Generatie 20 - deel 14, De eigenschapschip
Al snel kwamen Saul en Shayne erachter dat het tijdportaal hen niet had teruggezet naar het moment van vertrek, zoals Saul tot dusver gewend was geweest. Er was in Dragan Glaenn net zoveel tijd verstreken als in Oasis Landing.
Dat had twee voordelen: de bevroren elf was inmiddels uit de huiskamer verwijderd en ontdooid en bovendien ging iedereen er na een zoektocht door het huis vanuit dat Shayne samen met zijn zoon van de aardbodem was verdwenen. Het vreemde apparaat op zolder hadden ze weliswaar aan een vluchtig onderzoek onderworpen, maar dat had niets opgeleverd.Raven viel Shayne huilend in de armen nadat ze haar hadden gebeld en zei dat hij zoiets nooit meer mocht doen. Zomaar verdwijnen zonder te zeggen waarheen. Daarna vertelde ze wat de stand van zaken was."Er is een Elfenraad in het leven geroepen die je voor het gerecht wil slepen", zei ze. "Het had geen zin te gaan liegen, daar had ik ook helemaal geen zin in. Het was een ongeluk en dat heb ik uitgelegd, maar ze zijn volstrekt niet voor rede vatbaar. Helaas weet de plaatselijke politiek er niet echt raad mee en heeft je lot in handen van de elfen gelegd. Nabestaanden zijn er niet."Shayne knikte. "Maeghan was enig kind en haar ouders waren al oud. Ik zal dan maar voor die raad verschijnen."
Heftig schudde Raven haar hoofd. "Het is een akelig stel figuren", zei ze. "Het is alsof ze bloed ruiken of een nieuwe hobby hebben gevonden in een verder leeg en saai bestaan. Het heeft ook niet bepaald geholpen dat Saul een van hen betoverd heeft. Ik denk niet dat we je lot in hun handen moeten leggen, we kunnen beter eieren voor ons geld kiezen en vluchten."Nog diezelfde nacht werden Shayne en Raven naar Monte Castiglione verbannen door hun jongste zoon, die vanaf dat moment geen voet meer in hun ouderlijk huis zette maar bij Saul introk. Phileas was altijd een opgeruimde vrolijke jongen geweest, maar nu werd hij somber en bitter.
"Reis papa en mama dan achterna als je hen mist", adviseerde Saul zijn broertje. "Misschien doe ik dat ook wel."Daar wilde Phileas echter niets van weten. Hij had sinds kort een baan in het theater en bovendien woonden zijn broer en zussen hier. Hij bleef dus net als Saul en de anderen in Dragan Glaenn wonen, belde dagelijks met zijn moeder en uitte af en toe zijn protest door stiekem elfen die hij tegenkwam te betoveren en dingen te laten doen die hen niet zelden een nachtje in een politiecel opleverden.Zodra de elfen in de gaten hadden dat Saul weer terecht was, begonnen ze hem met vragen te bestoken. Dat bleek echter weinig zin te hebben omdat Saul simpelweg ontkende dat hij wist waar zijn ouders waren, dus gooiden ze het vervolgens over een andere boeg. Er werd een wraakzuchtige aanklacht wegens het betoveren van een elf ingediend, "een moordaanslag" zoals ze het zelf noemden, maar toen dat niet meer opleverde dan een waarschuwing - de elfen hadden zich immers zelf schuldig gemaakt aan huisvredebreuk - trokken de elderlingen zich beledigd terug in de teaghlachs om zich niet meer te laten zien en keerde de rust terug in Dragan Glaenn.De winter duurde lang en was bitter koud en Saul dacht veel na. Over zijn ouders, maar vooral ook over June. Nu hij wist dat de momenten waarop hij gelukkig was geweest met haar simpelweg de periodes waren geweest dat zij bij hen was, begon hij zich te realiseren dat ze dus kennelijk echt van elkaar hadden gehouden.
Op een namiddag eind februari besloot hij in een opwelling dat hij toch nog een keer met haar wilde praten. Voor het eerst in maanden klauterde hij naar de vliering, maar daar deed hij een schokkende ontdekking.De twee kinderen in dit hele verhaal hadden geen idee wat er allemaal precies speelde. Opa en oma waren verdwenen naar een ander land, oom Phileas woonde nu bij hen en sliep op zolder en er was iets verwarrends aan de hand met Camerons moeder.De kloon was inmiddels verhuisd en noemde zichzelf Maya. En omdat Cameron nog maar net zes was, had Saul besloten haar te vertellen dat de vrouw die hun huishouden verlaten had haar moeders tweelingzus was en dat haar echte moeder 'ergens anders' woonde. Dat leek hem simpeler te bevatten dan een ingewikkeld verhaal over kloondrankjes en reizen naar de toekomst."Waar woont ze dan?", had Bryony scherp gevraagd. Saul had niet eens gemerkt dat ze had staan meeluisteren.
"Dat doet er niet toe", antwoordde hij. "Ze is gelukkig met iemand anders, wij zien haar niet meer terug."Dat gesprek had plaatsgevonden voordat hij ontdekt had dat de weg terug blijkbaar niet eens meer bestond en het niet meer om een keuze ging maar om een voldongen feit. June was definitief uit hun leven verdwenen. Was hij daarom op een avond naar Maya's huis gereden? Om een blik te werpen op de vrouw van wie hij had gehouden, ook al was het slechts haar omhulsel?
Verbaasd keek de kloon hem aan toen hij vroeg of ze even konden praten. Toen haalde ze haar schouders op en nodigde hem uit binnen te komen.Eenmaal in haar kamer had hij eerst wat ongelukkig staan stotteren terwijl hij in haar lege blauwe ogen wanhopig iets van de vrouw zocht op wie hij verliefd was geworden. Zijn spontane kus overviel zowel haar als hemzelf."Dat moet je maar niet meer doen", reageerde ze mat. "Ik ben haar niet en zij is mij niet."
"Nee", zuchtte Saul, "het spijt me. Het werkt niet. Helaas."
"Ik was veel gelukkiger daar dan hier, dat wil ik je nog wel even zeggen," zei ze nukkig.
"Ook dat spijt me", antwoordde hij, en na een lichte aarzeling: "En ik ben bang dat de weg terug blijkbaar is afgesloten, het tijdportaal is verdwenen."De lente brak aan en op een middag verscheen Phileas in de keuken met de vraag wat voor apparaat Saul nou weer in elkaar geknutseld had en waar de alchemieset was gebleven.
"Neem je me in de maling?", vroeg Saul, maar ging toch naar boven om te kijken.Het was geen grap. Op zolder bleek de alchemieset inderdaad verdwenen en vervangen te zijn door een botwerkplaats.
Saul had geen idee hoe hij dit moest duiden of interpreteren, maar hij was er zo goed als zeker van dat Emit hierachter zat. En eerlijk gezegd was hij blij. De alchemieset had hij sinds het vervaardigen van de kloondrank toch niet meer aangeraakt en inmiddels had hij gelezen dat er een eigenschapschip bestond die hij dolgraag wilde testen.Meteen de volgende ochtend ging hij dus aan de slag door een naniet die hij ooit had meegenomen uit Oasis Landing te ontleden en zo met de benodigde ingrediënten binnen de kortste keren de chip te maken. Toen riep hij Number One.Even later had hij de nieuwe chip geïnstalleerd en droeg hij Number One op June tevoorschijn te roepen.
In plaats daarvan echter verscheen Emit met een kort knetterend geluid, wierp een bebrilde blik op de plumbot, sprak met metalen stem "Ah, dat heeft hij snel uitgevogeld" en draaide zich toen om."Ik had een briefje kunnen achterlaten", zei hij, "maar dit leek me persoonlijker, ik dacht wel dat je ver genoeg gevorderd was om een holoprojector te creëren."
"Ik had om June gevraagd", zei Saul boos tegen Number One. En toen tegen Emit: "Waar is het tijdportaal?"
"Ver van hier", antwoordde Emit. "Het was voor alle partijen beter als de banden werden doorgesneden."
"Banden doorgesneden?", vroeg Saul. "Haar dochter woont hier, die band zal nooit worden doorgesneden."De tijdreiziger haalde zijn schouders op. Toen vervolgde hij: "De botwerkplaats mag je houden. Misschien wil je zo goed zijn een vriend voor je bot te creëren nu ze niet meer onze kant op kan komen."
Bevreemd keek Saul hem aan. "Bedoel je..."
"Dat bedoel ik", glimlachte Emit, waarbij zijn mond een zwarte maansikkel vormde in zijn spierwitte gezicht. "Ze was een graag geziene gast, maar ik kan helaas geen uitzondering voor haar maken.""Ik wil June graag spreken", zei Saul. "Kan dat?"
"Lijkt me beter van niet", schudde Emit zijn hoofd. "Je hebt me aan het denken gezet met je pleidooi over knoeien in het verleden. Het is al erg genoeg dat ze haar sporen heeft achtergelaten door een kind te baren in de geschiedenis, we laten het hierbij."
"Waar slaat dat op?", vroeg Saul geprikkeld, "ik mag haar toch wel zien? Al is het maar om te vertellen hoe het met Cameron gaat."
Emit was echter onvermurwbaar, bleef herhalen dat hij niet was gekomen om buitenechtelijke relaties in stand te houden en langzamerhand kreeg Saul het idee dat de tijdreiziger alleen maar een machtsspelletje speelde.
"Je zorgt nú dat ze hier komt", gromde hij uiteindelijk terwijl hij zijn stok trok en een waarschuwingsspreuk op het hologram afvuurde.Relevart sloeg weliswaar achterover door de kracht, maar de spreuk bleek helaas geen enkel effect te hebben op de persoon die werd geprojecteerd.
"Temperamentje", zei Emit minzaam en verdween toen.
"Kan ik haar echt niet oproepen?", vroeg Saul verdrietig aan Number One, die haar hoofd schudde.
"Ze staat er niet tussen", zei ze cryptisch.Dus dat was dat. June was werkelijk uit hun leven verdwenen en liet Cameron achter als een halve wees, die opgroeide met haar vader, haar plantzusje, haar oom en een robot. De laatste keer dat ze haar echte moeder gezien had was toen ze nog maar een kleuter was, dus echte herinneringen bewaarde ze niet aan haar. Bovendien werden die herinneringen vertroebeld door de aanwezigheid van Maya, die ze net zo goed als een moeder had beschouwd maar die zo koel en emotieloos was dat Cameron zich als vanzelf begon in te beelden dat ze eigenlijk veel beter af was zonder.De verhouding tussen de beide zusjes was intussen sterk verbeterd.
Terwijl Bryony Cameron als baby en peuter vooral hinderlijk en irritant had gevonden, begon ze - nu het meisje ouder werd - naar haar toe te trekken. Ze deed spelletjes met haar, ruilde bereidwillig van bed als Cameron ervan overtuigd was dat er monsters onder het hare zaten en toen Cameron eens de opdracht kreeg voor school edelstenen en metalen te verzamelen, trok Bryony eropuit om dat voor haar te doen. "Ik weet precies waar die liggen, zo gebeurd."Waarna Cameron tegenover haar vriendinnen kon opscheppen dat ze 'al helemaal klaar was, makkie joh'.Met Phileas ging het na verloop van tijd beter; het politiebureautje van Dragan Glaenn had al een poos geen streakers meer hoeven opsluiten. Dat kwam mede omdat het heel goed ging met hun ouders, die het prima naar hun zin bleken te hebben in het warme Italië. Raven had zelfs haar carrière als strandwacht weer opgepakt.Langzamerhand werd hij weer zijn oude opgeruimde zelf, een grappenmaker vol dolle verhalen en fantasieën waar hij zijn beide nichtjes voortdurend mee aan het lachen kreeg. Zoals die keer dat hij een wild avontuur verzon over een nachtelijke ontvoering door een 'vreemd groen wezen met gitzwarte ogen, nee ik lieg niet!'Zes jaren waren voorbij gegaan sinds Shayne en Raven naar Monte Castiglione waren gevlucht.
Zes jaren dat de vliering van Sauls huis leeg was, zes jaren sinds hij June voor het laatst had gezien.Cameron bewaarde geen enkele herinnering meer aan haar moeder en associeerde zelfs Maya - die ze soms in het dorp tegenkwam - niet meer met haar. Ze vierde haar twaalfde verjaardag en Saul merkte dat ze meer en meer op haar moeder ging lijken.Ze vierden het in besloten kring en niet lang daarna was er nog een jarige.
Veertig worden vond Saul best confronterend, zeker omdat zijn broertje en zijn ouders een veel langer leven hadden dan hij, maar hij legde zich er al snel bij neer. De klok bleef tikken en mensen werden ouder; daar deed je niets aan.Inmiddels was hij ook voorzichtig begonnen met daten. Gewoon met iemand die hij al jaren kende en die indertijd niet aan zijn hooggespannen romantische eisen had voldaan. Jennifer was twee jaar geleden gescheiden en had twee kinderen, net als hij. Ze hadden het gezellig samen en meer verwachtten ze niet.Bryony en Cameron vonden het allemaal prima.
Ze kenden Jennifer goed - Dragan Glaenn was een kleine gemeenschap - en bovendien was ze de moeder van een klasgenootje van Bryony.
Hun leven was zorgeloos. Ze hielden van elkaar en van hun vader. Als hij en Jennifer een serieuze relatie zouden krijgen was dat geen probleem, gebeurde dat niet dan was dat ook best. Geen van beide had behoefte aan een moederfiguur.Het was op een dag middenin de zomer dat Number One ineens naar Cameron toekwam en haar apart nam. Ze had de hele dag met haar vader en zus op de kermis doorgebracht en toen ze allemaal thuiskwamen trok de plumbot haar mee."Wat wil je me laten zien dan? Wie wil me spreken?", vroeg ze een kwartier later voor de zoveelste keer terwijl ze om zich heen keek.
Het was doodstil in het bos en de zon begon onder te gaan."Je moet niet schrikken", zei Number One. "En je mag niet aan je vader vertellen dat ik dit doe. Hij zou alles kunnen verpesten."
"Waar heb je het over?", vroeg Cameron en speurde met haar ogen het veld af, half verwachtend dat er iemand tussen de bomen vandaan zou komen. "Wie wil mij spreken dan?", herhaalde ze. Ze zag niemand.
"Je moeder", antwoordde Number One.
Dat had twee voordelen: de bevroren elf was inmiddels uit de huiskamer verwijderd en ontdooid en bovendien ging iedereen er na een zoektocht door het huis vanuit dat Shayne samen met zijn zoon van de aardbodem was verdwenen. Het vreemde apparaat op zolder hadden ze weliswaar aan een vluchtig onderzoek onderworpen, maar dat had niets opgeleverd.Raven viel Shayne huilend in de armen nadat ze haar hadden gebeld en zei dat hij zoiets nooit meer mocht doen. Zomaar verdwijnen zonder te zeggen waarheen. Daarna vertelde ze wat de stand van zaken was."Er is een Elfenraad in het leven geroepen die je voor het gerecht wil slepen", zei ze. "Het had geen zin te gaan liegen, daar had ik ook helemaal geen zin in. Het was een ongeluk en dat heb ik uitgelegd, maar ze zijn volstrekt niet voor rede vatbaar. Helaas weet de plaatselijke politiek er niet echt raad mee en heeft je lot in handen van de elfen gelegd. Nabestaanden zijn er niet."Shayne knikte. "Maeghan was enig kind en haar ouders waren al oud. Ik zal dan maar voor die raad verschijnen."
Heftig schudde Raven haar hoofd. "Het is een akelig stel figuren", zei ze. "Het is alsof ze bloed ruiken of een nieuwe hobby hebben gevonden in een verder leeg en saai bestaan. Het heeft ook niet bepaald geholpen dat Saul een van hen betoverd heeft. Ik denk niet dat we je lot in hun handen moeten leggen, we kunnen beter eieren voor ons geld kiezen en vluchten."Nog diezelfde nacht werden Shayne en Raven naar Monte Castiglione verbannen door hun jongste zoon, die vanaf dat moment geen voet meer in hun ouderlijk huis zette maar bij Saul introk. Phileas was altijd een opgeruimde vrolijke jongen geweest, maar nu werd hij somber en bitter.
"Reis papa en mama dan achterna als je hen mist", adviseerde Saul zijn broertje. "Misschien doe ik dat ook wel."Daar wilde Phileas echter niets van weten. Hij had sinds kort een baan in het theater en bovendien woonden zijn broer en zussen hier. Hij bleef dus net als Saul en de anderen in Dragan Glaenn wonen, belde dagelijks met zijn moeder en uitte af en toe zijn protest door stiekem elfen die hij tegenkwam te betoveren en dingen te laten doen die hen niet zelden een nachtje in een politiecel opleverden.Zodra de elfen in de gaten hadden dat Saul weer terecht was, begonnen ze hem met vragen te bestoken. Dat bleek echter weinig zin te hebben omdat Saul simpelweg ontkende dat hij wist waar zijn ouders waren, dus gooiden ze het vervolgens over een andere boeg. Er werd een wraakzuchtige aanklacht wegens het betoveren van een elf ingediend, "een moordaanslag" zoals ze het zelf noemden, maar toen dat niet meer opleverde dan een waarschuwing - de elfen hadden zich immers zelf schuldig gemaakt aan huisvredebreuk - trokken de elderlingen zich beledigd terug in de teaghlachs om zich niet meer te laten zien en keerde de rust terug in Dragan Glaenn.De winter duurde lang en was bitter koud en Saul dacht veel na. Over zijn ouders, maar vooral ook over June. Nu hij wist dat de momenten waarop hij gelukkig was geweest met haar simpelweg de periodes waren geweest dat zij bij hen was, begon hij zich te realiseren dat ze dus kennelijk echt van elkaar hadden gehouden.
Op een namiddag eind februari besloot hij in een opwelling dat hij toch nog een keer met haar wilde praten. Voor het eerst in maanden klauterde hij naar de vliering, maar daar deed hij een schokkende ontdekking.De twee kinderen in dit hele verhaal hadden geen idee wat er allemaal precies speelde. Opa en oma waren verdwenen naar een ander land, oom Phileas woonde nu bij hen en sliep op zolder en er was iets verwarrends aan de hand met Camerons moeder.De kloon was inmiddels verhuisd en noemde zichzelf Maya. En omdat Cameron nog maar net zes was, had Saul besloten haar te vertellen dat de vrouw die hun huishouden verlaten had haar moeders tweelingzus was en dat haar echte moeder 'ergens anders' woonde. Dat leek hem simpeler te bevatten dan een ingewikkeld verhaal over kloondrankjes en reizen naar de toekomst."Waar woont ze dan?", had Bryony scherp gevraagd. Saul had niet eens gemerkt dat ze had staan meeluisteren.
"Dat doet er niet toe", antwoordde hij. "Ze is gelukkig met iemand anders, wij zien haar niet meer terug."Dat gesprek had plaatsgevonden voordat hij ontdekt had dat de weg terug blijkbaar niet eens meer bestond en het niet meer om een keuze ging maar om een voldongen feit. June was definitief uit hun leven verdwenen. Was hij daarom op een avond naar Maya's huis gereden? Om een blik te werpen op de vrouw van wie hij had gehouden, ook al was het slechts haar omhulsel?
Verbaasd keek de kloon hem aan toen hij vroeg of ze even konden praten. Toen haalde ze haar schouders op en nodigde hem uit binnen te komen.Eenmaal in haar kamer had hij eerst wat ongelukkig staan stotteren terwijl hij in haar lege blauwe ogen wanhopig iets van de vrouw zocht op wie hij verliefd was geworden. Zijn spontane kus overviel zowel haar als hemzelf."Dat moet je maar niet meer doen", reageerde ze mat. "Ik ben haar niet en zij is mij niet."
"Nee", zuchtte Saul, "het spijt me. Het werkt niet. Helaas."
"Ik was veel gelukkiger daar dan hier, dat wil ik je nog wel even zeggen," zei ze nukkig.
"Ook dat spijt me", antwoordde hij, en na een lichte aarzeling: "En ik ben bang dat de weg terug blijkbaar is afgesloten, het tijdportaal is verdwenen."De lente brak aan en op een middag verscheen Phileas in de keuken met de vraag wat voor apparaat Saul nou weer in elkaar geknutseld had en waar de alchemieset was gebleven.
"Neem je me in de maling?", vroeg Saul, maar ging toch naar boven om te kijken.Het was geen grap. Op zolder bleek de alchemieset inderdaad verdwenen en vervangen te zijn door een botwerkplaats.
Saul had geen idee hoe hij dit moest duiden of interpreteren, maar hij was er zo goed als zeker van dat Emit hierachter zat. En eerlijk gezegd was hij blij. De alchemieset had hij sinds het vervaardigen van de kloondrank toch niet meer aangeraakt en inmiddels had hij gelezen dat er een eigenschapschip bestond die hij dolgraag wilde testen.Meteen de volgende ochtend ging hij dus aan de slag door een naniet die hij ooit had meegenomen uit Oasis Landing te ontleden en zo met de benodigde ingrediënten binnen de kortste keren de chip te maken. Toen riep hij Number One.Even later had hij de nieuwe chip geïnstalleerd en droeg hij Number One op June tevoorschijn te roepen.
In plaats daarvan echter verscheen Emit met een kort knetterend geluid, wierp een bebrilde blik op de plumbot, sprak met metalen stem "Ah, dat heeft hij snel uitgevogeld" en draaide zich toen om."Ik had een briefje kunnen achterlaten", zei hij, "maar dit leek me persoonlijker, ik dacht wel dat je ver genoeg gevorderd was om een holoprojector te creëren."
"Ik had om June gevraagd", zei Saul boos tegen Number One. En toen tegen Emit: "Waar is het tijdportaal?"
"Ver van hier", antwoordde Emit. "Het was voor alle partijen beter als de banden werden doorgesneden."
"Banden doorgesneden?", vroeg Saul. "Haar dochter woont hier, die band zal nooit worden doorgesneden."De tijdreiziger haalde zijn schouders op. Toen vervolgde hij: "De botwerkplaats mag je houden. Misschien wil je zo goed zijn een vriend voor je bot te creëren nu ze niet meer onze kant op kan komen."
Bevreemd keek Saul hem aan. "Bedoel je..."
"Dat bedoel ik", glimlachte Emit, waarbij zijn mond een zwarte maansikkel vormde in zijn spierwitte gezicht. "Ze was een graag geziene gast, maar ik kan helaas geen uitzondering voor haar maken.""Ik wil June graag spreken", zei Saul. "Kan dat?"
"Lijkt me beter van niet", schudde Emit zijn hoofd. "Je hebt me aan het denken gezet met je pleidooi over knoeien in het verleden. Het is al erg genoeg dat ze haar sporen heeft achtergelaten door een kind te baren in de geschiedenis, we laten het hierbij."
"Waar slaat dat op?", vroeg Saul geprikkeld, "ik mag haar toch wel zien? Al is het maar om te vertellen hoe het met Cameron gaat."
Emit was echter onvermurwbaar, bleef herhalen dat hij niet was gekomen om buitenechtelijke relaties in stand te houden en langzamerhand kreeg Saul het idee dat de tijdreiziger alleen maar een machtsspelletje speelde.
"Je zorgt nú dat ze hier komt", gromde hij uiteindelijk terwijl hij zijn stok trok en een waarschuwingsspreuk op het hologram afvuurde.Relevart sloeg weliswaar achterover door de kracht, maar de spreuk bleek helaas geen enkel effect te hebben op de persoon die werd geprojecteerd.
"Temperamentje", zei Emit minzaam en verdween toen.
"Kan ik haar echt niet oproepen?", vroeg Saul verdrietig aan Number One, die haar hoofd schudde.
"Ze staat er niet tussen", zei ze cryptisch.Dus dat was dat. June was werkelijk uit hun leven verdwenen en liet Cameron achter als een halve wees, die opgroeide met haar vader, haar plantzusje, haar oom en een robot. De laatste keer dat ze haar echte moeder gezien had was toen ze nog maar een kleuter was, dus echte herinneringen bewaarde ze niet aan haar. Bovendien werden die herinneringen vertroebeld door de aanwezigheid van Maya, die ze net zo goed als een moeder had beschouwd maar die zo koel en emotieloos was dat Cameron zich als vanzelf begon in te beelden dat ze eigenlijk veel beter af was zonder.De verhouding tussen de beide zusjes was intussen sterk verbeterd.
Terwijl Bryony Cameron als baby en peuter vooral hinderlijk en irritant had gevonden, begon ze - nu het meisje ouder werd - naar haar toe te trekken. Ze deed spelletjes met haar, ruilde bereidwillig van bed als Cameron ervan overtuigd was dat er monsters onder het hare zaten en toen Cameron eens de opdracht kreeg voor school edelstenen en metalen te verzamelen, trok Bryony eropuit om dat voor haar te doen. "Ik weet precies waar die liggen, zo gebeurd."Waarna Cameron tegenover haar vriendinnen kon opscheppen dat ze 'al helemaal klaar was, makkie joh'.Met Phileas ging het na verloop van tijd beter; het politiebureautje van Dragan Glaenn had al een poos geen streakers meer hoeven opsluiten. Dat kwam mede omdat het heel goed ging met hun ouders, die het prima naar hun zin bleken te hebben in het warme Italië. Raven had zelfs haar carrière als strandwacht weer opgepakt.Langzamerhand werd hij weer zijn oude opgeruimde zelf, een grappenmaker vol dolle verhalen en fantasieën waar hij zijn beide nichtjes voortdurend mee aan het lachen kreeg. Zoals die keer dat hij een wild avontuur verzon over een nachtelijke ontvoering door een 'vreemd groen wezen met gitzwarte ogen, nee ik lieg niet!'Zes jaren waren voorbij gegaan sinds Shayne en Raven naar Monte Castiglione waren gevlucht.
Zes jaren dat de vliering van Sauls huis leeg was, zes jaren sinds hij June voor het laatst had gezien.Cameron bewaarde geen enkele herinnering meer aan haar moeder en associeerde zelfs Maya - die ze soms in het dorp tegenkwam - niet meer met haar. Ze vierde haar twaalfde verjaardag en Saul merkte dat ze meer en meer op haar moeder ging lijken.Ze vierden het in besloten kring en niet lang daarna was er nog een jarige.
Veertig worden vond Saul best confronterend, zeker omdat zijn broertje en zijn ouders een veel langer leven hadden dan hij, maar hij legde zich er al snel bij neer. De klok bleef tikken en mensen werden ouder; daar deed je niets aan.Inmiddels was hij ook voorzichtig begonnen met daten. Gewoon met iemand die hij al jaren kende en die indertijd niet aan zijn hooggespannen romantische eisen had voldaan. Jennifer was twee jaar geleden gescheiden en had twee kinderen, net als hij. Ze hadden het gezellig samen en meer verwachtten ze niet.Bryony en Cameron vonden het allemaal prima.
Ze kenden Jennifer goed - Dragan Glaenn was een kleine gemeenschap - en bovendien was ze de moeder van een klasgenootje van Bryony.
Hun leven was zorgeloos. Ze hielden van elkaar en van hun vader. Als hij en Jennifer een serieuze relatie zouden krijgen was dat geen probleem, gebeurde dat niet dan was dat ook best. Geen van beide had behoefte aan een moederfiguur.Het was op een dag middenin de zomer dat Number One ineens naar Cameron toekwam en haar apart nam. Ze had de hele dag met haar vader en zus op de kermis doorgebracht en toen ze allemaal thuiskwamen trok de plumbot haar mee."Wat wil je me laten zien dan? Wie wil me spreken?", vroeg ze een kwartier later voor de zoveelste keer terwijl ze om zich heen keek.
Het was doodstil in het bos en de zon begon onder te gaan."Je moet niet schrikken", zei Number One. "En je mag niet aan je vader vertellen dat ik dit doe. Hij zou alles kunnen verpesten."
"Waar heb je het over?", vroeg Cameron en speurde met haar ogen het veld af, half verwachtend dat er iemand tussen de bomen vandaan zou komen. "Wie wil mij spreken dan?", herhaalde ze. Ze zag niemand.
"Je moeder", antwoordde Number One.