Generatie 9 - deel 9, Kleintjes worden groot
Orlando was inmiddels jarig geweest en had de middelbare school verlaten. Hij was altijd een serieuze jongen geweest, makkelijk in de omgang, en ook nu het op een keuze voor de toekomst aankwam, hoefden zijn ouders hem niet achter de vodden aan te zitten. Hij solliciteerde in het ziekenhuis en werd meteen aangenomen als orgaandonor. Doordat hij al aardig ver was op het gebied van inzicht doorliep hij in no time de carrièreladder."We zijn trots op je, Orlando", zei Jude tegen zijn oudste zoon. "Sommige van je broers en zussen kunnen een voorbeeld aan je nemen.""Ach, iedereen heeft wel zijn sterke en zwakke punten", lachte Orlando. Hij hield van hen allemaal en vond het niet fijn als er onaardige dingen over hen werden gezegd. Sommigen hadden misschien wat wilde haren, maar hij vond dat zijn ouders ook weleens overdreven.Met Mary Kay Shalow was het nog steeds dik aan.Toen ze op een avond naar de sterren lagen te kijken fluisterde Orlando iets in haar oor waar ze zachtjes om moest grinniken. Ze stonden op, kusten elkaar en klommen toen in de boomhut.Vroeger piratenhol, clubhuis en sprookjeskasteel tegelijk, maar nu ze ouder werden liet hij zich ook voor andere doeleinden gebruiken.Die nacht vroeg Orlando of ze wilde blijven logeren. Het was al laat, iedereen was naar bed, en omdat ze hongerig waren haalde Orlando een frisse herfstsalade uit de koelkast. Misschien was hij over de datum, want de volgende ochtend bleek Mary Kay er ziek van. Wat vreemd was, omdat Orlando helemaal nergens last van had."Ach", lachte hij vrolijk, "ik heb gewoon een stalen maag." "Ik geloof dat ik toch maar naar huis ga", piepte Mary Kay.Een paar weken later, toen hij maar eens met een bloemetje bij haar langsging - "ik weet niet wat ik heb, ik hou echt niks binnen, vooral 's morgens niet"- wachtte ze hem met schitterende ogen op. Want wat de lezers hier natuurlijk allang duidelijk was, was nu ook doorgedrongen tot Mary Kay: ze was in blijde verwachting.Orlando ging mee naar het ziekenhuis voor een echo en vroeg of ze wilde weten wat het werd. Even aarzelde Mary Kay, maar nieuwsgierigheid won het. "Een meisje!", juichte Orlando, en omhelsde haar teder.In huize Kobayne ging alles verder zijn gangetje. Siobhán maakte haar belofte aan zichzelf waar en was begonnen op de vechtpop te oefenen.Ook Benjamin, de jongste van het gezin, was een tiener geworden, maar nog steeds koesterde hij de pop die hij van Leander had gekregen. Dat Cosmo geen geheim vriendje werd deerde hem niet. Dat was namelijk alleen maar een bevestiging dat Siobhán dat al die jaren had zitten verzinnen.Overigens hield Siobhán Boontje hoofdzakelijk opgeborgen en haalde hem alleen tevoorschijn als ze eens niemand had om mee te schaken of een computerspelletje te spelen.Hoewel Wynona en Leander het ontzettend naar hun zin hadden op kostschool, besloten Jude en Audrey toch dat ze examen zouden doen op de middelbare school in het dorp. "Ik geloof best dat het er reuze gezellig is", zei Audrey tegen een vriendin. "Maar iets té gezellig volgens mij. Ik vind niet dat ze er veel van opsteken. Ze hadden net zo goed thuis aan hun vaardigheden kunnen werken."Bovendien was ze natuurlijk zielsgelukkig dat ze haar kinderen nu weer thuis had. Ze omhelsde hen warm en alle wrijvingen met Wynona waren verdwenen. Die liep dan ook al tegen de 18 en was stukken wijzer geworden. Leander was nog steeds een stille jongen. Iemand die het liefst zijn eigen gangetje ging en stiekem baalde dat hij zijn drakenpak niet meer aan kon.Orlando en Mary Kay kregen inderdaad een meisje, Naomi, en vrijwel direct na de geboorte vroeg Orlando haar ten huwelijk. Ze gingen in een prachtig nieuw huis wonen, dat nog niet zo lang in het dorp stond.Omdat Siobhán en Remi zich bij hun ouders beklaagden dat ze nog nooit iets van de wereld hadden gezien - "zij mochten tenminste naar kostschool" (wijzend op Wynona en Leander) - boden die hen een weekendje Frankrijk aan. Het werden dagen met een gouden randje.Ze scheurden door het Franse landschap op hun gehuurde scooters en deden onderlinge wedstrijdjes. En ze dronken koffie en nectar op het terras middenin het dorp en aten kikkerbilletjes. Maar na een dag zei Siobhán dat ze zich een beetje begon te vervelen. "Je zeurt", stelde Remi vast. "Je bent hier net, doe toch niet altijd zo ongedurig. Geniet!"Maar Siobhán luisterde niet. Haar oog was gevallen op een bericht dat op een groot bord voor het hotel geprikt zat. Iemand zocht dringend hulp. "Kom", zei ze. "Laten we tenminste even gaan luisteren wat diegene wil."Het bleek om de dame te gaan die souvenirs verkocht in het dorp. "Ik ben iets verloren bij een oude ruïne", sprak ze vaag. "Ik heb het in een gat laten vallen daar. Willen jullie het voor me zoeken? Ik zal jullie belonen." Op de heuvel vonden ze inderdaad een gat, maar Siobhán kon zich niet voorstellen dat de vrouw zocht wat ze daarin vond."Misschien moeten we die trap afdalen en is het ergens beneden", stelde Remi voor. Daar was echter niets. Een lege ruimte zonder deuren. Remi wilde zich al omdraaien, toen hij tot zijn verbazing zag dat zijn zus een pikhouweel pakte die daar lag en vol vuur op een berg puin in begon te hakken."Wat heeft dát zou voor zin!?", riep hij. Maar het volgende moment zweeg hij verbluft. Achter het puin bleek een geheime deur schuil te gaan, die hij vrij snel open kreeg.Hierna begon hij zijn jongere zusje met andere ogen te bekijken. Op de een of andere manier leek ze in haar element in deze griezelige tombe. En met een volharding die hij nooit achter haar had gezocht, bleef ze met zoveel vuur geheime doorgangen zoeken dat het aanstekelijk werkte. Dus als Siobhán zei dat hij op een bepaalde steen moest gaan staan, dan deed hij dat. En verrek, zonder uitzondering gebeurde er dan iets, zodat ze weer verder konden.Ze sjorde loodzware standbeelden van hun plek als dat nodig bleek, ze stak haar hand in ieder gat dat ze kon vinden (doodeng, vond Remi, zo dadelijk vond ze nog een schorpioen!) en uiteindelijk kwamen ze via een trap terecht in een onderaards labyrinth.Er stond een verlaten tentje en Remi gaf toe dat hij eigenlijk heel slaperig was. "Ik ook", zei Siobhan. "Het is ook hartstikke laat." Het volgende moment kreeg ze een draai om haar oren met een kussen dat Remi gevonden had. Dat liet ze natuurlijk niet op zich zitten!Toen ze uit geravot waren stelde Siobhán voor om een plek te zoeken om hun tent op te zetten. "Tent?", vroeg Remi onnozel. "Ja, wilde jij terug naar het hotel? Da's zonde van onze tijd. Ik heb een tent gekocht en nog wat meer handige dingetjes. Heb je bijvoorbeeld geen honger?" Ja, dat had Remi wel, en even later kauwden ze op een homp gedroogd voedsel. Daarna gingen ze slapen.De volgende ochtend douchten ze zich op ingenieuze wijze, pakten hun tent weer in en zochten verder. Ze hadden allebei het gevoel dat het hier ergens moest zijn.Dat klopte. Na nog wat geheime doorgangen gekraakt te hebben ontdekten ze eindelijk het gat waar de vrouw op gedoeld had en vonden.... en honkbal. Ze moesten allebei toegeven dat ze lichtelijk teleurgesteld waren. Aan de andere kant hadden ze een aantal kostbaarheden gevonden en ook goudstukken, dus dat was wel een pleister op de wonde.Snel sprongen ze op hun scooter en reden terug naar het dorp. Daar wachtte hen een innig dankbare verkoopster, die verklaarde dat de honkbal haar geluk bracht. Het zal wel, dachten Remi en Siobhán, en staken de beloning in hun zak. Siobhán ontving zelfs een visum, omdat zij de initiatiefneemster was geweest!Weer thuis kostte het hen even moeite om weer te wennen aan de dagelijkse sleur. Ze zaten vol verhalen en Jude en Audrey waren apetrots dat ze zich zo goed gered hadden in den vreemde.Remi, die zijn oude hobby nog steeds trouw was en bijna elke dag wel even een hengel uitwierp, kocht van zijn zakgeld wat boeken over verschillende vissen, die zijn moeder hem had aangeraden. Hij was altijd diep onder de indruk wanneer ze hem het verhaal over de vangst van de doodsvis vertelde. Ooit wilde hij ook zo'n beest vangen!Hij begon echter wel een beetje de beperkingen van Riverview te voelen. Het dorp bestond vooral uit rivieren en er was geen visstek te vinden die hij niet kende. Bovendien wilde hij zich ook wat meer gaan toeleggen op zeevissen, en dan had je in Riverview toch niet heel veel mogelijkheden vond hij. Hij besloot eens op internet rond te gaan kijken, of hij in contact kon komen met andere vissers, die hem tips zouden kunnen geven.Nu haar kinderen over het uithalen van rotgeintjes heen groeiden, kreeg Audrey het een keer op haar heupen. Toen ze eens aan het zwemmen was en her en der stapeltjes kleren zag liggen, kon ze zich niet inhouden en ze verstopte ze in een vuilcontainer buiten de ingang. Na verloop van tijd zag ze steeds meer mensen met handdoekjes rondbanjeren en in haar eentje stond ze te snikken van de lach."Ik zou het maar niet aan de kinderen vertellen", zei Jude later, toen ze het hele verhaal schaterend vertelde. "Voor je het weet krijg je huisarrest. En dat verdien je nog ook."Hun tweede kind bereikte de volwassenheid. Wynona deed examen en gaf daarna direct aan dat ze graag op zichzelf wilde wonen. Ze had een eeuwenoud kasteeltje op het oog, dat niet uitermate duur was omdat het nogal tochtig scheen te zijn. Wynona leek het vooral heel romantisch om in een kasteel te wonen, en hoewel met name Audrey met allemaal bezwaren kwam, scharrelde ze al het geld bij elkaar dat ze met haar schilderijen verdiend had en kocht het.Toen ze erin was getrokken kwamen Audrey en Jude natuurlijk meteen kijken, en Audrey werd steeds enthousiaster. Ze prees de sfeer, de authenticiteit, het karakter van het huis. "En met die tocht valt het ook alleszins mee", besloot ze haar betoog tegen Jude, die inwendig erg moest lachen, omdat juist zij aanvankelijk zo negatief was geweest.Diezelfde avond gingen Wynona en Audrey, nadat ze samen naar de sportschool waren geweest, langs bij Orlando en Mary Kay om de kleine Naomi te bewonderen. "Wat zie ik nou!?", kraaide Audrey, en streelde opgetogen over de bollende buik van haar schoondochter. "Ja", bevestigde die blij, "jullie worden voor de tweede keer opa en oma."Hierna kwam Wynona met haar ouders mee naar huis, omdat ze liever toch nog een nachtje daar sliep. Terwijl Audrey en Jude boven waren om naar bed te gaan, klampte Remi beneden zijn oudere zus aan voor advies. "Ik twijfel zo", zei hij. "Op zich ben ik hier ontzettend gelukkig, maar eigenlijk geloof ik toch dat ik Riverview wil verlaten na mijn examens. Ik wil professioneel visser worden en ik snak naar nieuwe uitdagingen op dat gebied. Bovendien wil ik wel eens buiten dit dorp kijken. Ik heb al een tijdje contact via msn met een aantal mensen in Sunset Valley, die zeggen dat het daar een waar visparadijs is. Ik durf het alleen niet tegen papa en mama te zeggen. Ze zullen vast verdrietig zijn...""Ze zullen het er zeker moeilijk mee hebben, Remi," antwoordde Wynona. "Maar het is jouw leven en ze zullen dat toch moeten accepteren. Jij moet je eigen keuzes maken en datgene doen waarvan jij denkt dat het je gelukkig maakt." Met een iets lichter gemoed ging Remi slapen, terwijl ook Wynona haar oude bed opzocht.Niet veel later was het zover. Nog één keer keek Remi uit over het water van Riverview en heel even twijfelde hij. Hier kon hij toch ook vissen? Waarom wilde hij het dorp waar zijn familie en vrienden woonden, het dorp waar hij zo'n gelukkige en warme jeugd had gehad, verlaten?"Toen zuchtte hij en reed naar het gemeentehuis, om zich te registreren als zelfstandig hengelaar en vervolgens naar de supermarkt om zijn eerste lading vis te verkopen. Hiermee schopte hij het meteen tot aasvisser.Daarna kroop hij achter msn om zijn vissersvrienden te laten weten dat hij de stap echt ging wagen en ging verhuizen (toevallig waren er net een aantal online).En toen kon hij het niet meer uitstellen. Hij stapte naar Jude en Audrey, schraapte zijn keel en kondigde aan dat hij iets belangrijks moest vertellen. En natuurlijk was met name Audrey verdrietig dat haar derde zoon zo'n eind weg zou gaan wonen. "Maar hé", zei ze dapper, "er zijn toch telefoons? En we hebben skype. En we kunnen elkaar toch wel af en toe bezoeken? En bovendien: als jij denkt dat dit je gelukkig maakt, dan maakt het ons gelukkig'."Dankbaar keek Remi haar aan. "Mag ik je dan nog een cadeautje meegeven jongen?", vroeg Jude. "Het is een kaart waarmee je precies kunt opzoeken waar zich goeie visstekjes bevinden. Ik heb er niks meer aan, jij mag hem hebben.""Dank je, pap! Daar ben ik heel blij mee. En ik zal jullie ontzettend missen en natuurlijk gaan we bellen en skypen!" Daarna omhelsde hij zijn ouders, stapte in zijn auto en vertrok.