Generatie 13 - deel 11, Vader Abraham
Om een uur of elf stelde Rosalyn achteloos voor dat Lindsey bij hen zou blijven logeren die nacht.
"Het is al zo laat, je kunt wel in het grote logeerbed", zei ze.Nadat Frances en Lindsey hun zoon in zijn ledikantje hadden gelegd, trok hij haar als vanzelf mee om bij hem te komen slapen. Frances had het gevoel dat ze na een lange dwaaltocht weer thuis was gekomen. Alsof ze al die maanden in een soort vlies had geleefd, waar ze nu eindelijk uit was bevrijd.De volgende ochtend vroeg klopte Rosalyn op de deur.
"Er is hier een meneer die aandacht wil van papa en mama, mogen we binnenkomen?"
Een tijdje lagen ze gezellig met zijn drietjes op bed en daarna speelde Lindsey wat op zijn gitaar, terwijl Frances en Samuel luisterden.En toen begonnen spontaan de weeën, reden Lindsey en Frances samen naar het ziekenhuis en werd na een paar uur hun tweede zoon geboren: Nicholas. Een jongetje met pikzwarte haartjes en hemelsblauwe ogen."Help, alsof ik mijn schoonvader vasthoud", grinnikte Lindsey.
"Ik ben zo blij dat je erbij was", zei Frances.
"En ik ben weer niet flauwgevallen", zei Lindsey trots.Ze reden naar de Greenfields om Nicholas te showen en Samuel op te halen. En Frances kreeg het even te kwaad toen ze afscheid nam van haar zus."Ik heb het je niet makkelijk gemaakt de afgelopen maanden. En ik weet niet hoe ik je kan bedanken dat je mij en Samuel hebt opgevangen."
"Ik ben wel blij dat ik dit kon doen", zei Rosalyn verlegen. "Ik ben niet de allerleukste zus geweest toen we kinderen waren."
Frances wilde iets tegenwerpen, maar Rosalyn maakte een afwerend gebaar.
"Het is goed zo", zei ze. "Zeker met deze afloop. Ik hoop dat jullie je realiseren hoezeer jullie bij elkaar horen. Vanaf nu mogen jullie alleen nog maar naar de toekomst kijken. Laat het verleden rusten, beloofd?"Als brave kinderen knikten Lindsey en Frances en gingen toen naar huis.Nicholas werd in de babykamer gelegd en Samuel kreeg een nieuwe kamer, die Lindsey al min of meer had geprepareerd om zich voor te bereiden op een leven als weekendvader. "Zo, kleine man", zei Lindsey, "ik hoop dat je je hier gaat thuisvoelen. We gaan hem helemaal opknappen voor je en je mag zelf de kleuren kiezen, oké?" Samuel vond alles best.Daarna liep Lindsey naar de slaapkamer en zag innig tevreden hoe Frances daar weer lag.
Die keek hem met plagerige ogen aan en zei: "Zeg, op het gevaar af dat je me zometeen met een kussen op mijn hoofd gaat timmeren... je hebt weer helemaal de status van teddybeer aangenomen, dat weet je, hè?" Lindsey lachte een beetje beschaamd en zei: "Ja... Weet je, sommige mensen krijgen geen hap meer door hun keel als ze door een moeilijke tijd gaan, of storten zich op de sportschool. Bij mij waren het vlammetjes."
"Vlammetjes?"
"Ja, vlammetjes, je weet toch wel wat vlammetjes zijn? Die dingen waar ik normaal afblijf."Ze grinnikte, maar werd toen stil.
"Het spijt me", zei ze zacht.
"Mij ook, echt heel erg."Op ongelofelijke wijze vonden Lindsey en Frances vrijwel onmiddellijk hun draai weer, alsof er nooit iets gebeurd was, en pakten probleemloos hun oude leventje op. Met elkaar, hun kinderen, de honden en natuurlijk met Marron, die weer was teruggekeerd in zijn eigen stal."Als het niet zo prettig was zou je er woest van worden", bromde Evelyn tegen Dylan. "Ergens zijn het nog steeds kinderen. Vroeger konden ze ook van die geweldige ruzies hebben. En op het moment dat hun moeders zich er dan mee gingen bemoeien en als twee furies tegenover elkaar stonden om het voor hun eigen kind op te nemen, dan zagen ze in hun ooghoeken hoe die twee zorgeloos keuvelend wegwandelden om vlinders te gaan vangen of naar de speeltuin te gaan."
"Alleen heb jij het nu opgenomen voor mijn kind, en mijn vrouw naar het schijnt voor het jouwe", antwoordde Dylan.Eén ding zat Lindsey wel dwars: zijn gewicht.
"Ik moet weer helemaal opnieuw beginnen met afvallen", mopperde hij. Op de een of andere manier viel het hem zwaar om de discipline op te brengen om elke ochtend te sporten, maar op een dag kwam hij opgetogen thuis."Het blijkt dat er ergens in een garage die aan de Kobaynefamilie toebehoort een apparaat staat dat ik kan gebruiken!", juichte hij.
"Je bedoelt toch niet een transformator, hè?", zei Frances. "Dat is namelijk geen ideaal ding, hoor. Je kunt veel beter gewoon weer je rondjes gaan lopen. Volgens mij ben je echt teveel met je uiterlijk bezig, in plaats van met je gezondheid."
Dat lapte Lindsey aan zijn laars en een week later had hij het ding geïnstalleerd en op de overloop gezet."Daar ga ik, wens me succes", zei hij.
"Succes", zei Frances en schudde haar hoofd.Helaas had ze gelijk: de transformator was een onbetrouwbare machine, die er genoegen in leek te scheppen degene die er gebruik van maakte telkens een beetje verkeerd te begrijpen.
"Hm, toch iets te dik nog, neenietkijken", hoorde Frances Lindsey mompelen, terwijl hij zich terugtrok om te wachten tot de batterij weer was opgeladen.'s Avonds, toen ze Samuel op bed ging leggen, liepen ze hem toevallig net tegen het lijf toen hij weer een behandeling achter de rug had.
"Oh, kijk, papa is een streep", zei Frances droog. "Zeg, als je het niet erg vindt gaan wij slapen. Iets vertelt me dat je nog een lange nacht voor de boeg hebt."
"Kom goed, komt goed", grijnsde Lindsey een beetje moeilijk.De gehele nacht bracht Lindsey in en uit de transformator door, die wel op hol geslagen leek.
"Oei, blij dat ze slaapt", hoorde men hem af en toe bedeesd mompelen, waarna hij snel in het logeerbed kroop tot hij de ping hoorde die aangaf dat hij een volgende poging kon wagen.Het absolute dieptepunt bereikte hij vroeg in de ochtend. En net wilde hij heel snel de kamer weer in schieten, toen de tussendeur openging en Frances verscheen.
"Eh....", mompelde Lindsey.
Frances bekeek hem van top tot teen. "Gefeliciteerd", zei ze, "je bent bij deze officieel teddybeer af. Je bent een walrus."
"Goo goo g'joob", antwoordde Lindsey.Ze zuchtte diep en zei: "Kom, dan ontbijten we wat en dan kun je weer fijn verder ploeteren."
Even later zaten ze achter een bord pannenkoeken."Ik neem de jongens zo mee naar het dorp", zei Frances. "Ik hoef niet zonodig getuige te zijn van je lijdensweg. Bel maar als je klaar bent."
"Zo meteen gaat het goedkomen, ik voel het...", stelde hij vooral zichzelf gerust, waarna hij een beetje zuinig naar zijn ontbijt keek. "Misschien neem ik wat cornflakes."
"Ik hoop dat je überhaupt nog in dat apparaat past", reageerde ze nonchalant.Even later wurmde hij zich met moeite terug in de cabine ("pft-wat-nou-als-ik-nog-in-dat-apparaat-pas...") en was weer een paar uurtjes zoet. En eindelijk, ergens in de namiddag, besloot de duivelse transformator kennelijk dat het genoeg was geweest en spuugde hem in een acceptabele vorm uit."Niks meer aan doen", verzuchtte Lindsey, zwetend van opluchting en belde Frances: "Je kunt komen, ik grens weer aan perfectie."'s Avonds betrapte hij haar toen ze zichzelf voor de spiegel van de logeerkamer aan een kritisch onderzoek stond te onderwerpen.
"Hm, wie is er nou met haar uiterlijk bezig", gnuifde hij plagerig. En toen viel zijn oog ergens op."Oh, hangt dat ding nu hier...?"
Ze volgde zijn blik naar de schoolbalfoto en keek hem niet-begrijpend aan.
"Wat heb je toch tegen die foto? Het is toch leuk dat we daar samen waren?"
"Jahaa, natuurlijk", aarzelde hij en wilde weglopen.
"Wacht!", zei ze streng. "Ik wil nú weten wat er mis is met die foto."Hij haalde ongemakkelijk zijn schouders op.
"Nou ja, het is natuurlijk gezeur. Maar ik vind die herinnering gewoon niet leuk. Dat ik verkering aan je vroeg terwijl je dat volgens mij helemaal niet wilde en dat je daar gladjanus voor het eerst zag."
"Ik... ik wilde best verkering met je. Ik zei toch ook ja?"
"Ja, en een paar weken later maakte je het weer uit."
"Maar we hadden helemaal geen verkering! Je zoende me nooit, je raakte me niet aan, het was helemaal geen verkering!"
Blozend staarde hij naar de grond. "Ik was daar gewoon nog niet zo aan toe. En jij wel. Dat snap ik best hoor."Even werd ze heel stil, omdat ze de hele situatie voor de allereerste keer in haar leven eens door zijn ogen zag, in plaats van die van haarzelf. Kordaat haalde ze de foto van de muur en borg die in een la van de kledingkast, onder een stapel truien.
"We begraven dit", zei ze. "Rosalyn heeft gelijk, we moeten niet in het verleden blijven hangen. We liepen toen gewoon niet in gelijke tred. Nu wel en dat is het enige wat telt.""Oh ja, trouwens", zei ze, terwijl een sardonisch lichtje in haar ogen begon te flikkeren, "nog even wat betreft je perfecte gestalte, dat blijft niet zo, hè? Langzamerhand krijg je gewoon je oude postuur weer terug."
"Wat!?"
"Wist je dat niet?"
"Nee, en dat weet jij heel goed dat ik dat niet wist! Heb ik daarvoor al die uren lopen klungelen en me ongelukkig gevoeld omdat ik bang was dat ik altijd zo zou blijven?"
"Ja, dat was wel komisch", giechelde ze. "Maar goed, ik zou toch maar gewoon weer gaan sporten als ik jou was."
Dus dat deed Lindsey maar.Twee jaar na hun verzoening was het tijd voor twee verjaardagen. Nicholas werd een peutertje en Samuel een schooljongen.Samuel was een ernstig jongetje, dat vanaf de eerste dag dat hij naar school ging enorm zijn best deed en hoge cijfers haalde. Nicholas had een heel ander karakter - vrolijker - maar de broertjes konden het prima met elkaar vinden.Voor Lindsey rustte er één smet op zijn geluk: dat jongetje overzee, waar hij weliswaar alimentatie voor betaalde, maar waarvan hij geen idee had hoe het met hem ging of hoe hij eruit zag. Hailey was verbitterd, vooral door zijn eruit geflapte 'Ik had het niet tegen jou' en hoewel hij het ergens wel begreep, bleef het moeilijk voor hem dat hij zijn eigen kind niet kon zien opgroeien. En zelfs geen foto's ontving of tekeningen.Hij hield het verder voor zichzelf, hij waakte er in ieder geval wel voor om Frances ermee lastig te vallen.Op een avond hield Julia een beachparty. Frances bleef thuis bij de kinderen, maar Lindsey ging wel, hoewel hij het pas naar zijn zin kreeg toen hij zich kalmpjes kon terugtrekken met Yannick voor een potje schaak. Op een bepaald moment kwam Evelyn binnenwandelen en kreeg de milde hoon van zijn schoonzonen over zich heen."Zo pa, had je je onttrokken aan het feestgewoel boven?"
"Net als jullie, volgens mij", lachte Evelyn. Hij voelde zich de laatste tijd niet zo best, maar kreeg energie als hij naar zijn kinderen en kleinkinderen kon kijken."Volgens mij is je vader heel moe", zei Lindsey de volgende ochtend, toen hij rijkelijk laat uit zijn bed tuimelde.
"Die? Die gaat nog jaren mee", lachte Frances. "Zo oud is hij toch nog niet?"
Daarna keek ze hem een beetje schalks aan en fluisterde in zijn oor: "Zeg, maar nu iets heel anders. Ik wil graag een meisje."
Even snapte Lindsey haar niet, maar toen schoot hij in de lach.
"Zo, mevrouw wil een meisje. Nou, dan zorgen wij toch even voor een meisje?"De verhouding tussen Frances en haar vader was gelukkig weer helemaal hersteld en hij kwam vaak op bezoek op de boerderij.Ook om met Samuel te schaken, die beslist heel veel talent had. "Maar ik ben niet het soort opa dat je laat winnen, hè?"
"Dat wil ik ook helemaal niet!", riep Samuel verongelijkt, hoewel hij nogal slecht tegen zijn verlies kon.
"Je zit al te steunen bij de beginopstelling", glimlachte opa.Het duurde niet lang of Frances kon Lindsey het blijde nieuws vertellen dat ze weer in verwachting was. En hoe anders verliep deze zwangerschap dan de vorige. Frances voelde zich er een beetje schuldig over als ze naar Nicholas keek, maar Lindsey verklaarde haar voor gek."Die gaat zich volgens mij in zijn hele leven helemaal nergens zorgen over maken, dus dat zou ik ook maar niet doen als ik jou was."Wie wel een beetje leed onder deze nieuwe zwangerschap was Marron. Het wedstrijdspringen was natuurlijk weer even afgelopen, maar bovendien was Frances erg vergeetachtig en zat soms uren gedachteloos op de piano te pingelen. En vergat hem dus wel eens te verzorgen, hetgeen hij de dag erna met behulp van pittige walmen altijd zwijgend duidelijk wist te maken.Een paar weken voor de uitgerekende datum vonden er twee ingrijpende gebeurtenissen plaats.
De eerste was leuk: Lindsey had weer promotie gemaakt en was nu dirigent. Bij elke promotie zweette hij peentjes, maar zoals altijd was iedereen enorm tevreden over hem en sloeg hij zich er glansrijk doorheen.Toen hij dus helemaal opgelucht en blij thuiskwam die avond, schrok hij toen hij Frances in tranen aantrof.
"Papa is overleden", huilde ze. "Mama belt net.""Je vader is bij de geesten waar hij zo van hield", had Julia gezegd. "Je moet nu sterk zijn, jij hebt op het moment andere dingen om je mee bezig te houden." Alsof ze haar verdriet zo even kon uitschakelen!
"Nou zal hij nooit mijn derde kindje zien, en mijn kindje zal nooit hem kennen", huilde ze door de telefoon.
"Dat weet je niet, wie weet ontmoeten ze elkaar ooit nog op de begraafplaats."Het viel haar op hoe nuchter haar moeder tegenover de dood stond, wat gezien haar verleden ook niet zo verwonderlijk was. Dat betekende overigens niet dat ze Evelyn niet enorm miste, maar daar wilde ze haar zwangere dochter even niet mee belasten. Evelyn kreeg een mooi plekje in het Kobaynelaantje op het kerkhof en voegde zich zo bij zijn voorouders.Precies op de uitgerekende datum beviel Frances en wederom van een zoon."Ik geloof dat ik alleen maar jongetjes kan", zei Lindsey bedremmeld.
"Ja", lachte Frances, terwijl ze innig verliefd naar haar kindje keek. "Je bent met vier zonen wel op weg een soort nieuwe aartsvader Abraham te worden."Ze had zo volautomatisch en zonder nadruk 'vier' gezegd in plaats van drie, dat Lindsey even van zijn stuk gebracht was.
Frances leek het niet te merken."Ik weet dat we het kindje Evelyn wilden noemen, maar dat wil ik bij nader inzien toch maar liever niet. Wat vind je van Elijah? Dan wordt het ook een E. Kobayne en ik vind het wel toepasselijk."
"Go like Elijah, ik vind het goed hoor", glimlachte Lindsey.Niet lang daarna was Nicholas jarig. Hij was een mollig jongetje - net als zijn vader ooit - en leek ook verder als twee druppels water op Lindsey, al was hij dan donker. Zijn karakter was opgeruimd en een beetje gemakzuchtig en hij nam iedereen graag in de maling.Twee jaar later vierde ook Elijah zijn verjaardag en hij bleek een mooie mengelmoes van zijn ouders. Frances drukte peinzend haar neus in zijn blonde haartjes en dacht voor de zoveelste keer aan Billy. Pijn deed zijn bestaan haar volstrekt niet meer, Lindsey had inmiddels voldoende bewezen bij wie zijn hart lag. Maar hoewel hij het er nooit over had, kon ze zich niet voorstellen dat hij niet vaak aan zijn oudste kind dacht."Daar moet maar eens iets aan gebeuren", dacht ze. "Want als het van hem afhangt, blijft alles zoals het is."
"Het is al zo laat, je kunt wel in het grote logeerbed", zei ze.Nadat Frances en Lindsey hun zoon in zijn ledikantje hadden gelegd, trok hij haar als vanzelf mee om bij hem te komen slapen. Frances had het gevoel dat ze na een lange dwaaltocht weer thuis was gekomen. Alsof ze al die maanden in een soort vlies had geleefd, waar ze nu eindelijk uit was bevrijd.De volgende ochtend vroeg klopte Rosalyn op de deur.
"Er is hier een meneer die aandacht wil van papa en mama, mogen we binnenkomen?"
Een tijdje lagen ze gezellig met zijn drietjes op bed en daarna speelde Lindsey wat op zijn gitaar, terwijl Frances en Samuel luisterden.En toen begonnen spontaan de weeën, reden Lindsey en Frances samen naar het ziekenhuis en werd na een paar uur hun tweede zoon geboren: Nicholas. Een jongetje met pikzwarte haartjes en hemelsblauwe ogen."Help, alsof ik mijn schoonvader vasthoud", grinnikte Lindsey.
"Ik ben zo blij dat je erbij was", zei Frances.
"En ik ben weer niet flauwgevallen", zei Lindsey trots.Ze reden naar de Greenfields om Nicholas te showen en Samuel op te halen. En Frances kreeg het even te kwaad toen ze afscheid nam van haar zus."Ik heb het je niet makkelijk gemaakt de afgelopen maanden. En ik weet niet hoe ik je kan bedanken dat je mij en Samuel hebt opgevangen."
"Ik ben wel blij dat ik dit kon doen", zei Rosalyn verlegen. "Ik ben niet de allerleukste zus geweest toen we kinderen waren."
Frances wilde iets tegenwerpen, maar Rosalyn maakte een afwerend gebaar.
"Het is goed zo", zei ze. "Zeker met deze afloop. Ik hoop dat jullie je realiseren hoezeer jullie bij elkaar horen. Vanaf nu mogen jullie alleen nog maar naar de toekomst kijken. Laat het verleden rusten, beloofd?"Als brave kinderen knikten Lindsey en Frances en gingen toen naar huis.Nicholas werd in de babykamer gelegd en Samuel kreeg een nieuwe kamer, die Lindsey al min of meer had geprepareerd om zich voor te bereiden op een leven als weekendvader. "Zo, kleine man", zei Lindsey, "ik hoop dat je je hier gaat thuisvoelen. We gaan hem helemaal opknappen voor je en je mag zelf de kleuren kiezen, oké?" Samuel vond alles best.Daarna liep Lindsey naar de slaapkamer en zag innig tevreden hoe Frances daar weer lag.
Die keek hem met plagerige ogen aan en zei: "Zeg, op het gevaar af dat je me zometeen met een kussen op mijn hoofd gaat timmeren... je hebt weer helemaal de status van teddybeer aangenomen, dat weet je, hè?" Lindsey lachte een beetje beschaamd en zei: "Ja... Weet je, sommige mensen krijgen geen hap meer door hun keel als ze door een moeilijke tijd gaan, of storten zich op de sportschool. Bij mij waren het vlammetjes."
"Vlammetjes?"
"Ja, vlammetjes, je weet toch wel wat vlammetjes zijn? Die dingen waar ik normaal afblijf."Ze grinnikte, maar werd toen stil.
"Het spijt me", zei ze zacht.
"Mij ook, echt heel erg."Op ongelofelijke wijze vonden Lindsey en Frances vrijwel onmiddellijk hun draai weer, alsof er nooit iets gebeurd was, en pakten probleemloos hun oude leventje op. Met elkaar, hun kinderen, de honden en natuurlijk met Marron, die weer was teruggekeerd in zijn eigen stal."Als het niet zo prettig was zou je er woest van worden", bromde Evelyn tegen Dylan. "Ergens zijn het nog steeds kinderen. Vroeger konden ze ook van die geweldige ruzies hebben. En op het moment dat hun moeders zich er dan mee gingen bemoeien en als twee furies tegenover elkaar stonden om het voor hun eigen kind op te nemen, dan zagen ze in hun ooghoeken hoe die twee zorgeloos keuvelend wegwandelden om vlinders te gaan vangen of naar de speeltuin te gaan."
"Alleen heb jij het nu opgenomen voor mijn kind, en mijn vrouw naar het schijnt voor het jouwe", antwoordde Dylan.Eén ding zat Lindsey wel dwars: zijn gewicht.
"Ik moet weer helemaal opnieuw beginnen met afvallen", mopperde hij. Op de een of andere manier viel het hem zwaar om de discipline op te brengen om elke ochtend te sporten, maar op een dag kwam hij opgetogen thuis."Het blijkt dat er ergens in een garage die aan de Kobaynefamilie toebehoort een apparaat staat dat ik kan gebruiken!", juichte hij.
"Je bedoelt toch niet een transformator, hè?", zei Frances. "Dat is namelijk geen ideaal ding, hoor. Je kunt veel beter gewoon weer je rondjes gaan lopen. Volgens mij ben je echt teveel met je uiterlijk bezig, in plaats van met je gezondheid."
Dat lapte Lindsey aan zijn laars en een week later had hij het ding geïnstalleerd en op de overloop gezet."Daar ga ik, wens me succes", zei hij.
"Succes", zei Frances en schudde haar hoofd.Helaas had ze gelijk: de transformator was een onbetrouwbare machine, die er genoegen in leek te scheppen degene die er gebruik van maakte telkens een beetje verkeerd te begrijpen.
"Hm, toch iets te dik nog, neenietkijken", hoorde Frances Lindsey mompelen, terwijl hij zich terugtrok om te wachten tot de batterij weer was opgeladen.'s Avonds, toen ze Samuel op bed ging leggen, liepen ze hem toevallig net tegen het lijf toen hij weer een behandeling achter de rug had.
"Oh, kijk, papa is een streep", zei Frances droog. "Zeg, als je het niet erg vindt gaan wij slapen. Iets vertelt me dat je nog een lange nacht voor de boeg hebt."
"Kom goed, komt goed", grijnsde Lindsey een beetje moeilijk.De gehele nacht bracht Lindsey in en uit de transformator door, die wel op hol geslagen leek.
"Oei, blij dat ze slaapt", hoorde men hem af en toe bedeesd mompelen, waarna hij snel in het logeerbed kroop tot hij de ping hoorde die aangaf dat hij een volgende poging kon wagen.Het absolute dieptepunt bereikte hij vroeg in de ochtend. En net wilde hij heel snel de kamer weer in schieten, toen de tussendeur openging en Frances verscheen.
"Eh....", mompelde Lindsey.
Frances bekeek hem van top tot teen. "Gefeliciteerd", zei ze, "je bent bij deze officieel teddybeer af. Je bent een walrus."
"Goo goo g'joob", antwoordde Lindsey.Ze zuchtte diep en zei: "Kom, dan ontbijten we wat en dan kun je weer fijn verder ploeteren."
Even later zaten ze achter een bord pannenkoeken."Ik neem de jongens zo mee naar het dorp", zei Frances. "Ik hoef niet zonodig getuige te zijn van je lijdensweg. Bel maar als je klaar bent."
"Zo meteen gaat het goedkomen, ik voel het...", stelde hij vooral zichzelf gerust, waarna hij een beetje zuinig naar zijn ontbijt keek. "Misschien neem ik wat cornflakes."
"Ik hoop dat je überhaupt nog in dat apparaat past", reageerde ze nonchalant.Even later wurmde hij zich met moeite terug in de cabine ("pft-wat-nou-als-ik-nog-in-dat-apparaat-pas...") en was weer een paar uurtjes zoet. En eindelijk, ergens in de namiddag, besloot de duivelse transformator kennelijk dat het genoeg was geweest en spuugde hem in een acceptabele vorm uit."Niks meer aan doen", verzuchtte Lindsey, zwetend van opluchting en belde Frances: "Je kunt komen, ik grens weer aan perfectie."'s Avonds betrapte hij haar toen ze zichzelf voor de spiegel van de logeerkamer aan een kritisch onderzoek stond te onderwerpen.
"Hm, wie is er nou met haar uiterlijk bezig", gnuifde hij plagerig. En toen viel zijn oog ergens op."Oh, hangt dat ding nu hier...?"
Ze volgde zijn blik naar de schoolbalfoto en keek hem niet-begrijpend aan.
"Wat heb je toch tegen die foto? Het is toch leuk dat we daar samen waren?"
"Jahaa, natuurlijk", aarzelde hij en wilde weglopen.
"Wacht!", zei ze streng. "Ik wil nú weten wat er mis is met die foto."Hij haalde ongemakkelijk zijn schouders op.
"Nou ja, het is natuurlijk gezeur. Maar ik vind die herinnering gewoon niet leuk. Dat ik verkering aan je vroeg terwijl je dat volgens mij helemaal niet wilde en dat je daar gladjanus voor het eerst zag."
"Ik... ik wilde best verkering met je. Ik zei toch ook ja?"
"Ja, en een paar weken later maakte je het weer uit."
"Maar we hadden helemaal geen verkering! Je zoende me nooit, je raakte me niet aan, het was helemaal geen verkering!"
Blozend staarde hij naar de grond. "Ik was daar gewoon nog niet zo aan toe. En jij wel. Dat snap ik best hoor."Even werd ze heel stil, omdat ze de hele situatie voor de allereerste keer in haar leven eens door zijn ogen zag, in plaats van die van haarzelf. Kordaat haalde ze de foto van de muur en borg die in een la van de kledingkast, onder een stapel truien.
"We begraven dit", zei ze. "Rosalyn heeft gelijk, we moeten niet in het verleden blijven hangen. We liepen toen gewoon niet in gelijke tred. Nu wel en dat is het enige wat telt.""Oh ja, trouwens", zei ze, terwijl een sardonisch lichtje in haar ogen begon te flikkeren, "nog even wat betreft je perfecte gestalte, dat blijft niet zo, hè? Langzamerhand krijg je gewoon je oude postuur weer terug."
"Wat!?"
"Wist je dat niet?"
"Nee, en dat weet jij heel goed dat ik dat niet wist! Heb ik daarvoor al die uren lopen klungelen en me ongelukkig gevoeld omdat ik bang was dat ik altijd zo zou blijven?"
"Ja, dat was wel komisch", giechelde ze. "Maar goed, ik zou toch maar gewoon weer gaan sporten als ik jou was."
Dus dat deed Lindsey maar.Twee jaar na hun verzoening was het tijd voor twee verjaardagen. Nicholas werd een peutertje en Samuel een schooljongen.Samuel was een ernstig jongetje, dat vanaf de eerste dag dat hij naar school ging enorm zijn best deed en hoge cijfers haalde. Nicholas had een heel ander karakter - vrolijker - maar de broertjes konden het prima met elkaar vinden.Voor Lindsey rustte er één smet op zijn geluk: dat jongetje overzee, waar hij weliswaar alimentatie voor betaalde, maar waarvan hij geen idee had hoe het met hem ging of hoe hij eruit zag. Hailey was verbitterd, vooral door zijn eruit geflapte 'Ik had het niet tegen jou' en hoewel hij het ergens wel begreep, bleef het moeilijk voor hem dat hij zijn eigen kind niet kon zien opgroeien. En zelfs geen foto's ontving of tekeningen.Hij hield het verder voor zichzelf, hij waakte er in ieder geval wel voor om Frances ermee lastig te vallen.Op een avond hield Julia een beachparty. Frances bleef thuis bij de kinderen, maar Lindsey ging wel, hoewel hij het pas naar zijn zin kreeg toen hij zich kalmpjes kon terugtrekken met Yannick voor een potje schaak. Op een bepaald moment kwam Evelyn binnenwandelen en kreeg de milde hoon van zijn schoonzonen over zich heen."Zo pa, had je je onttrokken aan het feestgewoel boven?"
"Net als jullie, volgens mij", lachte Evelyn. Hij voelde zich de laatste tijd niet zo best, maar kreeg energie als hij naar zijn kinderen en kleinkinderen kon kijken."Volgens mij is je vader heel moe", zei Lindsey de volgende ochtend, toen hij rijkelijk laat uit zijn bed tuimelde.
"Die? Die gaat nog jaren mee", lachte Frances. "Zo oud is hij toch nog niet?"
Daarna keek ze hem een beetje schalks aan en fluisterde in zijn oor: "Zeg, maar nu iets heel anders. Ik wil graag een meisje."
Even snapte Lindsey haar niet, maar toen schoot hij in de lach.
"Zo, mevrouw wil een meisje. Nou, dan zorgen wij toch even voor een meisje?"De verhouding tussen Frances en haar vader was gelukkig weer helemaal hersteld en hij kwam vaak op bezoek op de boerderij.Ook om met Samuel te schaken, die beslist heel veel talent had. "Maar ik ben niet het soort opa dat je laat winnen, hè?"
"Dat wil ik ook helemaal niet!", riep Samuel verongelijkt, hoewel hij nogal slecht tegen zijn verlies kon.
"Je zit al te steunen bij de beginopstelling", glimlachte opa.Het duurde niet lang of Frances kon Lindsey het blijde nieuws vertellen dat ze weer in verwachting was. En hoe anders verliep deze zwangerschap dan de vorige. Frances voelde zich er een beetje schuldig over als ze naar Nicholas keek, maar Lindsey verklaarde haar voor gek."Die gaat zich volgens mij in zijn hele leven helemaal nergens zorgen over maken, dus dat zou ik ook maar niet doen als ik jou was."Wie wel een beetje leed onder deze nieuwe zwangerschap was Marron. Het wedstrijdspringen was natuurlijk weer even afgelopen, maar bovendien was Frances erg vergeetachtig en zat soms uren gedachteloos op de piano te pingelen. En vergat hem dus wel eens te verzorgen, hetgeen hij de dag erna met behulp van pittige walmen altijd zwijgend duidelijk wist te maken.Een paar weken voor de uitgerekende datum vonden er twee ingrijpende gebeurtenissen plaats.
De eerste was leuk: Lindsey had weer promotie gemaakt en was nu dirigent. Bij elke promotie zweette hij peentjes, maar zoals altijd was iedereen enorm tevreden over hem en sloeg hij zich er glansrijk doorheen.Toen hij dus helemaal opgelucht en blij thuiskwam die avond, schrok hij toen hij Frances in tranen aantrof.
"Papa is overleden", huilde ze. "Mama belt net.""Je vader is bij de geesten waar hij zo van hield", had Julia gezegd. "Je moet nu sterk zijn, jij hebt op het moment andere dingen om je mee bezig te houden." Alsof ze haar verdriet zo even kon uitschakelen!
"Nou zal hij nooit mijn derde kindje zien, en mijn kindje zal nooit hem kennen", huilde ze door de telefoon.
"Dat weet je niet, wie weet ontmoeten ze elkaar ooit nog op de begraafplaats."Het viel haar op hoe nuchter haar moeder tegenover de dood stond, wat gezien haar verleden ook niet zo verwonderlijk was. Dat betekende overigens niet dat ze Evelyn niet enorm miste, maar daar wilde ze haar zwangere dochter even niet mee belasten. Evelyn kreeg een mooi plekje in het Kobaynelaantje op het kerkhof en voegde zich zo bij zijn voorouders.Precies op de uitgerekende datum beviel Frances en wederom van een zoon."Ik geloof dat ik alleen maar jongetjes kan", zei Lindsey bedremmeld.
"Ja", lachte Frances, terwijl ze innig verliefd naar haar kindje keek. "Je bent met vier zonen wel op weg een soort nieuwe aartsvader Abraham te worden."Ze had zo volautomatisch en zonder nadruk 'vier' gezegd in plaats van drie, dat Lindsey even van zijn stuk gebracht was.
Frances leek het niet te merken."Ik weet dat we het kindje Evelyn wilden noemen, maar dat wil ik bij nader inzien toch maar liever niet. Wat vind je van Elijah? Dan wordt het ook een E. Kobayne en ik vind het wel toepasselijk."
"Go like Elijah, ik vind het goed hoor", glimlachte Lindsey.Niet lang daarna was Nicholas jarig. Hij was een mollig jongetje - net als zijn vader ooit - en leek ook verder als twee druppels water op Lindsey, al was hij dan donker. Zijn karakter was opgeruimd en een beetje gemakzuchtig en hij nam iedereen graag in de maling.Twee jaar later vierde ook Elijah zijn verjaardag en hij bleek een mooie mengelmoes van zijn ouders. Frances drukte peinzend haar neus in zijn blonde haartjes en dacht voor de zoveelste keer aan Billy. Pijn deed zijn bestaan haar volstrekt niet meer, Lindsey had inmiddels voldoende bewezen bij wie zijn hart lag. Maar hoewel hij het er nooit over had, kon ze zich niet voorstellen dat hij niet vaak aan zijn oudste kind dacht."Daar moet maar eens iets aan gebeuren", dacht ze. "Want als het van hem afhangt, blijft alles zoals het is."