Generatie 13 - deel 2, Gezinsuitbreiding
Tussen Frances en Alejandro werd het steeds leuker. De Spanjaard wist hoe je een vrouw moest bekoren en Frances genoot van iedere seconde met hem. Van zijn romantische en exotische gefluister in haar oor, de bossen bloemen die hij voor haar meebracht en van zijn bewonderende blikken. "Ik voel me net een prinses bij hem", giechelde ze tegen Rosalyn."Ik ben jaloers op je, hij ziet er nog geweldig uit ook", lachte die.
"Snap je eigenlijk wel wat hij allemaal tegen je zegt?", vroeg Lindsey. "Misschien deelt hij het weerbericht wel met je en lacht hij zich dood als hij jou vervolgens ziet zwijmelen."
"Hij zegt onder andere dat mijn ogen als de zee zijn en mijn haren als zacht fluweel", zei Frances hooghartig. "En hij lacht me nooit uit."Wat hun relatie een extra dimensie gaf, was dat Alejandro niet bepaald conventioneel was. Zo trok hij haar op een dag de hooiberg in die naast het huis lag, met de woorden dat een bed meer iets was voor ingesukkelde huwelijken. Frances vond het vooral nogal prikkerig, maar toch ook stiekem wel heel spannend.Lindsey raakte er licht geïrriteerd van en ging altijd maar een blokje om met Lizzy, als de tortelduifjes weer eens in zo'n bui waren. "Ik hoef niet alles te horen en te merken", gromde hij nijdig tegen het dier, dat blij voor hem uit huppelde tijdens zo’n onverwacht extra ommetje.Niet lang hierna voelde Frances zich op een ochtend verschrikkelijk misselijk worden. Geschrokken vroeg ze zich af of haar avontuurtje in het hooi soms ongeplande gevolgen had gehad.Maar gelukkig, het was slechts de parkietenkooi die nodig schoongemaakt moest worden.Frances hield er nog een andere hobby op na, behalve het vrijen met haar geliefde. Sinds kort volgde ze paardrijlessen in de manege, die vlak naast hun huis lag. En niet alleen vond ze het heerlijk, ze bleek er bovendien talent voor te hebben. "Jammer dat een paard zo duur is", zei ze tegen Lindsey."Misschien moeten we eens na gaan denken over een vaste baan", antwoordde die. "Ik wordt dat vakken vullen ook wel zat inmiddels. Maar eerlijk gezegd heb ik nog geen idee wat ik wil doen met mijn leven."Terwijl Frances zich op de paardensport richtte, had Lindsey intussen via Marktplaats een tweedehands loopband aangeschaft om iets aan de extra kilo's te doen, die hem toch wel in de weg zaten. En verder was hij degene die zich het meest om Lizzy bekommerde. Hij zorgde dat haar voederbak gevuld bleef, liet haar uit, speelde met haar en gaf haar (en zichzelf) een vlooienbad als dat nodig was.Een half jaar later zat Frances op een ochtend een spelletje te spelen toen haar mobiel ging.
"Ga eens buiten kijken", hoorde ze Alejandro aan de andere kant van de lijn zeggen.Even later werd Lindsey wakker van haar geschreeuw. "Lindsey, kom nou kijken!!", riep ze. Toen hij de voordeur uit liep zag hij haar tot zijn stomme verbazing naast een paard staan."Van wie is die?"
"Van mij."
"Heb je een paard gekocht!? Van welk geld?"
"Nee, ik heb hem gekregen", bloosde ze en overhandigde hem een briefje.Woorden kunnen niet uitdrukken hoeveel ik van je houd.
Daarom dit cadeautje, dat je naar ik hoop wilt aanvaarden.
¡Eres mi gran amor! Voor altijd de jouwe, Alejandro"Ik ga me aankleden en meteen op hem rijden!" riep ze uit, nadat ze Alejandro een kwartierlang uitvoerig via de telefoon bedankt had, op een wat Lindsey betreft tenenkrommende manier. Tien minuten later besteeg ze het paard, dat geduldig bleef wachten tot ze zat."Je zit er ontspannen bij", grinnikte Lindsey.
"Lach niet, het is hartstikke eng zonder mijn instructeur."
"In ieder geval kleuren die witte knokkels prachtig bij je zadel, tot straks!", knikte hij en Frances vertrok. Lindsey begon Lizzy te trainen in het jagen, in afwachting van Frances' terugkomst en later ging hij met haar spelen, maar tegen de avond was Frances nog niet terug.Net toen Lindsey ongerust begon te worden kwam ze eindelijk thuis, met rode wangen en glinsterende ogen.
"Hij is geweldig", zei ze, terwijl ze voorzichtig afsteeg.
"Wie? Don Juan of het paard?"
"Allebei, maar in dit geval bedoelde ik het paard", antwoordde ze afgemeten."Heb je eigenlijk al een naam voor hem bedacht?", vroeg hij even later, toen ze gedoucht en wel beneden kwam voor het eten.
"Marron*", zei ze.
"Toepasselijk", knikte Lindsey, blij dat ze voor een Franse en niet voor een Spaanse naam gekozen had. Diezelfde avond ontmoette hij tijdens een feestje bij zijn ouders thuis een vrouw met wie het goed klikte. Ze was al wat op leeftijd en bovendien een vampier, maar Lindsey was blij dat er eindelijk eens een vrouw belangstelling voor hem had."Er hebben genoeg vrouwen belangstelling voor jou", had Dylan zijn zoon al herhaalde malen hoofdschuddend verzekerd. "Je ziet het alleen niet."
"Het spijt me", reageerde Lindsey dan knorrig, "ik bezit nu eenmaal niet de ladykillerskwaliteiten van mannen als jij en Alehupsakee. Ik zeg niet tegen een meisje dat ze ogen heeft als de zee, dat krijg ik echt mijn strot niet uit."
"Zegt Alehupsakee dat tegen Frances?", grinnikte Dylan.
"Ja, de man zal wel kleurenblind zijn, want de laatste keer dat ik keek was de zee blauw. Dat heb ik haar ook gezegd."
"Wat heb je haar gezegd?"
"Dat als haar ogen ergens op lijken, het eerder op modderpoeltjes is."
Geshockeerd keek Dylan hem aan. "En wat zei zij toen?"
"Ze lachte me uit en zei dat ik met mijn charmante vergelijkingen vast wel snel een meisje het hoofd op hol zou brengen."De oudere Gabriella maalde niet om mooie woorden en vond Lindsey een schatje. Al snel bloeide er dus een affaire op en werd Lindsey eindelijk ingewijd op het pad der liefde.Dagelijks oefende Frances op Marron en het is de vraag of Alejandro nog steeds zo blij was met zijn geschenk. Zijn meisje was namelijk bepaald geobsedeerd door het dier en had nauwelijks nog tijd voor iets anders. Ze reed, ze mestte dagelijks de stal uit, sjouwde met balen stro, ze borstelde Marron, maakte zijn hoeven schoon en als ze dit alles niet deed, dan vertroetelde ze hem en voerde hele gesprekken.Al snel begonnen de uren training vruchten af te werpen en de allereerste keer dat Marron over de waterbak sprong was een mijlpaal in Frances' leven.Natuurlijk had Frances ook nog wel tijd voor andere dingen. Zo speelde ze heel graag piano. Op een avond genoot Lindsey weer eens van haar spel en zei:"Een piano is eigenlijk toch een prachtig instrument. Ik zoek altijd maar mijn toevlucht tot mijn elektrische gitaar, maar misschien ga ik me eens in de klassieke muziek verdiepen.""Begin meteen maar", stelde Frances voor en liep naar de keuken om de afwasmachine te repareren, die weer eens stuk was. In het begin klonk het nergens naar, maar naarmate Lindsey meer studeerde, bleek dat hij best getalenteerd was. En terwijl Frances dus steeds beter ging rijden, begon Lindsey haar voorbij te streven op muzikaal gebied.Hoewel Lizzy inmiddels overduidelijk het hondje van Lindsey was, nam Frances haar ook vaak genoeg mee. Het dier vond het bijvoorbeeld heerlijk om te zwemmen, dus ze waren vaak in het zwembad te vinden.Op een nacht werden Frances en Lindsey opgeschrikt door een hoog gehuil vanaf de benedenverdieping. Bezorgd renden ze de trap af en kregen vervolgens de verrassing van hun leven."Wat......?", stamelde Lindsey verbijsterd. "Hoe heeft ze dat nou versierd!? Ik verlies haar nooit uit het oog! Die zwerfhonden ook!"
"Nou", zei Frances bedremmeld, "afgaand op zijn uiterlijk heb ik eigenlijk wel een vermoeden wie de vader is."Toen ze uitgelegd had wat ze vermoedde kon Lindsey het niet laten in cynisme te vervallen.
"Heeft Alehupsakee een hond? Hij maalt volstrekt niet om dieren!"
"Don Juan is van zijn ouders en hij heet Alejandro, noem hem ook zo."
"Don.... Hóe zeg je dat dat beest heet, hahahahaha!!!", Lindsey kon even niet uit zijn woorden komen van het lachen.
"Doe niet zo vervelend, wat maakt het nou uit hoe hij heet. In ieder geval..."
"... is hij net zo'n charmeur als zijn baasje. Zeg, kom jij binnenkort ook met zo'n leuke verrassing?"
"Ik vind dat je echt heel erg vervelend doet nu", zei Frances beledigd. "Ik kan dit toch ook niet helpen?"Lindsey vond het nooit prettig als ze echt boos werd, dus snel veranderde hij van onderwerp en zei op een andere toon: "Hoe noemen we hem?"
"Verzin jij maar wat", antwoordde ze, een beetje nijdig nog.
"Goed, wel, aangezien hij een Spaans product is, zullen we hem Pepe noemen", zei Lindsey, terwijl een verdacht snurkend lachje aan zijn keel ontsnapte, zodat Frances hem argwanend aankeek.
"Ik vind het een leuke naam, Pepe", zei ze. En zo werd de kleine Pepe als onverwacht gezinslid toegevoegd aan het huishouden.Niet lang hierna reed Lindsey op een avond laat van Gabriella naar huis, toen hij een vreemd schijnsel tussen de bomen zag.Hij stapte uit, omdat hij een groep wilde paarden zag, en sloop naar een drinkplaats vlakbij. Het volgende moment stokte zijn adem in zijn keel. Tussen de paarden stond een pikzwart exemplaar, met een scherpe hoorn op het voorhoofd."Een eenhoorn", fluisterde Lindsey vol ontzag, waarop het dier zijn hoofd draaide en hem recht aankeek. Heel voorzichtig liep Lindsey op hem toe, liet het dier aan zijn hand snuffelen en voerde hem wat wortelen, die hij heel toevallig bij zich had.Veel verder ging de kennismaking niet. Lindsey had geen zin het mythische dier verder tot last te zijn, keerde terug naar zijn auto en reed naar huis.
"Snap je eigenlijk wel wat hij allemaal tegen je zegt?", vroeg Lindsey. "Misschien deelt hij het weerbericht wel met je en lacht hij zich dood als hij jou vervolgens ziet zwijmelen."
"Hij zegt onder andere dat mijn ogen als de zee zijn en mijn haren als zacht fluweel", zei Frances hooghartig. "En hij lacht me nooit uit."Wat hun relatie een extra dimensie gaf, was dat Alejandro niet bepaald conventioneel was. Zo trok hij haar op een dag de hooiberg in die naast het huis lag, met de woorden dat een bed meer iets was voor ingesukkelde huwelijken. Frances vond het vooral nogal prikkerig, maar toch ook stiekem wel heel spannend.Lindsey raakte er licht geïrriteerd van en ging altijd maar een blokje om met Lizzy, als de tortelduifjes weer eens in zo'n bui waren. "Ik hoef niet alles te horen en te merken", gromde hij nijdig tegen het dier, dat blij voor hem uit huppelde tijdens zo’n onverwacht extra ommetje.Niet lang hierna voelde Frances zich op een ochtend verschrikkelijk misselijk worden. Geschrokken vroeg ze zich af of haar avontuurtje in het hooi soms ongeplande gevolgen had gehad.Maar gelukkig, het was slechts de parkietenkooi die nodig schoongemaakt moest worden.Frances hield er nog een andere hobby op na, behalve het vrijen met haar geliefde. Sinds kort volgde ze paardrijlessen in de manege, die vlak naast hun huis lag. En niet alleen vond ze het heerlijk, ze bleek er bovendien talent voor te hebben. "Jammer dat een paard zo duur is", zei ze tegen Lindsey."Misschien moeten we eens na gaan denken over een vaste baan", antwoordde die. "Ik wordt dat vakken vullen ook wel zat inmiddels. Maar eerlijk gezegd heb ik nog geen idee wat ik wil doen met mijn leven."Terwijl Frances zich op de paardensport richtte, had Lindsey intussen via Marktplaats een tweedehands loopband aangeschaft om iets aan de extra kilo's te doen, die hem toch wel in de weg zaten. En verder was hij degene die zich het meest om Lizzy bekommerde. Hij zorgde dat haar voederbak gevuld bleef, liet haar uit, speelde met haar en gaf haar (en zichzelf) een vlooienbad als dat nodig was.Een half jaar later zat Frances op een ochtend een spelletje te spelen toen haar mobiel ging.
"Ga eens buiten kijken", hoorde ze Alejandro aan de andere kant van de lijn zeggen.Even later werd Lindsey wakker van haar geschreeuw. "Lindsey, kom nou kijken!!", riep ze. Toen hij de voordeur uit liep zag hij haar tot zijn stomme verbazing naast een paard staan."Van wie is die?"
"Van mij."
"Heb je een paard gekocht!? Van welk geld?"
"Nee, ik heb hem gekregen", bloosde ze en overhandigde hem een briefje.Woorden kunnen niet uitdrukken hoeveel ik van je houd.
Daarom dit cadeautje, dat je naar ik hoop wilt aanvaarden.
¡Eres mi gran amor! Voor altijd de jouwe, Alejandro"Ik ga me aankleden en meteen op hem rijden!" riep ze uit, nadat ze Alejandro een kwartierlang uitvoerig via de telefoon bedankt had, op een wat Lindsey betreft tenenkrommende manier. Tien minuten later besteeg ze het paard, dat geduldig bleef wachten tot ze zat."Je zit er ontspannen bij", grinnikte Lindsey.
"Lach niet, het is hartstikke eng zonder mijn instructeur."
"In ieder geval kleuren die witte knokkels prachtig bij je zadel, tot straks!", knikte hij en Frances vertrok. Lindsey begon Lizzy te trainen in het jagen, in afwachting van Frances' terugkomst en later ging hij met haar spelen, maar tegen de avond was Frances nog niet terug.Net toen Lindsey ongerust begon te worden kwam ze eindelijk thuis, met rode wangen en glinsterende ogen.
"Hij is geweldig", zei ze, terwijl ze voorzichtig afsteeg.
"Wie? Don Juan of het paard?"
"Allebei, maar in dit geval bedoelde ik het paard", antwoordde ze afgemeten."Heb je eigenlijk al een naam voor hem bedacht?", vroeg hij even later, toen ze gedoucht en wel beneden kwam voor het eten.
"Marron*", zei ze.
"Toepasselijk", knikte Lindsey, blij dat ze voor een Franse en niet voor een Spaanse naam gekozen had. Diezelfde avond ontmoette hij tijdens een feestje bij zijn ouders thuis een vrouw met wie het goed klikte. Ze was al wat op leeftijd en bovendien een vampier, maar Lindsey was blij dat er eindelijk eens een vrouw belangstelling voor hem had."Er hebben genoeg vrouwen belangstelling voor jou", had Dylan zijn zoon al herhaalde malen hoofdschuddend verzekerd. "Je ziet het alleen niet."
"Het spijt me", reageerde Lindsey dan knorrig, "ik bezit nu eenmaal niet de ladykillerskwaliteiten van mannen als jij en Alehupsakee. Ik zeg niet tegen een meisje dat ze ogen heeft als de zee, dat krijg ik echt mijn strot niet uit."
"Zegt Alehupsakee dat tegen Frances?", grinnikte Dylan.
"Ja, de man zal wel kleurenblind zijn, want de laatste keer dat ik keek was de zee blauw. Dat heb ik haar ook gezegd."
"Wat heb je haar gezegd?"
"Dat als haar ogen ergens op lijken, het eerder op modderpoeltjes is."
Geshockeerd keek Dylan hem aan. "En wat zei zij toen?"
"Ze lachte me uit en zei dat ik met mijn charmante vergelijkingen vast wel snel een meisje het hoofd op hol zou brengen."De oudere Gabriella maalde niet om mooie woorden en vond Lindsey een schatje. Al snel bloeide er dus een affaire op en werd Lindsey eindelijk ingewijd op het pad der liefde.Dagelijks oefende Frances op Marron en het is de vraag of Alejandro nog steeds zo blij was met zijn geschenk. Zijn meisje was namelijk bepaald geobsedeerd door het dier en had nauwelijks nog tijd voor iets anders. Ze reed, ze mestte dagelijks de stal uit, sjouwde met balen stro, ze borstelde Marron, maakte zijn hoeven schoon en als ze dit alles niet deed, dan vertroetelde ze hem en voerde hele gesprekken.Al snel begonnen de uren training vruchten af te werpen en de allereerste keer dat Marron over de waterbak sprong was een mijlpaal in Frances' leven.Natuurlijk had Frances ook nog wel tijd voor andere dingen. Zo speelde ze heel graag piano. Op een avond genoot Lindsey weer eens van haar spel en zei:"Een piano is eigenlijk toch een prachtig instrument. Ik zoek altijd maar mijn toevlucht tot mijn elektrische gitaar, maar misschien ga ik me eens in de klassieke muziek verdiepen.""Begin meteen maar", stelde Frances voor en liep naar de keuken om de afwasmachine te repareren, die weer eens stuk was. In het begin klonk het nergens naar, maar naarmate Lindsey meer studeerde, bleek dat hij best getalenteerd was. En terwijl Frances dus steeds beter ging rijden, begon Lindsey haar voorbij te streven op muzikaal gebied.Hoewel Lizzy inmiddels overduidelijk het hondje van Lindsey was, nam Frances haar ook vaak genoeg mee. Het dier vond het bijvoorbeeld heerlijk om te zwemmen, dus ze waren vaak in het zwembad te vinden.Op een nacht werden Frances en Lindsey opgeschrikt door een hoog gehuil vanaf de benedenverdieping. Bezorgd renden ze de trap af en kregen vervolgens de verrassing van hun leven."Wat......?", stamelde Lindsey verbijsterd. "Hoe heeft ze dat nou versierd!? Ik verlies haar nooit uit het oog! Die zwerfhonden ook!"
"Nou", zei Frances bedremmeld, "afgaand op zijn uiterlijk heb ik eigenlijk wel een vermoeden wie de vader is."Toen ze uitgelegd had wat ze vermoedde kon Lindsey het niet laten in cynisme te vervallen.
"Heeft Alehupsakee een hond? Hij maalt volstrekt niet om dieren!"
"Don Juan is van zijn ouders en hij heet Alejandro, noem hem ook zo."
"Don.... Hóe zeg je dat dat beest heet, hahahahaha!!!", Lindsey kon even niet uit zijn woorden komen van het lachen.
"Doe niet zo vervelend, wat maakt het nou uit hoe hij heet. In ieder geval..."
"... is hij net zo'n charmeur als zijn baasje. Zeg, kom jij binnenkort ook met zo'n leuke verrassing?"
"Ik vind dat je echt heel erg vervelend doet nu", zei Frances beledigd. "Ik kan dit toch ook niet helpen?"Lindsey vond het nooit prettig als ze echt boos werd, dus snel veranderde hij van onderwerp en zei op een andere toon: "Hoe noemen we hem?"
"Verzin jij maar wat", antwoordde ze, een beetje nijdig nog.
"Goed, wel, aangezien hij een Spaans product is, zullen we hem Pepe noemen", zei Lindsey, terwijl een verdacht snurkend lachje aan zijn keel ontsnapte, zodat Frances hem argwanend aankeek.
"Ik vind het een leuke naam, Pepe", zei ze. En zo werd de kleine Pepe als onverwacht gezinslid toegevoegd aan het huishouden.Niet lang hierna reed Lindsey op een avond laat van Gabriella naar huis, toen hij een vreemd schijnsel tussen de bomen zag.Hij stapte uit, omdat hij een groep wilde paarden zag, en sloop naar een drinkplaats vlakbij. Het volgende moment stokte zijn adem in zijn keel. Tussen de paarden stond een pikzwart exemplaar, met een scherpe hoorn op het voorhoofd."Een eenhoorn", fluisterde Lindsey vol ontzag, waarop het dier zijn hoofd draaide en hem recht aankeek. Heel voorzichtig liep Lindsey op hem toe, liet het dier aan zijn hand snuffelen en voerde hem wat wortelen, die hij heel toevallig bij zich had.Veel verder ging de kennismaking niet. Lindsey had geen zin het mythische dier verder tot last te zijn, keerde terug naar zijn auto en reed naar huis.