Generatie 13 - deel 15, Ze vliegen uit
Niet lang nadat Samuel was afgestudeerd werd er aangebeld en stond Billy voor Lindsey's neus. Ook hij was nu volwassen en hoewel zijn eindlijst minder glorieus was dan die van zijn broer, mocht hij er best trots op zijn.
"Dat is onverwacht...", zei Lindsey.
Billy begon te stotteren.
"Ja, ik had het misschien even moeten aankondigen, maar ik wil hier komen wonen. Voor een tijdje in ieder geval. Als dat goed is natuurlijk."
Lindsey schoot in de lach. "Natuurlijk is dat goed, als ze er thuis maar van weten."Dat bleek nauwelijks het geval, maar gelukkig had Hailey wel begrip voor de impulsieve beslissing van haar zoon. "De banenmarkt is hier momenteel dramatisch", zei ze. "Heel veel jonge mensen zoeken hun heil ergens anders."Dat bleek te kloppen. "Ik heb goed nieuws voor je", zei Billy even later tegen Samuel. "Christine komt ook deze kant op."
"Oh...", zei Samuel verlegen. "Waarschijnlijk reist ze jou achterna."
"Luister eens", antwoordde Billy geprikkeld, "als Christine en ik elkaar op die manier leuk vonden, dan hadden we allang verkering gehad, hoor.""Dat gaat op Samuels planeet anders, Billy", zei Nicholas, die juist langs hen liep om naar beneden te gaan.
"Op Samuels planeet blijf je je hele leven vanaf een afstandje naar een meisje staren, net zolang tot je oud en grijs bent. Hoogstens schrijf je een paar gevoelige sonnetten, die je aan je borst geklemd mee je graf in neemt, terwijl zij inmiddels lang en breed getrouwd is met iemand anders en zes kinderen heeft."
"Woont Violette eigenlijk nog op jouw planeet?", vroeg Samuel sarcastisch.
"Soms", zei Nicholas onverschillig.Billy genoot ervan om nu bij het gezin van zijn vader te horen. Hij kon het eigenlijk met al zijn broers wel goed vinden en verder ging hij zijn eigen gangetje. Van zijn beide ouders had hij een liefde voor dieren geërfd en hele dagen struinde hij de omgeving af op zoek naar zeldzame exemplaren. Al snel had hij een halve dierentuin aangelegd, maar omdat hij er zelf goed voor zorgde vonden Frances en Lindsey dat geen probleem.Zoals aangekondigd kwam Christine inderdaad naar Emblesight en hoewel Samuel zich had voorgenomen ditmaal wel iets tegen haar te zeggen, stond hij toch weer met zijn mond vol tanden. Geërgerd trok Nicholas hem aan zijn mouw mee naar de keuken en gromde: "En nou ga je onmiddellijk tegen haar praten of anders doe ik je wat!"Daarna duwde hij zijn broer met zoveel kracht terug de kamer in, dat die bijna tegen haar opbotste en van pure schrik ineens helemaal los ging. Voor de verbijsterde ogen van zowel Billy als Christine ratelde hij dat hij het zo leuk vond dat ze er was en waar ze eigenlijk verbleef en of ze wist dat hij in het ziekenhuis werkte - 'niks hoogs of zo hoor, ik mag ondersteken schoonmaken' - en..."Vertederd keek Christine hem aan en zei: "Heb je misschien zin om een keer met me naar de film te gaan?"
De spraakwaterval stokte direct en na een lange, daverende stilte klonk het tenslotte vanuit de keuken: "Ja! Hij heeft zin!"Nicholas zelf had intussen Violette gevraagd of ze hem naar het schoolbal wilde vergezellen en haar "Pf, ik dacht dat je het nóóit zou vragen" terecht als een 'ja' opgevat. Het werd een gezellige avond ("Ik heb een schattig kroontje gewonnen") en hij was innig tevreden met zichzelf, omdat hij met succes haar "Wil je verkering met me" handig had weten te ontwijken door per ongeluk net een glas limonade om te gooien.Elijah bleef thuis. Ten eerste had hij geen date geregeld - dus niemand rekende op hem - en ten tweede had hij helemaal geen zin meer omdat hij precies die dag weer eens moest nablijven.
"Je werd erg gemist", zei Nicholas later vol bewondering. "Ik kreeg hordes meisjes over me heen die wilden weten waar je was."Samuels date met Christine werd een succes. Voordat de film begon, stelde ze voor om even naar het meer te wandelen en daar gaf ze toe dat ze hem erg leuk vond. Hoewel Samuel meteen weer een aanval van kaakkramp voelde opkomen, mompelde hij: "Ik jou ook...""Je bent wel heel verlegen, hè?", grinnikte ze. "Het is dat Billy me verzekerde dat je me leuk vond, anders was ik nooit hierheen gekomen."
"Ik... ik ben gewoon.... nee, eigenlijk ben ik helemaal niet zo verlegen. Normaal niet. Alleen... nou ja... Echt?"Pas toen de avond viel en ze de film lang en breed gemist hadden, durfde hij haar eindelijk voorzichtig om verkering te vragen.Toen die stap eenmaal gezet was, bleek hij met het vervolg minder moeite te hebben. Een paar weken later al nam hij een beslissing en deelde die in het park met haar. Haar antwoord was een volmondig: "Ja!""Goh", zei Billy verbouwereerd. "Woon ik hier net, ga jij weg."
"Toch niet echt?", lachte Samuel. "Je kunt langskomen wanneer je maar wilt."Billy was intussen aangenomen in het theater en had eigenlijk genoeg geld op zijn rekening staan om ook een huisje te kopen. "Er staat een klein huisje te koop aan de rand van Emblesight", zei Frances. "Mijn zus heeft er nog gewoond, is dat niet geschikt voor je?"
En zo vlogen binnen korte tijd twee zoons uit.De twee overgebleven zoons, die al die jaren water en vuur waren geweest, groeiden met het ouder worden grappig genoeg iets naar elkaar toe. Nicholas had stiekem intussen wel bewondering voor zijn tegendraadse broertje en omdat hij Elijah minder op de huid zat, begon die ook bij te trekken.En voor de tweede keer proefden Lindsey en Frances de voldoening van een afgestudeerd kind. Met de hakken over de sloot weliswaar en hij kreeg de twijfelachtige titel 'lolbroek van de klas' mee, maar ze waren tevreden."Eh, Nicholas", vroeg Lindsey onderweg naar de ceremonie.
"Ja?"
"Waarom?"
"Waarom wat?"
"Die baseball pet?"
"Leuk toch?"
Frances grinnikte.Na afloop stonden Frances en Lindsey weer even terzijde.
"Nog eentje te gaan", zei Lindsey.
"Ja", zuchtte Frances. "En wat voor eentje."Af en toe was er geen land te bezeilen met Elijah, met name op school. 's Morgens bij het opstaan al vormden zich allerlei plannetjes in zijn hoofd, die het gezag moesten tarten. Niet lang na Nicholas' afstuderen bleek de maat vol. Hij werd betrapt op het moment dat hij een lading kikkers wilde vrijlaten in de kamer van de directeur en ditmaal werd de politie erbij gehaald.Met name Frances was buiten zinnen van woede en veegde de vloer met hem aan. En was een boze Lindsey vooral koddig, voor zijn moeder had Elijah meer ontzag. "Ja, die wil je niet nijdig hebben", bromde Lindsey in het voorbijgaan, terwijl zijn zoon afdroop.Intussen bleken Nicholas en Kace een lumineus plan ontwikkeld te hebben, dat ze trots presenteerden aan hun ouders.
"We kopen samen een huisje, dat wordt lol!""Nou, wat een succesvol plan", bromde Frances tegen Kace. "Twee compleet onserieuze types die elkaars ondeugden een beetje gaan zitten versterken."
"Mag het niet?", vroeg Kace kleintjes.
"Jongen, jullie zijn meerderjarig, ik heb er niks over te zeggen. Maar ik vind wel dat jullie eerst een baan moeten zoeken. Of wilden jullie een huis gaan kopen met dat hongerloontje dat jij bij het kuuroord verdient?"Kace solliciteerde dus op de basisschool en Nicholas bij het theater en niet veel later vertrokken ze, richting een leven vol plezier, feest en meisjes.Er kwam nieuw leven en er kwam dood.
Marron en Pepe stierven kort na elkaar en Frances vond het vreselijk dat ze op het moment dat de eerste overleed net op bezoek was bij Samuel, die haar blij vertelde dat hij vader werd."Ik heb hem helemaal niet kunnen steunen", huilde ze. "Ik had bij hem moeten zijn."Lindsey en Frances werden dus opa en oma, van de kleine Jersey.En Elijah begon zijn wildste haren te verliezen. Op school gedroeg hij zich nu vrij betamelijk en zijn enige - geheime - zonde bestond er uit dat hij er soms stiekem 's nachts op uittrok. Eigenlijk vooral om te zien of hij de politie kon ontlopen, wat altijd lukte.Tijdens zo'n nachtelijk uitstapje belandde hij op het kerkhof, waar hij ineens oog in oog stond met Evelyn.
Het was de allereerste keer dat opa en kleinzoon elkaar ontmoetten en Elijah vond het wel bijzonder."Zo", zei Evelyn, "en daar hebben we dan de rebel van het stel."
"Valt wel mee, hoor", zei Elijah.
"Valt helemaal niet mee, jij bent de nagel aan je ouders' doodskist."
"Hoe weet u dat?", vroeg Elijah opstandig.
"Jongen, het is hier soms net een dorpsplein. Ik weet alles."
"U bent helemaal niet aardig", mopperde Elijah.Evelyn grinnikte. "Sorry, ik vind het heel leuk om je te leren kennen, hoor. En ik zou het fijn vinden als je nog eens langskomt. Maar nu ga je hop naar huis en naar je bed."
"No way", zei Elijah en vertrok.Dit was niet de enige ontmoeting tussen een Kobayne en een geest. Een jaar nadat Marron was overleden kreeg Lindsey bericht van het laboratorium, dat ze een experiment wilden uitvoeren met een geest. Lindsey bedacht zich geen moment, nam de steen van Marron mee en een paar uur later belde hij Frances, die verbaasd in haar auto stapte."Ja, sorry, hier staan we dan", zei hij. "Maar je snapt natuurlijk wel dat ik hem niet thuis krijg."
Verbijsterd staarde Frances naar het paard. "Is dat....?"
"Ik vond dat jullie nog even goed afscheid van elkaar moesten kunnen nemen", zei Lindsey verlegen.
"Wat.... ben je toch lief", zei Frances dankbaar, en klom op de rug van Marron.Nog één nacht genoot ze van haar geliefde paard en tegen de ochtend nam ze definitief afscheid van hem.Niet lang daarna studeerde ook Elijah af en eigenlijk nog met prima cijfers ook.
"En je hebt een normaal hoofddeksel opgezet, wat willen we nog meer?", verzuchtte Lindsey tevreden.
"Dat ik ophoepel?", vroeg Elijah. "Ook dat komt in orde, ik heb een huis gekocht aan het andere eind van het dorp."
"Doe niet zo melodramatisch", zei Frances. "We houden zielsveel van je en dat weet je best."En zo bleven Frances en Lindsey samen achter op hun boerderij, zoals ze er ooit, lang geleden, samen gestart waren."Ik heb het schilderen eens opgepakt", zei Lindsey. "Dat heb ik nou eigenlijk mijn hele leven al willen doen, nu heb ik eindelijk de tijd."
"En je hebt er zo te zien ook best talent voor", zei Frances. "Ga je je oude dag trouwens in je pyjama slijten of denk je dat je af en toe nog wel in de kleren schiet?"
"Dat zie ik nog wel", zei Lindsey.Frances kocht een papegaai die ze Sam doopte, zodat er tenminste nog een dier in huis was. Op een middag was ze bezig hem wat begroetingen te leren, toen er ineens een ondeugende flikkering in haar ogen verscheen. Voorzichtig boog ze zich naar voren en zei: "Lindsey is een dikzak, Lindsey is een dikzak."Grijze Roodstaart Papegaaien leren heel snel."En dat terwijl ik nog wel zo'n prachtig portret van je heb gemaakt, ik ben zwaar in je teleurgesteld", zei Lindsey een paar dagen later.
"Hij lijkt sprekend", zei Frances vriendelijk. "Echt heel knap gedaan, tot aan de hazelnootogen aan toe."
"Modderpoeltjes zul je bedoelen", zei Lindsey fijntjes, en priegelde een tekstje onderaan het schilderij.Toen hij naar beneden ging om het eten klaar te maken boog Frances zich voorover om het te lezen.
"En Frances is gek", stond er in sierlijke krulletters.
"Dat is onverwacht...", zei Lindsey.
Billy begon te stotteren.
"Ja, ik had het misschien even moeten aankondigen, maar ik wil hier komen wonen. Voor een tijdje in ieder geval. Als dat goed is natuurlijk."
Lindsey schoot in de lach. "Natuurlijk is dat goed, als ze er thuis maar van weten."Dat bleek nauwelijks het geval, maar gelukkig had Hailey wel begrip voor de impulsieve beslissing van haar zoon. "De banenmarkt is hier momenteel dramatisch", zei ze. "Heel veel jonge mensen zoeken hun heil ergens anders."Dat bleek te kloppen. "Ik heb goed nieuws voor je", zei Billy even later tegen Samuel. "Christine komt ook deze kant op."
"Oh...", zei Samuel verlegen. "Waarschijnlijk reist ze jou achterna."
"Luister eens", antwoordde Billy geprikkeld, "als Christine en ik elkaar op die manier leuk vonden, dan hadden we allang verkering gehad, hoor.""Dat gaat op Samuels planeet anders, Billy", zei Nicholas, die juist langs hen liep om naar beneden te gaan.
"Op Samuels planeet blijf je je hele leven vanaf een afstandje naar een meisje staren, net zolang tot je oud en grijs bent. Hoogstens schrijf je een paar gevoelige sonnetten, die je aan je borst geklemd mee je graf in neemt, terwijl zij inmiddels lang en breed getrouwd is met iemand anders en zes kinderen heeft."
"Woont Violette eigenlijk nog op jouw planeet?", vroeg Samuel sarcastisch.
"Soms", zei Nicholas onverschillig.Billy genoot ervan om nu bij het gezin van zijn vader te horen. Hij kon het eigenlijk met al zijn broers wel goed vinden en verder ging hij zijn eigen gangetje. Van zijn beide ouders had hij een liefde voor dieren geërfd en hele dagen struinde hij de omgeving af op zoek naar zeldzame exemplaren. Al snel had hij een halve dierentuin aangelegd, maar omdat hij er zelf goed voor zorgde vonden Frances en Lindsey dat geen probleem.Zoals aangekondigd kwam Christine inderdaad naar Emblesight en hoewel Samuel zich had voorgenomen ditmaal wel iets tegen haar te zeggen, stond hij toch weer met zijn mond vol tanden. Geërgerd trok Nicholas hem aan zijn mouw mee naar de keuken en gromde: "En nou ga je onmiddellijk tegen haar praten of anders doe ik je wat!"Daarna duwde hij zijn broer met zoveel kracht terug de kamer in, dat die bijna tegen haar opbotste en van pure schrik ineens helemaal los ging. Voor de verbijsterde ogen van zowel Billy als Christine ratelde hij dat hij het zo leuk vond dat ze er was en waar ze eigenlijk verbleef en of ze wist dat hij in het ziekenhuis werkte - 'niks hoogs of zo hoor, ik mag ondersteken schoonmaken' - en..."Vertederd keek Christine hem aan en zei: "Heb je misschien zin om een keer met me naar de film te gaan?"
De spraakwaterval stokte direct en na een lange, daverende stilte klonk het tenslotte vanuit de keuken: "Ja! Hij heeft zin!"Nicholas zelf had intussen Violette gevraagd of ze hem naar het schoolbal wilde vergezellen en haar "Pf, ik dacht dat je het nóóit zou vragen" terecht als een 'ja' opgevat. Het werd een gezellige avond ("Ik heb een schattig kroontje gewonnen") en hij was innig tevreden met zichzelf, omdat hij met succes haar "Wil je verkering met me" handig had weten te ontwijken door per ongeluk net een glas limonade om te gooien.Elijah bleef thuis. Ten eerste had hij geen date geregeld - dus niemand rekende op hem - en ten tweede had hij helemaal geen zin meer omdat hij precies die dag weer eens moest nablijven.
"Je werd erg gemist", zei Nicholas later vol bewondering. "Ik kreeg hordes meisjes over me heen die wilden weten waar je was."Samuels date met Christine werd een succes. Voordat de film begon, stelde ze voor om even naar het meer te wandelen en daar gaf ze toe dat ze hem erg leuk vond. Hoewel Samuel meteen weer een aanval van kaakkramp voelde opkomen, mompelde hij: "Ik jou ook...""Je bent wel heel verlegen, hè?", grinnikte ze. "Het is dat Billy me verzekerde dat je me leuk vond, anders was ik nooit hierheen gekomen."
"Ik... ik ben gewoon.... nee, eigenlijk ben ik helemaal niet zo verlegen. Normaal niet. Alleen... nou ja... Echt?"Pas toen de avond viel en ze de film lang en breed gemist hadden, durfde hij haar eindelijk voorzichtig om verkering te vragen.Toen die stap eenmaal gezet was, bleek hij met het vervolg minder moeite te hebben. Een paar weken later al nam hij een beslissing en deelde die in het park met haar. Haar antwoord was een volmondig: "Ja!""Goh", zei Billy verbouwereerd. "Woon ik hier net, ga jij weg."
"Toch niet echt?", lachte Samuel. "Je kunt langskomen wanneer je maar wilt."Billy was intussen aangenomen in het theater en had eigenlijk genoeg geld op zijn rekening staan om ook een huisje te kopen. "Er staat een klein huisje te koop aan de rand van Emblesight", zei Frances. "Mijn zus heeft er nog gewoond, is dat niet geschikt voor je?"
En zo vlogen binnen korte tijd twee zoons uit.De twee overgebleven zoons, die al die jaren water en vuur waren geweest, groeiden met het ouder worden grappig genoeg iets naar elkaar toe. Nicholas had stiekem intussen wel bewondering voor zijn tegendraadse broertje en omdat hij Elijah minder op de huid zat, begon die ook bij te trekken.En voor de tweede keer proefden Lindsey en Frances de voldoening van een afgestudeerd kind. Met de hakken over de sloot weliswaar en hij kreeg de twijfelachtige titel 'lolbroek van de klas' mee, maar ze waren tevreden."Eh, Nicholas", vroeg Lindsey onderweg naar de ceremonie.
"Ja?"
"Waarom?"
"Waarom wat?"
"Die baseball pet?"
"Leuk toch?"
Frances grinnikte.Na afloop stonden Frances en Lindsey weer even terzijde.
"Nog eentje te gaan", zei Lindsey.
"Ja", zuchtte Frances. "En wat voor eentje."Af en toe was er geen land te bezeilen met Elijah, met name op school. 's Morgens bij het opstaan al vormden zich allerlei plannetjes in zijn hoofd, die het gezag moesten tarten. Niet lang na Nicholas' afstuderen bleek de maat vol. Hij werd betrapt op het moment dat hij een lading kikkers wilde vrijlaten in de kamer van de directeur en ditmaal werd de politie erbij gehaald.Met name Frances was buiten zinnen van woede en veegde de vloer met hem aan. En was een boze Lindsey vooral koddig, voor zijn moeder had Elijah meer ontzag. "Ja, die wil je niet nijdig hebben", bromde Lindsey in het voorbijgaan, terwijl zijn zoon afdroop.Intussen bleken Nicholas en Kace een lumineus plan ontwikkeld te hebben, dat ze trots presenteerden aan hun ouders.
"We kopen samen een huisje, dat wordt lol!""Nou, wat een succesvol plan", bromde Frances tegen Kace. "Twee compleet onserieuze types die elkaars ondeugden een beetje gaan zitten versterken."
"Mag het niet?", vroeg Kace kleintjes.
"Jongen, jullie zijn meerderjarig, ik heb er niks over te zeggen. Maar ik vind wel dat jullie eerst een baan moeten zoeken. Of wilden jullie een huis gaan kopen met dat hongerloontje dat jij bij het kuuroord verdient?"Kace solliciteerde dus op de basisschool en Nicholas bij het theater en niet veel later vertrokken ze, richting een leven vol plezier, feest en meisjes.Er kwam nieuw leven en er kwam dood.
Marron en Pepe stierven kort na elkaar en Frances vond het vreselijk dat ze op het moment dat de eerste overleed net op bezoek was bij Samuel, die haar blij vertelde dat hij vader werd."Ik heb hem helemaal niet kunnen steunen", huilde ze. "Ik had bij hem moeten zijn."Lindsey en Frances werden dus opa en oma, van de kleine Jersey.En Elijah begon zijn wildste haren te verliezen. Op school gedroeg hij zich nu vrij betamelijk en zijn enige - geheime - zonde bestond er uit dat hij er soms stiekem 's nachts op uittrok. Eigenlijk vooral om te zien of hij de politie kon ontlopen, wat altijd lukte.Tijdens zo'n nachtelijk uitstapje belandde hij op het kerkhof, waar hij ineens oog in oog stond met Evelyn.
Het was de allereerste keer dat opa en kleinzoon elkaar ontmoetten en Elijah vond het wel bijzonder."Zo", zei Evelyn, "en daar hebben we dan de rebel van het stel."
"Valt wel mee, hoor", zei Elijah.
"Valt helemaal niet mee, jij bent de nagel aan je ouders' doodskist."
"Hoe weet u dat?", vroeg Elijah opstandig.
"Jongen, het is hier soms net een dorpsplein. Ik weet alles."
"U bent helemaal niet aardig", mopperde Elijah.Evelyn grinnikte. "Sorry, ik vind het heel leuk om je te leren kennen, hoor. En ik zou het fijn vinden als je nog eens langskomt. Maar nu ga je hop naar huis en naar je bed."
"No way", zei Elijah en vertrok.Dit was niet de enige ontmoeting tussen een Kobayne en een geest. Een jaar nadat Marron was overleden kreeg Lindsey bericht van het laboratorium, dat ze een experiment wilden uitvoeren met een geest. Lindsey bedacht zich geen moment, nam de steen van Marron mee en een paar uur later belde hij Frances, die verbaasd in haar auto stapte."Ja, sorry, hier staan we dan", zei hij. "Maar je snapt natuurlijk wel dat ik hem niet thuis krijg."
Verbijsterd staarde Frances naar het paard. "Is dat....?"
"Ik vond dat jullie nog even goed afscheid van elkaar moesten kunnen nemen", zei Lindsey verlegen.
"Wat.... ben je toch lief", zei Frances dankbaar, en klom op de rug van Marron.Nog één nacht genoot ze van haar geliefde paard en tegen de ochtend nam ze definitief afscheid van hem.Niet lang daarna studeerde ook Elijah af en eigenlijk nog met prima cijfers ook.
"En je hebt een normaal hoofddeksel opgezet, wat willen we nog meer?", verzuchtte Lindsey tevreden.
"Dat ik ophoepel?", vroeg Elijah. "Ook dat komt in orde, ik heb een huis gekocht aan het andere eind van het dorp."
"Doe niet zo melodramatisch", zei Frances. "We houden zielsveel van je en dat weet je best."En zo bleven Frances en Lindsey samen achter op hun boerderij, zoals ze er ooit, lang geleden, samen gestart waren."Ik heb het schilderen eens opgepakt", zei Lindsey. "Dat heb ik nou eigenlijk mijn hele leven al willen doen, nu heb ik eindelijk de tijd."
"En je hebt er zo te zien ook best talent voor", zei Frances. "Ga je je oude dag trouwens in je pyjama slijten of denk je dat je af en toe nog wel in de kleren schiet?"
"Dat zie ik nog wel", zei Lindsey.Frances kocht een papegaai die ze Sam doopte, zodat er tenminste nog een dier in huis was. Op een middag was ze bezig hem wat begroetingen te leren, toen er ineens een ondeugende flikkering in haar ogen verscheen. Voorzichtig boog ze zich naar voren en zei: "Lindsey is een dikzak, Lindsey is een dikzak."Grijze Roodstaart Papegaaien leren heel snel."En dat terwijl ik nog wel zo'n prachtig portret van je heb gemaakt, ik ben zwaar in je teleurgesteld", zei Lindsey een paar dagen later.
"Hij lijkt sprekend", zei Frances vriendelijk. "Echt heel knap gedaan, tot aan de hazelnootogen aan toe."
"Modderpoeltjes zul je bedoelen", zei Lindsey fijntjes, en priegelde een tekstje onderaan het schilderij.Toen hij naar beneden ging om het eten klaar te maken boog Frances zich voorover om het te lezen.
"En Frances is gek", stond er in sierlijke krulletters.