Generatie 10 - deel 11, Huisje Weltevree
Thuis in Riverview kabbelde het leven voort. Alexandre en Siobhán vulden hun dagen met trainen, gitaarspelen en oefenen voor de spiegel, terwijl Sacha zijn best deed in de brugklas en Juliette leerde lezen en rekenen. Geregeld maakte Sacha zijn huiswerk samen met zijn oudere neef Celle, de zoon van oom Orlando, omdat hij wel wat hulp kon gebruiken. Datzelfde bleek echter vaak voor Celle te gelden.Twee jaar nadat Alexandre naar Frankrijk was geweest om zijn vrienden nog een laatste maal te zien, besloten ze opnieuw naar Champs les Sims met vakantie te gaan. Het klimaat was er zalig en bovendien vond Alexandre het belangrijk dat zijn kinderen het land zouden leren kennen waar zijn wortels lagen.Alleen over de invulling van de vakantie waren kinderen en ouders het niet helemaal eens."Heel boeiend", zei Sacha droog, terwijl ze door het museum liepen. "Kijk, nog een beeld."
"Ik ben zo moeoeoe", kreunde Juliette, terwijl ze in iedere ruimte onmiddellijk op een stoel of een bank neerplofte.
"Vanavond doen we iets leuks", suste Siobhán. "We gaan spiesjes roosteren in de achtertuin van de herberg.""Daar zitten we, net als 17 jaar geleden", glimlachte Alexandre naar Siobhán.
"Hier hadden we ons allereerste afspraakje", legde Siobhán aan haar kinderen uit.
"Hier werd ik verliefd op je", zei Alexandre zacht.Sacha slaakte een diepe zucht. "Da's reuze interessant. Voor jullie. Iederéén heeft elkaar wel ergens voor het eerst leren kennen, zo bijzonder is dat niet, hoor." Sacha was duidelijk aan het puberen en bovendien was hij danig chagrijnig omdat hij zijn worstjes telkens liet verbranden. En ook Juliette ging het barbecuen niet zo goed af.De volgende dag bleven de kinderen lekker rond de herberg hangen om in de speeltuin te spelen. Alexandre bezocht de nectarboerderij en Siobhán besloot even naar de markt te gaan. Terwijl ze naar leuke souvenirs stond te zoeken kwam er een vrouw op haar af."Excusez-moi de vous déranger, mais... bent u Siobhán Kobayne?"
Verbaasd knikte Siobhán. De vrouw kwam haar vaag bekend voor, maar ze had geen idee wie het kon zijn.
"Ik herken u van de foto's van uw bruiloft, die mijn ouders hadden", legde de vrouw uit. "Ik ben Jeanne, de dochter van Gérard en Valérie Chaumet."
"Wat leuk u te ontmoeten", riep Siobhán. "U lijkt als twee druppels water op uw vader."
"Dat hoor ik vaker", lachte Jeanne.Jeanne nodigde Siobhán en haar gezin uit op visite en dat werd een heel gezellige avond. Juliette en Sacha, die dankzij hun vader vloeiend Frans spraken, konden het heel goed vinden met Jeanne's dochtertje Camille en Alexandre vond het erg leuk om Jeanne weer eens te zien. "De laatste keer dat ik je zag was je twintig en verhuisde je naar Parijs", lachte hij. "Beviel het daar niet?"
"Ach", zei Jeanne, "ik heb er drieëntwintig jaar gewoond, maar de stad is zo druk. Toen papa overleed konden we in mijn ouderlijk huis hier gaan wonen en dat hebben we meteen gedaan. Het is zo heerlijk rustig op het platteland."Eigenlijk was de enige wanklank die avond de aanwezigheid van Jerome, de echtgenoot van Jeanne. Hij bleek een kwaadaardige man, die zodra hij thuiskwam van zijn werk uitviel tegen Alexandre, omdat hij vond dat die egoïstisch had gehandeld door het verjongingsdrankje te drinken."Hoe denkt u dat dat voor mijn schoonvader was!?", spoog hij. "En hoe denkt u dat het voor Jeanne is om een oude huisvriend te ontmoeten die nu jonger is dan zij!?" Woedend beende hij weg, pakte een bord eten van de aanrecht en ging ermee voor de televisie zitten."Gérard heeft me wel eens verteld dat hij zulke problemen had met zijn schoonzoon", fluisterde Alexandre tegen Siobhán. "Maar ik wist niet dat het zó erg was..."
"Het is ongelofelijk dat zo'n lieve vrouw zo'n nare man heeft", zei Siobhán zachtjes terug.De rest van de avond verliep gezellig. Van Jerome hadden ze geen last - hij was op de bank in slaap gevallen - en Jeanne had heerlijk gekookt.
"Wat is jouw msn?", vroeg Camille aan Juliette.
Jeanne ving het op en was blij. Camille was zo'n bedeesd en verlegen meisje, het was leuk dat ze een vriendinnetje had gevonden.
En ook Siobhán en Alexandre schoven 's avonds tevreden tussen de lakens van hun hotelbed.De volgende ochtend waren ze alweer vroeg op en renden samen, nog voor het ontbijt, de tuin in om op de trampoline te springen en onder het oog van een overijverige paparazzo te demonstreren dat het nog snor zat met hun huwelijk.'s Middags gingen ze zwemmen en terwijl Siobhán lekker met een boek in een ligstoel onder een parasol lag, speelde Alexandre met de kinderen, liet zich natspetteren en won alle potjes 'je adem inhouden'."De zon begint onder te gaan", zei Siobhán op een gegeven moment. "Laten we naar het dorp gaan en nog wat eten voordat we naar het vliegveld vertrekken." Dat deden ze en zo sloten ze een zeer geslaagde vakantie af.Inmiddels was Siobhán haar belofte aan Sacha nagekomen en samen hadden ze zijn kamer onder handen genomen. Hij had zelf het behang mogen uitkiezen en was er heel trots op.En toen brak de dag aan van Siobháns verjaardag. Nadat ze de kaarsjes had uitgeblazen keek ze in de spiegel.
"Een echte vrouw...", mompelde ze. "Daar passen die Pippi Langkousstaartjes niet meer bij."Ze besloot dus naar de kapper te gaan en sprak robuust: "Doe maar kort. Gewoon helemaal kort."
Thuis bekeek ze in de slaapkamer het resultaat, maar al snel werd ze volledig afgeleid door de rimpeltjes rond haar ogen en het vet rond haar middel.
"Oh help, ik ben aan het degenereren", klaagde ze zachtjes voor zich uit."Tja, wat moet zo'n jonge vent als ik nou met zo'n oudere vrouw, hè?", lachte Alexandre plagerig.
Maar toen hij zag dat zijn grapje in volledig verkeerde aarde dreigde te vallen, omhelsde en kuste hij haar en herinnerde haar eraan dat hij ook snel zou verjaren. En niet veel later gebeurde dat ook, tot grote opluchting van zijn vrouw.Op een avond tokkelde Siobhán rustig op haar gitaar terwijl Sacha zat te luisteren, toen ze opmerkte dat ze nu toch eigenlijk wel graag die opdracht in China eens wilde afmaken.
"Ja, natuurlijk!", riep Alexandre. "Kom jij maar snel thuis met die bijl."
"Nee, ik moet hem bij iemand brengen, hij wordt niet van mij. Wel jammer..."In China wachtte haar echter een verrassing. Nadat ze de bijl had gevonden en afleverde bij haar opdrachtgever, bekeek die de bijl met argusogen en gaf hem aan haar terug met de woorden dat hij het een eng ding vond en liever had dan zij hem in bezit hield. Waarschijnlijk was hij ook gewoon te lui om zelf iets te ondernemen, want hij stuurde haar meteen met een volgende opdracht weg, waarvoor de bijl goed van pas kon komen.Dat bleek inderdaad zo te zijn. Voor de ingang van de tombe die ze moest doorzoeken lag een enorme kei, die zich met de bijl echter makkelijk liet vergruizelen.De dagen erna was Siobhán weer helemaal in haar element. Ze zocht haar weg via waterputten en donkere gangen, omzeilde en ontmantelde vallen, bedong - als het even kon - bij haar opdrachtgevers een logeeradres en sliep voor de rest in catacomben of op de grond van de Academie voor Oosterse Vechtsport.Ze merkte dat ze steeds bedrevener werd in het uitvoeren van haar opdrachten, maar ook dat die steeds pittiger werden. Niet alleen moest ze constant ontzettend alert zijn op vallen, maar bovendien had ze soms geen idee waar ze moest zoeken of wat ze moest doen. En toch kwam ze er elke keer - gewoon door haar gezonde verstand te gebruiken - weer uit en bereikte haar doel.Hoewel ze heel voorzichtig was en bijna alle vallen tijdig ontdekte, werd ze toch een aantal keer verrast door een stoomval (wat slechts een nat pak opleverde) en zelfs een keer door een gemene pijltjesval. Die benam haar wel enige tijd het bewustzijn, maar daarna ging ze onverschrokken door.Ze stuitte ook nog op een put vol nectar en plunderde enthousiast alle nectarrekken die er omheen stonden leeg. Het bleken nog flessen van perfecte kwaliteit ook! Omdat ze wat eenzaam begon te worden belde ze Alexandre, maar ze zei niks over de nectar. Dat moest een verrassing blijven.Voor ze er erg in had brak de laatste dag aan van haar reis. Ze had alle opdrachten met succes afgerond, maar kon het toch niet laten nog even op het avonturenbord te kijken, met het risico dat ze weer middenin een opdracht zou moeten stoppen.Dat pakte echter onverwacht gunstig uit. Nadat ze op een pelgrimage was geweest langs allemaal plekken waar ze via openbaringen langs geleid werd, eindigde ze haar tocht bij een jonge Chinees, in wie ze een hotelgast van hun vorige vakantie in Frankrijk herkende. Hij bleek Sacha te kennen en vroeg haar hem de groeten te doen."Een heel aardige knul, je zoon", zei hij. "Voorlopig stopt je zoektocht hier. Je moet de sleutelsteen van Vaughan hebben om hier verder te komen, en daarvoor moet je naar Champs les Sims."Hoewel Siobhán de reis van haar leven had gehad, was ze ontzettend blij om weer thuis te zijn. Nog nooit was ze zo lang weg geweest en ze had Alexandre en de kinderen toch gemist. Zodra ze de hal inliep sprong ze Alexandre - die nog in zijn pyjama rondliep - in de armen en aangezien ook hij erg blij was haar weer te zien en de kinderen op school zaten, maakten ze maar meteen gebruik van de situatie.Later die ochtend bestelde Siobhán via internet een nectarrek, dat meteen bezorgd werd, en vulde het met de flessen uit de tombe van Dong Huo.Alexandre was er precies zo blij mee als ze verwacht had en ontkurkte meteen een flesje voor bij het avondeten."Mag ik ook...", vroeg Sacha. "Beslist niet", riepen zijn ouders in koor.
"Laat je je pony groeien?", vroeg Siobhán verbaasd.
"Ja", bromde Sacha", ik leek veel teveel op papa. Iedereen zei het steeds."
"Het staat je goed, hoor", glimlachte Siobhán.Na het eten, toen Sacha zijn gitaar pakte en begon te jammen, vroeg Alexandre zijn vrouw ten dans en hoewel haar reis dus heel geslaagd geweest was en ze haast niet kon wachten om opnieuw haar koffers te pakken, moest ze bekennen dat er toch eigenlijk niks boven een warm en gelukkig gezinnetje ging.
"Ik ben zo moeoeoe", kreunde Juliette, terwijl ze in iedere ruimte onmiddellijk op een stoel of een bank neerplofte.
"Vanavond doen we iets leuks", suste Siobhán. "We gaan spiesjes roosteren in de achtertuin van de herberg.""Daar zitten we, net als 17 jaar geleden", glimlachte Alexandre naar Siobhán.
"Hier hadden we ons allereerste afspraakje", legde Siobhán aan haar kinderen uit.
"Hier werd ik verliefd op je", zei Alexandre zacht.Sacha slaakte een diepe zucht. "Da's reuze interessant. Voor jullie. Iederéén heeft elkaar wel ergens voor het eerst leren kennen, zo bijzonder is dat niet, hoor." Sacha was duidelijk aan het puberen en bovendien was hij danig chagrijnig omdat hij zijn worstjes telkens liet verbranden. En ook Juliette ging het barbecuen niet zo goed af.De volgende dag bleven de kinderen lekker rond de herberg hangen om in de speeltuin te spelen. Alexandre bezocht de nectarboerderij en Siobhán besloot even naar de markt te gaan. Terwijl ze naar leuke souvenirs stond te zoeken kwam er een vrouw op haar af."Excusez-moi de vous déranger, mais... bent u Siobhán Kobayne?"
Verbaasd knikte Siobhán. De vrouw kwam haar vaag bekend voor, maar ze had geen idee wie het kon zijn.
"Ik herken u van de foto's van uw bruiloft, die mijn ouders hadden", legde de vrouw uit. "Ik ben Jeanne, de dochter van Gérard en Valérie Chaumet."
"Wat leuk u te ontmoeten", riep Siobhán. "U lijkt als twee druppels water op uw vader."
"Dat hoor ik vaker", lachte Jeanne.Jeanne nodigde Siobhán en haar gezin uit op visite en dat werd een heel gezellige avond. Juliette en Sacha, die dankzij hun vader vloeiend Frans spraken, konden het heel goed vinden met Jeanne's dochtertje Camille en Alexandre vond het erg leuk om Jeanne weer eens te zien. "De laatste keer dat ik je zag was je twintig en verhuisde je naar Parijs", lachte hij. "Beviel het daar niet?"
"Ach", zei Jeanne, "ik heb er drieëntwintig jaar gewoond, maar de stad is zo druk. Toen papa overleed konden we in mijn ouderlijk huis hier gaan wonen en dat hebben we meteen gedaan. Het is zo heerlijk rustig op het platteland."Eigenlijk was de enige wanklank die avond de aanwezigheid van Jerome, de echtgenoot van Jeanne. Hij bleek een kwaadaardige man, die zodra hij thuiskwam van zijn werk uitviel tegen Alexandre, omdat hij vond dat die egoïstisch had gehandeld door het verjongingsdrankje te drinken."Hoe denkt u dat dat voor mijn schoonvader was!?", spoog hij. "En hoe denkt u dat het voor Jeanne is om een oude huisvriend te ontmoeten die nu jonger is dan zij!?" Woedend beende hij weg, pakte een bord eten van de aanrecht en ging ermee voor de televisie zitten."Gérard heeft me wel eens verteld dat hij zulke problemen had met zijn schoonzoon", fluisterde Alexandre tegen Siobhán. "Maar ik wist niet dat het zó erg was..."
"Het is ongelofelijk dat zo'n lieve vrouw zo'n nare man heeft", zei Siobhán zachtjes terug.De rest van de avond verliep gezellig. Van Jerome hadden ze geen last - hij was op de bank in slaap gevallen - en Jeanne had heerlijk gekookt.
"Wat is jouw msn?", vroeg Camille aan Juliette.
Jeanne ving het op en was blij. Camille was zo'n bedeesd en verlegen meisje, het was leuk dat ze een vriendinnetje had gevonden.
En ook Siobhán en Alexandre schoven 's avonds tevreden tussen de lakens van hun hotelbed.De volgende ochtend waren ze alweer vroeg op en renden samen, nog voor het ontbijt, de tuin in om op de trampoline te springen en onder het oog van een overijverige paparazzo te demonstreren dat het nog snor zat met hun huwelijk.'s Middags gingen ze zwemmen en terwijl Siobhán lekker met een boek in een ligstoel onder een parasol lag, speelde Alexandre met de kinderen, liet zich natspetteren en won alle potjes 'je adem inhouden'."De zon begint onder te gaan", zei Siobhán op een gegeven moment. "Laten we naar het dorp gaan en nog wat eten voordat we naar het vliegveld vertrekken." Dat deden ze en zo sloten ze een zeer geslaagde vakantie af.Inmiddels was Siobhán haar belofte aan Sacha nagekomen en samen hadden ze zijn kamer onder handen genomen. Hij had zelf het behang mogen uitkiezen en was er heel trots op.En toen brak de dag aan van Siobháns verjaardag. Nadat ze de kaarsjes had uitgeblazen keek ze in de spiegel.
"Een echte vrouw...", mompelde ze. "Daar passen die Pippi Langkousstaartjes niet meer bij."Ze besloot dus naar de kapper te gaan en sprak robuust: "Doe maar kort. Gewoon helemaal kort."
Thuis bekeek ze in de slaapkamer het resultaat, maar al snel werd ze volledig afgeleid door de rimpeltjes rond haar ogen en het vet rond haar middel.
"Oh help, ik ben aan het degenereren", klaagde ze zachtjes voor zich uit."Tja, wat moet zo'n jonge vent als ik nou met zo'n oudere vrouw, hè?", lachte Alexandre plagerig.
Maar toen hij zag dat zijn grapje in volledig verkeerde aarde dreigde te vallen, omhelsde en kuste hij haar en herinnerde haar eraan dat hij ook snel zou verjaren. En niet veel later gebeurde dat ook, tot grote opluchting van zijn vrouw.Op een avond tokkelde Siobhán rustig op haar gitaar terwijl Sacha zat te luisteren, toen ze opmerkte dat ze nu toch eigenlijk wel graag die opdracht in China eens wilde afmaken.
"Ja, natuurlijk!", riep Alexandre. "Kom jij maar snel thuis met die bijl."
"Nee, ik moet hem bij iemand brengen, hij wordt niet van mij. Wel jammer..."In China wachtte haar echter een verrassing. Nadat ze de bijl had gevonden en afleverde bij haar opdrachtgever, bekeek die de bijl met argusogen en gaf hem aan haar terug met de woorden dat hij het een eng ding vond en liever had dan zij hem in bezit hield. Waarschijnlijk was hij ook gewoon te lui om zelf iets te ondernemen, want hij stuurde haar meteen met een volgende opdracht weg, waarvoor de bijl goed van pas kon komen.Dat bleek inderdaad zo te zijn. Voor de ingang van de tombe die ze moest doorzoeken lag een enorme kei, die zich met de bijl echter makkelijk liet vergruizelen.De dagen erna was Siobhán weer helemaal in haar element. Ze zocht haar weg via waterputten en donkere gangen, omzeilde en ontmantelde vallen, bedong - als het even kon - bij haar opdrachtgevers een logeeradres en sliep voor de rest in catacomben of op de grond van de Academie voor Oosterse Vechtsport.Ze merkte dat ze steeds bedrevener werd in het uitvoeren van haar opdrachten, maar ook dat die steeds pittiger werden. Niet alleen moest ze constant ontzettend alert zijn op vallen, maar bovendien had ze soms geen idee waar ze moest zoeken of wat ze moest doen. En toch kwam ze er elke keer - gewoon door haar gezonde verstand te gebruiken - weer uit en bereikte haar doel.Hoewel ze heel voorzichtig was en bijna alle vallen tijdig ontdekte, werd ze toch een aantal keer verrast door een stoomval (wat slechts een nat pak opleverde) en zelfs een keer door een gemene pijltjesval. Die benam haar wel enige tijd het bewustzijn, maar daarna ging ze onverschrokken door.Ze stuitte ook nog op een put vol nectar en plunderde enthousiast alle nectarrekken die er omheen stonden leeg. Het bleken nog flessen van perfecte kwaliteit ook! Omdat ze wat eenzaam begon te worden belde ze Alexandre, maar ze zei niks over de nectar. Dat moest een verrassing blijven.Voor ze er erg in had brak de laatste dag aan van haar reis. Ze had alle opdrachten met succes afgerond, maar kon het toch niet laten nog even op het avonturenbord te kijken, met het risico dat ze weer middenin een opdracht zou moeten stoppen.Dat pakte echter onverwacht gunstig uit. Nadat ze op een pelgrimage was geweest langs allemaal plekken waar ze via openbaringen langs geleid werd, eindigde ze haar tocht bij een jonge Chinees, in wie ze een hotelgast van hun vorige vakantie in Frankrijk herkende. Hij bleek Sacha te kennen en vroeg haar hem de groeten te doen."Een heel aardige knul, je zoon", zei hij. "Voorlopig stopt je zoektocht hier. Je moet de sleutelsteen van Vaughan hebben om hier verder te komen, en daarvoor moet je naar Champs les Sims."Hoewel Siobhán de reis van haar leven had gehad, was ze ontzettend blij om weer thuis te zijn. Nog nooit was ze zo lang weg geweest en ze had Alexandre en de kinderen toch gemist. Zodra ze de hal inliep sprong ze Alexandre - die nog in zijn pyjama rondliep - in de armen en aangezien ook hij erg blij was haar weer te zien en de kinderen op school zaten, maakten ze maar meteen gebruik van de situatie.Later die ochtend bestelde Siobhán via internet een nectarrek, dat meteen bezorgd werd, en vulde het met de flessen uit de tombe van Dong Huo.Alexandre was er precies zo blij mee als ze verwacht had en ontkurkte meteen een flesje voor bij het avondeten."Mag ik ook...", vroeg Sacha. "Beslist niet", riepen zijn ouders in koor.
"Laat je je pony groeien?", vroeg Siobhán verbaasd.
"Ja", bromde Sacha", ik leek veel teveel op papa. Iedereen zei het steeds."
"Het staat je goed, hoor", glimlachte Siobhán.Na het eten, toen Sacha zijn gitaar pakte en begon te jammen, vroeg Alexandre zijn vrouw ten dans en hoewel haar reis dus heel geslaagd geweest was en ze haast niet kon wachten om opnieuw haar koffers te pakken, moest ze bekennen dat er toch eigenlijk niks boven een warm en gelukkig gezinnetje ging.