, je hebt ons gemist, merk ik", lachte die.
"Ach, natuurlijk heb ik jullie gemist, sorry! Maar het is zo vervelend als je een missie niet hebt kunnen afronden!"
"Ik weet er alles van", knipoogde Alexandre. "Wees maar niet bang, je komt heus nog wel in de gelegenheid je avontuur voort te zetten."Siobhán vertelde enthousiast over haar reis en daarna keek ze Alexandre recht aan. "En nu iets anders", zei ze. In snel tempo ratelde ze het verhaal af wat haar moeder gezegd had over het offer dat Alexandre gebracht had en het deel van zijn leven dat hij had opgegeven.
Alexandre wilde haar onderbreken, maar ze stak haar hand op."Je hoeft niet te zeggen dat je gelukkig bent, want dat weet ik heus wel. Daar gaat het niet om. Waar het om gaat, is dat ik vind dat je nog een keer terug moet naar Frankrijk nu het nog kan. Valérie is vorige maand al overleden en ..., het klinkt misschien hard, maar..., ook je vrienden hebben niet lang meer te leven. Onherroepelijk komt nu het moment dichterbij dat je vorige leven definitief wordt afgesloten en je alleen nog toekomst hebt. Ik heb je ticket dus al geboekt, morgenochtend vertrek je. Gérard en de anderen weten dat je eraan komt."Alexandre was sprakeloos en blij tegelijkertijd. Want eerlijk gezegd had hij er zelf eigenlijk helemaal niet zo bij stilgestaan, maar nu hij er met zijn neus op gedrukt werd, moest hij bekennen dat het waar was wat ze zei.Eenmaal in Champs les Sims dompelde hij zich onder in het leventje dat hij jaren geleden, na zijn pensioen, elke dag geleid had. Hij zat op het pleintje in het centrum van het dorp ontspannen te keuvelen met zijn vrienden, vooral over vroeger. Ze speelden een spelletje in de zon - waarbij het er vrij fanatiek aan toe ging - en hij schaakte zoals vanouds met Gérard.En 's avonds gingen ze naar de nectarbrouwerij om verschillende flessen te proeven en te vergelijken.
Puur vanuit wetenschappelijk oogpunt uiteraard.Op de laatste avond merkte Alexandre dat Gérard zich een beetje terugtrok."Mis je Valérie?", vroeg hij zacht.
Gérard knikte. "Als ik heel eerlijk ben, dan hoop ik dat het niet te lang meer duurt dat ik naar haar toe kan."Daar werd Alexandre heel stil van. "Laten we maar naar huis gaan", zei hij.
Hij logeerde bij Gérard, die samen met Laurent zijn allerbeste vriend was geweest. Vanaf de lagere school hadden ze al bij elkaar in de klas gezeten. Met Laurent had de vriendschap zich beperkt tot binnen Champs les Sims, maar met Gérard - net zo avontuurlijk als Sacha tot hij Valérie leerde kennen - had hij de hele wereld gezien.Eenmaal bij Gérard thuis rende Alexandre eerst naar de wc, want al die verschillende nectars door elkaar waren niet helemaal goed gevallen.Daarna gingen ze met een kop koffie nog even in de kamer zitten en praatten na.
"Ik snap niet hoe je het trekt", zei Gérard. "Om twee keer te moeten leven bedoel ik. Ik ben zo moe..."
"Het gaat vanzelf", antwoordde Alexandre. Als je lijf weer jong is, dan wordt je geest dat vanzelf ook. En ik heb natuurlijk een jonge vrouw en kinderen, dat scheelt. Jij bent aan het afbouwen nu en je mist Valérie. Ik ben aan het opbouwen en sta middenin het leven."De volgende ochtend, toen de zon nog maar net opkwam, reed de taxi voor en moesten de vrienden afscheid nemen.
"Het is erg vreemd", zei Gérard. "Op de een of andere manier was het gewoon zoals vroeger. Het maakte helemaal geen verschil dat je als jonge knul tussen ons in zat."
"Dat komt waarschijnlijk omdat je als vrienden voorbij het uiterlijk kijkt. Voor mij ben jij geen oude man. Je bent gewoon Gérard."Heel even had Alexandre een visioen van hoe het ooit was geweest. Hij en Gérard allebei nog jong en ongebonden, de wereld aan hun voeten. Zo naïef en onbezonnen als hij in die dagen was geweest, dat was hij nu niet meer en hij had ook niet het gevoel dat de wereld aan zijn voeten lag. Maar hij was gelukkig en dat was genoeg.Hij omhelsde zijn vriend stevig en stapte in de taxi. Drie weken later hoorde hij dat Gérard was overleden.