Generatie 12 - deel 3, Julia
Krap een half uurtje later ging de bel.Evelyn liet Roisin binnen, die een beetje zenuwachtig om zich heen keek, zuchtte en daarna haar blik op hem liet rusten. "Zullen we boven gaan zitten?", stelde ze voor. Op een vreemde manier klonk het alsof zij hier woonde en niet hij en een beetje verbaasd liep hij achter haar aan de trap op.Toen ze zaten sloeg Roisin eerst haar handen voor haar ogen, bekende dat ze niet zo goed wist hoe ze moest beginnen, zuchtte nog eens diep en zei toen plompverloren: "Ik wil vragen of je voor mijn zusje wilt zorgen." Compleet van zijn stuk gebracht keek Evelyn haar aan. "Voor je zusje zorgen?", vroeg hij niet begrijpend. "Wie is je zusje en waarom moet ik voor haar zorgen?"Gejaagd ratelde ze verder: "Vroeger woonden we hier, weet je? In dit huis. En in de krant las ik dat jij je met geesten bezighoudt, contact met ze legt en vrienden met ze wordt..." En toen, na een kleine adempauze: "Mijn zusje is dood."Ineens viel het kwartje. "Julia", zei Evelyn.
"Heb je haar gezien!?", riep Roisin uit. "Hoe maakt ze het? Is ze erg eenzaam...? En ongelukkig...? Het is zo kil en donker op de begraafplaats..." Ze rilde."Ik heb haar nooit gezien", gaf Evelyn toe. "Maar ik heb haar graf gezien. Het graf met de bloemen."
"Ja, die heb ik geplant", zei Roisin zachtjes. "Elke dag ga ik er even heen om ze water te geven."
"Hoe is ze gestorven?", vroeg Evelyn.
Roisin had nu duidelijk moeite met praten. "Ze is verdronken, maar niemand weet hoe. Op een dag verdween ze en een week later werd ze gevonden."Er viel een lange stilte. Na een poosje had Roisin haar stem weer onder controle en vervolgde: "Ze hield zo van dit huis en van het uitzicht. Het zou zo'n verschil maken als haar steen hier mocht staan. Ik zou dat niemand durven vragen, maar voor jou moet dat anders zijn.""Bedoel je dat je wilt dat ik haar steen hier neerzet, in de tuin?" Evelyn keek haar even bedenkelijk aan. "Sorry, maar dat gaat me toch echt te ver, hoor. Ik vind het gezellig om de geesten te bezoeken en ik hou van mijn werk, maar voor een spook in huis voel ik niets." Roisin kromp even ineen bij het woord 'spook'. "Ach, ik snap je wel, ik neem het je niet kwalijk", zei ze verdrietig. "Maar ik dacht, nou ja, ik probeer het gewoon."
En toen, bijna tegen beter weten in: "Denk er anders nog even over na."Evelyn beloofde dat hij dat zou doen, maar dat was meer uit beleefdheid. Hoezeer hij ook te doen had met Roisin, de gedachte dat er 's nachts ieder moment een geest in zijn slaapkamer zou kunnen opdoemen, trok hem niet bepaald aan. En al helemaal niet de geest van een kind, want hoe afgrijselijk was dat!?
Daar kwam bij dat hij vermoedde dat Roisin ongelijk had. Aan de Kobaynes merkte hij dat het hen geen klap uitmaakte waar ze lagen. Riverview, Emblesight, ze verbleven in een andere dimensie, ook al konden ze dan af en toe contact maken.Op werkgebied liep alles voor de wind. Hij had weer promotie gemaakt en er een apparaat bij gekregen: een soort scanner om geesten op te sporen. Op een rustige avond probeerde hij het ding voor het eerst eens uit, maar Lars' Disco-Tech bleek vrij van onstoffelijke wezens.Door zijn beroep kwam hij overal over de vloer en vaak had hij, door de vreemde atmosfeer die de spoken veroorzaakten, helemaal niet in de gaten in wiens huis hij nu weer vertoefde. Als de laatste geest dan verbannen was en de lichten weer aan gingen besefte hij pas waar hij was. En zo bleek op een nacht dat hij in het huis van Cassidy stond, hetgeen hij pas in de gaten had toen hij haar klappertandend in een hoekje zag staan.Overmand door medelijden troostte hij haar en van het een kwam het ander. Hoewel ze nu al anderhalf jaar verkering hadden, waren ze nog nooit verder gekomen dan wat onschuldig vrijen. Cassidy was nu eenmaal een preuts wezentje, maar de doodsangst had kennelijk haar natuurlijke gêne tijdelijk uitgeschakeld."Je ruikt naar de bossen. En naar jasmijn. En naar kruidnageltjes", zei Evelyn verliefd. "En jij naar zweet", lachte Cassidy.Evelyn woonde nu goed twee jaar in Emblesight en hoewel hij voortdurend contact had met zijn familie en vrienden in Riverview, miste hij ze natuurlijk wel. Af en toe kwam er, behalve het virtuele contact, een vrolijke postkaart uit een ver oord, maar niemand was nog ooit naar Emblesight gekomen.Op een dag echter kreeg hij een telefoontje van zijn vader. Sacha was sinds kort met pensioen en wilde dat vieren door zijn zoon te bezoeken. "Je moeder baalt, want die zou ook graag meekomen. Maar ja, je weet hoe dat gaat in de horeca, hè? Het zijn momenteel drukke tijden en ze kunnen haar niet missen nu in de keuken."Het werden een paar gezellige dagen. Evelyn liet zijn vader de streek zien, ze gingen samen uit eten en natuurlijk had Sacha ook veel belangstelling voor het vreemde beroep van zijn zoon. "Ga anders een nachtje met me mee, dan kun je zien wat het inhoudt", bood Evelyn aan. Dat liet Sacha zich geen twee keer zeggen.Overigens hadden ze in Riverview natuurlijk wel degelijk gemerkt dat alle Kobaynegraven weg waren en er werd een hartig woordje over gesproken met Dylan. Maar uiteindelijk werd besloten dat de situatie nu maar moest blijven zoals hij was. Niemand had zin om al die graven weer mee terug te sjouwen en aangezien de geesten zelf geen problemen hadden met de verhuizing leek dat de beste oplossing.Een paar weken nadat zijn vader op bezoek was geweest kreeg Evelyn een schok te verwerken. Hij had afgesproken om met Cassidy naar de film te gaan en toen hij bij de bioscoop arriveerde sloeg de schrik hem om het hart. Ze bleek veranderd in een vampier. Ze was heftig ontdaan over het feit dat hij daar een probleem van maakte en verzekerde hem dat het uit vrije wil was gebeurd."Door wie!?", snauwde Evelyn.
"Dat gaat je niks aan!" riep ze boos terug.
Het eind van het liedje was, dat Evelyn in een opwelling de relatie verbrak en niet bepaald zachtzinnig.De volgende ochtend had hij daar spijt van.
Niet zozeer van het beëindigen van de relatie, want vampiers trokken hem volstrekt niet aan en bovendien was hij oprecht boos dat ze dit achter zijn rug om gedaan had. Maar de manier waarop ging tegen zijn zachtmoedige aard in. "Begin ik op mijn broer te lijken?", dacht hij grimmig.Zijn oog viel op het torentje geesten dat hij voor zichzelf had gehouden. En ineens realiseerde hij zich hoe gevoelloos hij eigenlijk ook tegen Roisin geweest was. Ze had gelijk, geesten waren voor hem heel anders dan voor andere Sims. Waarom niet een vrije geest toegevoegd aan zijn verzameling? Was het dan misschien niet voor het kind zelf, dan zou het in ieder geval een grote geruststelling voor haar zus zijn.Na het ontbijt reed hij meteen naar de begraafplaats, liep naar het graf, keek om zich heen en pakte de steen. Hij had hem nog maar net weggestopt of hij zag Dylan aan komen rijden."Het is hier al lekker opgeknapt", zei hij spottend tegen zijn neef.
"Rustig aan, rustig aan", antwoordde die. "Ik mocht daar zomaar niet mee beginnen, maar ik heb nu eindelijk toestemming en binnenkort gaat de bezem er hier doorheen.""Ik ben benieuwd", knipoogde Evelyn en maakte zich uit de voeten met de steen van Julia Harrison.Roisin kwam onmiddellijk kijken toen hij haar belde om te vertellen wat hij gedaan had. Ze had Rex op haar arm en toen hij haar stralende gezicht zag, had hij nog veel meer spijt dat hij het niet meteen gedaan had."Ben je niet bang dat ze gaat spoken?", vroeg ze met een lichte huivering.
"Och", zei Evelyn, "de meeste nachten ben ik toch weg. En wat de weekenden betreft, ik slaap uitstekend, ze zal me echt niet tot last zijn, hoor."Eerlijk gezegd vermoedde hij dat hij haar weinig zou zien, omdat ze in de tijd dat hij de begraafplaats zo intensief had bezocht 's nachts, nimmer was verschenen. Hierin vergiste hij zich.Meteen de allereerste nacht zweefde er een geest van een jonge vrouw over het gazon. Ze leek wat verdwaasd en keek om zich heen, alsof ze niet kon geloven waar ze was.Na een paar keer rond het huis te hebben gedoold, steeg ze langs het pad omhoog naar het huis op de heuvel, rammelde wat aan een tafeltje dat op de veranda stond en gleed toen door de buitenmuur naar binnen.Even nam ze plaats achter het schaakbord en daarna steeg ze door het trappengat omhoog de woonkamer in. Ze bleef een hele tijd op het balkon staan, terwijl ze uitkeek over het meer. Daarna ging ze binnen in een stoel zitten en keek televisie.Tenslotte, tegen een uur of vier, daalde ze de berg weer af, stond bij haar graf een poosje hartverscheurend te huilen en tenslotte verdween ze met een bloedstollende schreeuw weer onder de grond.Evelyn had niets gemerkt, Evelyn sliep.
"Heb je haar gezien!?", riep Roisin uit. "Hoe maakt ze het? Is ze erg eenzaam...? En ongelukkig...? Het is zo kil en donker op de begraafplaats..." Ze rilde."Ik heb haar nooit gezien", gaf Evelyn toe. "Maar ik heb haar graf gezien. Het graf met de bloemen."
"Ja, die heb ik geplant", zei Roisin zachtjes. "Elke dag ga ik er even heen om ze water te geven."
"Hoe is ze gestorven?", vroeg Evelyn.
Roisin had nu duidelijk moeite met praten. "Ze is verdronken, maar niemand weet hoe. Op een dag verdween ze en een week later werd ze gevonden."Er viel een lange stilte. Na een poosje had Roisin haar stem weer onder controle en vervolgde: "Ze hield zo van dit huis en van het uitzicht. Het zou zo'n verschil maken als haar steen hier mocht staan. Ik zou dat niemand durven vragen, maar voor jou moet dat anders zijn.""Bedoel je dat je wilt dat ik haar steen hier neerzet, in de tuin?" Evelyn keek haar even bedenkelijk aan. "Sorry, maar dat gaat me toch echt te ver, hoor. Ik vind het gezellig om de geesten te bezoeken en ik hou van mijn werk, maar voor een spook in huis voel ik niets." Roisin kromp even ineen bij het woord 'spook'. "Ach, ik snap je wel, ik neem het je niet kwalijk", zei ze verdrietig. "Maar ik dacht, nou ja, ik probeer het gewoon."
En toen, bijna tegen beter weten in: "Denk er anders nog even over na."Evelyn beloofde dat hij dat zou doen, maar dat was meer uit beleefdheid. Hoezeer hij ook te doen had met Roisin, de gedachte dat er 's nachts ieder moment een geest in zijn slaapkamer zou kunnen opdoemen, trok hem niet bepaald aan. En al helemaal niet de geest van een kind, want hoe afgrijselijk was dat!?
Daar kwam bij dat hij vermoedde dat Roisin ongelijk had. Aan de Kobaynes merkte hij dat het hen geen klap uitmaakte waar ze lagen. Riverview, Emblesight, ze verbleven in een andere dimensie, ook al konden ze dan af en toe contact maken.Op werkgebied liep alles voor de wind. Hij had weer promotie gemaakt en er een apparaat bij gekregen: een soort scanner om geesten op te sporen. Op een rustige avond probeerde hij het ding voor het eerst eens uit, maar Lars' Disco-Tech bleek vrij van onstoffelijke wezens.Door zijn beroep kwam hij overal over de vloer en vaak had hij, door de vreemde atmosfeer die de spoken veroorzaakten, helemaal niet in de gaten in wiens huis hij nu weer vertoefde. Als de laatste geest dan verbannen was en de lichten weer aan gingen besefte hij pas waar hij was. En zo bleek op een nacht dat hij in het huis van Cassidy stond, hetgeen hij pas in de gaten had toen hij haar klappertandend in een hoekje zag staan.Overmand door medelijden troostte hij haar en van het een kwam het ander. Hoewel ze nu al anderhalf jaar verkering hadden, waren ze nog nooit verder gekomen dan wat onschuldig vrijen. Cassidy was nu eenmaal een preuts wezentje, maar de doodsangst had kennelijk haar natuurlijke gêne tijdelijk uitgeschakeld."Je ruikt naar de bossen. En naar jasmijn. En naar kruidnageltjes", zei Evelyn verliefd. "En jij naar zweet", lachte Cassidy.Evelyn woonde nu goed twee jaar in Emblesight en hoewel hij voortdurend contact had met zijn familie en vrienden in Riverview, miste hij ze natuurlijk wel. Af en toe kwam er, behalve het virtuele contact, een vrolijke postkaart uit een ver oord, maar niemand was nog ooit naar Emblesight gekomen.Op een dag echter kreeg hij een telefoontje van zijn vader. Sacha was sinds kort met pensioen en wilde dat vieren door zijn zoon te bezoeken. "Je moeder baalt, want die zou ook graag meekomen. Maar ja, je weet hoe dat gaat in de horeca, hè? Het zijn momenteel drukke tijden en ze kunnen haar niet missen nu in de keuken."Het werden een paar gezellige dagen. Evelyn liet zijn vader de streek zien, ze gingen samen uit eten en natuurlijk had Sacha ook veel belangstelling voor het vreemde beroep van zijn zoon. "Ga anders een nachtje met me mee, dan kun je zien wat het inhoudt", bood Evelyn aan. Dat liet Sacha zich geen twee keer zeggen.Overigens hadden ze in Riverview natuurlijk wel degelijk gemerkt dat alle Kobaynegraven weg waren en er werd een hartig woordje over gesproken met Dylan. Maar uiteindelijk werd besloten dat de situatie nu maar moest blijven zoals hij was. Niemand had zin om al die graven weer mee terug te sjouwen en aangezien de geesten zelf geen problemen hadden met de verhuizing leek dat de beste oplossing.Een paar weken nadat zijn vader op bezoek was geweest kreeg Evelyn een schok te verwerken. Hij had afgesproken om met Cassidy naar de film te gaan en toen hij bij de bioscoop arriveerde sloeg de schrik hem om het hart. Ze bleek veranderd in een vampier. Ze was heftig ontdaan over het feit dat hij daar een probleem van maakte en verzekerde hem dat het uit vrije wil was gebeurd."Door wie!?", snauwde Evelyn.
"Dat gaat je niks aan!" riep ze boos terug.
Het eind van het liedje was, dat Evelyn in een opwelling de relatie verbrak en niet bepaald zachtzinnig.De volgende ochtend had hij daar spijt van.
Niet zozeer van het beëindigen van de relatie, want vampiers trokken hem volstrekt niet aan en bovendien was hij oprecht boos dat ze dit achter zijn rug om gedaan had. Maar de manier waarop ging tegen zijn zachtmoedige aard in. "Begin ik op mijn broer te lijken?", dacht hij grimmig.Zijn oog viel op het torentje geesten dat hij voor zichzelf had gehouden. En ineens realiseerde hij zich hoe gevoelloos hij eigenlijk ook tegen Roisin geweest was. Ze had gelijk, geesten waren voor hem heel anders dan voor andere Sims. Waarom niet een vrije geest toegevoegd aan zijn verzameling? Was het dan misschien niet voor het kind zelf, dan zou het in ieder geval een grote geruststelling voor haar zus zijn.Na het ontbijt reed hij meteen naar de begraafplaats, liep naar het graf, keek om zich heen en pakte de steen. Hij had hem nog maar net weggestopt of hij zag Dylan aan komen rijden."Het is hier al lekker opgeknapt", zei hij spottend tegen zijn neef.
"Rustig aan, rustig aan", antwoordde die. "Ik mocht daar zomaar niet mee beginnen, maar ik heb nu eindelijk toestemming en binnenkort gaat de bezem er hier doorheen.""Ik ben benieuwd", knipoogde Evelyn en maakte zich uit de voeten met de steen van Julia Harrison.Roisin kwam onmiddellijk kijken toen hij haar belde om te vertellen wat hij gedaan had. Ze had Rex op haar arm en toen hij haar stralende gezicht zag, had hij nog veel meer spijt dat hij het niet meteen gedaan had."Ben je niet bang dat ze gaat spoken?", vroeg ze met een lichte huivering.
"Och", zei Evelyn, "de meeste nachten ben ik toch weg. En wat de weekenden betreft, ik slaap uitstekend, ze zal me echt niet tot last zijn, hoor."Eerlijk gezegd vermoedde hij dat hij haar weinig zou zien, omdat ze in de tijd dat hij de begraafplaats zo intensief had bezocht 's nachts, nimmer was verschenen. Hierin vergiste hij zich.Meteen de allereerste nacht zweefde er een geest van een jonge vrouw over het gazon. Ze leek wat verdwaasd en keek om zich heen, alsof ze niet kon geloven waar ze was.Na een paar keer rond het huis te hebben gedoold, steeg ze langs het pad omhoog naar het huis op de heuvel, rammelde wat aan een tafeltje dat op de veranda stond en gleed toen door de buitenmuur naar binnen.Even nam ze plaats achter het schaakbord en daarna steeg ze door het trappengat omhoog de woonkamer in. Ze bleef een hele tijd op het balkon staan, terwijl ze uitkeek over het meer. Daarna ging ze binnen in een stoel zitten en keek televisie.Tenslotte, tegen een uur of vier, daalde ze de berg weer af, stond bij haar graf een poosje hartverscheurend te huilen en tenslotte verdween ze met een bloedstollende schreeuw weer onder de grond.Evelyn had niets gemerkt, Evelyn sliep.