Generatie 20 - deel 18, Solitair
Zodra ze voelde dat de zon haar stralen begon terug te trekken, schoot Bryony omhoog uit de grond.
Ze stond net op het punt naar haar fiets te lopen, toen haar oog op het vreemde plantje viel dat daar zeer beslist niet had gestaan toen ze zich ingroef. Verward staarde ze ernaar.Het volgende moment klonk er een gekraak en gerommel en wurmde Lavender zich met een wilde kreet uit de aarde.
Opgeruimd keek hij haar aan. "Zo", zei hij, "daar zijn we weer. Kom, dan gaan we iets gezelligs doen samen."Hij nam haar mee naar een café, waar ze een tijdje in de drukte bij de tap stonden, waarna hij haar meetrok naar een andere ruimte en voorstelde een potje te biljarten.
"Dat kan ik niet", aarzelde ze schuchter, "ik heb nog nooit gebiljard.
"Dan weet je ook niet of je het kunt", stelde hij vast en reikte haar een keu aan.
Bryony boog zich over het doek, legde aan en schoot de bal toen met een ferme stoot doelgericht de lucht in, de bak uit."Ik zei toch dat ik het niet kon?", zei ze ongelukkig.
"Kun je dansen?", vroeg hij, terwijl hij de keu van haar afpakte en wegzette.
Bryony opende haar mond om naar waarheid te ontkennen, maar ze wilde bij nader inzien ook weer niet als een totale negatieveling overkomen. Dus zei ze niets maar legde haar hand in de zijne, de andere op zijn schouder en verzon toen maar wat pasjes.Hij grinnikte. "Niet op mijn tenen trappen hoor."
"Zoals jij op de mijne hebt getrapt", zei ze adrem en verschoot toen van kleur om haar eigen gevatheid.
Opnieuw grinnikte hij. "Het spijt me, volgens mijn moeder ben ik de meest lompe vegetabilus ooit uit de grond gerukt door je zo te behandelen. Maar te mijner verdediging: ik had nog nooit een solitair ontmoet en wist niet hoe met je om te gaan.""Is dat hoe we heten?", vroeg ze, de rest negerend. "Vegetabilus?"
"Wist je dat niet?", vroeg hij verbaasd. "Heb je dat nooit opgezocht? Ben ik echt de eerste van onze soort die je tegenkomt? Dat vermoedt mijn moeder toen ik je omschreef. Volgens haar zijn de eenlingen veel fundamentalistischer in hun plantzijn dan de families.""Ik ben geen eenling, ik heb een familie", protesteerde Bryony. "Een vader, een zusje, opa's, oma's, overgrootopa's en -oma's, tantes, ooms; ik heb een grote familie zelfs. Nichtjes, neven."
"Maar allemaal mensen", knipoogde Lavender.
"Niet allemaal", lachte Bryony, "ook heksen, elfen en djinns. Maar geen vigu..."
"Vegetabili", vulde hij aan.Het was gezellig, ze kon niet anders zeggen. Zwijgend dansten ze en ze merkte dat hij, naast zijn communicatieve vaardigheden, gelukkig ook de kunst van het stil zijn verstond. Haar de ruimte latend zich over te geven aan eigen gedachten en overpeinzingen, wat belangrijk was voor Bryony.Daarna bracht hij haar terug naar het studentenhuis met zijn oude autootje en speelden ze een potje schaak.
Een spel waarin zij hem de baas was."Dus jouw hele familie is zo?", vroeg ze. Hij knikte, fronste even en verzette toen een stuk.
"Ja, allebei mijn ouders, mijn opa's en oma's en ook mijn zusje."Een poosje was het stil, op het tikkende geluid van de stukken op het bord na, toen keek Bryony hem aan.
"Waarom maakte je die krop sla-opmerking eigenlijk?", vroeg ze. "Dat was toch echt heel gemeen? Dat kan ik toch niet helpen?"Ze merkte dat hij even de tijd nam te antwoorden, kennelijk bang haar opnieuw te kwetsen. Toen zei hij: "Je kunt ervoor kiezen de bladeren te verwijderen. Dan groeit er haar voor in de plaats. In vegetabilus-gezinnen is dat een ritueel dat rond je negende jaar plaatsvindt."
"Dus je mag niet eens kiezen of je dat wel wilt", zei ze opstandig. "Is dat niet gek?"Hij haalde zijn schouders op. "Maar niemand van ons wil die bladeren, we beschouwen het als nestgroei. Je merkt toch wel dat ze oud aan het worden zijn? Op een dag vallen ze vanzelf uit."
Voorzichtig gluurde hij haar vanonder zijn wenkbrauwen aan. Bryony stond op.Onmiddellijk schoof hij ook zijn stoel naar achteren.
"Niet opnieuw boos worden, zo bedoel ik het helemaal niet", zei hij terwijl hij haar de badkamer in volgde.
"Ik ben niet boos", zei ze, terwijl ze voor de spiegel ging staan en zichzelf aan een grondig onderzoek onderwierp.
"Je bent mooi zoals je bent Bryony en als je je prettig voelt op deze manier dan is dat toch prima?"
Bryony knikte bedachtzaam.In Dragan Glaenn ging alles zijn normale gangetje. Saul was pas gepromoveerd tot uitvoerend producent en had het druk met alle nieuwe verantwoordelijkheden die dat met zich meebracht. In zijn vrije uurtjes was hij vaak op zolder te vinden, onder andere om kapotte eigenschapschips van zijn plumbots te vervangen door nieuwe te maken.
De twee waren nog steeds hoteldebotel verliefd op elkaar en dat leek ook niet te slijten. Saul vermoedde dat dat, door het mechanische karakter van hun liefde, waarschijnlijk ook wel nooit zou gebeuren. Number Two voelde zich in ieder geval net zo thuis bij hen als Number One en dat was prettig.Sauls eigen liefdesleven maakte intussen een verwarrende periode door. Hij zag Jennifer nog steeds en deed ook bereidwillig mee met haar plannen om te gaan samenwonen, maar zijn hart was er niet meer bij. Hoewel zijn relatie met June niet verder ging dan elkaar lieve woorden toefluisteren en iets nabootsen wat op zoenen en vrijen leek, was het toch alsof hij vreemdging. Hij voelde zich behoorlijk oncomfortabel over de situatie, ook omdat hij begon te twijfelen over zijn gevoelens voor Jennifer en wat ze nou werkelijk voor hem betekende.
Op een avond besloot hij dus de knoop door te hakken en sprak ergens met haar af om er een punt achter te zetten.Of er een ander in het spel was vroeg ze en omdat Saul een nogal rechtlijnige jongen was, lukte het hem niet te ontkennen. Maar bekennen ging natuurlijk net zomin want wie was die ander dan. Hij beperkte zich dus tot wat hulpeloos geschutter, waarop Jennifer aangaf dat ze genoeg wist en verdrietig het terrein verliet.Saul bleef nog minstens een uur voor zich uit staren. Zijn liefde voor June was weer in volle hevigheid opgebloeid en het vrat aan hem dan ze nooit meer werkelijk bij hem zou zijn. Ook al genoot hij van hun momenten samen, het was vreselijk surrogaat allemaal. Haar huwelijk was over, hij was nu ook weer vrij, maar meer dan een hologramverbintenis kon het niet worden. Ze waren inmiddels wel aan het overwegen Bryony en Cameron op de hoogte te brengen. Wie weet was er toch wel een soort gezinsleven mogelijk met zijn vieren.
Saul zuchtte en ging naar huis.Ook Camerons verkering liep op de klippen, toen Camille afscheid kwam nemen omdat hij naar de universiteit ging en meteen aangaf dat hij geen beloftes wilde doen.
"Ik denk dat we elkaar een beetje vrij moeten laten om van het leven te proeven", stelde hij voor, wat erop neerkwam dat hij waarschijnlijk vooral zelf van het leven wilde proeven. Waarop Cameron aangaf dat dat wat haar betreft akkoord was.Natuurlijk was ze er verdrietig onder en zodra ze Camille eruit gegooid had, sprong ze op haar vaders bezem - haar favoriete reismiddel - en racete ondanks het late uur naar Phileas en Columbine. Niet zozeer voor haar oom, maar vooral omdat ze in diens vriendin inmiddels een echte vertrouwenspersoon gevonden had bij wie ze graag haar hart uitstortte. Of het nou over huiswerk ging, over de onrust die haar plaagde in dit kleine dorp of over liefdesverdriet zoals nu, Columbine wist haar altijd weer op te beuren en te helpen zaken van de zonnige kant te bekijken. Hopelijk kon ze blijven slapen vannacht.Toen ze bij het met klimop en bougainvillea overwoekerde huisje arriveerde en de deur open ging, schrok ze echter van de uitdrukking op Columbine's gezicht. Ze had gehuild zag Cameron en haar ogen stonden vermoeid. Onmiddellijk vergat ze haar eigen narigheid en vroeg wat er aan de hand was."Wat is er gebeurd? Hebben jullie ruzie? Heeft Phileas iets rottigs gezegd tegen je?"Op dat moment kwam haar oom binnenwandelen. "Hoor ik mijn naam?", vroeg hij. "Wat heb ik misdaan?"
"Niks", zei Columbine terwijl ze hem een vlugge zoen gaf. En toen tegen Cameron: "Het heeft niets met ons te maken, maak je maar geen zorgen. Het is... ik heb gewoon een niet zo leuk telefoontje achter de rug. Kom binnen."
"River?", vroeg Phileas, waarop Columbine knikte."Heb jij enig idee hoe laat het is, nichtje?", ging hij verder, terwijl hij langs hen heen de gang in liep. "Ik kan vannacht zeker weer in het logeerbed zodat de dames tot diep in de nacht kunnen gaan liggen kletsen en giebelen samen."
"Als dat mag", zei Cameron, "River? Wie of wat is River?"
"Laat maar", antwoordde Phileas, "De energie niet waard om er woorden aan vuil te maken. Kom, je hebt vast iets op je lever dat je op dit uur binnen komt vallen."Terwijl Cameron troost vond bij de jongste broer van haar vader, zocht Saul het gezelschap op van zijn oudere broers en zussen. Phileas was zoveel jonger dan hij dat hij die nog altijd als zijn babybroertje beschouwde, maar met name bij Saoirse kwam hij bijna dagelijks over de vloer. Zij was de eerste die hoorde van de breuk met Jennifer en zij was ook de eerste die merkte dat hij met meer dan prettige herinneringen terugkeek op zijn relatie met June.Haar voorzichtige advies om June weer eens mee uit te vragen en te kijken wat er te herstellen viel, stuitte echter op een muur van gezucht en ontwijkend gedrag. Hoe kon ze ook weten dat de June waar zij op doelde en die in een klein huisje aan de rand van Dragan Glaenn woonde, niet de June was naar wie Saul verlangde?
"Dan kan ik je ook niet helpen Saul", zei ze tenslotte en begon haar whatsappjes af te handelen.Dat begreep Saul ook wel, het was hem ook niet om hulp te doen. Hij stond op en liep de achtertuin in, waar zijn zwager Brien hem uitnodigde hem te vergezellen bij het vissen. Zwijgend stonden de mannen drie uur aan de oever van de rivier en meer had Saul op dit moment eigenlijk ook niet nodig. Rustig naar het water en zijn dobber staren, een beetje babbelen met zijn beste vriend en af en toe pauzeren voor een biertje.Een paar dagen had Bryony nodig om moed te verzamelen en uit te voeren wat ze sinds haar gesprek met Lavender van plan was geweest. Hij had gelijk, de bladeren waren oud aan het worden, dat was haar al een tijdje geleden opgevallen. Ze had zich er zelfs zorgen om gemaakt. Op een avond poetste ze haar tanden om naar bed te gaan, spoelde haar mond en trok toen - zonder zich de kans te gunnen om nog op haar beslissing terug te komen - een blad uit. Het deed geen pijn. Na vijf minuten lagen alle bladeren als een verlept stapeltje tuinafval in de prullenbak en bekeek ze haar kale hoofd in de spiegel. Toen ging ze slapen.De volgende ochtend deed ze de kleren aan die ze in de kringloopwinkel op de kop had getikt en besloot zelfs, na een korte aarzeling, haar wangen niet in te smeren met aarde. Dat deed ze nooit met een cosmetische reden, het voelde gewoon prettig, maar misschien was dat wel precies wat Lavenders moeder met 'fundamentalistisch' had bedoeld. En dus hoorde het niet bij haar nieuwe identiteit besloot ze.Toen ze de klas inliep zag ze Lavender, die haar een moment verrast aankeek maar niets zei.
Daarna ging hij naast haar zitten, wat voor het eerst was, en pakte zijn schrift."Kaal hè?", zei ze zachtjes. "Ik hoop echt dat ik haar krijg, dat dat niet te laat is."
"Als iemand zich een kaal hoofd kan permitteren dan ben jij het", antwoordde hij, "maar je hoeft je echt geen zorgen te maken, dat haar komt er. Alleen... je hebt het toch niet gedaan omdat je je onder druk gezet voelde? Dat zou ik heel vervelend vinden."
"Nee, ik wilde het zelf", zei ze kort. "Ik heb me nooit gerealiseerd hoe lelijk ze waren geworden en bovendien wil ik graag iets, nou ja, normaler worden."
"Ik vind het juist leuk dat je bijzonder bent", zei hij, "maar daar verandert een kapsel of kleding niets aan."Het hing als een vaag en nogal onbeholpen compliment tussen hen in en Bryony voelde zich warm worden van verlegenheid.
De rest van het uur zeiden ze niets meer tegen elkaar maar concentreerden zich volledig op de les.Daarna nodigde hij haar uit ergens iets te gaan drinken en vermaakten ze zich door malle adellijke typetjes te spelen in een Engels kostuumdrama, een genre waar ze allebei fan van waren ontdekten ze. En tegen de avond vroeg hij of ze zin had mee te gaan naar een kampvuurfeest, waar iedereen opgetogen begon te speculeren over de kleur en de structuur die haar haren zouden gaan krijgen.Bryony moest bekennen dat het best leuk was een keer in het middelpunt van de belangstelling te staan en bovendien merkte ze dat ze hier eindelijk een echte vriend gemaakt had en dat voelde toch wel een heel stuk prettiger dan de zelfverkozen eenzaamheid waaraan ze zich tot dusver had schuldig gemaakt.
Ze stond net op het punt naar haar fiets te lopen, toen haar oog op het vreemde plantje viel dat daar zeer beslist niet had gestaan toen ze zich ingroef. Verward staarde ze ernaar.Het volgende moment klonk er een gekraak en gerommel en wurmde Lavender zich met een wilde kreet uit de aarde.
Opgeruimd keek hij haar aan. "Zo", zei hij, "daar zijn we weer. Kom, dan gaan we iets gezelligs doen samen."Hij nam haar mee naar een café, waar ze een tijdje in de drukte bij de tap stonden, waarna hij haar meetrok naar een andere ruimte en voorstelde een potje te biljarten.
"Dat kan ik niet", aarzelde ze schuchter, "ik heb nog nooit gebiljard.
"Dan weet je ook niet of je het kunt", stelde hij vast en reikte haar een keu aan.
Bryony boog zich over het doek, legde aan en schoot de bal toen met een ferme stoot doelgericht de lucht in, de bak uit."Ik zei toch dat ik het niet kon?", zei ze ongelukkig.
"Kun je dansen?", vroeg hij, terwijl hij de keu van haar afpakte en wegzette.
Bryony opende haar mond om naar waarheid te ontkennen, maar ze wilde bij nader inzien ook weer niet als een totale negatieveling overkomen. Dus zei ze niets maar legde haar hand in de zijne, de andere op zijn schouder en verzon toen maar wat pasjes.Hij grinnikte. "Niet op mijn tenen trappen hoor."
"Zoals jij op de mijne hebt getrapt", zei ze adrem en verschoot toen van kleur om haar eigen gevatheid.
Opnieuw grinnikte hij. "Het spijt me, volgens mijn moeder ben ik de meest lompe vegetabilus ooit uit de grond gerukt door je zo te behandelen. Maar te mijner verdediging: ik had nog nooit een solitair ontmoet en wist niet hoe met je om te gaan.""Is dat hoe we heten?", vroeg ze, de rest negerend. "Vegetabilus?"
"Wist je dat niet?", vroeg hij verbaasd. "Heb je dat nooit opgezocht? Ben ik echt de eerste van onze soort die je tegenkomt? Dat vermoedt mijn moeder toen ik je omschreef. Volgens haar zijn de eenlingen veel fundamentalistischer in hun plantzijn dan de families.""Ik ben geen eenling, ik heb een familie", protesteerde Bryony. "Een vader, een zusje, opa's, oma's, overgrootopa's en -oma's, tantes, ooms; ik heb een grote familie zelfs. Nichtjes, neven."
"Maar allemaal mensen", knipoogde Lavender.
"Niet allemaal", lachte Bryony, "ook heksen, elfen en djinns. Maar geen vigu..."
"Vegetabili", vulde hij aan.Het was gezellig, ze kon niet anders zeggen. Zwijgend dansten ze en ze merkte dat hij, naast zijn communicatieve vaardigheden, gelukkig ook de kunst van het stil zijn verstond. Haar de ruimte latend zich over te geven aan eigen gedachten en overpeinzingen, wat belangrijk was voor Bryony.Daarna bracht hij haar terug naar het studentenhuis met zijn oude autootje en speelden ze een potje schaak.
Een spel waarin zij hem de baas was."Dus jouw hele familie is zo?", vroeg ze. Hij knikte, fronste even en verzette toen een stuk.
"Ja, allebei mijn ouders, mijn opa's en oma's en ook mijn zusje."Een poosje was het stil, op het tikkende geluid van de stukken op het bord na, toen keek Bryony hem aan.
"Waarom maakte je die krop sla-opmerking eigenlijk?", vroeg ze. "Dat was toch echt heel gemeen? Dat kan ik toch niet helpen?"Ze merkte dat hij even de tijd nam te antwoorden, kennelijk bang haar opnieuw te kwetsen. Toen zei hij: "Je kunt ervoor kiezen de bladeren te verwijderen. Dan groeit er haar voor in de plaats. In vegetabilus-gezinnen is dat een ritueel dat rond je negende jaar plaatsvindt."
"Dus je mag niet eens kiezen of je dat wel wilt", zei ze opstandig. "Is dat niet gek?"Hij haalde zijn schouders op. "Maar niemand van ons wil die bladeren, we beschouwen het als nestgroei. Je merkt toch wel dat ze oud aan het worden zijn? Op een dag vallen ze vanzelf uit."
Voorzichtig gluurde hij haar vanonder zijn wenkbrauwen aan. Bryony stond op.Onmiddellijk schoof hij ook zijn stoel naar achteren.
"Niet opnieuw boos worden, zo bedoel ik het helemaal niet", zei hij terwijl hij haar de badkamer in volgde.
"Ik ben niet boos", zei ze, terwijl ze voor de spiegel ging staan en zichzelf aan een grondig onderzoek onderwierp.
"Je bent mooi zoals je bent Bryony en als je je prettig voelt op deze manier dan is dat toch prima?"
Bryony knikte bedachtzaam.In Dragan Glaenn ging alles zijn normale gangetje. Saul was pas gepromoveerd tot uitvoerend producent en had het druk met alle nieuwe verantwoordelijkheden die dat met zich meebracht. In zijn vrije uurtjes was hij vaak op zolder te vinden, onder andere om kapotte eigenschapschips van zijn plumbots te vervangen door nieuwe te maken.
De twee waren nog steeds hoteldebotel verliefd op elkaar en dat leek ook niet te slijten. Saul vermoedde dat dat, door het mechanische karakter van hun liefde, waarschijnlijk ook wel nooit zou gebeuren. Number Two voelde zich in ieder geval net zo thuis bij hen als Number One en dat was prettig.Sauls eigen liefdesleven maakte intussen een verwarrende periode door. Hij zag Jennifer nog steeds en deed ook bereidwillig mee met haar plannen om te gaan samenwonen, maar zijn hart was er niet meer bij. Hoewel zijn relatie met June niet verder ging dan elkaar lieve woorden toefluisteren en iets nabootsen wat op zoenen en vrijen leek, was het toch alsof hij vreemdging. Hij voelde zich behoorlijk oncomfortabel over de situatie, ook omdat hij begon te twijfelen over zijn gevoelens voor Jennifer en wat ze nou werkelijk voor hem betekende.
Op een avond besloot hij dus de knoop door te hakken en sprak ergens met haar af om er een punt achter te zetten.Of er een ander in het spel was vroeg ze en omdat Saul een nogal rechtlijnige jongen was, lukte het hem niet te ontkennen. Maar bekennen ging natuurlijk net zomin want wie was die ander dan. Hij beperkte zich dus tot wat hulpeloos geschutter, waarop Jennifer aangaf dat ze genoeg wist en verdrietig het terrein verliet.Saul bleef nog minstens een uur voor zich uit staren. Zijn liefde voor June was weer in volle hevigheid opgebloeid en het vrat aan hem dan ze nooit meer werkelijk bij hem zou zijn. Ook al genoot hij van hun momenten samen, het was vreselijk surrogaat allemaal. Haar huwelijk was over, hij was nu ook weer vrij, maar meer dan een hologramverbintenis kon het niet worden. Ze waren inmiddels wel aan het overwegen Bryony en Cameron op de hoogte te brengen. Wie weet was er toch wel een soort gezinsleven mogelijk met zijn vieren.
Saul zuchtte en ging naar huis.Ook Camerons verkering liep op de klippen, toen Camille afscheid kwam nemen omdat hij naar de universiteit ging en meteen aangaf dat hij geen beloftes wilde doen.
"Ik denk dat we elkaar een beetje vrij moeten laten om van het leven te proeven", stelde hij voor, wat erop neerkwam dat hij waarschijnlijk vooral zelf van het leven wilde proeven. Waarop Cameron aangaf dat dat wat haar betreft akkoord was.Natuurlijk was ze er verdrietig onder en zodra ze Camille eruit gegooid had, sprong ze op haar vaders bezem - haar favoriete reismiddel - en racete ondanks het late uur naar Phileas en Columbine. Niet zozeer voor haar oom, maar vooral omdat ze in diens vriendin inmiddels een echte vertrouwenspersoon gevonden had bij wie ze graag haar hart uitstortte. Of het nou over huiswerk ging, over de onrust die haar plaagde in dit kleine dorp of over liefdesverdriet zoals nu, Columbine wist haar altijd weer op te beuren en te helpen zaken van de zonnige kant te bekijken. Hopelijk kon ze blijven slapen vannacht.Toen ze bij het met klimop en bougainvillea overwoekerde huisje arriveerde en de deur open ging, schrok ze echter van de uitdrukking op Columbine's gezicht. Ze had gehuild zag Cameron en haar ogen stonden vermoeid. Onmiddellijk vergat ze haar eigen narigheid en vroeg wat er aan de hand was."Wat is er gebeurd? Hebben jullie ruzie? Heeft Phileas iets rottigs gezegd tegen je?"Op dat moment kwam haar oom binnenwandelen. "Hoor ik mijn naam?", vroeg hij. "Wat heb ik misdaan?"
"Niks", zei Columbine terwijl ze hem een vlugge zoen gaf. En toen tegen Cameron: "Het heeft niets met ons te maken, maak je maar geen zorgen. Het is... ik heb gewoon een niet zo leuk telefoontje achter de rug. Kom binnen."
"River?", vroeg Phileas, waarop Columbine knikte."Heb jij enig idee hoe laat het is, nichtje?", ging hij verder, terwijl hij langs hen heen de gang in liep. "Ik kan vannacht zeker weer in het logeerbed zodat de dames tot diep in de nacht kunnen gaan liggen kletsen en giebelen samen."
"Als dat mag", zei Cameron, "River? Wie of wat is River?"
"Laat maar", antwoordde Phileas, "De energie niet waard om er woorden aan vuil te maken. Kom, je hebt vast iets op je lever dat je op dit uur binnen komt vallen."Terwijl Cameron troost vond bij de jongste broer van haar vader, zocht Saul het gezelschap op van zijn oudere broers en zussen. Phileas was zoveel jonger dan hij dat hij die nog altijd als zijn babybroertje beschouwde, maar met name bij Saoirse kwam hij bijna dagelijks over de vloer. Zij was de eerste die hoorde van de breuk met Jennifer en zij was ook de eerste die merkte dat hij met meer dan prettige herinneringen terugkeek op zijn relatie met June.Haar voorzichtige advies om June weer eens mee uit te vragen en te kijken wat er te herstellen viel, stuitte echter op een muur van gezucht en ontwijkend gedrag. Hoe kon ze ook weten dat de June waar zij op doelde en die in een klein huisje aan de rand van Dragan Glaenn woonde, niet de June was naar wie Saul verlangde?
"Dan kan ik je ook niet helpen Saul", zei ze tenslotte en begon haar whatsappjes af te handelen.Dat begreep Saul ook wel, het was hem ook niet om hulp te doen. Hij stond op en liep de achtertuin in, waar zijn zwager Brien hem uitnodigde hem te vergezellen bij het vissen. Zwijgend stonden de mannen drie uur aan de oever van de rivier en meer had Saul op dit moment eigenlijk ook niet nodig. Rustig naar het water en zijn dobber staren, een beetje babbelen met zijn beste vriend en af en toe pauzeren voor een biertje.Een paar dagen had Bryony nodig om moed te verzamelen en uit te voeren wat ze sinds haar gesprek met Lavender van plan was geweest. Hij had gelijk, de bladeren waren oud aan het worden, dat was haar al een tijdje geleden opgevallen. Ze had zich er zelfs zorgen om gemaakt. Op een avond poetste ze haar tanden om naar bed te gaan, spoelde haar mond en trok toen - zonder zich de kans te gunnen om nog op haar beslissing terug te komen - een blad uit. Het deed geen pijn. Na vijf minuten lagen alle bladeren als een verlept stapeltje tuinafval in de prullenbak en bekeek ze haar kale hoofd in de spiegel. Toen ging ze slapen.De volgende ochtend deed ze de kleren aan die ze in de kringloopwinkel op de kop had getikt en besloot zelfs, na een korte aarzeling, haar wangen niet in te smeren met aarde. Dat deed ze nooit met een cosmetische reden, het voelde gewoon prettig, maar misschien was dat wel precies wat Lavenders moeder met 'fundamentalistisch' had bedoeld. En dus hoorde het niet bij haar nieuwe identiteit besloot ze.Toen ze de klas inliep zag ze Lavender, die haar een moment verrast aankeek maar niets zei.
Daarna ging hij naast haar zitten, wat voor het eerst was, en pakte zijn schrift."Kaal hè?", zei ze zachtjes. "Ik hoop echt dat ik haar krijg, dat dat niet te laat is."
"Als iemand zich een kaal hoofd kan permitteren dan ben jij het", antwoordde hij, "maar je hoeft je echt geen zorgen te maken, dat haar komt er. Alleen... je hebt het toch niet gedaan omdat je je onder druk gezet voelde? Dat zou ik heel vervelend vinden."
"Nee, ik wilde het zelf", zei ze kort. "Ik heb me nooit gerealiseerd hoe lelijk ze waren geworden en bovendien wil ik graag iets, nou ja, normaler worden."
"Ik vind het juist leuk dat je bijzonder bent", zei hij, "maar daar verandert een kapsel of kleding niets aan."Het hing als een vaag en nogal onbeholpen compliment tussen hen in en Bryony voelde zich warm worden van verlegenheid.
De rest van het uur zeiden ze niets meer tegen elkaar maar concentreerden zich volledig op de les.Daarna nodigde hij haar uit ergens iets te gaan drinken en vermaakten ze zich door malle adellijke typetjes te spelen in een Engels kostuumdrama, een genre waar ze allebei fan van waren ontdekten ze. En tegen de avond vroeg hij of ze zin had mee te gaan naar een kampvuurfeest, waar iedereen opgetogen begon te speculeren over de kleur en de structuur die haar haren zouden gaan krijgen.Bryony moest bekennen dat het best leuk was een keer in het middelpunt van de belangstelling te staan en bovendien merkte ze dat ze hier eindelijk een echte vriend gemaakt had en dat voelde toch wel een heel stuk prettiger dan de zelfverkozen eenzaamheid waaraan ze zich tot dusver had schuldig gemaakt.