Generatie 16 - deel 4, De nectarmaker
De volgende ochtend wordt Dorian tegen elf uur wakker uit een diepe, droomloze slaap.
Nog voor hij zijn ogen opent, voelt hij Milans warme lichaam naast het zijne en dringen langzaam de gebeurtenissen van de afgelopen nacht weer tot hem door.Nog even wacht hij om te genieten van het zoete vacuüm waarin hij zich bevindt - dat lome moment tussen slapen en waken - voordat hij zijn ogen opent en een tijdje naar zijn slapende vriend kijkt, die zachtjes ligt te snurken. Dan glimlacht hij, staat op en geeft toe aan de explosie van geluk die onaangekondigd door hem heen stroomt."Zo, opstaan luiwammes!", roept hij monter. "Ik ga een lekker eitje voor je bakken."
Van onder de dekens klinkt een honend lachje. "Laat jij dat fornuis nou maar met rust, dat lijkt me beter voor ons allebei."Aan de ontbijttafel zitten ze wat onwennig tegenover elkaar, terwijl ze met smaak hun franciscaner eieren naar binnen werken."Weet je dat dit de eerste keer is dat je hier ontbijt?", vraagt Dorian na een tijdje, om de stilte te doorbreken.
Milan lacht. "Als ik had geweten hoe perfect je gebakken eieren zijn, dan had ik dat veel eerder gedaan."
"Niet, je was bang om hier te slapen."
Er glijdt een vaag glimlachje langs Milans mond."Je ziet er wel snoezig uit zo, met dat losse haar", vervolgt Dorian dromerig.
Milan schiet in de lach en kijkt hem aan. "Je bent blij, hè?", zegt hij dan met iets teders in zijn stem.
"Jij niet dan?"
"Ja, ik ook. Maar ik vind het ook wel, nou ja, eng."Ze staan op, ruimen af en dan zegt Dorian schuchter: "Ik snap heus wel dat je ermee zit door je verleden en alles, maar je wilt ons toch niet geheim houden of zo?"
"Ik kan een gevoel van schaamte niet helemaal onderdrukken, nee", zegt Milan. "Dat heb ik je al verteld. Dat moet gewoon wennen."Hij zucht en drukt dan demonstratief zijn lippen op die van Dorian. "Nee, we houden niks geheim, van mij mag de hele wereld het weten."
"Mooi zo", straalt Dorian.Bezorgd kijkt Milan hem aan. "Je beseft toch wel dat jij meer te verliezen hebt dan ik?", zegt hij dan voorzichtig.
"Hoezo dat? Het is hier echt geen enkel probleem, hoor. Maak je daar maar geen zorgen over."
Heel even aarzelt Milan. Dan zegt hij zacht: "Je vergeet... Bandhu. En je moeder en stiefvader. Die staan hier anders tegenover en ik wil dat je daar toch eerst even goed over nadenkt."
"Ik hoef daar niet over na te denken", antwoordt Dorian. "Ik hou van je en wie daar niet tegen kan heeft pech."De volgende dag komt Georgie thuis en na tien minuten onderbreekt ze abrupt haar eigen relaas over stormbanen en bergwandelingen met zware bepakking."Volgens mij heb je het hem verteld", lacht ze plagerig.
"Hè? Wat zeg je?", schrikt Dorian wakker.
"Je luistert volstrekt niet naar wat ik vertel en hebt constant dezelfde glazige blik in je ogen als de berggeiten die we de afgelopen week boven tegenkwamen."
"Zitten daar geiten?", vraagt Dorian een tikje onnozel.
"En hij houdt ook van jou", stelt Georgie op besliste toon vast. "Anders zat je niet zo te glimmen." En dan triomfantelijk: "Ik zei het je wel. Alle tekenen wezen erop."Dorian grijnst.Zoals hij verwachtte zit het thuisfront volstrekt niet met zijn nieuwtje.
"Het is een schat van een jongen", zegt Sierra en Ilja reageert met een plagerig: "Zo, hè-hè, zijn jullie er zelf ook eindelijk achter?""Dus jullie vermoedden het al?", zegt Dorian later tegen Amy, die hem met een olijk 'ha nichtje van me!' ontvangen heeft. Hij is achter de piano gaan zitten en pingelt wat deuntjes. "Dat ding mag wel eens gestemd worden."
"Lieve jongen, het spatte van jullie af," grinnikt ze. Onderzoekend kijkt ze hem aan en vervolgt zacht: "Ga je de hele familie langs?"
Hij knikt. "De laatste is het moeilijkst," zegt hij bars.
"Vind je het prettig als ik met je meega?"
Weer knikt hij.
"Kom op, dan gaan we meteen. Heb je het maar gehad."Dorian is niet bang aangelegd, maar de relatie met zijn moeder is altijd moeizaam en gespannen geweest. En ook al doet hij het voorkomen dat hem dat niet interesseert en dat hij genoeg heeft aan de liefde van zijn vader, tante en stiefmoeder, onder de oppervlakte heeft hij altijd gehunkerd naar haar erkenning.Helaas reageert ze nog hardvochtiger dan hij vreesde.
In drie zinnen geeft ze te verstaan dat hij niet meer welkom is in hun huis en dat ze ook zijn broer en zussen zal verbieden nog langer met hem om te gaan.Amy staat erbij en haar hart breekt als ze ziet hoe Dorian ineen krimpt.
Ze schiet naar voren en laat Dewi in snijdende bewoordingen weten hoe ze over haar denkt. Woorden die ruim twintig jaar ongeduldig hebben liggen broeien, zodat ze haar mond verlaten als vlijmscherpe pijlen, zonder aarzeling en in volmaakte, rake volzinnen.Na dit verbale geweld valt er een stilte, waarin na een paar seconden Dorians stem klinkt, kil en hard als steen.
"Het is goed zo, ik ben blij dat ik weet waar ik aan toe ben. Vanaf nu heb ik geen moeder meer. En wat Mythri, Meher en Madan doen, moeten ze zelf maar weten." Amy voelt in een flits dat hij het meent, dat het geen pose is. Dat hij daadwerkelijk op hetzelfde moment zijn moeder definitief heeft uitgewist en elke bijbehorende emotie buitenspel heeft gezet. Het geeft haar een onbehaaglijk gevoel, dat hij dat blijkbaar kan.
"Hij lijkt niet alleen op mijn broer. Hij lijkt ook op zijn moeder", zal ze later tegen Wanne zeggen. "Als het er op aankomt is hij net zo hard als zij."Van die geërfde hardheid is thuis weinig te merken.
"Was het moeilijk?", vraagt Milan.
"Nee", zegt Dorian, en streelt zijn haar. "Iedereen vindt het oké of zelfs leuk, ook Bandhu."
En voordat Milan door kan vragen, duwt Dorian hem achterover en kust hem.Niet lang na deze gebeurtenissen trekt Georgie in bij twee collega's en komt Milan bij Dorian wonen.
En terwijl hij braaf iedere dag naar zijn werk gaat en gestaag promotie maakt, richt Dorian zich op andere bezigheden.Een jaar geleden is hij op een namiddag uit pure balorigheid begonnen te oefenen op een vechtpop, die naast de schaaktafels op het Subalpineplein staat. En ondanks het feit dat dat niet meteen altijd even soepel verliep, blijkt hij een natuurtalent en bestelt hij al snel via internet een eigen pop."Ik krijg er spieren van en het is heel wat amusanter dan dat domme gezweet op een trimtoestel."Bovendien wordt drie weken na zijn reis de nectarmachine bezorgd, die hij in de kelder onder zijn schuur zet. Inmiddels is hij serieus begonnen de kunst van het nectar maken te bestuderen en hij popelt om het geleerde in de praktijk te brengen."Niet slecht", smakt Milan goedkeurend. "Maar je hebt nog een lange weg te gaan om me echt tevreden te krijgen."
"Ik ga mijn eigen druiven verbouwen, dan zul je eens wat beleven," pocht Dorian en voegt de daad bij het woord.
"Ik zal voor de irrigatie zorgen", zegt Milan, die het leuk vindt om te klussen.Georgie, die geregeld op bezoek komt, vindt Milans irrigatiesysteem veel te leuk om alleen druiven van te laten profiteren."Je zou me kunnen helpen met plukken", steunt Dorian op een middag bezweet terwijl hij zijn eerste lading fruit oogst. Waarop Georgie hem vrolijk uitlacht en roept dat hij het prima zonder haar hulp kan stellen.
"Goed, geen goddelijke nectar voor jou", mompelt Dorian.Als hij klaar is en zich heeft gereinigd kijkt hij haar aan. "Je krijgt wel spieren in dat leger, zeg."
"Tja, we worden geacht veel aan sport te doen."
"Kom eens mee, ik zal je inwijden in een sport die je vast nog niet kent," zegt hij gewichtig.Georgie slentert achter hem aan. "Sim Fu? Daar ben ik niet geheel onbekend mee, hoor."
"Echt niet?" Hij neemt een vechthouding aan. "Potje sparren?"
"Is goed", zegt Georgie en verkleedt zich."Niet onbekend mee?", kan Dorian nog net uitbrengen, waarna hij alle zeilen moet bijzetten om haar aanvallen te pareren.
Het wordt een bitter kort wedstrijdje."Ikkeh, ik was een beetje duizelig nog van het druiven plukken in de warmte", tolt Dorian. "Ik ga ze maar eens in de machine gooien."
"Is goed", lacht Georgie. "Ik ga vast naar binnen. Kijken wat er vandaag op het menu staat.""Zo", zegt Milan even later minzaam, als Dorian aanschuift, "ik hoorde dat je last had van een appelflauwte?"
"Volgende keer win ik", bromt Dorian.
Milan lacht. "Hm, op de een of andere manier moet ik heel sterk denken aan een potje poolen een tijdje terug."
"Ach, lachen jullie maar gezellig saampjes. Ik ga straks kijken of de nectar al klaar is. En die ga ik dan helemaal in mijn eentje opdrinken."
"Wat zul jij vrolijk worden", schatert Georgie.
"En spraakzaam", vult Milan aan.
"Leuk dat jullie het inmiddels zo goed met elkaar kunnen vinden", snuift Dorian.De nectar is inderdaad klaar en na een theatraal en zegevierend gebaar pakt Dorian de flessen uit de machine.
Zijn eerste nectar uit eigen oogst.Als hij die avond onder de wol kruipt kan hij het niet laten er nog een laatste woordje aan te wijden."Er is hier maar één kampioen nectar maken en dat ben ik."
Milan lacht. "Wat ben je toch een klein uitslovertje", zegt hij. "Maar ik zal morgen zorgen dat je nectar in de toekomst nog lekkerder wordt."En dat doet hij.
Nog voor hij zijn ogen opent, voelt hij Milans warme lichaam naast het zijne en dringen langzaam de gebeurtenissen van de afgelopen nacht weer tot hem door.Nog even wacht hij om te genieten van het zoete vacuüm waarin hij zich bevindt - dat lome moment tussen slapen en waken - voordat hij zijn ogen opent en een tijdje naar zijn slapende vriend kijkt, die zachtjes ligt te snurken. Dan glimlacht hij, staat op en geeft toe aan de explosie van geluk die onaangekondigd door hem heen stroomt."Zo, opstaan luiwammes!", roept hij monter. "Ik ga een lekker eitje voor je bakken."
Van onder de dekens klinkt een honend lachje. "Laat jij dat fornuis nou maar met rust, dat lijkt me beter voor ons allebei."Aan de ontbijttafel zitten ze wat onwennig tegenover elkaar, terwijl ze met smaak hun franciscaner eieren naar binnen werken."Weet je dat dit de eerste keer is dat je hier ontbijt?", vraagt Dorian na een tijdje, om de stilte te doorbreken.
Milan lacht. "Als ik had geweten hoe perfect je gebakken eieren zijn, dan had ik dat veel eerder gedaan."
"Niet, je was bang om hier te slapen."
Er glijdt een vaag glimlachje langs Milans mond."Je ziet er wel snoezig uit zo, met dat losse haar", vervolgt Dorian dromerig.
Milan schiet in de lach en kijkt hem aan. "Je bent blij, hè?", zegt hij dan met iets teders in zijn stem.
"Jij niet dan?"
"Ja, ik ook. Maar ik vind het ook wel, nou ja, eng."Ze staan op, ruimen af en dan zegt Dorian schuchter: "Ik snap heus wel dat je ermee zit door je verleden en alles, maar je wilt ons toch niet geheim houden of zo?"
"Ik kan een gevoel van schaamte niet helemaal onderdrukken, nee", zegt Milan. "Dat heb ik je al verteld. Dat moet gewoon wennen."Hij zucht en drukt dan demonstratief zijn lippen op die van Dorian. "Nee, we houden niks geheim, van mij mag de hele wereld het weten."
"Mooi zo", straalt Dorian.Bezorgd kijkt Milan hem aan. "Je beseft toch wel dat jij meer te verliezen hebt dan ik?", zegt hij dan voorzichtig.
"Hoezo dat? Het is hier echt geen enkel probleem, hoor. Maak je daar maar geen zorgen over."
Heel even aarzelt Milan. Dan zegt hij zacht: "Je vergeet... Bandhu. En je moeder en stiefvader. Die staan hier anders tegenover en ik wil dat je daar toch eerst even goed over nadenkt."
"Ik hoef daar niet over na te denken", antwoordt Dorian. "Ik hou van je en wie daar niet tegen kan heeft pech."De volgende dag komt Georgie thuis en na tien minuten onderbreekt ze abrupt haar eigen relaas over stormbanen en bergwandelingen met zware bepakking."Volgens mij heb je het hem verteld", lacht ze plagerig.
"Hè? Wat zeg je?", schrikt Dorian wakker.
"Je luistert volstrekt niet naar wat ik vertel en hebt constant dezelfde glazige blik in je ogen als de berggeiten die we de afgelopen week boven tegenkwamen."
"Zitten daar geiten?", vraagt Dorian een tikje onnozel.
"En hij houdt ook van jou", stelt Georgie op besliste toon vast. "Anders zat je niet zo te glimmen." En dan triomfantelijk: "Ik zei het je wel. Alle tekenen wezen erop."Dorian grijnst.Zoals hij verwachtte zit het thuisfront volstrekt niet met zijn nieuwtje.
"Het is een schat van een jongen", zegt Sierra en Ilja reageert met een plagerig: "Zo, hè-hè, zijn jullie er zelf ook eindelijk achter?""Dus jullie vermoedden het al?", zegt Dorian later tegen Amy, die hem met een olijk 'ha nichtje van me!' ontvangen heeft. Hij is achter de piano gaan zitten en pingelt wat deuntjes. "Dat ding mag wel eens gestemd worden."
"Lieve jongen, het spatte van jullie af," grinnikt ze. Onderzoekend kijkt ze hem aan en vervolgt zacht: "Ga je de hele familie langs?"
Hij knikt. "De laatste is het moeilijkst," zegt hij bars.
"Vind je het prettig als ik met je meega?"
Weer knikt hij.
"Kom op, dan gaan we meteen. Heb je het maar gehad."Dorian is niet bang aangelegd, maar de relatie met zijn moeder is altijd moeizaam en gespannen geweest. En ook al doet hij het voorkomen dat hem dat niet interesseert en dat hij genoeg heeft aan de liefde van zijn vader, tante en stiefmoeder, onder de oppervlakte heeft hij altijd gehunkerd naar haar erkenning.Helaas reageert ze nog hardvochtiger dan hij vreesde.
In drie zinnen geeft ze te verstaan dat hij niet meer welkom is in hun huis en dat ze ook zijn broer en zussen zal verbieden nog langer met hem om te gaan.Amy staat erbij en haar hart breekt als ze ziet hoe Dorian ineen krimpt.
Ze schiet naar voren en laat Dewi in snijdende bewoordingen weten hoe ze over haar denkt. Woorden die ruim twintig jaar ongeduldig hebben liggen broeien, zodat ze haar mond verlaten als vlijmscherpe pijlen, zonder aarzeling en in volmaakte, rake volzinnen.Na dit verbale geweld valt er een stilte, waarin na een paar seconden Dorians stem klinkt, kil en hard als steen.
"Het is goed zo, ik ben blij dat ik weet waar ik aan toe ben. Vanaf nu heb ik geen moeder meer. En wat Mythri, Meher en Madan doen, moeten ze zelf maar weten." Amy voelt in een flits dat hij het meent, dat het geen pose is. Dat hij daadwerkelijk op hetzelfde moment zijn moeder definitief heeft uitgewist en elke bijbehorende emotie buitenspel heeft gezet. Het geeft haar een onbehaaglijk gevoel, dat hij dat blijkbaar kan.
"Hij lijkt niet alleen op mijn broer. Hij lijkt ook op zijn moeder", zal ze later tegen Wanne zeggen. "Als het er op aankomt is hij net zo hard als zij."Van die geërfde hardheid is thuis weinig te merken.
"Was het moeilijk?", vraagt Milan.
"Nee", zegt Dorian, en streelt zijn haar. "Iedereen vindt het oké of zelfs leuk, ook Bandhu."
En voordat Milan door kan vragen, duwt Dorian hem achterover en kust hem.Niet lang na deze gebeurtenissen trekt Georgie in bij twee collega's en komt Milan bij Dorian wonen.
En terwijl hij braaf iedere dag naar zijn werk gaat en gestaag promotie maakt, richt Dorian zich op andere bezigheden.Een jaar geleden is hij op een namiddag uit pure balorigheid begonnen te oefenen op een vechtpop, die naast de schaaktafels op het Subalpineplein staat. En ondanks het feit dat dat niet meteen altijd even soepel verliep, blijkt hij een natuurtalent en bestelt hij al snel via internet een eigen pop."Ik krijg er spieren van en het is heel wat amusanter dan dat domme gezweet op een trimtoestel."Bovendien wordt drie weken na zijn reis de nectarmachine bezorgd, die hij in de kelder onder zijn schuur zet. Inmiddels is hij serieus begonnen de kunst van het nectar maken te bestuderen en hij popelt om het geleerde in de praktijk te brengen."Niet slecht", smakt Milan goedkeurend. "Maar je hebt nog een lange weg te gaan om me echt tevreden te krijgen."
"Ik ga mijn eigen druiven verbouwen, dan zul je eens wat beleven," pocht Dorian en voegt de daad bij het woord.
"Ik zal voor de irrigatie zorgen", zegt Milan, die het leuk vindt om te klussen.Georgie, die geregeld op bezoek komt, vindt Milans irrigatiesysteem veel te leuk om alleen druiven van te laten profiteren."Je zou me kunnen helpen met plukken", steunt Dorian op een middag bezweet terwijl hij zijn eerste lading fruit oogst. Waarop Georgie hem vrolijk uitlacht en roept dat hij het prima zonder haar hulp kan stellen.
"Goed, geen goddelijke nectar voor jou", mompelt Dorian.Als hij klaar is en zich heeft gereinigd kijkt hij haar aan. "Je krijgt wel spieren in dat leger, zeg."
"Tja, we worden geacht veel aan sport te doen."
"Kom eens mee, ik zal je inwijden in een sport die je vast nog niet kent," zegt hij gewichtig.Georgie slentert achter hem aan. "Sim Fu? Daar ben ik niet geheel onbekend mee, hoor."
"Echt niet?" Hij neemt een vechthouding aan. "Potje sparren?"
"Is goed", zegt Georgie en verkleedt zich."Niet onbekend mee?", kan Dorian nog net uitbrengen, waarna hij alle zeilen moet bijzetten om haar aanvallen te pareren.
Het wordt een bitter kort wedstrijdje."Ikkeh, ik was een beetje duizelig nog van het druiven plukken in de warmte", tolt Dorian. "Ik ga ze maar eens in de machine gooien."
"Is goed", lacht Georgie. "Ik ga vast naar binnen. Kijken wat er vandaag op het menu staat.""Zo", zegt Milan even later minzaam, als Dorian aanschuift, "ik hoorde dat je last had van een appelflauwte?"
"Volgende keer win ik", bromt Dorian.
Milan lacht. "Hm, op de een of andere manier moet ik heel sterk denken aan een potje poolen een tijdje terug."
"Ach, lachen jullie maar gezellig saampjes. Ik ga straks kijken of de nectar al klaar is. En die ga ik dan helemaal in mijn eentje opdrinken."
"Wat zul jij vrolijk worden", schatert Georgie.
"En spraakzaam", vult Milan aan.
"Leuk dat jullie het inmiddels zo goed met elkaar kunnen vinden", snuift Dorian.De nectar is inderdaad klaar en na een theatraal en zegevierend gebaar pakt Dorian de flessen uit de machine.
Zijn eerste nectar uit eigen oogst.Als hij die avond onder de wol kruipt kan hij het niet laten er nog een laatste woordje aan te wijden."Er is hier maar één kampioen nectar maken en dat ben ik."
Milan lacht. "Wat ben je toch een klein uitslovertje", zegt hij. "Maar ik zal morgen zorgen dat je nectar in de toekomst nog lekkerder wordt."En dat doet hij.