Generatie 10 - deel 12, Meer avonturen
Sacha had er al weken over lopen zeuren en op een zaterdagochtend kreeg hij eindelijk zijn vader zo ver: hij zou leren autorijden. Hij was verschrikkelijk nerveus en in een bespottelijk sukkelgangetje kachelden ze de straat uit, schaterlachend uitgewuifd door zijn zus, die zodra ze uit zicht waren naar haar schildersezel liep om te proberen of ze een en ander in verf kon vangen.Maar wie het laatst lacht lacht het best: luttele uren later had hij zijn rijbewijs! Apetrots feliciteerde Alexandre hem.
"Dat had je best snel te pakken, jongen."Sacha's passie lag nog steeds in de muziek, maar het stond voor hem nog lang niet vast dat hij, net als zoveel van zijn voorvaderen, een muzikale carrière zou gaan beginnen. Vooralsnog nam hij het leven niet al te serieus, tot afschuw van zijn vader.Vanuit de familie was er zowel leuk als minder leuk nieuws. Binnen een jaar stierven Siobháns beide ouders, eerst Jude en daarna Audrey. Maar er kwam nieuw leven voor in de plaats: Benjamin, Siobháns jongste broer, en Jasmijn verwachtten hun eerste kindje."Hoe vinden je ouders het?", vroeg Siobhán. Ze had Miriam en Dolf al heel lang niet meer gezien, omdat ze buiten de stad woonden. "Oh, die zijn trots", lachte Jasmijn. "En mijn zus ook. Ze denken erover terug te keren naar Riverview. We hebben al zo lang niets meer van Candide Mortis gehoord, we hopen dat hij het heeft opgegeven om mijn ouders het leven zuur te maken."Zodra Siobhán een beetje bekomen was van haar reis naar China, pakte ze opnieuw haar koffers en vertrok naar Frankrijk."Kijk je goed uit?", vroeg Alexandre, voor het eerst een beetje bezorgd. Hij wist zich van zijn eigen leven als avonturier te herinneren dat de opdrachten steeds moeilijker werden, en ook dat er tal van avonturiers waren geweest die hun reis niet hadden kunnen navertellen. Siobhán beloofde het vluchtig en zodra ze in Champs les Sims aankwam draafde ze naar haar contactpersoon, die haar doorverwees.Uiteindelijk kwam ze voor de tweede maal in haar leven bij het Chateau Landgraaf terecht, een leegstaand landhuis. Ooit had ze hier al een keer papieren voor iemand gezocht en gevonden, en de plek gaf haar de kriebels."Jij hier!?", hoorde ze ineens. Voor haar neus stond Ameen Moussa te glunderen. De Egyptenaar met wie ze ooit, een leven geleden, een one night stand had gehad. Of liever: een one afternoon stand. Enthousiast schudden ze elkaar de hand en Ameen vroeg hoe het met haar ging. Er leek even een schaduw van teleurstelling over zijn gelaat te schuiven, toen hij vernam dat ze getrouwd was en twee kinderen had, maar dat kon ook verbeelding zijn."Wat doe jij hier?", vroeg ze. "Oh", zei Ameen, "ik zoek een kelder, maar ik begrijp er niks van. Ik zou maar naar het dorp teruggaan als ik jou was. Het is hier best gevaarlijk." Siobhán knikte even en draafde toen weg om rond het huis te gaan zoeken naar een ingang. Alexandre had gelijk, de opdrachten werden inderdaad moeilijker, maar gelukkig had ze wat poeder gekocht van een handelaar, dat haar op mysterieuze wijze inzicht verschafte, zodat het haar ineens helder werd waar ze heen moest.Op die manier vond ze een schakelaar en wandelde het griezelige, donkere huis binnen. Het was er muisstil.Er hing een akelige sfeer binnen. Het huis zat vol levensgevaarlijke vallen, waarvan sommige onmogelijk onschadelijk te maken waren. Ze liep naar boven en dwaalde door vertrekken, die waren ingericht alsof er mensen woonden, maar aan alles voelde je dat er hier al tientallen jaren geen levende ziel meer geweest was. Af en toe verslapte Siobháns aandacht en dat kon ze zich toch echt niet permitteren.Gelukkig had ze een flesje ingeblikte douche bij zich en omdat ze bepaald niet bang was aangelegd, zocht ze onverdroten verder. Uiteindelijk ontdekte ze een trappenhuis, dat leidde naar een deur waarvan ze de sleutel in bezit had en vanaf dat moment was het een makkie om de kelder te vinden (op wat gemene drempeltjes na) en niet veel later had ze gevonden wat ze zocht.Haar missie in Frankrijk was volbracht, het vervolg ervan lag weer in China. Ze besloot echter nog een nachtje te blijven omdat de zoektocht door het landhuis haar had uitgeput.
"Ik kan toch merken dat ik een dagje ouder wordt", bedacht ze met enige spijt.
Om de goede afloop te vieren trakteerde ze zichzelf op kikkerbilletjes, sliep in de herberg en besloot de volgende ochtend nog even naar het marktplein te gaan om iets leuks te kopen voor de kinderen.En andermaal liep ze een oude bekende tegen het lijf: Jeanne Grignon, de dochter van Alexandre's beste vriend Gérard. Ze bleek in het dorp te zijn met haar dochter. "Ze mag een cadeautje uitzoeken, voor haar verjaardag nog", legde Jeanne uit, nadat ze even met elkaar hadden staan kletsen. "Ik ga kijken of ze al iets gevonden heeft, de hartelijke groeten aan je man en je kinderen!"Ze liep weg en op het moment dat ook Siobhán wilde vertrekken liep die Camille tegen het lijf, die ze - ondanks het feit dat ze inmiddels een tiener was - duidelijk herkende."Kijk even uit waar je loopt, oud wijf!", kijfde het meisje. "Als je niet goed kunt zien, dan moet je een brilletje kopen. Of ben je daar soms te ijdel voor?"
En voordat Siobhán van haar verbazing bekomen was en kon reageren draafde Camille weg, onder het geërgerd brullen van de woorden:"Mam, waar zít je nou!?"Siobhán was verbluft. Ze herinnerde zich Camille als een vriendelijk, wat stil meisje, maar nu leek het er toch op dat ze duidelijke trekken van haar vader had geërfd en dat was niet bepaald gunstig. Eenmaal thuis vroeg ze voorzichtig aan Juliette, toen ze haar naar bed bracht, of die nog contact had met Camille."Ja, we msn'en heel veel. Ze is erg aardig, maar ik geloof dat ze niet heel veel vriendinnen heeft. Ze zit nu op de middelbare school, maar ze heeft het niet naar haar zin." Siobhán kon zich er iets bij voorstellen dat Camille weinig vriendinnen had, maar ze besloot niets tegen Juliette te zeggen, uit angst dat ze haar dochter zou beïnvloeden. Misschien had Camille gewoon een slechte dag gehad, je kon mensen beter niet beoordelen op basis van één ervaring.Weldra was ook Juliette jarig. Alexandre maakte haar wakker. "Kleed je maar snel aan, dan gaan we de kaarsen uitblazen."Toen het hele gezin zich rond de tafel verzameld had klom Juliette op een stoel en sprak hen allen plechtig toe."En dan wil ik nu graag jullie aandacht voor een groots moment in het leven van Juliette Kobayne. Zij zal zo meteen twaalf kaarsjes uitblazen en op deze wijze haar kindertijd vaarwel zeggen."
Vooral Patje, Juliette's denkbeeldige vriendinnetje, moest erg lachen om het toneelstukje, maar dat kon de rest uiteraard niet zien.Voor haar verjaardag had Juliette een chemietafel gevraagd, en daar had ze een bepaald plan mee.
"Ik wil een drankje gaan brouwen dat Patje tot leven kan wekken", fluisterde ze tegen Siobhán. De enige in huis die haar geloofde als ze over Patje vertelde, omdat ze hetzelfde had meegemaakt met Boontje.
"Weet je dat nou wel zeker?", vroeg Siobhán onzeker. "Ik kan me herinneren dat ik Boontje steeds onaardiger begon te vinden en eerlijk gezegd heb ik haar een tijdje terug weggegeven. Ze was gemeen."Maar Juliette's besluit stond vast. Haar hele verjaardag stond ze achter de tafel te mengen, maar zonder resultaat. En toen er vlak voor het naar bed gaan dan toch iets gebeurde, was dat nou niet bepaald hetgeen dat ze had willen bereiken."Het kan ook door een regenboogsteen naar het laboratorium te brengen", zei Siobhán. "En toevallig heb ik die vorige week in Frankrijk gevonden. Maar je krijgt hem pas van me als je achttien wordt. Je moet het namelijk echt zeker weten."
De volgende ochtend was Juliette's eerste dag op de middelbare school, en doodzenuwachtig verscheen ze aan het ontbijt."Wat nou als niemand me mag?", zei ze angstig tegen haar broer.
"Ach, maak je toch niet zo druk zusje. Op de basisschool had je toch ook vriendinnen zat?"
"En wat als de leerstof te moeilijk is en ik er niks van begrijp?"
"Kind, je hebt bepaald geniale trekjes. Volgens mij ga jij een glansrijke schoolcarrière tegemoet. Ontspan!"Omdat ook Siobhán en Alexandre best zenuwachtig waren voor hun dochter besloten ze hun dag nuttig te besteden, om wat afleiding te hebben. Sinds kort was er een gloednieuwe bibliotheek in Riverview en die wilden ze wel eens bezoeken."Wat een prachtig gebouw!", riep Siobhán. "Zo licht, en wat een enorme collectie!"
Blij liep ze naar de kast met romans en even later werd ze helemaal in beslag genomen door haar lectuur.Hoewel Alexandre inmiddels prima het Simlish beheerste, las hij toch het liefst in zijn eigen moedertaal. Hij wandelde dus naar de afdeling Franse romans, maar zag toen een schaakcomputer staan. Al snel was hij in een verbeten strijd verwikkeld met het apparaat, bemoedigend gadegeslagen door Aphrodite.Na deze geestelijke training vond Siobhán het tijd voor wat lichamelijke en tegen de avond waren ze weer thuis. Daar troffen ze hun dochter aan in een vermakelijke kibbelpartij met haar neef Celle, die haar probeerde te vertellen hoe ze haar huiswerk moest maken."Zorg jij nou maar dat je slaagt dit jaar", snibde zijn nichtje. "Ik red mezelf wel."Celle wilde net iets snedigs terugzeggen toen de bel ging. "Hallo Naomi", begroette Alexandre de jonge vrouw die de hal in kwam wandelen. "Jij komt je broer halen?"
"In opdracht van papa en mama, ja", beaamde die. "Ze hebben liever niet dat hij wéér door de politie wordt thuisgebracht."Niet lang hierna vertrok Siobhán opnieuw naar China. Alexandre zei niet veel. Hij was zelf teveel avonturier om haar het reizen te ontzeggen, maar zijn maag draaide zich om bij de gedachte wat er allemaal met haar zou kunnen gebeuren."Je belt, hè?", zei hij alleen.
"Ja, ik bel."
"Elke dag"?"
"Elke dag. Of vaker."In China wachtte Siobhán een verrassing. In plaats van een tombe in gestuurd te worden, moest ze eerst het hoogste niveau in de Oosterse vechtsport bereiken en een stuk lavasteen doorklieven. Ze sloot zich dus op in de Academie, sliep onder de sterrenhemel en na twee dagen continue trainen en mediteren was ze zover.Vervolgens kreeg ze nog een aantal opdrachten - het leek wel alsof haar opdrachtgever bang was haar uiteindelijk groen licht te geven, hij bleef haar maar waarschuwen - en net toen ze dacht dat het nooit meer zou gebeuren keek hij haar zuchtend aan en zei: "Okay, ik denk dat je er nu wel klaar voor bent. Maar kijk uit daar binnen, meisje. Je moet de gevaarlijke Dong Huo verslaan en eigenlijk is hij onverslaanbaar. Hij is namelijk dood.""Ik doe mijn best", zei Siobhán, en vertrok diezelfde avond nog naar de Drakengrot.
"Dat had je best snel te pakken, jongen."Sacha's passie lag nog steeds in de muziek, maar het stond voor hem nog lang niet vast dat hij, net als zoveel van zijn voorvaderen, een muzikale carrière zou gaan beginnen. Vooralsnog nam hij het leven niet al te serieus, tot afschuw van zijn vader.Vanuit de familie was er zowel leuk als minder leuk nieuws. Binnen een jaar stierven Siobháns beide ouders, eerst Jude en daarna Audrey. Maar er kwam nieuw leven voor in de plaats: Benjamin, Siobháns jongste broer, en Jasmijn verwachtten hun eerste kindje."Hoe vinden je ouders het?", vroeg Siobhán. Ze had Miriam en Dolf al heel lang niet meer gezien, omdat ze buiten de stad woonden. "Oh, die zijn trots", lachte Jasmijn. "En mijn zus ook. Ze denken erover terug te keren naar Riverview. We hebben al zo lang niets meer van Candide Mortis gehoord, we hopen dat hij het heeft opgegeven om mijn ouders het leven zuur te maken."Zodra Siobhán een beetje bekomen was van haar reis naar China, pakte ze opnieuw haar koffers en vertrok naar Frankrijk."Kijk je goed uit?", vroeg Alexandre, voor het eerst een beetje bezorgd. Hij wist zich van zijn eigen leven als avonturier te herinneren dat de opdrachten steeds moeilijker werden, en ook dat er tal van avonturiers waren geweest die hun reis niet hadden kunnen navertellen. Siobhán beloofde het vluchtig en zodra ze in Champs les Sims aankwam draafde ze naar haar contactpersoon, die haar doorverwees.Uiteindelijk kwam ze voor de tweede maal in haar leven bij het Chateau Landgraaf terecht, een leegstaand landhuis. Ooit had ze hier al een keer papieren voor iemand gezocht en gevonden, en de plek gaf haar de kriebels."Jij hier!?", hoorde ze ineens. Voor haar neus stond Ameen Moussa te glunderen. De Egyptenaar met wie ze ooit, een leven geleden, een one night stand had gehad. Of liever: een one afternoon stand. Enthousiast schudden ze elkaar de hand en Ameen vroeg hoe het met haar ging. Er leek even een schaduw van teleurstelling over zijn gelaat te schuiven, toen hij vernam dat ze getrouwd was en twee kinderen had, maar dat kon ook verbeelding zijn."Wat doe jij hier?", vroeg ze. "Oh", zei Ameen, "ik zoek een kelder, maar ik begrijp er niks van. Ik zou maar naar het dorp teruggaan als ik jou was. Het is hier best gevaarlijk." Siobhán knikte even en draafde toen weg om rond het huis te gaan zoeken naar een ingang. Alexandre had gelijk, de opdrachten werden inderdaad moeilijker, maar gelukkig had ze wat poeder gekocht van een handelaar, dat haar op mysterieuze wijze inzicht verschafte, zodat het haar ineens helder werd waar ze heen moest.Op die manier vond ze een schakelaar en wandelde het griezelige, donkere huis binnen. Het was er muisstil.Er hing een akelige sfeer binnen. Het huis zat vol levensgevaarlijke vallen, waarvan sommige onmogelijk onschadelijk te maken waren. Ze liep naar boven en dwaalde door vertrekken, die waren ingericht alsof er mensen woonden, maar aan alles voelde je dat er hier al tientallen jaren geen levende ziel meer geweest was. Af en toe verslapte Siobháns aandacht en dat kon ze zich toch echt niet permitteren.Gelukkig had ze een flesje ingeblikte douche bij zich en omdat ze bepaald niet bang was aangelegd, zocht ze onverdroten verder. Uiteindelijk ontdekte ze een trappenhuis, dat leidde naar een deur waarvan ze de sleutel in bezit had en vanaf dat moment was het een makkie om de kelder te vinden (op wat gemene drempeltjes na) en niet veel later had ze gevonden wat ze zocht.Haar missie in Frankrijk was volbracht, het vervolg ervan lag weer in China. Ze besloot echter nog een nachtje te blijven omdat de zoektocht door het landhuis haar had uitgeput.
"Ik kan toch merken dat ik een dagje ouder wordt", bedacht ze met enige spijt.
Om de goede afloop te vieren trakteerde ze zichzelf op kikkerbilletjes, sliep in de herberg en besloot de volgende ochtend nog even naar het marktplein te gaan om iets leuks te kopen voor de kinderen.En andermaal liep ze een oude bekende tegen het lijf: Jeanne Grignon, de dochter van Alexandre's beste vriend Gérard. Ze bleek in het dorp te zijn met haar dochter. "Ze mag een cadeautje uitzoeken, voor haar verjaardag nog", legde Jeanne uit, nadat ze even met elkaar hadden staan kletsen. "Ik ga kijken of ze al iets gevonden heeft, de hartelijke groeten aan je man en je kinderen!"Ze liep weg en op het moment dat ook Siobhán wilde vertrekken liep die Camille tegen het lijf, die ze - ondanks het feit dat ze inmiddels een tiener was - duidelijk herkende."Kijk even uit waar je loopt, oud wijf!", kijfde het meisje. "Als je niet goed kunt zien, dan moet je een brilletje kopen. Of ben je daar soms te ijdel voor?"
En voordat Siobhán van haar verbazing bekomen was en kon reageren draafde Camille weg, onder het geërgerd brullen van de woorden:"Mam, waar zít je nou!?"Siobhán was verbluft. Ze herinnerde zich Camille als een vriendelijk, wat stil meisje, maar nu leek het er toch op dat ze duidelijke trekken van haar vader had geërfd en dat was niet bepaald gunstig. Eenmaal thuis vroeg ze voorzichtig aan Juliette, toen ze haar naar bed bracht, of die nog contact had met Camille."Ja, we msn'en heel veel. Ze is erg aardig, maar ik geloof dat ze niet heel veel vriendinnen heeft. Ze zit nu op de middelbare school, maar ze heeft het niet naar haar zin." Siobhán kon zich er iets bij voorstellen dat Camille weinig vriendinnen had, maar ze besloot niets tegen Juliette te zeggen, uit angst dat ze haar dochter zou beïnvloeden. Misschien had Camille gewoon een slechte dag gehad, je kon mensen beter niet beoordelen op basis van één ervaring.Weldra was ook Juliette jarig. Alexandre maakte haar wakker. "Kleed je maar snel aan, dan gaan we de kaarsen uitblazen."Toen het hele gezin zich rond de tafel verzameld had klom Juliette op een stoel en sprak hen allen plechtig toe."En dan wil ik nu graag jullie aandacht voor een groots moment in het leven van Juliette Kobayne. Zij zal zo meteen twaalf kaarsjes uitblazen en op deze wijze haar kindertijd vaarwel zeggen."
Vooral Patje, Juliette's denkbeeldige vriendinnetje, moest erg lachen om het toneelstukje, maar dat kon de rest uiteraard niet zien.Voor haar verjaardag had Juliette een chemietafel gevraagd, en daar had ze een bepaald plan mee.
"Ik wil een drankje gaan brouwen dat Patje tot leven kan wekken", fluisterde ze tegen Siobhán. De enige in huis die haar geloofde als ze over Patje vertelde, omdat ze hetzelfde had meegemaakt met Boontje.
"Weet je dat nou wel zeker?", vroeg Siobhán onzeker. "Ik kan me herinneren dat ik Boontje steeds onaardiger begon te vinden en eerlijk gezegd heb ik haar een tijdje terug weggegeven. Ze was gemeen."Maar Juliette's besluit stond vast. Haar hele verjaardag stond ze achter de tafel te mengen, maar zonder resultaat. En toen er vlak voor het naar bed gaan dan toch iets gebeurde, was dat nou niet bepaald hetgeen dat ze had willen bereiken."Het kan ook door een regenboogsteen naar het laboratorium te brengen", zei Siobhán. "En toevallig heb ik die vorige week in Frankrijk gevonden. Maar je krijgt hem pas van me als je achttien wordt. Je moet het namelijk echt zeker weten."
De volgende ochtend was Juliette's eerste dag op de middelbare school, en doodzenuwachtig verscheen ze aan het ontbijt."Wat nou als niemand me mag?", zei ze angstig tegen haar broer.
"Ach, maak je toch niet zo druk zusje. Op de basisschool had je toch ook vriendinnen zat?"
"En wat als de leerstof te moeilijk is en ik er niks van begrijp?"
"Kind, je hebt bepaald geniale trekjes. Volgens mij ga jij een glansrijke schoolcarrière tegemoet. Ontspan!"Omdat ook Siobhán en Alexandre best zenuwachtig waren voor hun dochter besloten ze hun dag nuttig te besteden, om wat afleiding te hebben. Sinds kort was er een gloednieuwe bibliotheek in Riverview en die wilden ze wel eens bezoeken."Wat een prachtig gebouw!", riep Siobhán. "Zo licht, en wat een enorme collectie!"
Blij liep ze naar de kast met romans en even later werd ze helemaal in beslag genomen door haar lectuur.Hoewel Alexandre inmiddels prima het Simlish beheerste, las hij toch het liefst in zijn eigen moedertaal. Hij wandelde dus naar de afdeling Franse romans, maar zag toen een schaakcomputer staan. Al snel was hij in een verbeten strijd verwikkeld met het apparaat, bemoedigend gadegeslagen door Aphrodite.Na deze geestelijke training vond Siobhán het tijd voor wat lichamelijke en tegen de avond waren ze weer thuis. Daar troffen ze hun dochter aan in een vermakelijke kibbelpartij met haar neef Celle, die haar probeerde te vertellen hoe ze haar huiswerk moest maken."Zorg jij nou maar dat je slaagt dit jaar", snibde zijn nichtje. "Ik red mezelf wel."Celle wilde net iets snedigs terugzeggen toen de bel ging. "Hallo Naomi", begroette Alexandre de jonge vrouw die de hal in kwam wandelen. "Jij komt je broer halen?"
"In opdracht van papa en mama, ja", beaamde die. "Ze hebben liever niet dat hij wéér door de politie wordt thuisgebracht."Niet lang hierna vertrok Siobhán opnieuw naar China. Alexandre zei niet veel. Hij was zelf teveel avonturier om haar het reizen te ontzeggen, maar zijn maag draaide zich om bij de gedachte wat er allemaal met haar zou kunnen gebeuren."Je belt, hè?", zei hij alleen.
"Ja, ik bel."
"Elke dag"?"
"Elke dag. Of vaker."In China wachtte Siobhán een verrassing. In plaats van een tombe in gestuurd te worden, moest ze eerst het hoogste niveau in de Oosterse vechtsport bereiken en een stuk lavasteen doorklieven. Ze sloot zich dus op in de Academie, sliep onder de sterrenhemel en na twee dagen continue trainen en mediteren was ze zover.Vervolgens kreeg ze nog een aantal opdrachten - het leek wel alsof haar opdrachtgever bang was haar uiteindelijk groen licht te geven, hij bleef haar maar waarschuwen - en net toen ze dacht dat het nooit meer zou gebeuren keek hij haar zuchtend aan en zei: "Okay, ik denk dat je er nu wel klaar voor bent. Maar kijk uit daar binnen, meisje. Je moet de gevaarlijke Dong Huo verslaan en eigenlijk is hij onverslaanbaar. Hij is namelijk dood.""Ik doe mijn best", zei Siobhán, en vertrok diezelfde avond nog naar de Drakengrot.