Generatie 12 - deel 9, De mist trekt op
Enige tijd later kwam er droevig nieuws uit Riverview: Evelyns vader Sacha was na een kort ziekbed overleden. Natuurlijk had Evelyn het er moeilijk mee dat hij niet bij zijn vader had kunnen zijn toen die zijn laatste adem uitblies. Hij was dus blij verrast toen zijn moeder niet lang daarna op de stoep stond."Ik kom mijn oude dag hier bij jullie doorbrengen", zei ze verdrietig. "Dan kan ik tenminste nog wat van mijn kleinkinderen genieten." Helaas bleek het huis waar ze introk te spoken, maar daar maakte haar zoon natuurlijk snel korte metten mee.Rosalyn werd een tiener en ook de kleine Sander en Frances groeiden snel op. "Ik ben nu echt uit de kleuters", zuchtte Julia.
"Eh..., als je nog een kleintje wilt...", zei Evelyn liefjes.
"Nee nee", lachte ze, "het is goed zo."Kort na Frances was ook Lindsey jarig en het hele gezin ging natuurlijk op verjaarsvisite. Dylan en Caitlin waren inmiddels verhuisd. Met pijn in zijn hart had Dylan zijn hutje aan het meer vaarwel moeten zeggen, maar uiteindelijk had hij moeten erkennen dat het gewoon écht te klein was voor een gezinnetje.En hun nieuwe huisje lag prachtig in de bossen en niet ver van de begraafplaats, dus lang erover treuren deed hij niet.De eerste dag dat ze naar school moest had Frances slechte zin. "Ik wil buiten spelen", mopperde ze.
"Je moet niet zo zeuren, verwend kind", mompelde Rosalyn binnensmonds. Evelyn en Julia maakten zich nog steeds zorgen over haar.Op school ging het best aardig, maar Rosalyn was nauwelijks thuis. Waarschijnlijk zwierf ze ergens rond en maakte dan blijkbaar wel haar huiswerk, maar daardoor had ze weinig contact met haar ouders en haar broer en zus. Het leek of ze hen ontweek en 's avonds aan tafel hadden ze het er steeds vaker over samen. Maar een oplossing wisten ze niet."Gaat u anders maar vast", zei Rosalyn kribbig tegen de buschauffeur, toen Frances wel erg lang op zich liet wachten.
"Niet doen, hoor", schrok Sander, "het is haar eerste schooldag, ze moet er nog aan wennen alles snel te doen!"
"En jullie moeten ook zo'n eind lopen, al die trappen af. Maak je maar geen zorgen hoor vent, ik wacht op je zusje."Gelukkig kwam Frances al snel buiten adem aanhollen. "Dank u voor het wachten", bloosde ze.Omdat Frances en Lindsey bij elkaar in de klas zaten en hun ouders bevriend waren, groeide er al snel een hechte vriendschapsband tussen beide kinderen. Waar Frances ging, ging Lindsey en waar Lindsey in zeven sloten tegelijk liep, daar bevond Frances zich niet ver uit de buurt.Geregeld logeerde het jongetje in Villa Kakelbont, wat eerlijk gezegd ook kwam omdat Dylan en Caitlin weliswaar liefhebbende ouders waren, maar ook wel een beetje onverantwoordelijk. Van regelmaat hadden ze nooit gehouden en het lukte hen moeilijk die levensstijl op te geven nu ze samen een kind hadden.Ze waren zelden thuis als hij uit school kwam, dus meestal maakte Lindsey zijn huiswerk bij Frances, of hij vroeg haar met hem mee te komen. Omdat ze altijd braaf hun taken afmaakten voordat ze gingen spelen, vonden Julia en Evelyn dat goed.En toen brak er een noodlottige dag aan. Camille was net even op bezoek en gezellig in gesprek met haar schoondochter, toen Magere Hein vond dat haar uurtje geslagen had.Vooral Rosalyn was ontroostbaar. Ze herinnerde zich het gesprek dat ze met haar oma had gehad op de bruiloft van haar ouders en de wens die de oudere vrouw toen had uitgesproken. Het was niet gelukt. Al die jaren hadden ze niemand gevonden die aan een doodsvis en levensvruchten kon komen en Camille had dus geen ambrosia kunnen maken voor haar kleindochter.Verdrietig moest Julia toezien hoe haar geestenkind in stilte leed en al haar gevoelens opkropte. Elke poging tot toenadering kapte ze af en langzamerhand begon Julia te snappen waarom het meisje zo onaardig deed tegen haar broer en zus en zich afzonderde. Ze was jaloers. Terugdenkend moest ze erkennen dat Rosalyn altijd een opgeruimd en vrolijk meisje was geweest, tot Sander en Frances waren geboren. Alsof ze door hen dagelijks geconfronteerd werd met haar onstoffelijkheid en de diepe eenzaamheid, die Julia zich nog maar al te goed kon herinneren.In diezelfde tijd rondde Julia haar allereerste boek af, dat de titel 'Mijn zwarte verleden' droeg. Hierin beschreef ze haar gruwelijke en onwaarschijnlijke geschiedenis en de last van haar geheugenverlies, die dagelijks op haar schouders rustte.Haar boek eindigde met de woorden:"Nu ik richting de veertig begin te lopen, een lieve man heb en drie kinderen van wie ik zielsveel hou, zal ik moeten gaan accepteren dat ik nooit zal weten wat er met me gebeurd is. Ik vergeef degene die mij van het leven beroofd heeft en ben dankbaar voor de tweede kans die ik heb gekregen. Het is tijd om het verleden te laten rusten en me te gaan richten op mijn toekomst."Het boek werd een bestseller, die tot ver in het buitenland verkocht werd.Toen Rosalyn haar moeders boek gelezen had, leek er iets in haar te veranderen. Alsof ze ineens besefte dat Julia hetzelfde had doorgemaakt als zij. Hoewel ze van plan was geweest om thuis te blijven, besloot ze op het laatste moment toch naar het schoolbal te gaan. En al met al had ze nog een heel gezellige avond ook.Er werden weer twee verjaardagen gevierd: Sander werd een tiener en Evelyn een veertiger.Omdat hij herhaalde malen uit de fontein van de eeuwige jeugd had gedronken, was dat moment een aantal jaar uitgesteld. En nu het zover was, kwam hij meteen in een diepe midlifecrisis terecht. De behoefte aan een dure wagen wisselde fantasieën over andere vrouwen en zelfs echtscheiding af, maar hij besloot iedere opwelling manmoedig te pareren. De enige uitspatting die hij zich veroorloofde was de aankoop van een peperduur schilderij, waarvan Julia zich op haar voorhoofd wijzend afvroeg wat hem in hemelsnaam bezield had."Ik vonnum wel mooi", mompelde Evelyn zonder veel overtuiging.Nu Sander een tiener was, leek er enige toenadering te komen tussen Rosalyn en hem.
"Eigenlijk ben jij best een aardige meid, als je maar wilt", grinnikte hij, waarop Rosalyn hol teruggrinnikte.Op een avond liep Evelyn in het dorp Roisin tegen het lijf, die zowaar samen met Liam was."Liam is terug", zei Roisin blij.
"Ja", glom Liam een beetje onnozel, "ik ben wel een beetje lang weggebleven, hè? Ik hou nu eenmaal van de zon en het strand, meer dan van de bergen."
En toen met een liefdevolle blik richting Roisin: "Maar nu ben ik terug bij mijn gezinnetje."Dat de zoon binnen dat gezinnetje inmiddels volwassen was, bleef verder onvermeld en het stoorde Evelyn wel dat de man kennelijk niet leek te beseffen wat hij had aangericht."Sorry, het is je zwager, maar wat een idioot!", brieste hij later tegen Julia.
"Roddel over hem zoveel je wilt", schaterde die. "Ik ken hem toch niet."
Niet lang hierna zagen ze Roisin toevallig weer. Evelyn en Julia stonden in het park een beetje te kletsen met elkaar, toen ze op hen toe kwam lopen."Wat geniet ik er toch van, elke keer als ik jullie zo zie", verzuchtte Roisin. En met een ondeugende blik naar Evelyn: "En dan te bedenken dat jullie elkaar dankzij mij ontmoet hebben."
"En dan te bedenken dat je haar bijna weer van me had afgepakt, zodra je hoorde dat Julia elke nacht haar graf verliet", kaatste Evelyn plagerig terug.
Even keek Roisin hem een beetje verbaasd aan, dacht toen dat ze het verkeerd had verstaan en ging verder, met een vertederde blik richting Julia:"Ook al hebben we twee keer afscheid van elkaar moeten nemen, uiteindelijk is alles goed gekomen."
"Twee keer afscheid moeten nemen?", echoode Evelyn verbaasd. "Hoezo twee keer?"
"Julia en ik hebben na de dood van onze ouders twee jaar op verschillende kostscholen gezeten, heeft ze dat nooit verteld? Zij ging naar Privéschool Smikkelburg en ik naar Kunstschool Kaasschaaf. Vreselijk vonden we het, maar ja, ik wilde schilderen en zij wilde schrijven. We waren zo blij toen we afstudeerden en we weer bij elkaar waren. En toen gebeurde... het verschrikkelijke.""Oh ja, da's waar...", zei Julia zachtjes en haar blik werd even afwezig, alsof ze ergens diep in haar geheugen tastte. "Smikkelburg... Brrrr, wat een moeilijke tijd was dat... Ik krijg buikpijn als ik eraan terugdenk."Hierna nam Evelyn haar mee naar het uitkijkpunt De Rooibossen. "Was je dat nou echt vergeten, van die kostschool?", vroeg hij verbaasd.
"Ja, gek hè?", antwoordde ze, terwijl ze door een verrekijker stond te staren. "En nog is die periode op een vreemde manier vaag. Alsof ik het niet tot mijn geheugen wil toelaten of zo. Ach, kostscholen zijn meestal niet leuk ook, toch?""Geen idee", antwoordde Evelyn en kuste haar.Hierna moest Julia naar de wc en toen ze terugkwam op het platform zag ze dat Roisin er was, samen met een man. "Roisin wil graag dat je nu eindelijk Liam eens leert kennen", riep Evelyn haar toe.
"Oh, ja, natuurlijk, leuk", zei Julia en schudde beleefd de zweterige hand van haar zwager, die enorm zenuwachtig leek te zijn.Het volgende moment was het alsof ze met geweld in het verleden werd gezogen. Ze verstarde, wankelde even en trok toen als door een wesp gestoken haar hand terug. Toen draaide ze zich om en rende weg. Weg van het platform, de berg af. Naar huis wilde ze, naar huis!Ver achter zich hoorde ze Evelyn haar naam roepen, maar ze luisterde niet. Bij iedere stap die ze zette vielen er meer puzzelstukjes op hun plaats. Trokken de mistflarden in haar hoofd op en onthulden beelden en herinneringen die jarenlang onzichtbaar voor haar waren geweest.En dat alles na het zien van het gezicht, dat ze uit duizenden herkende en dat in een flits een verschrikkelijk visioen in werking had gezet. Het laatste gezicht dat ze gezien had voordat ze stierf.
"Eh..., als je nog een kleintje wilt...", zei Evelyn liefjes.
"Nee nee", lachte ze, "het is goed zo."Kort na Frances was ook Lindsey jarig en het hele gezin ging natuurlijk op verjaarsvisite. Dylan en Caitlin waren inmiddels verhuisd. Met pijn in zijn hart had Dylan zijn hutje aan het meer vaarwel moeten zeggen, maar uiteindelijk had hij moeten erkennen dat het gewoon écht te klein was voor een gezinnetje.En hun nieuwe huisje lag prachtig in de bossen en niet ver van de begraafplaats, dus lang erover treuren deed hij niet.De eerste dag dat ze naar school moest had Frances slechte zin. "Ik wil buiten spelen", mopperde ze.
"Je moet niet zo zeuren, verwend kind", mompelde Rosalyn binnensmonds. Evelyn en Julia maakten zich nog steeds zorgen over haar.Op school ging het best aardig, maar Rosalyn was nauwelijks thuis. Waarschijnlijk zwierf ze ergens rond en maakte dan blijkbaar wel haar huiswerk, maar daardoor had ze weinig contact met haar ouders en haar broer en zus. Het leek of ze hen ontweek en 's avonds aan tafel hadden ze het er steeds vaker over samen. Maar een oplossing wisten ze niet."Gaat u anders maar vast", zei Rosalyn kribbig tegen de buschauffeur, toen Frances wel erg lang op zich liet wachten.
"Niet doen, hoor", schrok Sander, "het is haar eerste schooldag, ze moet er nog aan wennen alles snel te doen!"
"En jullie moeten ook zo'n eind lopen, al die trappen af. Maak je maar geen zorgen hoor vent, ik wacht op je zusje."Gelukkig kwam Frances al snel buiten adem aanhollen. "Dank u voor het wachten", bloosde ze.Omdat Frances en Lindsey bij elkaar in de klas zaten en hun ouders bevriend waren, groeide er al snel een hechte vriendschapsband tussen beide kinderen. Waar Frances ging, ging Lindsey en waar Lindsey in zeven sloten tegelijk liep, daar bevond Frances zich niet ver uit de buurt.Geregeld logeerde het jongetje in Villa Kakelbont, wat eerlijk gezegd ook kwam omdat Dylan en Caitlin weliswaar liefhebbende ouders waren, maar ook wel een beetje onverantwoordelijk. Van regelmaat hadden ze nooit gehouden en het lukte hen moeilijk die levensstijl op te geven nu ze samen een kind hadden.Ze waren zelden thuis als hij uit school kwam, dus meestal maakte Lindsey zijn huiswerk bij Frances, of hij vroeg haar met hem mee te komen. Omdat ze altijd braaf hun taken afmaakten voordat ze gingen spelen, vonden Julia en Evelyn dat goed.En toen brak er een noodlottige dag aan. Camille was net even op bezoek en gezellig in gesprek met haar schoondochter, toen Magere Hein vond dat haar uurtje geslagen had.Vooral Rosalyn was ontroostbaar. Ze herinnerde zich het gesprek dat ze met haar oma had gehad op de bruiloft van haar ouders en de wens die de oudere vrouw toen had uitgesproken. Het was niet gelukt. Al die jaren hadden ze niemand gevonden die aan een doodsvis en levensvruchten kon komen en Camille had dus geen ambrosia kunnen maken voor haar kleindochter.Verdrietig moest Julia toezien hoe haar geestenkind in stilte leed en al haar gevoelens opkropte. Elke poging tot toenadering kapte ze af en langzamerhand begon Julia te snappen waarom het meisje zo onaardig deed tegen haar broer en zus en zich afzonderde. Ze was jaloers. Terugdenkend moest ze erkennen dat Rosalyn altijd een opgeruimd en vrolijk meisje was geweest, tot Sander en Frances waren geboren. Alsof ze door hen dagelijks geconfronteerd werd met haar onstoffelijkheid en de diepe eenzaamheid, die Julia zich nog maar al te goed kon herinneren.In diezelfde tijd rondde Julia haar allereerste boek af, dat de titel 'Mijn zwarte verleden' droeg. Hierin beschreef ze haar gruwelijke en onwaarschijnlijke geschiedenis en de last van haar geheugenverlies, die dagelijks op haar schouders rustte.Haar boek eindigde met de woorden:"Nu ik richting de veertig begin te lopen, een lieve man heb en drie kinderen van wie ik zielsveel hou, zal ik moeten gaan accepteren dat ik nooit zal weten wat er met me gebeurd is. Ik vergeef degene die mij van het leven beroofd heeft en ben dankbaar voor de tweede kans die ik heb gekregen. Het is tijd om het verleden te laten rusten en me te gaan richten op mijn toekomst."Het boek werd een bestseller, die tot ver in het buitenland verkocht werd.Toen Rosalyn haar moeders boek gelezen had, leek er iets in haar te veranderen. Alsof ze ineens besefte dat Julia hetzelfde had doorgemaakt als zij. Hoewel ze van plan was geweest om thuis te blijven, besloot ze op het laatste moment toch naar het schoolbal te gaan. En al met al had ze nog een heel gezellige avond ook.Er werden weer twee verjaardagen gevierd: Sander werd een tiener en Evelyn een veertiger.Omdat hij herhaalde malen uit de fontein van de eeuwige jeugd had gedronken, was dat moment een aantal jaar uitgesteld. En nu het zover was, kwam hij meteen in een diepe midlifecrisis terecht. De behoefte aan een dure wagen wisselde fantasieën over andere vrouwen en zelfs echtscheiding af, maar hij besloot iedere opwelling manmoedig te pareren. De enige uitspatting die hij zich veroorloofde was de aankoop van een peperduur schilderij, waarvan Julia zich op haar voorhoofd wijzend afvroeg wat hem in hemelsnaam bezield had."Ik vonnum wel mooi", mompelde Evelyn zonder veel overtuiging.Nu Sander een tiener was, leek er enige toenadering te komen tussen Rosalyn en hem.
"Eigenlijk ben jij best een aardige meid, als je maar wilt", grinnikte hij, waarop Rosalyn hol teruggrinnikte.Op een avond liep Evelyn in het dorp Roisin tegen het lijf, die zowaar samen met Liam was."Liam is terug", zei Roisin blij.
"Ja", glom Liam een beetje onnozel, "ik ben wel een beetje lang weggebleven, hè? Ik hou nu eenmaal van de zon en het strand, meer dan van de bergen."
En toen met een liefdevolle blik richting Roisin: "Maar nu ben ik terug bij mijn gezinnetje."Dat de zoon binnen dat gezinnetje inmiddels volwassen was, bleef verder onvermeld en het stoorde Evelyn wel dat de man kennelijk niet leek te beseffen wat hij had aangericht."Sorry, het is je zwager, maar wat een idioot!", brieste hij later tegen Julia.
"Roddel over hem zoveel je wilt", schaterde die. "Ik ken hem toch niet."
Niet lang hierna zagen ze Roisin toevallig weer. Evelyn en Julia stonden in het park een beetje te kletsen met elkaar, toen ze op hen toe kwam lopen."Wat geniet ik er toch van, elke keer als ik jullie zo zie", verzuchtte Roisin. En met een ondeugende blik naar Evelyn: "En dan te bedenken dat jullie elkaar dankzij mij ontmoet hebben."
"En dan te bedenken dat je haar bijna weer van me had afgepakt, zodra je hoorde dat Julia elke nacht haar graf verliet", kaatste Evelyn plagerig terug.
Even keek Roisin hem een beetje verbaasd aan, dacht toen dat ze het verkeerd had verstaan en ging verder, met een vertederde blik richting Julia:"Ook al hebben we twee keer afscheid van elkaar moeten nemen, uiteindelijk is alles goed gekomen."
"Twee keer afscheid moeten nemen?", echoode Evelyn verbaasd. "Hoezo twee keer?"
"Julia en ik hebben na de dood van onze ouders twee jaar op verschillende kostscholen gezeten, heeft ze dat nooit verteld? Zij ging naar Privéschool Smikkelburg en ik naar Kunstschool Kaasschaaf. Vreselijk vonden we het, maar ja, ik wilde schilderen en zij wilde schrijven. We waren zo blij toen we afstudeerden en we weer bij elkaar waren. En toen gebeurde... het verschrikkelijke.""Oh ja, da's waar...", zei Julia zachtjes en haar blik werd even afwezig, alsof ze ergens diep in haar geheugen tastte. "Smikkelburg... Brrrr, wat een moeilijke tijd was dat... Ik krijg buikpijn als ik eraan terugdenk."Hierna nam Evelyn haar mee naar het uitkijkpunt De Rooibossen. "Was je dat nou echt vergeten, van die kostschool?", vroeg hij verbaasd.
"Ja, gek hè?", antwoordde ze, terwijl ze door een verrekijker stond te staren. "En nog is die periode op een vreemde manier vaag. Alsof ik het niet tot mijn geheugen wil toelaten of zo. Ach, kostscholen zijn meestal niet leuk ook, toch?""Geen idee", antwoordde Evelyn en kuste haar.Hierna moest Julia naar de wc en toen ze terugkwam op het platform zag ze dat Roisin er was, samen met een man. "Roisin wil graag dat je nu eindelijk Liam eens leert kennen", riep Evelyn haar toe.
"Oh, ja, natuurlijk, leuk", zei Julia en schudde beleefd de zweterige hand van haar zwager, die enorm zenuwachtig leek te zijn.Het volgende moment was het alsof ze met geweld in het verleden werd gezogen. Ze verstarde, wankelde even en trok toen als door een wesp gestoken haar hand terug. Toen draaide ze zich om en rende weg. Weg van het platform, de berg af. Naar huis wilde ze, naar huis!Ver achter zich hoorde ze Evelyn haar naam roepen, maar ze luisterde niet. Bij iedere stap die ze zette vielen er meer puzzelstukjes op hun plaats. Trokken de mistflarden in haar hoofd op en onthulden beelden en herinneringen die jarenlang onzichtbaar voor haar waren geweest.En dat alles na het zien van het gezicht, dat ze uit duizenden herkende en dat in een flits een verschrikkelijk visioen in werking had gezet. Het laatste gezicht dat ze gezien had voordat ze stierf.