Generatie 13 - deel 12, Billy
In contact komen met Hailey bleek niet moeilijk.
Via de website van het plaatselijke ziekenhuis van Appaloosa Plains - waar Hailey werkte - vond Frances haar e-mailadres. In een kort en vriendelijk berichtje legde ze uit wie ze was en dat ze het graag over Billy wilde hebben.Ze kreeg vrijwel meteen antwoord, maar dat boorde meteen iedere hoop de grond in. Hailey was op zijn zachtst gezegd niet blij met haar toenaderingspoging. Ze gaf aan dat ze inmiddels gelukkig getrouwd was en dat Billy niet beter wist, dan dat haar man zijn vader was.
"En dat wil ik heel graag zo houden. Lindsey is het op geen enkele manier waard om Billy's vader te zijn, Billy is veel beter af zonder hem. Ik wil je dus verzoeken ons verder met rust te laten.""Waarom huil je, mama?", vroeg Nicholas, die net thuiskwam van school.
"Niks, laat maar, schatje. Iemand schrijft iets heel onaardigs, dat is alles. Ga maar snel aan je huiswerk."Een tijdje liep Frances te piekeren over wat ze moest doen en het antwoord daarop was niet eenvoudig. Frances had geen idee waarom Hailey precies zo verbitterd was - de hele afhandeling rond Billy was indertijd volledig achter haar langs gegaan - maar ze herinnerde zich nog maar al te goed haar eigen ongefundeerde jaloezie.
Hoe zat het echter met het jongetje, vroeg ze zich af. Was hij werkelijk beter af als hij geen idee had wie zijn echte vader was? Frances wist het niet. Misschien op dit moment wel, besloot ze. Maar als Billy ouder werd? Was het echt in zijn belang, als hij nooit zou weten dat hij niet de zoon was van de man die hij papa noemde?Eén ding stond voor haar vast: ze ging Lindsey hier niet mee belasten en ze hield haar actie dus geheim voor hem. Het leven ging verder. Frances trainde met Marron en zorgde voor de kinderen, Lindsey klom langzaam verder richting de top van zijn carrière en de jongens hadden een zorgeloos leventje op de boerderij.En zo passeerden Frances en Lindsey de magische grens van veertig jaar, wat voor haar iets minder geruisloos verliep dan voor hem. Frances kwam in een fikse midlifecrisis terecht en begon die door meteen een hele nieuwe garderobe aan te schaffen en zich een ander kapsel aan te meten."Ziet er niet slecht uit", sprak ze manmoedig tegen haar spiegelbeeld.Maar later in de badkamer werd ze weer overvallen door twijfels.
"Vind je me erg gerimpeld, Lin?", vroeg ze onzeker.
Lindsey stond zich te douchen en grinnikte: "Als er een machine bestond die al je rimpeltjes glad zou strijken, dan zou jij er zo in stappen", zei hij."Heel lollig", smaalde ze, terwijl ze - zonder dat hij het merkte - de douchecabine instapte.
"En als je er dan als een besje van tachtig uit zou komen, nou, dan zou ik nog steeds van je houden, hoor", ging hij verder, om daarna een beetje zwakjes te mompelen: "Hé, wat doe je nou? Ik moet zo naar mijn werk, hoor..."
"Dan kom je maar een keertje ietsje later."De jaren verstreken en Samuel werd een tiener. Op een middag was hij alleen thuis, toen de telefoon ging. "Pap is zijn mobiel weer eens vergeten", bromde hij, en nam op. "Met Samuel Kobayne, op de telefoon van zijn demente vader."
"Hallo...", klonk het aarzelend aan de andere kant van de lijn. "Ik sta op het vliegveld, spreek ik.... ik ben op zoek naar Lindsey Thomas."
"Dat is mijn demente vader, ja. Maar hijzelf is er niet, zijn mobiel ligt hier moederziel alleen en verlaten."
"Kun je me jullie adres geven, dan geef ik dat door aan de taxichauffeur."Frances en Lindsey hadden Samuel uitstekend opgevoed en hem op de talloze gevaren des levens gewezen, maar eerlijk is eerlijk, nog nooit hadden ze letterlijk gezegd: "Als een onbekend persoon via de telefoon - zonder zich voor te stellen of te zeggen waarom - naar je adres vraagt wanneer je alleen thuis bent, geef het dan niet."
Dus Samuel vertelde wat hun adres was. Een half uur later ging de bel en stapte er een jonge knul naar binnen, die zich meteen vriendelijk voorstelde: "Hi, I'm Billy Singleton. Ik kom hier voor mijn vader, Lindsey Thomas?"Onder normale omstandigheden zou deze droge mededeling bij iedere jongen van dertien een enorme schok teweeggebracht hebben, maar niet voor een jongen met een neef als Kace. Die had, lang geleden al, vol enthousiasme aan zijn neven verteld dat hun moeder vroeger 'heel lang' bij hem thuis had gewoond, omdat ze ruzie had met hun vader. En dat hij destijds had opgevangen dat dat kwam omdat (gefluisterd) er een ander kind was, ergens in de States of zo.
"Maar vertel het niet aan je ouders dat je het weet, want binnen de kortste keren hebben ze zo weer een jaar ruzie!"Dus reageerde Samuel met een laconiek: "Dan ben jij mijn broer. Grappig, kom binnen, ik heet Samuel. Ik ben alleen thuis, maar ze zullen straks wel komen en dat wordt me een schrik. Heb je zin in een potje schaak?"Toen Lindsey die avond om negen uur thuiskwam en een vreemde jongen aan zijn schaaktafel zag zitten, dacht hij aanvankelijk dat Samuel een vriend op bezoek had. Tot hij Nicholas ineens hoorde zeggen: "Dus dan ben je mijn broer. Cool."
"Halfbroer", zei de jongen, terwijl hij een schaakstuk verschoof.Pas toen zagen ze dat Lindsey was binnengekomen en Billy schoot overeind. Een heel stuk minder nonchalant ineens staarde hij gebiologeerd naar zijn vader, die al even gebiologeerd terugstaarde. Toen liep Billy - een beetje ongecoördineerd - naar een hoek en wist duidelijk met zijn houding geen raad. Lindsey liep naar hem toe, terwijl Samuel Nicholas met zich meetrok, de kamer uit."Ben jij Billy?", vroeg Lindsey zacht. Billy knikte.
"Ik had niet zomaar moeten komen, hè?", zei hij ongelukkig.En ineens barstte hij los: "Het is háár schuld. Zij heeft gelogen, ik haat haar! Het is haar eigen schuld dat ik hierheen gegaan ben!"
Geschrokken deinsde Lindsey een stukje achteruit. "Wie bedoel je? Je moeder?"Onsamenhangend begon Billy nu te ratelen."Mijn hele leven is een leugen. Al die tijd wist ik niet beter dan dat papa papa was, ook al zeiden ze op school dat dat niet kon en pestten ze me. 'Booker Singleton kan nooit jouw vader zijn' zeiden ze, 'want je moeder heeft zwarte ogen en je vader nog veel zwarter en jouw ogen zijn lichtgroen als onrijpe olijven. Jij bent vast van een langstrekkende zigeuner of zo, een bastaardkind, mijn moeder zegt het ook'. En dan begon ik ze te stompen, net zolang tot ze ophielden en kwam ik weer met een bloedneus thuis en moest mama op school komen. Maar ik pikte die praatjes niet, ik was immers wél papa's kind?!""Tot eergisteren. Toen riepen ze me bij zich en zei mama dat ze me iets moest vertellen van papa, omdat hij het anders zou doen. En toen vertelde ze het en bleek dat ze al die tijd gelijk hadden gehad op school, dat ik een andere vader had."Een musicus, een lanterfanter, een flierefluiter. Zo iemand die komt en weer gaat en je met de brokstukken laat zitten."En ik werd zo boos. Omdat ze gelogen had en die rotkinderen niet. Maar ook omdat ze mij een brokstuk noemde, want dat bedoelde ze. Ze had helemaal niet zwanger willen worden maar ze werd het toch en toen kwam ik, het brokstuk. En ik schreeuwde en zij schreeuwde terug en tenslotte riep ze dat ik dan maar gauw naar jou moest gaan als zij het dan zo fout had gedaan allemaal. En toen zei ze je naam en dat ik vast van harte welkom was omdat je vrouw een paar jaar geleden al naar me had geïnformeerd.""Ik ben naar mijn kamer gegaan en heb mijn koffer gepakt, maar dat was stom, want waar moest ik heen? En toen kwam papa en die zei dat ik gelijk had en dat hij zich heel erg schaamde dat hij akkoord was gegaan met de leugen. En dat hij voor een ticket zou zorgen om naar Emblesight te vliegen om jou te ontmoeten, omdat dat belangrijk was. Papa is echt lief. Hij heeft ook nog je telefoonnummer opgezocht voor me en me toen naar het vliegveld gebracht, zonder dat mama het wist."De woordenstroom stopte en Billy zakte een beetje in elkaar. Verdrietig staarde hij naar de grond.
"We hadden het natuurlijk moeten voorbereiden, maar ik geloof dat papa net zo van streek was als ik. Hij voelde zich schuldig en wilde me helpen. Maar nu krijgt hij vast vreselijke ruzie met mama. En jullie zitten met mij opgescheept."Al die tijd had Lindsey als aan de grond genageld naar Billy staan luisteren en hij werd overspoeld door een misselijkmakende mengeling van woede en medelijden. Voorlopig besloot hij de woede even naar de achtergrond te verdringen, want er stond hier een kind dat alle mogelijke steun kon gebruiken. Hij legde zijn hand dus op Billy's schouder en zei: "Allereerst ben je hier inderdaad van harte welkom. We gaan je koffer boven brengen en daarna ga je slapen. En morgen zien we dan wel wat we verder doen, ik moet alles ook even laten bezinken."Zachtjes kwam Frances naar hen toe wandelen. Ze was vijf minuten geleden al binnengekomen en had bijna de hele stortvloed gehoord.
"Misschien vindt Billy het ook wel fijn om te weten, dat je - al zolang je van zijn bestaan weet - aan hem denkt", zei ze voorzichtig.
"Ja, dat klopt", zei Lindsey, terwijl hij even een beduusde blik op haar wierp. "En ik ben geen lanterfanter en ook geen flierefluiter. Wel een musicus, dat klopt.""Kom", zei Frances en pakte de koffer. "Je slaapt vannacht bij Nicholas op de kamer. Als hij je de gelegenheid geeft tenminste", grinnikte ze er achteraan.De volgende ochtend zorgde Frances dat ze met de drie jongens weg was, zodat Lindsey in alle rust met Billy kon praten. Het werd een heel lang gesprek aan de keukentafel, waarin hij erkende dat hij Hailey niet netjes had behandeld indertijd, maar dat hij ervan overtuigd was dat hij allang vergeten zou zijn als die beruchte nacht niet zulke grote gevolgen had gehad."Als ze zegt dat ik haar met de brokstukken liet zitten, dan bedoelt ze daar echt jou niet mee, Billy. Ze doelt dan op alles wat een ongewenste zwangerschap met zich meebrengt."
"Ik wil hier komen wonen."
"Je bent boos op haar en ik trouwens ook. Maar je zult het echt met haar moeten uitpraten, want ze houdt natuurlijk wel van je. En met je vader heb je het zo te horen ook getroffen."
"Dus je wilt me niet?"
"Als je alles met je ouders hebt uitgepraat en je wilt hier komen wonen, ja, dan ben je welkom. Maar je kunt dat nu niet zo hals over kop beslissen."Via Billy's stiefvader - Hailey was niet aanspreekbaar - werd besloten dat Billy een paar dagen mocht blijven logeren. Dagen waar niet alleen Lindsey van genoot, maar ook Samuel. Hij en Billy waren even oud en ze konden het goed met elkaar vinden."Het is hier gezellig", zei Billy, toen hij afscheid nam. "Thuis ook wel, hoor, maar ik vind het zo fijn om broers te hebben."De ochtend nadat Billy naar huis gegaan was, zei Nicholas opeens tegen zijn broer: "Ik vind het wel zielig voor Billy. Want eigenlijk is hij geboren uit een leugen."
"Het gaat er niet om hoe je geboren wordt, maar hoe je leeft", zei Samuel.
"Pf, wat doe je weer wijsneuzig", zei Nicholas. "En toch vind ik het zielig."
Via de website van het plaatselijke ziekenhuis van Appaloosa Plains - waar Hailey werkte - vond Frances haar e-mailadres. In een kort en vriendelijk berichtje legde ze uit wie ze was en dat ze het graag over Billy wilde hebben.Ze kreeg vrijwel meteen antwoord, maar dat boorde meteen iedere hoop de grond in. Hailey was op zijn zachtst gezegd niet blij met haar toenaderingspoging. Ze gaf aan dat ze inmiddels gelukkig getrouwd was en dat Billy niet beter wist, dan dat haar man zijn vader was.
"En dat wil ik heel graag zo houden. Lindsey is het op geen enkele manier waard om Billy's vader te zijn, Billy is veel beter af zonder hem. Ik wil je dus verzoeken ons verder met rust te laten.""Waarom huil je, mama?", vroeg Nicholas, die net thuiskwam van school.
"Niks, laat maar, schatje. Iemand schrijft iets heel onaardigs, dat is alles. Ga maar snel aan je huiswerk."Een tijdje liep Frances te piekeren over wat ze moest doen en het antwoord daarop was niet eenvoudig. Frances had geen idee waarom Hailey precies zo verbitterd was - de hele afhandeling rond Billy was indertijd volledig achter haar langs gegaan - maar ze herinnerde zich nog maar al te goed haar eigen ongefundeerde jaloezie.
Hoe zat het echter met het jongetje, vroeg ze zich af. Was hij werkelijk beter af als hij geen idee had wie zijn echte vader was? Frances wist het niet. Misschien op dit moment wel, besloot ze. Maar als Billy ouder werd? Was het echt in zijn belang, als hij nooit zou weten dat hij niet de zoon was van de man die hij papa noemde?Eén ding stond voor haar vast: ze ging Lindsey hier niet mee belasten en ze hield haar actie dus geheim voor hem. Het leven ging verder. Frances trainde met Marron en zorgde voor de kinderen, Lindsey klom langzaam verder richting de top van zijn carrière en de jongens hadden een zorgeloos leventje op de boerderij.En zo passeerden Frances en Lindsey de magische grens van veertig jaar, wat voor haar iets minder geruisloos verliep dan voor hem. Frances kwam in een fikse midlifecrisis terecht en begon die door meteen een hele nieuwe garderobe aan te schaffen en zich een ander kapsel aan te meten."Ziet er niet slecht uit", sprak ze manmoedig tegen haar spiegelbeeld.Maar later in de badkamer werd ze weer overvallen door twijfels.
"Vind je me erg gerimpeld, Lin?", vroeg ze onzeker.
Lindsey stond zich te douchen en grinnikte: "Als er een machine bestond die al je rimpeltjes glad zou strijken, dan zou jij er zo in stappen", zei hij."Heel lollig", smaalde ze, terwijl ze - zonder dat hij het merkte - de douchecabine instapte.
"En als je er dan als een besje van tachtig uit zou komen, nou, dan zou ik nog steeds van je houden, hoor", ging hij verder, om daarna een beetje zwakjes te mompelen: "Hé, wat doe je nou? Ik moet zo naar mijn werk, hoor..."
"Dan kom je maar een keertje ietsje later."De jaren verstreken en Samuel werd een tiener. Op een middag was hij alleen thuis, toen de telefoon ging. "Pap is zijn mobiel weer eens vergeten", bromde hij, en nam op. "Met Samuel Kobayne, op de telefoon van zijn demente vader."
"Hallo...", klonk het aarzelend aan de andere kant van de lijn. "Ik sta op het vliegveld, spreek ik.... ik ben op zoek naar Lindsey Thomas."
"Dat is mijn demente vader, ja. Maar hijzelf is er niet, zijn mobiel ligt hier moederziel alleen en verlaten."
"Kun je me jullie adres geven, dan geef ik dat door aan de taxichauffeur."Frances en Lindsey hadden Samuel uitstekend opgevoed en hem op de talloze gevaren des levens gewezen, maar eerlijk is eerlijk, nog nooit hadden ze letterlijk gezegd: "Als een onbekend persoon via de telefoon - zonder zich voor te stellen of te zeggen waarom - naar je adres vraagt wanneer je alleen thuis bent, geef het dan niet."
Dus Samuel vertelde wat hun adres was. Een half uur later ging de bel en stapte er een jonge knul naar binnen, die zich meteen vriendelijk voorstelde: "Hi, I'm Billy Singleton. Ik kom hier voor mijn vader, Lindsey Thomas?"Onder normale omstandigheden zou deze droge mededeling bij iedere jongen van dertien een enorme schok teweeggebracht hebben, maar niet voor een jongen met een neef als Kace. Die had, lang geleden al, vol enthousiasme aan zijn neven verteld dat hun moeder vroeger 'heel lang' bij hem thuis had gewoond, omdat ze ruzie had met hun vader. En dat hij destijds had opgevangen dat dat kwam omdat (gefluisterd) er een ander kind was, ergens in de States of zo.
"Maar vertel het niet aan je ouders dat je het weet, want binnen de kortste keren hebben ze zo weer een jaar ruzie!"Dus reageerde Samuel met een laconiek: "Dan ben jij mijn broer. Grappig, kom binnen, ik heet Samuel. Ik ben alleen thuis, maar ze zullen straks wel komen en dat wordt me een schrik. Heb je zin in een potje schaak?"Toen Lindsey die avond om negen uur thuiskwam en een vreemde jongen aan zijn schaaktafel zag zitten, dacht hij aanvankelijk dat Samuel een vriend op bezoek had. Tot hij Nicholas ineens hoorde zeggen: "Dus dan ben je mijn broer. Cool."
"Halfbroer", zei de jongen, terwijl hij een schaakstuk verschoof.Pas toen zagen ze dat Lindsey was binnengekomen en Billy schoot overeind. Een heel stuk minder nonchalant ineens staarde hij gebiologeerd naar zijn vader, die al even gebiologeerd terugstaarde. Toen liep Billy - een beetje ongecoördineerd - naar een hoek en wist duidelijk met zijn houding geen raad. Lindsey liep naar hem toe, terwijl Samuel Nicholas met zich meetrok, de kamer uit."Ben jij Billy?", vroeg Lindsey zacht. Billy knikte.
"Ik had niet zomaar moeten komen, hè?", zei hij ongelukkig.En ineens barstte hij los: "Het is háár schuld. Zij heeft gelogen, ik haat haar! Het is haar eigen schuld dat ik hierheen gegaan ben!"
Geschrokken deinsde Lindsey een stukje achteruit. "Wie bedoel je? Je moeder?"Onsamenhangend begon Billy nu te ratelen."Mijn hele leven is een leugen. Al die tijd wist ik niet beter dan dat papa papa was, ook al zeiden ze op school dat dat niet kon en pestten ze me. 'Booker Singleton kan nooit jouw vader zijn' zeiden ze, 'want je moeder heeft zwarte ogen en je vader nog veel zwarter en jouw ogen zijn lichtgroen als onrijpe olijven. Jij bent vast van een langstrekkende zigeuner of zo, een bastaardkind, mijn moeder zegt het ook'. En dan begon ik ze te stompen, net zolang tot ze ophielden en kwam ik weer met een bloedneus thuis en moest mama op school komen. Maar ik pikte die praatjes niet, ik was immers wél papa's kind?!""Tot eergisteren. Toen riepen ze me bij zich en zei mama dat ze me iets moest vertellen van papa, omdat hij het anders zou doen. En toen vertelde ze het en bleek dat ze al die tijd gelijk hadden gehad op school, dat ik een andere vader had."Een musicus, een lanterfanter, een flierefluiter. Zo iemand die komt en weer gaat en je met de brokstukken laat zitten."En ik werd zo boos. Omdat ze gelogen had en die rotkinderen niet. Maar ook omdat ze mij een brokstuk noemde, want dat bedoelde ze. Ze had helemaal niet zwanger willen worden maar ze werd het toch en toen kwam ik, het brokstuk. En ik schreeuwde en zij schreeuwde terug en tenslotte riep ze dat ik dan maar gauw naar jou moest gaan als zij het dan zo fout had gedaan allemaal. En toen zei ze je naam en dat ik vast van harte welkom was omdat je vrouw een paar jaar geleden al naar me had geïnformeerd.""Ik ben naar mijn kamer gegaan en heb mijn koffer gepakt, maar dat was stom, want waar moest ik heen? En toen kwam papa en die zei dat ik gelijk had en dat hij zich heel erg schaamde dat hij akkoord was gegaan met de leugen. En dat hij voor een ticket zou zorgen om naar Emblesight te vliegen om jou te ontmoeten, omdat dat belangrijk was. Papa is echt lief. Hij heeft ook nog je telefoonnummer opgezocht voor me en me toen naar het vliegveld gebracht, zonder dat mama het wist."De woordenstroom stopte en Billy zakte een beetje in elkaar. Verdrietig staarde hij naar de grond.
"We hadden het natuurlijk moeten voorbereiden, maar ik geloof dat papa net zo van streek was als ik. Hij voelde zich schuldig en wilde me helpen. Maar nu krijgt hij vast vreselijke ruzie met mama. En jullie zitten met mij opgescheept."Al die tijd had Lindsey als aan de grond genageld naar Billy staan luisteren en hij werd overspoeld door een misselijkmakende mengeling van woede en medelijden. Voorlopig besloot hij de woede even naar de achtergrond te verdringen, want er stond hier een kind dat alle mogelijke steun kon gebruiken. Hij legde zijn hand dus op Billy's schouder en zei: "Allereerst ben je hier inderdaad van harte welkom. We gaan je koffer boven brengen en daarna ga je slapen. En morgen zien we dan wel wat we verder doen, ik moet alles ook even laten bezinken."Zachtjes kwam Frances naar hen toe wandelen. Ze was vijf minuten geleden al binnengekomen en had bijna de hele stortvloed gehoord.
"Misschien vindt Billy het ook wel fijn om te weten, dat je - al zolang je van zijn bestaan weet - aan hem denkt", zei ze voorzichtig.
"Ja, dat klopt", zei Lindsey, terwijl hij even een beduusde blik op haar wierp. "En ik ben geen lanterfanter en ook geen flierefluiter. Wel een musicus, dat klopt.""Kom", zei Frances en pakte de koffer. "Je slaapt vannacht bij Nicholas op de kamer. Als hij je de gelegenheid geeft tenminste", grinnikte ze er achteraan.De volgende ochtend zorgde Frances dat ze met de drie jongens weg was, zodat Lindsey in alle rust met Billy kon praten. Het werd een heel lang gesprek aan de keukentafel, waarin hij erkende dat hij Hailey niet netjes had behandeld indertijd, maar dat hij ervan overtuigd was dat hij allang vergeten zou zijn als die beruchte nacht niet zulke grote gevolgen had gehad."Als ze zegt dat ik haar met de brokstukken liet zitten, dan bedoelt ze daar echt jou niet mee, Billy. Ze doelt dan op alles wat een ongewenste zwangerschap met zich meebrengt."
"Ik wil hier komen wonen."
"Je bent boos op haar en ik trouwens ook. Maar je zult het echt met haar moeten uitpraten, want ze houdt natuurlijk wel van je. En met je vader heb je het zo te horen ook getroffen."
"Dus je wilt me niet?"
"Als je alles met je ouders hebt uitgepraat en je wilt hier komen wonen, ja, dan ben je welkom. Maar je kunt dat nu niet zo hals over kop beslissen."Via Billy's stiefvader - Hailey was niet aanspreekbaar - werd besloten dat Billy een paar dagen mocht blijven logeren. Dagen waar niet alleen Lindsey van genoot, maar ook Samuel. Hij en Billy waren even oud en ze konden het goed met elkaar vinden."Het is hier gezellig", zei Billy, toen hij afscheid nam. "Thuis ook wel, hoor, maar ik vind het zo fijn om broers te hebben."De ochtend nadat Billy naar huis gegaan was, zei Nicholas opeens tegen zijn broer: "Ik vind het wel zielig voor Billy. Want eigenlijk is hij geboren uit een leugen."
"Het gaat er niet om hoe je geboren wordt, maar hoe je leeft", zei Samuel.
"Pf, wat doe je weer wijsneuzig", zei Nicholas. "En toch vind ik het zielig."