Generatie 18, fotodagboek - deel 6, Vrij als een vogel
Er is inmiddels een paar jaar verstreken sinds ik dit dagboek bijhield. Al mijn foto's stop ik tegenwoordig in een la, maar gisteren bedacht ik dat dat misschien toch een beetje zonde is, dus heb ik ze geordend om eens een update te maken van mijn handel en wandel.De laatste keer dat ik schreef was ik net afgestudeerd en een beetje bang van het leven geloof ik. Het is grappig om dat terug te lezen, vooral omdat het eigenlijk heel goed met me gaat. Ik woon nog steeds in hetzelfde huisje, zij het niet meer naast oom Boris want die is vorig jaar overleden. Financieel gaat het gelukkig ook voor de wind dus ik zou kunnen verhuizen als ik zou willen, of mijn inboedel vervangen. Daar heb ik alleen geen zin in. Ik hou van mijn spulletjes en ook al laat de koelkast het geregeld afweten, ik heb een band met hem opgebouwd en doe niemand de deur uit.Dusty had gelijk, ik zeurde. Ik heb een heerlijk leven.
Ik kan de hele dag doen wat ik wil en dat doe ik dan ook. Ik fiedel wat op mijn gitaar, scharrel een beetje rond of ga er lekker op uit om te fotograferen of te tekenen en voor de rest schilder ik natuurlijk.De vorige keer schreef ik over Zomerzondag, nou, als het goed is weet Samantha inmiddels wel van wie dat schilderij is. Het werd voor een gigantisch bedrag verkocht aan een museum en kreeg - dat vind ik haast nog belangrijker - geweldige kritieken. Mijn naam was in een klap gevestigd. Even was ik huiverig om aan het volgende schilderij te beginnen, bang dat ik mijn hoogtepunt al beleefd had, maar dat was gelukkig niet zo. Schilderen gaat als vanzelf en het ontbreekt me gelukkig nooit meer aan inspiratie.Elke week rij ik naar de kringloopwinkel in het dorp, waar ze mijn werk doorsturen naar een kunsthandelaar. Dat is wel prettig geregeld zo, dan hoef ik niet helemaal naar de stad. Voordat ik iets in de verkoop gooi - wanneer is een schilderij eigenlijk af - toon ik waar ik mee bezig ben aan Lucca. Omdat hij er verstand van heeft en me niet spaart uit beleefdheid of zo (zoals mijn moeder waar je dus echt helemaal niks aan hebt, die vindt alles wat ik doe geweldig). Als hij iets niet goed vindt dan zegt hij het en eigenlijk heeft hij dan meestal gelijk.Waar ik hem verder wel buiten laat dat zijn mijn casinobezoeken. Ik kan het gewoon niet laten, ik vind het zo'n kick om geld in te zetten en te hopen dat ik met veel meer naar huis ga dan waar ik mee kwam. Inmiddels maak ik niet meer de fout te lang door te gaan en hoewel ik nooit heel véél win, ik win. Soms help ik die apparaten trouwens een handje, er is toch geen levende ziel daar die me kan betrappen.En toen kreeg ik op een avond de schok van mijn leven. Ik was op een feestje bij Dusty toen er ineens een blonde knul op me af kwam lopen met de meest waanzinnig blauwe ogen die je ooit gezien hebt. 'Finley Kobayne' stelde hij zichzelf voor en toen zei hij dat we neven waren. Ik verschoot even geloof ik, ik had de broers van Dana nog nooit gezien. Trouwens, mijn oom en tante ook niet. Mijn tante is gevlogen zoals ze dat noemen - wat best geinig is omdat ze een elf is - en mijn oom schijnt ergens in Amerika te zitten met een nieuwe vriendin.Hoe dan ook, hij keek me nogal strak aan - hij lijkt trouwens totaal niet op zijn zus - en vroeg of ik wist hoe het met Dana ging. Geen idee wat ik achter die vraag moest zoeken dus ik bleef maar een beetje neutraal en vroeg of hij dat zelf niet wist.
"Dana is net zo onzichtbaar als mijn moeder", antwoordde hij. "De laatste keer dat ik van haar hoorde woonde ze bij jou in."
"Nou, dat is alweer een paar jaar geleden anders", reageerde ik een beetje afstandelijk, ik heb echt geen zin in gesprekken over Dana. "Ik weet niet waar ze uithangt."Ik zei het maar een beetje nonchalant, hij hoeft niet te weten dat het me nog steeds bezighoudt. Ging hij nog doorvragen ook of we ruzie hadden gehad of zoiets en toen ben ik weggewandeld.De vechtpop die ik in China had gekocht stond al een hele tijd achter mijn huis zonder dat ik er iets mee gedaan had, omdat ik eigenlijk niet zo heel goed wist wat ik moest doen. Uiteindelijk nam ik een paar lessen en vanaf dat moment was ik verslaafd. In het begin moet het een zielig gezicht geweest zijn, vooral als ik iets fout deed en er zo'n houten arm tegen mijn gezicht kleunde, maar het ging steeds beter,Mijn huisje ziet er dus nog zo'n beetje hetzelfde uit als toen ik er introk, maar ik vind het wel steeds gezelliger worden. Heb een keer rolgordijnen in een restantpartij gevonden ergens, iedereen natuurlijk leuteren dat ze niet bij elkaar passen maar ik vind ze vrolijk en ze kleuren bij mijn keuken. En verder heb ik een nieuwe auto omdat die andere niet door de APK kwam.Een week na het feestje ging mijn bel en stond Finley voor mijn neus. Op zich best aardig. Om te zeggen dat hij had gemerkt dat hij me wel erg op mijn huid had gezeten met al die vragen over Dana - klopt - maar dat hij me eigenlijk gewoon goed wilde leren kennen. Met de familie van zijn moeder heeft hij niet zoveel contact omdat het allemaal elfen zijn. Geen idee hoe dat precies werkt daar, maar ik bespeur echt een soort tweedeling tussen de elfen en de djinns of zo. Blij dat dat bij ons niet zo is, hoe had mijn vader zich dan moeten voelen als enige tovenaar in het gezin?Ik vond het wel gezellig, hij is heel vriendelijk verder. We kletsten wat en daarna ging ik schilderen en hij kroop achter mijn laptop. Was even bang dat hij bij me wilde intrekken net als zijn zus ooit, maar dat viel gelukkig mee.Naar China ben ik ook weer geweest, ditmaal op eigen kosten uiteraard. Heb keurig alles terugbetaald aan mijn ouders en ben ze echt dankbaar want die reis heeft heel veel voor me gedaan toen. En het was dus zo goed bevallen dat ik nog een keer ging, opnieuw naar Shang Simla.Dit keer ging ik ietsje langer en deed het rustiger aan. Maakte wandelingen door de bergen en pakte wel af en toe een opdracht van het bord om bezig te blijven, maar dan bovengronds. Kevers vangen in oude schuurtjes en stenen zoeken, dat soort dingetjes, het was zulk lekker weer dat ik het zonde vond er niet van te genieten. En 's avonds dook ik het dorp in om wat te eten en een praatje te maken, begin al wat mensen te kennen hier. Chinezen zijn werkelijk aardig. Gaan hun eigen gangetje en zijn altijd beleefd en belangstellend. En ze vinden het leuk dat ik hun sport zo serieus beoefen.Slapen deed ik vooral in mijn tent en soms ook in de herberg als het heel vochtig was. Had alleen niet zo'n zin 's avonds al die trappen op te klauteren, vandaar dat ik dus meestal gewoon mijn tentje opzette beneden aan de berg.Tegen het eind van de vakantie besloot ik toch weer eens voor een wat moeilijkere opdracht te kiezen en zo liep ik alsnog met tientallen meters rotsblok boven mijn hoofd door gangen te dwalen. En toen had ik eigenlijk spijt dat ik dat niet eerder had gedaan want dat gezoek naar schatten is toch wel heel spannend moet ik zeggen.Daarna was het weer sparen geblazen voor de volgende reis, want dat stond vast, ik wilde snel terug. Alleen schilder ik soms iets wat ik helemaal niet verkopen wil, zoals Het Meisje met de Parel, dus dat schiet dan natuurlijk niet op. Heb hem bij Venus gehangen naast mijn bed.Muren bekladden doe ik ook nog steeds, geloof dat de bewoners het stiekem intussen wel leuk vinden. Ze halen het tenminste zelden weg. Zolang ik echt iets moois maak, over graffiti zijn ze minder enthousiast.En zo kabbelde mijn leven dus voort met alle dagelijkse bezigheden en eindelijk had ik geld genoeg om weer op reis te gaan, kom ik op een avond thuis blijkt de kraan het definitief te hebben begeven. Niet alleen moest alles vervangen worden, maar bovendien lagen alle tegels in de kamer los door het vocht. Ik baalde als een stekker, had me net zo op die reis verheugd. Speelde even met de gedachte toch weg te gaan en dan bij terugkomst wel verder te zien hoe alles erbij lag, maar ja, dat doe je niet. Het was nog winter ook, straks vriest de hele boel kapot.En toen besloot ik iets te doen wat iedereen waanzinnig dom zou vinden als ze het hadden geweten en dat was het natuurlijk ook, ik maakte dezelfde fout als zoveel jaar geleden. Ik ging naar het casino en zette hoog in. Alleen liep het dit keer goed af. Eerst niet, ik begon met verliezen en moet bekennen dat ik eventjes in paniek raakte. Maar vervolgens keerden de kansen en ik ging met een bedrag naar huis waar ik nog steeds een beetje duizelig van ben.En hopla, toen kon ik toch naar China, man wat was ik blij! Eerst besloot ik een dagje te acclimatiseren en bij te komen van de jetlag, maar daarna stortte ik me op het avonturenbord voor iets spannends. "Drakengrot" las ik en griste het briefje weg voordat iemand anders het kon doen.Begint de een of andere muts - nou ja, ze was wel heel mooi moet ik zeggen - een zeurderig verhaal over dat ze 's avonds vanaf haar balkonnetje van de Drakengrot wil kunnen genieten maar dat dat bedorven wordt door de lichten in de stad. En of ik zo vriendelijk wilde zijn de bewoners te verzoeken 's avonds hun lampen uit te laten. Sorry hoor, werkelijk? Ik schaamde me dood, maar ze zou me belonen als ik het deed dus toen ging ik het toch maar even proberen. "Probéren", waarschuwde ik haar nog, "ik weet echt niet of ik de mensen zo gek ga krijgen voor jouw uitzichtje."Maar dat bleek mee te vallen, de mensen kenden haar al. "Ach, Hui Young Kim weer zeker?", zeiden ze vertederd - nou ja, vooral de mannen zeiden het vertederd, bij de vrouwen had ik minder succes - om daarna meteen te beloven dat ze dat best een avondje voor Hui Young over hadden.Dat liep dus heel lekker, hoor ik ineens - op het moment dat ik net weer iemand sta te overtuigen - een stem achter me heel droog zeggen: "Benieuwd of jullie vrouwen ook in het donker willen zitten vanavond voor mevrouw Hui Young Kim."
Wel verd... Dat had ikzelf ook al staan bedenken maar op dat slimme idee hoef je die kerels niet te brengen natuurlijk.Maar ik had geluk. "Mijn vrouw heeft er geen enkel bezwaar tegen als ik af en toe 's avonds de lichten wat vroeger doof, Shun", zei mijn gesprekspartner, "ik hoef haar niet te vertellen wat de reden is, we maken er gewoon iets gezelligs van." En toen met een knipoog in mijn richting: "Het is in orde hoor jongen, vertel Hui Young maar dat mijn lichten uit blijven vanavond."De vrouw haalde haar schouders op en liep naar buiten, waar ik haar inhaalde.
"Wat was dat voor flauwe streek?", vroeg ik boos.
"Rustig, vreet me niet op", zei ze. "Hui Young is een kleine intrigante en dat irriteert me. Meer niet."
"Volgende keer je niet met mijn zaken bemoeien graag, als je iets tegen die mevrouw Kim hebt dan regel je dat maar onderling met haar."Ze lachte. "Zit je nou werkelijk zo om die beloning te springen?"
Eigenlijk niet geloof ik, zoveel kreeg ik er niet voor. "Het gaat om het principe", zei ik dus maar, waarop ze opnieuw lachte en antwoordde dat het haar oprecht speet en dat ze het allemaal zo niet bedoeld had. Maar niet op een toon die erg overtuigend was en dat zei ik haar ook. In dat stadium stond ik inmiddels eigenlijk meer met haar te flirten want ze was best aantrekkelijk.
"Laat het me goedmaken", zei ze vriendelijk. "Waarom kom je morgenavond niet langs, ik trakteer."Met haar naam en adres op zak ging ik terug naar de herberg, at wat en ging slapen.
Ik kan de hele dag doen wat ik wil en dat doe ik dan ook. Ik fiedel wat op mijn gitaar, scharrel een beetje rond of ga er lekker op uit om te fotograferen of te tekenen en voor de rest schilder ik natuurlijk.De vorige keer schreef ik over Zomerzondag, nou, als het goed is weet Samantha inmiddels wel van wie dat schilderij is. Het werd voor een gigantisch bedrag verkocht aan een museum en kreeg - dat vind ik haast nog belangrijker - geweldige kritieken. Mijn naam was in een klap gevestigd. Even was ik huiverig om aan het volgende schilderij te beginnen, bang dat ik mijn hoogtepunt al beleefd had, maar dat was gelukkig niet zo. Schilderen gaat als vanzelf en het ontbreekt me gelukkig nooit meer aan inspiratie.Elke week rij ik naar de kringloopwinkel in het dorp, waar ze mijn werk doorsturen naar een kunsthandelaar. Dat is wel prettig geregeld zo, dan hoef ik niet helemaal naar de stad. Voordat ik iets in de verkoop gooi - wanneer is een schilderij eigenlijk af - toon ik waar ik mee bezig ben aan Lucca. Omdat hij er verstand van heeft en me niet spaart uit beleefdheid of zo (zoals mijn moeder waar je dus echt helemaal niks aan hebt, die vindt alles wat ik doe geweldig). Als hij iets niet goed vindt dan zegt hij het en eigenlijk heeft hij dan meestal gelijk.Waar ik hem verder wel buiten laat dat zijn mijn casinobezoeken. Ik kan het gewoon niet laten, ik vind het zo'n kick om geld in te zetten en te hopen dat ik met veel meer naar huis ga dan waar ik mee kwam. Inmiddels maak ik niet meer de fout te lang door te gaan en hoewel ik nooit heel véél win, ik win. Soms help ik die apparaten trouwens een handje, er is toch geen levende ziel daar die me kan betrappen.En toen kreeg ik op een avond de schok van mijn leven. Ik was op een feestje bij Dusty toen er ineens een blonde knul op me af kwam lopen met de meest waanzinnig blauwe ogen die je ooit gezien hebt. 'Finley Kobayne' stelde hij zichzelf voor en toen zei hij dat we neven waren. Ik verschoot even geloof ik, ik had de broers van Dana nog nooit gezien. Trouwens, mijn oom en tante ook niet. Mijn tante is gevlogen zoals ze dat noemen - wat best geinig is omdat ze een elf is - en mijn oom schijnt ergens in Amerika te zitten met een nieuwe vriendin.Hoe dan ook, hij keek me nogal strak aan - hij lijkt trouwens totaal niet op zijn zus - en vroeg of ik wist hoe het met Dana ging. Geen idee wat ik achter die vraag moest zoeken dus ik bleef maar een beetje neutraal en vroeg of hij dat zelf niet wist.
"Dana is net zo onzichtbaar als mijn moeder", antwoordde hij. "De laatste keer dat ik van haar hoorde woonde ze bij jou in."
"Nou, dat is alweer een paar jaar geleden anders", reageerde ik een beetje afstandelijk, ik heb echt geen zin in gesprekken over Dana. "Ik weet niet waar ze uithangt."Ik zei het maar een beetje nonchalant, hij hoeft niet te weten dat het me nog steeds bezighoudt. Ging hij nog doorvragen ook of we ruzie hadden gehad of zoiets en toen ben ik weggewandeld.De vechtpop die ik in China had gekocht stond al een hele tijd achter mijn huis zonder dat ik er iets mee gedaan had, omdat ik eigenlijk niet zo heel goed wist wat ik moest doen. Uiteindelijk nam ik een paar lessen en vanaf dat moment was ik verslaafd. In het begin moet het een zielig gezicht geweest zijn, vooral als ik iets fout deed en er zo'n houten arm tegen mijn gezicht kleunde, maar het ging steeds beter,Mijn huisje ziet er dus nog zo'n beetje hetzelfde uit als toen ik er introk, maar ik vind het wel steeds gezelliger worden. Heb een keer rolgordijnen in een restantpartij gevonden ergens, iedereen natuurlijk leuteren dat ze niet bij elkaar passen maar ik vind ze vrolijk en ze kleuren bij mijn keuken. En verder heb ik een nieuwe auto omdat die andere niet door de APK kwam.Een week na het feestje ging mijn bel en stond Finley voor mijn neus. Op zich best aardig. Om te zeggen dat hij had gemerkt dat hij me wel erg op mijn huid had gezeten met al die vragen over Dana - klopt - maar dat hij me eigenlijk gewoon goed wilde leren kennen. Met de familie van zijn moeder heeft hij niet zoveel contact omdat het allemaal elfen zijn. Geen idee hoe dat precies werkt daar, maar ik bespeur echt een soort tweedeling tussen de elfen en de djinns of zo. Blij dat dat bij ons niet zo is, hoe had mijn vader zich dan moeten voelen als enige tovenaar in het gezin?Ik vond het wel gezellig, hij is heel vriendelijk verder. We kletsten wat en daarna ging ik schilderen en hij kroop achter mijn laptop. Was even bang dat hij bij me wilde intrekken net als zijn zus ooit, maar dat viel gelukkig mee.Naar China ben ik ook weer geweest, ditmaal op eigen kosten uiteraard. Heb keurig alles terugbetaald aan mijn ouders en ben ze echt dankbaar want die reis heeft heel veel voor me gedaan toen. En het was dus zo goed bevallen dat ik nog een keer ging, opnieuw naar Shang Simla.Dit keer ging ik ietsje langer en deed het rustiger aan. Maakte wandelingen door de bergen en pakte wel af en toe een opdracht van het bord om bezig te blijven, maar dan bovengronds. Kevers vangen in oude schuurtjes en stenen zoeken, dat soort dingetjes, het was zulk lekker weer dat ik het zonde vond er niet van te genieten. En 's avonds dook ik het dorp in om wat te eten en een praatje te maken, begin al wat mensen te kennen hier. Chinezen zijn werkelijk aardig. Gaan hun eigen gangetje en zijn altijd beleefd en belangstellend. En ze vinden het leuk dat ik hun sport zo serieus beoefen.Slapen deed ik vooral in mijn tent en soms ook in de herberg als het heel vochtig was. Had alleen niet zo'n zin 's avonds al die trappen op te klauteren, vandaar dat ik dus meestal gewoon mijn tentje opzette beneden aan de berg.Tegen het eind van de vakantie besloot ik toch weer eens voor een wat moeilijkere opdracht te kiezen en zo liep ik alsnog met tientallen meters rotsblok boven mijn hoofd door gangen te dwalen. En toen had ik eigenlijk spijt dat ik dat niet eerder had gedaan want dat gezoek naar schatten is toch wel heel spannend moet ik zeggen.Daarna was het weer sparen geblazen voor de volgende reis, want dat stond vast, ik wilde snel terug. Alleen schilder ik soms iets wat ik helemaal niet verkopen wil, zoals Het Meisje met de Parel, dus dat schiet dan natuurlijk niet op. Heb hem bij Venus gehangen naast mijn bed.Muren bekladden doe ik ook nog steeds, geloof dat de bewoners het stiekem intussen wel leuk vinden. Ze halen het tenminste zelden weg. Zolang ik echt iets moois maak, over graffiti zijn ze minder enthousiast.En zo kabbelde mijn leven dus voort met alle dagelijkse bezigheden en eindelijk had ik geld genoeg om weer op reis te gaan, kom ik op een avond thuis blijkt de kraan het definitief te hebben begeven. Niet alleen moest alles vervangen worden, maar bovendien lagen alle tegels in de kamer los door het vocht. Ik baalde als een stekker, had me net zo op die reis verheugd. Speelde even met de gedachte toch weg te gaan en dan bij terugkomst wel verder te zien hoe alles erbij lag, maar ja, dat doe je niet. Het was nog winter ook, straks vriest de hele boel kapot.En toen besloot ik iets te doen wat iedereen waanzinnig dom zou vinden als ze het hadden geweten en dat was het natuurlijk ook, ik maakte dezelfde fout als zoveel jaar geleden. Ik ging naar het casino en zette hoog in. Alleen liep het dit keer goed af. Eerst niet, ik begon met verliezen en moet bekennen dat ik eventjes in paniek raakte. Maar vervolgens keerden de kansen en ik ging met een bedrag naar huis waar ik nog steeds een beetje duizelig van ben.En hopla, toen kon ik toch naar China, man wat was ik blij! Eerst besloot ik een dagje te acclimatiseren en bij te komen van de jetlag, maar daarna stortte ik me op het avonturenbord voor iets spannends. "Drakengrot" las ik en griste het briefje weg voordat iemand anders het kon doen.Begint de een of andere muts - nou ja, ze was wel heel mooi moet ik zeggen - een zeurderig verhaal over dat ze 's avonds vanaf haar balkonnetje van de Drakengrot wil kunnen genieten maar dat dat bedorven wordt door de lichten in de stad. En of ik zo vriendelijk wilde zijn de bewoners te verzoeken 's avonds hun lampen uit te laten. Sorry hoor, werkelijk? Ik schaamde me dood, maar ze zou me belonen als ik het deed dus toen ging ik het toch maar even proberen. "Probéren", waarschuwde ik haar nog, "ik weet echt niet of ik de mensen zo gek ga krijgen voor jouw uitzichtje."Maar dat bleek mee te vallen, de mensen kenden haar al. "Ach, Hui Young Kim weer zeker?", zeiden ze vertederd - nou ja, vooral de mannen zeiden het vertederd, bij de vrouwen had ik minder succes - om daarna meteen te beloven dat ze dat best een avondje voor Hui Young over hadden.Dat liep dus heel lekker, hoor ik ineens - op het moment dat ik net weer iemand sta te overtuigen - een stem achter me heel droog zeggen: "Benieuwd of jullie vrouwen ook in het donker willen zitten vanavond voor mevrouw Hui Young Kim."
Wel verd... Dat had ikzelf ook al staan bedenken maar op dat slimme idee hoef je die kerels niet te brengen natuurlijk.Maar ik had geluk. "Mijn vrouw heeft er geen enkel bezwaar tegen als ik af en toe 's avonds de lichten wat vroeger doof, Shun", zei mijn gesprekspartner, "ik hoef haar niet te vertellen wat de reden is, we maken er gewoon iets gezelligs van." En toen met een knipoog in mijn richting: "Het is in orde hoor jongen, vertel Hui Young maar dat mijn lichten uit blijven vanavond."De vrouw haalde haar schouders op en liep naar buiten, waar ik haar inhaalde.
"Wat was dat voor flauwe streek?", vroeg ik boos.
"Rustig, vreet me niet op", zei ze. "Hui Young is een kleine intrigante en dat irriteert me. Meer niet."
"Volgende keer je niet met mijn zaken bemoeien graag, als je iets tegen die mevrouw Kim hebt dan regel je dat maar onderling met haar."Ze lachte. "Zit je nou werkelijk zo om die beloning te springen?"
Eigenlijk niet geloof ik, zoveel kreeg ik er niet voor. "Het gaat om het principe", zei ik dus maar, waarop ze opnieuw lachte en antwoordde dat het haar oprecht speet en dat ze het allemaal zo niet bedoeld had. Maar niet op een toon die erg overtuigend was en dat zei ik haar ook. In dat stadium stond ik inmiddels eigenlijk meer met haar te flirten want ze was best aantrekkelijk.
"Laat het me goedmaken", zei ze vriendelijk. "Waarom kom je morgenavond niet langs, ik trakteer."Met haar naam en adres op zak ging ik terug naar de herberg, at wat en ging slapen.