Generatie 18, fotodagboek - deel 5, Doctorandus Kobayne
Het was Dusty's idee om weer te gaan studeren. Eigenlijk verbaast het me dat ze niet meteen na de middelbare school naar de universiteit is gegaan want ze is net zo'n knappe bol als oom Linden, maar ik denk dat ze niet durfde. Dusty is altijd gepest op school omdat ze er anders uitziet en heel stil is en op zichzelf. Daarom hangt ze erg aan haar ouders en ook aan mij.Ik vond het een perfect plan. Had eigenlijk nog een paar jaar willen wachten met de vervolgstudie, maar waarom niet gewoon nu al? We schreven ons dus in en kregen allebei een studiebeurs toegewezen.Dusty liep helemaal te stuiteren toen we aankwamen en regelde meteen een kamer voor ons met twee bedden. Heel netjes was het allemaal. Kennelijk waren de vorige bewoners iets actieverigs in het studentenleven want er hingen vlaggetjes en de bedden waren opgemaakt in een soort clubkleuren en vergeef me dat ik heel even mijn oude kot miste met de schildersezel en de troep en Blair die iedere dag zijn vuile was overal neersmeet.Dusty merkte aan me dat ik niet blij was en trok het zich helaas een beetje aan. En toen er vervolgens een anatomisch skelet werd afgeleverd dat haar vader liet bezorgen moest ze huilen omdat ze heimwee had.Dus ik troostte haar en zei dat het vast gezellig zou worden saampjes en vervolgens scoorde ik ergens een schildersezel en toen was ik al snel weer in mijn element. Dusty ook gelukkig, de volgende ochtend hoorde ik haar buiten met iemand praten en daarna vrolijk lachen dus dat zat wel snor. Het is toch een beetje mijn taak haar te beschermen hier en iedereen die haar kwaad doet krijgt met een boze djinn te maken.Maar ik was wel een beetje nijdig toen bleek dat ze met een stel mensen naar de kennismakingsmiddag gegaan was, zonder mij.
"Ik dacht dat jij niet zou gaan", verontschuldigde ze zich toen ik boos kwam aanlopen, "je stond zo lekker te schilderen en jij weet toch al hoe alles gaat hier?" Dat was het hele punt niet natuurlijk en ik antwoordde dat de kennismaking ook bedoeld is om mensen te leren kennen en toen zei ze "jij, mensen leren kennen?" en toen giechelde ze.Bijna kregen we ruzie maar toen kwam mevrouw Sparks aanlopen met de vraag of we het leuk vonden een proefles bij te wonen. Nou, nee natuurlijk, ze geeft politicologie, maar we zeiden snel ja om die dreigende ruzie te ontlopen.Daarna was alles weer koek en ei en liepen we te giebelen dat dit in ieder geval een studie was die we geen van beiden ooit zullen gaan volgen. Boven gingen we tafeltennissen en na een tijdje zag ik ineens vanuit mijn ooghoek dat Dusty met een wildvreemde jongen stond te praten. Dus ik loop erheen en vraag of alles oké is en of hij haar niet lastigvalt, zegt hij een beetje uit de hoogte dat ze gewoon wat staan te kletsen en of dat soms verboden is. En Dusty staat er kontdraaiend bij en zegt dat er niks aan de hand is, waarna ze zich weer naar die gast keert alsof ik niet besta en toen liep ik maar weg."Zo, daar werd je even op je nummer gezet", hoor ik ineens iemand grinniken, "is ze je vriendinnetje?"
"Mijn nichtje", brom ik, waarna zij een soort geluid maakt alsof ik een jong poesje ben en zegt: "Oké, dat is lief, je wilt haar beschermen. Maar zo te zien kan ze prima voor zichzelf zorgen."Samantha Grey bleek ze te heten want ik vind het best leuk om andere mensen te ontmoeten en ze studeert Beeldende Kunst, net als ik.
"Aha", lachte ik, "eens even testen hoeveel je al weet dan" en ik begin allemaal vragen op haar af te vuren. Over Der Blaue Reiter en over Cézanne en naar welk schilderij het Impressionisme vernoemd is - oké, die was makkelijk - en ze wist alles."Knap hoor", zei ik tenslotte, "maar nu eentje die je vast niet weet. Van welke schilder is het meesterwerk 'Zomerzondag'?"
Een hele tijd stond ze te peinzen en uiteindelijk moest ze het opgeven. "Geen idee. Seurat?"
"Mis, het is van mij! Het staat thuis te drogen, ik moet het nog verkopen." Ze kon er zowaar om lachen.De colleges zijn begonnen en het is best pittig allemaal. We hebben ervoor gekozen alles in een semester te doen, maar dat betekent dat we nauwelijks vrij hebben, drie colleges op een dag soms.
Thuis ben ik bezig met een schilderij van Dusty dat ik natuurlijk niet ga verkopen. Ze vindt het leuk dat ik dat doe en is heel trots dat ze mocht poseren.Tijdens college zit ik vaak naast Samantha want ze is echt een leuk type. Lekker rustig en ze heeft humor. Ze noemt me Doctorandus Kobayne omdat ik haar tijdens de kennismaking te slim af probeerde te zijn en omdat ik hoop af te studeren, maar dan zal ik flink moeten blokken. Het eerste semester was stukken makkelijker, toen had ik ook nog tijd voor allerlei leuke dingen. Nu studeer ik me gek om het allemaal bij te kunnen houden.Toch is er gelukkig soms ook tijd voor wat ontspanning. Zo nodigde Samantha me uit voor een feestje. Nou ben ik op zich niet zo heel dol op feestjes maar nu viel ik meteen met mijn neus in de boter. Samantha liep net te streaken en... nou ja, niet verkeerd zal ik maar zeggen.Toen ze weer aangekleed was probeerde ze mij te verleiden ook uit de kleren te gaan maar ik zei dat dat niet zo mijn ding is - niet publiekelijk tenminste - en die laatste toevoeging vatte ze vervolgens heel anders op dan ik bedoelde.Zodat ik even later stond te zoenen met haar op de veranda. Zo soepel als dingen soms ongepland kunnen verlopen.Ben meteen het hele weekend bij haar gebleven en dat was erg gezellig. Ze zijn wel maf in dat huis. Ze organiseerden zoenwedstrijden en dan klokten ze telkens met wie ik het 't langst volhield, maar ik zorgde wel steeds dat Samantha dat was anders kwets ik haar misschien.Na het weekend was Dusty nieuwsgierig of Samantha nu echt mijn vriendin is en ik zei dat je dat wel zo kon zeggen ja. Waarna ze ineens vroeg of dat betekent dat ik eindelijk over Dana heen ben en sorry maar dat maakte me erg pissig. Ik antwoordde dat ik niet helemaal begreep waar die vraag vandaan kwam en hoe dat precies haar zaak is.
"Ik val je niet aan hoor Silas", mompelde ze toen zacht. "Ik vind het alleen erg dat ze je zoveel pijn heeft gedaan."
"Ze heeft mij geen pijn gedaan", zei ik, "ik heb haar pijn gedaan en iedereen die ons zwart probeert te maken heeft ons allebei pijn gedaan en ik hoop niet dat jij daarbij hoort."Dusty en ik hebben nooit ruzie en ik zag dat ze heel erg schrok. Ik ook wel eigenlijk. Ik at mijn bord leeg en ben daarna gaan schilderen en toen was het gelukkig al snel weer in orde allemaal.Haar schilderij is bijna af dus dan moet ik weer iets anders verzinnen. Ditmaal weer iets wat ik hopelijk goed kan verkopen.Met Dusty gaat het echt goed trouwens. Die jongen die ze leerde kennen de tweede dag ziet ze heel vaak en met haar studie gaat ook alles voor de wind. Mij kost blokken en studeren heel veel energie, maar voor haar lijkt het meer een soort hobby. Moet wel om haar lachen als ze Mister Skinny staat te bestuderen - zo noemen we dat skelet dat ze gekregen heeft - omdat ze het allemaal heel serieus neemt.Gisterenavond heb ik zo verschrikkelijk gelachen. Dusty was een deel van haar huiswerk kwijt en toen ineens wist ze heel zeker dat iemand in huis - oftewel ik - het waarschijnlijk had weggegooid met zijn stomme kop. Dus ze stampt naar buiten en duikt de vuilcontainer in, glijdt uit en ploft zo voorover in de stinkende troep. Ik stond voor het raam en kon alles volgen. Die trappelende beentjes! Krabbelt ze er weer uit, stinkend en meurend, reinigt zichzelf en op dat moment komt er een fatsoensrakker aanlopen en die begint haar overhoop te schelden omdat hij het haat als er rotzooi op het erf komt. Dat laat hij een volgende keer wel, val nooit Dusty aan als ze haar huiswerk niet onder controle heeft, ik ging echt helemaal kapot.Dat huiswerk bleek later trouwens gewoon in haar rugzak te zitten want behalve heel slim is ze ook nogal verstrooid.Aan het eind van het semester brak de examentijd aan en ik was echt niet te geloven zo nerveus. Veel zenuwachtiger dan de vorige keer, toen had ik er een veel rustiger gevoel over. Maar volgens mij ging het best aardig en ik was sowieso blij toen het laatste examen achter de rug was. Niet alleen ik trouwens, toen ik thuiskwam stond iedereen in de hal als kippen te kakelen en over antwoorden te bakkeleien, iedereen door elkaar. Ga ik niet aan meedoen, ik zal wel zien.Twee weken later was het zover. We lagen nog in bed toen onze rapporten bezorgd werden en zowel Dusty als ik hadden het niet meer. "Eén-twee-drie-openen" zei ik en toen scheurden we tegelijk de envelop open. We waren allebei geslaagd, cum laude! We waren zo blij en feliciteerden elkaar en maakten een dansje door de kamer.En toen moest natuurlijk Hopeloos Blues weer even om de hoek komen kijken, omdat ik het hier net als de vorige keer zo geweldig naar mijn zin heb gehad en thuis het dagelijks leven wacht en alles wat daarbij hoort.
"Ik snap jou niet hoor", zei Dusty, terwijl ze op mijn bed ging liggen met een boek. "Je bent zo vrij als een vogeltje, kunt thuis je hele leven indelen zoals je zelf wilt en je werk is je hobby, waarmee je waarschijnlijk ook nog eens massa's geld gaat verdienen. Terwijl ik straks weer ondersteken kan gaan legen en lange dagen moet maken en nachtdiensten draaien."Ze heeft natuurlijk gelijk en alles zal best goed komen, maar zo voelde het op dat moment gewoon niet. Ik ben natuurlijk wel afhankelijk van mijn inspiratie en als die me weer in de steek laat sta ik nergens.De diploma-uitreiking was zoals een diploma-uitreiking hoort te zijn: eindeloos en saai. Ben blij dat mijn achternaam met een K begint want ter hoogte van de N sukkelde ik in slaap en dat was toch slordig geweest. Dat je naam wordt omgeroepen en er niemand naar voren komt.Eenmaal buiten keek Dusty me aan en vroeg wat ik ervan dacht. Nog een laatste grondtekening midden op het plein hier, bij wijze van afscheid. Ze wees: "Daar." Ik werd meteen vrolijk, wat een gaaf idee!Ik ging zo enthousiast aan de slag dat het me helemaal ontging dat Dusty op een gegeven moment gealarmeerd mijn naam siste. Pas toen die juut van zijn fiets sprong en mijn armen op mijn rug draaide had ik in de gaten wat er aan de hand was.
"Zo, in feeststemming?", vroeg hij. Hij zag eruit alsof hij zo bij de Village People was weggelopen. "Kom jij maar eens even mee mannetje, de boel besmeuren doe je maar lekker thuis."Ik sputterde nog dat ik niks besmeurde en een gediplomeerd kunstenaar was, maar dat interesseerde hem niet. Even later werd ik als de eerste de beste crimineel afgevoerd en het hele grapje kostte me uiteindelijk 1000 simdollar. Dusty voelde zich enorm schuldig omdat het haar idee was geweest en wilde de helft betalen, maar dat hoeft niet. Ik deed het zelf en een volgende keer doe ik het weer.En zo brak de dag aan van vertrek. Vroeg in de avond reed het busje voor en nadat we afscheid hadden genomen van degenen die achterbleven reden we de nacht in.Eenmaal thuis uploadde ik mijn CV.
"Ga je dan solliciteren?", vroeg Dusty verbaasd. Ik lachte en schudde mijn hoofd.Later stonden we nog even buiten voor het huis en kletsten een beetje.
"Wat zijn jouw plannen verder?", vroeg ik. "Is het eigenlijk nog wat geworden met die jongen, Walter?"
"Nee", zei Dusty treurig, "hij werd verliefd op een ander. En hoe is het met jou en Samantha?"
"Och", antwoordde ik, "dat was leuk zolang we daar waren, maar ze woont zo ver weg, dat houdt geen stand."
"Ik ben van plan een eigen huisje te gaan zoeken", vervolgde ze, "dat vind je toch niet erg?"
"Natuurlijk niet, rare, dat is toch logisch?"
Terwijl ik het balletje weer van haar overnam waarmee we speelden zei ze zachtjes: "Het komt wel goed met ons Silas, ook met jou."
Ik knikte. "Tuurlijk komt het goed met ons."
"Ik dacht dat jij niet zou gaan", verontschuldigde ze zich toen ik boos kwam aanlopen, "je stond zo lekker te schilderen en jij weet toch al hoe alles gaat hier?" Dat was het hele punt niet natuurlijk en ik antwoordde dat de kennismaking ook bedoeld is om mensen te leren kennen en toen zei ze "jij, mensen leren kennen?" en toen giechelde ze.Bijna kregen we ruzie maar toen kwam mevrouw Sparks aanlopen met de vraag of we het leuk vonden een proefles bij te wonen. Nou, nee natuurlijk, ze geeft politicologie, maar we zeiden snel ja om die dreigende ruzie te ontlopen.Daarna was alles weer koek en ei en liepen we te giebelen dat dit in ieder geval een studie was die we geen van beiden ooit zullen gaan volgen. Boven gingen we tafeltennissen en na een tijdje zag ik ineens vanuit mijn ooghoek dat Dusty met een wildvreemde jongen stond te praten. Dus ik loop erheen en vraag of alles oké is en of hij haar niet lastigvalt, zegt hij een beetje uit de hoogte dat ze gewoon wat staan te kletsen en of dat soms verboden is. En Dusty staat er kontdraaiend bij en zegt dat er niks aan de hand is, waarna ze zich weer naar die gast keert alsof ik niet besta en toen liep ik maar weg."Zo, daar werd je even op je nummer gezet", hoor ik ineens iemand grinniken, "is ze je vriendinnetje?"
"Mijn nichtje", brom ik, waarna zij een soort geluid maakt alsof ik een jong poesje ben en zegt: "Oké, dat is lief, je wilt haar beschermen. Maar zo te zien kan ze prima voor zichzelf zorgen."Samantha Grey bleek ze te heten want ik vind het best leuk om andere mensen te ontmoeten en ze studeert Beeldende Kunst, net als ik.
"Aha", lachte ik, "eens even testen hoeveel je al weet dan" en ik begin allemaal vragen op haar af te vuren. Over Der Blaue Reiter en over Cézanne en naar welk schilderij het Impressionisme vernoemd is - oké, die was makkelijk - en ze wist alles."Knap hoor", zei ik tenslotte, "maar nu eentje die je vast niet weet. Van welke schilder is het meesterwerk 'Zomerzondag'?"
Een hele tijd stond ze te peinzen en uiteindelijk moest ze het opgeven. "Geen idee. Seurat?"
"Mis, het is van mij! Het staat thuis te drogen, ik moet het nog verkopen." Ze kon er zowaar om lachen.De colleges zijn begonnen en het is best pittig allemaal. We hebben ervoor gekozen alles in een semester te doen, maar dat betekent dat we nauwelijks vrij hebben, drie colleges op een dag soms.
Thuis ben ik bezig met een schilderij van Dusty dat ik natuurlijk niet ga verkopen. Ze vindt het leuk dat ik dat doe en is heel trots dat ze mocht poseren.Tijdens college zit ik vaak naast Samantha want ze is echt een leuk type. Lekker rustig en ze heeft humor. Ze noemt me Doctorandus Kobayne omdat ik haar tijdens de kennismaking te slim af probeerde te zijn en omdat ik hoop af te studeren, maar dan zal ik flink moeten blokken. Het eerste semester was stukken makkelijker, toen had ik ook nog tijd voor allerlei leuke dingen. Nu studeer ik me gek om het allemaal bij te kunnen houden.Toch is er gelukkig soms ook tijd voor wat ontspanning. Zo nodigde Samantha me uit voor een feestje. Nou ben ik op zich niet zo heel dol op feestjes maar nu viel ik meteen met mijn neus in de boter. Samantha liep net te streaken en... nou ja, niet verkeerd zal ik maar zeggen.Toen ze weer aangekleed was probeerde ze mij te verleiden ook uit de kleren te gaan maar ik zei dat dat niet zo mijn ding is - niet publiekelijk tenminste - en die laatste toevoeging vatte ze vervolgens heel anders op dan ik bedoelde.Zodat ik even later stond te zoenen met haar op de veranda. Zo soepel als dingen soms ongepland kunnen verlopen.Ben meteen het hele weekend bij haar gebleven en dat was erg gezellig. Ze zijn wel maf in dat huis. Ze organiseerden zoenwedstrijden en dan klokten ze telkens met wie ik het 't langst volhield, maar ik zorgde wel steeds dat Samantha dat was anders kwets ik haar misschien.Na het weekend was Dusty nieuwsgierig of Samantha nu echt mijn vriendin is en ik zei dat je dat wel zo kon zeggen ja. Waarna ze ineens vroeg of dat betekent dat ik eindelijk over Dana heen ben en sorry maar dat maakte me erg pissig. Ik antwoordde dat ik niet helemaal begreep waar die vraag vandaan kwam en hoe dat precies haar zaak is.
"Ik val je niet aan hoor Silas", mompelde ze toen zacht. "Ik vind het alleen erg dat ze je zoveel pijn heeft gedaan."
"Ze heeft mij geen pijn gedaan", zei ik, "ik heb haar pijn gedaan en iedereen die ons zwart probeert te maken heeft ons allebei pijn gedaan en ik hoop niet dat jij daarbij hoort."Dusty en ik hebben nooit ruzie en ik zag dat ze heel erg schrok. Ik ook wel eigenlijk. Ik at mijn bord leeg en ben daarna gaan schilderen en toen was het gelukkig al snel weer in orde allemaal.Haar schilderij is bijna af dus dan moet ik weer iets anders verzinnen. Ditmaal weer iets wat ik hopelijk goed kan verkopen.Met Dusty gaat het echt goed trouwens. Die jongen die ze leerde kennen de tweede dag ziet ze heel vaak en met haar studie gaat ook alles voor de wind. Mij kost blokken en studeren heel veel energie, maar voor haar lijkt het meer een soort hobby. Moet wel om haar lachen als ze Mister Skinny staat te bestuderen - zo noemen we dat skelet dat ze gekregen heeft - omdat ze het allemaal heel serieus neemt.Gisterenavond heb ik zo verschrikkelijk gelachen. Dusty was een deel van haar huiswerk kwijt en toen ineens wist ze heel zeker dat iemand in huis - oftewel ik - het waarschijnlijk had weggegooid met zijn stomme kop. Dus ze stampt naar buiten en duikt de vuilcontainer in, glijdt uit en ploft zo voorover in de stinkende troep. Ik stond voor het raam en kon alles volgen. Die trappelende beentjes! Krabbelt ze er weer uit, stinkend en meurend, reinigt zichzelf en op dat moment komt er een fatsoensrakker aanlopen en die begint haar overhoop te schelden omdat hij het haat als er rotzooi op het erf komt. Dat laat hij een volgende keer wel, val nooit Dusty aan als ze haar huiswerk niet onder controle heeft, ik ging echt helemaal kapot.Dat huiswerk bleek later trouwens gewoon in haar rugzak te zitten want behalve heel slim is ze ook nogal verstrooid.Aan het eind van het semester brak de examentijd aan en ik was echt niet te geloven zo nerveus. Veel zenuwachtiger dan de vorige keer, toen had ik er een veel rustiger gevoel over. Maar volgens mij ging het best aardig en ik was sowieso blij toen het laatste examen achter de rug was. Niet alleen ik trouwens, toen ik thuiskwam stond iedereen in de hal als kippen te kakelen en over antwoorden te bakkeleien, iedereen door elkaar. Ga ik niet aan meedoen, ik zal wel zien.Twee weken later was het zover. We lagen nog in bed toen onze rapporten bezorgd werden en zowel Dusty als ik hadden het niet meer. "Eén-twee-drie-openen" zei ik en toen scheurden we tegelijk de envelop open. We waren allebei geslaagd, cum laude! We waren zo blij en feliciteerden elkaar en maakten een dansje door de kamer.En toen moest natuurlijk Hopeloos Blues weer even om de hoek komen kijken, omdat ik het hier net als de vorige keer zo geweldig naar mijn zin heb gehad en thuis het dagelijks leven wacht en alles wat daarbij hoort.
"Ik snap jou niet hoor", zei Dusty, terwijl ze op mijn bed ging liggen met een boek. "Je bent zo vrij als een vogeltje, kunt thuis je hele leven indelen zoals je zelf wilt en je werk is je hobby, waarmee je waarschijnlijk ook nog eens massa's geld gaat verdienen. Terwijl ik straks weer ondersteken kan gaan legen en lange dagen moet maken en nachtdiensten draaien."Ze heeft natuurlijk gelijk en alles zal best goed komen, maar zo voelde het op dat moment gewoon niet. Ik ben natuurlijk wel afhankelijk van mijn inspiratie en als die me weer in de steek laat sta ik nergens.De diploma-uitreiking was zoals een diploma-uitreiking hoort te zijn: eindeloos en saai. Ben blij dat mijn achternaam met een K begint want ter hoogte van de N sukkelde ik in slaap en dat was toch slordig geweest. Dat je naam wordt omgeroepen en er niemand naar voren komt.Eenmaal buiten keek Dusty me aan en vroeg wat ik ervan dacht. Nog een laatste grondtekening midden op het plein hier, bij wijze van afscheid. Ze wees: "Daar." Ik werd meteen vrolijk, wat een gaaf idee!Ik ging zo enthousiast aan de slag dat het me helemaal ontging dat Dusty op een gegeven moment gealarmeerd mijn naam siste. Pas toen die juut van zijn fiets sprong en mijn armen op mijn rug draaide had ik in de gaten wat er aan de hand was.
"Zo, in feeststemming?", vroeg hij. Hij zag eruit alsof hij zo bij de Village People was weggelopen. "Kom jij maar eens even mee mannetje, de boel besmeuren doe je maar lekker thuis."Ik sputterde nog dat ik niks besmeurde en een gediplomeerd kunstenaar was, maar dat interesseerde hem niet. Even later werd ik als de eerste de beste crimineel afgevoerd en het hele grapje kostte me uiteindelijk 1000 simdollar. Dusty voelde zich enorm schuldig omdat het haar idee was geweest en wilde de helft betalen, maar dat hoeft niet. Ik deed het zelf en een volgende keer doe ik het weer.En zo brak de dag aan van vertrek. Vroeg in de avond reed het busje voor en nadat we afscheid hadden genomen van degenen die achterbleven reden we de nacht in.Eenmaal thuis uploadde ik mijn CV.
"Ga je dan solliciteren?", vroeg Dusty verbaasd. Ik lachte en schudde mijn hoofd.Later stonden we nog even buiten voor het huis en kletsten een beetje.
"Wat zijn jouw plannen verder?", vroeg ik. "Is het eigenlijk nog wat geworden met die jongen, Walter?"
"Nee", zei Dusty treurig, "hij werd verliefd op een ander. En hoe is het met jou en Samantha?"
"Och", antwoordde ik, "dat was leuk zolang we daar waren, maar ze woont zo ver weg, dat houdt geen stand."
"Ik ben van plan een eigen huisje te gaan zoeken", vervolgde ze, "dat vind je toch niet erg?"
"Natuurlijk niet, rare, dat is toch logisch?"
Terwijl ik het balletje weer van haar overnam waarmee we speelden zei ze zachtjes: "Het komt wel goed met ons Silas, ook met jou."
Ik knikte. "Tuurlijk komt het goed met ons."