Generatie 19 - deel 12, De hoeders
De volgende ochtend werd Raven wakker in een volkomen stil huis, voor het eerst sinds haar verblijf hier met het idee dat ze in haar eigen slaapkamer lag. Ze had heerlijk geslapen.
Ze stapte uit bed, keek naar de ijzige grimmige wereld achter het raam en besloot toen haar gevangenis maar eens te onderzoeken. Heel veel had die niet te bieden. Een kast met prullen en oude boeken, twee stoelen, een leeg bureau en een ladekast waarin ze stapels kleding en ondergoed vond. Ze koos een potsierlijke jurk van dikke zware stof die haar warm en comfortabel leek - zolang je niet al teveel hoefde te bewegen - en kleedde zich aan. Niet van zins haar ontvoerder in pyjama te ontvangen. Daarna pakte ze een boek uit de kast en ging zitten wachten tot de deur open zou gaan.Dat moment liet een tijdje op zich wachten. Ze was net aan het vijfde hoofdstuk begonnen toen ze eindelijk voetstappen op de gang hoorde en het geluid van een sleutel die werd omgedraaid. Een dame van middelbare leeftijd die ze herkende als een van de parasieten kwam binnenwandelen en sloot meteen de deur achter zich, waarna ze de sleutel wegborg in haar jurk.
"Goedemorgen Raven", zei ze niet onvriendelijk. "Dat moet een onverwachte verrassing voor je geweest zijn en ik kan me zo voorstellen dat je vol vragen zit."Gedecideerd legde Raven haar boek op de grond, stond op - wat de dame nogal leek te overvallen - en verbande haar.
Zonder erover na te denken, poef, vrijwel onmiddellijk was ze verdwenen.Ze had geen idee wat ze ermee wilde bereiken, de sleutel was met dame en al mee verdwenen dus ze zat nog steeds opgesloten. Gedachteloos bukte ze zich, raapte het boek op, zette het terug in de kast en ging toen op bed liggen, in gelaten afwachting van wat komen ging.Ruim een uur later ging de deur weer open en hoorde ze hoe iemand een stoel aanschoof en ging zitten.
"Ik had al zo'n vermoeden dat je zoiets kon", zei hij kalm. "Toen je tegen Nadia zei dat je ons kon laten verdwijnen. Ik had Trang moeten waarschuwen. Wel een riskant trucje, je realiseert je dat het een gruwelijke dood kan betekenen als je iemand zonder jas naar weet-ik-veel-waar zendt in de vrieskou? Ben je een moordenares, ravenmeisje?"Hij zweeg even alsof hij haar de ruimte wilde geven te antwoorden, maar toen dat uitbleef ging hij verder.
"Gelukkig maar voor Trang dat ze een vampier is en niet kan sterven. En gelukkig maar dat wij snel reizen."Hoewel ze niks liet merken, was er bij zijn suggestie dat er een moordenares in haar school een schokje door Raven heen gegaan. Omdat ze er inderdaad helemaal niet aan gedacht had wat precies het gevolg was van haar daad, ze had in een impuls gehandeld omdat ze boos was geweest. Boos dat ze opgesloten zat en boos omdat ze haar zo lang hadden laten wachten. Bij het woord vampier kwam ze langzaam overeind en ging op de rand van het bed zitten."Zijn jullie vampiers?", vroeg ze schor.
"Wat dacht jij dan dat we waren?", vroeg hij. "Paa-raa-sie-ten?"
Hij beklemtoonde iedere lettergreep met een slepende ondertoon in zijn stem, alsof hij het extra belachelijk wilde laten klinken.
Ze haalde haar schouders op. "Waar ik vandaan kom heb je die niet", zei ze. "Ik ken ze alleen uit verhalen."
"En malle versjes misschien?", vroeg hij spottend. "Hoe dan ook, je hebt geluk dat Trang zo'n lieverd is. Zodra ze terug was heeft ze je vol vuur verdedigd tegenover de anderen en je afgeschilderd als een zielig gekooid vogeltje dat slechts wild van zich afbeet en verder niks kwaads in de zin had. Als je hier ooit nog iets te eten krijgt dan is dat dankzij haar, bedenk dat maar goed iedere keer als ze je prakje komen brengen. De rest wilde je in je sop laten gaarkoken.Heel langzaam draaide Raven zich om en wierp hem een donkere blik toe. Toen stond ze op.
"Ik weet niet wat je van plan bent maar ik moet je waarschuwen", zei hij grimmig. "Ik ben veel sneller dan jij."
Hij stond ook op en liep op haar af.
"Rustig maar", zei Raven heel zacht en keek hem strak aan, "ik bedacht alleen dat ik nog niet ontbeten had."
Ze hief haar arm in de lucht en knipte met haar vingers. Daarna liep ze naar het bureau en ging zitten."Ik ben vele vreemde wezens tegengekomen in mijn leven, maar jouw soort is me volkomen onbekend. Wat ben jij, kleine heks?"
"Geen heks, een djinn. Dat heb ik je trouwens al eens verteld", antwoordde ze.
"Is dat zo? Wanneer?"
Toen ik per ongeluk in jullie winkel verzeild raakte en je mijn bloed afkeurde."
Hij grinnikte. "Ach, dat is ook zo, mijn excuses. Ik was erg hongerig toen, dan ben ik nooit helemaal bij de les. Maar je bloed is wel... een probleem ja. Kun je nog meer?"
Raven zei niets. Ze zag niet in waarom ze hem wijzer zou maken in dat opzicht."Goed, goed", zuchtte hij na een tijdje, "doe maar geheimzinnig als je dat wilt." Hij stapte naar het bureau en pakte de taart. "Die neem ik mee als je het niet erg vindt, ze zullen je traktatie vast weten te waarderen beneden. Met een beetje geluk vergeven ze je zelfs."
"Eten jullie taart?", vroeg Raven verbaasd terwijl ze haar vork neerlegde en opstond.
"Waarom zouden wij geen taart eten? Gewoon voedsel houdt ons niet in leven en helaas komt het er altijd weer uit, maar daarom is het nog wel lekker. En dit hier ziet er bijzonder smakelijk uit."
Hij liep naar de deur."Ga je me nu weer opsluiten?", riep ze hem boos na.
"Dat lijkt me voorlopig wel het slimste ja, voor je het weet doe je weer iets doms en vlucht je je ondergang tegemoet." Plagerig keek hij haar aan. "Je bent een eigenwijs wezen dat duidelijk niet altijd even goed op een rijtje heeft staan wat het beste voor haar is. Neem alleen al de reden dat je hier überhaupt bent."
"De reden dat ik hier ben?" Heel even tastte ze in het duister, dat was volkomen weggezakt.
"Een briefje in een fles? Nadia liet zich zoiets ontvallen."
"Oh ja. Wat is daar mis mee? Iemand was in nood en ik wilde helpen."Hij schoot in de lach. "Helpen! Werd er om hulp gevraagd dan? Volgens mij stond er juist 'verre van hier' te blijven."
Net wilde ze iets in haar verdediging brommen toen ze hem ineens vreemd aankeek. "Hoe weet jij dat? Hoe weet je dat dat erin stond, dat heb ik helemaal niet verteld."
"Dat weet ik omdat ik er vrij zeker van ben dat ik dat heb opgeschreven." Hij lachte even om haar verblufte gezicht en groette toen met een knikje, waarna hij de gang opliep en de deur zorgvuldig achter zich afsloot.Een aantal weken in gevangenschap ging voorbij en Raven moest bekennen dat ze het eigenlijk bij nader inzien helemaal niet zo slecht getroffen had. Haar grootste vijanden de afgelopen weken, de kou en de eenzaamheid, behoorden in een klap tot het verleden. Kort nadat Shayne Boleyn haar kamer verlaten had was de blauwe dame weer binnengekomen en had haar met een verzoenend lachje aangekeken."Je gebak was heerlijk", zei ze. "Shayne beweert dat je het had aangeboden als excuus, maar dat geloof ik niet helemaal. Alleen zou hij zoiets nooit zeggen als hij een verkeerde indruk van je had dus ik neem aan dat alles in orde is?"
"Het spijt me wat ik gedaan heb", zei Raven. "Dat was dom. Ik doe dat soort dingen nooit eigenlijk en misschien daarom wel heb ik te slecht over de mogelijke gevolgen nagedacht."
Trang knikte ten teken dat het wat haar betreft uitgesproken was. "Heb je enig idee waarom je hier bent en wat er buiten aan de hand is?", vroeg ze voorzichtig.
Raven schudde haar hoofd en voelde tranen naar boven komen. "Nee", zei ze. "Ik weet alleen dat ik heel graag naar huis wil, maar op de een of andere manier constant die visser misloop.""Er is geen zachtaardige manier je dit te vertellen", zei Trang langzaam, "maar die visser komt alleen om te brengen. Nog nooit heeft hij iemand mee terug genomen, nog nooit in de hele geschiedenis van Midnight Hollow. En ik weet dat je nu door alle fases heen zult gaan die wij ook doorlopen hebben - ontkenning, woede, radeloosheid, verdriet - maar uiteindelijk zul je niets anders kunnen doen dan berusten."
Sprakeloos staarde Raven haar aan.
"Het was lang geleden dat er hier een nieuwe binnenkwam", ging Trang verder. "Lucien was de laatste en die is nu alweer zo lang bij ons. We waren het dus haast ontwend, de zorg voor een onwetende. En toen bleek ook nog eens dat je niet te redden bent omdat we je niet tot een van de onzen kunnen maken.""Wat bedoel je allemaal?", hervond Raven haar stem.
"Met name in de winter is het hier gevaarlijk", antwoordde Trang. "Aanvankelijk besloten we te kijken of we je vanaf een afstandje konden beschermen in de hoop dat je het zou overleven. En als je het niet zou redden misschien des te beter. Dan was je meteen uit je lijden verlost. Maar nu heeft Shayne je toch mee naar hier genomen. Hij zal zijn redenen wel hebben, Shayne heeft altijd zijn redenen. Je bent echter kwetsbaar en een vreemde eend in de bijt omdat je immuun bent voor het vampirisme. Je kunt je niet verdedigen."
"Tegen wie?"
"Tegen wie, tegen wat, laat het even rusten. Dit is genoeg informatie voor het moment, de rest zal Shayne je wel vertellen. Als de lente komt."Raven kon niet meteen verwerken wat ze allemaal gehoord had, maar gevoelsmatig wist ze dat het de waarheid was en ze besloot dat het raadzaam was mee te werken en te blijven zitten waar ze zat. De daaropvolgende weken tussen de muren van het vampierhuis zag ze alleen Trang, die iedere dag even bij haar kwam zitten. De andere vampiers lieten zich niet zien. Raven hoorde hen over de gang lopen en met elkaar praten, maar ze kwamen geen kennis met haar maken.
"Zijn ze nog steeds boos op me?", vroeg ze op een middag kleintjes aan haar nieuwe vriendin.
"Nee hoor, waarom zouden ze?", antwoordde die. "Maar Shayne heeft hen verboden naar je toe te komen, ik ben de enige die bij je mag. Tot de lente wil hij geen risico's nemen en moet je geïsoleerd blijven. Daarna zal hij wel een ander plan hebben met je."Het waren genoeglijke dagen. De boekenkasten in het huis bleken talloze klassiekers uit de wereldliteratuur te bevatten die Trang haar met graagte aanreikte en Raven hoefde zich dus geen seconde te vervelen. Haar geest reisde mee met de verhalen van Hans Christian Andersen, de gezusters Brontë, Jane Austen, Charles Dickens en Mark Twain en vaak genoeg sloeg ze zo'n boek dicht om zich met een diepe, verbaasde zucht te realiseren dat ze niet door een donkere grot dwaalde met Tom Sawyer en Becky, of zich in een Engels landhuis bevond met Elizabeth Bennet en Mr. Darcy.Op een middag sloeg ze haar boek echter met een wat geërgerd gebaar dicht.
"Wie zet hier nou toch steeds die begrafenismuziek op?", vroeg ze aan Trang die naast haar zat. Al de hele middag was het huis gevuld met de meest treurige, loodzware deuntjes die ze zich kon voorstellen. "Zo is die winter helemaal niet om door te komen, hebben jullie niks vrolijkers?"
Trang glimlachte. "Ik zal vragen of het repertoire wat kan worden aangepast", beloofde ze en stond op. "Ik ben het eigenlijk wel met je eens, maar het is nooit in mijn hoofd opgekomen eens een verzoeknummer in te dienen. Ik zal zien wat ik voor je kan doen."Ze verliet de kamer en niet veel later werd het stil in huis. Raven moest er een beetje om lachen, het was aardig dat de vampiers kennelijk rekening met haar wensen hielden. Het gaf haar een prettig gevoel. Het bleef echter stil en toen hoorde ze dat er iemand de trap op kwam. Het volgende moment zwaaide de deur weer open en kwam Shayne Boleyn binnenwandelen, met een viool in zijn hand.
"Ah, dus mevrouw wil iets vrolijkers? Dan krijgt mevrouw iets vrolijkers," zei hij, zette het instrument aan zijn kin en begon vrij wild en overdreven de Rondo Alla Turca van Mozart te spelen. Raven zat er verbijsterd bij, ze had geen idee hoe ze moest kijken of wat ze moest doen. Dus bleef ze maar zitten en luisterde.Was hij geërgerd omdat ze commentaar had gehad op - zo bleek nu - zijn spel? Was het grappig bedoeld? Raven had geen idee maar hij bespeelde het instrument in ieder geval virtuoos. Hij zette het allemaal een tikje overdreven aan om het extra huppelend te laten klinken, maar hij miste geen noot en zijn geconcentreerde blik verraadde dat hij - los van de act die hij opvoerde - vooral toch met de muziek bezig was. Toen het stuk klaar was haalde hij met een zwierig gebaar de strijkstok van de snaren en maakte een diepe buiging. Raven klapte."En vertel eens, meisje van Ierland", zei hij, "hoe is het met jouw vioolspel? Of bespeel je geen instrument?"
"Jawel", knikte ze verlegen, "maar niet zo goed."
Hij gebaarde dat ze naar hem toe moest komen en gaf haar de viool. "Laat maar horen", zei hij en ging zitten.
Aarzelend zette ze het instrument onder haar kin en probeerde een paar voorzichtige tonen."Je bent toch niet bang voor me?", vroeg hij fronsend. "Kom op, speel."
"Ik ben niet zo thuis in de klassieke muziek", zei ze terwijl ze de viool liet zakken. "Ik speel meer folksongs."
"Prima. Daar is de viool oorspronkelijk ook voor bedoeld. Laat je niet intimideren door Mozart, hij was wel de laatste persoon op aarde die dat zou willen."
Raven bracht de viool terug naar haar kin en koos een liedje dat ze zo vaak gespeeld had dat ze het kon dromen."Je bent heel muzikaal", oordeelde hij toen ze klaar was. "Helemaal niet slecht. Zeker niet als je rekent dat je om duistere redenen staat te beven als een juffershondje. Oefende je vaak?"
"Vroeger, ja, toen ik nog in Ierland woonde, elke dag", knikte ze. "Maar vanaf het moment dat ik mijn vader leerde kennen en naar Cielo Insolar verhuisde kwam het er veel minder van."
"Je vader leerde kennen?", vroeg hij. Raven zweeg. "Je mag deze wel af en toe lenen als je wilt", vervolgde hij, "en dan zal ik kijken of ik een eigen viool voor je kan regelen. Als je dat leuk vindt tenminste."
Ze knikte heftig. "Dat zou geweldig zijn!" Ze merkte nu pas hoe ze de muziek gemist had.Buiten sneeuwde het nog steeds met tussenpozen, maar heel langzaam begon de temperatuur weer te stijgen en maakte de natuur zich op voor de lente. In het vampierhuis woonde Raven in een kamer van drie bij vier meter en ze had het naar haar zin. Ze las, ze kletste met Trang, ze musiceerde en ze zag hoe in de achtertuin de sneeuwklokjes voorzichtig hun kopjes door het sneeuwdek heen prikten, dat weldra zou smelten.
Ze stapte uit bed, keek naar de ijzige grimmige wereld achter het raam en besloot toen haar gevangenis maar eens te onderzoeken. Heel veel had die niet te bieden. Een kast met prullen en oude boeken, twee stoelen, een leeg bureau en een ladekast waarin ze stapels kleding en ondergoed vond. Ze koos een potsierlijke jurk van dikke zware stof die haar warm en comfortabel leek - zolang je niet al teveel hoefde te bewegen - en kleedde zich aan. Niet van zins haar ontvoerder in pyjama te ontvangen. Daarna pakte ze een boek uit de kast en ging zitten wachten tot de deur open zou gaan.Dat moment liet een tijdje op zich wachten. Ze was net aan het vijfde hoofdstuk begonnen toen ze eindelijk voetstappen op de gang hoorde en het geluid van een sleutel die werd omgedraaid. Een dame van middelbare leeftijd die ze herkende als een van de parasieten kwam binnenwandelen en sloot meteen de deur achter zich, waarna ze de sleutel wegborg in haar jurk.
"Goedemorgen Raven", zei ze niet onvriendelijk. "Dat moet een onverwachte verrassing voor je geweest zijn en ik kan me zo voorstellen dat je vol vragen zit."Gedecideerd legde Raven haar boek op de grond, stond op - wat de dame nogal leek te overvallen - en verbande haar.
Zonder erover na te denken, poef, vrijwel onmiddellijk was ze verdwenen.Ze had geen idee wat ze ermee wilde bereiken, de sleutel was met dame en al mee verdwenen dus ze zat nog steeds opgesloten. Gedachteloos bukte ze zich, raapte het boek op, zette het terug in de kast en ging toen op bed liggen, in gelaten afwachting van wat komen ging.Ruim een uur later ging de deur weer open en hoorde ze hoe iemand een stoel aanschoof en ging zitten.
"Ik had al zo'n vermoeden dat je zoiets kon", zei hij kalm. "Toen je tegen Nadia zei dat je ons kon laten verdwijnen. Ik had Trang moeten waarschuwen. Wel een riskant trucje, je realiseert je dat het een gruwelijke dood kan betekenen als je iemand zonder jas naar weet-ik-veel-waar zendt in de vrieskou? Ben je een moordenares, ravenmeisje?"Hij zweeg even alsof hij haar de ruimte wilde geven te antwoorden, maar toen dat uitbleef ging hij verder.
"Gelukkig maar voor Trang dat ze een vampier is en niet kan sterven. En gelukkig maar dat wij snel reizen."Hoewel ze niks liet merken, was er bij zijn suggestie dat er een moordenares in haar school een schokje door Raven heen gegaan. Omdat ze er inderdaad helemaal niet aan gedacht had wat precies het gevolg was van haar daad, ze had in een impuls gehandeld omdat ze boos was geweest. Boos dat ze opgesloten zat en boos omdat ze haar zo lang hadden laten wachten. Bij het woord vampier kwam ze langzaam overeind en ging op de rand van het bed zitten."Zijn jullie vampiers?", vroeg ze schor.
"Wat dacht jij dan dat we waren?", vroeg hij. "Paa-raa-sie-ten?"
Hij beklemtoonde iedere lettergreep met een slepende ondertoon in zijn stem, alsof hij het extra belachelijk wilde laten klinken.
Ze haalde haar schouders op. "Waar ik vandaan kom heb je die niet", zei ze. "Ik ken ze alleen uit verhalen."
"En malle versjes misschien?", vroeg hij spottend. "Hoe dan ook, je hebt geluk dat Trang zo'n lieverd is. Zodra ze terug was heeft ze je vol vuur verdedigd tegenover de anderen en je afgeschilderd als een zielig gekooid vogeltje dat slechts wild van zich afbeet en verder niks kwaads in de zin had. Als je hier ooit nog iets te eten krijgt dan is dat dankzij haar, bedenk dat maar goed iedere keer als ze je prakje komen brengen. De rest wilde je in je sop laten gaarkoken.Heel langzaam draaide Raven zich om en wierp hem een donkere blik toe. Toen stond ze op.
"Ik weet niet wat je van plan bent maar ik moet je waarschuwen", zei hij grimmig. "Ik ben veel sneller dan jij."
Hij stond ook op en liep op haar af.
"Rustig maar", zei Raven heel zacht en keek hem strak aan, "ik bedacht alleen dat ik nog niet ontbeten had."
Ze hief haar arm in de lucht en knipte met haar vingers. Daarna liep ze naar het bureau en ging zitten."Ik ben vele vreemde wezens tegengekomen in mijn leven, maar jouw soort is me volkomen onbekend. Wat ben jij, kleine heks?"
"Geen heks, een djinn. Dat heb ik je trouwens al eens verteld", antwoordde ze.
"Is dat zo? Wanneer?"
Toen ik per ongeluk in jullie winkel verzeild raakte en je mijn bloed afkeurde."
Hij grinnikte. "Ach, dat is ook zo, mijn excuses. Ik was erg hongerig toen, dan ben ik nooit helemaal bij de les. Maar je bloed is wel... een probleem ja. Kun je nog meer?"
Raven zei niets. Ze zag niet in waarom ze hem wijzer zou maken in dat opzicht."Goed, goed", zuchtte hij na een tijdje, "doe maar geheimzinnig als je dat wilt." Hij stapte naar het bureau en pakte de taart. "Die neem ik mee als je het niet erg vindt, ze zullen je traktatie vast weten te waarderen beneden. Met een beetje geluk vergeven ze je zelfs."
"Eten jullie taart?", vroeg Raven verbaasd terwijl ze haar vork neerlegde en opstond.
"Waarom zouden wij geen taart eten? Gewoon voedsel houdt ons niet in leven en helaas komt het er altijd weer uit, maar daarom is het nog wel lekker. En dit hier ziet er bijzonder smakelijk uit."
Hij liep naar de deur."Ga je me nu weer opsluiten?", riep ze hem boos na.
"Dat lijkt me voorlopig wel het slimste ja, voor je het weet doe je weer iets doms en vlucht je je ondergang tegemoet." Plagerig keek hij haar aan. "Je bent een eigenwijs wezen dat duidelijk niet altijd even goed op een rijtje heeft staan wat het beste voor haar is. Neem alleen al de reden dat je hier überhaupt bent."
"De reden dat ik hier ben?" Heel even tastte ze in het duister, dat was volkomen weggezakt.
"Een briefje in een fles? Nadia liet zich zoiets ontvallen."
"Oh ja. Wat is daar mis mee? Iemand was in nood en ik wilde helpen."Hij schoot in de lach. "Helpen! Werd er om hulp gevraagd dan? Volgens mij stond er juist 'verre van hier' te blijven."
Net wilde ze iets in haar verdediging brommen toen ze hem ineens vreemd aankeek. "Hoe weet jij dat? Hoe weet je dat dat erin stond, dat heb ik helemaal niet verteld."
"Dat weet ik omdat ik er vrij zeker van ben dat ik dat heb opgeschreven." Hij lachte even om haar verblufte gezicht en groette toen met een knikje, waarna hij de gang opliep en de deur zorgvuldig achter zich afsloot.Een aantal weken in gevangenschap ging voorbij en Raven moest bekennen dat ze het eigenlijk bij nader inzien helemaal niet zo slecht getroffen had. Haar grootste vijanden de afgelopen weken, de kou en de eenzaamheid, behoorden in een klap tot het verleden. Kort nadat Shayne Boleyn haar kamer verlaten had was de blauwe dame weer binnengekomen en had haar met een verzoenend lachje aangekeken."Je gebak was heerlijk", zei ze. "Shayne beweert dat je het had aangeboden als excuus, maar dat geloof ik niet helemaal. Alleen zou hij zoiets nooit zeggen als hij een verkeerde indruk van je had dus ik neem aan dat alles in orde is?"
"Het spijt me wat ik gedaan heb", zei Raven. "Dat was dom. Ik doe dat soort dingen nooit eigenlijk en misschien daarom wel heb ik te slecht over de mogelijke gevolgen nagedacht."
Trang knikte ten teken dat het wat haar betreft uitgesproken was. "Heb je enig idee waarom je hier bent en wat er buiten aan de hand is?", vroeg ze voorzichtig.
Raven schudde haar hoofd en voelde tranen naar boven komen. "Nee", zei ze. "Ik weet alleen dat ik heel graag naar huis wil, maar op de een of andere manier constant die visser misloop.""Er is geen zachtaardige manier je dit te vertellen", zei Trang langzaam, "maar die visser komt alleen om te brengen. Nog nooit heeft hij iemand mee terug genomen, nog nooit in de hele geschiedenis van Midnight Hollow. En ik weet dat je nu door alle fases heen zult gaan die wij ook doorlopen hebben - ontkenning, woede, radeloosheid, verdriet - maar uiteindelijk zul je niets anders kunnen doen dan berusten."
Sprakeloos staarde Raven haar aan.
"Het was lang geleden dat er hier een nieuwe binnenkwam", ging Trang verder. "Lucien was de laatste en die is nu alweer zo lang bij ons. We waren het dus haast ontwend, de zorg voor een onwetende. En toen bleek ook nog eens dat je niet te redden bent omdat we je niet tot een van de onzen kunnen maken.""Wat bedoel je allemaal?", hervond Raven haar stem.
"Met name in de winter is het hier gevaarlijk", antwoordde Trang. "Aanvankelijk besloten we te kijken of we je vanaf een afstandje konden beschermen in de hoop dat je het zou overleven. En als je het niet zou redden misschien des te beter. Dan was je meteen uit je lijden verlost. Maar nu heeft Shayne je toch mee naar hier genomen. Hij zal zijn redenen wel hebben, Shayne heeft altijd zijn redenen. Je bent echter kwetsbaar en een vreemde eend in de bijt omdat je immuun bent voor het vampirisme. Je kunt je niet verdedigen."
"Tegen wie?"
"Tegen wie, tegen wat, laat het even rusten. Dit is genoeg informatie voor het moment, de rest zal Shayne je wel vertellen. Als de lente komt."Raven kon niet meteen verwerken wat ze allemaal gehoord had, maar gevoelsmatig wist ze dat het de waarheid was en ze besloot dat het raadzaam was mee te werken en te blijven zitten waar ze zat. De daaropvolgende weken tussen de muren van het vampierhuis zag ze alleen Trang, die iedere dag even bij haar kwam zitten. De andere vampiers lieten zich niet zien. Raven hoorde hen over de gang lopen en met elkaar praten, maar ze kwamen geen kennis met haar maken.
"Zijn ze nog steeds boos op me?", vroeg ze op een middag kleintjes aan haar nieuwe vriendin.
"Nee hoor, waarom zouden ze?", antwoordde die. "Maar Shayne heeft hen verboden naar je toe te komen, ik ben de enige die bij je mag. Tot de lente wil hij geen risico's nemen en moet je geïsoleerd blijven. Daarna zal hij wel een ander plan hebben met je."Het waren genoeglijke dagen. De boekenkasten in het huis bleken talloze klassiekers uit de wereldliteratuur te bevatten die Trang haar met graagte aanreikte en Raven hoefde zich dus geen seconde te vervelen. Haar geest reisde mee met de verhalen van Hans Christian Andersen, de gezusters Brontë, Jane Austen, Charles Dickens en Mark Twain en vaak genoeg sloeg ze zo'n boek dicht om zich met een diepe, verbaasde zucht te realiseren dat ze niet door een donkere grot dwaalde met Tom Sawyer en Becky, of zich in een Engels landhuis bevond met Elizabeth Bennet en Mr. Darcy.Op een middag sloeg ze haar boek echter met een wat geërgerd gebaar dicht.
"Wie zet hier nou toch steeds die begrafenismuziek op?", vroeg ze aan Trang die naast haar zat. Al de hele middag was het huis gevuld met de meest treurige, loodzware deuntjes die ze zich kon voorstellen. "Zo is die winter helemaal niet om door te komen, hebben jullie niks vrolijkers?"
Trang glimlachte. "Ik zal vragen of het repertoire wat kan worden aangepast", beloofde ze en stond op. "Ik ben het eigenlijk wel met je eens, maar het is nooit in mijn hoofd opgekomen eens een verzoeknummer in te dienen. Ik zal zien wat ik voor je kan doen."Ze verliet de kamer en niet veel later werd het stil in huis. Raven moest er een beetje om lachen, het was aardig dat de vampiers kennelijk rekening met haar wensen hielden. Het gaf haar een prettig gevoel. Het bleef echter stil en toen hoorde ze dat er iemand de trap op kwam. Het volgende moment zwaaide de deur weer open en kwam Shayne Boleyn binnenwandelen, met een viool in zijn hand.
"Ah, dus mevrouw wil iets vrolijkers? Dan krijgt mevrouw iets vrolijkers," zei hij, zette het instrument aan zijn kin en begon vrij wild en overdreven de Rondo Alla Turca van Mozart te spelen. Raven zat er verbijsterd bij, ze had geen idee hoe ze moest kijken of wat ze moest doen. Dus bleef ze maar zitten en luisterde.Was hij geërgerd omdat ze commentaar had gehad op - zo bleek nu - zijn spel? Was het grappig bedoeld? Raven had geen idee maar hij bespeelde het instrument in ieder geval virtuoos. Hij zette het allemaal een tikje overdreven aan om het extra huppelend te laten klinken, maar hij miste geen noot en zijn geconcentreerde blik verraadde dat hij - los van de act die hij opvoerde - vooral toch met de muziek bezig was. Toen het stuk klaar was haalde hij met een zwierig gebaar de strijkstok van de snaren en maakte een diepe buiging. Raven klapte."En vertel eens, meisje van Ierland", zei hij, "hoe is het met jouw vioolspel? Of bespeel je geen instrument?"
"Jawel", knikte ze verlegen, "maar niet zo goed."
Hij gebaarde dat ze naar hem toe moest komen en gaf haar de viool. "Laat maar horen", zei hij en ging zitten.
Aarzelend zette ze het instrument onder haar kin en probeerde een paar voorzichtige tonen."Je bent toch niet bang voor me?", vroeg hij fronsend. "Kom op, speel."
"Ik ben niet zo thuis in de klassieke muziek", zei ze terwijl ze de viool liet zakken. "Ik speel meer folksongs."
"Prima. Daar is de viool oorspronkelijk ook voor bedoeld. Laat je niet intimideren door Mozart, hij was wel de laatste persoon op aarde die dat zou willen."
Raven bracht de viool terug naar haar kin en koos een liedje dat ze zo vaak gespeeld had dat ze het kon dromen."Je bent heel muzikaal", oordeelde hij toen ze klaar was. "Helemaal niet slecht. Zeker niet als je rekent dat je om duistere redenen staat te beven als een juffershondje. Oefende je vaak?"
"Vroeger, ja, toen ik nog in Ierland woonde, elke dag", knikte ze. "Maar vanaf het moment dat ik mijn vader leerde kennen en naar Cielo Insolar verhuisde kwam het er veel minder van."
"Je vader leerde kennen?", vroeg hij. Raven zweeg. "Je mag deze wel af en toe lenen als je wilt", vervolgde hij, "en dan zal ik kijken of ik een eigen viool voor je kan regelen. Als je dat leuk vindt tenminste."
Ze knikte heftig. "Dat zou geweldig zijn!" Ze merkte nu pas hoe ze de muziek gemist had.Buiten sneeuwde het nog steeds met tussenpozen, maar heel langzaam begon de temperatuur weer te stijgen en maakte de natuur zich op voor de lente. In het vampierhuis woonde Raven in een kamer van drie bij vier meter en ze had het naar haar zin. Ze las, ze kletste met Trang, ze musiceerde en ze zag hoe in de achtertuin de sneeuwklokjes voorzichtig hun kopjes door het sneeuwdek heen prikten, dat weldra zou smelten.