Lance's Lot - deel 11, Onvrede
Hoe gaaf zou het zijn om nu in de vette kar van de Hemlocks te stappen en naar Lala Angelista te rijden?
Maar dat durft Lance niet zo goed, het lijkt hem wijzer de auto meteen van de hand te doen en maar gewoon weer op zijn fiets te springen. Het is trouwens heerlijk weer; de avond is zacht en de naderende zomer hangt in de lucht, dus een straf is dat niet.Na het inmiddels bekende klimmetje de heuvel op waar de rijken wonen, bereikt hij na een half uurtje het adres dat hij op een briefje heeft geschreven en wil net aanbellen, als er iemand uit een limousine stapt en met kokette stapjes in zijn richting komt wandelen."Komt u voor mijn moeder?", vraagt ze met een hooghartig stemmetje, opent het hek en wenkt hem mee te komen. Zo makkelijk gaat dat kennelijk. Eenmaal binnen wandelt ze - zonder verder nog een woord te zeggen - door naar boven, terwijl Lala hem licht geamuseerd aankijkt.
"Ik had je eerder verwacht", zegt ze.
"Ik moest eerst nog iets afhandelen, maar nu ben ik volledig de jouwe", antwoordt Lance en geeft haar dan een lange romantische kus.Daarna maken ze verder nog weinig woorden vuil, maar gaan linea recta naar Lala's slaapkamer.
Onderweg pikt Lance tussen neus en lippen door even een leuk lampje mee, dat merkt ze vast niet, en dan nestelen ze zich comfortabel in haar riante hemelbed.Maar dan gaat het mis.
Net wanneer hij woorden in daden om wil gaan zetten, begint ze hem ineens ongemakkelijke vragen te stellen over geruchten aangaande promiscue gedrag, buitenechtelijke kinderen en diefstal en wanneer hij een en ander probeert te sussen, gaat ze hem ineens schoppen en wegduwen. Eigenlijk weet ze nog zo net niet of ze zich wel met hem wil inlaten en of hij wel geschikt is voor een respectabele vrouw als zijzelf. Waarop Lance vermoeid mompelt dat hij erg nodig naar de wc moet en dat ze zo wel verder praten, als ze wat gekalmeerd is.Als hij terugkeert in de slaapkamer is ze echter vertrokken, dus besluit hij maar gewoon te gaan slapen.
Beter dan riskeren dat hij het huis uitgeknikkerd wordt, morgen is ze hopelijk wel bijgetrokken.De volgende dag wordt hij gewekt door een hoop geschreeuw elders in het huis. Zijn gastvrouw heeft blijkbaar eerst langdurig een appeltje te schillen met haar dochter en als dat in der minne is geschikt, zijn de keukentegels aan de beurt. Lance doet zijn uiterste best zich aan deze luidruchtige onvriendelijkheden te onttrekken, want hoewel hij helaas op de een of andere manier geregeld conflicten aantrekt, heeft hij er een bloedhekel aan.Gelukkig is Lala hem inmiddels gunstiger gezind en negeert zelfs haar blaas om met hem het bed in te kunnen duiken, ditmaal zonder hem er weer uit te trappen. Waarna ze zich snel richting een royaal bubbelbad rept, terwijl Lance haar troep opruimt en dan naar huis gaat om de nacht in zijn eigen bed door te brengen.Hoewel hij blij is een eigen dak boven zijn hoofd te hebben, merkt hij dat het ook gepaard gaat met een zekere ontevredenheid die ontbrak toen hij niks had. Op de een of andere manier voelt hij zich niet prettig in zijn kale, oncomfortabele appartement. Zo begint de uitgebrande oven op zijn zenuwen te werken, maar een nieuwe kopen vindt hij zonde. Zijn logeerpartijen bij de rijken van Bridgeport hebben zijn wens om ooit ook zo te wonen versterkt, wat betekent dat sparen essentieel is. Alleen weet hij niet zo goed waar hij moet beginnen.In een opwelling besluit hij op zijn fiets te springen en eens te gaan onderzoeken of hij een geschikte stek kan vinden voor zijn toekomstige droomvilla. Hij heeft een oppepper nodig. Als hij zo'n plek kan vinden, dan zal zijn idylle daarmee hopelijk tastbaarder worden.Het wordt een prettig tochtje, waarbij hij oog voor detail blijft houden en elke keer even afstapt als hij in de berm of op een ver veldje iets meent te ontwaren dat hem geld kan opleveren. De frisse buitenlucht en de makkelijk verdiende inkomsten krikken zijn humeur dusdanig op, dat hij het na verloop van tijd zelfs op een vrolijk fluiten zet.Tegen de avond - op het moment dat hij net overweegt terug te keren - doemt onverwacht de boerderij op waar hij lang geleden een complete oogst heeft buitgemaakt. Het lijkt hem een nuttig plan eens te onderzoeken hoe de fruitgaard erbij staat.Ook hier blijkt genoeg te rapen en als hij zijn zakken gevuld heeft, wandelt hij naar de tractor, klimt erop en start de motor.Zijn hart slaat een slag over als hij afstapt en zijn oog ineens op een vrouw valt die hem vanuit haar voordeur met een verbaasde blik staat aan te staren.
"Hallo", grijnst hij ongemakkelijk en loopt naar haar toe. "Lance, aangenaam."
"Phoebe", antwoordt ze, "en niet zo heel aangenaam vrees ik. Mag ik mijn appels terug?""Maar natuurlijk, dat was de hele bedoeling", flikflooit Lance. "Ik zag je akkertje, ik zag de tractor en ik dacht hier woont vast een mooie jongedame die de hulp van een ijverige knecht goed kan gebruiken."
"Aaah", reageert ze en veinst enthousiasme. "Geef maar op dan, anders roep ik mijn man er even bij."Met tegenzin levert Lance zijn oogst af en knipoogt.
"Rustig, rustig, niet zo defensief. Nou, dan ga ik maar weer eens, prettige avond nog."Chagrijnig fietst hij terug naar de stad en besluit in een opwelling bij Aria langs te gaan. Hun dochtertje is inmiddels een peutertje en hoewel Lance weinig interesse heeft in zijn kinderschare, vormt kleine Lila een uitzondering. Wat vooral veroorzaakt wordt doordat hij het eigenlijk wel goed met haar moeder kan vinden nog steeds.Af en toe delen ze het bed, wat voor beide partijen een vrijblijvend karakter heeft, en ook voor de rest stelt ze geen eisen aan hem, zelfs niet wat betreft Lila. Voor Lance een noodzakelijk uitgangspunt binnen relaties. Als hij het leuk vindt zich over zijn dochter te ontfermen dan mag hij, zo niet dan is het ook goed.Vroeg in de ochtend staat hij op, gaat uitgebreid in bad en vertrekt voordat de dames wakker worden.De vorige avond heeft hij zich tijdens het eten beklaagd over zijn vorderende leeftijd. Binnenkort bereikt hij de veertig en hoewel het ouder worden hem op zich niet interesseert, maakt hij zich lichte zorgen of zijn plannen voor een eigen villa wel verwezenlijkt kunnen worden voordat hij in het bejaardenhuis belandt. Hoewel Aria het nogal vermakelijk vindt dat hij serieus denkt met niets doen ooit een villa te kunnen bekostigen, heeft ze hem toch een nuttige tip aan de hand gedaan en dus gaat hij nu vol goede moed op weg naar de begraafplaats. Daar zou namelijk een handig plantje groeien dat zijn levensduur ietsje kan oprekken."Loop het eerste gebouw voorbij", heeft ze gezegd, "de heuvel op naar een tweede gebouwtje. Als het goed is vind je ze daar. Hoop voor je dat het niet kaalgeplukt is."
Lance loopt over het grasveld tussen de graven door en wil net het tweede gebouwtje voorbij wandelen als hij binnen muziek hoort. Dat lijkt hem nogal opmerkelijk op een begraafplaats. Die levensvrucht kan nog wel even wachten, hij wil eerst een kijkje binnen nemen.Meerdere trappen voeren hem naar een kelder, waar hem een verrassing wacht.
"Wat een bijzondere plek om een bar te beginnen", zegt hij, terwijl hij op een kruk gaat zitten. "Wie zijn je stamgasten? Geesten?"
De barjuffrouw wijst naar een stenen bed, net zo een als hij bij de Hemlocks heeft zien staan.
"Onder andere", zegt ze, "en de vampiers. Maar levende gasten zijn ook welkom hoor. Kan ik je iets te drinken aanbieden?"
Ze glimlacht schalks.Lance bedankt vriendelijk.
"Nee dank je, ik kom eigenlijk omdat hier ergens een plantje zou groeien waar je jonger van wordt. Enig idee waar ik moet zoeken?""Hm", gromt ze en begint met nijdige vegen de tap af te nemen, "als je niks wilde drinken wat kom je hier dan doen? Je houdt me van mijn werk, ik heb wel wat beters te doen dan met armoedzaaiers kletsen."
Het is duidelijk dat de conversatie hiermee abrupt beëindigd is, dus Lance besluit maar terug naar boven te gaan en zelf te zoeken.Dat blijkt gelukkig niet moeilijk, want zodra hij de hoek om loopt achter het gebouw, schitteren de peervormige vruchtjes hem al tegemoet, precies zoals Aria ze omschreven heeft.Aan een ander struikje ontwaart hij een opvallende bloem, die hij eigenlijk vooral om haar bizarre vorm plukt.
Het lijkt wel een doodshoofdje. Misschien leuk om te drogen thuis en in te lijsten.Inmiddels hongerig besluit hij de twee peertjes meteen maar op te peuzelen en net als hij naar zijn fiets wil lopen, hoort hij stemmen uit het mortuarium komen. Nieuwsgierig wandelt hij naar binnen, maar hoe hij ook zoekt, hij vindt niemand. Al met al maakt hij een fikse wandeling want de ruimte die dit pandje herbergt, blijkt nog veel indrukwekkender dan de bar. En net wanneer hij vreest dat hij misschien zelfs wel verdwaald is, klinkt er een harde knal en staat hij weer boven in het portaal.Een douche is geen overbodige luxe na dit avontuur, ook al komt de temperatuur helaas nooit boven net-niet-meer-ijskoud uit.
De tocht heeft hem in ieder geval een kostbaar zaadje opgeleverd, dat hij onmiddellijk verkoopt want hij kan toch niet tuinieren.
Maar dat durft Lance niet zo goed, het lijkt hem wijzer de auto meteen van de hand te doen en maar gewoon weer op zijn fiets te springen. Het is trouwens heerlijk weer; de avond is zacht en de naderende zomer hangt in de lucht, dus een straf is dat niet.Na het inmiddels bekende klimmetje de heuvel op waar de rijken wonen, bereikt hij na een half uurtje het adres dat hij op een briefje heeft geschreven en wil net aanbellen, als er iemand uit een limousine stapt en met kokette stapjes in zijn richting komt wandelen."Komt u voor mijn moeder?", vraagt ze met een hooghartig stemmetje, opent het hek en wenkt hem mee te komen. Zo makkelijk gaat dat kennelijk. Eenmaal binnen wandelt ze - zonder verder nog een woord te zeggen - door naar boven, terwijl Lala hem licht geamuseerd aankijkt.
"Ik had je eerder verwacht", zegt ze.
"Ik moest eerst nog iets afhandelen, maar nu ben ik volledig de jouwe", antwoordt Lance en geeft haar dan een lange romantische kus.Daarna maken ze verder nog weinig woorden vuil, maar gaan linea recta naar Lala's slaapkamer.
Onderweg pikt Lance tussen neus en lippen door even een leuk lampje mee, dat merkt ze vast niet, en dan nestelen ze zich comfortabel in haar riante hemelbed.Maar dan gaat het mis.
Net wanneer hij woorden in daden om wil gaan zetten, begint ze hem ineens ongemakkelijke vragen te stellen over geruchten aangaande promiscue gedrag, buitenechtelijke kinderen en diefstal en wanneer hij een en ander probeert te sussen, gaat ze hem ineens schoppen en wegduwen. Eigenlijk weet ze nog zo net niet of ze zich wel met hem wil inlaten en of hij wel geschikt is voor een respectabele vrouw als zijzelf. Waarop Lance vermoeid mompelt dat hij erg nodig naar de wc moet en dat ze zo wel verder praten, als ze wat gekalmeerd is.Als hij terugkeert in de slaapkamer is ze echter vertrokken, dus besluit hij maar gewoon te gaan slapen.
Beter dan riskeren dat hij het huis uitgeknikkerd wordt, morgen is ze hopelijk wel bijgetrokken.De volgende dag wordt hij gewekt door een hoop geschreeuw elders in het huis. Zijn gastvrouw heeft blijkbaar eerst langdurig een appeltje te schillen met haar dochter en als dat in der minne is geschikt, zijn de keukentegels aan de beurt. Lance doet zijn uiterste best zich aan deze luidruchtige onvriendelijkheden te onttrekken, want hoewel hij helaas op de een of andere manier geregeld conflicten aantrekt, heeft hij er een bloedhekel aan.Gelukkig is Lala hem inmiddels gunstiger gezind en negeert zelfs haar blaas om met hem het bed in te kunnen duiken, ditmaal zonder hem er weer uit te trappen. Waarna ze zich snel richting een royaal bubbelbad rept, terwijl Lance haar troep opruimt en dan naar huis gaat om de nacht in zijn eigen bed door te brengen.Hoewel hij blij is een eigen dak boven zijn hoofd te hebben, merkt hij dat het ook gepaard gaat met een zekere ontevredenheid die ontbrak toen hij niks had. Op de een of andere manier voelt hij zich niet prettig in zijn kale, oncomfortabele appartement. Zo begint de uitgebrande oven op zijn zenuwen te werken, maar een nieuwe kopen vindt hij zonde. Zijn logeerpartijen bij de rijken van Bridgeport hebben zijn wens om ooit ook zo te wonen versterkt, wat betekent dat sparen essentieel is. Alleen weet hij niet zo goed waar hij moet beginnen.In een opwelling besluit hij op zijn fiets te springen en eens te gaan onderzoeken of hij een geschikte stek kan vinden voor zijn toekomstige droomvilla. Hij heeft een oppepper nodig. Als hij zo'n plek kan vinden, dan zal zijn idylle daarmee hopelijk tastbaarder worden.Het wordt een prettig tochtje, waarbij hij oog voor detail blijft houden en elke keer even afstapt als hij in de berm of op een ver veldje iets meent te ontwaren dat hem geld kan opleveren. De frisse buitenlucht en de makkelijk verdiende inkomsten krikken zijn humeur dusdanig op, dat hij het na verloop van tijd zelfs op een vrolijk fluiten zet.Tegen de avond - op het moment dat hij net overweegt terug te keren - doemt onverwacht de boerderij op waar hij lang geleden een complete oogst heeft buitgemaakt. Het lijkt hem een nuttig plan eens te onderzoeken hoe de fruitgaard erbij staat.Ook hier blijkt genoeg te rapen en als hij zijn zakken gevuld heeft, wandelt hij naar de tractor, klimt erop en start de motor.Zijn hart slaat een slag over als hij afstapt en zijn oog ineens op een vrouw valt die hem vanuit haar voordeur met een verbaasde blik staat aan te staren.
"Hallo", grijnst hij ongemakkelijk en loopt naar haar toe. "Lance, aangenaam."
"Phoebe", antwoordt ze, "en niet zo heel aangenaam vrees ik. Mag ik mijn appels terug?""Maar natuurlijk, dat was de hele bedoeling", flikflooit Lance. "Ik zag je akkertje, ik zag de tractor en ik dacht hier woont vast een mooie jongedame die de hulp van een ijverige knecht goed kan gebruiken."
"Aaah", reageert ze en veinst enthousiasme. "Geef maar op dan, anders roep ik mijn man er even bij."Met tegenzin levert Lance zijn oogst af en knipoogt.
"Rustig, rustig, niet zo defensief. Nou, dan ga ik maar weer eens, prettige avond nog."Chagrijnig fietst hij terug naar de stad en besluit in een opwelling bij Aria langs te gaan. Hun dochtertje is inmiddels een peutertje en hoewel Lance weinig interesse heeft in zijn kinderschare, vormt kleine Lila een uitzondering. Wat vooral veroorzaakt wordt doordat hij het eigenlijk wel goed met haar moeder kan vinden nog steeds.Af en toe delen ze het bed, wat voor beide partijen een vrijblijvend karakter heeft, en ook voor de rest stelt ze geen eisen aan hem, zelfs niet wat betreft Lila. Voor Lance een noodzakelijk uitgangspunt binnen relaties. Als hij het leuk vindt zich over zijn dochter te ontfermen dan mag hij, zo niet dan is het ook goed.Vroeg in de ochtend staat hij op, gaat uitgebreid in bad en vertrekt voordat de dames wakker worden.De vorige avond heeft hij zich tijdens het eten beklaagd over zijn vorderende leeftijd. Binnenkort bereikt hij de veertig en hoewel het ouder worden hem op zich niet interesseert, maakt hij zich lichte zorgen of zijn plannen voor een eigen villa wel verwezenlijkt kunnen worden voordat hij in het bejaardenhuis belandt. Hoewel Aria het nogal vermakelijk vindt dat hij serieus denkt met niets doen ooit een villa te kunnen bekostigen, heeft ze hem toch een nuttige tip aan de hand gedaan en dus gaat hij nu vol goede moed op weg naar de begraafplaats. Daar zou namelijk een handig plantje groeien dat zijn levensduur ietsje kan oprekken."Loop het eerste gebouw voorbij", heeft ze gezegd, "de heuvel op naar een tweede gebouwtje. Als het goed is vind je ze daar. Hoop voor je dat het niet kaalgeplukt is."
Lance loopt over het grasveld tussen de graven door en wil net het tweede gebouwtje voorbij wandelen als hij binnen muziek hoort. Dat lijkt hem nogal opmerkelijk op een begraafplaats. Die levensvrucht kan nog wel even wachten, hij wil eerst een kijkje binnen nemen.Meerdere trappen voeren hem naar een kelder, waar hem een verrassing wacht.
"Wat een bijzondere plek om een bar te beginnen", zegt hij, terwijl hij op een kruk gaat zitten. "Wie zijn je stamgasten? Geesten?"
De barjuffrouw wijst naar een stenen bed, net zo een als hij bij de Hemlocks heeft zien staan.
"Onder andere", zegt ze, "en de vampiers. Maar levende gasten zijn ook welkom hoor. Kan ik je iets te drinken aanbieden?"
Ze glimlacht schalks.Lance bedankt vriendelijk.
"Nee dank je, ik kom eigenlijk omdat hier ergens een plantje zou groeien waar je jonger van wordt. Enig idee waar ik moet zoeken?""Hm", gromt ze en begint met nijdige vegen de tap af te nemen, "als je niks wilde drinken wat kom je hier dan doen? Je houdt me van mijn werk, ik heb wel wat beters te doen dan met armoedzaaiers kletsen."
Het is duidelijk dat de conversatie hiermee abrupt beëindigd is, dus Lance besluit maar terug naar boven te gaan en zelf te zoeken.Dat blijkt gelukkig niet moeilijk, want zodra hij de hoek om loopt achter het gebouw, schitteren de peervormige vruchtjes hem al tegemoet, precies zoals Aria ze omschreven heeft.Aan een ander struikje ontwaart hij een opvallende bloem, die hij eigenlijk vooral om haar bizarre vorm plukt.
Het lijkt wel een doodshoofdje. Misschien leuk om te drogen thuis en in te lijsten.Inmiddels hongerig besluit hij de twee peertjes meteen maar op te peuzelen en net als hij naar zijn fiets wil lopen, hoort hij stemmen uit het mortuarium komen. Nieuwsgierig wandelt hij naar binnen, maar hoe hij ook zoekt, hij vindt niemand. Al met al maakt hij een fikse wandeling want de ruimte die dit pandje herbergt, blijkt nog veel indrukwekkender dan de bar. En net wanneer hij vreest dat hij misschien zelfs wel verdwaald is, klinkt er een harde knal en staat hij weer boven in het portaal.Een douche is geen overbodige luxe na dit avontuur, ook al komt de temperatuur helaas nooit boven net-niet-meer-ijskoud uit.
De tocht heeft hem in ieder geval een kostbaar zaadje opgeleverd, dat hij onmiddellijk verkoopt want hij kan toch niet tuinieren.