Generatie 21 - deel 15, De missie
Krap drie weken na de geboorte van Daryl hield Cameron het al niet meer uit de hele dag thuis. Ze was dol op haar kleine mannetje, maar ze was duidelijk niet in de wieg gelegd om de hele dag niks anders te doen dan luiers verschonen en flesjes warmen. Gelukkig had River daar totaal geen problemen mee en zodra die had aangegeven dat hij het heus prima vond als ze voor een paar uurtjes het huis verliet, was ze vertrokken. Twee maanden daarna haalde ze haar duikersbrevet en kreeg Henry zover met haar mee te gaan om haar te vergezellen bij haar allereerste onderwaterexpeditie.Hij gidste haar naar een geschikte plek voor beginners en nadat ze voor anker waren gegaan, trokken ze hun pakken aan en lieten zich achterover in het water vallen. Om zo een sprookjesachtig mooie wereld te betreden waarvan je op de wal niet kon bevroeden dat hij bestond.Cameron trachtte net te gebaren dat hij best zijn gang mocht gaan omdat ze zelf op onderzoek uit wilde, toen er een schaduw langsgleed.
Een haai!Ze lieten allebei tegelijkertijd hun plas lopen van schrik, maar het beest had helemaal geen belangstelling voor hen. Lachen was moeilijk met een grote bril op en een mondstuk voor je gezicht, dus plaatste ze haar duim op haar schedeldak zoals ze geleerd had, ten teken dat alles wat haar betreft in orde was, en zwom weg. Zich onbewust van de volgende griezelige verrassing die zich aandiende.Ze vermaakte zich een tijdje met het vangen van vissen en ander klein zeeleven, tot ze merkte dat haar zuurstoffles gevaarlijk leeg begon te raken. Ze gebaarde naar Henry dat ze terug naar boven ging en zwom toen voorzichtig naar het oppervlak om daar op hem te wachten. Ze trok haar spullen uit en gooide die in de boot, waarna ze wat rondzwom.Na een paar minuten merkte ze hoe de haartjes op haar armen rechtop gingen staan. Er hing ineens iets ondefinieerbaar dreigends in de lucht en zodra ze de eerste haaienvin in het vizier kreeg die het wateroppervlak doorkliefde, voelde ze dat er iets niet pluis was. De sfeer deed haar op de een of andere manier sterk denken aan het zwemtochtje met haar oma in Monte Castiglione, toen ze onverwacht waren aangevallen. Ze was een aardig eindje van de boot afgedwaald merkte ze en net maakte ze aanstalten er zo snel en rustig mogelijk heen te zwemmen, toen pal voor haar ogen iets verbijsterends gebeurde.Het ene moment keek ze naar de gladde waterspiegel, het volgende rees er ineens een enorm gevaarte omhoog waarin ze meteen het mysterieuze eiland herkende.Cameron bedacht zich geen seconde. Ze crawlde naar de boot, klom erin en startte de motor. Ze zou er nu voor eens en voor altijd achter komen wat het geheim achter dat rare gedrocht was.De mistbank kwam opzetten binnen een tijdsbestek van ten hoogste tien seconden en voor ze het wist zag ze letterlijk geen hand meer voor ogen en moest ze de boot stoppen. Het kwam warempel haast paniekerig over, alsof iets of iemand uit alle macht probeerde haar op afstand te houden. Dat was een vreemde gedachte, want wie kon in hemelsnaam mist opwekken. Toch was dat precies waar het op leek.Er was niets aan te doen, ze moest het opgeven. Geïrriteerd gooide ze het roer om, keerde terug naar de duikplek waar Henry precies op dat moment boven kwam en nadat ze hem had afgezet bij zijn auto, keerde ze terug naar huis. Zo gefrustreerd en in gedachten verzonken dat ze in haar onoplettendheid bijna een zeilboot ramde.Thuis trof ze River aan die zojuist Daryl gevoed en verschoond had en hem net weer op bed legde.
"Dank je", zei ze, "je bent werkelijk een perfecte papa voor hem."River lachte een beetje schaapachtig om haar opmerking. "Ik doe het graag, ik vind het fijn iets om handen te hebben en het is een lief kereltje. En een handvol want hij weet wat hij wel en niet wil, maar dat is niet erg. Ga je me ooit nog vertellen wie zijn vader is?"
"Doet dat ertoe dan?"
"Mwa, misschien niet. Op deze manier heb ik tenminste geen concurrentie. Over vaders gesproken en het zal je interesseren, de mijne heeft eindelijk zijn huis ingericht."
"Oh? Mooi zo. Hoe weet je dat?"
"Van hemzelf, hij is apetrots. Stuurt me continu foto's uit elke denkbare hoek genomen en ik moet zeggen, hij moet flink wat bij elkaar gespaard hebben over de jaren want het ziet er prachtig uit. Zelfs de achtertuin is onder handen genomen. Hij heeft eindelijk zijn doel bereikt."Een paar maanden verstreken. Daryl werd ouder en bijdehanter en het zou niet lang meer duren en ze zouden zijn eerste verjaardag vieren. De taakverdeling met River beviel nog steeds prima. 's Nachts had Cameron een babyfoon naast haar bed staan zodat niet telkens hij het was die eruit hoefde en zo verliep alles in goede harmonie.Het was tijdens zo'n nacht, dat een onbestemd gevoel dat haar al een tijdje plaagde ineens met een doffe dreun in haar bewustzijn landde. Een vage en ongedefinieerde onrust die aldoor in haar achterhoofd gezeurd had, zonder dat ze er de vinger op had kunnen leggen. Kwam het wellicht omdat ze middenin een droom gewekt was, drong het daardoor nu ineens tot haar door wat haar precies al die tijd had dwarsgezeten? Ze wist dat ze van Lance gedroomd had, zoveel was zeker.Ze ging terug naar bed maar kon daar de slaap niet meer vatten. De volgende ochtend besloot ze het er niet bij te laten zitten en Lance gewoon te bellen. Ze zou vanzelf aan hem merken hoe de vork in de steel zat. Hopelijk was het niet te laat.Met een licht spottende verbazing in zijn stem beantwoordde hij haar begroeting.
"Waar heb ik dit telefoontje aan te danken? Je gaat toch niet over dat kind zeuren hè? Hij is helemaal van jou en van jou alleen en als ik het goed begrijp heeft hij nog een zeer liefhebbende vader ook. Het is tegenwoordig erg moeilijk een ander gespreksonderwerp dan die baby aan te snijden als ik mijn zoon spreek."
"Nee, ik bel niet over Daryl", antwoordde Cameron, "ik bel over iets anders. Je huis dat ineens ingericht blijkt te zijn met de duurste spullen. Zo vol als River van Daryl is, zo vol schijn jij te zijn van je nieuwe meubilair en je vloeren."
Even bleef het stil aan de andere kant van de lijn. Toen klonk het: "Dus?""Dus? Dus ineens schoot me een gesprek te binnen dat we ooit gevoerd hebben. Een gesprek over de oorzaak van jouw verlengde jeugdigheid, die naar mijn volle overtuiging niks met een goede huidcrème te maken heeft. Ik noemde toen een lampgeest als mogelijkheid maar verwierp dat nog voordat je kon ontkennen, omdat ik besefte dat zo'n geest je rijk genoeg zou kunnen maken om je huis leuk aan te kleden. Ik herinner me dat je daarop heel stil werd en wat schetst nu mijn verbazing, ineens blijkt dat precies wat je gedaan hebt."
"Kijk eens aan, een heel interessante theorie en niet meer dan dat. Maar mag ik vragen waarom dat je naar de telefoon deed grijpen en je met mijn zaken te bemoeien?""Omdat het, als het werkelijk waar is, niet alleen jouw zaken zijn. Er rouleert wat literatuur over lampgeesten binnen onze familie omdat we lampgeesten onder onze voorouders hebben. Daardoor weet ik dat je drie wensen bij hen kunt doen. Daarna verdwijnen ze weer, onbereikbaar gevangen in hun lamp tot ze door iemand anders gevonden worden en het van voren af aan begint."
"Je punt?"
"Volgens mijn theorie heb je inmiddels twee wensen gedaan bij jouw lampgeest, jeugd en geld."
"Als ik inderdaad in het bezit ben van een lampgeest, wat tot dusver nog steeds niet meer is dan een idee-fixe.""Prima, wat jij wilt, maar als je in het bezit bent van een lampgeest, dan wil ik dat graag weten en ook of je inderdaad nog een wens over hebt. Want dan moet je hem bevrijden."
"Wablief?"
"Als je een wens over hebt, dan moet je het enige juiste doen en de lampgeest bevrijden. Beloof me dat!"
Aan de andere kant klonk nu een zacht gegrinnik. "Volgens mij moet jij in gesprek met een goede psycholoog."
"Lance!"
"Sorry, maar als je het niet erg vindt, ik ga weer wat nuttigs doen. Fijne dag nog."De verbinding werd verbroken en Cameron bleef nog een tijdje verdoofd met de telefoon in haar hand staan. Bijzonder ontevreden met hoe dit gesprek verlopen was. Lance liet zich niet commanderen, door niemand, daar had ze rekening mee moeten houden. Een andere toon moeten kiezen. Hem wat ruimte moeten laten in plaats van er vol in te gaan.Ze legde Daryl in de box, kleedde zich om en begon te poetsen. Op dat gebied liet River gewoonlijk nogal verstek gaan en nu dat haar zoon hier woonde, wilde ze toch wel graag dat alles schoon was. Misschien moest ze maar gewoon een hulp inhuren.De rest van de dag spookte het telefoongesprek door haar hoofd. En de angst dat dit geen waanidee van haar was, geen op hol geslagen fantasie, maar dat er daadwerkelijk een levend wezen op het punt stond terug in de vergetelheid geschoten te worden. Als dat niet al gebeurd was.Ze besefte dat er slechts een manier was om daar achter te komen en dat was naar Bridgeport te gaan. Als ze daar meteen een vakantie in Egypte aan vastplakte, hoefde ze niks aan River uit te leggen. Het was nergens voor nodig dat hij het wist. Hij had al een paar keer laten doorschemeren dat hij het prima vond als ze het reizen weer oppakte en als ze nu ging, dan was ze precies op tijd terug voor Daryls eerste verjaardag.River vond het inderdaad geen enkel probleem, dus zodra ze het kon regelen vertrok ze en zo bevond ze zich diezelfde week nog in grauw doch zonnig Bridgeport. Vanaf het vliegveld nam ze de metro die haar naar andere kant van de brug bracht en vandaar was het nog maar een klein stukje met de taxi.Hij zuchtte vermoeid toen hij de deur opendeed en haar op de stoep zag staan.
"Dit meen je niet."
Cameron was erop voorbereid dat ze niet welkom zou zijn en omdat haar vrij onbehouwen benadering door de telefoon duidelijk niet gewerkt had, besloot ze ditmaal uit een ander vaatje te tappen. "Het spijt me dat ik je zo voor het blok zette, dat was helemaal mijn bedoeling niet. Ik respecteer je, heus. Maar ik kan dit niet laten rusten tot ik zeker weet dat ik er inderdaad volledig naast zit."
Opnieuw zuchtte hij. "En je weet zeker dat je daarvan te overtuigen bent?", vroeg hij, waarna hij naar binnen liep. "Kom maar dan."De metamorfose die zijn huis had ondergaan, leidde haar heel even af van waar ze voor was gekomen. River had niet overdreven, hier waren kosten nog moeite gespaard. De parketvloer in de woonkamer en het gepolijste marmer in de keuken alleen moesten al een vermogen gekost hebben."Ik wilde net gaan lunchen, heb je honger?"
Cameron schudde haar hoofd terwijl ze intussen belangstellend rondkeek en inwendig moest grinniken omdat ze Lance's voorkeur voor cafés duidelijk terugzag.
"Nee, dank je, ik heb in het vliegtuig genoeg gekregen om een hele dag op te teren," antwoordde ze. Ze ging naast hem zitten en een tijdje bleef het stil. Lance at en zij keek rond. "Je hebt het werkelijk goed voor elkaar", zei ze toen bewonderend.
"Dank je, vind ik ook. En dan nu, zin in iets sterkers?"Hij verdween achter een professioneel ingerichte bar en sloeg aan het mixen. Aanvankelijk had ze het gevoel dat hij indruk probeerde te maken, maar al gauw realiseerde ze zich dat hij er gewoon enorm veel plezier in had. Ze gleed van haar kruk en liep naar hem toe."Heb je eigenlijk een werkster?", vroeg ze ineens plompverloren. "Het moet een aardige klus zijn dit schoon te houden."
Verwonderd keek hij haar aan. "Wat apart om daar aan te denken", zei hij. "Nee, ik ga mijn geld niet uitgeven aan iets wat ik zelf kan, ook al heb ik er een grondige hekel aan. Beetje zonde vind ik."
Cameron knikte. "Ja, ik heb er ook een hekel aan", bekende ze. En toen, bijna achteloos: "Waren we maar djinns."
Droog keek hij haar aan. "Ja, waren we maar djinns. Wat zijn djinns?""Dat heb ik je al eens uitgelegd", antwoordde ze. En toen op geduldige toon: "Djinns zijn mystieke wezens die veel ouder worden dan wij mensen en die in een soepele beweging je hele huis kunnen schoonmaken. Toverkracht."
"Aha, kijk aan, toverkracht. Tja, helaas, het leven is geen sprookje hè?"
"Voor mijn oma wel anders, zij is een djinn. Ik heb het haar vaak genoeg zien doen."
"Je meent het."
"Djinns. Ook wel bekend onder de naam lampgeest", sloot Cameron haar zorgvuldige opzetje af. "Bijzonder handig om zo'n wezen in huis te hebben, maar ze moeten wel eerst bevrijd worden. Want een lampgeest kan die truc pas nadat ze bevrijd zijn.""Goh", zei Lance, "wat ontzettend subtiel."
Een haai!Ze lieten allebei tegelijkertijd hun plas lopen van schrik, maar het beest had helemaal geen belangstelling voor hen. Lachen was moeilijk met een grote bril op en een mondstuk voor je gezicht, dus plaatste ze haar duim op haar schedeldak zoals ze geleerd had, ten teken dat alles wat haar betreft in orde was, en zwom weg. Zich onbewust van de volgende griezelige verrassing die zich aandiende.Ze vermaakte zich een tijdje met het vangen van vissen en ander klein zeeleven, tot ze merkte dat haar zuurstoffles gevaarlijk leeg begon te raken. Ze gebaarde naar Henry dat ze terug naar boven ging en zwom toen voorzichtig naar het oppervlak om daar op hem te wachten. Ze trok haar spullen uit en gooide die in de boot, waarna ze wat rondzwom.Na een paar minuten merkte ze hoe de haartjes op haar armen rechtop gingen staan. Er hing ineens iets ondefinieerbaar dreigends in de lucht en zodra ze de eerste haaienvin in het vizier kreeg die het wateroppervlak doorkliefde, voelde ze dat er iets niet pluis was. De sfeer deed haar op de een of andere manier sterk denken aan het zwemtochtje met haar oma in Monte Castiglione, toen ze onverwacht waren aangevallen. Ze was een aardig eindje van de boot afgedwaald merkte ze en net maakte ze aanstalten er zo snel en rustig mogelijk heen te zwemmen, toen pal voor haar ogen iets verbijsterends gebeurde.Het ene moment keek ze naar de gladde waterspiegel, het volgende rees er ineens een enorm gevaarte omhoog waarin ze meteen het mysterieuze eiland herkende.Cameron bedacht zich geen seconde. Ze crawlde naar de boot, klom erin en startte de motor. Ze zou er nu voor eens en voor altijd achter komen wat het geheim achter dat rare gedrocht was.De mistbank kwam opzetten binnen een tijdsbestek van ten hoogste tien seconden en voor ze het wist zag ze letterlijk geen hand meer voor ogen en moest ze de boot stoppen. Het kwam warempel haast paniekerig over, alsof iets of iemand uit alle macht probeerde haar op afstand te houden. Dat was een vreemde gedachte, want wie kon in hemelsnaam mist opwekken. Toch was dat precies waar het op leek.Er was niets aan te doen, ze moest het opgeven. Geïrriteerd gooide ze het roer om, keerde terug naar de duikplek waar Henry precies op dat moment boven kwam en nadat ze hem had afgezet bij zijn auto, keerde ze terug naar huis. Zo gefrustreerd en in gedachten verzonken dat ze in haar onoplettendheid bijna een zeilboot ramde.Thuis trof ze River aan die zojuist Daryl gevoed en verschoond had en hem net weer op bed legde.
"Dank je", zei ze, "je bent werkelijk een perfecte papa voor hem."River lachte een beetje schaapachtig om haar opmerking. "Ik doe het graag, ik vind het fijn iets om handen te hebben en het is een lief kereltje. En een handvol want hij weet wat hij wel en niet wil, maar dat is niet erg. Ga je me ooit nog vertellen wie zijn vader is?"
"Doet dat ertoe dan?"
"Mwa, misschien niet. Op deze manier heb ik tenminste geen concurrentie. Over vaders gesproken en het zal je interesseren, de mijne heeft eindelijk zijn huis ingericht."
"Oh? Mooi zo. Hoe weet je dat?"
"Van hemzelf, hij is apetrots. Stuurt me continu foto's uit elke denkbare hoek genomen en ik moet zeggen, hij moet flink wat bij elkaar gespaard hebben over de jaren want het ziet er prachtig uit. Zelfs de achtertuin is onder handen genomen. Hij heeft eindelijk zijn doel bereikt."Een paar maanden verstreken. Daryl werd ouder en bijdehanter en het zou niet lang meer duren en ze zouden zijn eerste verjaardag vieren. De taakverdeling met River beviel nog steeds prima. 's Nachts had Cameron een babyfoon naast haar bed staan zodat niet telkens hij het was die eruit hoefde en zo verliep alles in goede harmonie.Het was tijdens zo'n nacht, dat een onbestemd gevoel dat haar al een tijdje plaagde ineens met een doffe dreun in haar bewustzijn landde. Een vage en ongedefinieerde onrust die aldoor in haar achterhoofd gezeurd had, zonder dat ze er de vinger op had kunnen leggen. Kwam het wellicht omdat ze middenin een droom gewekt was, drong het daardoor nu ineens tot haar door wat haar precies al die tijd had dwarsgezeten? Ze wist dat ze van Lance gedroomd had, zoveel was zeker.Ze ging terug naar bed maar kon daar de slaap niet meer vatten. De volgende ochtend besloot ze het er niet bij te laten zitten en Lance gewoon te bellen. Ze zou vanzelf aan hem merken hoe de vork in de steel zat. Hopelijk was het niet te laat.Met een licht spottende verbazing in zijn stem beantwoordde hij haar begroeting.
"Waar heb ik dit telefoontje aan te danken? Je gaat toch niet over dat kind zeuren hè? Hij is helemaal van jou en van jou alleen en als ik het goed begrijp heeft hij nog een zeer liefhebbende vader ook. Het is tegenwoordig erg moeilijk een ander gespreksonderwerp dan die baby aan te snijden als ik mijn zoon spreek."
"Nee, ik bel niet over Daryl", antwoordde Cameron, "ik bel over iets anders. Je huis dat ineens ingericht blijkt te zijn met de duurste spullen. Zo vol als River van Daryl is, zo vol schijn jij te zijn van je nieuwe meubilair en je vloeren."
Even bleef het stil aan de andere kant van de lijn. Toen klonk het: "Dus?""Dus? Dus ineens schoot me een gesprek te binnen dat we ooit gevoerd hebben. Een gesprek over de oorzaak van jouw verlengde jeugdigheid, die naar mijn volle overtuiging niks met een goede huidcrème te maken heeft. Ik noemde toen een lampgeest als mogelijkheid maar verwierp dat nog voordat je kon ontkennen, omdat ik besefte dat zo'n geest je rijk genoeg zou kunnen maken om je huis leuk aan te kleden. Ik herinner me dat je daarop heel stil werd en wat schetst nu mijn verbazing, ineens blijkt dat precies wat je gedaan hebt."
"Kijk eens aan, een heel interessante theorie en niet meer dan dat. Maar mag ik vragen waarom dat je naar de telefoon deed grijpen en je met mijn zaken te bemoeien?""Omdat het, als het werkelijk waar is, niet alleen jouw zaken zijn. Er rouleert wat literatuur over lampgeesten binnen onze familie omdat we lampgeesten onder onze voorouders hebben. Daardoor weet ik dat je drie wensen bij hen kunt doen. Daarna verdwijnen ze weer, onbereikbaar gevangen in hun lamp tot ze door iemand anders gevonden worden en het van voren af aan begint."
"Je punt?"
"Volgens mijn theorie heb je inmiddels twee wensen gedaan bij jouw lampgeest, jeugd en geld."
"Als ik inderdaad in het bezit ben van een lampgeest, wat tot dusver nog steeds niet meer is dan een idee-fixe.""Prima, wat jij wilt, maar als je in het bezit bent van een lampgeest, dan wil ik dat graag weten en ook of je inderdaad nog een wens over hebt. Want dan moet je hem bevrijden."
"Wablief?"
"Als je een wens over hebt, dan moet je het enige juiste doen en de lampgeest bevrijden. Beloof me dat!"
Aan de andere kant klonk nu een zacht gegrinnik. "Volgens mij moet jij in gesprek met een goede psycholoog."
"Lance!"
"Sorry, maar als je het niet erg vindt, ik ga weer wat nuttigs doen. Fijne dag nog."De verbinding werd verbroken en Cameron bleef nog een tijdje verdoofd met de telefoon in haar hand staan. Bijzonder ontevreden met hoe dit gesprek verlopen was. Lance liet zich niet commanderen, door niemand, daar had ze rekening mee moeten houden. Een andere toon moeten kiezen. Hem wat ruimte moeten laten in plaats van er vol in te gaan.Ze legde Daryl in de box, kleedde zich om en begon te poetsen. Op dat gebied liet River gewoonlijk nogal verstek gaan en nu dat haar zoon hier woonde, wilde ze toch wel graag dat alles schoon was. Misschien moest ze maar gewoon een hulp inhuren.De rest van de dag spookte het telefoongesprek door haar hoofd. En de angst dat dit geen waanidee van haar was, geen op hol geslagen fantasie, maar dat er daadwerkelijk een levend wezen op het punt stond terug in de vergetelheid geschoten te worden. Als dat niet al gebeurd was.Ze besefte dat er slechts een manier was om daar achter te komen en dat was naar Bridgeport te gaan. Als ze daar meteen een vakantie in Egypte aan vastplakte, hoefde ze niks aan River uit te leggen. Het was nergens voor nodig dat hij het wist. Hij had al een paar keer laten doorschemeren dat hij het prima vond als ze het reizen weer oppakte en als ze nu ging, dan was ze precies op tijd terug voor Daryls eerste verjaardag.River vond het inderdaad geen enkel probleem, dus zodra ze het kon regelen vertrok ze en zo bevond ze zich diezelfde week nog in grauw doch zonnig Bridgeport. Vanaf het vliegveld nam ze de metro die haar naar andere kant van de brug bracht en vandaar was het nog maar een klein stukje met de taxi.Hij zuchtte vermoeid toen hij de deur opendeed en haar op de stoep zag staan.
"Dit meen je niet."
Cameron was erop voorbereid dat ze niet welkom zou zijn en omdat haar vrij onbehouwen benadering door de telefoon duidelijk niet gewerkt had, besloot ze ditmaal uit een ander vaatje te tappen. "Het spijt me dat ik je zo voor het blok zette, dat was helemaal mijn bedoeling niet. Ik respecteer je, heus. Maar ik kan dit niet laten rusten tot ik zeker weet dat ik er inderdaad volledig naast zit."
Opnieuw zuchtte hij. "En je weet zeker dat je daarvan te overtuigen bent?", vroeg hij, waarna hij naar binnen liep. "Kom maar dan."De metamorfose die zijn huis had ondergaan, leidde haar heel even af van waar ze voor was gekomen. River had niet overdreven, hier waren kosten nog moeite gespaard. De parketvloer in de woonkamer en het gepolijste marmer in de keuken alleen moesten al een vermogen gekost hebben."Ik wilde net gaan lunchen, heb je honger?"
Cameron schudde haar hoofd terwijl ze intussen belangstellend rondkeek en inwendig moest grinniken omdat ze Lance's voorkeur voor cafés duidelijk terugzag.
"Nee, dank je, ik heb in het vliegtuig genoeg gekregen om een hele dag op te teren," antwoordde ze. Ze ging naast hem zitten en een tijdje bleef het stil. Lance at en zij keek rond. "Je hebt het werkelijk goed voor elkaar", zei ze toen bewonderend.
"Dank je, vind ik ook. En dan nu, zin in iets sterkers?"Hij verdween achter een professioneel ingerichte bar en sloeg aan het mixen. Aanvankelijk had ze het gevoel dat hij indruk probeerde te maken, maar al gauw realiseerde ze zich dat hij er gewoon enorm veel plezier in had. Ze gleed van haar kruk en liep naar hem toe."Heb je eigenlijk een werkster?", vroeg ze ineens plompverloren. "Het moet een aardige klus zijn dit schoon te houden."
Verwonderd keek hij haar aan. "Wat apart om daar aan te denken", zei hij. "Nee, ik ga mijn geld niet uitgeven aan iets wat ik zelf kan, ook al heb ik er een grondige hekel aan. Beetje zonde vind ik."
Cameron knikte. "Ja, ik heb er ook een hekel aan", bekende ze. En toen, bijna achteloos: "Waren we maar djinns."
Droog keek hij haar aan. "Ja, waren we maar djinns. Wat zijn djinns?""Dat heb ik je al eens uitgelegd", antwoordde ze. En toen op geduldige toon: "Djinns zijn mystieke wezens die veel ouder worden dan wij mensen en die in een soepele beweging je hele huis kunnen schoonmaken. Toverkracht."
"Aha, kijk aan, toverkracht. Tja, helaas, het leven is geen sprookje hè?"
"Voor mijn oma wel anders, zij is een djinn. Ik heb het haar vaak genoeg zien doen."
"Je meent het."
"Djinns. Ook wel bekend onder de naam lampgeest", sloot Cameron haar zorgvuldige opzetje af. "Bijzonder handig om zo'n wezen in huis te hebben, maar ze moeten wel eerst bevrijd worden. Want een lampgeest kan die truc pas nadat ze bevrijd zijn.""Goh", zei Lance, "wat ontzettend subtiel."