Generatie 10 - deel 6, Bent u de vader?
De volgende ochtend, toen Siobhán wakker werd en naast zich de nog slapende Sacha zag liggen - een strook zonlicht spelend over zijn wang - kostte het haar even moeite te geloven dat alles echt gebeurd was. Vrijwel direct sloeg Sacha zijn ogen open en keek haar verlegen aan. "Gek, hè?", was het eerste wat hij zei.Ze stonden op en Sacha sloeg zijn armen om haar heen, zo voorzichtig, alsof hij nog niet helemaal zeker was of hij dat wel mocht doen.
"Blijf je bij ons?", vroeg Siobhán.
"Als je dat wilt..."
"Ja, natuurlijk wil ik dat."Alsof er een last van zijn schouders viel kuste hij haar. Voor het eerst in bijna drie jaar.Toen hij zich gedoucht had hoorde hij door de babyfoon hoe de kleine Sacha boos aan het roepen was.
"Ik ga wel", grijnsde hij naar Siobhán, terwijl hij een handdoek omsloeg."Zo, onruststoker. Heb jij soms honger?"
Hij zette het kereltje in de kinderstoel en keek goed toe hoe zijn moeder pap voor hem maakte.
"Gezien?", lachte Siobhán plagerig. "Dan kun jij dat voortaan doen. Kan ik eindelijk eens een keertje uitslapen.""Pft", zei Sacha, en ging zich aankleden. Hij wilde niets liever dan zich de hele dag om Sacha bekommeren. Sacha was zijn eerste kind. Een kind waarvan hij gisteren nog niet eens had geweten dat het bestond. Hij was gekomen om de liefde van zijn leven te veroveren en het was in zijn stoutste dromen niet voorgekomen dat hij dit cadeau erbij zou krijgen.
Zodra hij dus klaar was pakte hij het mannetje op, zette hem in de wandelwagen en liep de tuin in om hem te leren lopen.Vertederd keek Siobhán hen na, pakte haar gitaar en ging in de poort wat staan tokkelen. De vervelende paparazzo voor het hek vakkundig negerend.Later liep ze naar boven en besloot weer eens te proberen een band met de slang op te bouwen. Ze had het dier nu zover dat hij meedeinde op de bewegingen van haar fluit, maar toen ze probeerde wat nader contact te zoeken bleek het serpent daar toch niet van gediend. Met een waarschuwend gesis viel hij uit en Siobhán deinsde terug."Lukt alles hier?", vroeg Sacha - die net binnen kwam wandelen en het gezien had - ironisch.
"Ja hoor", knikte Siobhán met bonkend hart, terwijl ze koppig verder floot.Terwijl zijn zoon met Streepje speelde, een pop die oom Remi had opgestuurd vanuit Sunset Valley, en Siobhán doorging met het hypnotiseren van een slang, stortte Sacha zich op een lekkere herfstsalade, waarbij hij het gebruik van een ruime hoeveelheid olijfolie en knoflook niet schuwde.Na het eten probeerde Sacha de kleine wat praten te leren, maar dat kwam nog niet helemaal binnen. Vriendelijk lachte het jongetje hem toe, maar uiteindelijk gaf vader het zuchtend op.
"Naar bed met jou", zei hij, en voegde de daad bij het woord.Een gelukkige periode brak aan, waarin Siobhán en Sacha elkaar steeds beter leerden kennen en daarbij maar moeilijk van elkaar af konden blijven. Toch bleef Sacha terughoudend, met name 's avonds in bed. Hij wilde niets forceren en hun liefde in alle rust laten opbloeien.
Voor zijn gevoel hadden ze een valse start gemaakt en bovendien kon hij niet ontkennen dat hij onzeker bleef. Uiterlijk was hij een jonge knul, maar van binnen was hij natuurlijk nog precies dezelfde als voorheen: een bejaarde man die verliefd was geworden op een jonge vrouw.Wat Siobhán betreft had hij zich echt geen zorgen hoeven maken. Was ze immers niet van de oude Sacha gaan houden ooit? Ze wilde hem niet anders dan hij was. Ze hield van zijn bedaarde manieren, zijn levenswijsheid en zijn ervaren kijk op de dingen. Maar op de een of andere manier bleef dat onuitgesproken. Hetgeen niet erg was: ze hadden de tijd.Sacha vulde zijn dagen met het opvoeden van kleine Sacha. Iedere ochtend haalde hij hem uit bed, hij speelde met hem en hij bleef zijn energie steken in het leren praten en lopen. Ook de zindelijkheidstraining nam hij grotendeels op zich. Siobhán liet hem begaan. Ze vond het belangrijk dat Sacha een goede band met zijn zoon opbouwde, en binnen de kortste keren was dat ook het geval."Ik denk dat het misschien handiger is als je mij voortaan Alexandre noemt", zei Sacha op een ochtend tegen Siobhán. "Zo heet ik namelijk echt, Sacha is een koosnaam. En misschien is het wat verwarrend, als Sacha ouder wordt, dat we dezelfde naam hebben."
"Ik zal proberen het te onthouden", knikte Siobhán. "Misschien heb je gelijk."Er was nu een maand verstreken en behalve de vele liefkozingen, was er verder nog steeds niets gebeurd. Langzamerhand begon het aan Siobhán te knagen en hoewel ze geen enkele reden had om te twijfelen aan zijn liefde, gebeurde dat toch. Als hij met zijn vrienden in Frankrijk belde probeerde ze iets op te vangen wat in de richting van onvrede kon wijzen, maar haar Frans was te beperkt om het rad uitgesproken dialect te kunnen volgen.Had ze dat wel gekund, dan had ze geweten dat Alexandre alleen maar heel erg opschepte over haar en zijn zoon en dat er dus geen vuiltje aan de lucht was. Maar waar twijfel rijst, slaat onzekerheid toe.Alexandre had inmiddels zijn schoonfamilie leren kennen en met name met Benjamin kon hij het goed vinden. De twee genoten ervan elkaar te bevechten op het schaakbord.Na een verhit potje dat in remise was geëindigd praatten de twee vrienden nog wat na en liet Benjamin zich ontvallen dat het dorp niet bepaald aardig was geweest, toen zijn zus een paar jaar terug zwanger bleek. Alexandre reageerde met zuidelijk temperament.
"Merde!", blies hij kwaad, "wat haat ik dat toch. De schijnheiligheid van mensen en hun begeerte om anderen te beschadigen."Siobhán probeerde hem te kalmeren door erop te wijzen dat het lang geleden was, dat alle dorpelingen - nou ja, op een paar na - allang waren bijgetrokken en dat, als ze heel eerlijk was, haar gedrag indertijd ook niet bepaald netjes was geweest.
"Ik heb ook geen vriendinnen gemaakt onder een aantal getrouwde vrouwen in die dagen, Alexandre", bloosde ze zacht.Alexandre zuchtte, omhelsde haar en stelde haar meteen gerust.
"Ik ga heus niet met een riek het dorp in, als je daar soms bang voor bent", zei hij. Maar het is misschien wel eens tijd dat iedereen ziet dat Sacha keurig een vader heeft. Een vader die van hem houdt én van zijn moeder."Vanaf dat moment ging hij dus geregeld met Sacha uit wandelen in het dorp. Deed boodschappen, bezocht de bibliotheek, en zorgde dat hij een paar Sims leerde kennen."Bent u... zijn vader?", vroeg een chef de partie, die zich voorstelde als Odin Crosby, hem wijfelend. Alexandre beaamde het vol trots. Net toen Odin nog iets wilde zeggen zag Alexandre ineens een oude bekende."Fu!", riep hij blij. "Fu Dong!" Hoe ben jij hier verzeild geraakt!?" Blij liep hij op de Chinese toeriste af, die hem echter glazig aankeek.
"Ken ik u?"
"Ik ben het, Sacha Vadim! Hoe is het met je?"
"Sacha Vadim", antwoordde de Chinese een beetje verstoord. "Ik ken wel een Sacha Vadim, maar die loopt tegen de 70. U ken ik niet."Bedremmeld keek Alexandre haar aan. Dit was de keerzijde van zijn metamorfose. Een groot deel van zijn vrienden herkende hem niet meer.'s Avonds in bed vertelde hij het aan Siobhán, die natuurlijk onmiddellijk bang vroeg of hij soms spijt had.
"Spijt...?", vroeg Alexandre met onversneden verbazing in zijn stem. "Hoe kun je dat nou vragen? Elke dag als ik ontwaak prijs ik het moment dat ik dat flesje heb leeggedronken! Meisje toch..."Geschrokken boog hij zich over haar heen. "Je twijfelt toch niet aan mij...?", vroeg hij een beetje angstig.
"Nee, ik twijfel niet. Maar jij...? Ach, ik weet het niet…" Ze zuchtte.
Onmiddellijk realiseerde hij zich wat een idioot hij geweest was. Hij nam haar in zijn armen en kuste haar. Eerst zacht, vaderlijk haast, toen hartstochtelijker en tenslotte alles vergetend.Daarna vielen ze moe en innig verliefd in slaap, terwijl buiten de vogeltjes al begonnen te fluiten en de zon boven de bergen klom.
"Blijf je bij ons?", vroeg Siobhán.
"Als je dat wilt..."
"Ja, natuurlijk wil ik dat."Alsof er een last van zijn schouders viel kuste hij haar. Voor het eerst in bijna drie jaar.Toen hij zich gedoucht had hoorde hij door de babyfoon hoe de kleine Sacha boos aan het roepen was.
"Ik ga wel", grijnsde hij naar Siobhán, terwijl hij een handdoek omsloeg."Zo, onruststoker. Heb jij soms honger?"
Hij zette het kereltje in de kinderstoel en keek goed toe hoe zijn moeder pap voor hem maakte.
"Gezien?", lachte Siobhán plagerig. "Dan kun jij dat voortaan doen. Kan ik eindelijk eens een keertje uitslapen.""Pft", zei Sacha, en ging zich aankleden. Hij wilde niets liever dan zich de hele dag om Sacha bekommeren. Sacha was zijn eerste kind. Een kind waarvan hij gisteren nog niet eens had geweten dat het bestond. Hij was gekomen om de liefde van zijn leven te veroveren en het was in zijn stoutste dromen niet voorgekomen dat hij dit cadeau erbij zou krijgen.
Zodra hij dus klaar was pakte hij het mannetje op, zette hem in de wandelwagen en liep de tuin in om hem te leren lopen.Vertederd keek Siobhán hen na, pakte haar gitaar en ging in de poort wat staan tokkelen. De vervelende paparazzo voor het hek vakkundig negerend.Later liep ze naar boven en besloot weer eens te proberen een band met de slang op te bouwen. Ze had het dier nu zover dat hij meedeinde op de bewegingen van haar fluit, maar toen ze probeerde wat nader contact te zoeken bleek het serpent daar toch niet van gediend. Met een waarschuwend gesis viel hij uit en Siobhán deinsde terug."Lukt alles hier?", vroeg Sacha - die net binnen kwam wandelen en het gezien had - ironisch.
"Ja hoor", knikte Siobhán met bonkend hart, terwijl ze koppig verder floot.Terwijl zijn zoon met Streepje speelde, een pop die oom Remi had opgestuurd vanuit Sunset Valley, en Siobhán doorging met het hypnotiseren van een slang, stortte Sacha zich op een lekkere herfstsalade, waarbij hij het gebruik van een ruime hoeveelheid olijfolie en knoflook niet schuwde.Na het eten probeerde Sacha de kleine wat praten te leren, maar dat kwam nog niet helemaal binnen. Vriendelijk lachte het jongetje hem toe, maar uiteindelijk gaf vader het zuchtend op.
"Naar bed met jou", zei hij, en voegde de daad bij het woord.Een gelukkige periode brak aan, waarin Siobhán en Sacha elkaar steeds beter leerden kennen en daarbij maar moeilijk van elkaar af konden blijven. Toch bleef Sacha terughoudend, met name 's avonds in bed. Hij wilde niets forceren en hun liefde in alle rust laten opbloeien.
Voor zijn gevoel hadden ze een valse start gemaakt en bovendien kon hij niet ontkennen dat hij onzeker bleef. Uiterlijk was hij een jonge knul, maar van binnen was hij natuurlijk nog precies dezelfde als voorheen: een bejaarde man die verliefd was geworden op een jonge vrouw.Wat Siobhán betreft had hij zich echt geen zorgen hoeven maken. Was ze immers niet van de oude Sacha gaan houden ooit? Ze wilde hem niet anders dan hij was. Ze hield van zijn bedaarde manieren, zijn levenswijsheid en zijn ervaren kijk op de dingen. Maar op de een of andere manier bleef dat onuitgesproken. Hetgeen niet erg was: ze hadden de tijd.Sacha vulde zijn dagen met het opvoeden van kleine Sacha. Iedere ochtend haalde hij hem uit bed, hij speelde met hem en hij bleef zijn energie steken in het leren praten en lopen. Ook de zindelijkheidstraining nam hij grotendeels op zich. Siobhán liet hem begaan. Ze vond het belangrijk dat Sacha een goede band met zijn zoon opbouwde, en binnen de kortste keren was dat ook het geval."Ik denk dat het misschien handiger is als je mij voortaan Alexandre noemt", zei Sacha op een ochtend tegen Siobhán. "Zo heet ik namelijk echt, Sacha is een koosnaam. En misschien is het wat verwarrend, als Sacha ouder wordt, dat we dezelfde naam hebben."
"Ik zal proberen het te onthouden", knikte Siobhán. "Misschien heb je gelijk."Er was nu een maand verstreken en behalve de vele liefkozingen, was er verder nog steeds niets gebeurd. Langzamerhand begon het aan Siobhán te knagen en hoewel ze geen enkele reden had om te twijfelen aan zijn liefde, gebeurde dat toch. Als hij met zijn vrienden in Frankrijk belde probeerde ze iets op te vangen wat in de richting van onvrede kon wijzen, maar haar Frans was te beperkt om het rad uitgesproken dialect te kunnen volgen.Had ze dat wel gekund, dan had ze geweten dat Alexandre alleen maar heel erg opschepte over haar en zijn zoon en dat er dus geen vuiltje aan de lucht was. Maar waar twijfel rijst, slaat onzekerheid toe.Alexandre had inmiddels zijn schoonfamilie leren kennen en met name met Benjamin kon hij het goed vinden. De twee genoten ervan elkaar te bevechten op het schaakbord.Na een verhit potje dat in remise was geëindigd praatten de twee vrienden nog wat na en liet Benjamin zich ontvallen dat het dorp niet bepaald aardig was geweest, toen zijn zus een paar jaar terug zwanger bleek. Alexandre reageerde met zuidelijk temperament.
"Merde!", blies hij kwaad, "wat haat ik dat toch. De schijnheiligheid van mensen en hun begeerte om anderen te beschadigen."Siobhán probeerde hem te kalmeren door erop te wijzen dat het lang geleden was, dat alle dorpelingen - nou ja, op een paar na - allang waren bijgetrokken en dat, als ze heel eerlijk was, haar gedrag indertijd ook niet bepaald netjes was geweest.
"Ik heb ook geen vriendinnen gemaakt onder een aantal getrouwde vrouwen in die dagen, Alexandre", bloosde ze zacht.Alexandre zuchtte, omhelsde haar en stelde haar meteen gerust.
"Ik ga heus niet met een riek het dorp in, als je daar soms bang voor bent", zei hij. Maar het is misschien wel eens tijd dat iedereen ziet dat Sacha keurig een vader heeft. Een vader die van hem houdt én van zijn moeder."Vanaf dat moment ging hij dus geregeld met Sacha uit wandelen in het dorp. Deed boodschappen, bezocht de bibliotheek, en zorgde dat hij een paar Sims leerde kennen."Bent u... zijn vader?", vroeg een chef de partie, die zich voorstelde als Odin Crosby, hem wijfelend. Alexandre beaamde het vol trots. Net toen Odin nog iets wilde zeggen zag Alexandre ineens een oude bekende."Fu!", riep hij blij. "Fu Dong!" Hoe ben jij hier verzeild geraakt!?" Blij liep hij op de Chinese toeriste af, die hem echter glazig aankeek.
"Ken ik u?"
"Ik ben het, Sacha Vadim! Hoe is het met je?"
"Sacha Vadim", antwoordde de Chinese een beetje verstoord. "Ik ken wel een Sacha Vadim, maar die loopt tegen de 70. U ken ik niet."Bedremmeld keek Alexandre haar aan. Dit was de keerzijde van zijn metamorfose. Een groot deel van zijn vrienden herkende hem niet meer.'s Avonds in bed vertelde hij het aan Siobhán, die natuurlijk onmiddellijk bang vroeg of hij soms spijt had.
"Spijt...?", vroeg Alexandre met onversneden verbazing in zijn stem. "Hoe kun je dat nou vragen? Elke dag als ik ontwaak prijs ik het moment dat ik dat flesje heb leeggedronken! Meisje toch..."Geschrokken boog hij zich over haar heen. "Je twijfelt toch niet aan mij...?", vroeg hij een beetje angstig.
"Nee, ik twijfel niet. Maar jij...? Ach, ik weet het niet…" Ze zuchtte.
Onmiddellijk realiseerde hij zich wat een idioot hij geweest was. Hij nam haar in zijn armen en kuste haar. Eerst zacht, vaderlijk haast, toen hartstochtelijker en tenslotte alles vergetend.Daarna vielen ze moe en innig verliefd in slaap, terwijl buiten de vogeltjes al begonnen te fluiten en de zon boven de bergen klom.