Generatie 18, fotodagboek - deel 12, Een gezinnetje
Ik weet niet of het komt doordat ik wat ouder aan het worden ben, maar na mijn laatste langdurige Chinareis - en die wat vreemde vlucht rond Dusty's huwelijk die me overal en nergens bracht - heb ik niet meer gereisd. Ik heb genoeg aan mijn gitaar en mijn schildersezel.Mijn werk wordt over de hele wereld verkocht en het lijkt wel alsof ik alleen maar productiever word. Probeer ook allerlei verschillende stijlen uit - zowel modern als traditioneel - en experimenteer er op los, wat me helemaal hot schijnt te maken op het moment. Ach, ik verbeeld me niks, volgend jaar is het weer iemand anders en ben ik vergeten.Het gros verkoop ik en heel af en toe hou ik iets voor mezelf en hang het op. Na een tijdje verkoop ik het dan alsnog, als ik erop ben uitgekeken.
Alleen het schilderij van Venus hangt nog op dezelfde plek naast mijn bed, dat zal ik nooit weg doen. Het herinnert me aan de tijd dat ik onbekommerd van een afstandje verliefd was op Dana, zonder alle drama en verdriet van later. Lang vervlogen tijden toen mijn leven nog moest beginnen. Hoewel ik geloof dat onbekommerd niet echt in mij zit, ook toen niet.Ik zal vast wel wat zielig overkomen met mijn gezeur over Dana. Heb dit dagboek pas nog eens doorgelezen omdat het een tijdje geleden was dat ik geschreven heb en het is wel heel veel gehuil over onmogelijke liefdes valt me op. Alsof dat een soort rode draad in mijn leven is. Maar dat klopt eigenlijk helemaal niet, alles onder controle wat dat betreft.Ik zoek het niet meer zo ver van huis en heb besloten dat een leven zonder complicaties het beste werkt voor mij. Hoewel complicaties ook wel eens de neiging hebben mij op te zoeken, daar kan ik niks aan doen, al zou Lucca waarschijnlijk smakelijk moeten lachen als hij dit las.Zo gebeurt het soms dat ik ergens een leuke vrouw heb opgescharreld en dat is dan een tijdje gezellig en daarna ontmoet je weer iemand anders - zoals die dingen gaan - en heel soms blijken die dames dan contact met elkaar te hebben.
Nou ja, dat leidt af en toe tot pijnlijke taferelen terwijl ik dan vaak niet eens meer weet hoe die meiden ook alweer heten of ze door elkaar haal omdat ze hetzelfde haar hebben en zo ben ik al heel wat keren uitgescholden voor rotzak. Oké, een rotzak, mij best, ben ik een rotzak."Nee hoor", grinnikte Lucca een keer, toen ik weer eens en plein public te kakken was gezet door een stel kijvende kippen, "je bent helemaal geen rotzak, je bent gewoon een sloddervos. Je vergeet het een af te sluiten voordat je het andere begint. Maar ga vooral zo door, hier kan geen boek of film tegenop en het is nog gratis ook."
Grapjas.Sinds kort schaak ik wat fanatieker. Mijn vader is mijn meest enthousiaste tegenstander, die schaakt elke week met mijn oom Linden maar van mij kan hij tenminste winnen zegt hij. Ik doe er alles aan om daar verandering in te brengen maar dat lukt nog niet erg. Toch vind ik het leuk om te doen, ook omdat het een spel is dat ik in mijn eentje kan doen als ik wil. Ik doe graag dingen in mijn eentje.Voor de rest scharrel ik rond in huis - zorg dat alles reilt en zeilt - maar ik ben ook graag buiten en ja, ik steek soms inderdaad de straat over als ik een bekende zie, sorry, het is niet persoonlijk.
En af en toe doe ik vrijwilligerswerk in de kringloopwinkel: in de tuin werken, edelstenen zoeken, de bijen verzorgen, honing oogsten, honing pikken, dat soort dingen.Een totaal niet spannend leven dus en het bevalt me goed. Hoewel ik de laatste tijd af en toe anonieme telefoontjes krijg. Als ik opneem valt er een diepe stilte en wordt vervolgens de verbinding verbroken.Sinds kort ben ik begonnen dat moment uit te stellen door een heel verhaal in de hoorn af te steken zonder verder op antwoord te wachten. Het grappige is dat het net is alsof degene aan de andere kant werkelijk luistert, maar er wordt niks gezegd en na vijf minuten neem ik dan keurig afscheid, zeg 'nou tot de volgende keer maar weer' en hang op. Het nummer is afgeschermd, ik heb geen idee wie het kan zijn en echt interesseren doet het me ook niet.Waarschijnlijk kom ik nu over als een volkomen anti-sociaal type en soms klopt dat ook wel, maar ik heb genoeg vrienden. De meest opvallende, in het licht van de gebeurtenissen voorafgaand aan Dusty's huwelijk een paar jaar geleden, is mijn oom Finn.Vorig jaar is hij hier komen wonen omdat zijn tweede huwelijk gestrand was en hij dichter bij zijn familie wilde zijn. De eerste keer dat ik hem toevallig tegenkwam in een bar deed ik vrij stug en dat bleek hij zich nogal aan te trekken. Hij bood me een biertje aan en een biertje werden er meer en uiteindelijk stonden we gebroederlijk naar de capriolen van een reeks dubieuze artiesten te kijken en lol te hebben."Kom op", zei hij tenslotte, toen de een of andere goochelaar achter elkaar zijn trucs de mist in liet gaan, "nu is het onze beurt."
Hij trok me naar een karaoke-apparaat en we brachten een gevoelig lied ten gehore, tot de eigenaar op ons af kwam en zonder pardon de stekker uit het stopcontact trok. Man wat hebben wij gelachen.We pakten onze biertjes en gingen boven biljarten. En terwijl ik me stond te concentreren op de ballen begint hij ineens een snotterig dronkemansverhaal over dat hij van sommige dingen in het leven spijt had en dat ik er een van was. "Heb je spijt van mij?", vroeg ik een beetje verbaasd waarop hij zei dat hij teveel had gezegd maar dat ik een fijne knul was en dat ik, als het aan hem lag, nou, dat ik dan zijn schoonzoon was geweest, dat wilde hij toch wel even kwijt."Dat gleuter over fmiliebanden, ammaal gzeur, oovvdreevn gedoe", neuzelde hij en daarna herhaalde hij dat hij teveel had gezegd en toen kotste hij de biljarttafel onder. "Als je maar wel weet dat ik heb gewonnen nu", riep ik en vervolgens lag ik de halve nacht wakker, na te denken over zijn woorden. Ik had het idee dat er iets achter stak maar ik kon met geen mogelijkheid bedenken wat precies. Heb het later ook nooit meer uit hem kunnen krijgen wat hij nou precies bedoelde."Dingen lopen zoals ze lopen", was het enige wat hij nog kwijt wilde. "Daar kun je je het best bij neerleggen."Vorige maand ging ik weer eens bij Dusty langs, nou ja, zoals zo vaak. Ze hebben inmiddels een zoontje en ik speel een beetje zijn suikeroompje, het is echt een lief kereltje. Hij is blond dus ik plaag Simon constant dat Lars waarschijnlijk van de melkboer is.Simon vindt het bijzonder geinig dat Dusty en ik samen hebben gestudeerd en een kamer deelden. En hij komt niet meer bij als we samen de schoolkreet doen, die we in die dagen verfoeiden om zijn stupiditeit maar tegenwoordig worden we er nostalgisch van. Een bitterzoete mengeling van verbondenheid en dat wat nooit meer terugkomt.Ik pakte Lars op, kietelde hem en probeerde hem oom Silas te laten zeggen en ineens vroeg Simon of ik het niet jammer vond. Dat ik zelf nooit kinderen had gekregen. "Ik vader", lachte ik en zette Lars op de grond. "Dat lijkt me een vreemde combinatie."
"Dat valt volgens mij nogal mee als ik je zo bezig zie met mijn zoon", antwoordde hij.
"Voor kinderen heb je een gezin nodig", ging ik verder. "Ik ben niet geschikt voor een gezinnetje. Ik vermaak me prima in mijn eentje."
"Is er nooit iemand geweest met wie je een gezin had willen stichten?"Het gesprek nam nu wel een heel serieuze wending. Even was ik stil. "Misschien", zei ik toen en dacht aan Shun.
"Je nicht?", vroeg hij. "Dana?"
Een beetje geshockeerd keek ik hem aan. "Dat kan helemaal niet. Daar komen ongezonde kinderen van."
"Volgens Dusty wordt dat risico nogal overdreven", schokschouderde hij. "Zo'n drie procent kans, ongeveer net zoveel als bij een moeder boven de 35." Hij lachte even door het raam naar zijn vrouw. "Als ze geen djinn is tenminste."Verbaasd keek ik hem aan. "Ik dacht dat die kans veel groter was."
"Drie procent. Weet je dat Charles Darwin met zijn eigen nicht getrouwd was en dat ze samen zeven kerngezonde kinderen hadden?" Hij grinnikte. "Jawel, de man van de evolutietheorie, nu heb ik je aan het denken gezet hè?", lachte hij en wandelde naar de keuken."Waarom heb je me dat nooit verteld?", vroeg ik even later buiten aan Dusty.
"Dat had je zo zelf kunnen googelen als het je werkelijk geïnteresseerd had", kaatste ze terug. "Bovendien ontdekte ik dat pas toen Dana al lang en breed getrouwd was dus wat deed het er nog toe."
Zwijgend nam ik het balletje van haar over en deed mijn Sima-trucje."Je moet Dana nu echt eens laten rusten Silas", zei ze ernstig. "Ze lijkt je levensplezier te vergallen en volgens mij ben jij wel zo gelukkig in je eentje, met al je losse vriendinnetjes."
"Je man probeerde me er net juist van te overtuigen dat ik een gezinnetje moet stichten", bromde ik.
Ze haalde haar schouders op. "Nou ja, als het je werkelijk gelukkiger maakt. Maar Dana heeft haar eigen gezin nu. Vier kinderen om voor te zorgen en een man." Ze greep de bal uit de lucht en wandelde ook de keuken in.Vier kinderen, er was dus nog een kleintje achteraan gekomen. Dana was duidelijk gelukkig met haar elfenprins. Ik werd het zo langzamerhand beu dat mijn maag samenkromp iedere keer als ik aan Dana dacht of iemand haar naam zei. Dana leidde haar eigen leven en ik het mijne.Ik wandelde achter Dusty aan de keuken in waar ik meteen gestrikt werd voor een potje schaken terwijl Dusty kookte. Dusty kookte ja. Simon heeft een moestuin waarin hij sla en parprika's en aubergines kweekt en Dusty maakt dat allemaal voor hem klaar met haar eigen handen. Nou, dat is pas liefde.Ik was het alweer vergeten. Mijn gesprek met Simon en zijn toespelingen op het stichten van een eigen gezinnetje. Mijn leven ging verder en het was een prima leven. Ik was vrij, ik schilderde, ik ging uit of sloot mezelf op, al naar gelang mijn stemming, ik gokte, ik had mijn gitaar, geen mens om verantwoording aan af te leggen.En toen, op een regenachtige avond stond zij op mijn stoep. De vrouw die mijn hele leven in een klap overhoop zou gooien.Nooit zal ik de allereerste woorden vergeten die ze tegen me sprak. Verlegen, met wegkijkende ogen.
"Hallo, u kent mij niet maar ik ben Raven. En u bent mijn vader."
Alleen het schilderij van Venus hangt nog op dezelfde plek naast mijn bed, dat zal ik nooit weg doen. Het herinnert me aan de tijd dat ik onbekommerd van een afstandje verliefd was op Dana, zonder alle drama en verdriet van later. Lang vervlogen tijden toen mijn leven nog moest beginnen. Hoewel ik geloof dat onbekommerd niet echt in mij zit, ook toen niet.Ik zal vast wel wat zielig overkomen met mijn gezeur over Dana. Heb dit dagboek pas nog eens doorgelezen omdat het een tijdje geleden was dat ik geschreven heb en het is wel heel veel gehuil over onmogelijke liefdes valt me op. Alsof dat een soort rode draad in mijn leven is. Maar dat klopt eigenlijk helemaal niet, alles onder controle wat dat betreft.Ik zoek het niet meer zo ver van huis en heb besloten dat een leven zonder complicaties het beste werkt voor mij. Hoewel complicaties ook wel eens de neiging hebben mij op te zoeken, daar kan ik niks aan doen, al zou Lucca waarschijnlijk smakelijk moeten lachen als hij dit las.Zo gebeurt het soms dat ik ergens een leuke vrouw heb opgescharreld en dat is dan een tijdje gezellig en daarna ontmoet je weer iemand anders - zoals die dingen gaan - en heel soms blijken die dames dan contact met elkaar te hebben.
Nou ja, dat leidt af en toe tot pijnlijke taferelen terwijl ik dan vaak niet eens meer weet hoe die meiden ook alweer heten of ze door elkaar haal omdat ze hetzelfde haar hebben en zo ben ik al heel wat keren uitgescholden voor rotzak. Oké, een rotzak, mij best, ben ik een rotzak."Nee hoor", grinnikte Lucca een keer, toen ik weer eens en plein public te kakken was gezet door een stel kijvende kippen, "je bent helemaal geen rotzak, je bent gewoon een sloddervos. Je vergeet het een af te sluiten voordat je het andere begint. Maar ga vooral zo door, hier kan geen boek of film tegenop en het is nog gratis ook."
Grapjas.Sinds kort schaak ik wat fanatieker. Mijn vader is mijn meest enthousiaste tegenstander, die schaakt elke week met mijn oom Linden maar van mij kan hij tenminste winnen zegt hij. Ik doe er alles aan om daar verandering in te brengen maar dat lukt nog niet erg. Toch vind ik het leuk om te doen, ook omdat het een spel is dat ik in mijn eentje kan doen als ik wil. Ik doe graag dingen in mijn eentje.Voor de rest scharrel ik rond in huis - zorg dat alles reilt en zeilt - maar ik ben ook graag buiten en ja, ik steek soms inderdaad de straat over als ik een bekende zie, sorry, het is niet persoonlijk.
En af en toe doe ik vrijwilligerswerk in de kringloopwinkel: in de tuin werken, edelstenen zoeken, de bijen verzorgen, honing oogsten, honing pikken, dat soort dingen.Een totaal niet spannend leven dus en het bevalt me goed. Hoewel ik de laatste tijd af en toe anonieme telefoontjes krijg. Als ik opneem valt er een diepe stilte en wordt vervolgens de verbinding verbroken.Sinds kort ben ik begonnen dat moment uit te stellen door een heel verhaal in de hoorn af te steken zonder verder op antwoord te wachten. Het grappige is dat het net is alsof degene aan de andere kant werkelijk luistert, maar er wordt niks gezegd en na vijf minuten neem ik dan keurig afscheid, zeg 'nou tot de volgende keer maar weer' en hang op. Het nummer is afgeschermd, ik heb geen idee wie het kan zijn en echt interesseren doet het me ook niet.Waarschijnlijk kom ik nu over als een volkomen anti-sociaal type en soms klopt dat ook wel, maar ik heb genoeg vrienden. De meest opvallende, in het licht van de gebeurtenissen voorafgaand aan Dusty's huwelijk een paar jaar geleden, is mijn oom Finn.Vorig jaar is hij hier komen wonen omdat zijn tweede huwelijk gestrand was en hij dichter bij zijn familie wilde zijn. De eerste keer dat ik hem toevallig tegenkwam in een bar deed ik vrij stug en dat bleek hij zich nogal aan te trekken. Hij bood me een biertje aan en een biertje werden er meer en uiteindelijk stonden we gebroederlijk naar de capriolen van een reeks dubieuze artiesten te kijken en lol te hebben."Kom op", zei hij tenslotte, toen de een of andere goochelaar achter elkaar zijn trucs de mist in liet gaan, "nu is het onze beurt."
Hij trok me naar een karaoke-apparaat en we brachten een gevoelig lied ten gehore, tot de eigenaar op ons af kwam en zonder pardon de stekker uit het stopcontact trok. Man wat hebben wij gelachen.We pakten onze biertjes en gingen boven biljarten. En terwijl ik me stond te concentreren op de ballen begint hij ineens een snotterig dronkemansverhaal over dat hij van sommige dingen in het leven spijt had en dat ik er een van was. "Heb je spijt van mij?", vroeg ik een beetje verbaasd waarop hij zei dat hij teveel had gezegd maar dat ik een fijne knul was en dat ik, als het aan hem lag, nou, dat ik dan zijn schoonzoon was geweest, dat wilde hij toch wel even kwijt."Dat gleuter over fmiliebanden, ammaal gzeur, oovvdreevn gedoe", neuzelde hij en daarna herhaalde hij dat hij teveel had gezegd en toen kotste hij de biljarttafel onder. "Als je maar wel weet dat ik heb gewonnen nu", riep ik en vervolgens lag ik de halve nacht wakker, na te denken over zijn woorden. Ik had het idee dat er iets achter stak maar ik kon met geen mogelijkheid bedenken wat precies. Heb het later ook nooit meer uit hem kunnen krijgen wat hij nou precies bedoelde."Dingen lopen zoals ze lopen", was het enige wat hij nog kwijt wilde. "Daar kun je je het best bij neerleggen."Vorige maand ging ik weer eens bij Dusty langs, nou ja, zoals zo vaak. Ze hebben inmiddels een zoontje en ik speel een beetje zijn suikeroompje, het is echt een lief kereltje. Hij is blond dus ik plaag Simon constant dat Lars waarschijnlijk van de melkboer is.Simon vindt het bijzonder geinig dat Dusty en ik samen hebben gestudeerd en een kamer deelden. En hij komt niet meer bij als we samen de schoolkreet doen, die we in die dagen verfoeiden om zijn stupiditeit maar tegenwoordig worden we er nostalgisch van. Een bitterzoete mengeling van verbondenheid en dat wat nooit meer terugkomt.Ik pakte Lars op, kietelde hem en probeerde hem oom Silas te laten zeggen en ineens vroeg Simon of ik het niet jammer vond. Dat ik zelf nooit kinderen had gekregen. "Ik vader", lachte ik en zette Lars op de grond. "Dat lijkt me een vreemde combinatie."
"Dat valt volgens mij nogal mee als ik je zo bezig zie met mijn zoon", antwoordde hij.
"Voor kinderen heb je een gezin nodig", ging ik verder. "Ik ben niet geschikt voor een gezinnetje. Ik vermaak me prima in mijn eentje."
"Is er nooit iemand geweest met wie je een gezin had willen stichten?"Het gesprek nam nu wel een heel serieuze wending. Even was ik stil. "Misschien", zei ik toen en dacht aan Shun.
"Je nicht?", vroeg hij. "Dana?"
Een beetje geshockeerd keek ik hem aan. "Dat kan helemaal niet. Daar komen ongezonde kinderen van."
"Volgens Dusty wordt dat risico nogal overdreven", schokschouderde hij. "Zo'n drie procent kans, ongeveer net zoveel als bij een moeder boven de 35." Hij lachte even door het raam naar zijn vrouw. "Als ze geen djinn is tenminste."Verbaasd keek ik hem aan. "Ik dacht dat die kans veel groter was."
"Drie procent. Weet je dat Charles Darwin met zijn eigen nicht getrouwd was en dat ze samen zeven kerngezonde kinderen hadden?" Hij grinnikte. "Jawel, de man van de evolutietheorie, nu heb ik je aan het denken gezet hè?", lachte hij en wandelde naar de keuken."Waarom heb je me dat nooit verteld?", vroeg ik even later buiten aan Dusty.
"Dat had je zo zelf kunnen googelen als het je werkelijk geïnteresseerd had", kaatste ze terug. "Bovendien ontdekte ik dat pas toen Dana al lang en breed getrouwd was dus wat deed het er nog toe."
Zwijgend nam ik het balletje van haar over en deed mijn Sima-trucje."Je moet Dana nu echt eens laten rusten Silas", zei ze ernstig. "Ze lijkt je levensplezier te vergallen en volgens mij ben jij wel zo gelukkig in je eentje, met al je losse vriendinnetjes."
"Je man probeerde me er net juist van te overtuigen dat ik een gezinnetje moet stichten", bromde ik.
Ze haalde haar schouders op. "Nou ja, als het je werkelijk gelukkiger maakt. Maar Dana heeft haar eigen gezin nu. Vier kinderen om voor te zorgen en een man." Ze greep de bal uit de lucht en wandelde ook de keuken in.Vier kinderen, er was dus nog een kleintje achteraan gekomen. Dana was duidelijk gelukkig met haar elfenprins. Ik werd het zo langzamerhand beu dat mijn maag samenkromp iedere keer als ik aan Dana dacht of iemand haar naam zei. Dana leidde haar eigen leven en ik het mijne.Ik wandelde achter Dusty aan de keuken in waar ik meteen gestrikt werd voor een potje schaken terwijl Dusty kookte. Dusty kookte ja. Simon heeft een moestuin waarin hij sla en parprika's en aubergines kweekt en Dusty maakt dat allemaal voor hem klaar met haar eigen handen. Nou, dat is pas liefde.Ik was het alweer vergeten. Mijn gesprek met Simon en zijn toespelingen op het stichten van een eigen gezinnetje. Mijn leven ging verder en het was een prima leven. Ik was vrij, ik schilderde, ik ging uit of sloot mezelf op, al naar gelang mijn stemming, ik gokte, ik had mijn gitaar, geen mens om verantwoording aan af te leggen.En toen, op een regenachtige avond stond zij op mijn stoep. De vrouw die mijn hele leven in een klap overhoop zou gooien.Nooit zal ik de allereerste woorden vergeten die ze tegen me sprak. Verlegen, met wegkijkende ogen.
"Hallo, u kent mij niet maar ik ben Raven. En u bent mijn vader."