Generatie 14 - deel 16, De opdracht
Tot zijn stomme verbazing ontving Elijah, niet zo lang na zijn optreden, een uitnodiging van een impresario om een voorstelling te komen geven in een naburig dorp. "Hoe komt u aan mijn naam?", vroeg hij een beetje schuchter, toen ze hem belde. Het bleek dat de uitbater van het evenementenpark in Emblesight een goed woordje voor hem had gedaan."Bijna al zijn trucs lukten en aan het eind heeft hij ook nog een grappig toneelstukje met messen opgevoerd, in samenwerking met zijn vriendin. Ik had het eerst niet eens in de gaten, maar ik heb echt dubbel gelegen."Elijah ging op dat laatste wijselijk maar niet in en begon intensief te oefenen met de kast, zij het voorlopig niet met levende wezens nog. Toen de taxi 's avonds voorreed om hem naar zijn optreden te rijden was hij verschrikkelijk nerveus, maar dat bleek achteraf gelukkig helemaal niet nodig. Bijna alles ging goed de volgende dag, inclusief de truc met de messen. Het werd een spetterende show!Hij was danig onder de indruk toen hij in het publiek de beroemde DJ Janos ontdekte.
"Het zou geweldig zijn als je een keer naar Emblesight zou komen voor een optreden", zei hij tegen de sympathieke zanger en die beloofde het er eens met zijn manager over te hebben.De volgende dag vierden ze de verjaardag van Amy, die nu net als Ilja naar de middelbare school zou gaan.
Ze was een pittig meisje met de ogen van haar moeder, maar daar hield elke gelijkenis met de rustige en verlegen Robyn ook op.Elijah was gelukkig. Met zijn carrière ging het goed, hij was getrouwd met de vrouw waarvan hij hield en allebei zijn kinderen woonden bij hem.En al mijmerend over dat laatste - en over hoe anders alles had kunnen zijn - schoot hem ineens een belofte te binnen die hij jaren geleden gedaan had. De volgende ochtend wandelde hij na het ontbijt de tuin in en sprak Robyn aan."Ooit heb ik Ilja beloofd dat ik hem een keer zou meenemen naar Egypte en eigenlijk zou ik dat de komende vakantie wel willen doen. Hij is al zestien, straks komt het er niet meer van."
"Oh, wat leuk!", riep Robyn. "Wat een goed idee, ik weet zeker dat je hem daar heel blij mee maakt."
En zo vertrokken vader en zoon een maand later samen naar Egypte.Het eerste wat Elijah liet zien was natuurlijk het avonturenbord."Kijk", zei hij. "Ik kom hier natuurlijk niet om een beetje aan een zwembad te gaan liggen met een cocktail. Op dit bord worden vaak briefjes opgehangen door dorpsbewoners, die hulp nodig hebben van avonturiers en..." Middenin zijn zin stopte hij, doordat zijn blik werd getrokken door een beduimeld briefje dat daar duidelijk al heel lang hing. Vluchtig las hij wat er stond, toen Ilja geduldig vroeg: "Ja? Je zei?""Oh, sorry, ja, nou, en dan ga je die mensen dus helpen. Maar dat gaan wij natuurlijk niet doen, wij gaan een beetje in het dorp rondwandelen en van het prachtige landschap genieten. En misschien is het ook leuk om wat tombes te bezoeken waar ik geweest ben. Die zijn nu niet gevaarlijk meer."
Ilja knikte enthousiast. Vooral dat laatste leek hem wel wat.Ze slenterden dus over de markt van Al Simhara, aten de plaatselijke specialiteiten en bewonderden bezienswaardigheden als de ruïnes van Karnak en Abu Simbel. En ze dwaalden door de tombes van de piramide van de Lucht en van het Brandend Zand en sliepen op de trappen van de tempel van Koningin Hatshepsut.Uiteindelijk doken ze de catacomben in van de Grote Piramide, vooral omdat Ilja dat graag wilde.
"Hier ben je toch vervloekt? Ik wil weten waar dat precies gebeurde", zei hij.Elijah moest bekennen dat hij zich er wat ongemakkelijk bij voelde, maar wilde zijn zoon niet teleurstellen. Ze liepen door de vochtige, donkere vertrekken en Elijah kon het niet laten om opnieuw te proberen de pijltjesval te doorkruisen die hem zo'n twintig jaar geleden keer op keer geveld had. Ditmaal lukte het zonder problemen en het leverde hem een vrij waardeloos vaasje op."Het gaat om de eer", zei hij verontschuldigend tegen Ilja.
"Jij bent soms net een groot kind", zei die, terwijl hij Elijah hoofdschuddend aankeek.Tenslotte bereikten ze de kamer waar het allemaal gebeurd was. "Wacht", zei Elijah. "Eerst even checken of het echt veilig is."Daarna mocht Ilja pas binnenkomen en vol ontzag keek hij naar de - nu lege - sarcofagen.
"En met deze tegel had je ze dus gewoon allebei kunnen mollen?", vroeg hij plagerig.
"Ja, en ik had het thuis moeten vertellen, dat onderwerp is nou onderhand wel zo'n beetje uitgemolken", zei Elijah en rolde met zijn ogen. "Kom, we gaan terug naar het kamp."
Ilja grinnikte en wandelde toen achter zijn vader aan naar buiten.De volgende ochtend stond Elijah vroeg op en wandelde opnieuw naar het bord. Het briefje hing er nog en peinzend staarde hij er een tijdje naar. Toen trok hij het eraf en frommelde het in zijn kontzak."Vind je het heel erg om vandaag jezelf te vermaken?", vroeg hij even later, toen Ilja met een slaperig hoofd uit de tent kwam kruipen.
"Oh... nee hoor", zei die een beetje verbaasd. "Ik verzin wel wat. Ik denk dat ik naar het dorp ga dan. Wat ga jij doen?"
"Niks. Niks bijzonders. Gewoon iets, ik vertel het later wel, oké?"Het was een dwaze opdracht en het was geen wonder dat niemand er nog op in was gegaan. Maar iets in Elijah dwong hem dat wel te doen.
"Laat je roosteren, raak doorweekt en zorg dat je vervloekt wordt."
Zo luidde in het kort de boodschap, zonder dat nou direct duidelijk werd waarom dat nodig was. Maar juist dat intrigeerde Elijah. Het was alsof Egypte hem uitdaagde die drie ontberingen nog eenmaal te ondergaan en hij kon die uitdaging niet weerstaan.Het was even zoeken naar een vuurval en het vergde best wat moed om er vervolgens in te wandelen, maar na een verkwikkende instantdouche kon hij het eerste onderdeel van de opdracht afvinken. De duik in een waterput was vervolgens een makkie.En toen keek hij aan tegen de ultieme uitdaging. De vloek. Nogmaals, en dit keer vrijwillig.De avond begon te vallen toen hij bij de Sfinx aankwam. Hij wist het niet zeker, maar hij had een sterk vermoeden dat hij hier wel een mummie zou kunnen vinden. Nog nooit had hij deze tombe betreden, vandaag deed hij dat wel.Voor een avonturier met zoveel ervaring was het niet moeilijk om de weg te vinden door het gangenstelsel en uiteindelijk bereikte hij een vertrek, waarin zich maar liefst vier sarcofagen bevonden.Hij was inmiddels moe en slaperig, maar draalde niet. Drie mummies daagde hij uit. De eerste twee lieten hem slechts slapen, maar de derde bleek even vals als de mummie zoveel jaar geleden. Elijah sloot zijn ogen en liet het monster zijn gang gaan. Hij voelde hoe de hem zo bekende kille, zwarte hand zich om zijn hart klemde en hoe zijn hersenen tot pudding werden gereduceerd. Toen deed hij zijn ogen weer open en zag nog net dat de mummie terugsjokte naar zijn eeuwige graf.Rustig begaf Elijah zich naar de uitgang. Het was inmiddels ochtend geworden."Dapper", knikte zijn opdrachtgever. "Andere avonturiers kunnen hiervan leren. En nu zul je wel willen weten hoe je aan het noodlot kunt ontsnappen." De man gaf hem een briefje met een naam. "Ga met hem praten, hij kan je helpen.""Bedankt", zei Elijah verrast.
Hij was van plan geweest om thuis heel fanatiek de slang te gaan bezweren, want hij had begrepen dat dat kon helpen.
Hoe, dat wist hij niet precies, maar dat kon hij aan Robyn vragen met al haar boekenkennis. Hoewel het nu pas tot hem doordrong dat die waarschijnlijk niet zo begripvol zou reageren als ze hoorde dat hij opnieuw vervloekt was. Misschien was het toch wel handig om hier naar een oplossing te zoeken.Hij reed dus terug naar het kamp, waar hij Ilja met zijn gitaar aantrof.
"Vind je het heel erg... om, eh, nóg een dagje alleen door te brengen?", vroeg hij.
"Ik vermaak me wel", antwoordde Ilja. "Ga jij maar doen wat je moet doen."
Een beetje schuldbewust keek Elijah hem aan, maar hij had geen keus en ging dus op zoek naar de man die hem kon helpen."Ga terug naar de Sfinx", adviseerde zijn raadgever, zodra Elijah hem gevonden had. "Ga terug naar de Sfinx en doe een verzoek om genezing. Als de Sfinx je goedgezind is, dan zal hij je verzoek inwilligen."Elijah deed wat hem gevraagd werd. Hij keerde terug naar de Sfinx en ging in het zand zitten. Hoe het kon snapte hij zelf niet, maar op de een of andere manier wist hij precies wat hij moest doen.Hij ging zo op in zijn gebed, dat hij niet merkte hoe om hem heen van het ene op het andere moment alles veranderde. Er daalde een fel oranje wolkendek neer op de bergen rondom en de Nijl slingerde ineens dreigend als een bloedrode slang door het landschap.
De inwoners van Al Simhara keken op van hun bezigheden en mompelden vermoeid: "Ah, daar gaat er weer een."Plotseling kwamen er lichtstralen uit de stenen ogen van de Sfinx, die in de richting schoten van de biddende sterveling en hem steeds dichter begonnen te omcirkelen. Nu pas merkte Elijah wat er gebeurde en het volgende moment hoorde hij een stem in zijn hoofd."De geheime weg naar het Zielenrustbeeld is geopend, treed binnen in mijn hart en u zult verschoond worden van het Kwaad dat u heeft getroffen."Terwijl Elijah de Sfinx binnenwandelde trok het oranje wolkendek op alsof het er nooit was geweest, en klotste de Nijl weer even diepdonkerblauw als vroeger tussen zijn oevers, onder een stralende hemel. Ilja stond op dat moment net te bellen met Amy."Ah, het trekt op, alles is hier weer normaal. Ik denk dat de goden papa gunstig gezind zijn. Gelukkig maar."
"Sorry, ik heb geen idee waarover je het hebt. Is papa niet bij je?", klonk Amy's stem aan de andere kant van de lijn. Ilja grinnikte.
"Nee, die is momenteel met zijn eigen missie bezig en ik heb gisteren in het dorp gehoord waarmee waarschijnlijk."Kort legde hij zijn vermoeden uit en moest het volgende moment de hoorn ietsje van zijn oor weghouden, omdat zijn zusje aan een lange luidkeelse tirade was begonnen waarin de woorden 'die idioot', 'enorme egoïst' en 'randdebiel' een centrale plek innamen. "Rustig, rustig, je kent pap toch. Het komt heus wel goed, hoor. Ze hebben me uitgelegd dat de Sfinx nooit iemand weigert en hij is echt een ontzettend goeie avonturier. Dat vertelt iedereen me."
"Wat wil hij bewijzen!? Waarom moet hij zich zonodig nog eens laten vervloeken na wat mama voor hem gedaan heeft!? Ik háát hem!"
"Je haat hem helemaal niet. Papa is gewoon papa, dat weten we toch? Die denkt niet na, die doet", grinnikte Ilja.
"Een kleuter", was het laatste woord dat Amy eraan wenste vuil te maken. "Mam!"
"Nee, vertel het nou niet aan Robyn!", riep Ilja geschrokken, maar ze had de verbinding al verbroken.Elijah vond snel zijn weg naar het Zielenrustbeeld en toen hij die eenmaal gevonden had, nam hij vol vertrouwen plaats in kleermakerszit en begon te mediteren alsof het dagelijkse kost was voor hem.Precies op het moment dat de vloek was opgeheven en het beeld hem bovendien gezegend had, ging zijn telefoon.
"Robyn, jeetje, je had ook geen minuut eerder moeten bellen, dat was echt ongelegen gekomen", stamelde hij.Hij belde haar iedere avond en was een beetje verbaasd dat ze nu contact met hem zocht. Maar veel tijd om zich af te vragen waar hij haar telefoontje aan te danken had kreeg hij niet. Ze foeterde hem op luide toon uit voor alles wat lelijk, lomp en laakbaar was en verbrak woedend snuivend de verbinding, toen hij luchtig probeerde te reageren met een 'maar nu is alles weer goed, hoor'.In het dorp vond hij Ilja.
"Waarom heb je ze thuis verteld wat ik aan het doen was?", vroeg hij een beetje verbolgen. "Ik heb echt een probleem geloof ik."
Ilja, die een heel gelijkmatig en vriendelijk karakter had, priemde nu een vinger in de richting van zijn vader. "Ze vinden je een egoïst en dat ben je ook. Je speelt met je leven, terwijl Robyn dat leven met meer liefde en toewijding aan je heeft teruggeven dan jij ooit zult kunnen bevatten."
"Dat is niet eerlijk", mompelde Elijah. "Ik ben niet alleen maar egoïstisch en ik weet best wat toewijding is. Ik hou toch van jullie?""Jawel", zei Ilja, die alweer een beetje spijt kreeg van zijn uitval. Hij zou nooit vergeten hoe zijn vader een paar jaar geleden voor hem had gevochten en zich aan zijn belofte had gehouden hem nooit in de steek te laten. "Maar je mag best eens wat vaker even nadenken over iets en soms bepaalde dingen misschien láten, wanneer ze voor een ander niet zo leuk zijn.""Heb je je erg verveeld de afgelopen twee dagen?", vroeg Elijah beschaamd.
"Oh, nee hoor, daarover hoef je je geen zorgen te maken. Ik heb me best nuttig gemaakt hier.""Goh, wat goed van je", zei Elijah, terwijl er even een sparkeltje vaderlijke trots in zijn ogen glom. "Misschien schuilt er in jou ook wel een avonturier. Kom, dan gaan we nu een hapje eten samen en daarna heb ik nog een verrassing."
"Oh?", zei Ilja. "Ik ben benieuwd."
"Het zou geweldig zijn als je een keer naar Emblesight zou komen voor een optreden", zei hij tegen de sympathieke zanger en die beloofde het er eens met zijn manager over te hebben.De volgende dag vierden ze de verjaardag van Amy, die nu net als Ilja naar de middelbare school zou gaan.
Ze was een pittig meisje met de ogen van haar moeder, maar daar hield elke gelijkenis met de rustige en verlegen Robyn ook op.Elijah was gelukkig. Met zijn carrière ging het goed, hij was getrouwd met de vrouw waarvan hij hield en allebei zijn kinderen woonden bij hem.En al mijmerend over dat laatste - en over hoe anders alles had kunnen zijn - schoot hem ineens een belofte te binnen die hij jaren geleden gedaan had. De volgende ochtend wandelde hij na het ontbijt de tuin in en sprak Robyn aan."Ooit heb ik Ilja beloofd dat ik hem een keer zou meenemen naar Egypte en eigenlijk zou ik dat de komende vakantie wel willen doen. Hij is al zestien, straks komt het er niet meer van."
"Oh, wat leuk!", riep Robyn. "Wat een goed idee, ik weet zeker dat je hem daar heel blij mee maakt."
En zo vertrokken vader en zoon een maand later samen naar Egypte.Het eerste wat Elijah liet zien was natuurlijk het avonturenbord."Kijk", zei hij. "Ik kom hier natuurlijk niet om een beetje aan een zwembad te gaan liggen met een cocktail. Op dit bord worden vaak briefjes opgehangen door dorpsbewoners, die hulp nodig hebben van avonturiers en..." Middenin zijn zin stopte hij, doordat zijn blik werd getrokken door een beduimeld briefje dat daar duidelijk al heel lang hing. Vluchtig las hij wat er stond, toen Ilja geduldig vroeg: "Ja? Je zei?""Oh, sorry, ja, nou, en dan ga je die mensen dus helpen. Maar dat gaan wij natuurlijk niet doen, wij gaan een beetje in het dorp rondwandelen en van het prachtige landschap genieten. En misschien is het ook leuk om wat tombes te bezoeken waar ik geweest ben. Die zijn nu niet gevaarlijk meer."
Ilja knikte enthousiast. Vooral dat laatste leek hem wel wat.Ze slenterden dus over de markt van Al Simhara, aten de plaatselijke specialiteiten en bewonderden bezienswaardigheden als de ruïnes van Karnak en Abu Simbel. En ze dwaalden door de tombes van de piramide van de Lucht en van het Brandend Zand en sliepen op de trappen van de tempel van Koningin Hatshepsut.Uiteindelijk doken ze de catacomben in van de Grote Piramide, vooral omdat Ilja dat graag wilde.
"Hier ben je toch vervloekt? Ik wil weten waar dat precies gebeurde", zei hij.Elijah moest bekennen dat hij zich er wat ongemakkelijk bij voelde, maar wilde zijn zoon niet teleurstellen. Ze liepen door de vochtige, donkere vertrekken en Elijah kon het niet laten om opnieuw te proberen de pijltjesval te doorkruisen die hem zo'n twintig jaar geleden keer op keer geveld had. Ditmaal lukte het zonder problemen en het leverde hem een vrij waardeloos vaasje op."Het gaat om de eer", zei hij verontschuldigend tegen Ilja.
"Jij bent soms net een groot kind", zei die, terwijl hij Elijah hoofdschuddend aankeek.Tenslotte bereikten ze de kamer waar het allemaal gebeurd was. "Wacht", zei Elijah. "Eerst even checken of het echt veilig is."Daarna mocht Ilja pas binnenkomen en vol ontzag keek hij naar de - nu lege - sarcofagen.
"En met deze tegel had je ze dus gewoon allebei kunnen mollen?", vroeg hij plagerig.
"Ja, en ik had het thuis moeten vertellen, dat onderwerp is nou onderhand wel zo'n beetje uitgemolken", zei Elijah en rolde met zijn ogen. "Kom, we gaan terug naar het kamp."
Ilja grinnikte en wandelde toen achter zijn vader aan naar buiten.De volgende ochtend stond Elijah vroeg op en wandelde opnieuw naar het bord. Het briefje hing er nog en peinzend staarde hij er een tijdje naar. Toen trok hij het eraf en frommelde het in zijn kontzak."Vind je het heel erg om vandaag jezelf te vermaken?", vroeg hij even later, toen Ilja met een slaperig hoofd uit de tent kwam kruipen.
"Oh... nee hoor", zei die een beetje verbaasd. "Ik verzin wel wat. Ik denk dat ik naar het dorp ga dan. Wat ga jij doen?"
"Niks. Niks bijzonders. Gewoon iets, ik vertel het later wel, oké?"Het was een dwaze opdracht en het was geen wonder dat niemand er nog op in was gegaan. Maar iets in Elijah dwong hem dat wel te doen.
"Laat je roosteren, raak doorweekt en zorg dat je vervloekt wordt."
Zo luidde in het kort de boodschap, zonder dat nou direct duidelijk werd waarom dat nodig was. Maar juist dat intrigeerde Elijah. Het was alsof Egypte hem uitdaagde die drie ontberingen nog eenmaal te ondergaan en hij kon die uitdaging niet weerstaan.Het was even zoeken naar een vuurval en het vergde best wat moed om er vervolgens in te wandelen, maar na een verkwikkende instantdouche kon hij het eerste onderdeel van de opdracht afvinken. De duik in een waterput was vervolgens een makkie.En toen keek hij aan tegen de ultieme uitdaging. De vloek. Nogmaals, en dit keer vrijwillig.De avond begon te vallen toen hij bij de Sfinx aankwam. Hij wist het niet zeker, maar hij had een sterk vermoeden dat hij hier wel een mummie zou kunnen vinden. Nog nooit had hij deze tombe betreden, vandaag deed hij dat wel.Voor een avonturier met zoveel ervaring was het niet moeilijk om de weg te vinden door het gangenstelsel en uiteindelijk bereikte hij een vertrek, waarin zich maar liefst vier sarcofagen bevonden.Hij was inmiddels moe en slaperig, maar draalde niet. Drie mummies daagde hij uit. De eerste twee lieten hem slechts slapen, maar de derde bleek even vals als de mummie zoveel jaar geleden. Elijah sloot zijn ogen en liet het monster zijn gang gaan. Hij voelde hoe de hem zo bekende kille, zwarte hand zich om zijn hart klemde en hoe zijn hersenen tot pudding werden gereduceerd. Toen deed hij zijn ogen weer open en zag nog net dat de mummie terugsjokte naar zijn eeuwige graf.Rustig begaf Elijah zich naar de uitgang. Het was inmiddels ochtend geworden."Dapper", knikte zijn opdrachtgever. "Andere avonturiers kunnen hiervan leren. En nu zul je wel willen weten hoe je aan het noodlot kunt ontsnappen." De man gaf hem een briefje met een naam. "Ga met hem praten, hij kan je helpen.""Bedankt", zei Elijah verrast.
Hij was van plan geweest om thuis heel fanatiek de slang te gaan bezweren, want hij had begrepen dat dat kon helpen.
Hoe, dat wist hij niet precies, maar dat kon hij aan Robyn vragen met al haar boekenkennis. Hoewel het nu pas tot hem doordrong dat die waarschijnlijk niet zo begripvol zou reageren als ze hoorde dat hij opnieuw vervloekt was. Misschien was het toch wel handig om hier naar een oplossing te zoeken.Hij reed dus terug naar het kamp, waar hij Ilja met zijn gitaar aantrof.
"Vind je het heel erg... om, eh, nóg een dagje alleen door te brengen?", vroeg hij.
"Ik vermaak me wel", antwoordde Ilja. "Ga jij maar doen wat je moet doen."
Een beetje schuldbewust keek Elijah hem aan, maar hij had geen keus en ging dus op zoek naar de man die hem kon helpen."Ga terug naar de Sfinx", adviseerde zijn raadgever, zodra Elijah hem gevonden had. "Ga terug naar de Sfinx en doe een verzoek om genezing. Als de Sfinx je goedgezind is, dan zal hij je verzoek inwilligen."Elijah deed wat hem gevraagd werd. Hij keerde terug naar de Sfinx en ging in het zand zitten. Hoe het kon snapte hij zelf niet, maar op de een of andere manier wist hij precies wat hij moest doen.Hij ging zo op in zijn gebed, dat hij niet merkte hoe om hem heen van het ene op het andere moment alles veranderde. Er daalde een fel oranje wolkendek neer op de bergen rondom en de Nijl slingerde ineens dreigend als een bloedrode slang door het landschap.
De inwoners van Al Simhara keken op van hun bezigheden en mompelden vermoeid: "Ah, daar gaat er weer een."Plotseling kwamen er lichtstralen uit de stenen ogen van de Sfinx, die in de richting schoten van de biddende sterveling en hem steeds dichter begonnen te omcirkelen. Nu pas merkte Elijah wat er gebeurde en het volgende moment hoorde hij een stem in zijn hoofd."De geheime weg naar het Zielenrustbeeld is geopend, treed binnen in mijn hart en u zult verschoond worden van het Kwaad dat u heeft getroffen."Terwijl Elijah de Sfinx binnenwandelde trok het oranje wolkendek op alsof het er nooit was geweest, en klotste de Nijl weer even diepdonkerblauw als vroeger tussen zijn oevers, onder een stralende hemel. Ilja stond op dat moment net te bellen met Amy."Ah, het trekt op, alles is hier weer normaal. Ik denk dat de goden papa gunstig gezind zijn. Gelukkig maar."
"Sorry, ik heb geen idee waarover je het hebt. Is papa niet bij je?", klonk Amy's stem aan de andere kant van de lijn. Ilja grinnikte.
"Nee, die is momenteel met zijn eigen missie bezig en ik heb gisteren in het dorp gehoord waarmee waarschijnlijk."Kort legde hij zijn vermoeden uit en moest het volgende moment de hoorn ietsje van zijn oor weghouden, omdat zijn zusje aan een lange luidkeelse tirade was begonnen waarin de woorden 'die idioot', 'enorme egoïst' en 'randdebiel' een centrale plek innamen. "Rustig, rustig, je kent pap toch. Het komt heus wel goed, hoor. Ze hebben me uitgelegd dat de Sfinx nooit iemand weigert en hij is echt een ontzettend goeie avonturier. Dat vertelt iedereen me."
"Wat wil hij bewijzen!? Waarom moet hij zich zonodig nog eens laten vervloeken na wat mama voor hem gedaan heeft!? Ik háát hem!"
"Je haat hem helemaal niet. Papa is gewoon papa, dat weten we toch? Die denkt niet na, die doet", grinnikte Ilja.
"Een kleuter", was het laatste woord dat Amy eraan wenste vuil te maken. "Mam!"
"Nee, vertel het nou niet aan Robyn!", riep Ilja geschrokken, maar ze had de verbinding al verbroken.Elijah vond snel zijn weg naar het Zielenrustbeeld en toen hij die eenmaal gevonden had, nam hij vol vertrouwen plaats in kleermakerszit en begon te mediteren alsof het dagelijkse kost was voor hem.Precies op het moment dat de vloek was opgeheven en het beeld hem bovendien gezegend had, ging zijn telefoon.
"Robyn, jeetje, je had ook geen minuut eerder moeten bellen, dat was echt ongelegen gekomen", stamelde hij.Hij belde haar iedere avond en was een beetje verbaasd dat ze nu contact met hem zocht. Maar veel tijd om zich af te vragen waar hij haar telefoontje aan te danken had kreeg hij niet. Ze foeterde hem op luide toon uit voor alles wat lelijk, lomp en laakbaar was en verbrak woedend snuivend de verbinding, toen hij luchtig probeerde te reageren met een 'maar nu is alles weer goed, hoor'.In het dorp vond hij Ilja.
"Waarom heb je ze thuis verteld wat ik aan het doen was?", vroeg hij een beetje verbolgen. "Ik heb echt een probleem geloof ik."
Ilja, die een heel gelijkmatig en vriendelijk karakter had, priemde nu een vinger in de richting van zijn vader. "Ze vinden je een egoïst en dat ben je ook. Je speelt met je leven, terwijl Robyn dat leven met meer liefde en toewijding aan je heeft teruggeven dan jij ooit zult kunnen bevatten."
"Dat is niet eerlijk", mompelde Elijah. "Ik ben niet alleen maar egoïstisch en ik weet best wat toewijding is. Ik hou toch van jullie?""Jawel", zei Ilja, die alweer een beetje spijt kreeg van zijn uitval. Hij zou nooit vergeten hoe zijn vader een paar jaar geleden voor hem had gevochten en zich aan zijn belofte had gehouden hem nooit in de steek te laten. "Maar je mag best eens wat vaker even nadenken over iets en soms bepaalde dingen misschien láten, wanneer ze voor een ander niet zo leuk zijn.""Heb je je erg verveeld de afgelopen twee dagen?", vroeg Elijah beschaamd.
"Oh, nee hoor, daarover hoef je je geen zorgen te maken. Ik heb me best nuttig gemaakt hier.""Goh, wat goed van je", zei Elijah, terwijl er even een sparkeltje vaderlijke trots in zijn ogen glom. "Misschien schuilt er in jou ook wel een avonturier. Kom, dan gaan we nu een hapje eten samen en daarna heb ik nog een verrassing."
"Oh?", zei Ilja. "Ik ben benieuwd."