Generatie 21 - deel 24, Jodie
Met Rivers carrière als goochelaar schoot het nog niet echt op. Wat deels kwam door gebrek aan talent, maar deels ook omdat hij minder oefende dan zou moeten. Na zich er de eerste paar weken fanatiek in gestort te hebben en ieder vrij momentje dat Daryl sliep te benutten, was de klad er inmiddels een beetje in gekomen.Op een ochtend stond hij eindelijk weer eens wat trucs uit te proberen, toen Naomi hem na een beleefd applausje aansprak.
"Wordt het geen tijd je kunsten aan een wat breder publiek te vertonen?", vroeg ze. "Zo heel veel fouten maak je niet meer. Als je je gewoon beperkt tot de trucs die je het best beheerst, moet het toch goed gaan?"
Vertwijfeld keek hij haar aan. "Denk je?"
"Kom op, niet zo bangig. Wat is het ergste dat er kan gebeuren? Afgaan? Dan kom je toch gewoon weer naar huis? En als het goed gaat - en dat gaat het, ik weet het zeker - kun je er misschien nog een beetje geld mee verdienen ook."Dat laatste gaf de doorslag. Zijn eigen geld een keer verdienen, op een eerlijke manier, leek hem best eens prettig. In plaats van altijd maar weer te moeten rekenen op Camerons hulp of zijn verborgen zakkenrollerstalenten.Als podium koos hij het dorpscentrum en stiekem was hij opgelucht toen er aanvankelijk helemaal niemand bleek te zijn. Dan kon hij er tenminste rustig een beetje in komen. Hij pakte zijn spullen, begon en tegen de tijd dat de eerste mensen kwamen aanwandelen, was hij voldoende opgewarmd om hen vol vertrouwen te wenken en te verleiden naar zijn kunsten te komen kijken.Het ging goed! Al zijn acts lukten wonderwel en al snel begonnen mensen, nadat Dominique - die ook heel toevallig langs kwam wandelen - heel aardig het goede voorbeeld had gegeven, hun enthousiasme in harde valuta om te zetten. Niet echt veel, maar het begin was er.En toen gebeurde er iets onfortuinlijks. Net had hij met succes zijn kaartentruc gedaan, toen er een geest langs zweefde. Een geest?! Ja, verdomd, het was echt een geest. Op het moment dat zijn publiek zich geschrokken omdraaide en begon te wijzen, verloor River het bewustzijn. Dat was nu eenmaal het effect dat spanning en stress doorgaans op hem hadden, hij kon er niets aan doen. Het gebeurde gewoon.Toen hij bijkwam, bleek iedereen weggelopen en inmiddels druk bezig met andere dingen. River liet zich niet uit het veld slaan, deed of er niets gebeurd was en ging verder waar hij gebleven was, hopend nieuw publiek te trekken. Wat gelukkig inderdaad al snel gebeurde.Helaas ging het dit keer niet helemaal goed, maar dat leek zijn toeschouwster niet op te vallen.
"Oooh, badeendjes, wat leuk!", riep ze blij, om daarna een beetje beduusd te vervolgen: "Maar wat knap, hoe doe je dát nou!?"
"Eh, flink oefenen", antwoordde hij en keek haar eens beter aan. Ze had een leuk snoetje en met haar keurige mantelpakje viel ze een beetje uit de toon in het tropische Cielo Insolar."Wacht, wat zie ik daar nou?", vervolgde hij quasi verbaasd en boog zich naar haar toe, terwijl hij zogenaamd iets achter haar oor vandaan haalde. Haar verstrooide gezichtje was goud waard.Dit keer lukte de truc wel en opnieuw werd hij beloond met bewonderende kirretjes. Daarna kwam er van goochelen niet veel meer terecht. Ze kletsten wat, deelden grappige filmpjes en uiteindelijk verzuchtte ze dat ze hem ontzettend aardig vond. "Een echte man." Waarop River niet kon achterblijven en op zijn beurt aangaf dat hij haar heel lief vond. Daarna keken ze elkaar alleen maar een tijdje aan, verlegen en niet meer zo goed wetend wat verder nog te zeggen.Al met al kwam River die avond enigszins in de war thuis.De maanden hierna bleef de relatie tussen Cameron en River onderkoeld. Cameron voelde Rivers frustratie en begreep die ook, maar ze wilde onder geen beding signalen af gaan geven die hem hoopvol zouden kunnen stemmen, enkel om de lieve vrede te bewaren. Met de dag verfoeide ze haar impulsieve actie in de tombe meer. Die had alles overhoop gegooid en het domme was dat ze dat daar ter plekke al had beseft. Ze had meer zelfdiscipline moeten opbrengen om weerstand te bieden aan iets wat slechts een tijdelijke behoefte was geweest, dan hadden ze nu niet in deze gespannen situatie verkeerd.Aan de andere kant moest ze bekennen dat ze ook van haar zwangerschap genoot en eigenlijk best uitkeek naar de geboorte van Daryls broertje of zusje. In overleg met Fausto - de huiseigenaar - waren ze begonnen de twee gescheiden appartementen samen te trekken, een verbouwing waar zij de kosten voor op zich nam. De buitengalerij verdween en werd een overdekte verbinding tussen de twee woningen en in Rivers appartement werden twee kleine kamertjes gebouwd waarin de kinderen konden slapen. De huiskamer transformeerde tot speelkamer.River protesteerde niet tegen deze inperking van zijn persoonlijke leefruimte, te meer daar Cameron aangaf dat haar woonkamer nu uiteraard ook de zijne zou zijn. Zijn coöperatieve houding verzachtte haar gevoelens voor hem, hetgeen versterkt werd door het feit dat hij zich net zo op de komst van hun kindje verheugde als zij. Deze kleine zou in ieder geval in het warme nestje vallen van twee liefhebbende ouders.Een andere prettige omstandigheid voor Cameron was dat River zijn goochelaarscarrière weer serieus opgepakt had. Ze vond het fijn dat hij weer iets nuttigs met zijn leven deed. Hele dagen was hij afwezig om overal en nergens voorstellingen te geven. Ze had niet het idee dat zijn arsenaal aan trucs erg uitbreidde maar dat ontmoedigde hem kennelijk niet. Blijkbaar had hij genoeg aan die paar acts die hij wel beheerste.Het betekende wel dat hij minder tijd met Daryl doorbracht, maar Cameron had nu zwangerschapsverlof en dus meer tijd voor haar zoon. Hoewel die haar niet echt nodig leek te hebben. Spelen met zijn pop Boontje bleef zijn favoriete tijdverdrijf. Op een avond pakte River hem van het jongetje af met de woorden: "Je bent nu zo groot, wordt het niet eens tijd Boontje te laten voor wat het is? Je hebt toch heel veel ander speelgoed? En je iPad?"Het viel volkomen verkeerd. Daryl begon luid te schreeuwen en te stampvoeten en eiste op hoge toon zijn pop terug. River moest Cameron gelijk geven dat zijn afhankelijkheid van dat ding griezelige vormen had aangenomen. Maar hij besloot geen ruzie met zijn halfbroertje te gaan zoeken. Die zou het binnenkort toch al moeilijk genoeg krijgen als het nieuwe kindje zich aandiende.Dat gebeurde al een paar dagen later.Een meisje met felrode haartjes - hoe kon het ook anders - dat ze Jodie noemden.Zoals verwacht bleek Daryl het inderdaad vrij moeilijk te hebben met zijn nieuwe zusje. Niet dat hij uitgesproken jaloers reageerde, maar hij leek wel iets labieler dan voorheen. Cameron hoopte dat het feit dat hij nu snel naar school zou gaan, wat zijn wereld onvermijdelijk zou verbreden, hem zou helpen zijn draai te vinden.Toen Jodie een paar maanden oud was, vierden ze Daryls verjaardag. En Cameron moest onderkennen dat hij meer en meer op zijn biologische vader begon te lijken. Een knap jongetje was het, maar ze hoopte uit alle macht dat hij de mindere kwaliteiten van Lance niet mee geërfd had.Ze klampte zich maar vast aan de gedachte dat vele van Lance's kinderen heel goed waren terechtgekomen, zoals haar beste vriendin en Rivers zus Columbine. Met die laatste had ze nog steeds nauw contact en hoewel haar zwangerschap - en de vader - voor de nodige verbijstering gezorgd had, leek Columbine het toch vooral ook heel leuk te vinden dat ze tante was geworden. Een bezoek zat eraan te komen en meer dan dat. Columbine en Phileas leken een definitieve verhuizing met hun gezinnetje te overwegen. Ze waren Ierland en de regen meer dan zat.River was meteen weg van zijn dochter. Zolang Cameron zwangerschapsverlof had, verdeelden ze de taken maar zodra ze weer begon, nam hij de volledige verzorging op zich, zoals hij de voorgaande jaren gedaan had.Daryl ging nu naar school, een verplichting die hij gelaten onderging en waar hij zelden over uitweidde. Cameron en River hadden geen idee of hij het naar zijn zin had. 's Morgens haalde de schoolbus hem op en 's middags werd hij weer thuis afgeleverd.Daar leek hij zich prima in zijn eentje te kunnen vermaken. Eigenlijk hadden ze nooit een kind aan hem.Maar Daryl had een geheim.Op zijn verjaardag was er iets bijzonders gebeurd, toen hij Boontje had opgepakt om met hem te gaan spelen. Plotseling sprong de pop uit zijn handen, kwam voor zijn ogen tot leven, draaide zich toen jolig om en riep: "Tadaaaa, laten we gaan spelen, leuk!!"Met de geboorte van Jodie was er iets veranderd tussen Cameron en River, in positieve zin. Nu hun huizen waren samengetrokken en daarmee ook hun huishoudens, groeiden ze weer naar elkaar toe, wat tevens betekende dat hij de nachten weer bij haar doorbracht. Wat verder ging dan slapen alleen.Het gaf Cameron een comfortabel gevoel. Na een periode van afstand en elkaar gedogen, leken ze steeds meer een echt gezinnetje met z'n vieren en dat was prettig. Inmiddels was haar zwangerschapsverlof afgelopen en niet veel later bereikte ze de hoogste rang in haar carrière: brandcommandeur. Wat niet alleen betekende dat ze zich weer eens aan een ceremonie moest onderwerpen, maar ook dat ze voortaan vanuit huis mocht opereren.Vol trots monteerde ze het brandalarm in haar woonkamer, maar nam zich wel voor de werkvloer en haar collega's niet te vergeten. Naar haar mening bleef dat essentieel om haar taak goed te kunnen doen. De onderscheiding zelf, een symbolische sleutel van de stad, belandde tussen alle andere onderscheidingen: in een la.Twee jaren verstreken en Jodie groeide op tot een lief meisje met twee vurig rode staartjes dat uiterlijk erg op haar vader leek, tot aan zijn groene ogen en zomersproetjes aan toe. River was nog steeds degene die grotendeels voor de kinderen zorgde, hoewel dat in Daryls geval niet meer echt nodig was. Die redde zich wel.Cameron genoot van haar dochtertje. Op de een of andere manier vond ze het makkelijker een band met haar op te bouwen dan met Daryl, die haar onbewust toch immer aan Lance deed denken. En het feit dat hij zo onafhankelijk was en zijn eigen gang ging, droeg er niet toe bij dat hun relatie hechter werd."Waarom sta je toch steeds in jezelf te praten?", vroeg River op een avond, toen hij bezig was Jodie naar bed te brengen.
"Dat doe ik helemaal niet!", was het boze antwoord.
"Misschien heb je het zelf niet in de gaten, maar je doet het heus. Een erg vreemd gezicht is het. Ga je ook naar bed?""Ik ga slapen Boontje, welterusten."
"Welterusten Daryl, mijn vriend."Nu Jodie ouder werd en het zo goed ging tussen haar en River, begon Cameron plannen te maken weer te gaan reizen. Met haar trainingen Oosterse vechtkunst ging het goed. Ze had een paar professionele lessen gevolgd en dat wierp zijn vruchten af. Voor de rest zou het neerkomen op veel oefenen.
"En bedenk dat oefenen in je achtertuin leuk is, maar niets weegt op tegen sparren in het land waar de sport vandaan komt", had opa Silas haar verzekerd. Ze wilde het graag zo snel mogelijk ontdekken.Maar toen veranderde er iets.Was River sinds Jodie's geboorte altijd in en om het huis te vinden geweest, opeens verdween hij hele dagen uit beeld. Aanvankelijk beklaagde Cameron zich niet, ervan uitgaand dat hij het goochelen weer had opgepakt, maar zijn totale gebrek aan vooruitgang op dat gebied begon haar wel op te vallen. Ook al was het misschien te wijten aan een gebrek aan talent, ondertussen had ze toch wel verwacht dat hij er in ieder geval een paar nieuwe trucs bijgeleerd zou hebben. Maar dat was niet het geval en ze had bovendien niet de indruk dat hij ook maar iets verdiende. Waarom bleef hij dan toch voorstellingen geven? Daar kwam bij dat wie ze er ook naar vroeg, niemand hem ooit ergens aan het werk had gezien.Hem er rechtstreeks naar vragen had geen zin, luchtig wapperde hij haar vragen weg en verzekerde haar dat het prima ging allemaal en daarmee was dan doorgaans de kous af. Maar het begon zo langzamerhand vervelend te worden dat ze niet meer op hem kon rekenen. De keren dat ze gedwongen was Jodie bij Naomie te dumpen als ze moest uitrukken voor een brand, waren schering en inslag. Gelukkig vond die dat geen enkel probleem, integendeel, maar daar ging het Cameron niet om.Op een avond, toen ze het echt even helemaal gehad had, sprak ze hem er op aan en berouwvol beloofde hij beterschap. En inderdaad was hij de week erna grotendeels thuis te vinden, waar hij overigens niet veel meer deed dan achter de computer doorbrengen.Op een ochtend werd Jodie wakker met de bokkenpruik op. Doorgaans was ze heel gezeglijk en meegaand, maar vandaag zat haar kennelijk iets dwars en dat stak ze niet onder stoelen of banken.Toen het in de loop van de dag niet verbeterde en ze langzamerhand gek van haar werden, pakte Cameron haar dochter op en liep naar de voordeur.
"We gaan even een ommetje maken en een boodschap doen", zei ze tegen River. "Misschien dat dat haar wat opvrolijkt."
Ze pakte de wandelwagen en ging op pad.Het uitstapje kwam Jodies humeur inderdaad ten goede, vooral toen ze op de kiddie ride mocht die voor de winkel stond.Voor zolang het ritje duurde tenminste, want je hebt de bokkenpruik op of niet."Je bent een draak vandaag, weet je dat?", grinnikte Cameron terwijl ze haar dochter op haar arm zette en kietelde. Om er met een blik op de ijscoman, die net voorreed, aan toe te voegen: "Maar ik weet wel een manier om mijn kleine meisje weer blij te krijgen."Dat hielp.
Cameron zette Jodie terug in haar wagentje met haar ijsje, toen er een taxi aan kwam rijden. Cameron wenkte, laadde de wagen in, nam achterin plaats en droeg de chauffeur op naar het stadscentrum te rijden. Er was een festival deze week en wie weet waren er ook leuke dingen om met kleuters te doen. Het was een aardige rit en eer ze er bijna waren, was het ijsje op. Cameron hing ontspannen achterover en keek naar buiten, toen ze een bekende gestalte zag die ook net een taxi wenkte, die voor hen reed. River? Wie weet was hij ook op weg naar het festival. Ze hoopte het, het leek haar leuk hem eens aan het werk te zien.Het festival viel tegen. Er stonden wat kraampjes, een fotohokje en een rolschaatsbaan, maar voor Jodie was er niets te doen. Toen hoorde Cameron haar naam roepen.
"Cameron! Hoe is het? Ik zie je haast nooit meer sinds je bent gepromoveerd."Een collega, die ze inderdaad al een tijdje niet gezien had, omdat Rivers afwezigheid de laatste tijd haar had genoodzaakt vanuit huis te werken. Ze zette Jodie op de grond, gaf haar iets te spelen en liep met een glimlach naar Boris toe.Een kwartier lang hoorde ze alle perikelen en roddels van de werkvloer aan en tenslotte beëindigde ze het gesprek met de belofte snel weer eens langs te komen op de basis. Ze nam afscheid, pakte Jodie op en zette haar in het wagentje. Zich ineens realiserend dat ze River niet gezien had, dus kennelijk was die ergens anders naartoe gegaan. Ze wandelde terug naar de straat om weer een taxi aan te roepen want het werd al laat en er was hier verder toch niet veel te doen met Jodie.En toen zag ze hem ineens, aan het einde van de straat. River. Hij stond voor een huis met een vrouw te praten en hield iets vast. "Het is net een baby", dacht Cameron grinnikend en toen besefte ze ineens dat dat klopte. Dat het inderdaad een baby was.Ze stak de straat over, terwijl ze zag hoe de vrouw het kindje overpakte, naar binnen liep en de deur achter zich sloot.
Toen merkte River hen op.
"Wordt het geen tijd je kunsten aan een wat breder publiek te vertonen?", vroeg ze. "Zo heel veel fouten maak je niet meer. Als je je gewoon beperkt tot de trucs die je het best beheerst, moet het toch goed gaan?"
Vertwijfeld keek hij haar aan. "Denk je?"
"Kom op, niet zo bangig. Wat is het ergste dat er kan gebeuren? Afgaan? Dan kom je toch gewoon weer naar huis? En als het goed gaat - en dat gaat het, ik weet het zeker - kun je er misschien nog een beetje geld mee verdienen ook."Dat laatste gaf de doorslag. Zijn eigen geld een keer verdienen, op een eerlijke manier, leek hem best eens prettig. In plaats van altijd maar weer te moeten rekenen op Camerons hulp of zijn verborgen zakkenrollerstalenten.Als podium koos hij het dorpscentrum en stiekem was hij opgelucht toen er aanvankelijk helemaal niemand bleek te zijn. Dan kon hij er tenminste rustig een beetje in komen. Hij pakte zijn spullen, begon en tegen de tijd dat de eerste mensen kwamen aanwandelen, was hij voldoende opgewarmd om hen vol vertrouwen te wenken en te verleiden naar zijn kunsten te komen kijken.Het ging goed! Al zijn acts lukten wonderwel en al snel begonnen mensen, nadat Dominique - die ook heel toevallig langs kwam wandelen - heel aardig het goede voorbeeld had gegeven, hun enthousiasme in harde valuta om te zetten. Niet echt veel, maar het begin was er.En toen gebeurde er iets onfortuinlijks. Net had hij met succes zijn kaartentruc gedaan, toen er een geest langs zweefde. Een geest?! Ja, verdomd, het was echt een geest. Op het moment dat zijn publiek zich geschrokken omdraaide en begon te wijzen, verloor River het bewustzijn. Dat was nu eenmaal het effect dat spanning en stress doorgaans op hem hadden, hij kon er niets aan doen. Het gebeurde gewoon.Toen hij bijkwam, bleek iedereen weggelopen en inmiddels druk bezig met andere dingen. River liet zich niet uit het veld slaan, deed of er niets gebeurd was en ging verder waar hij gebleven was, hopend nieuw publiek te trekken. Wat gelukkig inderdaad al snel gebeurde.Helaas ging het dit keer niet helemaal goed, maar dat leek zijn toeschouwster niet op te vallen.
"Oooh, badeendjes, wat leuk!", riep ze blij, om daarna een beetje beduusd te vervolgen: "Maar wat knap, hoe doe je dát nou!?"
"Eh, flink oefenen", antwoordde hij en keek haar eens beter aan. Ze had een leuk snoetje en met haar keurige mantelpakje viel ze een beetje uit de toon in het tropische Cielo Insolar."Wacht, wat zie ik daar nou?", vervolgde hij quasi verbaasd en boog zich naar haar toe, terwijl hij zogenaamd iets achter haar oor vandaan haalde. Haar verstrooide gezichtje was goud waard.Dit keer lukte de truc wel en opnieuw werd hij beloond met bewonderende kirretjes. Daarna kwam er van goochelen niet veel meer terecht. Ze kletsten wat, deelden grappige filmpjes en uiteindelijk verzuchtte ze dat ze hem ontzettend aardig vond. "Een echte man." Waarop River niet kon achterblijven en op zijn beurt aangaf dat hij haar heel lief vond. Daarna keken ze elkaar alleen maar een tijdje aan, verlegen en niet meer zo goed wetend wat verder nog te zeggen.Al met al kwam River die avond enigszins in de war thuis.De maanden hierna bleef de relatie tussen Cameron en River onderkoeld. Cameron voelde Rivers frustratie en begreep die ook, maar ze wilde onder geen beding signalen af gaan geven die hem hoopvol zouden kunnen stemmen, enkel om de lieve vrede te bewaren. Met de dag verfoeide ze haar impulsieve actie in de tombe meer. Die had alles overhoop gegooid en het domme was dat ze dat daar ter plekke al had beseft. Ze had meer zelfdiscipline moeten opbrengen om weerstand te bieden aan iets wat slechts een tijdelijke behoefte was geweest, dan hadden ze nu niet in deze gespannen situatie verkeerd.Aan de andere kant moest ze bekennen dat ze ook van haar zwangerschap genoot en eigenlijk best uitkeek naar de geboorte van Daryls broertje of zusje. In overleg met Fausto - de huiseigenaar - waren ze begonnen de twee gescheiden appartementen samen te trekken, een verbouwing waar zij de kosten voor op zich nam. De buitengalerij verdween en werd een overdekte verbinding tussen de twee woningen en in Rivers appartement werden twee kleine kamertjes gebouwd waarin de kinderen konden slapen. De huiskamer transformeerde tot speelkamer.River protesteerde niet tegen deze inperking van zijn persoonlijke leefruimte, te meer daar Cameron aangaf dat haar woonkamer nu uiteraard ook de zijne zou zijn. Zijn coöperatieve houding verzachtte haar gevoelens voor hem, hetgeen versterkt werd door het feit dat hij zich net zo op de komst van hun kindje verheugde als zij. Deze kleine zou in ieder geval in het warme nestje vallen van twee liefhebbende ouders.Een andere prettige omstandigheid voor Cameron was dat River zijn goochelaarscarrière weer serieus opgepakt had. Ze vond het fijn dat hij weer iets nuttigs met zijn leven deed. Hele dagen was hij afwezig om overal en nergens voorstellingen te geven. Ze had niet het idee dat zijn arsenaal aan trucs erg uitbreidde maar dat ontmoedigde hem kennelijk niet. Blijkbaar had hij genoeg aan die paar acts die hij wel beheerste.Het betekende wel dat hij minder tijd met Daryl doorbracht, maar Cameron had nu zwangerschapsverlof en dus meer tijd voor haar zoon. Hoewel die haar niet echt nodig leek te hebben. Spelen met zijn pop Boontje bleef zijn favoriete tijdverdrijf. Op een avond pakte River hem van het jongetje af met de woorden: "Je bent nu zo groot, wordt het niet eens tijd Boontje te laten voor wat het is? Je hebt toch heel veel ander speelgoed? En je iPad?"Het viel volkomen verkeerd. Daryl begon luid te schreeuwen en te stampvoeten en eiste op hoge toon zijn pop terug. River moest Cameron gelijk geven dat zijn afhankelijkheid van dat ding griezelige vormen had aangenomen. Maar hij besloot geen ruzie met zijn halfbroertje te gaan zoeken. Die zou het binnenkort toch al moeilijk genoeg krijgen als het nieuwe kindje zich aandiende.Dat gebeurde al een paar dagen later.Een meisje met felrode haartjes - hoe kon het ook anders - dat ze Jodie noemden.Zoals verwacht bleek Daryl het inderdaad vrij moeilijk te hebben met zijn nieuwe zusje. Niet dat hij uitgesproken jaloers reageerde, maar hij leek wel iets labieler dan voorheen. Cameron hoopte dat het feit dat hij nu snel naar school zou gaan, wat zijn wereld onvermijdelijk zou verbreden, hem zou helpen zijn draai te vinden.Toen Jodie een paar maanden oud was, vierden ze Daryls verjaardag. En Cameron moest onderkennen dat hij meer en meer op zijn biologische vader begon te lijken. Een knap jongetje was het, maar ze hoopte uit alle macht dat hij de mindere kwaliteiten van Lance niet mee geërfd had.Ze klampte zich maar vast aan de gedachte dat vele van Lance's kinderen heel goed waren terechtgekomen, zoals haar beste vriendin en Rivers zus Columbine. Met die laatste had ze nog steeds nauw contact en hoewel haar zwangerschap - en de vader - voor de nodige verbijstering gezorgd had, leek Columbine het toch vooral ook heel leuk te vinden dat ze tante was geworden. Een bezoek zat eraan te komen en meer dan dat. Columbine en Phileas leken een definitieve verhuizing met hun gezinnetje te overwegen. Ze waren Ierland en de regen meer dan zat.River was meteen weg van zijn dochter. Zolang Cameron zwangerschapsverlof had, verdeelden ze de taken maar zodra ze weer begon, nam hij de volledige verzorging op zich, zoals hij de voorgaande jaren gedaan had.Daryl ging nu naar school, een verplichting die hij gelaten onderging en waar hij zelden over uitweidde. Cameron en River hadden geen idee of hij het naar zijn zin had. 's Morgens haalde de schoolbus hem op en 's middags werd hij weer thuis afgeleverd.Daar leek hij zich prima in zijn eentje te kunnen vermaken. Eigenlijk hadden ze nooit een kind aan hem.Maar Daryl had een geheim.Op zijn verjaardag was er iets bijzonders gebeurd, toen hij Boontje had opgepakt om met hem te gaan spelen. Plotseling sprong de pop uit zijn handen, kwam voor zijn ogen tot leven, draaide zich toen jolig om en riep: "Tadaaaa, laten we gaan spelen, leuk!!"Met de geboorte van Jodie was er iets veranderd tussen Cameron en River, in positieve zin. Nu hun huizen waren samengetrokken en daarmee ook hun huishoudens, groeiden ze weer naar elkaar toe, wat tevens betekende dat hij de nachten weer bij haar doorbracht. Wat verder ging dan slapen alleen.Het gaf Cameron een comfortabel gevoel. Na een periode van afstand en elkaar gedogen, leken ze steeds meer een echt gezinnetje met z'n vieren en dat was prettig. Inmiddels was haar zwangerschapsverlof afgelopen en niet veel later bereikte ze de hoogste rang in haar carrière: brandcommandeur. Wat niet alleen betekende dat ze zich weer eens aan een ceremonie moest onderwerpen, maar ook dat ze voortaan vanuit huis mocht opereren.Vol trots monteerde ze het brandalarm in haar woonkamer, maar nam zich wel voor de werkvloer en haar collega's niet te vergeten. Naar haar mening bleef dat essentieel om haar taak goed te kunnen doen. De onderscheiding zelf, een symbolische sleutel van de stad, belandde tussen alle andere onderscheidingen: in een la.Twee jaren verstreken en Jodie groeide op tot een lief meisje met twee vurig rode staartjes dat uiterlijk erg op haar vader leek, tot aan zijn groene ogen en zomersproetjes aan toe. River was nog steeds degene die grotendeels voor de kinderen zorgde, hoewel dat in Daryls geval niet meer echt nodig was. Die redde zich wel.Cameron genoot van haar dochtertje. Op de een of andere manier vond ze het makkelijker een band met haar op te bouwen dan met Daryl, die haar onbewust toch immer aan Lance deed denken. En het feit dat hij zo onafhankelijk was en zijn eigen gang ging, droeg er niet toe bij dat hun relatie hechter werd."Waarom sta je toch steeds in jezelf te praten?", vroeg River op een avond, toen hij bezig was Jodie naar bed te brengen.
"Dat doe ik helemaal niet!", was het boze antwoord.
"Misschien heb je het zelf niet in de gaten, maar je doet het heus. Een erg vreemd gezicht is het. Ga je ook naar bed?""Ik ga slapen Boontje, welterusten."
"Welterusten Daryl, mijn vriend."Nu Jodie ouder werd en het zo goed ging tussen haar en River, begon Cameron plannen te maken weer te gaan reizen. Met haar trainingen Oosterse vechtkunst ging het goed. Ze had een paar professionele lessen gevolgd en dat wierp zijn vruchten af. Voor de rest zou het neerkomen op veel oefenen.
"En bedenk dat oefenen in je achtertuin leuk is, maar niets weegt op tegen sparren in het land waar de sport vandaan komt", had opa Silas haar verzekerd. Ze wilde het graag zo snel mogelijk ontdekken.Maar toen veranderde er iets.Was River sinds Jodie's geboorte altijd in en om het huis te vinden geweest, opeens verdween hij hele dagen uit beeld. Aanvankelijk beklaagde Cameron zich niet, ervan uitgaand dat hij het goochelen weer had opgepakt, maar zijn totale gebrek aan vooruitgang op dat gebied begon haar wel op te vallen. Ook al was het misschien te wijten aan een gebrek aan talent, ondertussen had ze toch wel verwacht dat hij er in ieder geval een paar nieuwe trucs bijgeleerd zou hebben. Maar dat was niet het geval en ze had bovendien niet de indruk dat hij ook maar iets verdiende. Waarom bleef hij dan toch voorstellingen geven? Daar kwam bij dat wie ze er ook naar vroeg, niemand hem ooit ergens aan het werk had gezien.Hem er rechtstreeks naar vragen had geen zin, luchtig wapperde hij haar vragen weg en verzekerde haar dat het prima ging allemaal en daarmee was dan doorgaans de kous af. Maar het begon zo langzamerhand vervelend te worden dat ze niet meer op hem kon rekenen. De keren dat ze gedwongen was Jodie bij Naomie te dumpen als ze moest uitrukken voor een brand, waren schering en inslag. Gelukkig vond die dat geen enkel probleem, integendeel, maar daar ging het Cameron niet om.Op een avond, toen ze het echt even helemaal gehad had, sprak ze hem er op aan en berouwvol beloofde hij beterschap. En inderdaad was hij de week erna grotendeels thuis te vinden, waar hij overigens niet veel meer deed dan achter de computer doorbrengen.Op een ochtend werd Jodie wakker met de bokkenpruik op. Doorgaans was ze heel gezeglijk en meegaand, maar vandaag zat haar kennelijk iets dwars en dat stak ze niet onder stoelen of banken.Toen het in de loop van de dag niet verbeterde en ze langzamerhand gek van haar werden, pakte Cameron haar dochter op en liep naar de voordeur.
"We gaan even een ommetje maken en een boodschap doen", zei ze tegen River. "Misschien dat dat haar wat opvrolijkt."
Ze pakte de wandelwagen en ging op pad.Het uitstapje kwam Jodies humeur inderdaad ten goede, vooral toen ze op de kiddie ride mocht die voor de winkel stond.Voor zolang het ritje duurde tenminste, want je hebt de bokkenpruik op of niet."Je bent een draak vandaag, weet je dat?", grinnikte Cameron terwijl ze haar dochter op haar arm zette en kietelde. Om er met een blik op de ijscoman, die net voorreed, aan toe te voegen: "Maar ik weet wel een manier om mijn kleine meisje weer blij te krijgen."Dat hielp.
Cameron zette Jodie terug in haar wagentje met haar ijsje, toen er een taxi aan kwam rijden. Cameron wenkte, laadde de wagen in, nam achterin plaats en droeg de chauffeur op naar het stadscentrum te rijden. Er was een festival deze week en wie weet waren er ook leuke dingen om met kleuters te doen. Het was een aardige rit en eer ze er bijna waren, was het ijsje op. Cameron hing ontspannen achterover en keek naar buiten, toen ze een bekende gestalte zag die ook net een taxi wenkte, die voor hen reed. River? Wie weet was hij ook op weg naar het festival. Ze hoopte het, het leek haar leuk hem eens aan het werk te zien.Het festival viel tegen. Er stonden wat kraampjes, een fotohokje en een rolschaatsbaan, maar voor Jodie was er niets te doen. Toen hoorde Cameron haar naam roepen.
"Cameron! Hoe is het? Ik zie je haast nooit meer sinds je bent gepromoveerd."Een collega, die ze inderdaad al een tijdje niet gezien had, omdat Rivers afwezigheid de laatste tijd haar had genoodzaakt vanuit huis te werken. Ze zette Jodie op de grond, gaf haar iets te spelen en liep met een glimlach naar Boris toe.Een kwartier lang hoorde ze alle perikelen en roddels van de werkvloer aan en tenslotte beëindigde ze het gesprek met de belofte snel weer eens langs te komen op de basis. Ze nam afscheid, pakte Jodie op en zette haar in het wagentje. Zich ineens realiserend dat ze River niet gezien had, dus kennelijk was die ergens anders naartoe gegaan. Ze wandelde terug naar de straat om weer een taxi aan te roepen want het werd al laat en er was hier verder toch niet veel te doen met Jodie.En toen zag ze hem ineens, aan het einde van de straat. River. Hij stond voor een huis met een vrouw te praten en hield iets vast. "Het is net een baby", dacht Cameron grinnikend en toen besefte ze ineens dat dat klopte. Dat het inderdaad een baby was.Ze stak de straat over, terwijl ze zag hoe de vrouw het kindje overpakte, naar binnen liep en de deur achter zich sloot.
Toen merkte River hen op.