Lance's Lot - deel 10, Wraak
Nadat hij voor het eerst sinds jaren weer eens van een eigen uitzicht heeft kunnen genieten, draait Lance zich om en staat aldus vrijwel meteen in zijn keukentje. Oké het is hier klein, oké dat uitzicht is niet direct op het meest frisse deel van Bridgeport, maar het is tenminste van hem. Hij haalt de stereo-installatie tevoorschijn waar hij Aria van verlost heeft, zoekt een leuke radiozender op en begint dan vol goede moed te koken.En dan vliegt zijn maaltijd, met fornuis en al, in de fik.
Eerst schreeuwt Lance een tijdje en springt paniekerig op en neer, maar als de vlammen daar niet van onder de indruk lijken te raken en zich met donderend geraas verbluffend snel beginnen te verspreiden, grijpt hij toch maar liever een brandblusser.Het blijkt een ouwetje, maar gelukkig zit er - na wat aandringen - nog voldoende druk op om de brand uiteindelijk meester te worden.Hij heeft zich net achter een bord koude soep geposteerd als er een stoer uitgedoste brandweerman binnen komt draven.
"Zo, daar hebben we Spuit Elf", zegt Lance, "als het van jullie had afgehangen zou het halve blok zijn afgebrand, met mij erbij."
"Heb je enig idee hoe langzaam die liften hier werken?", vraagt de ander een tikje gepikeerd.
"Ga zitten", nodigt Lance hem sussend uit en wijst naar de stoel tegenover zich. Een kom koude soep wordt vriendelijk afgeslagen maar voor een gezellig praatje blijkt wel even tijd."Volgende keer wel voorzichtig zijn hoor", laat de brandweerman nog een laatste waarschuwing achter als hij uiteindelijk vertrekt. "Een ongeluk zit in een piepklein hoekje zoals je hebt gezien!"Lance moet een beetje lachen als zijn onverwachte gast het pand heeft verlaten en met gierende sirenes de straat uitrijdt. Kennelijk op weg naar een volgende brand waar hij ongetwijfeld wederom te laat zal arriveren. Wat een slome Hans.Hij besluit de brandlucht uit zijn haar te gaan wassen, onder een straal die niet heel veel warmer dan lauw wil worden en nadat hij de douchekop gerepareerd heeft die spontaan lossprong, kruipt hij in bed. Het matras is hard en bobbelig en ruikt naar natte sokken, maar hé, het is beter dan de koude vloer van de bibliotheek of een kale bank in de kringloopwinkel. En wie zegt dat hij hier altijd moet slapen?De volgende dag besluit hij huismus te spelen.
Hij maakt keurig zijn bed op, eet een boterham met jam - die oven laat hij voor wat het is, veel te duur om te vervangen - en brengt de halve dag lezend op de bank door. Daarna kleedt hij zich aan en kijkt televisie. Zijn eerste dag als huiseigenaar.En dan wordt er gebeld. Voor hem?
Lance is verrast, grijpt zijn jas, stapt de kille hal in en neemt de lift naar beneden.
Daar staat een klein meisje met een mandje hem in het donker op te wachten. "Trick or treat!!!", roept ze opgetogen.Even kijkt Lance haar confuus aan, grabbelt dan in zijn zakken en vindt wat aan elkaar geplakte zuurtjes, die de vorige eigenaar daar kennelijk tot nader order heeft opgeborgen. "Kijk eens", zegt hij met zijn meest vriendelijke gezicht en gooit de kleverige snoepjes in het mandje.
"Dank je wel papa", jubelt het meisje en huppelt weer naar buiten.Hij wil net weer op het knopje van de lift drukken, als zijn oog op een stapeltje valt dat achteloos op de grond is gegooid. Enveloppen met zijn naam erop. Visite en post op één dag, het kan niet op!Helaas blijken het, wanneer hij ze openscheurt, slechts rekeningen.
Mopperend betaalt hij, stopt het stapeltje terug in zijn brievenbus en besluit dan meteen korte metten te maken met deze geldverslindende onzin, door wat vergaarde levenspunten in te wisselen. Toedeledokie, nooit meer rekeningen voor deze man!De volgende dag gaat hij bij Aria langs, die hem heeft uitgenodigd omdat ze 'iets moet vertellen'. Zodra hij binnenstapt snapt hij wat, ze wil hem natuurlijk haar nieuwe inrichting laten zien.
"Fraai hoor", zegt hij na een korte rondleiding. "Mooie spullen.""Ja, waar jij mooi vanaf gaat blijven met je grijpgrage handjes", antwoordt ze grimmig. "Ik hou je in de gaten. Die stereo zal ik niet lastig over doen en ook niet over mijn ladenkastje en mijn lamp, maar nog een keer zo'n grap en ik zorg dat je weer kan gaan sparen voor een drankje uit het laboratorium."
"Ik zal je inboedel voortaan met rust laten", antwoordt Lance bedeesd. "En nog bedankt voor de stereo, die heb ik niet verkocht. Ik heb ook een woning nu.""Dat komt goed uit", reageert Aria, terwijl ze uitnodigend naar de bank wijst en dan moeizaam achter hem aan waggelt en gaat zitten. "Dan kun je ook een deel van de zorg op je gaan nemen. Voeren we een papadag in.""Zorg? Papadag?", vraag Lance schaapachtig.
"Ja, zorg, papadag. Je wordt vader. En niet voor de eerste keer heb ik zo om mij heen begrepen."
Lance's blik glijdt naar haar buik, die hem wel was opgevallen maar Aria is niet bepaald een slank vrouwtje en hij dacht dat ze gewoon wat veel gesnoept had de laatste tijd.
"Weet je zeker dat het van mij is?", vraagt hij.
"Wil jij een draai om je oren?"De sfeer wordt Lance iets te grimmig, dus besluit hij zijn charmes maar weer eens in de strijd te werpen. En tegelijkertijd voorzichtig uit te leggen dat er van een papadag geen sprake kan zijn, omdat hij niet zo heel goed met kinderen om kan gaan."Je denkt toch niet serieus dat ik mijn kindje aan jouw zorgen ga overlaten?", zegt ze terwijl ze zich losmaakt, waarna ze opstaat en naar de piano wandelt. "Ik maakte maar een grapje. En maak je maar niet druk, als je dat al deed, want ik vind het erg leuk op mijn leeftijd nog een baby te krijgen. Wie had dat kunnen denken. Ik vond alleen dat je het wel even moest weten."Zacht beginnen haar vingers over de toetsen te dansen, terwijl ze tegelijkertijd een prachtige aria inzet.
Lance houdt meer van hardrock, maar beleefd blijft hij een tijdje naar haar staan luisteren.Als hij het niet meer uithoudt, loopt hij naar de keuken om hotdogs te maken.
"Ik ga zo weer, ik heb nog iets te doen", mompelt hij tussen twee happen door.
"Dat is goed hoor jongen", antwoordt Aria droog. "Ik zal je wel een geboortekaartje sturen."Hij brengt nog een noodzakelijk bezoekje aan Aria's nieuwe badkamer en maakt dan dat hij wegkomt. Hij heeft overigens niet gelogen dat hij nog een karweitje had, want hij heeft besloten dat vandaag de dag is dat hij wraak gaat nemen op Morrigan Hemlock en haar bedenkelijke actie die hem 3000 simoleons gekost heeft.Alleen de dochter van het vampierstel blijkt thuis, inmiddels opgegroeid tot een tiener en Lance vindt haar nog steeds even monsterlijk."Je ouders hebben me uitgenodigd", liegt hij erop los, waarna ze hem binnenlaat.
"Ik heb nog huiswerk dus je moet jezelf maar even vermaken tot ze er zijn", snauwt Belisama en wandelt naar haar kamer.
"Prima hoor", zegt Lance minzaam en kijkt om zich heen, op zoek naar het eerste geschikte attribuut om te pikken. Heel veel duurs staat er helaas niet, eigenlijk is het een vrij lege woning, maar de stereo is een leuke om mee te starten.En de sterrenkijker in zijn voormalige logeerkamer."Wat ben jij hier aan het rondscharrelen?"Lance schrikt zich een hoedje.
"Niks", zegt hij snel en gaat rechtop staan. "Ik heb hier een tijdje geleden gelogeerd, ik vond het leuk mijn kamer nog eens te zien." Als ze achterdochtig brommend de gang weer in gaat, gapt hij alsnog die telescoop. Tot zover gaat het lekker, maar hij zit nog lang niet aan 3000 simoleons. Toch besluit hij het er voor vandaag maar even bij te laten, voordat ze hem echt betrapt.
"I'll be back", groet hij Belisima en stapt in de lift.Als Lance de volgende ochtend buiten komt, blijkt het zonnetje te schijnen en heeft hij zin in een nieuw vriendinnetje. Hij springt dus op zijn fiets en struint wat straten af, tot hij langs de supermarkt komt waar hij ooit de nacht heeft doorgebracht achter een stel afvalbakken. Ineens herinnert hij zich dat hij nog een heleboel appeltjes heeft, die hij voor de winter op een boerderij hoog in de heuvels heeft geoogst. Misschien handig die eens te verkopen.Als hij - ruim 250 simoleons rijker - weer buitenkomt, keert hij terug naar zijn oorspronkelijke plan voor vandaag en spreekt de vrouw aan, die hij bij het naar binnengaan al op de stoep had zien staan. Ze blijkt naar de vrolijke naam Lala te luisteren en moet heel hard lachen als Lance grappend vraagt waar Tinky Winky, Dipsy en Po zijn. Dat breekt het ijs en de rest is een makkie. Binnen de kortste keren zijn ze in een geanimeerd gesprek over haar hobby's verzeild geraakt, dat hij subtiel doorspekt met kleine plaagstootjes en complimentjes. Kortom, hij is op dreef.Maar dan gebeuren er een paar dingetjes die roet in het eten dreigen te gooien.
Allereerst ziet hij vanuit zijn ooghoek ineens de familie Hemlock uit hun bolide stappen. Wogan en Morrigan werpen hem een scherpe blik toe maar lijken hem niet helemaal thuis te kunnen brengen. Waarop hij zich realiseert dat hij, sinds hij hen zag, nogal een metamorfose ondergaan heeft op uiterlijk gebied. Hij komt hen duidelijk bekend voor, maar meer ook niet.Helaas echter komt Belisama achter haar ouders aanwandelen en die herkent hem natuurlijk wel. Lance tracht zich handig achter een cadeau te verschuilen dat hij Lala net met veel aplomb aanbiedt, maar ze grist het zo snel uit zijn handen dat dat weinig effect heeft. Belisama kijkt hem aan maar zegt niks en even later rijdt het gezin weer weg, hem verder met rust latend. Misschien hebben ze hun gestolen spullen nog niet gemist.Opgelucht gaat Lance over naar de volgende fase op jagerspad en drukt Lala een gepassioneerde kus op de verbaasde lippen, als achter zich het volgende akkefietje zich aandient.
"Bent u mijn papa?", klinkt het.
Dat is hem al eerder overkomen, maar nu komt het wel heel slecht uit."Ksst", sist hij tegen het meisje dat hem met grote ogen aankijkt en wappert met zijn hand, maar ze laat zich helaas niet wegjagen.
"Hoe kom je daarbij lieverd?", mengt Lala zich vriendelijk in het gesprekje.
"Dat zegt mama."
"Teveel fantasie", smaalt Lance met rollende ogen in Lala's richting.
En dan, resoluut tegen het kind: "Nee hoor, ik ben jouw papa niet, ik heb geen kinderen."Ze werpt hem nog een laatste vorsende blik toe, maar loopt dan gelukkig weg.
Lance begrijpt dat hij nu alles uit de kast moet halen om de situatie nog te redden en dat doet hij dan ook.En met succes. Lala giechelt dat hij meer dan welkom is voor een afzakkertje bij haar thuis en geeft hem haar adres.
Lance kan zijn geluk niet op, want ze blijkt in de villawijk te wonen. Geen bobbelig hard matras dat naar stinkende sokken ruikt vannacht.Hij springt op zijn fiets en neuriënd begint hij door de zwoele avond in de richting van de brug te rijden, als hij een lumineus idee krijgt. Misschien draait het nergens op uit, maar wie weet heeft hij geluk.En hij hééft geluk.
Zodra hij zijn fiets onder de brug geparkeerd heeft en om het hoge flatgebouw waar de Hemlocks wonen komt aanrennen, ziet hij hun auto vanuit de verte al staan. Ze zijn thuis. Nu is voorzichtigheid geboden.Gelukt! De wijzer slaat ver boven de 3000 simoleons uit, maar daar kan Lance niet mee zitten.
Eerst schreeuwt Lance een tijdje en springt paniekerig op en neer, maar als de vlammen daar niet van onder de indruk lijken te raken en zich met donderend geraas verbluffend snel beginnen te verspreiden, grijpt hij toch maar liever een brandblusser.Het blijkt een ouwetje, maar gelukkig zit er - na wat aandringen - nog voldoende druk op om de brand uiteindelijk meester te worden.Hij heeft zich net achter een bord koude soep geposteerd als er een stoer uitgedoste brandweerman binnen komt draven.
"Zo, daar hebben we Spuit Elf", zegt Lance, "als het van jullie had afgehangen zou het halve blok zijn afgebrand, met mij erbij."
"Heb je enig idee hoe langzaam die liften hier werken?", vraagt de ander een tikje gepikeerd.
"Ga zitten", nodigt Lance hem sussend uit en wijst naar de stoel tegenover zich. Een kom koude soep wordt vriendelijk afgeslagen maar voor een gezellig praatje blijkt wel even tijd."Volgende keer wel voorzichtig zijn hoor", laat de brandweerman nog een laatste waarschuwing achter als hij uiteindelijk vertrekt. "Een ongeluk zit in een piepklein hoekje zoals je hebt gezien!"Lance moet een beetje lachen als zijn onverwachte gast het pand heeft verlaten en met gierende sirenes de straat uitrijdt. Kennelijk op weg naar een volgende brand waar hij ongetwijfeld wederom te laat zal arriveren. Wat een slome Hans.Hij besluit de brandlucht uit zijn haar te gaan wassen, onder een straal die niet heel veel warmer dan lauw wil worden en nadat hij de douchekop gerepareerd heeft die spontaan lossprong, kruipt hij in bed. Het matras is hard en bobbelig en ruikt naar natte sokken, maar hé, het is beter dan de koude vloer van de bibliotheek of een kale bank in de kringloopwinkel. En wie zegt dat hij hier altijd moet slapen?De volgende dag besluit hij huismus te spelen.
Hij maakt keurig zijn bed op, eet een boterham met jam - die oven laat hij voor wat het is, veel te duur om te vervangen - en brengt de halve dag lezend op de bank door. Daarna kleedt hij zich aan en kijkt televisie. Zijn eerste dag als huiseigenaar.En dan wordt er gebeld. Voor hem?
Lance is verrast, grijpt zijn jas, stapt de kille hal in en neemt de lift naar beneden.
Daar staat een klein meisje met een mandje hem in het donker op te wachten. "Trick or treat!!!", roept ze opgetogen.Even kijkt Lance haar confuus aan, grabbelt dan in zijn zakken en vindt wat aan elkaar geplakte zuurtjes, die de vorige eigenaar daar kennelijk tot nader order heeft opgeborgen. "Kijk eens", zegt hij met zijn meest vriendelijke gezicht en gooit de kleverige snoepjes in het mandje.
"Dank je wel papa", jubelt het meisje en huppelt weer naar buiten.Hij wil net weer op het knopje van de lift drukken, als zijn oog op een stapeltje valt dat achteloos op de grond is gegooid. Enveloppen met zijn naam erop. Visite en post op één dag, het kan niet op!Helaas blijken het, wanneer hij ze openscheurt, slechts rekeningen.
Mopperend betaalt hij, stopt het stapeltje terug in zijn brievenbus en besluit dan meteen korte metten te maken met deze geldverslindende onzin, door wat vergaarde levenspunten in te wisselen. Toedeledokie, nooit meer rekeningen voor deze man!De volgende dag gaat hij bij Aria langs, die hem heeft uitgenodigd omdat ze 'iets moet vertellen'. Zodra hij binnenstapt snapt hij wat, ze wil hem natuurlijk haar nieuwe inrichting laten zien.
"Fraai hoor", zegt hij na een korte rondleiding. "Mooie spullen.""Ja, waar jij mooi vanaf gaat blijven met je grijpgrage handjes", antwoordt ze grimmig. "Ik hou je in de gaten. Die stereo zal ik niet lastig over doen en ook niet over mijn ladenkastje en mijn lamp, maar nog een keer zo'n grap en ik zorg dat je weer kan gaan sparen voor een drankje uit het laboratorium."
"Ik zal je inboedel voortaan met rust laten", antwoordt Lance bedeesd. "En nog bedankt voor de stereo, die heb ik niet verkocht. Ik heb ook een woning nu.""Dat komt goed uit", reageert Aria, terwijl ze uitnodigend naar de bank wijst en dan moeizaam achter hem aan waggelt en gaat zitten. "Dan kun je ook een deel van de zorg op je gaan nemen. Voeren we een papadag in.""Zorg? Papadag?", vraag Lance schaapachtig.
"Ja, zorg, papadag. Je wordt vader. En niet voor de eerste keer heb ik zo om mij heen begrepen."
Lance's blik glijdt naar haar buik, die hem wel was opgevallen maar Aria is niet bepaald een slank vrouwtje en hij dacht dat ze gewoon wat veel gesnoept had de laatste tijd.
"Weet je zeker dat het van mij is?", vraagt hij.
"Wil jij een draai om je oren?"De sfeer wordt Lance iets te grimmig, dus besluit hij zijn charmes maar weer eens in de strijd te werpen. En tegelijkertijd voorzichtig uit te leggen dat er van een papadag geen sprake kan zijn, omdat hij niet zo heel goed met kinderen om kan gaan."Je denkt toch niet serieus dat ik mijn kindje aan jouw zorgen ga overlaten?", zegt ze terwijl ze zich losmaakt, waarna ze opstaat en naar de piano wandelt. "Ik maakte maar een grapje. En maak je maar niet druk, als je dat al deed, want ik vind het erg leuk op mijn leeftijd nog een baby te krijgen. Wie had dat kunnen denken. Ik vond alleen dat je het wel even moest weten."Zacht beginnen haar vingers over de toetsen te dansen, terwijl ze tegelijkertijd een prachtige aria inzet.
Lance houdt meer van hardrock, maar beleefd blijft hij een tijdje naar haar staan luisteren.Als hij het niet meer uithoudt, loopt hij naar de keuken om hotdogs te maken.
"Ik ga zo weer, ik heb nog iets te doen", mompelt hij tussen twee happen door.
"Dat is goed hoor jongen", antwoordt Aria droog. "Ik zal je wel een geboortekaartje sturen."Hij brengt nog een noodzakelijk bezoekje aan Aria's nieuwe badkamer en maakt dan dat hij wegkomt. Hij heeft overigens niet gelogen dat hij nog een karweitje had, want hij heeft besloten dat vandaag de dag is dat hij wraak gaat nemen op Morrigan Hemlock en haar bedenkelijke actie die hem 3000 simoleons gekost heeft.Alleen de dochter van het vampierstel blijkt thuis, inmiddels opgegroeid tot een tiener en Lance vindt haar nog steeds even monsterlijk."Je ouders hebben me uitgenodigd", liegt hij erop los, waarna ze hem binnenlaat.
"Ik heb nog huiswerk dus je moet jezelf maar even vermaken tot ze er zijn", snauwt Belisama en wandelt naar haar kamer.
"Prima hoor", zegt Lance minzaam en kijkt om zich heen, op zoek naar het eerste geschikte attribuut om te pikken. Heel veel duurs staat er helaas niet, eigenlijk is het een vrij lege woning, maar de stereo is een leuke om mee te starten.En de sterrenkijker in zijn voormalige logeerkamer."Wat ben jij hier aan het rondscharrelen?"Lance schrikt zich een hoedje.
"Niks", zegt hij snel en gaat rechtop staan. "Ik heb hier een tijdje geleden gelogeerd, ik vond het leuk mijn kamer nog eens te zien." Als ze achterdochtig brommend de gang weer in gaat, gapt hij alsnog die telescoop. Tot zover gaat het lekker, maar hij zit nog lang niet aan 3000 simoleons. Toch besluit hij het er voor vandaag maar even bij te laten, voordat ze hem echt betrapt.
"I'll be back", groet hij Belisima en stapt in de lift.Als Lance de volgende ochtend buiten komt, blijkt het zonnetje te schijnen en heeft hij zin in een nieuw vriendinnetje. Hij springt dus op zijn fiets en struint wat straten af, tot hij langs de supermarkt komt waar hij ooit de nacht heeft doorgebracht achter een stel afvalbakken. Ineens herinnert hij zich dat hij nog een heleboel appeltjes heeft, die hij voor de winter op een boerderij hoog in de heuvels heeft geoogst. Misschien handig die eens te verkopen.Als hij - ruim 250 simoleons rijker - weer buitenkomt, keert hij terug naar zijn oorspronkelijke plan voor vandaag en spreekt de vrouw aan, die hij bij het naar binnengaan al op de stoep had zien staan. Ze blijkt naar de vrolijke naam Lala te luisteren en moet heel hard lachen als Lance grappend vraagt waar Tinky Winky, Dipsy en Po zijn. Dat breekt het ijs en de rest is een makkie. Binnen de kortste keren zijn ze in een geanimeerd gesprek over haar hobby's verzeild geraakt, dat hij subtiel doorspekt met kleine plaagstootjes en complimentjes. Kortom, hij is op dreef.Maar dan gebeuren er een paar dingetjes die roet in het eten dreigen te gooien.
Allereerst ziet hij vanuit zijn ooghoek ineens de familie Hemlock uit hun bolide stappen. Wogan en Morrigan werpen hem een scherpe blik toe maar lijken hem niet helemaal thuis te kunnen brengen. Waarop hij zich realiseert dat hij, sinds hij hen zag, nogal een metamorfose ondergaan heeft op uiterlijk gebied. Hij komt hen duidelijk bekend voor, maar meer ook niet.Helaas echter komt Belisama achter haar ouders aanwandelen en die herkent hem natuurlijk wel. Lance tracht zich handig achter een cadeau te verschuilen dat hij Lala net met veel aplomb aanbiedt, maar ze grist het zo snel uit zijn handen dat dat weinig effect heeft. Belisama kijkt hem aan maar zegt niks en even later rijdt het gezin weer weg, hem verder met rust latend. Misschien hebben ze hun gestolen spullen nog niet gemist.Opgelucht gaat Lance over naar de volgende fase op jagerspad en drukt Lala een gepassioneerde kus op de verbaasde lippen, als achter zich het volgende akkefietje zich aandient.
"Bent u mijn papa?", klinkt het.
Dat is hem al eerder overkomen, maar nu komt het wel heel slecht uit."Ksst", sist hij tegen het meisje dat hem met grote ogen aankijkt en wappert met zijn hand, maar ze laat zich helaas niet wegjagen.
"Hoe kom je daarbij lieverd?", mengt Lala zich vriendelijk in het gesprekje.
"Dat zegt mama."
"Teveel fantasie", smaalt Lance met rollende ogen in Lala's richting.
En dan, resoluut tegen het kind: "Nee hoor, ik ben jouw papa niet, ik heb geen kinderen."Ze werpt hem nog een laatste vorsende blik toe, maar loopt dan gelukkig weg.
Lance begrijpt dat hij nu alles uit de kast moet halen om de situatie nog te redden en dat doet hij dan ook.En met succes. Lala giechelt dat hij meer dan welkom is voor een afzakkertje bij haar thuis en geeft hem haar adres.
Lance kan zijn geluk niet op, want ze blijkt in de villawijk te wonen. Geen bobbelig hard matras dat naar stinkende sokken ruikt vannacht.Hij springt op zijn fiets en neuriënd begint hij door de zwoele avond in de richting van de brug te rijden, als hij een lumineus idee krijgt. Misschien draait het nergens op uit, maar wie weet heeft hij geluk.En hij hééft geluk.
Zodra hij zijn fiets onder de brug geparkeerd heeft en om het hoge flatgebouw waar de Hemlocks wonen komt aanrennen, ziet hij hun auto vanuit de verte al staan. Ze zijn thuis. Nu is voorzichtigheid geboden.Gelukt! De wijzer slaat ver boven de 3000 simoleons uit, maar daar kan Lance niet mee zitten.