Generatie 11 - deel 3, Life's full of surprises
Er brak een gezellige tijd aan. Patricia had het erg naar haar zin in het theater. Op de een of andere manier was dat leven haar op het lijf geschreven. Juliette legde zich verder toe op de schilderkunst en haar kunstwerken gingen voor steeds grotere bedragen de deur uit. "Dat kan mijn kleine zusje ook", zeiden critici wel eens, maar daar trok ze zich niks van aan.Vanaf het begin zag het er niet naar uit dat Patricia lang bij hen zou wonen. Ze had al sinds de middelbare school een vriendje en het leek meer dan kalverliefde. Tommie Brokamp kwam uit een groot gezin en was een lieve, serieuze jongen, die sinds kort een baan had bij de ordehandhaving. Ze vormden een erg grappig koppel. Zij met haar voorkeur voor felle kleuren en hij in een dracht die bijna volledig uit grijstinten bestond. Ze vulden elkaar mooi aan.Ze misten wel een beetje privacy (en waren geregeld om duistere redenen erg lang in de badkamer te vinden), dus zodra ze genoeg gespaard hadden trouwden ze en trokken in een leuk huisje in het centrum.Juliette intussen genoot van het leven. Als ze niet schilderde of zorgde dat haar razend drukke broer goed verzorgd werd, dan was ze in De Vier Noten te vinden met haar vriendinnen. Het was inmiddels een razend populaire tent aan het worden, die meestal stampvol gasten zat.Op een avond liep ze in het dorp een jongen tegen het lijf, die haar enthousiast aanklampte met de woorden dat ze hem in het café opgevallen was. Nou was ze altijd een van de luidruchtigsten, dus dat zou heel goed kunnen."Ik heet Björn", stelde hij zichzelf voor. "Ik ben Juliette", antwoordde ze.
"Juliette Kobayne, ja, dat weet ik." En toen lachend: "Jullie zijn een vrij bekende familie in het dorp."Hij bleek nog maar net in Riverview te wonen en zo te horen was hij niet onbemiddeld. De reden daarvan was echter niet vrolijk."Mijn ouders zijn onlangs gestorven", legde hij uit, "en ik was enig kind. Ik heb de erfenis in een mooi huis gestoken. De reden dat ik hierheen ben verhuisd, is dat verandering van omgeving me een slimme manier leek om mijn leven weer op te pakken. Mijn ouders waren al oud dus hun dood kwam niet onverwacht, maar het verdriet is er niet minder om."Nadat ze zo een tijdje hadden staan praten vroeg hij: "Heb jij al gegeten eigenlijk? Ik heb wel honger." Ze besloten wat in de bistro te bestellen en gingen buiten op het terras zitten, waar het later en later werd.Daarna zaten ze nog even op de grond, waar Björn bewees veel van het sterrenstelsel af te weten en toen het moment gekomen was om afscheid te nemen, ging dat eigenlijk als vanzelf gepaard met een kus."Ik wil je graag nog eens zien, Juliette", zei Björn en dat gebeurde de weken erna dan ook veelvuldig. Meestal zaten ze bij Björn thuis, waar ze het rijk alleen hadden, maar af en toe vonden ze het ook gezellig om de avond met Sacha door te brengen. "Wel jammer dat je een eenpersoonsbed hebt", mopperde Björn dan, maar daar wist Juliette wel wat op.Natuurlijk probeerde Sacha ook Björn zo ver te krijgen om eens een van zijn middeltjes te gebruiken, maar in tegenstelling tot zijn zus bleek die niet van gisteren.Zo'n zeven maanden nadat Patricia met haar Tommie verhuisd was, kreeg ze een zoontje.
"Ik bleek achteraf al zwanger toen ik trouwde", lachte ze vanuit haar kraambed.
"Ik kan prima rekenen, Patje", grinnikte Juliette, terwijl ze de kleine Rico de fles gaf. "Jullie hadden een beetje beter moeten oppassen, hè?"Die wat neerbuigende opmerking zou ze zich niet veel later nog herinneren, toen ze ineens zelf boven de wc-pot hing."Zeg, ik zal toch niet....", vroeg ze benauwd aan Sacha, die zich prompt verslikte in zijn wafel.
"Die douches hier in huis zijn bepaald onveilig!", riep hij geërgerd.Een test gaf haar een bevestiging van haar vermoedens: ze was inderdaad in verwachting. Aan de ene kant was ze er best blij mee, maar aan de andere kant zag ze enorm op tegen Björns reactie. Ze had geen idee hoe hij erover zou denken.Een paar dagen later vertelde ze het schoorvoetend, net voordat ze samen met Sacha en Ai Lan uit zouden gaan. Björn verschoot van kleur, stamelde iets dat op 'gefeliciteerd' leek en kwam er de hele avond niet meer op terug.De verkering tussen Ai Lan en Sacha was dus nog steeds aan, maar de eerste begon wel een beetje ongeduldig te worden. "Ik word er niet jonger op, Sacha", klaagde ze. "Wanneer gaan we nou eens trouwen? Ik wil geen oude moeder zijn!""Jaaaa", antwoordde Sacha vaag, "dat komt heus wel. Maar ik heb het gewoon zo druk nu."Later in The Pitstop - een nieuw wegcafé aan de rand van Riverview - probeerde ze het nogmaals, maar nu met honing in plaats van azijn. Het liet Sacha niet onberoerd, maar niet precies op de manier zoals zij bedoelde (hoewel ze ook niet protesteerde)."Was het gezellig in de jacuzzi?", vroeg Juliette met een uitgestreken gezicht, terwijl ze met Björn stond te tafelvoetballen. Later, toen ze even alleen stond met Ai Lan, vertelde ze van haar zwangerschap."Wat leuk!", kraaide die. "Dan gaan jullie natuurlijk wel snel trouwen?"
"Eh", antwoordde Juliette, "daar hebben we het nog niet over gehad, eerlijk gezegd."Een aantal maanden daarvoor hadden Sacha en Juliette een schok te verwerken gekregen. Alexandre en Siobhán kwamen terug uit Egypte met het nieuwtje, dat ze er een broertje of zusje bij zouden krijgen.*"Je vader en ik in een tentje in een tombe, dat blijft een riskante combinatie", giechelde Siobhán, waarop Juliette en Sacha elkaar hadden aangekeken met blikken die verraadden dat dit niet het soort informatie was waar ze op zaten te wachten. Net na de geboorte van Rico werd de kleine Diane geboren en er bestonden geen trotsere broer en zus dan Sacha en Juliette.*Leuk, hè? Had het spel verzonnen... Intussen zouden we haast helemaal Sacha's carrière vergeten. Hij was nu negenentwintig en opgeklommen tot Onderzoeker Besmettelijke Ziekten, wat een hele mondvol was. In het ziekenhuis stond hij bekend om zijn toegewijde werkhouding en bereidheid om over te werken wanneer dat uitkwam.Tijdens vergaderingen toonde hij zich wel vaak kritisch. Bijvoorbeeld over het rare verschijnsel, dat 'onderzoeken in het veld' altijd plaatsvonden op het kerkhof. "Wat is daarvan de reden!?", vroeg hij dan, "het maakt mensen alleen maar onrustig." Maar hoewel iedereen dat heimelijk wel met hem eens was en niemand er een goed antwoord op wist te geven, bleef alles bij het oude.Op een ochtend lag Juliette op de bank een dutje te doen, toen de weeën begonnen. Van Björn had ze helemaal niks meer gehoord sinds de avond in The Pitstop (hij leek zelfs Riverview verlaten te hebben en reageerde niet op sms'jes), dus evenals haar moeder bijna dertig jaar geleden, reed ze helemaal in haar eentje naar het ziekenhuis.Gelukkig bleef Sacha constant in de buurt tijdens de bevalling en Alexandre en Siobhán stonden razend nieuwsgierig voor de deur te wachten."Jullie hebben een kleinzoon", kwam Juliette na een paar uur trots naar buiten lopen. "Ik noem hem Dylan."
"Een gezonde kleinzoon", zei Alexandre blij tegen Siobhán.
"Gefeliciteerd", straalde Siobhán en schonk Alexandre van de weeromstuit een bos bloemen.Thuis legde Juliette haar zoon in zijn wiegje. "Zouden we ooit nog iets van je vader horen?", zuchtte ze."Probeer hem anders nog eens te bellen", adviseerde Siobhán. "Spreek gewoon in, misschien wordt hij wel nieuwsgierig als je hem vertelt dat hij een zoontje heeft."De kleine Diane was intussen een dreumes, met net zulk donkerrood haar als haar moeder ooit. Iedere middag uit zijn werk ging Sacha even langs om met haar te spelen. "Wanneer beginnen jij en Ai Lan eens aan kinderen?", vroeg Alexandre guitig, maar zag aan Sacha's gezicht dat dat grapje niet goed viel.Een week nadat Juliette Björns voicemail had ingesproken, gebeurde er een wonder. Hoogrood en stotterend meldde de jonge vader zich, verontschuldigde zich in duizend zinnen, repte van 'vluchtgedrag' en 'plankenkoorts', noemde zichzelf vervolgens een flapdrol en beloofde daarna dat hij er vanaf nu zou zijn voor zijn kind en haar. "Sjongejonge", dacht Juliette, en rolde met haar ogen."Wat is hij lief", verzuchtte hij, terwijl hij het kleintje van Juliette overnam, heel voorzichtig het hoofdje ondersteunend.Binnen een maand waren ze getrouwd en waren Juliette Thomas - zoals ze nu heette - en de kleine Dylan naar Björns mooie huis vertrokken. Sacha was weer alleen.Hoewel hij zich niet verveelde thuis, pendelde hij vanaf nu toch veel tussen zijn ouderlijk huis - vooral om met Diane te spelen - en het huis van Juliette, Björn en Dylan. Op een avond ging hij onverwacht uit zijn werk bij hen langs, om zichzelf voor een avondmaaltijd uit te nodigen, toen Björn hem een beetje zenuwachtig ontving."Het komt eerlijk gezegd niet heel goed uit, Sacha", schutterde hij. "We hebben visite."
"Nou en?", zei Sacha verbaasd. "Je zult van mij geen last hebben, hoor." Juliette en Björn hadden wel vaker visite als hij er was, dat was nog nooit een probleem geweest.In de woonkamer trof hij Juliette aan, die ook een nogal opgejaagde indruk maakte.
"Misschien een andere keer, Sacha", zei ze. "Het komt nu écht niet zo heel goed uit."
Op dat moment kwam er iemand de kamer binnen lopen en in een fractie van een seconde herkende hij Camille. En een fractie van een seconde daarna viel zijn oog op iets dat het bloed in zijn aderen deed bevriezen: ze was overduidelijk in verwachting.****Leuk, hè? Had het spel verzonnen... Camille zag ook hem, kreeg een dieprode kleur en snelde toen de kamer weer uit naar buiten. Onmiddellijk rende hij haar achterna en hield haar tegen op de stoep.
"Waarom vlucht je, wacht!", riep hij. En op een luchtige toon om haar niet in verlegenheid te brengen vervolgde hij: "Je bent in verwachting, wat leuk. Wanneer ben je getrouwd?"Daarna werd hij overvallen door een intens verdrietig gevoel, alsof nu pas de inhoud van die woorden tot hem doordrong.
"Ik ben niet getrouwd. Nog niet althans", antwoordde Camille. "De vader weet hier nog niks vanaf, maar ik ga het hem morgen vertellen. Je kent hem. Het is je oom Leander."***Sacha stond een volle minuut met zijn mond vol tanden. "Oom Leander...", bracht hij uiteindelijk uit. “Maar die is al in de 60… En... en hoe ken je mijn oom Leander?"***Jawel, ook dat was allemaal voor me geregeld... "Ik wil je dat wel uitleggen, maar ik ben nu een beetje moe van de reis."
"Ga met me mee naar huis", stelde Sacha voor, "dan kook ik voor ons en dan vertel je me alles."Eigenlijk was dit heel gek, want ze was te gast bij Juliette. En op de keper beschouwd gingen haar liefdesperikelen Sacha natuurlijk niets aan. Maar voor de derde maal in zijn leven werd hij bij haar aanblik getroffen door een besef dat ze voor elkaar geschapen waren en dat alles wat dat doorkruiste er eigenlijk totaal niet toe deed.Even later zaten ze dus in de achterkamer op zijn bank en hoorde hij haar verhaal aan.Leander was op reis door Frankrijk bij haar en haar moeder op visite gegaan, gewoon omdat ze vrienden waren van zijn jongere zus. En heel stiekem ook omdat hij op deze bejaarde leeftijd toch nog hoopte dat de liefde zijn pad een keer zou kruisen; hij had gehoord dat Jeanne gescheiden was. Je wist immers nooit hoe een koe een haas vangt.Het had inderdaad geklikt met Jeanne, maar die had na haar belabberde huwelijk meer dan genoeg van mannen en hapte niet toe. En toen was er dus een vonk overgesprongen tussen de veel jongere Camille en Leander. Het had maar kort geduurd, in feite was hun affaire vooral gebaseerd geweest op twee eenzame zielen die wat warmte zochten, maar de gevolgen bleken groot. Na zijn vertrek had ze ontdekt dat ze zijn kind verwachtte.Toen ze klaar was met praten bleef het even stil en keken ze allebei strak naar hun knieën. En toen opeens boog Sacha zich naar haar toe, sloeg zijn armen om haar heen en kuste haar lang en nogal wanhopig op haar mond. Rustig beantwoordde ze zijn kus en pas na vijf minuten lieten ze elkaar weer los."We gaan nu eten en morgen praten we verder", zei Sacha. "Ik heb boven logeerbedden staan, het lijkt me niet handig als je nu de avond nog in gaat."En zo kwam het dat Camille die nacht in hetzelfde bed sliep als haar zus ooit een jaar lang, onder haar naam.
"Juliette Kobayne, ja, dat weet ik." En toen lachend: "Jullie zijn een vrij bekende familie in het dorp."Hij bleek nog maar net in Riverview te wonen en zo te horen was hij niet onbemiddeld. De reden daarvan was echter niet vrolijk."Mijn ouders zijn onlangs gestorven", legde hij uit, "en ik was enig kind. Ik heb de erfenis in een mooi huis gestoken. De reden dat ik hierheen ben verhuisd, is dat verandering van omgeving me een slimme manier leek om mijn leven weer op te pakken. Mijn ouders waren al oud dus hun dood kwam niet onverwacht, maar het verdriet is er niet minder om."Nadat ze zo een tijdje hadden staan praten vroeg hij: "Heb jij al gegeten eigenlijk? Ik heb wel honger." Ze besloten wat in de bistro te bestellen en gingen buiten op het terras zitten, waar het later en later werd.Daarna zaten ze nog even op de grond, waar Björn bewees veel van het sterrenstelsel af te weten en toen het moment gekomen was om afscheid te nemen, ging dat eigenlijk als vanzelf gepaard met een kus."Ik wil je graag nog eens zien, Juliette", zei Björn en dat gebeurde de weken erna dan ook veelvuldig. Meestal zaten ze bij Björn thuis, waar ze het rijk alleen hadden, maar af en toe vonden ze het ook gezellig om de avond met Sacha door te brengen. "Wel jammer dat je een eenpersoonsbed hebt", mopperde Björn dan, maar daar wist Juliette wel wat op.Natuurlijk probeerde Sacha ook Björn zo ver te krijgen om eens een van zijn middeltjes te gebruiken, maar in tegenstelling tot zijn zus bleek die niet van gisteren.Zo'n zeven maanden nadat Patricia met haar Tommie verhuisd was, kreeg ze een zoontje.
"Ik bleek achteraf al zwanger toen ik trouwde", lachte ze vanuit haar kraambed.
"Ik kan prima rekenen, Patje", grinnikte Juliette, terwijl ze de kleine Rico de fles gaf. "Jullie hadden een beetje beter moeten oppassen, hè?"Die wat neerbuigende opmerking zou ze zich niet veel later nog herinneren, toen ze ineens zelf boven de wc-pot hing."Zeg, ik zal toch niet....", vroeg ze benauwd aan Sacha, die zich prompt verslikte in zijn wafel.
"Die douches hier in huis zijn bepaald onveilig!", riep hij geërgerd.Een test gaf haar een bevestiging van haar vermoedens: ze was inderdaad in verwachting. Aan de ene kant was ze er best blij mee, maar aan de andere kant zag ze enorm op tegen Björns reactie. Ze had geen idee hoe hij erover zou denken.Een paar dagen later vertelde ze het schoorvoetend, net voordat ze samen met Sacha en Ai Lan uit zouden gaan. Björn verschoot van kleur, stamelde iets dat op 'gefeliciteerd' leek en kwam er de hele avond niet meer op terug.De verkering tussen Ai Lan en Sacha was dus nog steeds aan, maar de eerste begon wel een beetje ongeduldig te worden. "Ik word er niet jonger op, Sacha", klaagde ze. "Wanneer gaan we nou eens trouwen? Ik wil geen oude moeder zijn!""Jaaaa", antwoordde Sacha vaag, "dat komt heus wel. Maar ik heb het gewoon zo druk nu."Later in The Pitstop - een nieuw wegcafé aan de rand van Riverview - probeerde ze het nogmaals, maar nu met honing in plaats van azijn. Het liet Sacha niet onberoerd, maar niet precies op de manier zoals zij bedoelde (hoewel ze ook niet protesteerde)."Was het gezellig in de jacuzzi?", vroeg Juliette met een uitgestreken gezicht, terwijl ze met Björn stond te tafelvoetballen. Later, toen ze even alleen stond met Ai Lan, vertelde ze van haar zwangerschap."Wat leuk!", kraaide die. "Dan gaan jullie natuurlijk wel snel trouwen?"
"Eh", antwoordde Juliette, "daar hebben we het nog niet over gehad, eerlijk gezegd."Een aantal maanden daarvoor hadden Sacha en Juliette een schok te verwerken gekregen. Alexandre en Siobhán kwamen terug uit Egypte met het nieuwtje, dat ze er een broertje of zusje bij zouden krijgen.*"Je vader en ik in een tentje in een tombe, dat blijft een riskante combinatie", giechelde Siobhán, waarop Juliette en Sacha elkaar hadden aangekeken met blikken die verraadden dat dit niet het soort informatie was waar ze op zaten te wachten. Net na de geboorte van Rico werd de kleine Diane geboren en er bestonden geen trotsere broer en zus dan Sacha en Juliette.*
"Een gezonde kleinzoon", zei Alexandre blij tegen Siobhán.
"Gefeliciteerd", straalde Siobhán en schonk Alexandre van de weeromstuit een bos bloemen.Thuis legde Juliette haar zoon in zijn wiegje. "Zouden we ooit nog iets van je vader horen?", zuchtte ze."Probeer hem anders nog eens te bellen", adviseerde Siobhán. "Spreek gewoon in, misschien wordt hij wel nieuwsgierig als je hem vertelt dat hij een zoontje heeft."De kleine Diane was intussen een dreumes, met net zulk donkerrood haar als haar moeder ooit. Iedere middag uit zijn werk ging Sacha even langs om met haar te spelen. "Wanneer beginnen jij en Ai Lan eens aan kinderen?", vroeg Alexandre guitig, maar zag aan Sacha's gezicht dat dat grapje niet goed viel.Een week nadat Juliette Björns voicemail had ingesproken, gebeurde er een wonder. Hoogrood en stotterend meldde de jonge vader zich, verontschuldigde zich in duizend zinnen, repte van 'vluchtgedrag' en 'plankenkoorts', noemde zichzelf vervolgens een flapdrol en beloofde daarna dat hij er vanaf nu zou zijn voor zijn kind en haar. "Sjongejonge", dacht Juliette, en rolde met haar ogen."Wat is hij lief", verzuchtte hij, terwijl hij het kleintje van Juliette overnam, heel voorzichtig het hoofdje ondersteunend.Binnen een maand waren ze getrouwd en waren Juliette Thomas - zoals ze nu heette - en de kleine Dylan naar Björns mooie huis vertrokken. Sacha was weer alleen.Hoewel hij zich niet verveelde thuis, pendelde hij vanaf nu toch veel tussen zijn ouderlijk huis - vooral om met Diane te spelen - en het huis van Juliette, Björn en Dylan. Op een avond ging hij onverwacht uit zijn werk bij hen langs, om zichzelf voor een avondmaaltijd uit te nodigen, toen Björn hem een beetje zenuwachtig ontving."Het komt eerlijk gezegd niet heel goed uit, Sacha", schutterde hij. "We hebben visite."
"Nou en?", zei Sacha verbaasd. "Je zult van mij geen last hebben, hoor." Juliette en Björn hadden wel vaker visite als hij er was, dat was nog nooit een probleem geweest.In de woonkamer trof hij Juliette aan, die ook een nogal opgejaagde indruk maakte.
"Misschien een andere keer, Sacha", zei ze. "Het komt nu écht niet zo heel goed uit."
Op dat moment kwam er iemand de kamer binnen lopen en in een fractie van een seconde herkende hij Camille. En een fractie van een seconde daarna viel zijn oog op iets dat het bloed in zijn aderen deed bevriezen: ze was overduidelijk in verwachting.****
"Waarom vlucht je, wacht!", riep hij. En op een luchtige toon om haar niet in verlegenheid te brengen vervolgde hij: "Je bent in verwachting, wat leuk. Wanneer ben je getrouwd?"Daarna werd hij overvallen door een intens verdrietig gevoel, alsof nu pas de inhoud van die woorden tot hem doordrong.
"Ik ben niet getrouwd. Nog niet althans", antwoordde Camille. "De vader weet hier nog niks vanaf, maar ik ga het hem morgen vertellen. Je kent hem. Het is je oom Leander."***Sacha stond een volle minuut met zijn mond vol tanden. "Oom Leander...", bracht hij uiteindelijk uit. “Maar die is al in de 60… En... en hoe ken je mijn oom Leander?"***
"Ga met me mee naar huis", stelde Sacha voor, "dan kook ik voor ons en dan vertel je me alles."Eigenlijk was dit heel gek, want ze was te gast bij Juliette. En op de keper beschouwd gingen haar liefdesperikelen Sacha natuurlijk niets aan. Maar voor de derde maal in zijn leven werd hij bij haar aanblik getroffen door een besef dat ze voor elkaar geschapen waren en dat alles wat dat doorkruiste er eigenlijk totaal niet toe deed.Even later zaten ze dus in de achterkamer op zijn bank en hoorde hij haar verhaal aan.Leander was op reis door Frankrijk bij haar en haar moeder op visite gegaan, gewoon omdat ze vrienden waren van zijn jongere zus. En heel stiekem ook omdat hij op deze bejaarde leeftijd toch nog hoopte dat de liefde zijn pad een keer zou kruisen; hij had gehoord dat Jeanne gescheiden was. Je wist immers nooit hoe een koe een haas vangt.Het had inderdaad geklikt met Jeanne, maar die had na haar belabberde huwelijk meer dan genoeg van mannen en hapte niet toe. En toen was er dus een vonk overgesprongen tussen de veel jongere Camille en Leander. Het had maar kort geduurd, in feite was hun affaire vooral gebaseerd geweest op twee eenzame zielen die wat warmte zochten, maar de gevolgen bleken groot. Na zijn vertrek had ze ontdekt dat ze zijn kind verwachtte.Toen ze klaar was met praten bleef het even stil en keken ze allebei strak naar hun knieën. En toen opeens boog Sacha zich naar haar toe, sloeg zijn armen om haar heen en kuste haar lang en nogal wanhopig op haar mond. Rustig beantwoordde ze zijn kus en pas na vijf minuten lieten ze elkaar weer los."We gaan nu eten en morgen praten we verder", zei Sacha. "Ik heb boven logeerbedden staan, het lijkt me niet handig als je nu de avond nog in gaat."En zo kwam het dat Camille die nacht in hetzelfde bed sliep als haar zus ooit een jaar lang, onder haar naam.