Lance's Lot - deel 20, De lamp
Op een winterse namiddag in februari stapt Lance uit verveling in Lady en rijdt zonder vast plan naar de stad. Eigenlijk verwacht hij uiteindelijk in een nachtclub of een kroeg te zullen belanden, maar wanneer hij langs het festivalterrein rijdt parkeert hij zijn auto, huurt een paar Noren en betreedt wankel de ijsbaan.Er zijn meer mensen op het ijs en al snel raakt hij aan de praat met een jong meisje dat duidelijk ook nog niet veel ervaring heeft. Ze kletsen wat, proberen een kunstje uit dat jammerlijk mislukt en dan ziet Lance uit zijn ooghoeken ineens hoe de paparazzi hem weer eens gevonden hebben."Wat schrijf je nou weer?", roept hij haar boos toe. "Dat ik zojuist op mijn snufferd ben gevallen? Boeiend. Of het zoveelste leuterverhaal over mijn zoveelste escapade? Dit wurm zou mijn dochter kunnen zijn, je denkt toch niet serieus dat er meer aan de hand is!?"
"Dit wurm is je dochter", merkt de ander fijntjes op, neemt nog snel een foto en maakt dan dat ze wegkomt om een sappig verhaal neer te pennen over de stadsslijmbal die zijn eigen kinderen niet eens herkent.Als Lance de volgende ochtend opstaat is hij een beetje down. De ontdekking dat aantrekkelijke jongedames inmiddels zijn eigen kinderen kunnen blijken te zijn, maakt hem onzeker. Hij mag wel uitkijken met wie hij aanpapt in het vervolg.Hij doucht zich, ontbijt en wil net gaan gamen, als zijn oog op de geblutste lamp valt die hij op het kerkhof gevonden heeft. Hij heeft hem eigenlijk in een hoek gegooid als rotzooi, maar misschien levert dat ding wel veel meer geld op dan hij denkt. Hij is duidelijk heel oud, misschien wel antiek.Hij pakt de lamp op en is al bijna buiten als hij bedenkt dat het waarschijnlijk slim is hem eerst een beetje op te knappen. Hij is wel erg dof. Hij bekijkt hem eens goed om te beoordelen of hij daarvoor koperpoets nodig heeft of dat het misschien van een ander materiaal gemaakt is en ziet dan dat er op de zijkant een tekst gegraveerd staat. Door het vuil is die bijna onzichtbaar geworden en Lance vraagt zich zelfs af of hij de gebruikte lettertekens überhaupt wel zal kunnen lezen.Met zijn elleboog probeert hij of hij het oppervlak een beetje schoner kan krijgen om te zien of hij iets kan ontcijferen.Het volgende moment begint de lamp te schudden, er spuit een pluim vurige rook uit en dan staat er ineens met een knal een diepblauwe vrouw in zijn kamer. Lance schrikt zich helemaal te pletter. Dit is nou al de tweede keer in zijn leven dat er vanuit het niets een wildvreemde voor zijn neus staat, maar dit keer kan er hoe dan ook geen sprake zijn van een goocheltruc.Dat maakt Lance dus voor zeker een minuut volkomen sprakeloos.
Een minuut die de ander volledig benut door hem zonder onderbrekingen vol te ratelen."Oh wat heerlijk dat u me gevonden heeft, dank u! Wat een prachtig ruim huis is dit, van u? Nieuw zeker? Mooi uitzicht ook. Waar heeft u mijn lamp gevonden eigenlijk? De laatste keer was in Italië, ben ik in Italië? Volgens mij niet, het ziet er niet uit als Italië buiten. Nou? Waar heeft u mijn lamp gevonden? Ben ik in Italië? Nee hè? Volgens mij niet. Heeft u iets te eten? Mag ik trouwens je zeggen? Ik stik van de honger echt! Of, eigenlijk heb ik meer trek in iets te snoepen, heb je iets te snoepen? Panforte of zo, dat vond ik altijd lekker. Maar ander snoep is ook goed hoor. Of iets te drinken. Hè, gezellig! Hoe heet je?""Lance", beantwoordt Lance haar vraag beduusd, "ik heet Lance. En mag ik vragen waar jij in hemelsnaam opeens vandaan komt?"
"Uit de lamp natuurlijk", zegt ze luchtig. "Hallo Lance. Ik heb geen naam helaas, niet meer. Noem me maar zolang Jeannie tot we iets beters gevonden hebben. Ik ben een lampgeest maar dat doet er nu even niet toe. Ik was gevangen en jij hebt me bevrijd, althans, min of meer, en ik ben je innig dankbaar!"Verheugd kijkt ze hem aan en Lance weet even niet wat hij moet zeggen. Dus stottert hij maar een beetje dat hij erg blij is voor haar maar dat hij, als ze het niet erg vindt, nu graag die lamp zou willen gaan verkopen want dat was eigenlijk zijn plan voordat zij verscheen. Hij ziet haar schrikken."Dat... kan... niet... of liever, nou ja, ik zit een beetje vast aan die lamp en ik zou je eigenlijk heel graag beter willen leren kennen voordat je me weg doet." Ze gaat ineens heel dicht bij hem staan en kijkt hem verleidelijk aan terwijl ze in zijn oor fluistert: "Ik kan heel lief zijn."
Hij weet niet wat hem overkomt, maar Lance zou Lance niet zijn als hij op dit moment met allerlei bezwaren zou gaan komen. Als een vrouw hem het bed in wil praten, nou, dan laat Lance zich het bed in praten. Geen probleem.Daarna verdwijnt ze weer in haar lamp ("Ik kan helaas niet te lang... nou ja, ik moet terug; beloof je me dat je me niet verkoopt alsjeblieft, hij is toch niks waard") en gaat Lance naar beneden om wat te eten. Het is koud. Buiten vriest het dat het kraakt en omdat hij geld wil besparen om nou eindelijk zijn huis eens te kunnen gaan inrichten, heeft hij de verwarming alvast laag gedraaid.Zijn beroemdheid schijnt toegenomen; tegenwoordig staat de pers zelfs op zijn stoep te blauwbekken. Hij overweegt maar weer een abonnement op de krant te nemen, want hij wil eigenlijk wel op de hoogte blijven van wat er allemaal over hem beweerd wordt. Voordat hij het elders moet vernemen doordat mensen hem snuivend de rug toekeren en hij aanvankelijk geen idee heeft waarom nou weer.Zijn plan de lamp te verkopen schuift hij voorlopig op de lange baan. Hij vermoedt dat hij inderdaad toch niet bepaald veel zal opbrengen en bovendien is het eigenlijk best gezellig een levend wezen in huis te hebben dat hij naar behoefte tevoorschijn kan roepen en weer laten verdwijnen als hij haar zat wordt. Ze is erg vriendelijk, vind het leuk spelletjes te spelen of zomaar wat te kletsen en is altijd bereid bij hem in bed te kruipen wanneer hij dat graag wil. Er valt niets te klagen of aan te merken.Met River heeft Lance nog steeds goed contact. Op de een of andere manier blijft het klikken tussen hen en is de jongen de enige bij wie Lance zich echt vader voelt. Hoewel hij het vaderschap soms wel iets anders gestalte geeft dan normale vaders zouden doen bij een jongen van vijftien."Wat vindt zijn moeder daarvan?", vraagt de bartender, wanneer River gehoor heeft gegeven aan een telefoontje van zijn zus om als de wiedeweerga een taxi te bellen en naar huis te komen, voordat hij straks weer wordt opgepakt en thuis afgeleverd door een politieagent.
"Weet ik dat, zijn moeder hoeft niet alles te weten", antwoordt Lance.
"Niet meer van dit soort grappen graag anders schop ik je eruit", zegt ze grimmig. "Straks verlies ik mijn vergunning."
"Rustig rustig, ik zal het niet meer doen", sust Lance.De volgende dag ontvangt hij een uitnodiging voor een feestje van ene Elvira Slayer. De naam zegt hem eerst niets, maar zijn geheugen is snel opgefrist wanneer ze hem flirterig 'een sexy geest' noemt. De vampier met wie hij ooit gedanst heeft in De Sleur nadat hij een bezoek aan het spookhuis had gebracht. Nou, die was beslist niet onaantrekkelijk, dus Lance accepteert gretig. In de hoop dat het geen al te grote tegenvaller zal zijn als hij gewoon stoffelijk blijkt.De oproep voedsel mee te nemen heeft hij genegeerd, maar gelukkig valt dat niet op. Er is genoeg.
Hij doet zich dus tegoed aan de kookkunsten van anderen en besluit dan, als hij naar de wc moet, meteen maar weer eens een keer lekker languit in een bad te gaan liggen. Dat is lang geleden; bij Aria thuis als hij het zich goed herinnert.Als hij zich heeft afgedroogd en aangekleed, stapt hij de kamer weer binnen waar Elvira net afscheid neemt van de laatste gast.
"Zo", zegt ze, terwijl ze hem geamuseerd aankijkt, "je ruikt verdacht veel naar mijn badolie."
"Ik hoop dat je niet al te teleurgesteld bent dat ik geen geest ben", leidt Lance haar handig naar een ander onderwerp."Dat is geen verrassing", glimlacht ze schalks. "Dat werd me de volgende dag duidelijk toen je op de voorpagina prijkte met een gezicht vol bosbessenjam."
"Ouch..."
"Heel jammer dat ik dat gemist heb. Maar van teleurstelling is dus geen sprake, ik heb mensen graag van vlees en bloed."
Lance voelt zich altijd wat ongemakkelijk als vampiers dat zeggen, maar gelukkig verzekert ze hem dat ze zich nog geen half uur geleden gelaafd heeft aan een van de andere gasten en volkomen verzadigd is. En dat het dus wat haar betreft heel gezellig kan worden vanaf nu. Dat is Lance roerend met haar eens.Hij besluit meteen de nacht maar bij haar door te brengen en zorgt de volgende morgen voor een lekker ontbijtje.
Helaas blijkt zijn gastvrouw zich echter lichtelijk onwel te voelen en bedankt vriendelijk.Daarna keert ze terug naar de slaapkamer, waarna Lance de ochtend besteedt door haar dartbord te saboteren en daarna vijf potjes dart op rij te winnen. Wat bij nader inzien minder leuk blijkt dan het leek. Een spel dat je wijsmaakt dat je in de roos hebt gegooid, terwijl je met je eigen ogen kunt zien dat dat niet zo is.Hij kleedt zich aan en vertrekt zonder Elvira te wekken. Laat in de middag gaat de bel en staat River voor zijn neus, een tikje aangeslagen. Eerst wil hij niets zeggen ("niks, er is niks, ik kwam gewoon gamen"), maar na enig aandringen komt het hoge woord eruit. Hij blijkt autorijlessen te volgen maar is halverwege een les ergens uitgestapt en weggerend omdat hij een paniekaanval kreeg.
"Ik durf niet naar huis. Die lessen zijn hartstikke duur dus mama wordt vast woedend want nu moet ze betalen voor niks.""Waarom kreeg je in hemelsnaam een paniekaanval?", vraag Lance verbaasd.
River haalt zijn schouders op. "Weet ik niet", bromt hij, "ik vind het gewoon eng, autorijden."
"Kom op", zegt Lance en pakt zijn autosleutels, "dan leer ik het je. Hop, mee jij."Het wordt een verschrikkelijk raar tochtje, dat tot diep in de avond duurt. River drukt het rempedaal ongeveer net zo vaak in als het gaspedaal en ze kruipen met ongeveer vijf kilometer per uur hortend en stotend over de weg.
"Jezus kijk nou!", roept Lance op een gegeven moment.
"Wat wat WAT?!", vraagt River paniekerig.
"Niks, een slak. Hij passeerde ons en zwaaide, niet op letten. Uitslover."
"Heel grappig", mompelt River en remt nog maar eens ferm waardoor bijna de motor afslaat.Om een uur of elf zijn ze weer thuis en stappen uit.
"Dank je", zegt River timide. "Ik vond het nog steeds eng maar minder erg dan met een vreemde."
"Ik kan niet zeggen dat ik het zou willen toevoegen aan mijn lijstje hobby's, maar als ik je zo helpen kan moet je maar gewoon elke keer hierheen komen voor lessen in plaats van naar die rijschool te gaan", zegt Lance.Hij brengt River even thuis en het loopt tegen middernacht eer hij aan zijn avondmaaltijd kan beginnen. Als hij heeft afgewassen bekijkt hij zijn keuken, die inmiddels weer flink smerig is. Lance wordt er niet goed van, hij haat schoonmaken.Hij pakt de lamp en poetst.
"Hoi", zegt Jeannie blij. "Kan ik iets voor je betekenen?"
Lance knikt in de richting van zijn fornuis. "Dat moet nodig schoongemaakt worden", zegt hij.
"Dus?" Een beetje bleu kijkt ze hem aan.
"Dus? Ik dacht dat jij dat misschien even voor mij zou willen doen.""Schoonmaken?", vraagt ze. "Sorry maar dat zal niet gaan. Ik ben een djinn, djinns maken nooit schoon."
"Djinns maken nooit schoon? Hoezo niet? Je pakt gewoon een spons, maakt een sopje en..."
"Djinns maken nooit schoon", herhaalt Jeannie. "Maar als je me nou bevrijdt, dan kan ik meer voor je doen."
"Hoezo moet ik je bevrijden om een fornuis te poetsen?", vraagt Lance licht verbijsterd. "Hier, een spons. En het sopje wil ik ook voor je maken als het moet. Hoe zou ik je trouwens moeten bevrijden?"
"Geen idee", antwoordt ze, "dan moet je het me eerst vragen."
"Okay. Beste Jeannie, hoe moet ik je bevrijden?"
"Nee, je moet zeggen dat je me wilt bevrijden. En dan vertel ik het je."
Lance raakt geïrriteerd. "Doe niet zo verschrikkelijk kinderachtig", zegt hij. "Weet je, ga maar terug, ik geef dat fornuis zelf wel een sopje."En terwijl Jeannie met een verdrietige blik terug in haar lamp duikt, begint Lance te boenen, waarna hij in zijn eentje een spelletje doet.
"Dit wurm is je dochter", merkt de ander fijntjes op, neemt nog snel een foto en maakt dan dat ze wegkomt om een sappig verhaal neer te pennen over de stadsslijmbal die zijn eigen kinderen niet eens herkent.Als Lance de volgende ochtend opstaat is hij een beetje down. De ontdekking dat aantrekkelijke jongedames inmiddels zijn eigen kinderen kunnen blijken te zijn, maakt hem onzeker. Hij mag wel uitkijken met wie hij aanpapt in het vervolg.Hij doucht zich, ontbijt en wil net gaan gamen, als zijn oog op de geblutste lamp valt die hij op het kerkhof gevonden heeft. Hij heeft hem eigenlijk in een hoek gegooid als rotzooi, maar misschien levert dat ding wel veel meer geld op dan hij denkt. Hij is duidelijk heel oud, misschien wel antiek.Hij pakt de lamp op en is al bijna buiten als hij bedenkt dat het waarschijnlijk slim is hem eerst een beetje op te knappen. Hij is wel erg dof. Hij bekijkt hem eens goed om te beoordelen of hij daarvoor koperpoets nodig heeft of dat het misschien van een ander materiaal gemaakt is en ziet dan dat er op de zijkant een tekst gegraveerd staat. Door het vuil is die bijna onzichtbaar geworden en Lance vraagt zich zelfs af of hij de gebruikte lettertekens überhaupt wel zal kunnen lezen.Met zijn elleboog probeert hij of hij het oppervlak een beetje schoner kan krijgen om te zien of hij iets kan ontcijferen.Het volgende moment begint de lamp te schudden, er spuit een pluim vurige rook uit en dan staat er ineens met een knal een diepblauwe vrouw in zijn kamer. Lance schrikt zich helemaal te pletter. Dit is nou al de tweede keer in zijn leven dat er vanuit het niets een wildvreemde voor zijn neus staat, maar dit keer kan er hoe dan ook geen sprake zijn van een goocheltruc.Dat maakt Lance dus voor zeker een minuut volkomen sprakeloos.
Een minuut die de ander volledig benut door hem zonder onderbrekingen vol te ratelen."Oh wat heerlijk dat u me gevonden heeft, dank u! Wat een prachtig ruim huis is dit, van u? Nieuw zeker? Mooi uitzicht ook. Waar heeft u mijn lamp gevonden eigenlijk? De laatste keer was in Italië, ben ik in Italië? Volgens mij niet, het ziet er niet uit als Italië buiten. Nou? Waar heeft u mijn lamp gevonden? Ben ik in Italië? Nee hè? Volgens mij niet. Heeft u iets te eten? Mag ik trouwens je zeggen? Ik stik van de honger echt! Of, eigenlijk heb ik meer trek in iets te snoepen, heb je iets te snoepen? Panforte of zo, dat vond ik altijd lekker. Maar ander snoep is ook goed hoor. Of iets te drinken. Hè, gezellig! Hoe heet je?""Lance", beantwoordt Lance haar vraag beduusd, "ik heet Lance. En mag ik vragen waar jij in hemelsnaam opeens vandaan komt?"
"Uit de lamp natuurlijk", zegt ze luchtig. "Hallo Lance. Ik heb geen naam helaas, niet meer. Noem me maar zolang Jeannie tot we iets beters gevonden hebben. Ik ben een lampgeest maar dat doet er nu even niet toe. Ik was gevangen en jij hebt me bevrijd, althans, min of meer, en ik ben je innig dankbaar!"Verheugd kijkt ze hem aan en Lance weet even niet wat hij moet zeggen. Dus stottert hij maar een beetje dat hij erg blij is voor haar maar dat hij, als ze het niet erg vindt, nu graag die lamp zou willen gaan verkopen want dat was eigenlijk zijn plan voordat zij verscheen. Hij ziet haar schrikken."Dat... kan... niet... of liever, nou ja, ik zit een beetje vast aan die lamp en ik zou je eigenlijk heel graag beter willen leren kennen voordat je me weg doet." Ze gaat ineens heel dicht bij hem staan en kijkt hem verleidelijk aan terwijl ze in zijn oor fluistert: "Ik kan heel lief zijn."
Hij weet niet wat hem overkomt, maar Lance zou Lance niet zijn als hij op dit moment met allerlei bezwaren zou gaan komen. Als een vrouw hem het bed in wil praten, nou, dan laat Lance zich het bed in praten. Geen probleem.Daarna verdwijnt ze weer in haar lamp ("Ik kan helaas niet te lang... nou ja, ik moet terug; beloof je me dat je me niet verkoopt alsjeblieft, hij is toch niks waard") en gaat Lance naar beneden om wat te eten. Het is koud. Buiten vriest het dat het kraakt en omdat hij geld wil besparen om nou eindelijk zijn huis eens te kunnen gaan inrichten, heeft hij de verwarming alvast laag gedraaid.Zijn beroemdheid schijnt toegenomen; tegenwoordig staat de pers zelfs op zijn stoep te blauwbekken. Hij overweegt maar weer een abonnement op de krant te nemen, want hij wil eigenlijk wel op de hoogte blijven van wat er allemaal over hem beweerd wordt. Voordat hij het elders moet vernemen doordat mensen hem snuivend de rug toekeren en hij aanvankelijk geen idee heeft waarom nou weer.Zijn plan de lamp te verkopen schuift hij voorlopig op de lange baan. Hij vermoedt dat hij inderdaad toch niet bepaald veel zal opbrengen en bovendien is het eigenlijk best gezellig een levend wezen in huis te hebben dat hij naar behoefte tevoorschijn kan roepen en weer laten verdwijnen als hij haar zat wordt. Ze is erg vriendelijk, vind het leuk spelletjes te spelen of zomaar wat te kletsen en is altijd bereid bij hem in bed te kruipen wanneer hij dat graag wil. Er valt niets te klagen of aan te merken.Met River heeft Lance nog steeds goed contact. Op de een of andere manier blijft het klikken tussen hen en is de jongen de enige bij wie Lance zich echt vader voelt. Hoewel hij het vaderschap soms wel iets anders gestalte geeft dan normale vaders zouden doen bij een jongen van vijftien."Wat vindt zijn moeder daarvan?", vraagt de bartender, wanneer River gehoor heeft gegeven aan een telefoontje van zijn zus om als de wiedeweerga een taxi te bellen en naar huis te komen, voordat hij straks weer wordt opgepakt en thuis afgeleverd door een politieagent.
"Weet ik dat, zijn moeder hoeft niet alles te weten", antwoordt Lance.
"Niet meer van dit soort grappen graag anders schop ik je eruit", zegt ze grimmig. "Straks verlies ik mijn vergunning."
"Rustig rustig, ik zal het niet meer doen", sust Lance.De volgende dag ontvangt hij een uitnodiging voor een feestje van ene Elvira Slayer. De naam zegt hem eerst niets, maar zijn geheugen is snel opgefrist wanneer ze hem flirterig 'een sexy geest' noemt. De vampier met wie hij ooit gedanst heeft in De Sleur nadat hij een bezoek aan het spookhuis had gebracht. Nou, die was beslist niet onaantrekkelijk, dus Lance accepteert gretig. In de hoop dat het geen al te grote tegenvaller zal zijn als hij gewoon stoffelijk blijkt.De oproep voedsel mee te nemen heeft hij genegeerd, maar gelukkig valt dat niet op. Er is genoeg.
Hij doet zich dus tegoed aan de kookkunsten van anderen en besluit dan, als hij naar de wc moet, meteen maar weer eens een keer lekker languit in een bad te gaan liggen. Dat is lang geleden; bij Aria thuis als hij het zich goed herinnert.Als hij zich heeft afgedroogd en aangekleed, stapt hij de kamer weer binnen waar Elvira net afscheid neemt van de laatste gast.
"Zo", zegt ze, terwijl ze hem geamuseerd aankijkt, "je ruikt verdacht veel naar mijn badolie."
"Ik hoop dat je niet al te teleurgesteld bent dat ik geen geest ben", leidt Lance haar handig naar een ander onderwerp."Dat is geen verrassing", glimlacht ze schalks. "Dat werd me de volgende dag duidelijk toen je op de voorpagina prijkte met een gezicht vol bosbessenjam."
"Ouch..."
"Heel jammer dat ik dat gemist heb. Maar van teleurstelling is dus geen sprake, ik heb mensen graag van vlees en bloed."
Lance voelt zich altijd wat ongemakkelijk als vampiers dat zeggen, maar gelukkig verzekert ze hem dat ze zich nog geen half uur geleden gelaafd heeft aan een van de andere gasten en volkomen verzadigd is. En dat het dus wat haar betreft heel gezellig kan worden vanaf nu. Dat is Lance roerend met haar eens.Hij besluit meteen de nacht maar bij haar door te brengen en zorgt de volgende morgen voor een lekker ontbijtje.
Helaas blijkt zijn gastvrouw zich echter lichtelijk onwel te voelen en bedankt vriendelijk.Daarna keert ze terug naar de slaapkamer, waarna Lance de ochtend besteedt door haar dartbord te saboteren en daarna vijf potjes dart op rij te winnen. Wat bij nader inzien minder leuk blijkt dan het leek. Een spel dat je wijsmaakt dat je in de roos hebt gegooid, terwijl je met je eigen ogen kunt zien dat dat niet zo is.Hij kleedt zich aan en vertrekt zonder Elvira te wekken. Laat in de middag gaat de bel en staat River voor zijn neus, een tikje aangeslagen. Eerst wil hij niets zeggen ("niks, er is niks, ik kwam gewoon gamen"), maar na enig aandringen komt het hoge woord eruit. Hij blijkt autorijlessen te volgen maar is halverwege een les ergens uitgestapt en weggerend omdat hij een paniekaanval kreeg.
"Ik durf niet naar huis. Die lessen zijn hartstikke duur dus mama wordt vast woedend want nu moet ze betalen voor niks.""Waarom kreeg je in hemelsnaam een paniekaanval?", vraag Lance verbaasd.
River haalt zijn schouders op. "Weet ik niet", bromt hij, "ik vind het gewoon eng, autorijden."
"Kom op", zegt Lance en pakt zijn autosleutels, "dan leer ik het je. Hop, mee jij."Het wordt een verschrikkelijk raar tochtje, dat tot diep in de avond duurt. River drukt het rempedaal ongeveer net zo vaak in als het gaspedaal en ze kruipen met ongeveer vijf kilometer per uur hortend en stotend over de weg.
"Jezus kijk nou!", roept Lance op een gegeven moment.
"Wat wat WAT?!", vraagt River paniekerig.
"Niks, een slak. Hij passeerde ons en zwaaide, niet op letten. Uitslover."
"Heel grappig", mompelt River en remt nog maar eens ferm waardoor bijna de motor afslaat.Om een uur of elf zijn ze weer thuis en stappen uit.
"Dank je", zegt River timide. "Ik vond het nog steeds eng maar minder erg dan met een vreemde."
"Ik kan niet zeggen dat ik het zou willen toevoegen aan mijn lijstje hobby's, maar als ik je zo helpen kan moet je maar gewoon elke keer hierheen komen voor lessen in plaats van naar die rijschool te gaan", zegt Lance.Hij brengt River even thuis en het loopt tegen middernacht eer hij aan zijn avondmaaltijd kan beginnen. Als hij heeft afgewassen bekijkt hij zijn keuken, die inmiddels weer flink smerig is. Lance wordt er niet goed van, hij haat schoonmaken.Hij pakt de lamp en poetst.
"Hoi", zegt Jeannie blij. "Kan ik iets voor je betekenen?"
Lance knikt in de richting van zijn fornuis. "Dat moet nodig schoongemaakt worden", zegt hij.
"Dus?" Een beetje bleu kijkt ze hem aan.
"Dus? Ik dacht dat jij dat misschien even voor mij zou willen doen.""Schoonmaken?", vraagt ze. "Sorry maar dat zal niet gaan. Ik ben een djinn, djinns maken nooit schoon."
"Djinns maken nooit schoon? Hoezo niet? Je pakt gewoon een spons, maakt een sopje en..."
"Djinns maken nooit schoon", herhaalt Jeannie. "Maar als je me nou bevrijdt, dan kan ik meer voor je doen."
"Hoezo moet ik je bevrijden om een fornuis te poetsen?", vraagt Lance licht verbijsterd. "Hier, een spons. En het sopje wil ik ook voor je maken als het moet. Hoe zou ik je trouwens moeten bevrijden?"
"Geen idee", antwoordt ze, "dan moet je het me eerst vragen."
"Okay. Beste Jeannie, hoe moet ik je bevrijden?"
"Nee, je moet zeggen dat je me wilt bevrijden. En dan vertel ik het je."
Lance raakt geïrriteerd. "Doe niet zo verschrikkelijk kinderachtig", zegt hij. "Weet je, ga maar terug, ik geef dat fornuis zelf wel een sopje."En terwijl Jeannie met een verdrietige blik terug in haar lamp duikt, begint Lance te boenen, waarna hij in zijn eentje een spelletje doet.