Generatie 19 - deel 4, Het verborgen eiland
Voor het eerst in zijn leven voelde Silas iets in zich naar boven borrelen dat hem warempel van een op zichzelf gerichte pierewaaier veranderde in een bezorgde bemoeial. Oftewel, hij vond het niks dat Raven had besloten een dergelijk - in zijn ogen - toekomstloos baantje aan te nemen. Aan zijn gezicht had ze meteen afgelezen dat hij niet erg enthousiast leek en na een voorzichtig 'wat verdient dat precies' en 'maar dit is toch wel tijdelijk neem ik aan' was zijn toon al snel wrevelig geworden.
"Ik vind dat je een studie moet gaan volgen om werkelijk iets met je talenten te doen. Die worden volkomen verspild als je een beetje naar de zee gaat zitten staren om er af en toe domkoppen uit te vissen."Raven had haar wenkbrauwen gefronst en geprikkeld geantwoord dat ze niet op zijn goedkeuring zat te wachten.
"Ik doe wat ik leuk vind. Studeren kan altijd nog."
"Als je dat dan maar wel in je achterhoofd houdt", had hij hoofdschuddend gebromd en was naar binnen gewandeld om iets te eten te halen.Hoewel Raven het jammer vond dat hij haar carrièrekeuze kennelijk niks vond, stortte ze zich vol overgave op de adviezen die haar waren gegeven. "Het is handig om wat spieren te kweken en het kan ook geen kwaad als je een beetje met mensen kunt omgaan", was haar verteld, dus oefende ze uitgebreid voor de spiegel hoe ze haar medemens het best kon benaderen.
"Ga je ze op het droge kletsen?", vroeg Silas spottend. "Lijkt me effectief als ze in de branding liggen te krijsen."
Raven nam niet eens de moeite te antwoorden.Haar allereerste werkdag begon rustig. Uren liep ze over het strand - er was geen kip - en staarde naar de lege zee. Toen 's middags de eerste badgasten kwamen knikte ze hen vriendelijk toe, in de hoop dat ze iets geruststellends uitstraalde.Een paar jongens knikten belangstellend terug en gingen toen met een boombox naast hun oor liggen zonnen.
Net toen Raven even was afgeleid klonk er ineens een benauwd geschreeuw en zag ze in de verte iemand wild spartelen.Inmiddels stond ze al zo lang op het droge rond te turen en was het zo warm, dat ze heel even schrok toen ze haar voet in het koele water zette. Voorzichtig schuifelde ze vooruit in de richting van de spetterende man - die tot haar afgrijzen af en toen zelfs even compleet verdween - terwijl ze achter zich een paar kinderen hoorde lachen.
"Dat schiet lekker op mevrouw. Kijk maar uit, straks haalt Magere Hein u nog in!"Dat viel gelukkig mee. Dankbaar greep de drenkeling de reddingsmat die ze hem toewierp en peddelde toen gehoorzaam naar de kant, waar hij ineen zeeg. Toevallig had ze wel eens iets van reanimatie op televisie gezien, dus zo goed en zo kwaad als het ging bracht ze de man weer bij zijn positieven, waarna hij haar uitvoerig bedankte, een paar tenenkrommende opmerkingen maakte over haar vriendje dat zo'n bofferd was en toen gelukkig vertrok.Tijd om bij te komen kreeg ze niet, want de tweede drenkeling meldde zich en daarna nog een en nog een, Raven vroeg zich af of er hier überhaupt iemand met een zwemdiploma rondliep. Sommige jongens verdacht ze er trouwens van dat ze om heel andere redenen haar aandacht trokken want die knoopten meteen een praatje aan na hun 'redding', waardoor ze af en toe iets minder tijd had om op te letten. Op een bepaald moment kreeg ze het dus aan de stok met een jongen die druipend kwam aanstampen en beweerde dat het een wonder was dat hij niet verzopen was.
"Maar ik was bezig met iemand anders", stamelde Raven hulpeloos.
"Niks mee te maken!", blafte de jongen.Hoewel het akkefietje Raven nogal aangreep paste ze er wel voor op het aan Silas te vertellen. Ze had geen zin zijn aversie tegen haar beroep aan te wakkeren. Gelukkig bleef het bij die ene ervaring omdat ze vanaf dat moment besloot zich niet meer zo makkelijk te laten afleiden en zich alleen nog maar op haar taak te concentreren.Leuke jongens genoeg op het eiland, maar Raven had eigenlijk helemaal nog geen zin in een vriendje. Op dit moment was het verstevigen van de band met haar vader het allerbelangrijkste in haar leven. En genieten van het feit dat hij het zo gezellig had met haar moeder, die minstens een keer per week een middagje langskwam.Raven zag niet veel van hen - ze gingen er constant samen op uit - maar toen ze op een dag bij Silas viste wat er nou precies tussen hen speelde, hield die de boot duidelijk af. "Je moet je niks in je hoofd gaan halen hoor. Je moeder is getrouwd en verder heel gelukkig volgens mij. Je hebt toch geen valse hoop of zo?"Niet lang daarna pakte hij zijn oude levensstijl op en begon in het wilde weg te daten, alsof hij zijn woorden kracht wilde bijzetten. Hoewel het haar opviel dat hij zijn amoureuze avontuurtjes verborgen hield voor haar moeder. Raven raakte ervan in de war en het stoorde haar. Ze was niet onbekend met zijn reputatie op dit gebied, maar het voor haar ogen zien gebeuren vond ze onprettig.Hij leek niet heel veel meer met zijn vriendinnen te doen dan hen verleiden om hen zo snel mogelijk zijn bed in te krijgen. En omdat hij dat - zo ontdekte ze - vooral vroeg in de avond deed waarna hij zijn scharrels altijd onmiddellijk weer weg stuurde, begon Raven de gewoonte te ontwikkelen zo lang mogelijk op het strand rond te hangen als haar dienst erop zat, alvorens naar huis te gaan. Ze had geen zin in allerlei intieme geluiden vanaf de bovenverdieping en ook niet in de luidkeelse ruzies die zijn promiscue gedrag vaak veroorzaakte.Op die manier ontmoette ze op een dag Valerie, een mooie blondine die haar vooral was opgevallen omdat ze een vreemde legging onder haar zwemkleding droeg. "Is dat mode?", waren Ravens voorzichtige openingswoorden, omdat ze al eerder had gemerkt dat haar eigen kledingsmaak blijkbaar erg bepaald werd door de trends waarmee ze was opgegroeid in Dragan Glaenn. Daar was Valerie niet op ingegaan, maar al snel hadden ze heel gezellig staan kletsen en op het moment dat Raven naar de tijd keek en voorstelde ergens iets te gaan eten had Valerie ineens haar arm gepakt."Ik weet iets veel leukers", zei ze. "Kun je een geheim bewaren?"
Verbaasd knikte Raven en een paar ogenblikken later zat ze bij Valerie in de auto en werd ze naar een ander strand gebracht.
"Ga jij maar vooruit", zei Valerie, "ik wil dat je het helemaal zelf ontdekt. Ik volg je."
"Maar waar moet ik dan heen?", vroeg Raven verbouwereerd.
Valerie wees. "Naar die wolken daar, het wijst zich vanzelf."Het was niet de eerste keer dat Raven in de richting van de lage bewolking was gevaren. Ze was namelijk vreselijk nieuwsgierig van aard en wilde weten wat zoveel mist kon veroorzaken in een land dat voor de rest bijna altijd onder een stralend blauwe hemel lag. Op de een of andere manier was dat echter nooit gelukt. Het leek alsof haar jetski als vanzelf afboog als ze de bewolking te dicht naderde en erlangs voer.Dit keer echter ging het anders. Ze spoot door het donkere water terwijl het schuim om haar oren vloog en weldra werd ze opgeslokt door een dichte mist, die van het ene op het andere moment optrok en een bloemenrijk eiland onthulde.Terwijl ze opgetogen het strand op wandelde kwam Valerie aanvaren.
"Hoe vind je het?", vroeg ze nieuwsgierig en een beetje gespannen, alsof ze werkelijk op Ravens goedkeuring zat te wachten.
"Het is...", Raven zweeg even en probeerde met haar ogen de duisternis te doorboren om alles goed te kunnen zien, "het is heel erg mooi hier. Jammer dat het hier zo vaak bewolkt is."
"Niet meer voor jou", glimlachte Valerie raadselachtig. "Dit is het Zeemeerminneneiland, ik ben blij dat het je bevalt. Je moet nog maar eens terugkeren als het dag is, de kleuren hier zijn overweldigend in het zonlicht."Ze groette, sprong weer in haar boot en omdat het wel erg donker en eenzaam was op dit vreemde eiland besloot Raven ook maar naar huis te gaan.
Daar trof ze Silas die een beetje stond te jammen en dolenthousiast vertelde ze over haar ontdekking.
"Dus ik duik die wolken in, blijkt er een heel eiland onder te zitten! Echt spooky maar volgens mij is het er overdag prachtig, ik ga zeker terug.""Ben je wel helemaal lekker?", vroeg Silas geschrokken. "Je gaat toch niet zomaar mee naar een soort afgelegen eiland met iemand die je net kent? Je moet de volgende keer echt beter nadenken, Raven, je bent veel te goed van vertrouwen."
Raven was zo verbouwereerd dat ze niet wist wat ze moest zeggen. "Ik vind je helemaal niet leuk de laatste tijd", flapte ze eruit en liep toen weg voordat hij kon reageren. Wat hij overigens niet deed, want Silas had de neiging dicht te klappen als er iets onaardigs gezegd werd waarmee hij voor zijn gevoel niets kon.De volgende dag had Raven vrij en besloot naar een duikplek te varen om werkelijk eens de diepte in te gaan. Het weer was grimmig en nadat ze een beetje had rondgezwommen keerde ze terug naar de oppervlakte waar ze ontdekte dat het inmiddels stormde en goot terwijl er in de verte een zacht gerommel klonk. Geen weer om op het Zeemeerminneneiland te gaan rondkijken besloot ze en ging terug naar huis.De week daarna knapte het weer op, maar toen kwamen haar opa en oma op bezoek en Raven genoot ervan zoveel mogelijk tijd met hen samen door te brengen. Gelukkig kon ze vrij krijgen.
"Alles nog steeds gezellig met je vader?", vroeg Demyan op een middag.
Raven keek hem aan. Ze wist bij hem nooit of een opmerking werkelijk zo tussen neus en lippen door bedoeld was als hij het deed klinken, of dat hij haarfijn aanvoelde dat er iets onder de oppervlakte sluimerde. In het laatste geval had het weinig zin te liegen wist ze, maar ze besloot toch voor die optie te kiezen.
"Mooi zo", antwoordde Demyan terwijl hij verder aan zijn ijsje likte. "Laten we naar een strand gaan, ik heb zin om te zwemmen."Raven merkte dat haar opa op veel belangstelling kon rekenen van het vrouwelijk schoon op dit eiland en grinnikend vroeg ze zich af hoe de flirtende dames zouden reageren als ze wisten dat hij in werkelijkheid al rond de negentig jaar oud was.Zodra ze afscheid van Éowyn en Demyan had genomen en in de gelegenheid was sprong ze op haar jetski om terug te keren naar het geheimzinnige eiland. Het was inmiddels twee weken geleden dat ze er aan wal was gegaan, ze hoopte dat Valerie de waarheid had gesproken en dat ze het nog steeds zou kunnen vinden.Gelukkig bleek dat het geval. Er was geen wolkje te bekennen en zodra het eiland opdoemde wist ze dat Valerie niet gelogen had: het Zeemeerminneneiland bleek een idyllisch en ongerept paradijs, met bomen vol bloemen in allerlei kleuren, witte strandjes en fris groen gras.Ze meerde aan en ging aan wal. Toen ze het veldje op liep waar ze met Valerie had gestaan zag ze in de verte een jongen aan komen lopen. Zo geheimzinnig was dit eiland toch blijkbaar ook weer niet. Ze groette vriendelijk en nieuwsgierig keek hij haar aan."Ben je hier voor het eerst?"
Ze knikte in het voorbijgaan. "Jij ook?"
Hij schudde zijn hoofd. "Nee hoor, ik kom hier al jaren. Het is hier heerlijk rustig. Wie heeft je hierheen geleid? Salty? Maya?"
"Valerie", zei ze en wandelde verder tot ze bij een klein strandje kwam.Her en der staken ruïnes uit de grond en op een gegeven moment vond ze een soort tuinkabouter in de vorm van een duiker. Toen ze terugkeerde naar het grasveld zag ze op een ander strandje de jongen staan bij een enorm beeld van een hoofd.
"Bijzonder", lachte ze terwijl ze naderbij kwam.
Hij lachte terug. "Ze zijn gestolen", verklaarde hij. "Eeuwen geleden, ze horen hier niet.""Door zeerovers?", vroeg Raven nieuwsgierig.
"Zo zou je ze kunnen noemen", grinnikte de jongen. "Ik heet trouwens Merril, aangenaam."
"Ik ben Raven", antwoordde ze. "Ik woon hier nog niet zo lang, samen met mijn vader."
"Oh, is dat je vader", reageerde Merril een beetje verbaasd. "Ik dacht je vriend. Gelukkig maar, ik had al medelijden met je."Raven voelde hoe ze een hoogrode kleur kreeg. "Ik weet niet waarom hij zo doet", mompelde ze.
Zonder verder nog iets te zeggen vloog ze terug naar haar jetski en spoot weg terwijl de jongen haar nakeek. Ze vroeg zich af hoe hij op het eiland gekomen was, ze had nergens een bootje of jetski zien liggen.
"Ik vind dat je een studie moet gaan volgen om werkelijk iets met je talenten te doen. Die worden volkomen verspild als je een beetje naar de zee gaat zitten staren om er af en toe domkoppen uit te vissen."Raven had haar wenkbrauwen gefronst en geprikkeld geantwoord dat ze niet op zijn goedkeuring zat te wachten.
"Ik doe wat ik leuk vind. Studeren kan altijd nog."
"Als je dat dan maar wel in je achterhoofd houdt", had hij hoofdschuddend gebromd en was naar binnen gewandeld om iets te eten te halen.Hoewel Raven het jammer vond dat hij haar carrièrekeuze kennelijk niks vond, stortte ze zich vol overgave op de adviezen die haar waren gegeven. "Het is handig om wat spieren te kweken en het kan ook geen kwaad als je een beetje met mensen kunt omgaan", was haar verteld, dus oefende ze uitgebreid voor de spiegel hoe ze haar medemens het best kon benaderen.
"Ga je ze op het droge kletsen?", vroeg Silas spottend. "Lijkt me effectief als ze in de branding liggen te krijsen."
Raven nam niet eens de moeite te antwoorden.Haar allereerste werkdag begon rustig. Uren liep ze over het strand - er was geen kip - en staarde naar de lege zee. Toen 's middags de eerste badgasten kwamen knikte ze hen vriendelijk toe, in de hoop dat ze iets geruststellends uitstraalde.Een paar jongens knikten belangstellend terug en gingen toen met een boombox naast hun oor liggen zonnen.
Net toen Raven even was afgeleid klonk er ineens een benauwd geschreeuw en zag ze in de verte iemand wild spartelen.Inmiddels stond ze al zo lang op het droge rond te turen en was het zo warm, dat ze heel even schrok toen ze haar voet in het koele water zette. Voorzichtig schuifelde ze vooruit in de richting van de spetterende man - die tot haar afgrijzen af en toen zelfs even compleet verdween - terwijl ze achter zich een paar kinderen hoorde lachen.
"Dat schiet lekker op mevrouw. Kijk maar uit, straks haalt Magere Hein u nog in!"Dat viel gelukkig mee. Dankbaar greep de drenkeling de reddingsmat die ze hem toewierp en peddelde toen gehoorzaam naar de kant, waar hij ineen zeeg. Toevallig had ze wel eens iets van reanimatie op televisie gezien, dus zo goed en zo kwaad als het ging bracht ze de man weer bij zijn positieven, waarna hij haar uitvoerig bedankte, een paar tenenkrommende opmerkingen maakte over haar vriendje dat zo'n bofferd was en toen gelukkig vertrok.Tijd om bij te komen kreeg ze niet, want de tweede drenkeling meldde zich en daarna nog een en nog een, Raven vroeg zich af of er hier überhaupt iemand met een zwemdiploma rondliep. Sommige jongens verdacht ze er trouwens van dat ze om heel andere redenen haar aandacht trokken want die knoopten meteen een praatje aan na hun 'redding', waardoor ze af en toe iets minder tijd had om op te letten. Op een bepaald moment kreeg ze het dus aan de stok met een jongen die druipend kwam aanstampen en beweerde dat het een wonder was dat hij niet verzopen was.
"Maar ik was bezig met iemand anders", stamelde Raven hulpeloos.
"Niks mee te maken!", blafte de jongen.Hoewel het akkefietje Raven nogal aangreep paste ze er wel voor op het aan Silas te vertellen. Ze had geen zin zijn aversie tegen haar beroep aan te wakkeren. Gelukkig bleef het bij die ene ervaring omdat ze vanaf dat moment besloot zich niet meer zo makkelijk te laten afleiden en zich alleen nog maar op haar taak te concentreren.Leuke jongens genoeg op het eiland, maar Raven had eigenlijk helemaal nog geen zin in een vriendje. Op dit moment was het verstevigen van de band met haar vader het allerbelangrijkste in haar leven. En genieten van het feit dat hij het zo gezellig had met haar moeder, die minstens een keer per week een middagje langskwam.Raven zag niet veel van hen - ze gingen er constant samen op uit - maar toen ze op een dag bij Silas viste wat er nou precies tussen hen speelde, hield die de boot duidelijk af. "Je moet je niks in je hoofd gaan halen hoor. Je moeder is getrouwd en verder heel gelukkig volgens mij. Je hebt toch geen valse hoop of zo?"Niet lang daarna pakte hij zijn oude levensstijl op en begon in het wilde weg te daten, alsof hij zijn woorden kracht wilde bijzetten. Hoewel het haar opviel dat hij zijn amoureuze avontuurtjes verborgen hield voor haar moeder. Raven raakte ervan in de war en het stoorde haar. Ze was niet onbekend met zijn reputatie op dit gebied, maar het voor haar ogen zien gebeuren vond ze onprettig.Hij leek niet heel veel meer met zijn vriendinnen te doen dan hen verleiden om hen zo snel mogelijk zijn bed in te krijgen. En omdat hij dat - zo ontdekte ze - vooral vroeg in de avond deed waarna hij zijn scharrels altijd onmiddellijk weer weg stuurde, begon Raven de gewoonte te ontwikkelen zo lang mogelijk op het strand rond te hangen als haar dienst erop zat, alvorens naar huis te gaan. Ze had geen zin in allerlei intieme geluiden vanaf de bovenverdieping en ook niet in de luidkeelse ruzies die zijn promiscue gedrag vaak veroorzaakte.Op die manier ontmoette ze op een dag Valerie, een mooie blondine die haar vooral was opgevallen omdat ze een vreemde legging onder haar zwemkleding droeg. "Is dat mode?", waren Ravens voorzichtige openingswoorden, omdat ze al eerder had gemerkt dat haar eigen kledingsmaak blijkbaar erg bepaald werd door de trends waarmee ze was opgegroeid in Dragan Glaenn. Daar was Valerie niet op ingegaan, maar al snel hadden ze heel gezellig staan kletsen en op het moment dat Raven naar de tijd keek en voorstelde ergens iets te gaan eten had Valerie ineens haar arm gepakt."Ik weet iets veel leukers", zei ze. "Kun je een geheim bewaren?"
Verbaasd knikte Raven en een paar ogenblikken later zat ze bij Valerie in de auto en werd ze naar een ander strand gebracht.
"Ga jij maar vooruit", zei Valerie, "ik wil dat je het helemaal zelf ontdekt. Ik volg je."
"Maar waar moet ik dan heen?", vroeg Raven verbouwereerd.
Valerie wees. "Naar die wolken daar, het wijst zich vanzelf."Het was niet de eerste keer dat Raven in de richting van de lage bewolking was gevaren. Ze was namelijk vreselijk nieuwsgierig van aard en wilde weten wat zoveel mist kon veroorzaken in een land dat voor de rest bijna altijd onder een stralend blauwe hemel lag. Op de een of andere manier was dat echter nooit gelukt. Het leek alsof haar jetski als vanzelf afboog als ze de bewolking te dicht naderde en erlangs voer.Dit keer echter ging het anders. Ze spoot door het donkere water terwijl het schuim om haar oren vloog en weldra werd ze opgeslokt door een dichte mist, die van het ene op het andere moment optrok en een bloemenrijk eiland onthulde.Terwijl ze opgetogen het strand op wandelde kwam Valerie aanvaren.
"Hoe vind je het?", vroeg ze nieuwsgierig en een beetje gespannen, alsof ze werkelijk op Ravens goedkeuring zat te wachten.
"Het is...", Raven zweeg even en probeerde met haar ogen de duisternis te doorboren om alles goed te kunnen zien, "het is heel erg mooi hier. Jammer dat het hier zo vaak bewolkt is."
"Niet meer voor jou", glimlachte Valerie raadselachtig. "Dit is het Zeemeerminneneiland, ik ben blij dat het je bevalt. Je moet nog maar eens terugkeren als het dag is, de kleuren hier zijn overweldigend in het zonlicht."Ze groette, sprong weer in haar boot en omdat het wel erg donker en eenzaam was op dit vreemde eiland besloot Raven ook maar naar huis te gaan.
Daar trof ze Silas die een beetje stond te jammen en dolenthousiast vertelde ze over haar ontdekking.
"Dus ik duik die wolken in, blijkt er een heel eiland onder te zitten! Echt spooky maar volgens mij is het er overdag prachtig, ik ga zeker terug.""Ben je wel helemaal lekker?", vroeg Silas geschrokken. "Je gaat toch niet zomaar mee naar een soort afgelegen eiland met iemand die je net kent? Je moet de volgende keer echt beter nadenken, Raven, je bent veel te goed van vertrouwen."
Raven was zo verbouwereerd dat ze niet wist wat ze moest zeggen. "Ik vind je helemaal niet leuk de laatste tijd", flapte ze eruit en liep toen weg voordat hij kon reageren. Wat hij overigens niet deed, want Silas had de neiging dicht te klappen als er iets onaardigs gezegd werd waarmee hij voor zijn gevoel niets kon.De volgende dag had Raven vrij en besloot naar een duikplek te varen om werkelijk eens de diepte in te gaan. Het weer was grimmig en nadat ze een beetje had rondgezwommen keerde ze terug naar de oppervlakte waar ze ontdekte dat het inmiddels stormde en goot terwijl er in de verte een zacht gerommel klonk. Geen weer om op het Zeemeerminneneiland te gaan rondkijken besloot ze en ging terug naar huis.De week daarna knapte het weer op, maar toen kwamen haar opa en oma op bezoek en Raven genoot ervan zoveel mogelijk tijd met hen samen door te brengen. Gelukkig kon ze vrij krijgen.
"Alles nog steeds gezellig met je vader?", vroeg Demyan op een middag.
Raven keek hem aan. Ze wist bij hem nooit of een opmerking werkelijk zo tussen neus en lippen door bedoeld was als hij het deed klinken, of dat hij haarfijn aanvoelde dat er iets onder de oppervlakte sluimerde. In het laatste geval had het weinig zin te liegen wist ze, maar ze besloot toch voor die optie te kiezen.
"Mooi zo", antwoordde Demyan terwijl hij verder aan zijn ijsje likte. "Laten we naar een strand gaan, ik heb zin om te zwemmen."Raven merkte dat haar opa op veel belangstelling kon rekenen van het vrouwelijk schoon op dit eiland en grinnikend vroeg ze zich af hoe de flirtende dames zouden reageren als ze wisten dat hij in werkelijkheid al rond de negentig jaar oud was.Zodra ze afscheid van Éowyn en Demyan had genomen en in de gelegenheid was sprong ze op haar jetski om terug te keren naar het geheimzinnige eiland. Het was inmiddels twee weken geleden dat ze er aan wal was gegaan, ze hoopte dat Valerie de waarheid had gesproken en dat ze het nog steeds zou kunnen vinden.Gelukkig bleek dat het geval. Er was geen wolkje te bekennen en zodra het eiland opdoemde wist ze dat Valerie niet gelogen had: het Zeemeerminneneiland bleek een idyllisch en ongerept paradijs, met bomen vol bloemen in allerlei kleuren, witte strandjes en fris groen gras.Ze meerde aan en ging aan wal. Toen ze het veldje op liep waar ze met Valerie had gestaan zag ze in de verte een jongen aan komen lopen. Zo geheimzinnig was dit eiland toch blijkbaar ook weer niet. Ze groette vriendelijk en nieuwsgierig keek hij haar aan."Ben je hier voor het eerst?"
Ze knikte in het voorbijgaan. "Jij ook?"
Hij schudde zijn hoofd. "Nee hoor, ik kom hier al jaren. Het is hier heerlijk rustig. Wie heeft je hierheen geleid? Salty? Maya?"
"Valerie", zei ze en wandelde verder tot ze bij een klein strandje kwam.Her en der staken ruïnes uit de grond en op een gegeven moment vond ze een soort tuinkabouter in de vorm van een duiker. Toen ze terugkeerde naar het grasveld zag ze op een ander strandje de jongen staan bij een enorm beeld van een hoofd.
"Bijzonder", lachte ze terwijl ze naderbij kwam.
Hij lachte terug. "Ze zijn gestolen", verklaarde hij. "Eeuwen geleden, ze horen hier niet.""Door zeerovers?", vroeg Raven nieuwsgierig.
"Zo zou je ze kunnen noemen", grinnikte de jongen. "Ik heet trouwens Merril, aangenaam."
"Ik ben Raven", antwoordde ze. "Ik woon hier nog niet zo lang, samen met mijn vader."
"Oh, is dat je vader", reageerde Merril een beetje verbaasd. "Ik dacht je vriend. Gelukkig maar, ik had al medelijden met je."Raven voelde hoe ze een hoogrode kleur kreeg. "Ik weet niet waarom hij zo doet", mompelde ze.
Zonder verder nog iets te zeggen vloog ze terug naar haar jetski en spoot weg terwijl de jongen haar nakeek. Ze vroeg zich af hoe hij op het eiland gekomen was, ze had nergens een bootje of jetski zien liggen.