Generatie 22 - deel 3, Eindelijk groot
Het was reuze handig om voor anker te liggen pal naast een duikplek. Iedere dag daalde Daryl wel even af om vis te vangen. Een deel at hij zelf op en een deel verkocht hij. Zo kon hij aardig in zijn levensonderhoud voorzien. Zeemeerminnen zag hij niet meer.
Op een middag zwom hij toevallig langs de grot die hij tijdens zijn allereerste duik doorzocht had en hij besloot toch die geheimzinnige doorgang eens aan een nadere inspectie te onderwerpen.Het werd een bijzonder vreemde, zo niet mysterieuze ervaring. Om te beginnen bleek er zich in de nauwe gang waarin hij terechtkwam een luchtzak te bevinden, die hem in staat stelde te ademen zonder zuurstofflessen. Hij wurmde zich verder, toen hij plotseling werd gegrepen door een zuigende kracht die hem na enkele seconden - meer was het niet - de grot weer uitspoog. Althans, zo leek het.
Razendsnel stopte hij zijn mondstuk terug en zag toen dat hij heel ergens anders was aangeland. Het Rotsenrif kende hij inmiddels op zijn duimpje, dit was beslist niet het Rotsenrif. Nieuwsgierig ging hij op onderzoek uit.
Hij was zo druk bezig de bodem af te turen naar kostbare schelpdieren, dat het hem aanvankelijk totaal ontging welk drama zich achter hem afspeelde.
Magere Hein herkende hij uit duizenden, die had immers Charlie bij hen weggehaald? Alleen had hij ditmaal een drietand bij zich in plaats van een zeis. Een zeer angstig moment vreesde Daryl dat hijzelf aan de beurt was, maar toen zag hij de andere duiker, die roerloos in de zoute leegte hing. Met krachtige slagen begon hij in de richting van de ander te zwemmen, wie weet kon hij hem nog redden! Maar hij was te laat.
Het was net zo onverwacht weer voorbij als het begonnen was. Zelfs het graf dat hij toch heus even op de zeebodem had zien verschijnen, was weg. Niets getuigde van het dieptrieste voorval dat hier had plaatsgevonden. Als hij niet net toevallig op deze plek was geweest, zou hij zich nergens van bewust zijn geweest. Hij wist niet eens hoe de arme kerel heette. Was het wel een kerel? Misschien was het een vrouw. Hij zou morgen in de krant kijken of er vermissingen gemeld werden.Aldus peinzend zwom hij rond, toen zijn oog op een kist viel.
Helaas, de kist bleek onwrikbaar. Hij kreeg geen enkele beweging in de deksel.
Een uur lang zwom hij rond. De duikplek bestond eigenlijk uit een kloof, waarin zich de meest kleurrijke flora genesteld had. En hij ving aardig wat vissen, die hopelijk iets zouden opbrengen. En toen zag hij nog een kist.
Deze liet zich wel openen en herbergde, behalve een deel van een landkaart, een schat die later rond de duizend simoleons bleek op te leveren. Nu was Daryl er nog veel meer op gebrand ook de andere kist open te krijgen, maar hij kon hem helaas niet meer vinden en zijn zuurstoffles begon leeg te raken.
Gelukkig passeerde er net een watertaxi, die hem oppikte en terugbracht naar de Nooitlek. Een flinke reis, zo bleek. Aan de bestuurder van de taxi vroeg hij hoe de plek heette waar hij verzeild was geraakt."De Kluis van Davy Jones. Je bent zeker bij het Rotsenrif begonnen? Dat is een ongeplande trip die veel mensen maken."
"Er was een duiker daar beneden. Hij... is... Magere Hein kwam hem halen."
"De zee geeft en de zee neemt, iedere duiker moet zich daarvan bewust zijn. Gevaar ligt altijd en overal op de loer. Wie was het?"
Daryl haalde zijn schouders op, ten teken dat hij het niet wist. De volgende dag hoorde hij dat het om Lincoln Porter ging, een weduwnaar die hij goed gekend had en die door de eilandbewoners immer liefkozend 'de hengelaar' werd genoemd. Het geld dat hij verdiend had, gebruikte hij om iets te verhelpen dat hem vanaf het begin aan de Nooitlek gestoord had: de donkere, gesloten kamer. Hij kocht drie hoge ramen en plaatste die in de wand achter de bank. Als je op zee zat, dan moest je de zee ook zoveel mogelijk kunnen zien, vond hij. Hij was zeer tevreden met het resultaat. Hij hoopte maar dat Ishmael het ook zou weten te waarderen, de volgende keer dat hij kwam spoken. Een andere missie was Ishmaels autootje, dat Daryl een tijdje terug vrolijk rood had gespoten, aan boord te krijgen. Het was leuk om een auto te hebben, maar niet zo handig wanneer je constant rondvoer en het ding zich net ergens aan het andere eind van het eiland bevond wanneer je hem nodig had. Hij bracht dus scharnieren aan in het hekwerk rond het dak en een verborgen oprijplank, die hij kon uitschuiven wanneer nodig. Op die manier had hij het autootje altijd bij zich. En tenslotte voerde hij de oude motor van de woonboot wat op, zodat hij wat sneller ging. Dat was wel nodig met de lange afstanden die hij aflegde rondom de eilanden. De schoolbus had hij al jaren niet meer van binnen gezien. Af en toe zag hij hem langsrijden, maar het was iedereen duidelijk dat Daryl geen diploma ambieerde. Doordat hij al zo oud was, maakte niemand zich daar gelukkig verder meer druk om. Intussen bleef hij oog houden voor uitverkoopjes en hij wist ook altijd nog wat af te dingen op de prijs. Hij verdiende eigenlijk best aardig met wat hij vanuit de zee mee naar boven bracht en ook wat hij her en der op het land verzamelde. En hij leidde verder niet bepaald een duur leven natuurlijk. Hij zou volmaakt gelukkig geweest zijn, wanneer hij maar niet in dit belachelijke puberlichaam was blijven steken. Zijn liefdesleven lag al jaren op apegapen, omdat hij de meisjes die op hem vielen veel te jong en te kinderachtig vond, en de vrouwen die hem wel aanspraken hem op hun beurt geen serieuze partij vonden. Af en toe kon het hem aanvliegen, maar er was simpelweg niets aan te doen. En toen, op het moment dat hij er volstrekt niet meer op bedacht was, voltrok zich op een avond alsnog het wonder. Het begon met een overweldigende kriebel ergens diep onderin zijn borst die hem zijn gitaar deed wegleggen. Wat maar goed was, want die zou hij ongetwijfeld hebben laten vallen. Daryl was eindelijk volwassen. De volgende ochtend stond hij euforisch op. Hij ontbeet en racete toen naar het winkelcentrum om te kijken of een aanbieding die hij eerder van de week gezien had nog steeds gold. Die twee oude eenpersoonsbedden in de slaapkamer moesten zo snel mogelijk plaats maken voor iets volwasseners. Niets kon hem tegenhouden. Alles met 60% korting, ja hoor, het stond er nog! Met de bezorgkosten erbij betekende dit wel dat hij bijna blut was nu, dus meteen de volgende dag koerste hij de Nooitlek naar de Kluis van Davy Jones in de hoop dat hij die rotkist terug zou kunnen vinden en hopelijk alsnog zou weten te openen. Hij zou een koevoet meenemen naar beneden. Vanuit zijn ooghoek had hij de zeemeermin al opgemerkt, maar hij was te druk bezig de plek terug te vinden waar hij de eerste kist had zien staan om zich daardoor te laten afleiden. Kennelijk beviel dat het waterwezen allerminst, want na verloop van tijd kwam hij zelf op Daryl af zwemmen. Daarna zocht hij verder, vruchteloos helaas, tot zijn zuurstoffles leeg was. Erg irritant maar er zat niks anders op, hij moest opgeven. Voor nu. Niet lang daarna ontving hij een uitnodiging voor een feest bij River. Ongetwijfeld zouden daar een hoop bekenden zijn, het zou leuk zijn iedereen weer eens te zien. Vroeg in de middag bestelde hij een taxiboot en ging eerst bij het restaurant langs, omdat hij op hun website had gezien dat ze soms klussen hadden voor duikers. Dat bleek te kloppen, ze deden een bestelling inktvissen bij hem. Daryl beloofde snel te leveren. Zijn moeder bleek er zelfs te zijn. Verrast keek ze hem aan en omhelsde hem.
"Je bent volwassen, wat zul je blij zijn, gefeliciteerd!"
Daryl voelde zich schuldig dat hij helemaal niks van zich had laten horen maar ze leek het hem niet kwalijk te nemen. Gelukkig. Jodie bleek er uiteraard ook te zijn maar Rohn zag hij niet.
"Is het nog aan?", vroeg hij voorzichtig.
"Sterker, we zijn verloofd", antwoordde ze opgetogen. "Hij moest werken vanavond." Ze kletsten een tijdje en toen verlegde Daryl zijn aandacht naar een van de vrouwelijke gasten die zijn belangstelling had getrokken. Aanvankelijk deed hij enorm zijn best om indruk te maken, gewend als hij de laatste jaren was geweest een blauwtje te lopen. Die dagen bleken echter definitief achter hem te liggen. Binnen de kortste keren voerde ze het gesprek met slaapkamerogen en Daryl had er geen enkele moeite mee die blikken te beantwoorden. De inktvissen had hij inderdaad binnen de kortste keren geregeld en dat bracht zoveel geld op, dat hij meteen een volgende bestelling aannam. Hij had lol in het duiken, hoe cool was het dat hij daar op deze manier een slaatje uit kon slaan. En toen hij ook de kist nog terugvond en die ditmaal zonder enige weerstand open bleek te gaan, kon zijn dag helemaal niet meer stuk. Andermaal zat hij vol kostbaarheden die hij voor een leuk bedrag verkocht later. "Goedenavond Ishmael." Tijdens een van zijn duiksessies zwom hij toevallig langs de grot waardoorheen hij in de Kluis van Davy Jones was terechtgekomen. Die had hij eigenlijk verder nooit onderzocht, dus wurmde hij zich naar binnen en keek rond. Vreemd genoeg zag hij nergens de tunnel die hem hierheen gevoerd moest hebben en voor de rest was er ook weinig interessants te ontdekken. Hij wilde dus weer naar buiten zwemmen, toen hij ineens bij zijn enkels werd gegrepen en terug naar binnen getrokken. Uit alle macht begon hij te worstelen en met zijn duikmes in te hakken op de taaie tentakels die hem stevig bij de kladden hadden. Gelukkig wist hij zich op die manier te bevrijden, maar het drukte hem andermaal met zijn neus op het feit dat diepzeeduiken bepaald niet ongevaarlijk was. Het was ook niet voor niets dat duikers eigenlijk niet alleen naar beneden mochten, ook al lapte hij die regel altijd aan zijn laars. Geregeld kreeg hij uitnodigingen voor feestjes en omdat hij een vrij eenzaam bestaan leidde op zee, ging hij - als het even lukte - op allemaal in. Op die manier ontdekte hij op een middag dat zijn zusje in blijde verwachting was van haar alien-verloofde.
"Stiekem getrouwd zonder je broer uit te nodigen?", vroeg hij, terwijl hij liefkozend een hand op haar beginnende buikje legde.
"Natuurlijk niet", lachte ze. "We willen je graag als getuige vragen dus je zult er echt bij moeten zijn. Dit was niet helemaal gepland, maar we zijn er heel blij mee." Isabella was ook uitgenodigd en Daryl vond haar nog steeds hot. "Ik herkende je bijna niet", lachte ze. "Herinner je je mij nog?"
En of hij zich haar herinnerde. En evenals op het feest bij River thuis merkte hij dat zijn marktpositie duidelijk veranderd was. Het werd een heel gezellige middag. Er werd gezwommen, hij ontmoette een opmerkelijk wezen dat zijn tante Bryony bleek te zijn die over was uit Ierland en kletste bij met mensen die hij in tijden niet gesproken had. En 's avonds, rozig inmiddels van de zon en de cocktails, liep hij beneden in Jodie's en Rohns appartement Isabella andermaal tegen het lijf en deed haar een nogal gedurfd voorstel, erop gokkend dat Rivers oude slaapkamer geen nieuwe bestemming had gekregen. Zonder aarzelen ging ze erop in. De volgende ochtend werden ze in elkaars armen wakker. Verlegen lachend maakten ze zich los en lagen wat te kletsen voordat ze zouden opstaan, toen Daryls telefoon ging. Het gemeentehuis, waar de schelpen bleven die ze ter decoratie besteld hadden bij hem. Dat was waar ook! Hij verontschuldigde zich, greep een appel van de schaal en haastte zich naar huis. Nadat hij een aantal schelpen van de zeebodem had opgeraapt, besloot hij ook nog wat stranden af te zoeken en een paar uur later kon hij de bestelling afleveren. Op een prikbord in de hal van het gemeentehuis zag hij een flyer hangen van een resort in de buurt, waarin geadverteerd werd met een avontuur."Op te vragen bij de incheckbalie".Het deed hem denken aan de verhalen die zijn moeder vroeger vertelde over haar avonturen in Egypte en China. Hij had toch niks beters te doen, hij zou er eens langs rijden en vragen wat het avontuur inhield. "U hebt belangstelling voor ons avontuur? Dan zult u wel moeten inchecken."
"Wat kost dat?"
De man liet zijn ogen kort langs Daryls kleren gaan. "De goedkoopste kamer is 162 simoleons per nacht', antwoordde hij toen.Daryl ging akkoord en vertrok even later met de eerste opdracht op zak.
"Er was een duiker daar beneden. Hij... is... Magere Hein kwam hem halen."
"De zee geeft en de zee neemt, iedere duiker moet zich daarvan bewust zijn. Gevaar ligt altijd en overal op de loer. Wie was het?"
Daryl haalde zijn schouders op, ten teken dat hij het niet wist. De volgende dag hoorde hij dat het om Lincoln Porter ging, een weduwnaar die hij goed gekend had en die door de eilandbewoners immer liefkozend 'de hengelaar' werd genoemd. Het geld dat hij verdiend had, gebruikte hij om iets te verhelpen dat hem vanaf het begin aan de Nooitlek gestoord had: de donkere, gesloten kamer. Hij kocht drie hoge ramen en plaatste die in de wand achter de bank. Als je op zee zat, dan moest je de zee ook zoveel mogelijk kunnen zien, vond hij. Hij was zeer tevreden met het resultaat. Hij hoopte maar dat Ishmael het ook zou weten te waarderen, de volgende keer dat hij kwam spoken. Een andere missie was Ishmaels autootje, dat Daryl een tijdje terug vrolijk rood had gespoten, aan boord te krijgen. Het was leuk om een auto te hebben, maar niet zo handig wanneer je constant rondvoer en het ding zich net ergens aan het andere eind van het eiland bevond wanneer je hem nodig had. Hij bracht dus scharnieren aan in het hekwerk rond het dak en een verborgen oprijplank, die hij kon uitschuiven wanneer nodig. Op die manier had hij het autootje altijd bij zich. En tenslotte voerde hij de oude motor van de woonboot wat op, zodat hij wat sneller ging. Dat was wel nodig met de lange afstanden die hij aflegde rondom de eilanden. De schoolbus had hij al jaren niet meer van binnen gezien. Af en toe zag hij hem langsrijden, maar het was iedereen duidelijk dat Daryl geen diploma ambieerde. Doordat hij al zo oud was, maakte niemand zich daar gelukkig verder meer druk om. Intussen bleef hij oog houden voor uitverkoopjes en hij wist ook altijd nog wat af te dingen op de prijs. Hij verdiende eigenlijk best aardig met wat hij vanuit de zee mee naar boven bracht en ook wat hij her en der op het land verzamelde. En hij leidde verder niet bepaald een duur leven natuurlijk. Hij zou volmaakt gelukkig geweest zijn, wanneer hij maar niet in dit belachelijke puberlichaam was blijven steken. Zijn liefdesleven lag al jaren op apegapen, omdat hij de meisjes die op hem vielen veel te jong en te kinderachtig vond, en de vrouwen die hem wel aanspraken hem op hun beurt geen serieuze partij vonden. Af en toe kon het hem aanvliegen, maar er was simpelweg niets aan te doen. En toen, op het moment dat hij er volstrekt niet meer op bedacht was, voltrok zich op een avond alsnog het wonder. Het begon met een overweldigende kriebel ergens diep onderin zijn borst die hem zijn gitaar deed wegleggen. Wat maar goed was, want die zou hij ongetwijfeld hebben laten vallen. Daryl was eindelijk volwassen. De volgende ochtend stond hij euforisch op. Hij ontbeet en racete toen naar het winkelcentrum om te kijken of een aanbieding die hij eerder van de week gezien had nog steeds gold. Die twee oude eenpersoonsbedden in de slaapkamer moesten zo snel mogelijk plaats maken voor iets volwasseners. Niets kon hem tegenhouden. Alles met 60% korting, ja hoor, het stond er nog! Met de bezorgkosten erbij betekende dit wel dat hij bijna blut was nu, dus meteen de volgende dag koerste hij de Nooitlek naar de Kluis van Davy Jones in de hoop dat hij die rotkist terug zou kunnen vinden en hopelijk alsnog zou weten te openen. Hij zou een koevoet meenemen naar beneden. Vanuit zijn ooghoek had hij de zeemeermin al opgemerkt, maar hij was te druk bezig de plek terug te vinden waar hij de eerste kist had zien staan om zich daardoor te laten afleiden. Kennelijk beviel dat het waterwezen allerminst, want na verloop van tijd kwam hij zelf op Daryl af zwemmen. Daarna zocht hij verder, vruchteloos helaas, tot zijn zuurstoffles leeg was. Erg irritant maar er zat niks anders op, hij moest opgeven. Voor nu. Niet lang daarna ontving hij een uitnodiging voor een feest bij River. Ongetwijfeld zouden daar een hoop bekenden zijn, het zou leuk zijn iedereen weer eens te zien. Vroeg in de middag bestelde hij een taxiboot en ging eerst bij het restaurant langs, omdat hij op hun website had gezien dat ze soms klussen hadden voor duikers. Dat bleek te kloppen, ze deden een bestelling inktvissen bij hem. Daryl beloofde snel te leveren. Zijn moeder bleek er zelfs te zijn. Verrast keek ze hem aan en omhelsde hem.
"Je bent volwassen, wat zul je blij zijn, gefeliciteerd!"
Daryl voelde zich schuldig dat hij helemaal niks van zich had laten horen maar ze leek het hem niet kwalijk te nemen. Gelukkig. Jodie bleek er uiteraard ook te zijn maar Rohn zag hij niet.
"Is het nog aan?", vroeg hij voorzichtig.
"Sterker, we zijn verloofd", antwoordde ze opgetogen. "Hij moest werken vanavond." Ze kletsten een tijdje en toen verlegde Daryl zijn aandacht naar een van de vrouwelijke gasten die zijn belangstelling had getrokken. Aanvankelijk deed hij enorm zijn best om indruk te maken, gewend als hij de laatste jaren was geweest een blauwtje te lopen. Die dagen bleken echter definitief achter hem te liggen. Binnen de kortste keren voerde ze het gesprek met slaapkamerogen en Daryl had er geen enkele moeite mee die blikken te beantwoorden. De inktvissen had hij inderdaad binnen de kortste keren geregeld en dat bracht zoveel geld op, dat hij meteen een volgende bestelling aannam. Hij had lol in het duiken, hoe cool was het dat hij daar op deze manier een slaatje uit kon slaan. En toen hij ook de kist nog terugvond en die ditmaal zonder enige weerstand open bleek te gaan, kon zijn dag helemaal niet meer stuk. Andermaal zat hij vol kostbaarheden die hij voor een leuk bedrag verkocht later. "Goedenavond Ishmael." Tijdens een van zijn duiksessies zwom hij toevallig langs de grot waardoorheen hij in de Kluis van Davy Jones was terechtgekomen. Die had hij eigenlijk verder nooit onderzocht, dus wurmde hij zich naar binnen en keek rond. Vreemd genoeg zag hij nergens de tunnel die hem hierheen gevoerd moest hebben en voor de rest was er ook weinig interessants te ontdekken. Hij wilde dus weer naar buiten zwemmen, toen hij ineens bij zijn enkels werd gegrepen en terug naar binnen getrokken. Uit alle macht begon hij te worstelen en met zijn duikmes in te hakken op de taaie tentakels die hem stevig bij de kladden hadden. Gelukkig wist hij zich op die manier te bevrijden, maar het drukte hem andermaal met zijn neus op het feit dat diepzeeduiken bepaald niet ongevaarlijk was. Het was ook niet voor niets dat duikers eigenlijk niet alleen naar beneden mochten, ook al lapte hij die regel altijd aan zijn laars. Geregeld kreeg hij uitnodigingen voor feestjes en omdat hij een vrij eenzaam bestaan leidde op zee, ging hij - als het even lukte - op allemaal in. Op die manier ontdekte hij op een middag dat zijn zusje in blijde verwachting was van haar alien-verloofde.
"Stiekem getrouwd zonder je broer uit te nodigen?", vroeg hij, terwijl hij liefkozend een hand op haar beginnende buikje legde.
"Natuurlijk niet", lachte ze. "We willen je graag als getuige vragen dus je zult er echt bij moeten zijn. Dit was niet helemaal gepland, maar we zijn er heel blij mee." Isabella was ook uitgenodigd en Daryl vond haar nog steeds hot. "Ik herkende je bijna niet", lachte ze. "Herinner je je mij nog?"
En of hij zich haar herinnerde. En evenals op het feest bij River thuis merkte hij dat zijn marktpositie duidelijk veranderd was. Het werd een heel gezellige middag. Er werd gezwommen, hij ontmoette een opmerkelijk wezen dat zijn tante Bryony bleek te zijn die over was uit Ierland en kletste bij met mensen die hij in tijden niet gesproken had. En 's avonds, rozig inmiddels van de zon en de cocktails, liep hij beneden in Jodie's en Rohns appartement Isabella andermaal tegen het lijf en deed haar een nogal gedurfd voorstel, erop gokkend dat Rivers oude slaapkamer geen nieuwe bestemming had gekregen. Zonder aarzelen ging ze erop in. De volgende ochtend werden ze in elkaars armen wakker. Verlegen lachend maakten ze zich los en lagen wat te kletsen voordat ze zouden opstaan, toen Daryls telefoon ging. Het gemeentehuis, waar de schelpen bleven die ze ter decoratie besteld hadden bij hem. Dat was waar ook! Hij verontschuldigde zich, greep een appel van de schaal en haastte zich naar huis. Nadat hij een aantal schelpen van de zeebodem had opgeraapt, besloot hij ook nog wat stranden af te zoeken en een paar uur later kon hij de bestelling afleveren. Op een prikbord in de hal van het gemeentehuis zag hij een flyer hangen van een resort in de buurt, waarin geadverteerd werd met een avontuur."Op te vragen bij de incheckbalie".Het deed hem denken aan de verhalen die zijn moeder vroeger vertelde over haar avonturen in Egypte en China. Hij had toch niks beters te doen, hij zou er eens langs rijden en vragen wat het avontuur inhield. "U hebt belangstelling voor ons avontuur? Dan zult u wel moeten inchecken."
"Wat kost dat?"
De man liet zijn ogen kort langs Daryls kleren gaan. "De goedkoopste kamer is 162 simoleons per nacht', antwoordde hij toen.Daryl ging akkoord en vertrok even later met de eerste opdracht op zak.