Generatie 20 - deel 20, Blijde gebeurtenissen
Nadat June alles had uitgepraat met Bryony brak er een heerlijke tijd aan. Het was vakantie en dus deden ze allemaal dingen samen, als een echt gezinnetje. Ze brachten zelfs twee weken door in Monte Castiglione, waar ze logeerden bij Raven en Shayne en tripjes maakten naar prachtige Middeleeuwse steden met een schat aan oudheidkundige bezienswaardigheden.Met name Cameron vond het heerlijk in Italië en wat haar betreft had hun verblijf daar nog veel langer mogen duren. Maar Saul moest weer aan het werk en Bryony wilde de laatste week voordat het nieuwe semester begon graag bij haar vriend doorbrengen, die in Engeland woonde.Saul en June waren gelukkig. Alle spanningen van vroeger waren verdwenen en ze hadden stilzwijgend besloten dat het zonde was te blijven hangen in verwijten rond de fouten die ze allebei hadden gemaakt. Op een namiddag in de herfst maakten ze op Sauls verzoek een lange wandeling. Ze genoten van elkaar en Saul was licht nerveus, in verband met de belangrijke vraag die hij haar te stellen had. Elke keer dat hij besloot dat nu het juiste moment was, vond hij een reden om het nog heel even uit te stellen."Heb je nog geen spijt van je beslissing hierheen te komen?", vroeg hij op een gegeven moment en pakte haar handen.
Ze lachte. "Nee", zei ze, "geen moment. Ik heb spijt dat ik jullie ooit verlaten heb en dat we samen zoveel jaren gemist hebben."Lachend maakte ze zich los en rende de heuvel op, om uit te kijken over de zee en het eeuwenoude landschap dat er vaak vochtig en somber bij lag, maar vandaag versierd werd door een gouden herfstzonnetje.
"Dat kan sneller!", riep Saul en rende haar voorbij. Zijn dochters herkenden hem tegenwoordig vaak niet terug. Van een stoffige, wat teruggetrokken veertiger was hij in korte tijd veranderd in een uitgelaten schooljongen.Teder keek June hem aan. Ze had hem nooit in detail verteld over de achterliggende jaren die ze had doorgebracht in Oasis Landing, nadat Saul en Shayne vertrokken waren. Ze had geprobeerd haar leven weer op te pakken en dat was min of meer gelukt, ook al had haar huwelijk het uiteindelijk niet gered. Haar kinderen groeiden op en vlogen uit en dat was haar situatie op het moment dat de hologrambezoeken aan Dragan Glaenn waren begonnen. Ze was totaal nergens op voorbereid geweest toen Emit die avond ineens op haar stoep had gestaan met een voorstel."Het wordt een enkele reis", had hij gewaarschuwd, "als je toestemt is er nooit meer een weg terug."
Zonder aarzelen was ze met hem meegegaan en in het portaal gestapt.Ze had verwacht op Sauls zolder terecht te komen, maar in plaats daarvan bevond ze zich achter een haar onbekend huisje, waar haar kloon bleek te wonen. Die werd eerst met moeite wakker en vroeg stuurs wat ze kwamen doen, maar na Emits beknopte uitleg sloeg ze als een blad aan de boom om.
"Jij hier en ik daar, op die manier wordt alles perfect", jubelde ze. "Geef me je kleren en de sleutel van je huis, dan kan ik eindelijk het leven opbouwen dat ik wil leiden."Beduusd had June geknikt en haar de sleutel alvast gegeven. Toen draaide ze zich naar Emit.
"Als de poort dan toch tijdelijk open is", zei ze, "dan ken ik twee plumbots die je een groot plezier zou doen. Deze wereld is niets voor hen. De eerste mist haar vrienden in Oasis Landing en de tweede wordt steeds ongelukkiger door alle verhalen over een toekomstige wereld vol robots die hij nooit met eigen ogen zal kunnen aanschouwen. Ik weet zeker dat ze veel gelukkiger zullen zijn als ze daar kunnen wonen en misschien zelfs een eigen gezinnetje starten."
Emit knikte en toetste iets in."Waarom eigenlijk?", vroeg June hem. "Waarom doe je dit?"
"Omdat ik de verschillende scenario's ken en weet dat deze ruil iedereen gelukkiger zal maken", antwoordde hij. "Ik ben de slechtste niet weet je, ook al heb je me indertijd voor rotte vis uitgemaakt. Tijdbewaking is een serieus vak en brengt een grote verantwoordelijkheid met zich mee. Maar op deze manier komt alles op zijn pootjes terecht."Drie kwartier later stonden Number One en Two opgewonden op de stoep. June sliep op dat moment al en merkte niets van het vertrek van de anderen. Toen ze de volgende ochtend opstond was het portaal verdwenen. Ze waste zich, ontbeet, kleedde zich aan en nam een taxi naar Sauls huis, maar daar bleek niemand thuis. "Die zijn een dagje naar Cork", zei de buurman, "morgen zijn we weer terug" en dat bleek te kloppen. Hun weerzien had precies zo uitgepakt als ze gehoopt had en nee, June had sindsdien geen seconde spijt gehad van haar beslissing de toekomst in te ruilen voor het verleden. Na een tijdje - naast elkaar gezeten in het gras - van de zee te hebben genoten hielp Saul June overeind en wandelden ze terug richting de fietsen.
"Ik wil je wat vragen", bromde hij ineens en stond stil. Verbaasd keek ze hem aan. Hij sloeg zijn armen om haar heen, legde zijn hoofd even tegen het hare en herhaalde: "Ik wil je wat vragen.""Je mag er even over nadenken hoor", voegde hij eraan toe toen hij weer overeind krabbelde, "ik wil niks overhaasten."
"Ik hoef niet na te denken", antwoordde ze terwijl ze haar blik van de mooie ring aan haar vinger naar zijn gespannen gezicht liet gaan. "Ik wil heel graag met je trouwen."Ze planden de grote dag de zomer erna en kozen Monte Castiglione als locatie, omdat het nog steeds te riskant was voor Shayne om naar Dragan Glaenn te komen. Het was een heerlijke warme dag waarop ze in de echt werden verbonden. De ceremonie was ontroerend met prachtige speeches van zowel bruid als bruidegom - pinkte opa Silas daar zowaar een traantje weg? - en daarna werd er uitgebreid gefeest en gepraat.Cameron had opnieuw de tijd van haar leven hier. Ze genoot van Italië en ook van al die familie om zich heen. Kletste met haar nichtje, maakte grapjes met haar overgrootvader en deed zoals gewoonlijk gek met haar favoriete oom. Ze had eigenlijk altijd wel van het leven genoten, maar sinds haar moeder weer bij hen woonde was alles veel gestructureerder en overzichtelijker dan vroeger. Het huwelijk zag ze als een bezegeling daarvan.Het enige waar ze aan moest wennen, was dat ze Bryony voor haar gevoel een beetje kwijt was. Die had haar vriend meegenomen en hoewel het een heel aardige jongen leek, was Cameron ook een beetje jaloers.Lavender zag haar staan en liep op haar af.
"Heb je het een beetje naar je zin?", vroeg hij vriendelijk.
Cameron knikte en begon toen onsamenhangend te babbelen. Over dat ze het leuk vond hem te ontmoeten en hoe de universiteit beviel en of ze er goed voor stonden en of ze al wisten wat ze wilden gaan doen als ze klaar waren.Lavender grinnikte. "Geen idee eerlijk gezegd. Bij de krant, of de radio. Televisie misschien, of misschien iets via internet opstarten. Er zijn zoveel mogelijkheden en we vinden eigenlijk alles leuk."
"En gaan jullie samenwonen? En waar dan?"
Hij knipoogde. "Ben je bang je zusje kwijt te raken?", vroeg hij plagerig.
"Ja."
Hij schaterde. "Je bent wel eerlijk. Maar ben jij dan van plan altijd thuis bij je ouders te blijven wonen?"
"Daar heb ik nog niet over nagedacht", loog ze.
Hij grijnsde breed. "Vast niet", zei hij. "Maar ik kan je voorlopig geruststellen, we willen in eerste instantie proberen in Dragan Glaenn iets op te bouwen samen."Lavender hield woord.
Zodra Bryony en hij hun bul op zak hadden kwamen ze naar huis, iets wat blijkbaar al uitgebreid met Saul en June besproken was, want er werd op zolder zelfs een geheel nieuwe slaapkamer gebouwd en ingericht.
De bot-werkplaats had Saul naar een stalling gebracht. Hem slopen kon hij niet over zijn hart verkrijgen, maar hij was toch niet meer te gebruiken nu. Nieuwe simsbots bouwen werd hem door June ontraden ("Dat is zielig Saul") en het had weinig nut om eigenschapchips te vervaardigen zonder bots om ze op uit te proberen. Die hobby kon hij beter achter zich laten besefte hij.Iedereen was het erover eens dat Lavender een aanwinst was voor het huishouden. Hij was vrolijk en grappig en bovendien was het overduidelijk dat hij Bryony gelukkig maakte. Dat op zich was al reden genoeg om hem in hun midden te accepteren.Na een maand kwamen Bryony en Lavender schoorvoetend bij Saul en toonden hem twee zaadjes, die hij maar al te goed herkende.
"Wat is de bedoeling?", vroeg hij.
"We willen graag een kindje pap", zei Bryony. "En eigenlijk meteen twee."
"Kun je daar niet beter even mee wachten tot jullie een carrière op de rails hebben? Of er in ieder geval een hebben opgestart?"
Lavender knikte. "We hebben vorige week gesolliciteerd bij The Dragan Mail en vanmorgen hoorden we dat we allebei zijn aangenomen." Hij schraapte zijn keel en vervolgde verlegen: "We zouden heel graag willen sparen voor een eigen huisje dus het zou wel fijn zijn als we voorlopig hier mogen blijven wonen."Saul glimlachte, feliciteerde hen en pakte de zaadjes aan. Eigenlijk leek het hem erg leuk opa te worden, dus liep hij met de aanstaande ouders de tuin in en even later lagen er twee hoopjes aarde.Lavender timmerde samen met zijn schoonvader een hekje rond de ongeboren plantbaby'tjes en Bryony richtte het met June gezellig in.
"En vanaf nu is het wachten", zei ze tegen Lavender en giechelde zenuwachtig.
"Ze worden vast prachtig en jij het liefste moedertje dat ze zich kunnen wensen."
"En jij de liefste papa."Gelukkig was Cameron niet in de buurt, want die vond het vreselijk als ze zo deden.Die had het examenjaar met succes afgesloten en net bericht gekregen dat ze geslaagd was. En hoewel ze - in tegenstelling tot wat ze beweerd had tegenover Lavender - wel degelijk had nagedacht over haar toekomst, was ze er nog niet helemaal uit nu die toekomst om de hoek lag. Want al dat nadenken had haar niet heel veel opgeleverd. Ze wilde hoe dan ook gaan studeren, maar wist niet zo goed wat precies. Ze twijfelde tussen Kunstwetenschappen, Lichamelijke Opvoeding en Communicatie."Misschien moet je gewoon de knoop doorhakken", adviseerde June haar. "Je doet vast instinctief het juiste."
Dat was makkelijk gezegd maar het hielp Cameron niet echt verder."Het komt echt goed met je", herhaalde June haar woorden na de diplomauitreiking.
Ze omhelsde haar dochter en kon even haar geluk niet op dat ze ertoe in staat was gesteld dat überhaupt te kunnen doen.
"En anders houd je je baantje bij de supermarkt aan en denkt er nog even over. Je hebt geen haast."Stiekem hoopte ze dat Cameron nog even thuis zou blijven alvorens zich in het studentenleven te storten.De maanden verstreken en met de twee zaadjes ging alles goed. Er werd dan ook vol liefde voor hen gezorgd. Ze kregen dagelijks water en voeding en beide ouders waren er constant als de kippen bij onkruid te verwijderen dat zich ongenood in het kraamtuintje opdrong.En ook aan emotionele aandacht kwamen de plantjes niets tekort. Ieder vrij momentje liepen Lavender en Bryony het tuintje in om met hun kindertjes te praten en zich soms, wanneer ze echt behoefte hadden samen te zijn als gezinnetje, zelfs in te graven naast de kleintjes, die nu in rap tempo volgroeid aan het raken waren.Hoe lief en zorgzaam zijn dochter en Lavender ook waren, af en toe was Saul verbaasd hoe hard ze konden zijn. Wanneer hij het liefst met een paraplu in het tuintje ging staan als het hagelde bijvoorbeeld, of met een parasol wanneer de zon naar zijn mening wat al te meedogenloos schetterde, lachten de twee hem hartelijk uit en zeiden dat de kleintjes niet van suiker waren en best tegen een stootje konden."Dat zal best", zei Saul op een nacht tegen June, toen het al uren stevig onweerde en de regen tegen de ramen zweepte, "maar nu ga ik toch echt iets doen. Ze verzuipen nog!"En toen, op een mooie ochtend in de lente, besloot het jonge ouderpaar dat het moment was aangebroken de kleintjes te laten komen.
"Ga jij maar eerst", straalde Bryony en keek vertederd toe hoe Lavender zijn eerstgeborene bij het pruikje vatte en voorzichtig uit de grond trok."Een jongetje!, riep de jonge vader. "Onze Loren."
Over de namen waren hij en Bryony het al maanden eens geweest.Intussen had Bryony zich gebukt om het tweede baby'tje te plukken.
"En nog een manneke", zei ze blij. "Kijk nou toch. Dag lieve Florian, welkom in deze wereld."Ze liepen naar binnen om hun zonen in hun bedjes te gaan leggen.
Bryony bracht Florian naar haar oude kamertje en Saul keek licht geëmotioneerd toe. Hoe kort leek het geleden dat hij hier zijn groene verrassing in haar ledikantje had gelegd en nu had ze hem grootvader gemaakt.Cameron had bereidwillig haar eigen slaapkamer afgestaan en sliep tijdelijk op zolder. Ze had eindelijk een beslissing genomen omtrent haar studie en zou binnen enkele weken vertrekken.
Voorzichtig legde Lavender zijn oudste zoon in zijn ledikantje.Spannend vond Cameron het wel. Voor het eerst op eigen benen.
Ze hoopte dat ze net zo'n geweldige tijd op de universiteit zou krijgen als Bryony en ook dat ze de juiste keuze had gemaakt.
De tijd zou het leren.
Ze lachte. "Nee", zei ze, "geen moment. Ik heb spijt dat ik jullie ooit verlaten heb en dat we samen zoveel jaren gemist hebben."Lachend maakte ze zich los en rende de heuvel op, om uit te kijken over de zee en het eeuwenoude landschap dat er vaak vochtig en somber bij lag, maar vandaag versierd werd door een gouden herfstzonnetje.
"Dat kan sneller!", riep Saul en rende haar voorbij. Zijn dochters herkenden hem tegenwoordig vaak niet terug. Van een stoffige, wat teruggetrokken veertiger was hij in korte tijd veranderd in een uitgelaten schooljongen.Teder keek June hem aan. Ze had hem nooit in detail verteld over de achterliggende jaren die ze had doorgebracht in Oasis Landing, nadat Saul en Shayne vertrokken waren. Ze had geprobeerd haar leven weer op te pakken en dat was min of meer gelukt, ook al had haar huwelijk het uiteindelijk niet gered. Haar kinderen groeiden op en vlogen uit en dat was haar situatie op het moment dat de hologrambezoeken aan Dragan Glaenn waren begonnen. Ze was totaal nergens op voorbereid geweest toen Emit die avond ineens op haar stoep had gestaan met een voorstel."Het wordt een enkele reis", had hij gewaarschuwd, "als je toestemt is er nooit meer een weg terug."
Zonder aarzelen was ze met hem meegegaan en in het portaal gestapt.Ze had verwacht op Sauls zolder terecht te komen, maar in plaats daarvan bevond ze zich achter een haar onbekend huisje, waar haar kloon bleek te wonen. Die werd eerst met moeite wakker en vroeg stuurs wat ze kwamen doen, maar na Emits beknopte uitleg sloeg ze als een blad aan de boom om.
"Jij hier en ik daar, op die manier wordt alles perfect", jubelde ze. "Geef me je kleren en de sleutel van je huis, dan kan ik eindelijk het leven opbouwen dat ik wil leiden."Beduusd had June geknikt en haar de sleutel alvast gegeven. Toen draaide ze zich naar Emit.
"Als de poort dan toch tijdelijk open is", zei ze, "dan ken ik twee plumbots die je een groot plezier zou doen. Deze wereld is niets voor hen. De eerste mist haar vrienden in Oasis Landing en de tweede wordt steeds ongelukkiger door alle verhalen over een toekomstige wereld vol robots die hij nooit met eigen ogen zal kunnen aanschouwen. Ik weet zeker dat ze veel gelukkiger zullen zijn als ze daar kunnen wonen en misschien zelfs een eigen gezinnetje starten."
Emit knikte en toetste iets in."Waarom eigenlijk?", vroeg June hem. "Waarom doe je dit?"
"Omdat ik de verschillende scenario's ken en weet dat deze ruil iedereen gelukkiger zal maken", antwoordde hij. "Ik ben de slechtste niet weet je, ook al heb je me indertijd voor rotte vis uitgemaakt. Tijdbewaking is een serieus vak en brengt een grote verantwoordelijkheid met zich mee. Maar op deze manier komt alles op zijn pootjes terecht."Drie kwartier later stonden Number One en Two opgewonden op de stoep. June sliep op dat moment al en merkte niets van het vertrek van de anderen. Toen ze de volgende ochtend opstond was het portaal verdwenen. Ze waste zich, ontbeet, kleedde zich aan en nam een taxi naar Sauls huis, maar daar bleek niemand thuis. "Die zijn een dagje naar Cork", zei de buurman, "morgen zijn we weer terug" en dat bleek te kloppen. Hun weerzien had precies zo uitgepakt als ze gehoopt had en nee, June had sindsdien geen seconde spijt gehad van haar beslissing de toekomst in te ruilen voor het verleden. Na een tijdje - naast elkaar gezeten in het gras - van de zee te hebben genoten hielp Saul June overeind en wandelden ze terug richting de fietsen.
"Ik wil je wat vragen", bromde hij ineens en stond stil. Verbaasd keek ze hem aan. Hij sloeg zijn armen om haar heen, legde zijn hoofd even tegen het hare en herhaalde: "Ik wil je wat vragen.""Je mag er even over nadenken hoor", voegde hij eraan toe toen hij weer overeind krabbelde, "ik wil niks overhaasten."
"Ik hoef niet na te denken", antwoordde ze terwijl ze haar blik van de mooie ring aan haar vinger naar zijn gespannen gezicht liet gaan. "Ik wil heel graag met je trouwen."Ze planden de grote dag de zomer erna en kozen Monte Castiglione als locatie, omdat het nog steeds te riskant was voor Shayne om naar Dragan Glaenn te komen. Het was een heerlijke warme dag waarop ze in de echt werden verbonden. De ceremonie was ontroerend met prachtige speeches van zowel bruid als bruidegom - pinkte opa Silas daar zowaar een traantje weg? - en daarna werd er uitgebreid gefeest en gepraat.Cameron had opnieuw de tijd van haar leven hier. Ze genoot van Italië en ook van al die familie om zich heen. Kletste met haar nichtje, maakte grapjes met haar overgrootvader en deed zoals gewoonlijk gek met haar favoriete oom. Ze had eigenlijk altijd wel van het leven genoten, maar sinds haar moeder weer bij hen woonde was alles veel gestructureerder en overzichtelijker dan vroeger. Het huwelijk zag ze als een bezegeling daarvan.Het enige waar ze aan moest wennen, was dat ze Bryony voor haar gevoel een beetje kwijt was. Die had haar vriend meegenomen en hoewel het een heel aardige jongen leek, was Cameron ook een beetje jaloers.Lavender zag haar staan en liep op haar af.
"Heb je het een beetje naar je zin?", vroeg hij vriendelijk.
Cameron knikte en begon toen onsamenhangend te babbelen. Over dat ze het leuk vond hem te ontmoeten en hoe de universiteit beviel en of ze er goed voor stonden en of ze al wisten wat ze wilden gaan doen als ze klaar waren.Lavender grinnikte. "Geen idee eerlijk gezegd. Bij de krant, of de radio. Televisie misschien, of misschien iets via internet opstarten. Er zijn zoveel mogelijkheden en we vinden eigenlijk alles leuk."
"En gaan jullie samenwonen? En waar dan?"
Hij knipoogde. "Ben je bang je zusje kwijt te raken?", vroeg hij plagerig.
"Ja."
Hij schaterde. "Je bent wel eerlijk. Maar ben jij dan van plan altijd thuis bij je ouders te blijven wonen?"
"Daar heb ik nog niet over nagedacht", loog ze.
Hij grijnsde breed. "Vast niet", zei hij. "Maar ik kan je voorlopig geruststellen, we willen in eerste instantie proberen in Dragan Glaenn iets op te bouwen samen."Lavender hield woord.
Zodra Bryony en hij hun bul op zak hadden kwamen ze naar huis, iets wat blijkbaar al uitgebreid met Saul en June besproken was, want er werd op zolder zelfs een geheel nieuwe slaapkamer gebouwd en ingericht.
De bot-werkplaats had Saul naar een stalling gebracht. Hem slopen kon hij niet over zijn hart verkrijgen, maar hij was toch niet meer te gebruiken nu. Nieuwe simsbots bouwen werd hem door June ontraden ("Dat is zielig Saul") en het had weinig nut om eigenschapchips te vervaardigen zonder bots om ze op uit te proberen. Die hobby kon hij beter achter zich laten besefte hij.Iedereen was het erover eens dat Lavender een aanwinst was voor het huishouden. Hij was vrolijk en grappig en bovendien was het overduidelijk dat hij Bryony gelukkig maakte. Dat op zich was al reden genoeg om hem in hun midden te accepteren.Na een maand kwamen Bryony en Lavender schoorvoetend bij Saul en toonden hem twee zaadjes, die hij maar al te goed herkende.
"Wat is de bedoeling?", vroeg hij.
"We willen graag een kindje pap", zei Bryony. "En eigenlijk meteen twee."
"Kun je daar niet beter even mee wachten tot jullie een carrière op de rails hebben? Of er in ieder geval een hebben opgestart?"
Lavender knikte. "We hebben vorige week gesolliciteerd bij The Dragan Mail en vanmorgen hoorden we dat we allebei zijn aangenomen." Hij schraapte zijn keel en vervolgde verlegen: "We zouden heel graag willen sparen voor een eigen huisje dus het zou wel fijn zijn als we voorlopig hier mogen blijven wonen."Saul glimlachte, feliciteerde hen en pakte de zaadjes aan. Eigenlijk leek het hem erg leuk opa te worden, dus liep hij met de aanstaande ouders de tuin in en even later lagen er twee hoopjes aarde.Lavender timmerde samen met zijn schoonvader een hekje rond de ongeboren plantbaby'tjes en Bryony richtte het met June gezellig in.
"En vanaf nu is het wachten", zei ze tegen Lavender en giechelde zenuwachtig.
"Ze worden vast prachtig en jij het liefste moedertje dat ze zich kunnen wensen."
"En jij de liefste papa."Gelukkig was Cameron niet in de buurt, want die vond het vreselijk als ze zo deden.Die had het examenjaar met succes afgesloten en net bericht gekregen dat ze geslaagd was. En hoewel ze - in tegenstelling tot wat ze beweerd had tegenover Lavender - wel degelijk had nagedacht over haar toekomst, was ze er nog niet helemaal uit nu die toekomst om de hoek lag. Want al dat nadenken had haar niet heel veel opgeleverd. Ze wilde hoe dan ook gaan studeren, maar wist niet zo goed wat precies. Ze twijfelde tussen Kunstwetenschappen, Lichamelijke Opvoeding en Communicatie."Misschien moet je gewoon de knoop doorhakken", adviseerde June haar. "Je doet vast instinctief het juiste."
Dat was makkelijk gezegd maar het hielp Cameron niet echt verder."Het komt echt goed met je", herhaalde June haar woorden na de diplomauitreiking.
Ze omhelsde haar dochter en kon even haar geluk niet op dat ze ertoe in staat was gesteld dat überhaupt te kunnen doen.
"En anders houd je je baantje bij de supermarkt aan en denkt er nog even over. Je hebt geen haast."Stiekem hoopte ze dat Cameron nog even thuis zou blijven alvorens zich in het studentenleven te storten.De maanden verstreken en met de twee zaadjes ging alles goed. Er werd dan ook vol liefde voor hen gezorgd. Ze kregen dagelijks water en voeding en beide ouders waren er constant als de kippen bij onkruid te verwijderen dat zich ongenood in het kraamtuintje opdrong.En ook aan emotionele aandacht kwamen de plantjes niets tekort. Ieder vrij momentje liepen Lavender en Bryony het tuintje in om met hun kindertjes te praten en zich soms, wanneer ze echt behoefte hadden samen te zijn als gezinnetje, zelfs in te graven naast de kleintjes, die nu in rap tempo volgroeid aan het raken waren.Hoe lief en zorgzaam zijn dochter en Lavender ook waren, af en toe was Saul verbaasd hoe hard ze konden zijn. Wanneer hij het liefst met een paraplu in het tuintje ging staan als het hagelde bijvoorbeeld, of met een parasol wanneer de zon naar zijn mening wat al te meedogenloos schetterde, lachten de twee hem hartelijk uit en zeiden dat de kleintjes niet van suiker waren en best tegen een stootje konden."Dat zal best", zei Saul op een nacht tegen June, toen het al uren stevig onweerde en de regen tegen de ramen zweepte, "maar nu ga ik toch echt iets doen. Ze verzuipen nog!"En toen, op een mooie ochtend in de lente, besloot het jonge ouderpaar dat het moment was aangebroken de kleintjes te laten komen.
"Ga jij maar eerst", straalde Bryony en keek vertederd toe hoe Lavender zijn eerstgeborene bij het pruikje vatte en voorzichtig uit de grond trok."Een jongetje!, riep de jonge vader. "Onze Loren."
Over de namen waren hij en Bryony het al maanden eens geweest.Intussen had Bryony zich gebukt om het tweede baby'tje te plukken.
"En nog een manneke", zei ze blij. "Kijk nou toch. Dag lieve Florian, welkom in deze wereld."Ze liepen naar binnen om hun zonen in hun bedjes te gaan leggen.
Bryony bracht Florian naar haar oude kamertje en Saul keek licht geëmotioneerd toe. Hoe kort leek het geleden dat hij hier zijn groene verrassing in haar ledikantje had gelegd en nu had ze hem grootvader gemaakt.Cameron had bereidwillig haar eigen slaapkamer afgestaan en sliep tijdelijk op zolder. Ze had eindelijk een beslissing genomen omtrent haar studie en zou binnen enkele weken vertrekken.
Voorzichtig legde Lavender zijn oudste zoon in zijn ledikantje.Spannend vond Cameron het wel. Voor het eerst op eigen benen.
Ze hoopte dat ze net zo'n geweldige tijd op de universiteit zou krijgen als Bryony en ook dat ze de juiste keuze had gemaakt.
De tijd zou het leren.