Lance's Lot - deel 23, Dag in dag uit
Een beetje overdonderd staart Jeannie hem aan en zet aarzelend een stap naar achteren, waarna er een diepe ongemakkelijke stilte valt. Na een minuutje heen en weer schuifelen en naar de grond staren, beveelt Lance haar dus maar weer terug haar lamp in - beschaamd en in de war - om die daarna achterin een van zijn keukenkastjes te schuiven. Vast van plan hem er voorlopig niet meer uit te halen. Niet dat hij beledigd is, maar hij vindt het bijzonder onprettig te merken dat ze emotioneel vat op hem begint te krijgen en hij vervloekt zijn moment van zwakte.Omdat hij zich de dagen daarna erop betrapt dat hij de godganse dag aan haar loopt de denken - wat is dit voor onzin, ze is niet eens bijzonder mooi, eerder een beetje gewoontjes op haar uitbundige kleur na - verzint hij van alles om maar bezig te zijn. Zo maakt hij lange wandelingen door het centrum, waar zelfs een lange mopperpartij van Jonas hem niet onwelkom is omdat het hem afleidt. Het is gemeen, maar hij schept er genoegen in de jongen net genoeg uit zijn tent te lokken om hem op te fokken, zonder dat het op een vechtpartij uitloopt. Een zorgvuldige balans vindend tussen steekjes onder water en geveinsde desinteresse.Verder is het festivalterrein inmiddels zomerklaar gemaakt, wat betekent dat er altijd wel iemand te vinden is die een balletje met hem wil trappen. In zijn jeugd was Lance geen onverdienstelijke voetballer en blijkbaar heeft hij de kunst nog niet verleerd.Voorts heeft hij een wat onfortuinlijke date met Belisama, moet hij voor loodgieter spelen in zijn eigen keuken, vertoont zijn koelkast kuren en vermaakt hij zich met zijn nieuwe speeltje door gestolen voorwerpjes in goud om te zetten. Helaas brengen die blokken relatief weinig op, maar bij elkaar opgeteld is het toch best een aardig bedrag.Ook zijn dagelijkse krantje levert op die manier een leuke bijdrage. Nooit meer zwerven die slordig en vergeten in zijn voortuin, maar ze worden trouw iedere ochtend opgeraapt, vluchtig gelezen en daarna op efficiënte wijze gerecycled.En dan breekt op een ochtend het moment aan dat hij zich eenzaam voelt en een beetje sip en en in de steek gelaten."Was je boos op me?", vraagt ze onmiddellijk.
"Nee, waarom?", antwoordt hij nonchalant.
"Ok, gelukkig. Volgens mij kunnen we namelijk veel beter gewoon vrienden zijn."
"Dat denk ik ook", beaamt hij, waarop ze zich omdraait en nieuwsgierig naar zijn nieuwe spullen kijkt. De Steen der Wijzen en de laptop.
"Mag ik het ook een proberen?", vraagt ze, nadat Lance haar heeft getoond wat een computer is en hoe die werkt.
"Tuurlijk, ga je gang."Een tijdje typt ze zoektermen in en reageert met blijde kirretjes op de websites waar die haar heen voeren, zonder ze overigens verder echt te bekijken, en dan valt haar oog ineens op de zonsteen die op hetzelfde tafeltje ligt."Mooi!", bewondert ze, "die gaat vast veel opbrengen. Hoe kom je eraan? Gestolen?"
"Nee, eerlijk gevonden ergens en laten slijpen", bromt hij. En dan, na een paar minuten waarin ze verder gaat met surfen, een beetje onverstaanbaar: "Het was bedoeld als cadeautje."
"Zo, duur cadeautje dan", reageert ze zonder op te kijken. "En een romantisch cadeautje ook nog, tenminste, ik neem aan dat de vorm geen toeval is. Voor wie?" Ze zegt het luchtig maar hij meent toch een zweempje jaloezie te bespeuren.
"Voor jou."
"Voor... mij?" Verward staat ze op en staart naar de zonsteen. "Dat is een mooi cadeau Lance. Dank je. Ik... kan hem alleen helaas niet meenemen in mijn lamp.""Dat is spijtig. Dan moet je hem maar laten liggen daar, maar hij is van jou."Ze draait zich om, met een vreemde uitdrukking op haar gezicht. Dan zegt ze langzaam, bijna alsof iets haar tegenhoudt: "Je cadeau betekent veel voor me en ik wil graag wat terug doen. Heb je een wens? Zeg het maar."
Verbaasd schudt hij zijn hoofd. Wat zou ze hem moeten geven, ze heeft niks. "Dat is helemaal niet nodig", zegt hij. "Beschouw het maar gewoon als een teken van vriendschap."
"Is er dan werkelijk niks dat je graag zou willen?", dringt ze aan.
Hij denkt even na en glimlacht dan wrang. "Oh ja, genoeg, maak je geen zorgen. Maar waar haal je het geld vandaan? En als het gaat om een ander soort gift, we hebben net besloten dat we beter gewoon vrienden kunnen zijn.""Maar is er dan niks anders wat je graag zou willen? Ergens waar je naar verlangt?"
Het komt een beetje vreemd haar mond uit. Alsof ze hem in een bepaalde richting probeert sturen zonder uit te willen spreken welke precies. Helemaal snappen doet hij haar niet, maar hij besluit het spelletje maar mee te spelen en uiteindelijk komt het er heftiger uit dan beoogd.
"Och kind, weet je wat ik dolgraag zou willen? Echt het liefst zou willen? De tijd stilzetten. Zodat ik de ruimte en de gelegenheid zou krijgen mijn huis comfortabeler en gezelliger te maken, voordat ik te oud en te gebrekkig ben om er nog plezier van te hebben. Maar ja..."Ze glimlacht en heel even denkt hij een wit lichtje achter haar ogen te zien dansen.
"Eigenlijk zou je dus gewoon graag wat langer willen leven", concludeert ze.
"Ja, zo zou je het kunnen zeggen. Ik zou dolgraag mijn oude dag uitstellen en langer leven."Met een zucht wil hij zich van haar afkeren, als hij zich wezenloos schrikt. Jeannie komt langzaam los van de grond met bliksemende ogen en heft dreigend haar armen, terwijl ze hem strak aankijkt. Het ziet er buitengewoon eng uit, alsof ze ineens bezeten is door de duivel, en voor een moment vreest Lance serieus dat ze hem gaat vervloeken. Dan voelt hij hoe er ineens een uitzonderlijke kracht door zijn lijf stroomt en hij zou kunnen zweren dat hijzelf ook even zweeft. Hij heeft geen idee hoe lang hij daar hangt maar wanneer hij weer bij zijn positieven komt, voelt hij zich stukken beter dan daarvoor.Lance heeft geen idee wat ze precies gedaan heeft en als hij ernaar vraagt krijgt hij geen antwoord. Met een vriendelijk gezichtje vraagt ze of ze weer op de computer mag waarop hij knikt en besluit het verder maar te laten rusten.De daaropvolgende dagen voelt hij zich buitengewoon energiek, het lijkt alsof ze hem een soort powerboost heeft gegeven. Hij heeft zowaar zin om eens wat energie te steken in het vinden van een baan, je bent immers zo oud als je je voelt? En omdat hij zich zijn korte flirt met het acteurschap herinnert - de commercial die hem een aardige gage opleverde - besluit hij wat geld te steken in een workshop toneelspelen.Het is al laat eer hij naar buiten komt, niet onverdeeld enthousiast. Acteren is moeilijker dan hij dacht en bovendien kan hij er slecht tegen constant op zijn vingers te worden getikt en iets over te moeten doen."Wat heb je binnen gedaan? Heb je acteursaspiraties? Kunnen we de illustere Lance Lott binnenkort op het witte doek bewonderen?"
Die paparazzi zijn om gek van te worden.
"Wie weet, ik zou de tabloids in de gaten houden als ik jou was. Oh, wacht, die vul je zelf. Met onzin."In plaats van naar huis of de kroeg, rijdt hij naar de vuildump om wat rond te scharrelen tussen het afval. Wie weet vindt hij iets wat hij min of meer kan opknappen om er daarna goed geld mee te verdienen."Ah, je bent je aan het voorbereiden op een hoofdrol zie ik. Method acting, hoe gaat de film heten? My Life as a Tramp? Me dunkt dat je daar praktijkervaring genoeg voor hebt opgedaan."
"Ben je me nou gevolgd? Het moet niet zieliger worden. Zou je me voor een keer gewoon met rust kunnen laten?"Als ze is vertrokken sleept hij wat dingen mee zijn auto in en zet ze thuis boven neer. Een paar weken staat het in een kamertje, maar dan moet hij bekennen dat het geen zin heeft. Een oud vergaan tafeltje, een kapotte gelukskoekjesmachine, een linnenkastje met kapotte laden, het gaat veel teveel tijd en geld kosten om die weer een beetje toonbaar te maken. Dus uiteindelijk gooit hij alles weer in zijn auto en brengt het terug naar de schroothoop. Een tikje moedeloos want die acteurscarrière wordt dus ook niks. Hij heeft geen idee wat hij moet doen om aan geld te komen, het blijft krabbelen in de marge wat hij doet. Hij zou zo graag eens een enorme slag slaan, net als indertijd met die loterij. Maar hij heeft geen idee hoe.Op liefdesgebied begint hij een beetje in te zakken merkt hij. Geregeld loopt hij vroegere liefjes tegen het lijf, maar allemaal heeft hij voorgesteld gewoon vrienden te zijn en eigenlijk vindt hij dat wel heel erg rustig. Hij vraagt zich stiekem af of het met Jeannie te maken heeft, wier lamp inmiddels weer veilig opgeborgen is in het keukenkastje, maar dat soort gedachten onderdrukt hij altijd weer snel.Af en toe krijgt hij een klusje en omdat hij inmiddels een gerenommeerd mixoloog is, leveren die opdrachten best wat op tegenwoordig. En hoewel hij zich had voorgenomen eerst te sparen om een hele verdieping in te kunnen richten, kan hij het toch niet laten een open haard te laten bouwen zodra er genoeg op zijn rekening staat. Dat is voor hem altijd het symbool van rijkdom geweest, dus er een bezitten heeft een bijzondere betekenis voor hem. Bovendien blijft hij geconfronteerd worden met de eindigheid van het leven en wat heeft hij eraan als zijn geld keurig op een bankrekening met hem mee het graf in gaat, terwijl hij er ook van kan genieten.Met die haard loopt het vervolgens bijna nog lelijk af en als Lance die ochtend niet toevallig vroeg wakker zou zijn geworden met een vreemde lucht in zijn neus, dan zou zijn einde dichterbij zijn geweest dan hij ooit had kunnen bevroeden.Zodra de brand geblust is, pakt hij zijn gereedschapskist en maakt de haard meteen brandveilig.
Stom dat hij dat niet meteen gedaan heeft.Hoewel er gelukkig geen spullen verbrand zijn, is de schade aan zijn vloer aanzienlijk.
Een deel kan hij gelukkig wegboenen, maar een paar plekjes krijgt hij helaas niet schoon.En zo kabbelt Lance's leventje voort. Dag in, dag uit. Geld druppelt binnen maar vliegt net zo snel zijn zak weer uit, zijn huis blijft kaal, met zijn kinderen heeft hij matig contact op River na en Jeannie zit veilig opgesloten in haar lamp.Zijn grootste wens is vervuld, hij bezit een huis op de berg op het mooiste plekje van Bridgeport met uitzicht over de stad.
En natuurlijk blijft er altijd wat te wensen over, maar daar kan Lance mee leven. Want wat is een man zonder wensen?
"Nee, waarom?", antwoordt hij nonchalant.
"Ok, gelukkig. Volgens mij kunnen we namelijk veel beter gewoon vrienden zijn."
"Dat denk ik ook", beaamt hij, waarop ze zich omdraait en nieuwsgierig naar zijn nieuwe spullen kijkt. De Steen der Wijzen en de laptop.
"Mag ik het ook een proberen?", vraagt ze, nadat Lance haar heeft getoond wat een computer is en hoe die werkt.
"Tuurlijk, ga je gang."Een tijdje typt ze zoektermen in en reageert met blijde kirretjes op de websites waar die haar heen voeren, zonder ze overigens verder echt te bekijken, en dan valt haar oog ineens op de zonsteen die op hetzelfde tafeltje ligt."Mooi!", bewondert ze, "die gaat vast veel opbrengen. Hoe kom je eraan? Gestolen?"
"Nee, eerlijk gevonden ergens en laten slijpen", bromt hij. En dan, na een paar minuten waarin ze verder gaat met surfen, een beetje onverstaanbaar: "Het was bedoeld als cadeautje."
"Zo, duur cadeautje dan", reageert ze zonder op te kijken. "En een romantisch cadeautje ook nog, tenminste, ik neem aan dat de vorm geen toeval is. Voor wie?" Ze zegt het luchtig maar hij meent toch een zweempje jaloezie te bespeuren.
"Voor jou."
"Voor... mij?" Verward staat ze op en staart naar de zonsteen. "Dat is een mooi cadeau Lance. Dank je. Ik... kan hem alleen helaas niet meenemen in mijn lamp.""Dat is spijtig. Dan moet je hem maar laten liggen daar, maar hij is van jou."Ze draait zich om, met een vreemde uitdrukking op haar gezicht. Dan zegt ze langzaam, bijna alsof iets haar tegenhoudt: "Je cadeau betekent veel voor me en ik wil graag wat terug doen. Heb je een wens? Zeg het maar."
Verbaasd schudt hij zijn hoofd. Wat zou ze hem moeten geven, ze heeft niks. "Dat is helemaal niet nodig", zegt hij. "Beschouw het maar gewoon als een teken van vriendschap."
"Is er dan werkelijk niks dat je graag zou willen?", dringt ze aan.
Hij denkt even na en glimlacht dan wrang. "Oh ja, genoeg, maak je geen zorgen. Maar waar haal je het geld vandaan? En als het gaat om een ander soort gift, we hebben net besloten dat we beter gewoon vrienden kunnen zijn.""Maar is er dan niks anders wat je graag zou willen? Ergens waar je naar verlangt?"
Het komt een beetje vreemd haar mond uit. Alsof ze hem in een bepaalde richting probeert sturen zonder uit te willen spreken welke precies. Helemaal snappen doet hij haar niet, maar hij besluit het spelletje maar mee te spelen en uiteindelijk komt het er heftiger uit dan beoogd.
"Och kind, weet je wat ik dolgraag zou willen? Echt het liefst zou willen? De tijd stilzetten. Zodat ik de ruimte en de gelegenheid zou krijgen mijn huis comfortabeler en gezelliger te maken, voordat ik te oud en te gebrekkig ben om er nog plezier van te hebben. Maar ja..."Ze glimlacht en heel even denkt hij een wit lichtje achter haar ogen te zien dansen.
"Eigenlijk zou je dus gewoon graag wat langer willen leven", concludeert ze.
"Ja, zo zou je het kunnen zeggen. Ik zou dolgraag mijn oude dag uitstellen en langer leven."Met een zucht wil hij zich van haar afkeren, als hij zich wezenloos schrikt. Jeannie komt langzaam los van de grond met bliksemende ogen en heft dreigend haar armen, terwijl ze hem strak aankijkt. Het ziet er buitengewoon eng uit, alsof ze ineens bezeten is door de duivel, en voor een moment vreest Lance serieus dat ze hem gaat vervloeken. Dan voelt hij hoe er ineens een uitzonderlijke kracht door zijn lijf stroomt en hij zou kunnen zweren dat hijzelf ook even zweeft. Hij heeft geen idee hoe lang hij daar hangt maar wanneer hij weer bij zijn positieven komt, voelt hij zich stukken beter dan daarvoor.Lance heeft geen idee wat ze precies gedaan heeft en als hij ernaar vraagt krijgt hij geen antwoord. Met een vriendelijk gezichtje vraagt ze of ze weer op de computer mag waarop hij knikt en besluit het verder maar te laten rusten.De daaropvolgende dagen voelt hij zich buitengewoon energiek, het lijkt alsof ze hem een soort powerboost heeft gegeven. Hij heeft zowaar zin om eens wat energie te steken in het vinden van een baan, je bent immers zo oud als je je voelt? En omdat hij zich zijn korte flirt met het acteurschap herinnert - de commercial die hem een aardige gage opleverde - besluit hij wat geld te steken in een workshop toneelspelen.Het is al laat eer hij naar buiten komt, niet onverdeeld enthousiast. Acteren is moeilijker dan hij dacht en bovendien kan hij er slecht tegen constant op zijn vingers te worden getikt en iets over te moeten doen."Wat heb je binnen gedaan? Heb je acteursaspiraties? Kunnen we de illustere Lance Lott binnenkort op het witte doek bewonderen?"
Die paparazzi zijn om gek van te worden.
"Wie weet, ik zou de tabloids in de gaten houden als ik jou was. Oh, wacht, die vul je zelf. Met onzin."In plaats van naar huis of de kroeg, rijdt hij naar de vuildump om wat rond te scharrelen tussen het afval. Wie weet vindt hij iets wat hij min of meer kan opknappen om er daarna goed geld mee te verdienen."Ah, je bent je aan het voorbereiden op een hoofdrol zie ik. Method acting, hoe gaat de film heten? My Life as a Tramp? Me dunkt dat je daar praktijkervaring genoeg voor hebt opgedaan."
"Ben je me nou gevolgd? Het moet niet zieliger worden. Zou je me voor een keer gewoon met rust kunnen laten?"Als ze is vertrokken sleept hij wat dingen mee zijn auto in en zet ze thuis boven neer. Een paar weken staat het in een kamertje, maar dan moet hij bekennen dat het geen zin heeft. Een oud vergaan tafeltje, een kapotte gelukskoekjesmachine, een linnenkastje met kapotte laden, het gaat veel teveel tijd en geld kosten om die weer een beetje toonbaar te maken. Dus uiteindelijk gooit hij alles weer in zijn auto en brengt het terug naar de schroothoop. Een tikje moedeloos want die acteurscarrière wordt dus ook niks. Hij heeft geen idee wat hij moet doen om aan geld te komen, het blijft krabbelen in de marge wat hij doet. Hij zou zo graag eens een enorme slag slaan, net als indertijd met die loterij. Maar hij heeft geen idee hoe.Op liefdesgebied begint hij een beetje in te zakken merkt hij. Geregeld loopt hij vroegere liefjes tegen het lijf, maar allemaal heeft hij voorgesteld gewoon vrienden te zijn en eigenlijk vindt hij dat wel heel erg rustig. Hij vraagt zich stiekem af of het met Jeannie te maken heeft, wier lamp inmiddels weer veilig opgeborgen is in het keukenkastje, maar dat soort gedachten onderdrukt hij altijd weer snel.Af en toe krijgt hij een klusje en omdat hij inmiddels een gerenommeerd mixoloog is, leveren die opdrachten best wat op tegenwoordig. En hoewel hij zich had voorgenomen eerst te sparen om een hele verdieping in te kunnen richten, kan hij het toch niet laten een open haard te laten bouwen zodra er genoeg op zijn rekening staat. Dat is voor hem altijd het symbool van rijkdom geweest, dus er een bezitten heeft een bijzondere betekenis voor hem. Bovendien blijft hij geconfronteerd worden met de eindigheid van het leven en wat heeft hij eraan als zijn geld keurig op een bankrekening met hem mee het graf in gaat, terwijl hij er ook van kan genieten.Met die haard loopt het vervolgens bijna nog lelijk af en als Lance die ochtend niet toevallig vroeg wakker zou zijn geworden met een vreemde lucht in zijn neus, dan zou zijn einde dichterbij zijn geweest dan hij ooit had kunnen bevroeden.Zodra de brand geblust is, pakt hij zijn gereedschapskist en maakt de haard meteen brandveilig.
Stom dat hij dat niet meteen gedaan heeft.Hoewel er gelukkig geen spullen verbrand zijn, is de schade aan zijn vloer aanzienlijk.
Een deel kan hij gelukkig wegboenen, maar een paar plekjes krijgt hij helaas niet schoon.En zo kabbelt Lance's leventje voort. Dag in, dag uit. Geld druppelt binnen maar vliegt net zo snel zijn zak weer uit, zijn huis blijft kaal, met zijn kinderen heeft hij matig contact op River na en Jeannie zit veilig opgesloten in haar lamp.Zijn grootste wens is vervuld, hij bezit een huis op de berg op het mooiste plekje van Bridgeport met uitzicht over de stad.
En natuurlijk blijft er altijd wat te wensen over, maar daar kan Lance mee leven. Want wat is een man zonder wensen?
Maar wacht.... eindigde het werkelijk hier voor Lance? Meh, tuurlijk niet, want bedenk ...
Nou dan?