Generatie 6 - deel 6, De apotheose
De volgende ochtend heeft Antonie koud zijn ontbijt achter de kiezen of hij racet naar het huis van Yuri en Amanda. Waar hij de moed vandaan haalt weet hij niet, maar hij komt meteen ter zake en verzoekt Amanda voor de tweede maal in zijn leven bij hem in te trekken. Misschien komt het door zijn besliste toon, maar hoewel ze hem aanvankelijk wat bevreemd aankijkt stribbelt Amanda geen moment tegen en accepteert het aanbod meteen.
Het volgende ogenblik komt Yuri de kamer binnen en wil zich weer in de conversatie mengen, ongetwijfeld om Amanda op andere gedachten te brengen. Antonie laat zich echter niet intimideren en geeft de vampier meteen lik op stuk, met meer bravoure dan hij in werkelijkheid voelt. Yuri deinst angstig achteruit, sist nog even dat Antonie nog niet van hem af is, maar laat de twee daarna ongestoord vertrekken.
Julian en Daniël zijn natuurlijk zielsgelukkig dat hun moeder weer terug is - hoewel ze maar moeilijk kunnen wennen aan haar vampiertrekjes - en heel stiekem hopen ze op een hereniging tussen hun ouders. Dat zit er echter niet in. Hoewel Antonie nog steeds veel voor zijn ex-vrouw voelt is ze gewoon de oude niet meer en bovendien heeft hij zich nu vast voorgenomen voor Robin te kiezen. Iedere keer dat ze samen zijn staat hij op het punt om haar te vragen, maar hoewel hij in haar ogen leest hoezeer ze daarop hoopt, lukt het hem maar niet de knoop door te hakken.
Alles lijkt verder zijn gangetje te gaan, tot Amanda er tot haar verbijstering achterkomt dat ze zwanger is. Vreemd genoeg heeft ze geen enkele herinnering wanneer dat gebeurd kan zijn. Haar verloving met Dimitri bestaat alleen op papier - Yuri vond dat om onbekende redenen wel een goed idee en omdat ze Dimitri nog steeds erg aardig vindt is ze akkoord gegaan - en hoewel ze zich vaag wat mistige beelden met Yuri voor de geest kan halen waar ze zich enigszins voor schaamt, is ze er steeds vanuit gegaan dat die beelden onderdeel van een bizarre droom waren.
Na verloop van tijd valt het niet meer te ontkennen en vertelt ze Antonie en haar zoons dat ze een kind verwacht, zonder verder uit te wijden over de vader. Die reageren veel geschokter dan ze verwachtte. Antonie is immers inmiddels zelf weer vader geworden? Waarom zou haar aanstaande baby dan zo'n ramp zijn?
Vanaf dat moment begint Antonie haar te bestoken met het flesje Anti-vampirisme, dat hij inmiddels uit de linnenkast heeft gehaald en pontificaal op de keukentafel heeft gezet.
"Wil je het als-je-blieft opdrinken!? Doe het voor ons. Doe het voor je kindje!.... Doe het voor jezelf....!!!"
Amanda peinst er niet over. Ze is veel te bang dat het schadelijk zal zijn voor haar ongeboren kindje en bovendien kan ze niet ontkennen dat, hoewel de aanvankelijke euforie langzamerhand heeft plaatsgemaakt voor een innerlijke kilte, het iets ondefinieerbaar opwindends blijft hebben: een leven als vampier.
Er breekt een periode aan van angstig wachten, hoewel de vier gezinsleden tegelijkertijd moeten toegeven dat er een serene rust over het huishouden is neergedaald, die doet denken aan de tijd dat alles nog koek en ei was. Julian en Daniël vinden herhaaldelijk als ze thuiskomen van werk en school hun ouders in de vertrouwde setting - papa achter de schildersezel, mama achter het klavier - en ze kunnen daarbij een gevoel van totale harmonie niet onderdrukken.
Alleen moeders eetgewoonten blijven voor bibbers zorgen, en bovendien vinden ze het bijzonder jammer dat ze nooit meer voor hen kookt. Papa's maaltijden smaken best en ook zelf kunnen ze inmiddels een aardig potje koken, maar die van hun moeder hadden gewoon altijd net dat beetje extra.
En dan breekt, onafwendbaar, de dag van de bevalling aan. Al die tijd zijn ze gevrijwaard geweest van Yuri's aanwezigheid, maar reeds in het ziekenhuis meldt hij zich. Hoe hij aanvoelde dat de baby op komst was weet niemand, maar hij duwt zich meteen tussen Antonie en Amanda in en gluurt onophoudelijk naar zijn pasgeboren zoon, die op zijn verzoek Lestat wordt genoemd. En hoewel Antonie hem dan nog liever Piet had genoemd, Amanda lijkt als was in Yuri's handen en stemt in met de naam.
Als Antonie bovendien opvangt hoe Yuri Amanda zachtjes begint te bewerken om weer bij hem in te komen wonen met het kindje en zij prevelt dat dat misschien wel een goed idee is, slaat Antonie de handen met een gevoel van machteloosheid voor de ogen en beseft dat hij met straffere maatregelen moet komen om zijn ex-vrouw en haar zoon en trouwens de hele simsheid te behoeden voor een vreselijke toekomst.
Zodra Yuri weg is begint hij met klem op haar in te praten, inspelend op ieder laatste greintje simselijk gevoel voor haar gezin dat Amanda hopelijk nog in zich heeft. De werkelijk reden voor zijn pleidooi durft hij niet te vertellen, uit angst dat de vampier in Amanda het wellicht helemaal niet zo'n slecht idee vindt wanneer alle Sims vampiers worden. Voor hetzelfde geld beschouwt ze dat als dé oplossing voor al haar problemen.
Uiteindelijk geeft hij het ten einde raad op en wandelt naar beneden om te gaan beeldhouwen. Amanda pareert al zijn argumenten met tegenargumenten en lijkt alleen maar steeds stijfkoppiger te worden.
Schijn bedriegt echter. Zodra hij weg is begint het te malen in Amanda's hoofd. Ze kan niet precies de vinger leggen op het waarom, maar iets vertelt haar dat het in het belang van haar kind is als ze het rode flesje leegdrinkt. Ze pakt het op, staat er enige tijd wat doelloos mee voor zich uit te staren en dan trekt ze de stop eraf. In een teug klokt ze het smerige goedje naar binnen en ondergaat daarna een aantal tamelijk onaangename momenten, die gelukkig maar van korte duur zijn.
Onmiddellijk voelt ze het verschil. Alsof ze al die tijd onder een soort stolp heeft geleefd, hoe waakzaam en scherp haar zintuigen ook waren. De krul is uit haar haar (ze steekt het zolang even op omdat het veel futlozer zit dan voorheen) en haar wimpers zijn weer back to basic, maar ze staart naar haar spiegelbeeld alsof ze net opnieuw geboren is. In de linnenkast vindt ze haar kleren, die Antonie kennelijk nooit heeft willen wegooien, en binnen de kortste keren is ze weer haar oude zelf.
Zo treft Antonie haar aan en het overvalt hem als een donderslag: hij is nog steeds dolverliefd op Amanda. De oude Amanda, de Amanda die hij nu weer voor zich heeft. En wat meer is: Amanda voelt precies hetzelfde en begrijpt niet hoe ze ooit zo oliedom heeft kunnen zijn.
Toch zijn ze nog voorzichtig elkaar onbekommerd in te lichten over hun gevoelens. Er is zoveel gebeurd en bovendien moeten ze ook rekening houden met de gevoelens van anderen. Robin, Dimitri, maar ook Julian en Daniël. Ze besluiten even pas op de plaats te maken en zich voorlopig te richten op de kleine Lestat, die groeit als kool en er als een normale baby uitziet. Hij heeft zwarte ogen en ze hebben een kleine hoop dat hij - door een speling van het lot - een gewone Sim is.
Amanda verandert vrij snel in een veertiger en omdat haar haar niet meer de glans van vroeger heeft besluit ze het maar kort te knippen. Ander gevolg van haar vampieravontuur is dat ze nu écht heel veel in leeftijd verschilt met Antonie, die bijna een oude man wordt. Maar op de een of andere manier deert haar dat absoluut niet meer.
Julian verlaat het huis en gaat op zichzelf wonen en Antonie vindt de moed zijn relatie met Robin te verbreken. Die neemt dat niet bepaald welwillend op en slaat hem verbaal links en rechts om de oren met de tweeling die hij in de steek laat, de valse hoop die hij haar heeft gegeven, haar vader en broer die hem nu nooit meer aan zullen kijken en alle gemiste kansen die ze heeft laten gaan. Weet hij wel dat ze Kjell ter Smitten had kunnen trouwen? En Dieter Eigenfeld? En Wiebe Hanko? Allemaal stonden ze voor haar in de rij, maar zij had haar hart aan hem gegeven en nu wordt ze zomaar als grof vuil aan de kant geschoven.
Antonie brengt er niet veel tegenin. Ze heeft gelijk en hij weet het. Maar het verandert niets aan zijn beslissing. Er is maar een vrouw van wie hij echt houdt en die zit thuis met andermans baby.
Al snel wordt Lestat een peuter en wat iedereen al vreesde blijkt waar: hij is een kleine vampier. Maar afgezien van zijn uiterlijk is hij even aimabel en schattig als iedere andere peuter. Hij blijkt een dapper en opmerkzaam kereltje en ook Antonie en Daniël zijn dol op hem. 'Dolfje Weerwolfje' noemen ze hem gekscherend, wat nergens op slaat want een vampier is geen weerwolf, maar het klinkt zo lief en hij moet er altijd zo allerliefst om schateren.
Ze kunnen zich niet voorstellen dat Lestat ooit aan het hoofd van een gevaarlijk vampier syndicaat zal staan, maar zodra Yuri er lucht van krijgt dat zijn zoon inderdaad een vampier is begint hij het gezin te stalken en te bellen en met een rechtszaak te dreigen. Lestat is zijn zoon en hij zal ervoor zorgen de voogdij over hem te krijgen.
"Wat onvoorstelbaar toch dat zo'n nare man zo'n aardige zoon heeft", mijmert Amanda, die onlangs de verloving met Dimitri heeft verbroken en het daar nog heel moeilijk mee heeft. Dan gaat Antonie een lichtje op.
Gewapend met een flesje anti-vampirisme en zijn twee zoons brengt hij Yuri een bezoekje en weet de vampier op onconventionele wijze ("Houdt het flesje vast, Daniël...., ja, zo, ik heb hem in de houdgreep...., blijf stil zitten jij en houd je mond...., zo, geef nu het flesje aan je broer, ja, hier, giet het in zijn mond, Julian....") te overtuigen zich terug te veranderen in een gewone Sim.
De metamorfose is verbluffend. Yuri blijkt een vriendelijke lobbesachtige kerel met fluweelzwarte ogen, die als enige negatieve eigenschap een lichte neiging tot kleptomanie heeft. Als een verloren zoon omarmt hij zijn jongste kind, die hij nu pas echt bewust ziet, en het doet hem pijn als het kereltje zich eenkennig van hem afwendt en zijn armpjes naar Amanda uitstrekt.
De volgende dag reeds is hij veranderd in een grijsaard, die wat wijfelig door het gemeentepark van bankje naar bankje schuifelt. Van het syndicaat heeft nooit meer iemand iets vernomen.
En de Kobaynes? Eindelijk durven Antonie en Amanda de grote stap te wagen elkaar opnieuw openlijk de liefde te verklaren. En na een kleine, besloten ceremonie waarbij alleen Julian en Daniël aanwezig zijn, treden ze voor de tweede en laatste maal in het huwelijk.
En ze leven nog lang.... én gelukkig!