Generatie 15 - deel 13, De freak
In de periode na de ontdekking van Dorians nieuwe huis, is de spanning om te snijden in huize Kobayne.
Sierra houdt zich met opzet afzijdig en probeert haar dochters zoveel mogelijk af te schermen voor de oorlog die woedt tussen Ilja en Dorian.Ilja, normaal de lankmoedigheid zelve, is radeloos van woede en bezorgdheid, en dat wordt er niet beter op als Dorian daar uitermate onverschillig op reageert. Ja, hij heeft gebruik gemaakt van de diensten van een lampgeest. Dus? Wil zijn vader soms beweren dat die lampgeest zijn persoonlijke bezit is? Ziet hij de lampgeest wellicht als zijn slaaf? En was zijn moeder dan misschien zijn slavin?Voor het eerst van zijn leven ontploft Ilja.
"Ik begrijp dat jij met de edelmoedigste motieven om 100.000 SD hebt gebedeld bij een slaaf, recht tegen je hoogstaande principes in", blaft hij. "Maar als ik het even kort mag samenvatten, dan komt het erop neer dat je uit pure hebberigheid hebt gehandeld met - inderdaad - andermans bezit. Je hebt op je eigen houtje stiekem en achter mijn rug om jezelf verrijkt."Dorian heeft niks stiekem gedaan, hij heeft gewoon niet nagedacht. Bovendien vindt hij werkelijk dat hij net zoveel recht had op een wens als zijn vader, die toevallig de lamp gevonden heeft. In zijn ogen zijn de djinns van niemand, of zouden van niemand horen te zijn.
Hij zwijgt dus.Wat de zaken extra gecompliceerd maakt, is het feit dat hij voor de tweede keer betrapt is bij het betoveren van een medemens en dat wordt eigenlijk nog veel erger gevonden. Die medemens heeft daar trouwens volstrekt geen last van, maar geniet dolverliefd van haar verkering met hem.Op een ochtend spreekt Abbey hem aan in de eetkamer.
"Het spijt me dat papa zo boos is, Dorian. Ik wou maar dat ik dat nooit verteld had van Michelle, maar het zag er zo eng uit. Ik weet best dat je nooit iemand kwaad zou doen en dat je niet echt een freak bent, zoals ze zeggen."Een freak, ze noemen hem dus een freak. Met zachte ogen kijkt hij haar aan.
"Ik ben bang dat ik dat wel ben, een freak, ik ben gewoon anders dan jullie. Zit er nou maar niet over in, ik zal inderdaad nooit iemand kwaad doen, echt nooit. Als je dat maar onthoudt."Het is nog te vroeg voor de schoolbus, maar hij heeft geen zin om langer binnen te blijven.
Dat zijn eigen vader hem een freak noemt kwetst hem dieper dan wat dan ook. Hij wil weg. Zodra hij naar buiten wandelt ziet hij vanuit zijn ooghoek hoe iemand zich losmaakt uit de schaduw.
"Wacht!", klinkt een hoge stem.
Verbaasd kijkt hij opzij en ziet een hem onbekende djinn, die hem recht aankijkt. "Bedoelt u mij?"
"Ik wil graag een keer met je praten, over je problemen", zegt de djinn zonder inleiding. "Kom vanmiddag na school naar het park bij het zigeunerhuisje."Als de school uitgaat maakt Dorian zijn huiswerk op het schoolplein, hangt dan een beetje doelloos en twijfelend rond en gaat tenslotte tegen de avond naar de afgesproken plek. Op zijn "wat wilt u dan van me?" heeft hij geen antwoord gekregen en eigenlijk is hij gewoon nieuwsgierig. Bovendien heeft hij volstrekt geen zin om naar huis te gaan.Zodra hij het parkje bereikt, komt de onbekende djinn het zigeunerhuisje uit wandelen en loopt op hem af.
Een beetje gespannen neemt Dorian een djinnpose aan.De djinn grinnikt. "Je hoeft niet bang te zijn, ik heb het beste met je voor. We kennen elkaar, ik ben de eerste djinn die je om geld wilde vragen."
Verbaasd kijkt Dorian hem aan. "Oh...? Ik herken u helemaal niet", zegt hij.
"Plastische chirurgie", antwoordt de man. "Ik wilde snel van dat standaardhoofd af dat ze ons lampgeesten hebben gegeven."Met een schokje realiseert Dorian zich dat de lampgeesten die hij kent inderdaad sprekend op elkaar lijken. En hoe ook zijn halfzusjes Meher en Mythri precies dezelfde gezichten hebben."Hoe noemt u zich?", vraagt hij beleefd.
"Ik noem mijzelf niet, ik heet Milan", zegt de man afgemeten.
"Oh, sorry, ik dacht dat jullie geen naam hadden..."
"Toen ik jouw leeftijd had heb ik mijn naam laten tatoeëren, ergens... verborgen, zodat ik hem nooit zou vergeten", zegt de man onomwonden. "Ik wist wat er gebeurde, ik wist wat ze deden met djinns. Ze namen ons onze vrijheid af, onze stem, ons gezicht. En onze naam. Maar niet mijn naam. Ik heette Milan, Milan Khan, en zo heet ik nog steeds."
“Wanneer… was dat?”, vraagt Dorian.
“Bijna 1370 jaar geleden.”Gebiologeerd kijkt Dorian hem aan.
"Maar goed, dat is allemaal voorbij nu", lacht de man. "Ik snap waar jij mee worstelt en ik wil je helpen. Je hebt les gehad van Bandhu en Bandhu is een beste vent. Een lieverd. Maar hij vertegenwoordigt een bepaald soort djinn. De djinn die zich in dienst blijft stellen van mensen en zich aanpast. Ik ben anders en jij ook, volgens mij. Ik wil je wel lesgeven."Er verstrijkt twee jaar, waarin er een onmiskenbare verwijdering ontstaat tussen Dorian en met name Ilja.
En dan gebeurt er iets ingrijpends in Ilja's leven. Zijn vader overlijdt.
Elijah is al anderhalf jaar weduwnaar en heeft bij herhaling te kennen gegeven dat hij niks liever wil dan herenigd te worden met Robyn."Ik weet hoe het er aan toe gaat op dat kerkhof. De vorige keer werd ik omringd door een club ouwe chagrijnen, die niet stopten me te vertellen wat een stommeling ik was", grijnst hij op een middag tegen Ilja. "Maar nu wacht zij daar op me. Zorg wel dat we bij elkaar komen te liggen."Een paar weken later is het zover, gelukkig in het bijzijn van zijn beide kinderen.
Zo per ongeluk gekregen, maar met zoveel liefde grootgebracht.Hoewel hij op zich vrede heeft met zijn vaders dood, is Ilja er kapot van.
Hij heeft altijd een speciale band met Elijah gehad en het maakt hem extra verdrietig dat hij die band op dit moment totaal niet met zijn eigen zoon heeft, van wie hij geen idee heeft wat hij allemaal uitspookt.Dorian volgt nu al twee jaar lang lessen bij Milan.
In het grootste geheim, iedere donderdagavond in de speeltuin en zonder getuigen."Kijk", heeft Milan hem de allereerste keer uitgelegd, "de kunst is, om onzichtbaar te opereren. Neem die man daar."
"Da's de neef van mijn vader, wat ga je met hem doen?", vraagt Dorian een beetje bezorgd.
"Hem verbannen", antwoordt Milan en voegt even later de daad bij het woord, terwijl Dorian geshockeerd wegkijkt."Maar dat mag helemaal niet, verbannen", stamelt hij. "En als het nou nog een engerd was, maar oom Roy is heel erg aardig."
"Heel erg aardig en op dit moment veilig op de stoep van zijn huis, zich inbeeldend dat hij naar huis is gereden op de automatische piloot", antwoordt Milan. Dorian staart hem aan."En jij verbant dan misschien engerds, maar hebt er geen enkele moeite mee om mensen te betoveren van wie je houdt. En dan ook nog zo verschrikkelijk onhandig dat je kleine zusje van zes je betrapt."
"Ik...", stottert Dorian, "hoe weet je dat allemaal?"
"Van Bandhu. Wil je van me leren of niet?"
Dorian knikt.Vanaf dat moment stort Dorian zich vol overgave op de oefeningen die Milan hem opgeeft.
En hij kan er niets aan doen dat de djinn in hem daar enorm van opleeft.Hij kijkt steeds meer uit naar de wekelijkse ontmoetingen met zijn nieuwe leermeester. Niet alleen om zich te bekwamen in het kanaliseren van zijn krachten, maar ook omdat hij Milan steeds meer gaat beschouwen als een vriend. Een vriend bij wie hij eindelijk eens volledig zichzelf kan zijn.Inmiddels bestaan hun donderdagavonden uit meer dan leren alleen, Milan blijkt net als hij een fanatiek schaker. Al moet Dorian er erg aan wennen dat de djinn pionnen hardnekkig pedati blijft noemen, en lopers olifanten.In het jaar daarna viert de tweeling hun verjaardag en beëindigt Dorian zijn verkering met Michelle."Ik vind je heel erg lief, Michelle, maar ik merk dat jij meer van onze relatie verwacht dan ik. Ik... het spijt me, maar ik heb gewoon het gevoel dat er iets mist tussen ons. Voor mij althans."Woedend is ze. Ze scheldt hem uit voor freak en hoe hij haar heeft gemanipuleerd en hoe iedereen hem een engerd vindt. En hoewel ze er allemaal eigenlijk niets van meent, zorgt het ervoor dat Dorian zich nog veel meer een paria voelt.En zo breekt de ochtend aan van zijn verjaardag.Stilletjes sluipt hij om vijf uur de trap af naar beneden en haalt de taart uit de koelkast. Hij wil het in zijn eentje vieren en dan meteen verhuizen naar zijn nieuwe huis, dat hij in de loop van de afgelopen jaren helemaal woonklaar heeft gemaakt.Maar dat is buiten zijn zusjes gerekend. Hoe ze merken wat er gebeurt is een raadsel, maar zodra hij de taart op de keukentafel heeft gezet floept Abbey het licht aan en maakt April en Britney wakker. Met z'n drietjes stommelen ze de trap af en storten juichend de keuken in.
En stiekem vindt Dorian dat toch wel heel fijn.Op het moment dat hij verjaart komt zijn vader de keuken binnenwandelen en kijkt hem verdrietig aan.
"Ik wil dit niet, Dorian, ik wil niet dat het zo kil is tussen ons dat je je verjaardag zonder ons wilt vieren. Dat kan de bedoeling niet zijn." Dorian weet niet zo goed wat hij moet zeggen.
"Ik ben wie ik ben, papa. Vroeger wilde ik er alles aan doen om dat te veranderen, voor jullie. Maar nu wil ik dat niet meer. Ik doe niemand kwaad, maar jullie willen niks meer met me te maken hebben. Ik mag jullie niet meer reinigen, jullie willen mijn eten niet meer, in jullie ogen ben ik niets anders dan een enge griezel."De tranen springen in Ilja's ogen en hij schudt zijn hoofd.
"We hebben dat niet goed aangepakt", bekent hij. "Misschien moeten wij inderdaad gewoon leren om je te vertrouwen en te accepteren dat je anders bent. Boven alles houden we van je."Ze spreken af dat Dorian tot de diplomauitreiking bij hen zal blijven wonen. "Ik zou het vreselijk vinden als je ons op deze manier verlaat."
Het valt niet te beschrijven hoe belangrijk zijn vaders woorden zijn voor Dorian.Plastische chirurgie. Sinds Milan het daarover heeft gehad, staat Dorians besluit vast. Nooit had hij aan die mogelijkheid gedacht, maar hij heeft besloten om iets aan zijn iele postuur te laten doen. Hij heeft expres gewacht tot zijn verjaardag, maar nu moet het er ook maar direct van komen."Weet je het zeker?", vraagt Amy, een van de weinigen die hem al die tijd niet heeft laten vallen. Hij heeft haar gebeld voor morele steun en knikt."Je hoeft me nooit meer te trainen", glimlacht hij.
"Pf", smaalt Amy, "daar ben je toch te lui voor.""Ik hoop dat je zelf tevreden bent", zegt ze als hij weer naar buiten komt, "maar voor mij had het niet gehoeven. Ik vond je leuker als vlieg."
"Het is tijdelijk hebben ze gezegd", antwoordt Dorian teleurgesteld. "Langzamerhand zal ik weer dunner worden."De volgende dag gaat hij voor zijn kledingkast staan. "Zo", denkt hij, "en nu een nieuwe garderobe."Daarna rijdt hij naar het huis van Milan, maar dat loopt uit op een teleurstelling.
"Zo, wat zijn we groot geworden. Kom binnen", prevelt de djinn en wandelt zijn huis in.Dorian loopt achter hem aan en in de kamer kijkt Milan hem onderzoekend aan.
"Oorbelletjes?", vraagt hij en er sluimert iets van sarcasme in zijn stem. "Echte djinnoorbelletjes?"Dorian begint een beetje stuntelig uit te leggen dat hij dat bewust heeft gedaan. Omdat hij uitdrukkelijk als djinn door het leven wil gaan en dat het bovendien een soort eerbetoon is aan de gevangen djinns.
"Je kunt het ook zien als pronken met de narigheid van anderen", oordeelt Milan hard. "En als ik het even zeggen mag, wij zijn kaal.” En met een spottend knikje richting zijn borst: “Je bent veel te harig voor een echte djinn."Dorians ogen spuwen vuur.
"Ik ben ook geen echte djinn", zegt hij. "Ik ben een halve djinn en ik lijk op mijn vader. En ik kwam eigenlijk om je uit te nodigen voor de diplomauitreiking, maar laat ook maar."Boos gaat hij naar huis.
Sierra houdt zich met opzet afzijdig en probeert haar dochters zoveel mogelijk af te schermen voor de oorlog die woedt tussen Ilja en Dorian.Ilja, normaal de lankmoedigheid zelve, is radeloos van woede en bezorgdheid, en dat wordt er niet beter op als Dorian daar uitermate onverschillig op reageert. Ja, hij heeft gebruik gemaakt van de diensten van een lampgeest. Dus? Wil zijn vader soms beweren dat die lampgeest zijn persoonlijke bezit is? Ziet hij de lampgeest wellicht als zijn slaaf? En was zijn moeder dan misschien zijn slavin?Voor het eerst van zijn leven ontploft Ilja.
"Ik begrijp dat jij met de edelmoedigste motieven om 100.000 SD hebt gebedeld bij een slaaf, recht tegen je hoogstaande principes in", blaft hij. "Maar als ik het even kort mag samenvatten, dan komt het erop neer dat je uit pure hebberigheid hebt gehandeld met - inderdaad - andermans bezit. Je hebt op je eigen houtje stiekem en achter mijn rug om jezelf verrijkt."Dorian heeft niks stiekem gedaan, hij heeft gewoon niet nagedacht. Bovendien vindt hij werkelijk dat hij net zoveel recht had op een wens als zijn vader, die toevallig de lamp gevonden heeft. In zijn ogen zijn de djinns van niemand, of zouden van niemand horen te zijn.
Hij zwijgt dus.Wat de zaken extra gecompliceerd maakt, is het feit dat hij voor de tweede keer betrapt is bij het betoveren van een medemens en dat wordt eigenlijk nog veel erger gevonden. Die medemens heeft daar trouwens volstrekt geen last van, maar geniet dolverliefd van haar verkering met hem.Op een ochtend spreekt Abbey hem aan in de eetkamer.
"Het spijt me dat papa zo boos is, Dorian. Ik wou maar dat ik dat nooit verteld had van Michelle, maar het zag er zo eng uit. Ik weet best dat je nooit iemand kwaad zou doen en dat je niet echt een freak bent, zoals ze zeggen."Een freak, ze noemen hem dus een freak. Met zachte ogen kijkt hij haar aan.
"Ik ben bang dat ik dat wel ben, een freak, ik ben gewoon anders dan jullie. Zit er nou maar niet over in, ik zal inderdaad nooit iemand kwaad doen, echt nooit. Als je dat maar onthoudt."Het is nog te vroeg voor de schoolbus, maar hij heeft geen zin om langer binnen te blijven.
Dat zijn eigen vader hem een freak noemt kwetst hem dieper dan wat dan ook. Hij wil weg. Zodra hij naar buiten wandelt ziet hij vanuit zijn ooghoek hoe iemand zich losmaakt uit de schaduw.
"Wacht!", klinkt een hoge stem.
Verbaasd kijkt hij opzij en ziet een hem onbekende djinn, die hem recht aankijkt. "Bedoelt u mij?"
"Ik wil graag een keer met je praten, over je problemen", zegt de djinn zonder inleiding. "Kom vanmiddag na school naar het park bij het zigeunerhuisje."Als de school uitgaat maakt Dorian zijn huiswerk op het schoolplein, hangt dan een beetje doelloos en twijfelend rond en gaat tenslotte tegen de avond naar de afgesproken plek. Op zijn "wat wilt u dan van me?" heeft hij geen antwoord gekregen en eigenlijk is hij gewoon nieuwsgierig. Bovendien heeft hij volstrekt geen zin om naar huis te gaan.Zodra hij het parkje bereikt, komt de onbekende djinn het zigeunerhuisje uit wandelen en loopt op hem af.
Een beetje gespannen neemt Dorian een djinnpose aan.De djinn grinnikt. "Je hoeft niet bang te zijn, ik heb het beste met je voor. We kennen elkaar, ik ben de eerste djinn die je om geld wilde vragen."
Verbaasd kijkt Dorian hem aan. "Oh...? Ik herken u helemaal niet", zegt hij.
"Plastische chirurgie", antwoordt de man. "Ik wilde snel van dat standaardhoofd af dat ze ons lampgeesten hebben gegeven."Met een schokje realiseert Dorian zich dat de lampgeesten die hij kent inderdaad sprekend op elkaar lijken. En hoe ook zijn halfzusjes Meher en Mythri precies dezelfde gezichten hebben."Hoe noemt u zich?", vraagt hij beleefd.
"Ik noem mijzelf niet, ik heet Milan", zegt de man afgemeten.
"Oh, sorry, ik dacht dat jullie geen naam hadden..."
"Toen ik jouw leeftijd had heb ik mijn naam laten tatoeëren, ergens... verborgen, zodat ik hem nooit zou vergeten", zegt de man onomwonden. "Ik wist wat er gebeurde, ik wist wat ze deden met djinns. Ze namen ons onze vrijheid af, onze stem, ons gezicht. En onze naam. Maar niet mijn naam. Ik heette Milan, Milan Khan, en zo heet ik nog steeds."
“Wanneer… was dat?”, vraagt Dorian.
“Bijna 1370 jaar geleden.”Gebiologeerd kijkt Dorian hem aan.
"Maar goed, dat is allemaal voorbij nu", lacht de man. "Ik snap waar jij mee worstelt en ik wil je helpen. Je hebt les gehad van Bandhu en Bandhu is een beste vent. Een lieverd. Maar hij vertegenwoordigt een bepaald soort djinn. De djinn die zich in dienst blijft stellen van mensen en zich aanpast. Ik ben anders en jij ook, volgens mij. Ik wil je wel lesgeven."Er verstrijkt twee jaar, waarin er een onmiskenbare verwijdering ontstaat tussen Dorian en met name Ilja.
En dan gebeurt er iets ingrijpends in Ilja's leven. Zijn vader overlijdt.
Elijah is al anderhalf jaar weduwnaar en heeft bij herhaling te kennen gegeven dat hij niks liever wil dan herenigd te worden met Robyn."Ik weet hoe het er aan toe gaat op dat kerkhof. De vorige keer werd ik omringd door een club ouwe chagrijnen, die niet stopten me te vertellen wat een stommeling ik was", grijnst hij op een middag tegen Ilja. "Maar nu wacht zij daar op me. Zorg wel dat we bij elkaar komen te liggen."Een paar weken later is het zover, gelukkig in het bijzijn van zijn beide kinderen.
Zo per ongeluk gekregen, maar met zoveel liefde grootgebracht.Hoewel hij op zich vrede heeft met zijn vaders dood, is Ilja er kapot van.
Hij heeft altijd een speciale band met Elijah gehad en het maakt hem extra verdrietig dat hij die band op dit moment totaal niet met zijn eigen zoon heeft, van wie hij geen idee heeft wat hij allemaal uitspookt.Dorian volgt nu al twee jaar lang lessen bij Milan.
In het grootste geheim, iedere donderdagavond in de speeltuin en zonder getuigen."Kijk", heeft Milan hem de allereerste keer uitgelegd, "de kunst is, om onzichtbaar te opereren. Neem die man daar."
"Da's de neef van mijn vader, wat ga je met hem doen?", vraagt Dorian een beetje bezorgd.
"Hem verbannen", antwoordt Milan en voegt even later de daad bij het woord, terwijl Dorian geshockeerd wegkijkt."Maar dat mag helemaal niet, verbannen", stamelt hij. "En als het nou nog een engerd was, maar oom Roy is heel erg aardig."
"Heel erg aardig en op dit moment veilig op de stoep van zijn huis, zich inbeeldend dat hij naar huis is gereden op de automatische piloot", antwoordt Milan. Dorian staart hem aan."En jij verbant dan misschien engerds, maar hebt er geen enkele moeite mee om mensen te betoveren van wie je houdt. En dan ook nog zo verschrikkelijk onhandig dat je kleine zusje van zes je betrapt."
"Ik...", stottert Dorian, "hoe weet je dat allemaal?"
"Van Bandhu. Wil je van me leren of niet?"
Dorian knikt.Vanaf dat moment stort Dorian zich vol overgave op de oefeningen die Milan hem opgeeft.
En hij kan er niets aan doen dat de djinn in hem daar enorm van opleeft.Hij kijkt steeds meer uit naar de wekelijkse ontmoetingen met zijn nieuwe leermeester. Niet alleen om zich te bekwamen in het kanaliseren van zijn krachten, maar ook omdat hij Milan steeds meer gaat beschouwen als een vriend. Een vriend bij wie hij eindelijk eens volledig zichzelf kan zijn.Inmiddels bestaan hun donderdagavonden uit meer dan leren alleen, Milan blijkt net als hij een fanatiek schaker. Al moet Dorian er erg aan wennen dat de djinn pionnen hardnekkig pedati blijft noemen, en lopers olifanten.In het jaar daarna viert de tweeling hun verjaardag en beëindigt Dorian zijn verkering met Michelle."Ik vind je heel erg lief, Michelle, maar ik merk dat jij meer van onze relatie verwacht dan ik. Ik... het spijt me, maar ik heb gewoon het gevoel dat er iets mist tussen ons. Voor mij althans."Woedend is ze. Ze scheldt hem uit voor freak en hoe hij haar heeft gemanipuleerd en hoe iedereen hem een engerd vindt. En hoewel ze er allemaal eigenlijk niets van meent, zorgt het ervoor dat Dorian zich nog veel meer een paria voelt.En zo breekt de ochtend aan van zijn verjaardag.Stilletjes sluipt hij om vijf uur de trap af naar beneden en haalt de taart uit de koelkast. Hij wil het in zijn eentje vieren en dan meteen verhuizen naar zijn nieuwe huis, dat hij in de loop van de afgelopen jaren helemaal woonklaar heeft gemaakt.Maar dat is buiten zijn zusjes gerekend. Hoe ze merken wat er gebeurt is een raadsel, maar zodra hij de taart op de keukentafel heeft gezet floept Abbey het licht aan en maakt April en Britney wakker. Met z'n drietjes stommelen ze de trap af en storten juichend de keuken in.
En stiekem vindt Dorian dat toch wel heel fijn.Op het moment dat hij verjaart komt zijn vader de keuken binnenwandelen en kijkt hem verdrietig aan.
"Ik wil dit niet, Dorian, ik wil niet dat het zo kil is tussen ons dat je je verjaardag zonder ons wilt vieren. Dat kan de bedoeling niet zijn." Dorian weet niet zo goed wat hij moet zeggen.
"Ik ben wie ik ben, papa. Vroeger wilde ik er alles aan doen om dat te veranderen, voor jullie. Maar nu wil ik dat niet meer. Ik doe niemand kwaad, maar jullie willen niks meer met me te maken hebben. Ik mag jullie niet meer reinigen, jullie willen mijn eten niet meer, in jullie ogen ben ik niets anders dan een enge griezel."De tranen springen in Ilja's ogen en hij schudt zijn hoofd.
"We hebben dat niet goed aangepakt", bekent hij. "Misschien moeten wij inderdaad gewoon leren om je te vertrouwen en te accepteren dat je anders bent. Boven alles houden we van je."Ze spreken af dat Dorian tot de diplomauitreiking bij hen zal blijven wonen. "Ik zou het vreselijk vinden als je ons op deze manier verlaat."
Het valt niet te beschrijven hoe belangrijk zijn vaders woorden zijn voor Dorian.Plastische chirurgie. Sinds Milan het daarover heeft gehad, staat Dorians besluit vast. Nooit had hij aan die mogelijkheid gedacht, maar hij heeft besloten om iets aan zijn iele postuur te laten doen. Hij heeft expres gewacht tot zijn verjaardag, maar nu moet het er ook maar direct van komen."Weet je het zeker?", vraagt Amy, een van de weinigen die hem al die tijd niet heeft laten vallen. Hij heeft haar gebeld voor morele steun en knikt."Je hoeft me nooit meer te trainen", glimlacht hij.
"Pf", smaalt Amy, "daar ben je toch te lui voor.""Ik hoop dat je zelf tevreden bent", zegt ze als hij weer naar buiten komt, "maar voor mij had het niet gehoeven. Ik vond je leuker als vlieg."
"Het is tijdelijk hebben ze gezegd", antwoordt Dorian teleurgesteld. "Langzamerhand zal ik weer dunner worden."De volgende dag gaat hij voor zijn kledingkast staan. "Zo", denkt hij, "en nu een nieuwe garderobe."Daarna rijdt hij naar het huis van Milan, maar dat loopt uit op een teleurstelling.
"Zo, wat zijn we groot geworden. Kom binnen", prevelt de djinn en wandelt zijn huis in.Dorian loopt achter hem aan en in de kamer kijkt Milan hem onderzoekend aan.
"Oorbelletjes?", vraagt hij en er sluimert iets van sarcasme in zijn stem. "Echte djinnoorbelletjes?"Dorian begint een beetje stuntelig uit te leggen dat hij dat bewust heeft gedaan. Omdat hij uitdrukkelijk als djinn door het leven wil gaan en dat het bovendien een soort eerbetoon is aan de gevangen djinns.
"Je kunt het ook zien als pronken met de narigheid van anderen", oordeelt Milan hard. "En als ik het even zeggen mag, wij zijn kaal.” En met een spottend knikje richting zijn borst: “Je bent veel te harig voor een echte djinn."Dorians ogen spuwen vuur.
"Ik ben ook geen echte djinn", zegt hij. "Ik ben een halve djinn en ik lijk op mijn vader. En ik kwam eigenlijk om je uit te nodigen voor de diplomauitreiking, maar laat ook maar."Boos gaat hij naar huis.