Generatie 11 - deel 8, Liefde zoekt een weg
Nu Gérard op de middelbare school zat, kon hij het niet helpen dat hij langzamerhand Diane met andere ogen ging bekijken. Elke keer dat ze in gesprek waren begon hij te blozen en te stotteren, en dat bracht het meisje - dat toch een paar jaar ouder was dan hij - weer in verlegenheid.Edouard, wiens zintuigen erop gespitst waren de zwakheden van anderen op te sporen, had het al heel snel in de gaten en zodra Diane weg was, begon hij Gérard uit te lachen. "Gérard is op Diáááne, Gérard is op Diáááne!", giechelde hij onaangenaam, terwijl hij recht voor zijn halfbroer ging staan.Met een kille blik keek Gérard hem aan. "Wat ben jij toch een akelig kereltje aan het worden", zei hij. "Moet je dat nou zien staan in zijn zwembroek. Waarom heb je een zwembroek aan midden op de dag, loser?"Even was Edouard uit het veld geslagen, maar toen vloog hij de boze tiener aan. Natuurlijk was het kleine mannetje geen partij voor Gérard en het gevecht was dan ook spoedig afgelopen. "Doe iets aan dat ettertje, mam, want anders doe ik het", snauwde Gérard, toen hij in de gang zijn moeder tegenkwam.Die vloog de kamer in, zonder feitelijk te weten wat er was voorgevallen, gaf Edouard een uitbrander en stuurde hem de hoek in. "Ga jij daar maar even na staan denken, verveel!", tierde ze, radeloos van woede en drift.Edouard had meer dan een uur staan bokken en mompelen, toen Sacha hem daar vond. "Ik wil niet weten wat je op je kerfstok hebt", bromde hij. "Ga wat eten en dan direct naar je bed."Nu haar kinderen groter werden, nam Camille een belangrijke beslissing. Het schilderen voor de kost beviel haar niet en omdat ze zich sinds kort op het koken gestort had, ging ze solliciteren bij de bistro. Onmiddellijk werd ze aangenomen als kokshulp en vol ijver studeerde ze verder om een goede kokkin te worden. Het duurde dan ook niet lang of ze slaagde erin haar eerste perfecte maaltijd te bereiden. Wel jammer dat ze vergat hem in de koelkast te zetten, zodat hij de volgende dag groen walmend op het aanrecht stond.Een paar dagen later ging Camille's telefoon. Ze herkende het nummer inmiddels: het was haar zus, die nu alweer een tijdje in Riverview woonde. Tot dusver had ze de boot afgehouden, iedere keer dat Myriam belde, en ze begon het langzamerhand zat te worden."Myriam, stop nou eens met ons te stalken. We willen je nooit meer zien, is dat zo moeilijk om te volgen?" Even luisterde ze naar de stem aan de andere kant van de lijn, zuchtte toen en zei: "Nou, okay, ik zal voor een keertje met je praten, als je ons daarna met rust laat. Maar jij komt niet hier, ik kom wel naar jou."De volgende dag, op woensdag had ze vrij, reed ze naar Myriams huis en met lood in haar schoenen liep ze het tuinpad op. Het was heel wat jaar geleden dat ze haar tweelingzus voor het laatst gezien had en de omstandigheden waren toen niet al te gezellig geweest. Myriam had haar, na een jeugd vol pesterijen, diep gekwetst en Camille had zichzelf plechtig beloofd dat ze haar nooit meer hoefde te zien.Maar het leven zit vol verrassingen. Myriam ontving haar en Camille kreeg het gevoel dat haar zus zowaar blij was haar te zien. "Ik wil jullie niet stalken", legde Myriam uit. "Maar we zijn toch zussen? We hoeven geen vriendinnen te worden, maar je hoeft me toch niet volledig uit je leven te verbannen?" Nou was dat wat Camille eigenlijk precies wel wilde, maar nu ze daar zo stond moest ze bekennen dat ze, ondanks alles, nog steeds een band voelde. Ze dronken dus een kop koffie en daarna ging ze enigszins verward naar huis."Ik haat haar en toch hou ik van haar, is dat gek?", vroeg ze 's avonds aan Sacha. "Heel gek, maar ik snap het wel", lachte die. "Het blijft je zus." Toen Myriam echter de volgende dag alweer op de stoep vond, vond Camille het moeilijk om haar houding te bepalen. "Ik weet niet wat je van me wil, Myriam, en ik weet ook niet wat ik wil. Geef me wat ruimte!" "Ik wil alleen even met Sacha praten", legde Myriam uit. "Is hij thuis?"Sacha was inderdaad thuis en even later stond hij wat beduusd Myriams hand te schudden. "Alles goed?", mompelde de vrouw die een jaar lang onder valse voorwendselen zijn huisgenote was geweest, waarna ze zich bruusk wegdraaide en haar zus uitdaagde voor een potje schaak.Bevreemd keek Sacha de twee vrouwen aan en zei toen: "Nou, ik ga hoor. Dag!"
"Wat ga je doen?", vroeg Camille verstrooid.
"Uit eten met mijn vader, dat had ik toch gezegd?"
"Oh ja! Veel plezier en doe hem de groeten."Alexandre was nu elf maanden weduwnaar en dat viel hem heel zwaar. Sacha en Diane gingen geregeld bij hem langs of nodigden hem uit om komen te eten. Dan probeerde de oude man het gezellig te maken, maar zijn blik dwaalde constant af en het was duidelijk dat hij Siobhán verschrikkelijk miste.Ook nu werd het een gemoedelijke avond. Vader en zoon, lekker eten, de nectar vloeide rijkelijk en langzamerhand begon Alexandre over vroeger te vertellen. Over zijn leven als ongebonden vrijbuiter, de avonturen die hij had beleefd, de landen die hij had bezocht, de vrouwen die zijn pad hadden gekruist, de ontmoetingen met hun jaloerse echtgenoten. Zijn ogen lichtten even ondeugend op bij de herinnering. En natuurlijk vertelde hij over zijn vrienden thuis in Champs les Sims, over Gérard en Valérie en tenslotte landde hij aan bij het moment dat hij Siobhán had leren kennen."Ze was zo mooi en zo apart, je moeder. Met haar donkerrode haren en die grote grijze ogen zo vol levenslust en zucht naar avontuur. Ik was een arme ouwe sloeber toen, genietend van mijn nadagen, ik kon niet eens een eigen huisje betalen. Ik woonde in bij een vervelende chagrijn. En toen wervelde zij op een dag binnen. Het was alsof de bliksem insloeg."Hierna werd hij stil en Sacha zweeg ook. Ze zaten nog een tijdje en toen vroeg hij om de rekening ("Och, maar u hoeft natuurlijk niet het volledige bedrag te betalen, meneer Kobayne!") en even later stonden ze buiten. En alsof het zo gepland was stapte Alexandre precies op dat moment over naar het hiernamaals."Dag jongen, geef je zussen nog een knuffel van mij", kon hij nog net uitbrengen en toen stond Sacha helemaal alleen op het terras.En hoewel hij niet anders kon dan vrede hebben met zijn vaders dood - de goede man was 171 jaar geworden - had hij het erg moeilijk.
Hij was nu wees. Niemands kind meer.Na de begrafenis stond hij nog wat na te praten met Juliette en Diane en op een gegeven moment viel de laatste - om volkomen duistere redenen - ineens uit tegen haar zus. "Ik vind wel dat jij erg weinig naar papa ging, Juliette! Sacha en ik gingen bijna elke dag. Waarom was je zo egoïstisch en heb je hem in de steek gelaten!!?"Juliette slikte moeilijk, zei met trillende stem dat ze hier geen zin in had en wandelde weg."Diane, wat ontzettend onrechtvaardig is dit!", zei Sacha streng. "Zo ken ik jou niet. Jij bent veel jonger dan wij, Juliette heeft haar werk, haar eigen leven, en ze ging geregeld naar papa. Dat ik zo vaak bij hem kwam, was vooral omdat jij bij ons woont en nog kind bent. Ach, ik heb geen zin om het uit te leggen ook."De waarheid was, dat Diane het moeilijk had. Niet alleen was ze op haar zestiende haar beide ouders kwijt, er was ook een complicatie in haar leven. Diane was verliefd. De gevoelens die Gérard voor haar had bleken niet alleen van zijn kant te komen.Aanvankelijk toomden ze hun gevoelens in en beperkten zich tot onschuldige stoeipartijtjes. Maar op een dag, toen ze thuiskwamen uit school en het huis leeg vonden, was het in de hal per ongeluk verder gegaan dan dat.Het probleem lag niet zozeer in het leeftijdsverschil of het feit dat ze onder een dak leefden. Maar Diane en Gérard waren volle neef en nicht van elkaar. Zijn vader was de broer van haar moeder. Ze deden er dus alles aan om hun liefde te onderdrukken, maar na die eerste kus was er geen houden meer aan. Stiekem en zonder dat iemand in huis het zou merken zochten ze elkaar telkens op, maakten samen huiswerk en zorgden dat ze vaak alleen waren.Maar dat verborgen leven leunde zwaar op hen. Ze hadden geen idee hoe dit verder moest en voelden zich zowel gelukkig als slecht.Evelyn en Edouard ontging dit alles. Evelyn leefde zijn eigen leventje, ontweek steeds behendiger de plagerijen van zijn broer en speelde veel alleen.En Edouard, Edouard leek niet gelukkig. Routineus bleef hij vallen zetten en standjes ontvangen, maar langzamerhand begon hij zich buiten het gezin te manoeuvreren.Op een avond vond Sacha hem weer eens ergens alleen in een hoekje, in zichzelf pratend, en in plaats van weg te gaan sprak hij hem aan: "Wat zit je hier toch alleen te zitten, ventje. Het is al laat, je moet eigenlijk naar bed. Waarom heb je je pyjama nog niet aan?"
"Ik kan toch niet slapen en ik slaap trouwens liever in mijn mooie pak, mag ik?", antwoordde Edouard nurks.
"Zal ik je anders een verhaaltje voorlezen? Dan val je uiteindelijk vanzelf in slaap. Dan kiezen we een dodelijk saai boek uit en mijn stem doet de rest."Edouard moest zowaar lachen om het grapje en even later lag hij in het bed van zijn ouders te luisteren, terwijl zijn ogen kinderlijk blij straalden.Niet veel later begon hij inderdaad te knikkebollen en viel in slaap. Sacha gaf hem een vertederde kus en ging Camille vertellen dat hij of zij die nacht in een stapelbed ging doorbrengen.De volgende ochtend, de kinderen waren al naar school, kwam hij thuis van nachtdienst en ging naast Camille liggen, die lekker lag uit te slapen. "Er zijn een paar dingen waar ik het met je over wil hebben", zei Sacha nadat hij haar wakker had gemaakt. Camille knikte."Allereerst een vraag: waarom denk je dat Miriam hierheen is gekomen?"
"Om ons tot last te zijn, zoals altijd", bromde Camille.
"Ik denk het niet", zei Sacha rustig. "Ik denk dat ze je nodig heeft. Ik denk dat ze, in al haar kwaadaardigheid, gewoon verschrikkelijk eenzaam is. En het is niet voor niets dat ze je op is gaan zoeken toen je ouders waren overleden. Ze heeft waarschijnlijk niemand meer."Even zweeg hij, slaakte een diepe zucht en ging toen verder: "En dat brengt me bij Edouard. Edouard heeft - het spijt me dat ik het zo moet zeggen - bepaalde trekken van je vader geërfd." Camille knikte weer, verdrietig."Maar ik denk echt dat je er niet goed aan doet - hoe begrijpelijk ook - constant overeenkomsten met je eigen jeugd te gaan zoeken. Want er zijn ook verschillen. Myriam had een ouder die kwaadaardig was, Edouard niet. En bovendien denk ik dat Myriam zich net zo afgewezen en alleen heeft gevoeld als Edouard. Helemaal toen ze op een gegeven moment naar kostschool werd gestuurd. Ze moet zich ontzettend in de steek gelaten hebben gevoeld. En misschien daarom wel kwam ze extra vals terug. We zullen het nooit weten, maar het kan.En misschien is dat ook wel de reden geweest dat ze hier een jaar lang jouw plek heeft ingenomen. Ze was waarschijnlijk jaloers op je en wilde jouw leven leiden, met mensen die om je gaven. Ik wil dat Edouard niet aandoen. Hij is mijn kind en ik hou van hem. Ik laat hem niet in de steek, hoe moeilijk zijn karakter misschien ook is. Kwaadaardige mensen zitten zichzelf misschien nog wel meer in de weg dan ons."
En weer knikte Camille, heel langzaam. "Misschien heb je gelijk. Ja, ik denk dat je gelijk hebt", zei ze.Een tijdje was het stil en toen vervolgde ze: "En wat doen we met Gérard en Diane?"
Geschrokken keek Sacha haar aan. "Heb je het ook door?", vroeg hij. En toen: "We doen niets. Misschien is het kalverliefde. Dan gaat het vanzelf weer over. En misschien is het echte liefde. En daar ga ik echt niet tussen zitten. De tijd zal het leren."
"Wat ga je doen?", vroeg Camille verstrooid.
"Uit eten met mijn vader, dat had ik toch gezegd?"
"Oh ja! Veel plezier en doe hem de groeten."Alexandre was nu elf maanden weduwnaar en dat viel hem heel zwaar. Sacha en Diane gingen geregeld bij hem langs of nodigden hem uit om komen te eten. Dan probeerde de oude man het gezellig te maken, maar zijn blik dwaalde constant af en het was duidelijk dat hij Siobhán verschrikkelijk miste.Ook nu werd het een gemoedelijke avond. Vader en zoon, lekker eten, de nectar vloeide rijkelijk en langzamerhand begon Alexandre over vroeger te vertellen. Over zijn leven als ongebonden vrijbuiter, de avonturen die hij had beleefd, de landen die hij had bezocht, de vrouwen die zijn pad hadden gekruist, de ontmoetingen met hun jaloerse echtgenoten. Zijn ogen lichtten even ondeugend op bij de herinnering. En natuurlijk vertelde hij over zijn vrienden thuis in Champs les Sims, over Gérard en Valérie en tenslotte landde hij aan bij het moment dat hij Siobhán had leren kennen."Ze was zo mooi en zo apart, je moeder. Met haar donkerrode haren en die grote grijze ogen zo vol levenslust en zucht naar avontuur. Ik was een arme ouwe sloeber toen, genietend van mijn nadagen, ik kon niet eens een eigen huisje betalen. Ik woonde in bij een vervelende chagrijn. En toen wervelde zij op een dag binnen. Het was alsof de bliksem insloeg."Hierna werd hij stil en Sacha zweeg ook. Ze zaten nog een tijdje en toen vroeg hij om de rekening ("Och, maar u hoeft natuurlijk niet het volledige bedrag te betalen, meneer Kobayne!") en even later stonden ze buiten. En alsof het zo gepland was stapte Alexandre precies op dat moment over naar het hiernamaals."Dag jongen, geef je zussen nog een knuffel van mij", kon hij nog net uitbrengen en toen stond Sacha helemaal alleen op het terras.En hoewel hij niet anders kon dan vrede hebben met zijn vaders dood - de goede man was 171 jaar geworden - had hij het erg moeilijk.
Hij was nu wees. Niemands kind meer.Na de begrafenis stond hij nog wat na te praten met Juliette en Diane en op een gegeven moment viel de laatste - om volkomen duistere redenen - ineens uit tegen haar zus. "Ik vind wel dat jij erg weinig naar papa ging, Juliette! Sacha en ik gingen bijna elke dag. Waarom was je zo egoïstisch en heb je hem in de steek gelaten!!?"Juliette slikte moeilijk, zei met trillende stem dat ze hier geen zin in had en wandelde weg."Diane, wat ontzettend onrechtvaardig is dit!", zei Sacha streng. "Zo ken ik jou niet. Jij bent veel jonger dan wij, Juliette heeft haar werk, haar eigen leven, en ze ging geregeld naar papa. Dat ik zo vaak bij hem kwam, was vooral omdat jij bij ons woont en nog kind bent. Ach, ik heb geen zin om het uit te leggen ook."De waarheid was, dat Diane het moeilijk had. Niet alleen was ze op haar zestiende haar beide ouders kwijt, er was ook een complicatie in haar leven. Diane was verliefd. De gevoelens die Gérard voor haar had bleken niet alleen van zijn kant te komen.Aanvankelijk toomden ze hun gevoelens in en beperkten zich tot onschuldige stoeipartijtjes. Maar op een dag, toen ze thuiskwamen uit school en het huis leeg vonden, was het in de hal per ongeluk verder gegaan dan dat.Het probleem lag niet zozeer in het leeftijdsverschil of het feit dat ze onder een dak leefden. Maar Diane en Gérard waren volle neef en nicht van elkaar. Zijn vader was de broer van haar moeder. Ze deden er dus alles aan om hun liefde te onderdrukken, maar na die eerste kus was er geen houden meer aan. Stiekem en zonder dat iemand in huis het zou merken zochten ze elkaar telkens op, maakten samen huiswerk en zorgden dat ze vaak alleen waren.Maar dat verborgen leven leunde zwaar op hen. Ze hadden geen idee hoe dit verder moest en voelden zich zowel gelukkig als slecht.Evelyn en Edouard ontging dit alles. Evelyn leefde zijn eigen leventje, ontweek steeds behendiger de plagerijen van zijn broer en speelde veel alleen.En Edouard, Edouard leek niet gelukkig. Routineus bleef hij vallen zetten en standjes ontvangen, maar langzamerhand begon hij zich buiten het gezin te manoeuvreren.Op een avond vond Sacha hem weer eens ergens alleen in een hoekje, in zichzelf pratend, en in plaats van weg te gaan sprak hij hem aan: "Wat zit je hier toch alleen te zitten, ventje. Het is al laat, je moet eigenlijk naar bed. Waarom heb je je pyjama nog niet aan?"
"Ik kan toch niet slapen en ik slaap trouwens liever in mijn mooie pak, mag ik?", antwoordde Edouard nurks.
"Zal ik je anders een verhaaltje voorlezen? Dan val je uiteindelijk vanzelf in slaap. Dan kiezen we een dodelijk saai boek uit en mijn stem doet de rest."Edouard moest zowaar lachen om het grapje en even later lag hij in het bed van zijn ouders te luisteren, terwijl zijn ogen kinderlijk blij straalden.Niet veel later begon hij inderdaad te knikkebollen en viel in slaap. Sacha gaf hem een vertederde kus en ging Camille vertellen dat hij of zij die nacht in een stapelbed ging doorbrengen.De volgende ochtend, de kinderen waren al naar school, kwam hij thuis van nachtdienst en ging naast Camille liggen, die lekker lag uit te slapen. "Er zijn een paar dingen waar ik het met je over wil hebben", zei Sacha nadat hij haar wakker had gemaakt. Camille knikte."Allereerst een vraag: waarom denk je dat Miriam hierheen is gekomen?"
"Om ons tot last te zijn, zoals altijd", bromde Camille.
"Ik denk het niet", zei Sacha rustig. "Ik denk dat ze je nodig heeft. Ik denk dat ze, in al haar kwaadaardigheid, gewoon verschrikkelijk eenzaam is. En het is niet voor niets dat ze je op is gaan zoeken toen je ouders waren overleden. Ze heeft waarschijnlijk niemand meer."Even zweeg hij, slaakte een diepe zucht en ging toen verder: "En dat brengt me bij Edouard. Edouard heeft - het spijt me dat ik het zo moet zeggen - bepaalde trekken van je vader geërfd." Camille knikte weer, verdrietig."Maar ik denk echt dat je er niet goed aan doet - hoe begrijpelijk ook - constant overeenkomsten met je eigen jeugd te gaan zoeken. Want er zijn ook verschillen. Myriam had een ouder die kwaadaardig was, Edouard niet. En bovendien denk ik dat Myriam zich net zo afgewezen en alleen heeft gevoeld als Edouard. Helemaal toen ze op een gegeven moment naar kostschool werd gestuurd. Ze moet zich ontzettend in de steek gelaten hebben gevoeld. En misschien daarom wel kwam ze extra vals terug. We zullen het nooit weten, maar het kan.En misschien is dat ook wel de reden geweest dat ze hier een jaar lang jouw plek heeft ingenomen. Ze was waarschijnlijk jaloers op je en wilde jouw leven leiden, met mensen die om je gaven. Ik wil dat Edouard niet aandoen. Hij is mijn kind en ik hou van hem. Ik laat hem niet in de steek, hoe moeilijk zijn karakter misschien ook is. Kwaadaardige mensen zitten zichzelf misschien nog wel meer in de weg dan ons."
En weer knikte Camille, heel langzaam. "Misschien heb je gelijk. Ja, ik denk dat je gelijk hebt", zei ze.Een tijdje was het stil en toen vervolgde ze: "En wat doen we met Gérard en Diane?"
Geschrokken keek Sacha haar aan. "Heb je het ook door?", vroeg hij. En toen: "We doen niets. Misschien is het kalverliefde. Dan gaat het vanzelf weer over. En misschien is het echte liefde. En daar ga ik echt niet tussen zitten. De tijd zal het leren."