Lance's Lot - deel 21, De jaren gaan tellen
En zo verloopt Lance's leventje.
Een zwerver is hij allang niet meer, mensen lijken zelfs een tikje jaloers te zijn op zijn mooie villa hoog boven de baai van Bridgeport. Hoe graag de roddelpers ook mag uitweiden over het kale interieur dat zich achter zijn voordeur lijkt te bevinden, het blijft een droomlocatie.Maar goed, dat interieur is toch wel een dingetje zo langzamerhand. Inmiddels begint hij wel weer een budget op te bouwen, maar hij wil liever wachten tot hij genoeg heeft om in een keer een hele verdieping onder handen te kunnen nemen. Alleen begint hij te vrezen dat hij in het bejaardentehuis zal zijn beland lang voordat het zover is. Het gaat niet zo hard als je geen baan hebt.Een aardig bron van inkomsten blijven de telefoontjes van zijn agent. En of het nou is om een bedenkelijke biografie over zijn persoon te signeren bij Wouda's Fantastische Boeken, een kinky drankje uit te proberen in de Banzai Lounge of om als animator klanten te trekken op de dansvloer in De Sleur maakt hem daarbij weinig uit.Sinds hij begonnen is zijn liefjes voor te stellen romantische betrekkingen achter zich te laten en te proberen als vrienden verder te gaan, wordt hij nauwelijks meer geslagen. Wat niet automatisch betekent dat alles daarmee koek en ei is, merkt hij op een avond als Phoebe de discotheek komt binnenwandelen. Vrolijk swingt hij op haar af. 'Dansen?", vraagt hij.Met een afwerend gebaar slaat ze zijn uitnodiging af en wil weglopen.
"Waarom niet?", vraagt Lance verbouwereerd.
"Laat haar met rust, als ze niet wil dan wil ze niet", voegt zijn oudste zoon Jonas zich snibbig bij hen. "We lezen allemaal de tabloids weet je."
Nijdig beent hij weg.Verbaasd wendt Lance zich weer tot Phoebe: "Ik dacht dat we vrienden waren. Wat kan jou het nou schelen wat de tabloids schrijven. We hebben kinderen samen, laten we het dan tenminste in hun belang gezellig houden."
Phoebe snuift. "Volgens mij stel jij alleen belang in River en we vrezen een beetje dat dat lang niet altijd in Rivers belang is", antwoordt ze koel."Ik hou van die jongen", schokschoudert Lance en schrikt eigenlijk van zijn eigen woorden, omdat hij zich realiseert dat het zo is.
"Dat is fijn voor River", reageert Phoebe na een korte aarzeling, kennelijk niet helemaal ongevoelig voor zijn ontboezeming, "maar des te wranger voor de anderen." Ze knikt even kort naar Jonas die een eindje verderop in zijn uppie staat te dansen.
"Dat is een chagrijn", bromt Lance. "Waarom zou ik van een chagrijn moeten houden enkel omdat het mijn eigen kind is."
"En voor Tabitha? Die was behoorlijk van slag vertelde haar moeder me, toen bleek dat je haar niet eens herkend had."
"Oh... dat... Op het ijs bedoel je. Ja, dat was wel een beetje ongelukkig."Lance heeft geen idee hoe je van hem zou kunnen verwachten kinderen te herkennen die hij nog nooit gezien heeft, maar die discussie gaat hij toch nooit winnen dus houdt hij verder maar wijselijk zijn mond en begint weer te dansen. Tot zijn verbazing schudt Phoebe alleen even licht geamuseerd haar hoofd en doet dan mee."Je blijft een onverbeterlijke versierder", kapt ze het na een tijdje echter af. "Kun je eigenlijk wel normaal dansen?"
Ze loopt weg en Lance blijft nog even rondspringen, tot hij ineens een rare pas doet en uitglijdt. Achter hem klinkt geschater en herkent hij een van de persmuskieten die hun geld verdienen met hem zwartmaken. Hij baalt verschrikkelijk, want hij zou het ook wel eens leuk vinden op een aardige manier de kranten te halen. Tijd om naar huis te gaan. Misschien wordt hij hier gewoon te oud voor.De rijlessen van River gaan verder en zeer gestaag begint het plotsklaps remmen en het panikeren af te nemen. Lance vindt het haast jammer dat zijn zoon langzaam afstevent op zijn rijbewijs, hij zal die ritjes missen. Heerlijk onderuitgezakt, af en toe ingrijpend en voor de rest ontspannen keuvelend over mannendingen.Behalve zijn bijverdiensten als animator draait hij ook nog steeds her en der bardiensten. Op een avond is De Waterman weer eens aan de beurt. Het is daar altijd vrij rustig, maar dit keer voegt zich beneden in de hal al een klant bij hem als hij op de lift staat te wachten: Lila. Lance voelt zich altijd wat ongemakkelijk bij haar, omdat ze op de een of andere manier altijd de behoefte heeft haar aversie tegen hem niet onder stoelen of banken te steken.Boven botst hij bijna tegen Beau Merrick op, die hem altijd weer de bibbers geeft. Zeker wanneer hij nijdig is omdat hij niet langs de uitsmijter komt. "Is dat nou wel handig?", vraagt Lance binnen aan Theo. "Geen wonder dat het hier altijd zo uitgestorven is. Zijn er klanten, mogen ze niet naar binnen."
"Mag ik je handtekening?", vraagt Theo, zijn opmerking negerend. "Ja", licht hij toe bij het zien van Lance's verbaasde blik, "je bent echt een rijzende ster nu met die biografie. Ik heb hem in een adem uitgelezen, wat een figuur ben jij zeg."
"Driekwart is verzonnen", bromt Lance, terwijl hij signeert.
"Veertien kinderen, sjongejonge. En de vijftiende onderweg."
"Huh?", zegt Lance.
"Ik heb mateloze bewondering voor je," besluit Theo terwijl hij de handtekening in ontvangst neemt en dan de bar aan Lance laat.Gelukkig komen er toch gasten binnen, Katelyn Missoni en haar zoon. "Oh", zegt die laatste, "kijk nou eens wie er achter de tap staat."
Hij draait zich om en verdwijnt de hal weer in, om even later terug te komen met een bord. Kennelijk boven bij het zwembad besteld om hier onder zijn neus op te eten en in te wrijven dat hij niets maar dan ook niets van zijn vader blieft.Lance besluit een poging te doen de strijdbijl te begraven door gratis drankjes in te schenken, maar dat mislukt helaas.
Zijn drankjes blijven onaangeroerd op de toog staan.Uiteindelijk drinkt hij ze zelf maar op en moet dus vervolgens - zodra zijn shift voorbij is - heel nodig naar de wc. Hij zwaait de deur open en staat dan oog in oog met een ijzingwekkend tafereel. Een van de gasten blijkt bezig het tijdelijke met het eeuwige te verwisselen en Magere Hein is net begonnen 's mans wapenfeiten op te sommen.Dat gaat van het stelen van wat knikkers en spieken tijdens het eindexamen tot een buitenechtelijk slippertje en het categorisch achteroverdrukken van wc-rollen op kantoor.Uiteindelijk zakt de overledene wenend door zijn knieën en smeekt om vergiffenis, maar Hein is onverbiddelijk."Ik heb ook gespiekt op mijn schoolexamen", stamelt Lance hees tegen Jonas die net als hij alles gevolgd heeft. "Maar ik werd gesnapt en van school getrapt. Zou het dan ook tellen?"
"Jij hebt nog wel meer misdaan dan een beetje spieken op school", gromt Jonas hardvochtig en verlaat het toilet.Het is bijna ochtend als Lance naar huis rijdt, de zon begint al boven de horizon uit te piepen.
Hij is doodmoe en aangedaan door het gebeurde en hij besluit eerst maar iets te eten. Met trage bewegingen kauwt hij zijn maaltijd weg en gaat dan naar bed, waar hij geplaagd wordt door een aaneenschakeling van nare dromen.
Als hij ergens diep in de middag wakker wordt, voelt hij zich oud en stram en komt er tot overmaat van ramp een vervelende bonzende hoofdpijn opzetten.Ineens voelt hij zich eenzaam, maar daar is gelukkig tegenwoordig een oplossing voor.
Als hij zich heeft gedoucht en aangekleed pakt hij de lamp van Jeannie en roept haar op. Helaas verloopt dat echter iets minder succesvol dan gewoonlijk. Zijn beslissing weer een abonnement op de krant te nemen blijkt namelijk het onwelkome gevolg te hebben gehad dat zij de allerlaatste roddels rond zijn persoon tot zich heeft kunnen nemen en die liegen er niet om. Hij blijkt weer vader te zijn geworden en dat is een ernstige teleurstelling voor de djinn, die zich immers niet bewust was van zijn reputatie en zich zijn enige geliefde waande.Lance tracht haar op de hem bekende wijze te overtuigen van het feit dat het verdelen van zijn aandacht over meerdere vrouwen tegelijk niets afdoet aan zijn toewijding jegens haar persoonlijk en gelukkig stopt ze daarna met gillen en slaan. Maar zin in gamen of iets anders gezelligs heeft ze duidelijk niet meer, want met een kort "ik ga weer" ploinkt ze terug in haar lamp. Lance meent er zelfs nog een verdrietig 'verkoop me maar' achteraan te horen maar dat heeft hij zich vast verbeeld.De confrontatie met Magere Hein en het besef van de eindigheid van zijn leven, doen Lance in zijn auto springen om maar weer eens een kijkje te nemen op het kerkhof. Niet omdat de naargeestige rijen met grafstenen hem nou zo zullen opbeuren, maar om te zien of het plantje met levensvruchten alweer geoogst kan worden. Met enige regelmaat doet hij dit en hoewel hij natuurlijk niet zeker weet of het nou wel echt werkt, kwaad kan het ook niet. Hij heeft geluk, maar liefst drie vruchten hangen er en meteen voelt hij zich ietsje beter.Daarna rijdt hij in een opwelling naar de visvijver, waar hij nu alweer zolang geleden die tijdreiziger aantrof met zijn portaal. Wat zou het fijn zijn als hij nog eenmaal een kijkje in de toekomst zou kunnen nemen om opnieuw de loterij te winnen. Maar helaas, evenals de vorige keren is er niets in de struiken te vinden.Onderweg naar huis neemt hij een kleine omweg om Elvira een kraambezoekje te brengen. Clinty heet hun dochtertje heeft hij gelezen.
Heel even haalt hij haar aan - zijn tweede vampierkindje, ze doet hem aan Lila denken toen die een baby'tje was - en dan legt hij haar terug en vertrekt weer. Elvira is nou niet bepaald gezellig tegen hem.De volgende ochtend gaat hij bij Phoebe langs, omdat River naar het schijnt huisarrest heeft en dus niet langs kan komen.
"Wat heb je geflikt?" heeft Lance gevraagd toen River hem belde.
"Niks."
"Maak dat de kat wijs."Goed, als de berg dan niet naar Mohammed kan komen, dan komt Mohammed wel naar de berg.Alleen is er helaas niemand thuis. Na vergeefs te hebben aangebeld wandelt Lance over het erf, kijkt door de ramen en wil net onverrichter zake maar weer naar huis gaan, als zijn oog op Phoebe's fruitgaard valt. Die appeltjes hangen er wel heel mooi rijp bij. Ze vindt het vast niet erg als hij een handje helpt.Hij gooit een deel achterin zijn auto en de rest in emmers die hij naast het huis zet.
Daarna raapt hij wat zaden die her en der in de boomgaard liggen en dan komt er eindelijk iemand aanlopen."Wat zie jij er chic uit", begroet hij zijn dochter.
Vandaag was de diplomauitreiking, straalt Columbine. "Ik ben geslaagd!"
"Gefeliciteerd", knikt haar vader. "Dan heb je het al verder geschopt in het leven als ik."
Met een verward glimlachje kijkt ze hem aan, alsof ze even om woorden verlegen zit."Ik heb appels voor jullie geoogst", gaat Lance verder. "En in emmers gedaan."
"Dank je." Onderzoekend kijkt Columbine hem aan. "Dat is aardig van je. Ben je daarom hier? Had je dat afgesproken met mama?"
Lance heeft niks afgesproken. "Komt je moeder er ook aan?", beantwoordt hij haar vraag dus maar met een tegenvraag.
"Straks ja", bevestigt Columbine en loopt dan naar het huis, waar ze op de veranda achter een schaakbord gaat zitten. Lance pakt de stoel tegenover haar.
"Kun je schaken?", vraagt ze.
"Een beetje", knikt Lance. "Het is wel lang geleden.""En wat ga je nu doen?", vraagt hij nadat het een tijdje stil is geweest op het verzetten van de stukken na. "Heb je al een vriendje eigenlijk?"
Ze schudt haar hoofd. "Nee, maar al was dat zo, dan zou hij even moeten wachten. Ik ga studeren."
"Studeren als in... naar de universiteit?" Ze knikt.
"Wat ga je studeren dan?"
"Wetenschap en geneeskunde."
"Goh", is alles wat Lance kan uitbrengen en hij gaat rechtop zitten. 'Wie had dat gedacht, dat ik ooit een studiebol zou voortbrengen."
"Ik ben niet de enige hoor", zegt Columbine. "Marloes, Amira en Skip hebben ook gestudeerd. En Lila wil naar het conservatorium, net als haar moeder."
"Goh", zegt Lance weer. Hij realiseert zich ineens dat er al halve levens geleefd zijn zonder dat hij dat in de gaten had en zijn kinderen doen het kennelijk goed.Op dat moment komt River thuis. "Hé, jij hier?", roept hij vrolijk en gaat naar binnen. Lance staat op en loopt achter hem aan.
"Nou, voor de dag ermee", zegt hij, "wat heb je geflikt dat je huisarrest hebt?"
"Wat doet het ertoe", blaast River ongeduldig, "begin jij nou ook al? Proefwerken gestolen, okay? En het zou me gelukt zijn ook als Brulboei niet net die middag de sleutels van het fietsenhok was vergeten."
"Brulboei?", grinnikt Lance.
"Een verschrikking", snuift River. "Dik en agressief."
"En de directeur", begrijpt Lance.
"Directrice", verbetert River."Luister, ik zeg niet dat ik je niet begrijp", zegt Lance, "ik begrijp je heel goed. Maar ik kan je uit ervaring mededelen dat het niet de weg naar succes is."
"De weg naar succes?" Met een frons kijkt River hem aan. "Heb je gedronken?""Beetje dimmen jij. Ik heb toevallig herhaaldelijk in jouw schoenen gestaan en daarom kan ik je verzekeren dat het niet de manier is om verder te komen in het leven. Ik kom net bij je zus vandaan en ik wilde dat ik vroeger haar hersenen en haar doorzettingsvermogen had gehad."
"Ik ga aan mijn huiswerk", bromt River."Ja, doe dat', knikt Lance. "Maar eerst heb ik nog even een handige tip om die brulboei te pakken te nemen zonder dat iemand je iets kan maken."
Hij buigt zich samenzweerderig richting Rivers oor en fluistert iets. River schatert, bedankt hem en gaat dan aan tafel zitten, terwijl Lance weer naar buiten loopt.
Een zwerver is hij allang niet meer, mensen lijken zelfs een tikje jaloers te zijn op zijn mooie villa hoog boven de baai van Bridgeport. Hoe graag de roddelpers ook mag uitweiden over het kale interieur dat zich achter zijn voordeur lijkt te bevinden, het blijft een droomlocatie.Maar goed, dat interieur is toch wel een dingetje zo langzamerhand. Inmiddels begint hij wel weer een budget op te bouwen, maar hij wil liever wachten tot hij genoeg heeft om in een keer een hele verdieping onder handen te kunnen nemen. Alleen begint hij te vrezen dat hij in het bejaardentehuis zal zijn beland lang voordat het zover is. Het gaat niet zo hard als je geen baan hebt.Een aardig bron van inkomsten blijven de telefoontjes van zijn agent. En of het nou is om een bedenkelijke biografie over zijn persoon te signeren bij Wouda's Fantastische Boeken, een kinky drankje uit te proberen in de Banzai Lounge of om als animator klanten te trekken op de dansvloer in De Sleur maakt hem daarbij weinig uit.Sinds hij begonnen is zijn liefjes voor te stellen romantische betrekkingen achter zich te laten en te proberen als vrienden verder te gaan, wordt hij nauwelijks meer geslagen. Wat niet automatisch betekent dat alles daarmee koek en ei is, merkt hij op een avond als Phoebe de discotheek komt binnenwandelen. Vrolijk swingt hij op haar af. 'Dansen?", vraagt hij.Met een afwerend gebaar slaat ze zijn uitnodiging af en wil weglopen.
"Waarom niet?", vraagt Lance verbouwereerd.
"Laat haar met rust, als ze niet wil dan wil ze niet", voegt zijn oudste zoon Jonas zich snibbig bij hen. "We lezen allemaal de tabloids weet je."
Nijdig beent hij weg.Verbaasd wendt Lance zich weer tot Phoebe: "Ik dacht dat we vrienden waren. Wat kan jou het nou schelen wat de tabloids schrijven. We hebben kinderen samen, laten we het dan tenminste in hun belang gezellig houden."
Phoebe snuift. "Volgens mij stel jij alleen belang in River en we vrezen een beetje dat dat lang niet altijd in Rivers belang is", antwoordt ze koel."Ik hou van die jongen", schokschoudert Lance en schrikt eigenlijk van zijn eigen woorden, omdat hij zich realiseert dat het zo is.
"Dat is fijn voor River", reageert Phoebe na een korte aarzeling, kennelijk niet helemaal ongevoelig voor zijn ontboezeming, "maar des te wranger voor de anderen." Ze knikt even kort naar Jonas die een eindje verderop in zijn uppie staat te dansen.
"Dat is een chagrijn", bromt Lance. "Waarom zou ik van een chagrijn moeten houden enkel omdat het mijn eigen kind is."
"En voor Tabitha? Die was behoorlijk van slag vertelde haar moeder me, toen bleek dat je haar niet eens herkend had."
"Oh... dat... Op het ijs bedoel je. Ja, dat was wel een beetje ongelukkig."Lance heeft geen idee hoe je van hem zou kunnen verwachten kinderen te herkennen die hij nog nooit gezien heeft, maar die discussie gaat hij toch nooit winnen dus houdt hij verder maar wijselijk zijn mond en begint weer te dansen. Tot zijn verbazing schudt Phoebe alleen even licht geamuseerd haar hoofd en doet dan mee."Je blijft een onverbeterlijke versierder", kapt ze het na een tijdje echter af. "Kun je eigenlijk wel normaal dansen?"
Ze loopt weg en Lance blijft nog even rondspringen, tot hij ineens een rare pas doet en uitglijdt. Achter hem klinkt geschater en herkent hij een van de persmuskieten die hun geld verdienen met hem zwartmaken. Hij baalt verschrikkelijk, want hij zou het ook wel eens leuk vinden op een aardige manier de kranten te halen. Tijd om naar huis te gaan. Misschien wordt hij hier gewoon te oud voor.De rijlessen van River gaan verder en zeer gestaag begint het plotsklaps remmen en het panikeren af te nemen. Lance vindt het haast jammer dat zijn zoon langzaam afstevent op zijn rijbewijs, hij zal die ritjes missen. Heerlijk onderuitgezakt, af en toe ingrijpend en voor de rest ontspannen keuvelend over mannendingen.Behalve zijn bijverdiensten als animator draait hij ook nog steeds her en der bardiensten. Op een avond is De Waterman weer eens aan de beurt. Het is daar altijd vrij rustig, maar dit keer voegt zich beneden in de hal al een klant bij hem als hij op de lift staat te wachten: Lila. Lance voelt zich altijd wat ongemakkelijk bij haar, omdat ze op de een of andere manier altijd de behoefte heeft haar aversie tegen hem niet onder stoelen of banken te steken.Boven botst hij bijna tegen Beau Merrick op, die hem altijd weer de bibbers geeft. Zeker wanneer hij nijdig is omdat hij niet langs de uitsmijter komt. "Is dat nou wel handig?", vraagt Lance binnen aan Theo. "Geen wonder dat het hier altijd zo uitgestorven is. Zijn er klanten, mogen ze niet naar binnen."
"Mag ik je handtekening?", vraagt Theo, zijn opmerking negerend. "Ja", licht hij toe bij het zien van Lance's verbaasde blik, "je bent echt een rijzende ster nu met die biografie. Ik heb hem in een adem uitgelezen, wat een figuur ben jij zeg."
"Driekwart is verzonnen", bromt Lance, terwijl hij signeert.
"Veertien kinderen, sjongejonge. En de vijftiende onderweg."
"Huh?", zegt Lance.
"Ik heb mateloze bewondering voor je," besluit Theo terwijl hij de handtekening in ontvangst neemt en dan de bar aan Lance laat.Gelukkig komen er toch gasten binnen, Katelyn Missoni en haar zoon. "Oh", zegt die laatste, "kijk nou eens wie er achter de tap staat."
Hij draait zich om en verdwijnt de hal weer in, om even later terug te komen met een bord. Kennelijk boven bij het zwembad besteld om hier onder zijn neus op te eten en in te wrijven dat hij niets maar dan ook niets van zijn vader blieft.Lance besluit een poging te doen de strijdbijl te begraven door gratis drankjes in te schenken, maar dat mislukt helaas.
Zijn drankjes blijven onaangeroerd op de toog staan.Uiteindelijk drinkt hij ze zelf maar op en moet dus vervolgens - zodra zijn shift voorbij is - heel nodig naar de wc. Hij zwaait de deur open en staat dan oog in oog met een ijzingwekkend tafereel. Een van de gasten blijkt bezig het tijdelijke met het eeuwige te verwisselen en Magere Hein is net begonnen 's mans wapenfeiten op te sommen.Dat gaat van het stelen van wat knikkers en spieken tijdens het eindexamen tot een buitenechtelijk slippertje en het categorisch achteroverdrukken van wc-rollen op kantoor.Uiteindelijk zakt de overledene wenend door zijn knieën en smeekt om vergiffenis, maar Hein is onverbiddelijk."Ik heb ook gespiekt op mijn schoolexamen", stamelt Lance hees tegen Jonas die net als hij alles gevolgd heeft. "Maar ik werd gesnapt en van school getrapt. Zou het dan ook tellen?"
"Jij hebt nog wel meer misdaan dan een beetje spieken op school", gromt Jonas hardvochtig en verlaat het toilet.Het is bijna ochtend als Lance naar huis rijdt, de zon begint al boven de horizon uit te piepen.
Hij is doodmoe en aangedaan door het gebeurde en hij besluit eerst maar iets te eten. Met trage bewegingen kauwt hij zijn maaltijd weg en gaat dan naar bed, waar hij geplaagd wordt door een aaneenschakeling van nare dromen.
Als hij ergens diep in de middag wakker wordt, voelt hij zich oud en stram en komt er tot overmaat van ramp een vervelende bonzende hoofdpijn opzetten.Ineens voelt hij zich eenzaam, maar daar is gelukkig tegenwoordig een oplossing voor.
Als hij zich heeft gedoucht en aangekleed pakt hij de lamp van Jeannie en roept haar op. Helaas verloopt dat echter iets minder succesvol dan gewoonlijk. Zijn beslissing weer een abonnement op de krant te nemen blijkt namelijk het onwelkome gevolg te hebben gehad dat zij de allerlaatste roddels rond zijn persoon tot zich heeft kunnen nemen en die liegen er niet om. Hij blijkt weer vader te zijn geworden en dat is een ernstige teleurstelling voor de djinn, die zich immers niet bewust was van zijn reputatie en zich zijn enige geliefde waande.Lance tracht haar op de hem bekende wijze te overtuigen van het feit dat het verdelen van zijn aandacht over meerdere vrouwen tegelijk niets afdoet aan zijn toewijding jegens haar persoonlijk en gelukkig stopt ze daarna met gillen en slaan. Maar zin in gamen of iets anders gezelligs heeft ze duidelijk niet meer, want met een kort "ik ga weer" ploinkt ze terug in haar lamp. Lance meent er zelfs nog een verdrietig 'verkoop me maar' achteraan te horen maar dat heeft hij zich vast verbeeld.De confrontatie met Magere Hein en het besef van de eindigheid van zijn leven, doen Lance in zijn auto springen om maar weer eens een kijkje te nemen op het kerkhof. Niet omdat de naargeestige rijen met grafstenen hem nou zo zullen opbeuren, maar om te zien of het plantje met levensvruchten alweer geoogst kan worden. Met enige regelmaat doet hij dit en hoewel hij natuurlijk niet zeker weet of het nou wel echt werkt, kwaad kan het ook niet. Hij heeft geluk, maar liefst drie vruchten hangen er en meteen voelt hij zich ietsje beter.Daarna rijdt hij in een opwelling naar de visvijver, waar hij nu alweer zolang geleden die tijdreiziger aantrof met zijn portaal. Wat zou het fijn zijn als hij nog eenmaal een kijkje in de toekomst zou kunnen nemen om opnieuw de loterij te winnen. Maar helaas, evenals de vorige keren is er niets in de struiken te vinden.Onderweg naar huis neemt hij een kleine omweg om Elvira een kraambezoekje te brengen. Clinty heet hun dochtertje heeft hij gelezen.
Heel even haalt hij haar aan - zijn tweede vampierkindje, ze doet hem aan Lila denken toen die een baby'tje was - en dan legt hij haar terug en vertrekt weer. Elvira is nou niet bepaald gezellig tegen hem.De volgende ochtend gaat hij bij Phoebe langs, omdat River naar het schijnt huisarrest heeft en dus niet langs kan komen.
"Wat heb je geflikt?" heeft Lance gevraagd toen River hem belde.
"Niks."
"Maak dat de kat wijs."Goed, als de berg dan niet naar Mohammed kan komen, dan komt Mohammed wel naar de berg.Alleen is er helaas niemand thuis. Na vergeefs te hebben aangebeld wandelt Lance over het erf, kijkt door de ramen en wil net onverrichter zake maar weer naar huis gaan, als zijn oog op Phoebe's fruitgaard valt. Die appeltjes hangen er wel heel mooi rijp bij. Ze vindt het vast niet erg als hij een handje helpt.Hij gooit een deel achterin zijn auto en de rest in emmers die hij naast het huis zet.
Daarna raapt hij wat zaden die her en der in de boomgaard liggen en dan komt er eindelijk iemand aanlopen."Wat zie jij er chic uit", begroet hij zijn dochter.
Vandaag was de diplomauitreiking, straalt Columbine. "Ik ben geslaagd!"
"Gefeliciteerd", knikt haar vader. "Dan heb je het al verder geschopt in het leven als ik."
Met een verward glimlachje kijkt ze hem aan, alsof ze even om woorden verlegen zit."Ik heb appels voor jullie geoogst", gaat Lance verder. "En in emmers gedaan."
"Dank je." Onderzoekend kijkt Columbine hem aan. "Dat is aardig van je. Ben je daarom hier? Had je dat afgesproken met mama?"
Lance heeft niks afgesproken. "Komt je moeder er ook aan?", beantwoordt hij haar vraag dus maar met een tegenvraag.
"Straks ja", bevestigt Columbine en loopt dan naar het huis, waar ze op de veranda achter een schaakbord gaat zitten. Lance pakt de stoel tegenover haar.
"Kun je schaken?", vraagt ze.
"Een beetje", knikt Lance. "Het is wel lang geleden.""En wat ga je nu doen?", vraagt hij nadat het een tijdje stil is geweest op het verzetten van de stukken na. "Heb je al een vriendje eigenlijk?"
Ze schudt haar hoofd. "Nee, maar al was dat zo, dan zou hij even moeten wachten. Ik ga studeren."
"Studeren als in... naar de universiteit?" Ze knikt.
"Wat ga je studeren dan?"
"Wetenschap en geneeskunde."
"Goh", is alles wat Lance kan uitbrengen en hij gaat rechtop zitten. 'Wie had dat gedacht, dat ik ooit een studiebol zou voortbrengen."
"Ik ben niet de enige hoor", zegt Columbine. "Marloes, Amira en Skip hebben ook gestudeerd. En Lila wil naar het conservatorium, net als haar moeder."
"Goh", zegt Lance weer. Hij realiseert zich ineens dat er al halve levens geleefd zijn zonder dat hij dat in de gaten had en zijn kinderen doen het kennelijk goed.Op dat moment komt River thuis. "Hé, jij hier?", roept hij vrolijk en gaat naar binnen. Lance staat op en loopt achter hem aan.
"Nou, voor de dag ermee", zegt hij, "wat heb je geflikt dat je huisarrest hebt?"
"Wat doet het ertoe", blaast River ongeduldig, "begin jij nou ook al? Proefwerken gestolen, okay? En het zou me gelukt zijn ook als Brulboei niet net die middag de sleutels van het fietsenhok was vergeten."
"Brulboei?", grinnikt Lance.
"Een verschrikking", snuift River. "Dik en agressief."
"En de directeur", begrijpt Lance.
"Directrice", verbetert River."Luister, ik zeg niet dat ik je niet begrijp", zegt Lance, "ik begrijp je heel goed. Maar ik kan je uit ervaring mededelen dat het niet de weg naar succes is."
"De weg naar succes?" Met een frons kijkt River hem aan. "Heb je gedronken?""Beetje dimmen jij. Ik heb toevallig herhaaldelijk in jouw schoenen gestaan en daarom kan ik je verzekeren dat het niet de manier is om verder te komen in het leven. Ik kom net bij je zus vandaan en ik wilde dat ik vroeger haar hersenen en haar doorzettingsvermogen had gehad."
"Ik ga aan mijn huiswerk", bromt River."Ja, doe dat', knikt Lance. "Maar eerst heb ik nog even een handige tip om die brulboei te pakken te nemen zonder dat iemand je iets kan maken."
Hij buigt zich samenzweerderig richting Rivers oor en fluistert iets. River schatert, bedankt hem en gaat dan aan tafel zitten, terwijl Lance weer naar buiten loopt.