Generatie 19 - deel 10, Winter
Een paar weken lang had Raven het druk met de inrichting van Het Hof van Eden en kon ze even de visser en de parasieten vergeten. Af en toe zag ze die laatsten wel langs het raam wandelen en een nonchalante blik naar binnen werpen, maar omdat ze haar verder met rust lieten kon ze zich daar verder niet erg om bekommeren. En wat betreft de eerste: het kwam haar eigenlijk wel goed uit dat ze nog steeds niets gehoord had over zijn komst, want ze wilde haar nieuwe taak graag volbracht hebben voordat ze vertrok.Dat lukte, na drie weken kon de winkel zijn deuren openen. Raven was tevreden, hoewel het bepaald niet makkelijk was geweest verf, stof en behang te vinden die kleurig genoeg waren naar haar smaak en het mocht een klein wonder heten dat iemand ergens eikenhout voor haar op de kop had kunnen tikken, want de bomen in Midnight Hollow hadden allemaal donkere, grijzige stammen. Ze merkte dat iedereen haar ijverig wilde helpen haar wensen zoveel mogelijk te vervullen, alsof ze het leuk vonden dat ze daar zo'n plezier aan beleefde.In het begin deed ze dus goede zaken, het hele dorp kwam even kijken en kocht iets, maar na twee weken begon dat wat in te zakken. Op een middag stond ze achter de kassa te wachten op klanten, toen ze besloot een blik boven te werpen. Ze had de hele dag nog niemand gezien dus dat kon wel even. En als het winkelbelletje zou rinkelen was ze zo beneden om te helpen.Op zolder bevond zich een machine, waarvan meneer Watts - de eigenaar - had verteld dat je er speelgoed mee kon maken. "Je mag het uitproberen hoor, wie weet heb je talent." Ze drukte dus op wat knopjes en na een hoop gebibber en gepiep kwam er zowaar iets tevoorschijn. Echt geschikt voor de verkoop was het echter niet.Raven gaf echter niet op en tegen sluitingstijd had ze haar eerste geslaagde product gemaakt.Inmiddels begonnen ook de parasieten ineens haar winkel binnen te komen, wat haar enorm stoorde. Ze kochten nooit iets maar keken alleen een beetje rond - hun walgelijke parfumlucht verspreidend die duidelijk iets anders moest maskeren - en wierpen nieuwsgierige blikken op haar. Heel soms vroegen ze hoe het met haar ging. "Goed, dank u", zei ze dan kortaf, "kan ik u ergens mee van dienst zijn?"
Meestal vertrokken ze dan weer en op een gegeven moment nam Raven niet eens meer de moeite iets te zeggen. Ze ging naar boven zolang zij er waren - er kwamen dan toch geen klanten - en wachtte net zolang tot ze het winkelbelletje hoorde dat hun vertrek aankondigde.De herfst liep nu op zijn einde en het was flink kouder aan het worden. Omdat Raven naast haar zomerkleren uit Cielo Insolar slechts de dunne jurk bezat die ze van Nadia had gekregen, was ze afhankelijk van de armoedige kleding die ze in de kast op haar slaapkamer vond. Een kledingzaak had ze echter nog niet kunnen ontdekken, dus ging ze - als ze niet werkte - naar plekken die goed verwarmd waren en als ze thuiskwam at ze snel en kroop daarna meteen onder de wol.De winter begon met sneeuw en het was prachtig, ze kon niet anders zeggen. Nu ze hier langer verbleef moest ze beamen dat er heel wat meer over Midnight Hollow te zeggen viel dan dat het er donker was. Maar dat loste haar probleem met de kou niet op en ze besloot haar vrienden van In Verne's Footsteps - die ze al een tijdje niet gezien had - eens een bezoekje te brengen.Nadia ontving haar met open armen en trok haar meteen mee naar haar kledingkast. Niet echter - zoals Raven hoopte - om haar iets warms te geven, maar om haar 'mooi op te maken voor het feest'.
"Feest?", vroeg Raven verward. "Welk feest?"
"Het feest waarvoor we je nu uitnodigen", straalde Nadia. "Een gemaskerd bal."Even later stonden ze in een als feestzaaltje ingerichte kamer en toonde Nadia Raven trots aan haar vrienden. "Is ze niet beeldig?"
De jongens knikten bewonderend.
"Ik wil graag de eerste dans van je", zei Young Jae en keek haar lief aan.
Raven lachte. "Dat is afgesproken", zei ze. "Maar even een vraagje. Hebben jullie ook wat warmers voor me nu het buiten zo koud wordt? En is er misschien een manier om mijn huisje te stoken? Het is echt niet comfortabel meer. Is het overigens al bekend wanneer die visser weer komt? Beo?""Je houdt gewoon echt niet op over die visser hè?", zei Nadia licht gepikeerd, "wel een beetje jammer hoe jij op onze gastvrijheid hier reageert, je moet gewoon geduld hebben. Vorige week was hij er trouwens, maar toen kon ik je nergens vinden." Om er, toen Raven haar beduusd aanstaarde, verzoenend aan toe te voegen: "Geen zorgen, volgende keer vragen we hem op je te wachten en zoeken we net zo lang tot we je hebben gevonden, oké? En dan gaan we nu dansen!"Aanvankelijk had Raven te zeer een brok in haar keel om werkelijk te kunnen genieten van de muziek, het eten en het dansen. Ze vond het vervelend dat Nadia zo kattig reageerde en het zo persoonlijk opvatte wanneer ze aangaf naar huis te willen. Bovendien frustreerde het haar dat ze de visser kennelijk gemist had, ze had op dit moment alweer in Cielo Insolar kunnen zitten als de anderen haar hadden kunnen vinden. Ze besloot vanaf nu alleen nog maar rond de winkel en haar huis te blijven en niet meer door het dorp te zwerven.Naarmate de avond vorderde begon ze zich gelukkig iets beter te voelen. Het was heerlijk warm hier, Young Jae behandelde haar als een prinses en ook Nadia was weer vrolijk en hartelijk. Ze danste innig met Hyun-Moon, die - zo fluisterde ze op een gegeven moment ondeugend tegen Raven - haar ex-vriendje was en daar moest Jin Sang verder maar niks achter zoeken, had hij er maar moeten zijn.En toen, op het moment dat Young Jae per ongeluk ongenadig op haar tenen trapte en Raven met een kreet voorover boog om in haar voet te knijpen, zwaaide de deur open en vulde de kamer zich met een mengeling van parfum en de geur van verrotting."Zo jongelieden, ik vernam van mijn vrienden dat jullie een onverwacht feestje geven. Ik hoop dat jullie er geen bezwaar tegen hebben als ik mijzelf en de twee dames hier uitnodig? Ik denk dat wij de feestvreugde een interessante wending kunnen geven, het is alweer een tijdje geleden nietwaar?"Raven schrok zich helemaal kapot en verstijfde, maar tot haar verbazing krulden er glimlachjes op de gezichten van de anderen en Nadia liep meteen naar de parasiet toe. "Je bent in ieder geval goed op de hoogte van het kledingvoorschrift", sprak ze schalks.
"Ik ken immers je voorkeur voor het Bal Masqué?", zei hij minzaam. "Mag ik je wel vragen afscheid te nemen van jullie gast? Zij heeft hier niets meer te zoeken voor het vervolg van de avond."
"Maar natuurlijk", kirde Nadia, "ik zal haar vragen onmiddellijk te vertrekken."Nadia! Nadia!", hijgde Raven geschrokken toen het meisje op haar afliep, "jaag hem weg! Ze zijn verschrikkelijke dingen van plan, je hebt me zelf dat boek laten lezen, dit kun je niet menen!"
Verontschuldigend keek Nadia haar aan. "Sorry Raven, het was heel gezellig maar vanaf nu wordt het een feestje voor grote mensen en daar pas jij echt niet tussen. Ik beloof je dat ik je morgen warme kleren breng maar nu moet je gaan."
Verbijsterd hapte Raven naar adem. "Ik... ik kan ze laten verdwijnen als je wil. Ben je bang voor hen?"
Nadia schoot in de lach. "Bang? Ik heb je toch al verteld dat je niet bang hoeft te zijn. Je mag van mij best blijven, maar je lijkt zo onschuldig en lief, ik denk niet..."Op dat moment voegde de parasiet zich bij hen. "Heb je altijd zo'n moeite aan te nemen wat anderen je vertellen en gewoon te gehoorzamen?", vroeg hij kil. "De gastvrouw vraagt je het feest te verlaten. Ga. Nu."Ravens oren begonnen te suizen en met haar kaken op elkaar geklemd keek ze de ander aan.
"Denk maar niet dat ik bang ben voor je, smerige stinkerd! Als ik wil..."
Verder kwam ze niet. De parasiet sperde zijn mond wijd open - een rij vlijmscherpe tanden ontblotend - en schoot met een akelige krijs naar voren, waarbij een stank vrijkwam die haar bijna bedwelmde.Raven deinsde achteruit en terwijl de tranen in haar ogen sprongen van schrik voelde ze hoe Nadia aan haar begon te trekken.
"Je moet gaan Raven, nu. Het is is goed, maak je geen zorgen. Ik laat je uit."
"Dat hoeft niet", snikte Raven woedend en sloeg haar arm weg. "Ik ga al. Veel plezier verder met z'n allen."Ze tuimelde naar buiten en vloog in haar feestjurk naar huis, wat gelukkig niet ver was. Haar warmere kleren had ze bij Nadia en de anderen laten liggen, dus kroop ze maar meteen in bed, zich snikkend afvragend wat er hier toch allemaal aan de hand was en wanneer ze nou eindelijk eens terug naar huis en Merril kon. Merril, die onderhand wel ongelooflijk ongerust zou zijn en zich zou afvragen waarom ze zo vreselijk lang wegbleef en maar niets van zich liet horen.Die nacht begon het heftiger te sneeuwen, maar gelukkig bleek iemand de volgende ochtend niet alleen haar eigen kleren op de veranda te hebben teruggelegd, maar bovendien een setje wollen kledingstukken die er niet uitzagen maar die over elkaar heen gedragen in ieder geval bescherming boden tegen de nu bijtende kou. Ze trok ze aan, ontbeet en ging naar de winkel, waar het rustig was. 's Morgens kwamen er in totaal drie klanten en na de lunch besloot ze boven speelgoed te gaan maken waar bestellingen voor waren geplaatst.Ze had net een vlieger voor Julian Poirot voltooid toen beneden het winkelbelletje rinkelde. Snel borg ze de vlieger op en liep al naar de wenteltrap, toen ze tot haar verrassing iemand naar boven hoorde komen. Zodra ze zag wie het was deed ze geschrokken een stap naar achteren en bereidde zich er mentaal op voor hem zonder pardon te verbannen als hij weer agressief zou worden. Daar was ze niet heel bedreven in, ze had het nog maar één keer in haar hele leven gedaan en dan nog per ongeluk, maar ze wist zeker dat het haar zou lukken."Kijk nou, de roverhoofdman zelf komt me met een bezoek vereren", zei ze sarcastisch en wilde net haar armen over elkaar leggen toen hij al voor haar stond. Hoe hij dat gedaan had wist ze niet, maar ze kon geen kant meer uit."Ik vind het vervelend dat ik je moest laten schrikken gisterenavond", zei hij, "maar je was onuitstaanbaar eigenwijs en je snapt zelf toch wel dat je niet kon blijven? Volgens Nadia weet je zo'n beetje wat ons aan de praat houdt en ook wat we kwamen doen, je bent nutteloos voor ons."Zijn toon was beleefd, niet dreigend, en Raven wist even niets uit te brengen van verbazing. Toen zei ze: "Jullie kwamen onuitgenodigd een feest verstoren en stuurden een van de gasten naar huis, dat is onbeschoft."
Hij knikte langzaam. "Daar heb je gelijk in, plichtplegingen en beleefdheidsvormen zijn niet onze sterkste kant, zeker niet wanneer we hongerig zijn, maar geef toe dat we niet heel veel overredingskracht nodig hadden."
Ze slikte, bloosde, haalde haar schouders op en liep toen quasi achteloos naar de trap, nog steeds bang dat hij haar zou aanvallen ook al wekte hij niet de indruk dat van plan te zijn.Beneden ging ze achter de kassa staan en keek naar de deur of er misschien iemand binnenkwam, maar de straat was leeg. Het was weer begonnen te sneeuwen zag ze. Vrijwel direct kwam hij haar achterna en vroeg: "Zeg, hoe liep het eigenlijk af met die Shayne Boleyn uit je liedje, mijn naamgenoot?""Oh....", stamelde Raven, de vraag overviel haar een beetje. "Nou, op een nacht verloor hij zijn verstand en vermoordde zijn vrouw en hun dochtertje. Afslachten is een beter woord, vandaar dat het zo'n hit is met Halloween. Elk jaar loopt er wel een Meaghan Boleyn met haar kleine meisje Erin mee in de optocht, allebei besmeurd met bloed.But yearly at All Hallows' Eve
They show their blood stained skin
The haunting maiden and her lass
Once loved by Shayne Boleyn*Dit keer zong ze niet maar droeg ze het voor en daarna wandelde ze achter haar kassa vandaan.
"Zo eindigt het. Zeg, gaat u nog iets kopen of kijkt u alleen maar een beetje rond, net als de anderen."
"De anderen?"
"De andere parasieten die hier altijd langskomen en die zorgen dat niemand mijn winkel in durft.""Ah, dat spijt me", zei hij, "ik zal hen zeggen je winkel voortaan met rust te laten. Ik groet je, ravenmeisje, ik kwam inderdaad niet om iets te kopen. Ik wilde alleen checken of je goed was thuisgekomen gisterenavond."
Hierop draaide hij zich om en verliet de winkel.Raven vond het te raar voor woorden en had geen idee hoe ze dit bezoek precies moest plaatsen. Dus besloot ze maar het naast zich neer te leggen en terug naar boven te gaan om de bestellingen af te maken.*Maar jaarlijks op Allerheiligenavond; tonen ze hun bebloede huid; de spokende dame en haar kleine meisje; ooit bemind door Shayne Boleyn
Meestal vertrokken ze dan weer en op een gegeven moment nam Raven niet eens meer de moeite iets te zeggen. Ze ging naar boven zolang zij er waren - er kwamen dan toch geen klanten - en wachtte net zolang tot ze het winkelbelletje hoorde dat hun vertrek aankondigde.De herfst liep nu op zijn einde en het was flink kouder aan het worden. Omdat Raven naast haar zomerkleren uit Cielo Insolar slechts de dunne jurk bezat die ze van Nadia had gekregen, was ze afhankelijk van de armoedige kleding die ze in de kast op haar slaapkamer vond. Een kledingzaak had ze echter nog niet kunnen ontdekken, dus ging ze - als ze niet werkte - naar plekken die goed verwarmd waren en als ze thuiskwam at ze snel en kroop daarna meteen onder de wol.De winter begon met sneeuw en het was prachtig, ze kon niet anders zeggen. Nu ze hier langer verbleef moest ze beamen dat er heel wat meer over Midnight Hollow te zeggen viel dan dat het er donker was. Maar dat loste haar probleem met de kou niet op en ze besloot haar vrienden van In Verne's Footsteps - die ze al een tijdje niet gezien had - eens een bezoekje te brengen.Nadia ontving haar met open armen en trok haar meteen mee naar haar kledingkast. Niet echter - zoals Raven hoopte - om haar iets warms te geven, maar om haar 'mooi op te maken voor het feest'.
"Feest?", vroeg Raven verward. "Welk feest?"
"Het feest waarvoor we je nu uitnodigen", straalde Nadia. "Een gemaskerd bal."Even later stonden ze in een als feestzaaltje ingerichte kamer en toonde Nadia Raven trots aan haar vrienden. "Is ze niet beeldig?"
De jongens knikten bewonderend.
"Ik wil graag de eerste dans van je", zei Young Jae en keek haar lief aan.
Raven lachte. "Dat is afgesproken", zei ze. "Maar even een vraagje. Hebben jullie ook wat warmers voor me nu het buiten zo koud wordt? En is er misschien een manier om mijn huisje te stoken? Het is echt niet comfortabel meer. Is het overigens al bekend wanneer die visser weer komt? Beo?""Je houdt gewoon echt niet op over die visser hè?", zei Nadia licht gepikeerd, "wel een beetje jammer hoe jij op onze gastvrijheid hier reageert, je moet gewoon geduld hebben. Vorige week was hij er trouwens, maar toen kon ik je nergens vinden." Om er, toen Raven haar beduusd aanstaarde, verzoenend aan toe te voegen: "Geen zorgen, volgende keer vragen we hem op je te wachten en zoeken we net zo lang tot we je hebben gevonden, oké? En dan gaan we nu dansen!"Aanvankelijk had Raven te zeer een brok in haar keel om werkelijk te kunnen genieten van de muziek, het eten en het dansen. Ze vond het vervelend dat Nadia zo kattig reageerde en het zo persoonlijk opvatte wanneer ze aangaf naar huis te willen. Bovendien frustreerde het haar dat ze de visser kennelijk gemist had, ze had op dit moment alweer in Cielo Insolar kunnen zitten als de anderen haar hadden kunnen vinden. Ze besloot vanaf nu alleen nog maar rond de winkel en haar huis te blijven en niet meer door het dorp te zwerven.Naarmate de avond vorderde begon ze zich gelukkig iets beter te voelen. Het was heerlijk warm hier, Young Jae behandelde haar als een prinses en ook Nadia was weer vrolijk en hartelijk. Ze danste innig met Hyun-Moon, die - zo fluisterde ze op een gegeven moment ondeugend tegen Raven - haar ex-vriendje was en daar moest Jin Sang verder maar niks achter zoeken, had hij er maar moeten zijn.En toen, op het moment dat Young Jae per ongeluk ongenadig op haar tenen trapte en Raven met een kreet voorover boog om in haar voet te knijpen, zwaaide de deur open en vulde de kamer zich met een mengeling van parfum en de geur van verrotting."Zo jongelieden, ik vernam van mijn vrienden dat jullie een onverwacht feestje geven. Ik hoop dat jullie er geen bezwaar tegen hebben als ik mijzelf en de twee dames hier uitnodig? Ik denk dat wij de feestvreugde een interessante wending kunnen geven, het is alweer een tijdje geleden nietwaar?"Raven schrok zich helemaal kapot en verstijfde, maar tot haar verbazing krulden er glimlachjes op de gezichten van de anderen en Nadia liep meteen naar de parasiet toe. "Je bent in ieder geval goed op de hoogte van het kledingvoorschrift", sprak ze schalks.
"Ik ken immers je voorkeur voor het Bal Masqué?", zei hij minzaam. "Mag ik je wel vragen afscheid te nemen van jullie gast? Zij heeft hier niets meer te zoeken voor het vervolg van de avond."
"Maar natuurlijk", kirde Nadia, "ik zal haar vragen onmiddellijk te vertrekken."Nadia! Nadia!", hijgde Raven geschrokken toen het meisje op haar afliep, "jaag hem weg! Ze zijn verschrikkelijke dingen van plan, je hebt me zelf dat boek laten lezen, dit kun je niet menen!"
Verontschuldigend keek Nadia haar aan. "Sorry Raven, het was heel gezellig maar vanaf nu wordt het een feestje voor grote mensen en daar pas jij echt niet tussen. Ik beloof je dat ik je morgen warme kleren breng maar nu moet je gaan."
Verbijsterd hapte Raven naar adem. "Ik... ik kan ze laten verdwijnen als je wil. Ben je bang voor hen?"
Nadia schoot in de lach. "Bang? Ik heb je toch al verteld dat je niet bang hoeft te zijn. Je mag van mij best blijven, maar je lijkt zo onschuldig en lief, ik denk niet..."Op dat moment voegde de parasiet zich bij hen. "Heb je altijd zo'n moeite aan te nemen wat anderen je vertellen en gewoon te gehoorzamen?", vroeg hij kil. "De gastvrouw vraagt je het feest te verlaten. Ga. Nu."Ravens oren begonnen te suizen en met haar kaken op elkaar geklemd keek ze de ander aan.
"Denk maar niet dat ik bang ben voor je, smerige stinkerd! Als ik wil..."
Verder kwam ze niet. De parasiet sperde zijn mond wijd open - een rij vlijmscherpe tanden ontblotend - en schoot met een akelige krijs naar voren, waarbij een stank vrijkwam die haar bijna bedwelmde.Raven deinsde achteruit en terwijl de tranen in haar ogen sprongen van schrik voelde ze hoe Nadia aan haar begon te trekken.
"Je moet gaan Raven, nu. Het is is goed, maak je geen zorgen. Ik laat je uit."
"Dat hoeft niet", snikte Raven woedend en sloeg haar arm weg. "Ik ga al. Veel plezier verder met z'n allen."Ze tuimelde naar buiten en vloog in haar feestjurk naar huis, wat gelukkig niet ver was. Haar warmere kleren had ze bij Nadia en de anderen laten liggen, dus kroop ze maar meteen in bed, zich snikkend afvragend wat er hier toch allemaal aan de hand was en wanneer ze nou eindelijk eens terug naar huis en Merril kon. Merril, die onderhand wel ongelooflijk ongerust zou zijn en zich zou afvragen waarom ze zo vreselijk lang wegbleef en maar niets van zich liet horen.Die nacht begon het heftiger te sneeuwen, maar gelukkig bleek iemand de volgende ochtend niet alleen haar eigen kleren op de veranda te hebben teruggelegd, maar bovendien een setje wollen kledingstukken die er niet uitzagen maar die over elkaar heen gedragen in ieder geval bescherming boden tegen de nu bijtende kou. Ze trok ze aan, ontbeet en ging naar de winkel, waar het rustig was. 's Morgens kwamen er in totaal drie klanten en na de lunch besloot ze boven speelgoed te gaan maken waar bestellingen voor waren geplaatst.Ze had net een vlieger voor Julian Poirot voltooid toen beneden het winkelbelletje rinkelde. Snel borg ze de vlieger op en liep al naar de wenteltrap, toen ze tot haar verrassing iemand naar boven hoorde komen. Zodra ze zag wie het was deed ze geschrokken een stap naar achteren en bereidde zich er mentaal op voor hem zonder pardon te verbannen als hij weer agressief zou worden. Daar was ze niet heel bedreven in, ze had het nog maar één keer in haar hele leven gedaan en dan nog per ongeluk, maar ze wist zeker dat het haar zou lukken."Kijk nou, de roverhoofdman zelf komt me met een bezoek vereren", zei ze sarcastisch en wilde net haar armen over elkaar leggen toen hij al voor haar stond. Hoe hij dat gedaan had wist ze niet, maar ze kon geen kant meer uit."Ik vind het vervelend dat ik je moest laten schrikken gisterenavond", zei hij, "maar je was onuitstaanbaar eigenwijs en je snapt zelf toch wel dat je niet kon blijven? Volgens Nadia weet je zo'n beetje wat ons aan de praat houdt en ook wat we kwamen doen, je bent nutteloos voor ons."Zijn toon was beleefd, niet dreigend, en Raven wist even niets uit te brengen van verbazing. Toen zei ze: "Jullie kwamen onuitgenodigd een feest verstoren en stuurden een van de gasten naar huis, dat is onbeschoft."
Hij knikte langzaam. "Daar heb je gelijk in, plichtplegingen en beleefdheidsvormen zijn niet onze sterkste kant, zeker niet wanneer we hongerig zijn, maar geef toe dat we niet heel veel overredingskracht nodig hadden."
Ze slikte, bloosde, haalde haar schouders op en liep toen quasi achteloos naar de trap, nog steeds bang dat hij haar zou aanvallen ook al wekte hij niet de indruk dat van plan te zijn.Beneden ging ze achter de kassa staan en keek naar de deur of er misschien iemand binnenkwam, maar de straat was leeg. Het was weer begonnen te sneeuwen zag ze. Vrijwel direct kwam hij haar achterna en vroeg: "Zeg, hoe liep het eigenlijk af met die Shayne Boleyn uit je liedje, mijn naamgenoot?""Oh....", stamelde Raven, de vraag overviel haar een beetje. "Nou, op een nacht verloor hij zijn verstand en vermoordde zijn vrouw en hun dochtertje. Afslachten is een beter woord, vandaar dat het zo'n hit is met Halloween. Elk jaar loopt er wel een Meaghan Boleyn met haar kleine meisje Erin mee in de optocht, allebei besmeurd met bloed.But yearly at All Hallows' Eve
They show their blood stained skin
The haunting maiden and her lass
Once loved by Shayne Boleyn*Dit keer zong ze niet maar droeg ze het voor en daarna wandelde ze achter haar kassa vandaan.
"Zo eindigt het. Zeg, gaat u nog iets kopen of kijkt u alleen maar een beetje rond, net als de anderen."
"De anderen?"
"De andere parasieten die hier altijd langskomen en die zorgen dat niemand mijn winkel in durft.""Ah, dat spijt me", zei hij, "ik zal hen zeggen je winkel voortaan met rust te laten. Ik groet je, ravenmeisje, ik kwam inderdaad niet om iets te kopen. Ik wilde alleen checken of je goed was thuisgekomen gisterenavond."
Hierop draaide hij zich om en verliet de winkel.Raven vond het te raar voor woorden en had geen idee hoe ze dit bezoek precies moest plaatsen. Dus besloot ze maar het naast zich neer te leggen en terug naar boven te gaan om de bestellingen af te maken.*Maar jaarlijks op Allerheiligenavond; tonen ze hun bebloede huid; de spokende dame en haar kleine meisje; ooit bemind door Shayne Boleyn