Generatie 13 - deel 9, Het Omen
In de maanden daarna groeide Frances' buik gestaag en met name Rosalyn leefde enorm met haar mee. "Mag ik nog eens voelen?", vroeg ze op een avond toen Frances op haar zoontje Kace zou passen, omdat ze met Yannick naar een feest ging. Lindsey was direct uit zijn werk naar hen toegekomen en stond met het jongetje op zijn arm."Hij voelt zich duidelijk op zijn gemak bij je", glimlachte Frances. "Dat gaat helemaal goed komen met jou als vader."Een uur later echter propte de ideale vader het ventje walgend in haar armen. "Hij stinkt!"
"Ja, hij stinkt", zei Frances. "Hij heeft een schone luier nodig. Ga maar gauw oefenen."
"Nee dank je, ik ga over mijn nek", walgde Lindsey. "Het is jouw neefje.""Zo, hoor je dat, kleintje?", zei Frances even later met enig sarcasme tegen haar buik, toen Kace verschoond was. "Papa wil graag dat je zelfreinigend op aarde komt."
"Nee hoor, dat hoeft helemaal niet", antwoordde Lindsey. "Jij mag het smerige werk doen, dan geef ik de fles wel."
"Dat zullen we nog wel eens zien", smaalde Frances.Rond de uitgerekende datum werd Frances toch een beetje zenuwachtig. Lindsey was net bij een groot orkest begonnen en ze was bang dat de bevalling zich precies zou aandienen tijdens een concert, zodat hij er niet bij kon zijn."Maak je toch niet zo druk, alles komt heus op zijn pootjes terecht", stelde Lindsey haar gerust. Om vervolgens hetzelfde met een mal stemmetje tegen haar buik te herhalen.
"Haar IQ daalt als je zo tegen haar praat, hoor", zei ze.
"Haar?", vroeg Lindsey.
"Ik voel het, het wordt een meisje."Op een namiddag had Frances zich met de beesten beziggehouden en zat net wat achter de piano te oefenen, toen de weeën kwamen.Eigenlijk had ze thuis willen bevallen, maar omdat Lindsey - zoals ze gevreesd had - aan het werk was, leek haar dat niks. Dus belde ze het theater om door te geven dat het begonnen was en vertrok toen snel naar het ziekenhuis. Ze was er nog maar net toen Lindsey aan kwam draven."Wat denk je nou, druiloor. Dat ze me echt niet even kunnen missen voor zoiets? Hier is uw rots in de branding."
"Ah, je komt het overnemen begrijp ik?", siste Frances bits, net een wee opvangend. Een paar uur later werd de kleine Samuel geboren.
"Tot zover jouw moederinstinct", grinnikte Lindsey. "Een jongetje."
"Ik was heel blij dat je erbij was", zei ze lief.
"En ik ben niet eens flauwgevallen", zei Lindsey trots.Thuis werd Samuel in zijn gloednieuwe kamertje gelegd en kon hun prille gezinsleventje beginnen.Lindsey repeteerde iedere vrije minuut die hij had en verder was hij de uitdaging aangegaan zichzelf schaken te leren. "Kan die malle foto daar niet een keer weg?", had hij wel eens gevraagd, doelend op de prent die tijdens het schoolbal was gemaakt. Op de een of andere manier riep die nog steeds pijnlijke herinneringen op, maar Frances wilde graag dat hij bleef staan.Frances pakte de draad van de springwedstrijden weer op. Ze nam vooral deel aan internationale wedstrijden, maar bleef steevast steken op een tweede plek. Dat frustreerde haar mateloos.En verder bleef Lindsey toch de grootste dierenvriend van hen twee. Frances bekommerde zich eigenlijk vooral om de paarden, maar hij nam geregeld Lizzy en Pepe mee uit wandelen. En ook andere dieren boeiden hem. Sam en Kroet waren inmiddels overleden. Hij had overwogen ze te vervangen, maar vond het voorlopig eigenlijk wel druk genoeg in huis nu. En buiten waren beesten genoeg om zich over te ontfermen.Op een avond stonden Frances en Lindsey een beetje te flirten met elkaar nadat ze de beesten verzorgd hadden, toen er iets lugubers gebeurde. Achter hun rug begonnen de ogen van Charlie ineens gevaarlijk te gloeien en het volgende moment stond er een stuk van het perceel in brand. Ze grepen meteen een brandblusser en uiteindelijk - na een paar hete minuten - lukte het om het vuur te doven. Maar hun harten klopten in hun keel."Ik wist niet dat ze echt gevaarlijk konden zijn," zei Lindsey geschrokken.
Frances keek bang. "Ik heb wel eens gelezen dat het een Omen kan zijn. Een voorteken", zei ze angstig. "Zou ons iets te wachten staan? Ik voel me ook veel te gelukkig, dat kan gewoon niet zo blijven..."
"Nou moe, niet zo bijgelovig, hoor", troostte Lindsey haar. "Jij hebt het volste recht om gelukkig te zijn. Weet je wat ik denk? Dat Charlie wat meer vrijheid nodig heeft."Vanaf dat moment stuurden ze hem dus af en toe de velden in, samen met Marron.En Frances ging geregeld een stuk met hem racen, wat ze toch eigenlijk ook wel erg leuk vond. Ze galoppeerde door Emblesight en stopte af en toe voor een praatje. Zoals met haar vader, die ze vaak tegenkwam omdat hij graag een ommetje maakte. Evelyn was apetrots op zijn jongste dochter, die het zo goed deed op het springcircuit.Twee jaren vlogen voorbij en voor ze het wisten werd Samuel een peutertje. Hij bleek zijn vaders haar te hebben geërfd, maar voor de rest was hij een kopie van zijn moeder. Tot haar hazelnootkleurige ogen aan toe, wat Lindsey natuurlijk wel leuk vond.Lindsey had zich vanaf het begin een toegewijde vader getoond, die uiteraard ook gewoon luiers verschoonde, en nu zijn zoon ouder werd ging hij het alleen maar steeds leuker vinden. Hij bemoeide zich dus zoveel mogelijk met de opvoeding, maar het was uiteindelijk Frances die Samuel leerde lopen.Op een avond, toen Frances bij Rosalyn en Yannick op bezoek was geweest, zag ze in de verte tussen de bomen hetzelfde schijnsel als toen ze Charlie hadden gevonden. Nieuwsgierig stopte ze de auto en stond even later oog in oog met Bolt, een witte eenhoorn. Nadat ze hem had aangehaald kreeg ze een lumineus idee."Bolt, we hebben al een eenhoorn thuis en het zou mij veel genoegen doen als je je bij ons zou willen voegen. Ik heb een heel bijzonder en romantisch plan met jullie, daarna zullen jullie weer vrij zijn om te gaan en te staan waar jullie willen." Bolt neeg zijn hoofd, gaf aan haar te vertrouwen en ging met haar mee.De volgende ochtend zag Lindsey hem vanuit het raam staan en liep verbaasd in zijn pyjama naar buiten. "Ze heeft het dus weer geflikt", mompelde hij. "Wat een prachtexemplaar!"
"Dank je", zei Bolt droog. "Ze heeft een romantisch plan met mij en zwartjanus daar."
"Een romantisch plan?", zei Lindsey en trok een wenkbrauw op. "Ik ben benieuwd."Drie weken later wist hij wat het plan was. Voorafgaand aan hun huwelijk, dat nu eindelijk echt ging plaatsvinden, zou er een bruidsreportage gemaakt worden en het was Frances' idee daar Charlie en Bolt bij te gebruiken."Je plan heeft één zwakke schakel", had Lindsey gezegd. "Mij. Ik vind het dood- en doodeng om op een paard te zitten."
We gaan geen enorme tocht maken", had Frances hem uitgelachen en nu zat hij dan, op de rug van Charlie, te wachten op de fotograaf. "Gaat het?", vroeg ze liefjes.
"Zolang hij stil blijft staan gaat alles prima met mij", antwoordde Lindsey en keek hoe ze met een jaloersmakende souplesse op Bolts rug klom."Volgende keer doen we iets wat ik goed kan", zei hij. "Oké?"
"De volgende keer dat we trouwen bedoel je?", schaterde ze. "Dat is goed. Dan mag je het vierde Brandenburgse Concert van Bach spelen op je blokfluit."Op dat moment arriveerde de fotograaf en gaf aan dat hij hen bij de waterkant wilde hebben. Verstijfd van angst liet Lindsey zich vervoeren, terwijl Frances hem eraan herinnerde dat hij het zich niet kon permitteren in zijn broek te plassen. "Ik heb geen schone onderbroek bij me."
Waarop Lindsey zich hardop afvroeg waar precies in dit plan nou ook alweer de romantiek verborgen zat, als ze hem zo luidop in het ootje zat te nemen.Even later was het achter de rug en bereidde Lindsey zich voor om weer af te stijgen. Vertederd keek Frances hem aan en zei dat ze het heel lief van hem vond dat hij dit had gedaan.
"Je gaat me zo meteen staan zoenen, ik voel het", zei hij beminnelijk.
Waarop zij, een kleine minuut later, gierde dat het waarschijnlijk zittend zoenen zou worden.Daarna kwamen alle gasten en om 7 uur precies stonden ze onder de boog te wachten tot iedereen zat. "Zeg, je gaat toch niet wegrennen zo meteen, hè?", fluisterde hij, in een poging de sfeer wat losser te maken.
Even trok er een pijnlijke grimas over haar gezicht. Toen zei ze zacht: "De vorige keer dat ik hier stond dacht ik 'stond hij daar maar'. En nu sta je er."Even later waren Lindsey en Frances getrouwd. "Vind je het heel erg als ik mijn meisjesnaam hou?", had ze net na hun verloving gevraagd.
"Welnee", had hij geantwoord. Om cryptisch te vervolgen: "Trouwens, als mijn oma een opa was geweest had ik ook Kobayne geheten."Daarna werd er taart gegeten en gefeest en gedanst tot in de kleine uurtjes. En toen ze thuiskwamen zei Frances dat ze doodop was en staand kon slapen als het moest.
Waarop Lindsey haar ondeugend begon te kietelen en er van slapen voorlopig niks kwam.De wederzijdse schoonouders hadden het bruidspaar een cheque gegeven waarmee ze heerlijk een weekje op huwelijksreis konden.
"Samuel logeert bij ons", zei Caitlin, "dus alles is geregeld."
Lindsey kreeg een paar vrije dagen in verband met zijn huwelijk en ook de periode erna - toen ze alweer terug waren in Emblesight - genoten ze van hun wittebroodsweken."Ik ben zo gelukkig, het kan gewoon niet zo blijven", lachte Frances. "Wij samen, Samuel, de beesten, alles is even fijn." Lindsey kuste haar en zei dat ze zich er maar op moest voorbereiden dat het wel degelijk de rest van haar leven zo zou blijven, of ze dat nou leuk vond of niet.Hierin vergiste hij zich.Een paar weken later was hij net klaar met de repetities voor een groot concert, toen hij 's avonds laat het theater verliet en naar huis wilde gaan. Voor de ingang zag hij een vrouw staan die hem bekend voorkwam, maar hij moest twee keer kijken om haar te herkennen. Ze had haar haar anders en in tegenstelling tot vroeger was ze opgemaakt, maar toen hij zag wie ze was viel zijn mond open van verbazing. "Wat doe jij nou hier?", vroeg hij ongemakkelijk.Toen pas werd zijn oog getrokken door het jongetje dat ze op haar arm had en al het bloed trok weg uit zijn gezicht. "Hallo Lindsey", zei Hailey. "Eindelijk heb ik je dan gevonden."
"Ja, hij stinkt", zei Frances. "Hij heeft een schone luier nodig. Ga maar gauw oefenen."
"Nee dank je, ik ga over mijn nek", walgde Lindsey. "Het is jouw neefje.""Zo, hoor je dat, kleintje?", zei Frances even later met enig sarcasme tegen haar buik, toen Kace verschoond was. "Papa wil graag dat je zelfreinigend op aarde komt."
"Nee hoor, dat hoeft helemaal niet", antwoordde Lindsey. "Jij mag het smerige werk doen, dan geef ik de fles wel."
"Dat zullen we nog wel eens zien", smaalde Frances.Rond de uitgerekende datum werd Frances toch een beetje zenuwachtig. Lindsey was net bij een groot orkest begonnen en ze was bang dat de bevalling zich precies zou aandienen tijdens een concert, zodat hij er niet bij kon zijn."Maak je toch niet zo druk, alles komt heus op zijn pootjes terecht", stelde Lindsey haar gerust. Om vervolgens hetzelfde met een mal stemmetje tegen haar buik te herhalen.
"Haar IQ daalt als je zo tegen haar praat, hoor", zei ze.
"Haar?", vroeg Lindsey.
"Ik voel het, het wordt een meisje."Op een namiddag had Frances zich met de beesten beziggehouden en zat net wat achter de piano te oefenen, toen de weeën kwamen.Eigenlijk had ze thuis willen bevallen, maar omdat Lindsey - zoals ze gevreesd had - aan het werk was, leek haar dat niks. Dus belde ze het theater om door te geven dat het begonnen was en vertrok toen snel naar het ziekenhuis. Ze was er nog maar net toen Lindsey aan kwam draven."Wat denk je nou, druiloor. Dat ze me echt niet even kunnen missen voor zoiets? Hier is uw rots in de branding."
"Ah, je komt het overnemen begrijp ik?", siste Frances bits, net een wee opvangend. Een paar uur later werd de kleine Samuel geboren.
"Tot zover jouw moederinstinct", grinnikte Lindsey. "Een jongetje."
"Ik was heel blij dat je erbij was", zei ze lief.
"En ik ben niet eens flauwgevallen", zei Lindsey trots.Thuis werd Samuel in zijn gloednieuwe kamertje gelegd en kon hun prille gezinsleventje beginnen.Lindsey repeteerde iedere vrije minuut die hij had en verder was hij de uitdaging aangegaan zichzelf schaken te leren. "Kan die malle foto daar niet een keer weg?", had hij wel eens gevraagd, doelend op de prent die tijdens het schoolbal was gemaakt. Op de een of andere manier riep die nog steeds pijnlijke herinneringen op, maar Frances wilde graag dat hij bleef staan.Frances pakte de draad van de springwedstrijden weer op. Ze nam vooral deel aan internationale wedstrijden, maar bleef steevast steken op een tweede plek. Dat frustreerde haar mateloos.En verder bleef Lindsey toch de grootste dierenvriend van hen twee. Frances bekommerde zich eigenlijk vooral om de paarden, maar hij nam geregeld Lizzy en Pepe mee uit wandelen. En ook andere dieren boeiden hem. Sam en Kroet waren inmiddels overleden. Hij had overwogen ze te vervangen, maar vond het voorlopig eigenlijk wel druk genoeg in huis nu. En buiten waren beesten genoeg om zich over te ontfermen.Op een avond stonden Frances en Lindsey een beetje te flirten met elkaar nadat ze de beesten verzorgd hadden, toen er iets lugubers gebeurde. Achter hun rug begonnen de ogen van Charlie ineens gevaarlijk te gloeien en het volgende moment stond er een stuk van het perceel in brand. Ze grepen meteen een brandblusser en uiteindelijk - na een paar hete minuten - lukte het om het vuur te doven. Maar hun harten klopten in hun keel."Ik wist niet dat ze echt gevaarlijk konden zijn," zei Lindsey geschrokken.
Frances keek bang. "Ik heb wel eens gelezen dat het een Omen kan zijn. Een voorteken", zei ze angstig. "Zou ons iets te wachten staan? Ik voel me ook veel te gelukkig, dat kan gewoon niet zo blijven..."
"Nou moe, niet zo bijgelovig, hoor", troostte Lindsey haar. "Jij hebt het volste recht om gelukkig te zijn. Weet je wat ik denk? Dat Charlie wat meer vrijheid nodig heeft."Vanaf dat moment stuurden ze hem dus af en toe de velden in, samen met Marron.En Frances ging geregeld een stuk met hem racen, wat ze toch eigenlijk ook wel erg leuk vond. Ze galoppeerde door Emblesight en stopte af en toe voor een praatje. Zoals met haar vader, die ze vaak tegenkwam omdat hij graag een ommetje maakte. Evelyn was apetrots op zijn jongste dochter, die het zo goed deed op het springcircuit.Twee jaren vlogen voorbij en voor ze het wisten werd Samuel een peutertje. Hij bleek zijn vaders haar te hebben geërfd, maar voor de rest was hij een kopie van zijn moeder. Tot haar hazelnootkleurige ogen aan toe, wat Lindsey natuurlijk wel leuk vond.Lindsey had zich vanaf het begin een toegewijde vader getoond, die uiteraard ook gewoon luiers verschoonde, en nu zijn zoon ouder werd ging hij het alleen maar steeds leuker vinden. Hij bemoeide zich dus zoveel mogelijk met de opvoeding, maar het was uiteindelijk Frances die Samuel leerde lopen.Op een avond, toen Frances bij Rosalyn en Yannick op bezoek was geweest, zag ze in de verte tussen de bomen hetzelfde schijnsel als toen ze Charlie hadden gevonden. Nieuwsgierig stopte ze de auto en stond even later oog in oog met Bolt, een witte eenhoorn. Nadat ze hem had aangehaald kreeg ze een lumineus idee."Bolt, we hebben al een eenhoorn thuis en het zou mij veel genoegen doen als je je bij ons zou willen voegen. Ik heb een heel bijzonder en romantisch plan met jullie, daarna zullen jullie weer vrij zijn om te gaan en te staan waar jullie willen." Bolt neeg zijn hoofd, gaf aan haar te vertrouwen en ging met haar mee.De volgende ochtend zag Lindsey hem vanuit het raam staan en liep verbaasd in zijn pyjama naar buiten. "Ze heeft het dus weer geflikt", mompelde hij. "Wat een prachtexemplaar!"
"Dank je", zei Bolt droog. "Ze heeft een romantisch plan met mij en zwartjanus daar."
"Een romantisch plan?", zei Lindsey en trok een wenkbrauw op. "Ik ben benieuwd."Drie weken later wist hij wat het plan was. Voorafgaand aan hun huwelijk, dat nu eindelijk echt ging plaatsvinden, zou er een bruidsreportage gemaakt worden en het was Frances' idee daar Charlie en Bolt bij te gebruiken."Je plan heeft één zwakke schakel", had Lindsey gezegd. "Mij. Ik vind het dood- en doodeng om op een paard te zitten."
We gaan geen enorme tocht maken", had Frances hem uitgelachen en nu zat hij dan, op de rug van Charlie, te wachten op de fotograaf. "Gaat het?", vroeg ze liefjes.
"Zolang hij stil blijft staan gaat alles prima met mij", antwoordde Lindsey en keek hoe ze met een jaloersmakende souplesse op Bolts rug klom."Volgende keer doen we iets wat ik goed kan", zei hij. "Oké?"
"De volgende keer dat we trouwen bedoel je?", schaterde ze. "Dat is goed. Dan mag je het vierde Brandenburgse Concert van Bach spelen op je blokfluit."Op dat moment arriveerde de fotograaf en gaf aan dat hij hen bij de waterkant wilde hebben. Verstijfd van angst liet Lindsey zich vervoeren, terwijl Frances hem eraan herinnerde dat hij het zich niet kon permitteren in zijn broek te plassen. "Ik heb geen schone onderbroek bij me."
Waarop Lindsey zich hardop afvroeg waar precies in dit plan nou ook alweer de romantiek verborgen zat, als ze hem zo luidop in het ootje zat te nemen.Even later was het achter de rug en bereidde Lindsey zich voor om weer af te stijgen. Vertederd keek Frances hem aan en zei dat ze het heel lief van hem vond dat hij dit had gedaan.
"Je gaat me zo meteen staan zoenen, ik voel het", zei hij beminnelijk.
Waarop zij, een kleine minuut later, gierde dat het waarschijnlijk zittend zoenen zou worden.Daarna kwamen alle gasten en om 7 uur precies stonden ze onder de boog te wachten tot iedereen zat. "Zeg, je gaat toch niet wegrennen zo meteen, hè?", fluisterde hij, in een poging de sfeer wat losser te maken.
Even trok er een pijnlijke grimas over haar gezicht. Toen zei ze zacht: "De vorige keer dat ik hier stond dacht ik 'stond hij daar maar'. En nu sta je er."Even later waren Lindsey en Frances getrouwd. "Vind je het heel erg als ik mijn meisjesnaam hou?", had ze net na hun verloving gevraagd.
"Welnee", had hij geantwoord. Om cryptisch te vervolgen: "Trouwens, als mijn oma een opa was geweest had ik ook Kobayne geheten."Daarna werd er taart gegeten en gefeest en gedanst tot in de kleine uurtjes. En toen ze thuiskwamen zei Frances dat ze doodop was en staand kon slapen als het moest.
Waarop Lindsey haar ondeugend begon te kietelen en er van slapen voorlopig niks kwam.De wederzijdse schoonouders hadden het bruidspaar een cheque gegeven waarmee ze heerlijk een weekje op huwelijksreis konden.
"Samuel logeert bij ons", zei Caitlin, "dus alles is geregeld."
Lindsey kreeg een paar vrije dagen in verband met zijn huwelijk en ook de periode erna - toen ze alweer terug waren in Emblesight - genoten ze van hun wittebroodsweken."Ik ben zo gelukkig, het kan gewoon niet zo blijven", lachte Frances. "Wij samen, Samuel, de beesten, alles is even fijn." Lindsey kuste haar en zei dat ze zich er maar op moest voorbereiden dat het wel degelijk de rest van haar leven zo zou blijven, of ze dat nou leuk vond of niet.Hierin vergiste hij zich.Een paar weken later was hij net klaar met de repetities voor een groot concert, toen hij 's avonds laat het theater verliet en naar huis wilde gaan. Voor de ingang zag hij een vrouw staan die hem bekend voorkwam, maar hij moest twee keer kijken om haar te herkennen. Ze had haar haar anders en in tegenstelling tot vroeger was ze opgemaakt, maar toen hij zag wie ze was viel zijn mond open van verbazing. "Wat doe jij nou hier?", vroeg hij ongemakkelijk.Toen pas werd zijn oog getrokken door het jongetje dat ze op haar arm had en al het bloed trok weg uit zijn gezicht. "Hallo Lindsey", zei Hailey. "Eindelijk heb ik je dan gevonden."