Generatie 9 - deel 8, Puberstreken
Het was een gedenkwaardige dag. De laatste peuter in het gezin vierde zijn verjaardag: Benjamin werd 6. Iedereen juichte en zong, maar Audrey pinkte heel stiekem ook een klein traantje weg. Ze zou het gekir van kleine kinderstemmetjes missen, en ook de gemoedelijke wandelingen met de buggy door Riverview.Wynona had andere dingen aan haar hoofd. Sinds het douche-incident zinde ze op een manier om Orlando terug te pakken, en op een dag zag ze haar kans schoon. Op school had iemand haar geleerd hoe ze de computer zo kon programmeren, dat de eerstvolgende gebruiker een angstaanjagende verrassing te wachten stond. Gniffelend ging ze aan de slag.Helaas werd ze betrapt door haar moeder, die haar een fiks standje gaf en niet wenste te luisteren naar Wynona's verweer dat Orlando precies zoiets bij haar geflikt had toen zij met vakantie waren."Ik heb daar allemaal geen boodschap aan, jongedame! Ga jij maar eens wat klusjes voor me doen, om het een beetje goed te maken!!"De eerstvolgende keer dat zowel Audrey als Jude buitenshuis waren, zag Wynona alsnog haar kans schoon en ze had niet te klagen over het effect. Met een hoog meidengilletje schoot Orlando van schrik de lucht in en plofte daarna terug op zijn stoel. Wynona kwam niet meer bij.De jongere kinderen hielden zich nog niet zo bezig met kattekwaad. Ze hadden een verkleedkist gekregen, die vol zat met de prachtigste kleren. "Ik was een gevaarlijke Tyrannosaurus, GRAAAÔÔÔWWW", gromde Leander, terwijl Siobhán zich in een hemelsblauwe prinsessenjurk hees.Sinds kort was er een speeltuin geopend even verderop en ze hadden afgesproken daarheen te gaan. "Ga maar vast", zei Siobhán. "Ik eet eerst mijn wafels op, ik kom zo."Toen ze even later in de speeltuin kwam hoorde ze haar broers al roepen vanuit de boomhut. "Siobhán, we zitten hiehier!! Kom je?" Op het moment dat ze de ladder op wilde klimmen kieperde Leander een emmer water leeg boven haar hoofd. "Erg lollig"...", brieste zijn zus kwaad, terwijl ze druipend en met woedende ogen naar boven keek. "Weet je wat? Bekijk het maar. Ik speel wel alleen!"Jude was intussen bij Dolf en Miriam op bezoek. De meiden waren nu peuters en het was duidelijk dat ze inderdaad kleine vampiertjes waren, evenals hun moeder. "Hm, zo klein vind ik ze nog wel lief", zei Jude. "Bijten ze?" "Ze bijten wel, maar ze drinken nog geen plasma", lachte Dolf.Jude zag dat Dolf een tatoeage op zijn arm had van een doodskop. Hij durfde er niet echt naar te vragen. Was Dolf zo bezig met zijn eigen sterfelijkheid? Jude voelde zich er een beetje ongemakkelijk bij en zei dus niets. Hij was bang dat het niet lang meer zou duren tot Dolf ook weer in een vampier zou veranderen, net als zijn gezin.Bedrukt ging hij naar de speeltuin, maar hij vergat al snel zijn zorgen toen hij naar zijn spelende kinderen keek.Op een gegeven moment zag hij hoe Leander een beetje verlegen naar Benjamin wandelde."Omdat ik jarig ben krijg je van mij een cadeautje", zei hij. "Ik heb nooit zo'n band met Cosmo gehad en ik weet nog hoe verdrietig jij was toen je je pop verloor. Jij mag Cosmo wel hebben."Benjamin was sprakeloos. "Wat aardig!", juichte hij blij, en nam het cadeau in onvangst. "Hoi Cosmo", zei hij, en drukte de pop tegen zich aan. "Zullen we vriendjes zijn." Cosmo zweeg.Thuis veranderde Leander in een tiener en Wynona kreeg alsnog een veeg uit de pan van haar moeder in verband met de computertruuk. "Je bent onverbeterlijk, dame. Vanaf nu heb je huisarrest!""Heb jij dat soms doorverteld", snauwde ze tegen Orlando. Maar die keek stomverbaasd. Soms snap je gewoon niet hoe ouders bepaalde dingen weten...'s Avonds, toen alle kinderen op bed lagen, zuchtte Audrey tegen Jude dat ze een beetje moedeloos werd van al die rebellerende kinderen. "Ik voel me soms net een politieagent. Ik merk dat ik gewoon niks meer kan hebben."Samen besloten ze dat het misschien beter was Wynona op kostschool te doen, om haar wat discipline bij te brengen. "En Leander heeft uit zichzelf al gevraagd of hij naar kostschool mag", zei Jude. "Hij wil graag de sportieve richting op." Audrey schreef haar beide kinderen in en meteen de volgende ochtend om 9 uur werden ze al opgehaald.Toen ze wegreden had Audrey een enorme brok in haar keel. Deed ze hier nou wel goed aan? Ze twijfelde. Jude besloot haar te troosten. Hij toverde een bosje bloemen tevoorschijn en sprak lieve woorden tegen haar, die al snel leidden tot meer. Om heel eerlijk te zijn was het daar al heel lang niet meer van gekomen in hun drukke gezin."Ik heb een ideetje", zei hij, en trok haar mee naar de boomhut. "Huh? Wat?", aarzelde Audrey. Maar toen stierven haar protesten weg. En even later klauterden twee volwassenen met blosjes op de wangen de boom weer uit.Natuurlijk misten de andere kinderen Wynona en Leander wel, maar al snel waren ze gewend aan de nieuwe situatie. De vriendschap tussen Siobhán en Boontje bekoelde ondertussen wat, omdat ze erachter kwam dat hij eigenlijk helemaal niet zo aardig was. Hij was vals en hij pikte ook dingen. Ze besloot dus hem maar een tijdje links te laten liggen.Dolf kwam geregeld langs, onder andere om te sparren met Jude, wat altijd een heel spectakel was. Vooral Siobhán stond er ademloos naar te kijken, zich vast voornemend dat ze dat op een dag ook wilde leren. Alle kinderen waren dol op Dolf en hij op hen. "Lees je me nog een verhaaltje voor?", vroeg de kleine Benjamin. Dat deed Dolf natuurlijk, en vertederd keek hij hoe het jongetje al na drie bladzijden wegzakte.Zijn eigen meisjes waren even oud als Benjamin en zaten bij hem in de klas. Vooral Jasmijn kon het heel goed met Benjamin vinden en hij kwam dan ook vaak bij hen spelen na school. Voor hem was het de normaalste zaak van de wereld dat zijn vriendinnetje een vampier was. Hij wist niet beter. Dat hoorde bij Jasmijn.Sobhán ging naar de middelbare school, en hoewel iedereen al die tijd had gezegd dat ze zo sprekend op haar moeder leek, werd dat toch vooral veroorzaakt door haar haarkleur. Voor de rest was ze namelijk een echte Kobayne, evenals Remi. De andere kinderen hadden overduidelijk de uiterlijke kenmerken van Audrey geërfd.Voor zowel Jude als Audrey was dit een mijlpaal: ze hadden vijf kinderen opgevoed tot tiener, en aldus hun levenswens vervuld.Toevallig vond ze ergens in een hoek Boontje terug, en ze voelde dat de pop beledigd was. "Het spijt me", fluisterde ze tegen hem. "Ik wilde je heus niet kwetsen, hoor."Onmiddelijk sprong Boontje op en veranderde in een tienerpop.Op school had Siobhán altijd veel vriendjes gehad. Op de een of andere manier kon ze beter met jongens overweg dan met meisjes. Nu ze in de puberteit geraakte, merkte ze dat haar vrienden van vroeger ook op andere manieren belangstelling voor haar kregen."Ik vind je heel leuk", fluisterde Lawrence Lum een beetje onhandig, nadat ze samen huiswerk hadden zitten maken. "Zullen we samen naar de sterren kijken buiten?"Siobhán vond het best, en ze vond het ook goed dat Lawrence de hele tijd ondeugende dingetjes in haar oor zat te fluisteren. Maar zin in een vriendje had ze nog niet.Ook Remi - we zouden hem haast vergeten in dit verhaal - was een echte puber. Op een ochtend stapte hij met het verkeerde been uit bed, in een stemming waarin hij het liefst overal tegenaan wilde schoppen. Toen de schoolbus voorreed besloot hij in een plotselinge opwelling om die dag te spijbelen. In de hoop dat niemand hem zag, begon hij naar de speeltuin te lopen.Het eerste uur voelde hij zich zo vrij als een vogeltje. "Nu hebben ze Frans", gniffelde hij, en keek op zijn horloge. Daarna echter begon hij zich te vervelen. Op het moment dat ze op school pauze hadden ging hij in het klimrek zitten en at ook zijn appeltje. Toen het op was staarde hij een beetje voor zich uit, niet goed wetend wat nu te doen.Later knoopte hij een praatje aan met zijn tante Eveline, die daar toevallig rondliep. Maar dat gesprekje strandde ook al snel, toen ze hem een beetje verbaasd vroeg of hij niet op school hoorde te zitten.Tenslotte ging hij maar op een bankje zitten en begon in een boek over sleutelen te lezen, dat hij toevallig bij zich had. Zo leerde hij die dag toch nog iets.Hij zorgde dat hij gelijk met de schoolbus weer thuis was, in de hoop dat zijn dagje vrij-af niet was opgevallen, maar natuurlijk was er allang naar huis gebeld door school. Zijn vader stond hem op te wachten, gaf hem een flinke uitbrander en raadde hem aan dit niet nog eens te doen. Nou was Remi dat toch al niet van plan, want eigenlijk was het een nogal saaie dag geweest.De rebelse bui had hem echter nog niet verlaten, en even later legde hij bij wijze van grapje een scheetkussen op de bank.Een géintje. Maar zijn moeder kon er helaas niet om lachen en voor de tweede keer die dag kreeg hij op zijn kop.Ouders hebben totaal geen humor, besloot hij. En bovendien zijn ze vergeten dat ze zelf ook jong zijn geweest. Nijdig ging hij naar bed.