Generatie 13 - deel 10, Invidia
“Dit is Billy”, zei Hailey zachtjes en toen tegen het jongetje. “En Billy, dit is nou papa.”
“Nee nee nee”, schudde Lindsey fluisterend zijn hoofd, terwijl hij duizelig van schrik een moment steun zocht tegen de muur.
Gekwetst keek Hailey hem aan en zei: “Ik had wel verwacht dat ik je zou overvallen hiermee, uit je reactie maak ik op dat mijn vrienden het bij het rechte eind hadden. Was je daarom ineens verdwenen uit Appaloosa Plains? Heb je inderdaad iets met dat achternichtje gekregen?”“Het spijt me, het spijt me echt”, antwoordde Lindsey, diep ongelukkig en meer tegen zichzelf dan tegen haar. “Ik heb me waardeloos gedragen, wat een ramp, wat een ramp… Hoe kon dit nou gebeuren!?”“Volgens mij weet je dat best. Hij is je zoon, Lindsey, betekent dat niets voor je!? Je zei dat je van me hield, je zei het keer op keer op keer die nacht.”
Ze reikte hem het jongetje aan, dat duidelijk moe was en zijn hoofdje tegen zijn schouder legde.
“Ik had het niet tegen jou”, antwoordde hij afwezig, afgeleid door het kind. Te laat besefte hij dat hij het hardop had gezegd en hoe afschuwelijk het klonk. Hailey keek hem met grote ogen aan. “Ik bedoel…”, stamelde hij, maar hij kon zijn opmerking niet meer ongedaan maken.
"Dit is echt heel erg", zei Hailey zacht.In de auto dacht Lindsey na. Hij haatte zichzelf. Er zat niets anders op, hij moest Frances alles vertellen, maar de moed ontbrak hem. In plaats van naar huis reed hij dus naar zijn schoonzus, die verbaasd de deur opendeed.“Lindsey? Wat kom jij zo laat nog doen?”
“Ik heb een zoon”, viel hij met de deur in huis. “Een zoon bij een andere vrouw, net zo oud als Samuel. Ze schelen een week.”
Kort vertelde hij over zijn ontluikende verhouding met Hailey, net voordat Frances naar Appaloosa Plains gekomen was.
“Dat is vreselijk, Lindsey, maar hoe moeilijk dat ook voor Frances zal zijn, ze zal het moeten accepteren.”“Je snapt het niet”, zei Lindsey hees, omdat zijn stem het even niet meer deed. “Ik heb tegen haar gelogen. Ik heb haar verteld dat ik Hailey had gezegd dat het niks kon worden tussen ons, maar dat was niet zo. Ik had die avond juist besloten dat ik geen zin had in een leven vol liefdesverdriet en dat ik voor Hailey zou gaan.
Na de film ben ik dus met haar mee naar huis gegaan en zijn we in bed beland. Om kwart voor 5 hebben we afscheid genomen, omdat ze op tijd op het vliegveld moest zijn. Ze ging naar een medisch congres in Seattle. En toen ik thuiskwam trof ik Frances aan als een hoopje ellende en zei ze dat ze van me hield en vanaf dat moment ben ik gaan fantaseren.”“Waarom heb je tegen haar gelogen!?”, vroeg Rosalyn zacht.
“Het ging vanzelf. Het was te mooi wat er gebeurde en ik wilde dat niet verzieken met een bevestiging van wat haar de hele nacht had wakker gehouden.”Even zweeg hij en toen kwam er een harde trek om zijn mond. “Ze zei dat het de hel was, die nacht. Nou reken maar dat het de hel is, ik ken die hel. Al die nachten met die vervloekte Spanjaard in huis.”
Rosalyn zag de haat in zijn ogen. Toen vervolgde hij: “Ze was zo kapot en verdrietig en ze werd zo rustig toen ik haar kuste en vertelde dat ik alleen maar rond had gereden. De leugens verlieten mijn lippen alsof het de waarheid was die ik vertelde. Ik wilde zo graag dat het echt zo gegaan was.”Rosalyn was een tijdje stil. Toen schudde ze haar hoofd en zei vol ongeloof: “Ik denk niet dat er veel mensen op deze wereld rondlopen die elkaar meer vreugde, en tegelijkertijd meer pijn bezorgd hebben dan jullie twee. En nu?”
“Wil je alsjeblieft met me meegaan? Ik weet niet hoe ze gaat reageren, ik wil dat er iemand bij is die haar kan opvangen als dat nodig is.”Een kwartier later zaten ze op de bank tegenover Frances, die aanvankelijk alleen een beetje verward leek. “Maar ik begrijp het niet, Lindsey. Ik snap het niet. Je zei dat jullie alleen nog maar aan het daten waren. Wanneer…?”Lindsey staarde naar zijn knieën en ineens drong de waarheid als een mokerslag tot haar door.
“Die… nacht….?”, stamelde ze.
"Het spijt me zo”, fluisterde Lindsey. “Als ik de klok kon terugdraaien.”
“Je had dus voor haar gekozen”, zei ze met een stalen stemmetje.“Hij koos alleen voor haar omdat hij dacht dat je niet van hem hield, Fran”, mengde Rosalyn zich ertussen. “Jij wilde zelf toch ook naar huis en hem nooit meer zien, heb je verteld?”
Maar de jaloezie van die nacht kroop al als een zwarte, kleverige slang door Frances’ aderen. Het was alsof ze weer op de bank zat te wachten, de klok die de uren wegtikte, het vreselijke beeld voor haar geestesoog van hem met een ander. Dat bleek nu dus precies wat er gebeurd was. En hij had erover gelogen.- Ik heb haar uitgelegd waarom. Dat ik teveel van jou hou -
- Daarna zijn we toch gewoon naar de film gegaan, want ze is een toffe meid -
- Na afloop ben ik een stuk gaan rijden om na te denken -
- Toen heb ik besloten dat ik terug zou gaan naar Emblesight. Met jou. En dat ik die pijn dan maar op de koop toe zou nemen -Allemaal leugens. “Ik denk dat je beter naar huis kunt gaan, Rosalyn”, zei ze afgemeten.Rosalyn keek even naar Lindsey die kort knikte, en stapte toen op. Lindsey ging naast Frances zitten, maar voelde hoe ze verstijfde en iets van hem wegschoof. Zo zaten ze een tijdje. Toen zei Lindsey ineens: “Het kon ook niet goed gaan. Er is teveel gebeurd tussen ons. We hebben een idylle willen creëren uit een kapotte situatie.”Hij wist dat het in en in gemeen was wat hij zei, maar op de een of andere manier was boos worden op dit moment beter te hanteren dan verdrietig zijn. Een hartverscheurende situatie zo ombuigen dat het draaglijk werd. Het was niet de eerste keer dat hij dat deed.Zonder iets te zeggen stond Frances op, pakte Samuel en bracht hem naar zijn ledikantje. Toen ze in bed lag hoorde ze op de gang iets aan scherven gaan. Voor het eerst in lange tijd sliep Lindsey die nacht weer in zijn oude bed.De volgende ochtend, na een doorwaakte nacht, kroop hij bij haar in bed en hield haar vast. Ze sliep en instinctief nestelde ze zich tegen hem aan, tot ze wakker werd en de rauwe werkelijkheid weer tot haar doordrong. Huilend begonnen ze te vrijen, zich aan elkaar vastklampend als drenkelingen aan een scheermesje, maar daarna stompte ze hem van zich af en grauwde met een stem die niet de hare was:"Zo, ik hoop dat het fijn was. Want dit was de allerlaatste keer." Daarna ging ze douchen en nam ze een besluit.Lindsey was inmiddels vertrokken - naar haar, zonder enige twijfel - dus ze zorgde voor Samuel en de beesten, om daarna twee koffers te pakken. Op de overloop zag ze de foto van het schoolbal op de grond liggen, de lijst en het glas kapot. Gedachteloos trok ze de foto er voorzichtig uit en borg die bij haar spullen. Daarna wachtte ze op hem, maar toen hij tegen de avond nog niet terug was zette ze Samuel in de auto, keek nog een keer om en vertrok.Even later belde ze bij Rosalyn en Yannick aan. "Mag ik voorlopig hier logeren?", vroeg ze. Rosalyn zuchtte even, knikte en pakte Samuel van haar over."Dit is verschrikkelijk", huilde Rosalyn even later tegen Yannick, die niks wist terug te zeggen.Toen Lindsey die avond thuiskwam - na een dag doelloos ronddolen - vond hij het huis leeg en hij begreep dat ze was vertrokken. Hij nam Bolt en Charlie mee naar de weg en zei dat ze vrij waren om te gaan.Daarna belde hij Rosalyn, die bevestigde dat zijn vrouw en zoon bij haar waren maar dat hij het beter even kon laten rusten."Ik moet met Hailey gaan praten, Rose, ik heb haar schandalig behandeld. Maar zou jij met me mee willen gaan? Onder geen beding wil ik alleen met haar zijn en Frances' wilde fantasieën aanwakkeren."
Het trof Rosalyn hoeveel slachtoffers één onbezonnen nacht had veroorzaakt. Want niet alleen het gezin van haar zus lag in duigen, toen ze Hailey ontmoette besefte ze hoezeer ook zij eronder leed."Heeft hij je echt niks laten weten?", vroeg ze, terwijl Lindsey buiten met Billy speelde.
"Hij heeft een sms gestuurd met de simpele mededeling dat het over was, maar niet waarom. Ik was zo boos, dat ik niet geantwoord heb en na het congres drie weken naar mijn zus in Vancouver ben gegaan. En later, toen ik zwanger bleek, kon ik hem niet meer bereiken."Rosalyn riep Lindsey erbij. Die viel compleet stil toen hij werd aangesproken op zijn gedrag. Wat kon hij ook zeggen? Dat hij in zo'n roes had verkeerd dat de belangen van Hailey even totaal onzichtbaar waren geweest? Dat hijzelf achteraf die nacht als one-night stand had bestempeld, zonder zich af te vragen of dat voor haar ook zo was geweest?"Dus ik ga alleen terug met Billy, naar Appaloosa Plains", zei Hailey even later.
"Het spijt me", fluisterde Lindsey. "Ik heb me vreselijk laf en egoïstisch gedragen. Maar mijn plek is hier, bij Frances en Samuel. We zullen wel een financiële regeling treffen, in die zin zal ik je niet in de steek laten."
Rosalyn kon het allemaal bijna niet aanzien.
"Ik kan prima voor mezelf zorgen", snauwde Hailey."Dat weet ik", zei Lindsey, terwijl hij Billy oppakte die naar hem toe was komen kruipen. "Maar het is het minste wat ik kan doen."Met Frances ging het intussen slecht. Ze was boos en verbitterd en nauwelijks aanspreekbaar. Bovendien gaf ze geregeld over en terwijl Rosalyn en Yannick dachten dat het van verdriet kwam, herkende Frances zelf de symptomen."Volgens mij ben ik weer zwanger", zei ze na een maand woedend tegen Rosalyn.Toen dat bevestigd werd, belde Rosalyn Lindsey om hem op de hoogte te stellen. Omdat Frances hem zoveel mogelijk ontliep als hij langskwam voor Samuel, overviel het haar toen hij meteen naar haar toe kwam."Je bent in verwachting hoor ik", zei hij verlegen.
"Ja, daar ben je echt goed in, hè?", antwoordde ze sarcastisch, zonder van haar boek op te kijken. "We treffen je wel in je vruchtbare periode steeds."
"Opa zegt dat jullie het meest onmogelijke koppel op deze planeet zijn", zei Kace, die een boterham zat te eten.
"Opa?", vroeg Lindsey geërgerd. "Bedoel je die man die een geest zwanger heeft gemaakt ooit?"
Bijna schoot Frances in de lach.Lindsey ging zitten. "Frances, we moeten hier natuurlijk over praten", zei hij kleintjes.
Frances zweeg.
"Frances, doe niet zo onvolwassen", zei Rosalyn ongeduldig. "Lindsey heeft gelijk, jullie moeten praten."Kwaad stond Frances op.
"Waarover moeten we praten? Straks heb je drie kinderen. Twee hier en een in Appaloosa Plains. Wat mij betreft ga je daarheen."
"Wat mij betreft niet", zei Lindsey zacht en ging naar huis.De maanden verstreken. Lindsey kwam geregeld langs om zich met Samuel bezig te houden en Frances zorgde dat ze dan niet thuis was.Toen ze bijna acht maanden zwanger was ging ze bij haar ouders langs. Haar moeder zag ze vaak, maar haar vader leek haar te ontlopen.
"Ik zal er niet omheen draaien, hij heeft het hier erg moeilijk mee. Met jouw gedrag bedoel ik", had Julia gezegd.
"Mijn gedrag?", zei Frances boos en ze besloot met hem te gaan praten. "Sterkte", zei Julia. "Hou elkaar heel."Dat klonk nogal heftig en verbaasd ging ze naar binnen. "Kan ik je even spreken, pap?"Frances was altijd haar vaders oogappel geweest en het deed haar pijn dat hij zo kil tegen haar deed.
"Begrijp je me echt niet?", vroeg ze, nadat ze een paar minuten zwijgend naast elkaar op de bank hadden gezeten.
"Nee", zei Evelyn, terwijl hij opstond. "Ik snap er niks van.""Hier heb je een jongen die je niks anders kunt verwijten dan dat hij nogal onnozel is geweest, maar die de grond aanbidt waar je op loopt. En jij smijt hem achteloos weg, terwijl je je zwelgend koestert in de vernietigende armen van Invidia."
"Wie is Invidia nou weer?"
"Dat is een van de zeven hoofdzonden, jaloezie, en ze is op dit moment bezig je blik te vertroebelen en drie - sorry, vier straks - levens te verwoesten. En je bent jaloers om niks."
"Jaloers om niks!? Hij heeft tegen me gelogen, hij heeft met een ander geslapen!"
"Voordat jullie verkering hadden, ja. Mag ik je er even fijntjes aan herinneren dat jijzelf nota bene voor het altaar hebt gestaan met iemand anders?"Frances snakte naar adem van woede. "Dat was anders!", schreeuwde ze. "Dat.... was heel anders!"
"Oh ja?", vroeg Evelyn ijzig. "Wel, wat jij wilt. Maar als je echt zo overtuigd bent van je gelijk, dan raad ik je aan de knoop door te hakken en een scheiding aan te vragen."
Buiten zinnen beende Fances weg en sloeg zo hard de deur achter zich dicht, dat spontaan het inbrekersalarm begon te loeien.Goed, als er dan actie van haar verwacht werd, dan zou ze inderdaad de koe maar bij de horens vatten. Een paar weken later had ze een verzoekschrift tot echtscheiding binnen en wilde net naar Lindsey gaan om het te laten ondertekenen, toen Caitlin belde met de vraag of ze even langs wilde komen. Dat lag toch in de richting, dus die twee bezoekjes kon ze mooi combineren. Ze was nu op oorlogspad en zag volstrekt niet op tegen hetgeen Caitlin haar wilde vertellen. Als het van eenzelfde strekking was als het gesprek met haar vader, dan zou Caitlin nog van een koude kermis thuiskomen.Zodra haar schoonmoeder haar binnenliet was het echter duidelijk dat die haar volstrekt niet vijandig gezind was. "Kom binnen en ga zitten", zei ze. "Ik vind het heel moeilijk wat ik je nu ga vertellen, maar ik moet het doen van mezelf."Verbaasd ging Frances op de bank zitten, terwijl Caitlin uit het raam keek. Een hele tijd bleef het stil en Frances voelde zich net ongemakkelijk worden, toen Caitlin vanuit het niets zei: "Ik heb een gelukkig huwelijk gehad met Dylan. Hij is een humoristische, intelligente man en ik heb altijd van hem gekregen wat mijn hartje begeerde."Ze zweeg even en vervolgde toen: "Maar in de loop der jaren is het me langzamerhand duidelijk geworden dat je een man als Dylan nooit alleen hebt. Dylan is dol op vrouwen en zij op hem. De laatste jaren, nu hij wat ouder wordt, valt het gelukkig mee, maar er zijn tijden geweest dat... het moeilijk was. Ik wist van zijn buitenechtelijke avontuurtjes en het deed me onnoemelijk veel pijn. Maar op een bepaald moment heb ik een knop omgedraaid en besloten dat ik toch van hem hield en dat hij - ondanks zijn affaires - wel degelijk van mij hield."Frances keek haar een beetje verlegen aan, maar Caitlin staarde nog steeds strak naar buiten.Toen schudde ze haar schouders los alsof ze iets van zich wilde afwerpen en kwam naast Frances zitten. Nog steeds keek ze weg, alsof ze zich schaamde voor wat ze allemaal zei."Wat ik wil zeggen, is dat ik precies weet wat je voelt. Ook al hadden jullie geen verhouding op dat moment, ik weet welk gif je leven verziekt en dat het haast onmogelijk is om dat gevoel te bevechten. Maar wat ik je ook wil meegeven, is dat Lindsey niet is zoals zijn vader. Lindsey is trouw en loyaal en zolang ik me kan herinneren is er maar één meisje in zijn leven geweest en dat ben jij. Dat zagen we al toen jullie nog kinderen waren. Hij een iets te dik en verlegen jongetje, jij een kleine, pittige en brutale spring-in-het-veld.We hebben altijd gehoopt dat je hem uiteindelijk zou gaan zien zoals hij jou en dat is ook gebeurd. Neem alsjeblieft geen overhaaste beslissingen en neem in ogenschouw dat je vader een lieverd is maar ook een driftkikker soms." En toen Frances haar verbaasd aankeek: "Ja, hij heeft me verteld wat hij je heeft aangeraden, de lummel."Het was al donker toen Frances naar de boerderij reed. Het erf oogde leeg, zo zonder Marron - die tegenwoordig onderdak had in de manege - en zonder de eenhoorns. Frances kreeg een brok in haar keel. Ze wandelde door het hek naar de stal en keek even rond. Toen ze naar het huis wilde lopen botste ze bijna tegen Lindsey op. Ze schrok een beetje. Ze had hem al een paar maanden niet gezien en ze realiseerde zich dat hij flink was aangekomen. Eventjes bracht dat haar terug naar de oude Lindsey. Lindsey toen er nog niks ergs in hun levens gebeurd was en ze vrienden waren. Zonder zorgen, zonder pijn. Toen ze net samen op de boerderij woonden en Alejandro alleen een soort droombeeld was en Hailey nog niet bestond."Hoi", zei ze zachtjes.
"Hoi", antwoordde hij en liet zijn blik even langs haar buik dwalen.
"Bijna", zei ze.Ze wilde langs hem lopen om weer weg te gaan, toen hij haar tegenhield.
"Wil je van me scheiden, Frances? Want dan wil ik dat graag weten."
"Nee", piepte ze en sloeg haar armen om hem heen. Ze merkte dat haar reactie hem overdonderde - haarzelf ook - en zijn handen bleven ergens in de lucht zweven, alsof hij haar niet aan durfde te raken.Ze liet hem los en snotterde: "Heb je zin om mee te gaan naar Samuel? Dan kunnen we wat eten. Praten."
Verbaasd ging hij met haar mee.Toen hij de keuken in liep kwam hij Kace tegen.
"Ah, jullie zijn weer samen", zei hij. "Opa zei al dat dat wel zou gebeuren omdat vrouwen altijd eieren voor hun geld kiezen."
"Zo, zei opa dat?"
"Opa Dylan."
"Dat is niet jouw opa."
"Hij is toch oud?"Na het eten ruimde Lindsey zijn bord op, toen Frances achter hem aankwam.
"En? Kies je eieren voor je geld?", waagde hij voorzichtig een grapje.
"Alleen omdat jij heel anders bent dan opa Dylan", zei ze en kuste hem.
Ze lachten allebei en voor het eerst in al die maanden legde hij even zijn handen om haar buik en voelde zijn kind bewegen.
“Nee nee nee”, schudde Lindsey fluisterend zijn hoofd, terwijl hij duizelig van schrik een moment steun zocht tegen de muur.
Gekwetst keek Hailey hem aan en zei: “Ik had wel verwacht dat ik je zou overvallen hiermee, uit je reactie maak ik op dat mijn vrienden het bij het rechte eind hadden. Was je daarom ineens verdwenen uit Appaloosa Plains? Heb je inderdaad iets met dat achternichtje gekregen?”“Het spijt me, het spijt me echt”, antwoordde Lindsey, diep ongelukkig en meer tegen zichzelf dan tegen haar. “Ik heb me waardeloos gedragen, wat een ramp, wat een ramp… Hoe kon dit nou gebeuren!?”“Volgens mij weet je dat best. Hij is je zoon, Lindsey, betekent dat niets voor je!? Je zei dat je van me hield, je zei het keer op keer op keer die nacht.”
Ze reikte hem het jongetje aan, dat duidelijk moe was en zijn hoofdje tegen zijn schouder legde.
“Ik had het niet tegen jou”, antwoordde hij afwezig, afgeleid door het kind. Te laat besefte hij dat hij het hardop had gezegd en hoe afschuwelijk het klonk. Hailey keek hem met grote ogen aan. “Ik bedoel…”, stamelde hij, maar hij kon zijn opmerking niet meer ongedaan maken.
"Dit is echt heel erg", zei Hailey zacht.In de auto dacht Lindsey na. Hij haatte zichzelf. Er zat niets anders op, hij moest Frances alles vertellen, maar de moed ontbrak hem. In plaats van naar huis reed hij dus naar zijn schoonzus, die verbaasd de deur opendeed.“Lindsey? Wat kom jij zo laat nog doen?”
“Ik heb een zoon”, viel hij met de deur in huis. “Een zoon bij een andere vrouw, net zo oud als Samuel. Ze schelen een week.”
Kort vertelde hij over zijn ontluikende verhouding met Hailey, net voordat Frances naar Appaloosa Plains gekomen was.
“Dat is vreselijk, Lindsey, maar hoe moeilijk dat ook voor Frances zal zijn, ze zal het moeten accepteren.”“Je snapt het niet”, zei Lindsey hees, omdat zijn stem het even niet meer deed. “Ik heb tegen haar gelogen. Ik heb haar verteld dat ik Hailey had gezegd dat het niks kon worden tussen ons, maar dat was niet zo. Ik had die avond juist besloten dat ik geen zin had in een leven vol liefdesverdriet en dat ik voor Hailey zou gaan.
Na de film ben ik dus met haar mee naar huis gegaan en zijn we in bed beland. Om kwart voor 5 hebben we afscheid genomen, omdat ze op tijd op het vliegveld moest zijn. Ze ging naar een medisch congres in Seattle. En toen ik thuiskwam trof ik Frances aan als een hoopje ellende en zei ze dat ze van me hield en vanaf dat moment ben ik gaan fantaseren.”“Waarom heb je tegen haar gelogen!?”, vroeg Rosalyn zacht.
“Het ging vanzelf. Het was te mooi wat er gebeurde en ik wilde dat niet verzieken met een bevestiging van wat haar de hele nacht had wakker gehouden.”Even zweeg hij en toen kwam er een harde trek om zijn mond. “Ze zei dat het de hel was, die nacht. Nou reken maar dat het de hel is, ik ken die hel. Al die nachten met die vervloekte Spanjaard in huis.”
Rosalyn zag de haat in zijn ogen. Toen vervolgde hij: “Ze was zo kapot en verdrietig en ze werd zo rustig toen ik haar kuste en vertelde dat ik alleen maar rond had gereden. De leugens verlieten mijn lippen alsof het de waarheid was die ik vertelde. Ik wilde zo graag dat het echt zo gegaan was.”Rosalyn was een tijdje stil. Toen schudde ze haar hoofd en zei vol ongeloof: “Ik denk niet dat er veel mensen op deze wereld rondlopen die elkaar meer vreugde, en tegelijkertijd meer pijn bezorgd hebben dan jullie twee. En nu?”
“Wil je alsjeblieft met me meegaan? Ik weet niet hoe ze gaat reageren, ik wil dat er iemand bij is die haar kan opvangen als dat nodig is.”Een kwartier later zaten ze op de bank tegenover Frances, die aanvankelijk alleen een beetje verward leek. “Maar ik begrijp het niet, Lindsey. Ik snap het niet. Je zei dat jullie alleen nog maar aan het daten waren. Wanneer…?”Lindsey staarde naar zijn knieën en ineens drong de waarheid als een mokerslag tot haar door.
“Die… nacht….?”, stamelde ze.
"Het spijt me zo”, fluisterde Lindsey. “Als ik de klok kon terugdraaien.”
“Je had dus voor haar gekozen”, zei ze met een stalen stemmetje.“Hij koos alleen voor haar omdat hij dacht dat je niet van hem hield, Fran”, mengde Rosalyn zich ertussen. “Jij wilde zelf toch ook naar huis en hem nooit meer zien, heb je verteld?”
Maar de jaloezie van die nacht kroop al als een zwarte, kleverige slang door Frances’ aderen. Het was alsof ze weer op de bank zat te wachten, de klok die de uren wegtikte, het vreselijke beeld voor haar geestesoog van hem met een ander. Dat bleek nu dus precies wat er gebeurd was. En hij had erover gelogen.- Ik heb haar uitgelegd waarom. Dat ik teveel van jou hou -
- Daarna zijn we toch gewoon naar de film gegaan, want ze is een toffe meid -
- Na afloop ben ik een stuk gaan rijden om na te denken -
- Toen heb ik besloten dat ik terug zou gaan naar Emblesight. Met jou. En dat ik die pijn dan maar op de koop toe zou nemen -Allemaal leugens. “Ik denk dat je beter naar huis kunt gaan, Rosalyn”, zei ze afgemeten.Rosalyn keek even naar Lindsey die kort knikte, en stapte toen op. Lindsey ging naast Frances zitten, maar voelde hoe ze verstijfde en iets van hem wegschoof. Zo zaten ze een tijdje. Toen zei Lindsey ineens: “Het kon ook niet goed gaan. Er is teveel gebeurd tussen ons. We hebben een idylle willen creëren uit een kapotte situatie.”Hij wist dat het in en in gemeen was wat hij zei, maar op de een of andere manier was boos worden op dit moment beter te hanteren dan verdrietig zijn. Een hartverscheurende situatie zo ombuigen dat het draaglijk werd. Het was niet de eerste keer dat hij dat deed.Zonder iets te zeggen stond Frances op, pakte Samuel en bracht hem naar zijn ledikantje. Toen ze in bed lag hoorde ze op de gang iets aan scherven gaan. Voor het eerst in lange tijd sliep Lindsey die nacht weer in zijn oude bed.De volgende ochtend, na een doorwaakte nacht, kroop hij bij haar in bed en hield haar vast. Ze sliep en instinctief nestelde ze zich tegen hem aan, tot ze wakker werd en de rauwe werkelijkheid weer tot haar doordrong. Huilend begonnen ze te vrijen, zich aan elkaar vastklampend als drenkelingen aan een scheermesje, maar daarna stompte ze hem van zich af en grauwde met een stem die niet de hare was:"Zo, ik hoop dat het fijn was. Want dit was de allerlaatste keer." Daarna ging ze douchen en nam ze een besluit.Lindsey was inmiddels vertrokken - naar haar, zonder enige twijfel - dus ze zorgde voor Samuel en de beesten, om daarna twee koffers te pakken. Op de overloop zag ze de foto van het schoolbal op de grond liggen, de lijst en het glas kapot. Gedachteloos trok ze de foto er voorzichtig uit en borg die bij haar spullen. Daarna wachtte ze op hem, maar toen hij tegen de avond nog niet terug was zette ze Samuel in de auto, keek nog een keer om en vertrok.Even later belde ze bij Rosalyn en Yannick aan. "Mag ik voorlopig hier logeren?", vroeg ze. Rosalyn zuchtte even, knikte en pakte Samuel van haar over."Dit is verschrikkelijk", huilde Rosalyn even later tegen Yannick, die niks wist terug te zeggen.Toen Lindsey die avond thuiskwam - na een dag doelloos ronddolen - vond hij het huis leeg en hij begreep dat ze was vertrokken. Hij nam Bolt en Charlie mee naar de weg en zei dat ze vrij waren om te gaan.Daarna belde hij Rosalyn, die bevestigde dat zijn vrouw en zoon bij haar waren maar dat hij het beter even kon laten rusten."Ik moet met Hailey gaan praten, Rose, ik heb haar schandalig behandeld. Maar zou jij met me mee willen gaan? Onder geen beding wil ik alleen met haar zijn en Frances' wilde fantasieën aanwakkeren."
Het trof Rosalyn hoeveel slachtoffers één onbezonnen nacht had veroorzaakt. Want niet alleen het gezin van haar zus lag in duigen, toen ze Hailey ontmoette besefte ze hoezeer ook zij eronder leed."Heeft hij je echt niks laten weten?", vroeg ze, terwijl Lindsey buiten met Billy speelde.
"Hij heeft een sms gestuurd met de simpele mededeling dat het over was, maar niet waarom. Ik was zo boos, dat ik niet geantwoord heb en na het congres drie weken naar mijn zus in Vancouver ben gegaan. En later, toen ik zwanger bleek, kon ik hem niet meer bereiken."Rosalyn riep Lindsey erbij. Die viel compleet stil toen hij werd aangesproken op zijn gedrag. Wat kon hij ook zeggen? Dat hij in zo'n roes had verkeerd dat de belangen van Hailey even totaal onzichtbaar waren geweest? Dat hijzelf achteraf die nacht als one-night stand had bestempeld, zonder zich af te vragen of dat voor haar ook zo was geweest?"Dus ik ga alleen terug met Billy, naar Appaloosa Plains", zei Hailey even later.
"Het spijt me", fluisterde Lindsey. "Ik heb me vreselijk laf en egoïstisch gedragen. Maar mijn plek is hier, bij Frances en Samuel. We zullen wel een financiële regeling treffen, in die zin zal ik je niet in de steek laten."
Rosalyn kon het allemaal bijna niet aanzien.
"Ik kan prima voor mezelf zorgen", snauwde Hailey."Dat weet ik", zei Lindsey, terwijl hij Billy oppakte die naar hem toe was komen kruipen. "Maar het is het minste wat ik kan doen."Met Frances ging het intussen slecht. Ze was boos en verbitterd en nauwelijks aanspreekbaar. Bovendien gaf ze geregeld over en terwijl Rosalyn en Yannick dachten dat het van verdriet kwam, herkende Frances zelf de symptomen."Volgens mij ben ik weer zwanger", zei ze na een maand woedend tegen Rosalyn.Toen dat bevestigd werd, belde Rosalyn Lindsey om hem op de hoogte te stellen. Omdat Frances hem zoveel mogelijk ontliep als hij langskwam voor Samuel, overviel het haar toen hij meteen naar haar toe kwam."Je bent in verwachting hoor ik", zei hij verlegen.
"Ja, daar ben je echt goed in, hè?", antwoordde ze sarcastisch, zonder van haar boek op te kijken. "We treffen je wel in je vruchtbare periode steeds."
"Opa zegt dat jullie het meest onmogelijke koppel op deze planeet zijn", zei Kace, die een boterham zat te eten.
"Opa?", vroeg Lindsey geërgerd. "Bedoel je die man die een geest zwanger heeft gemaakt ooit?"
Bijna schoot Frances in de lach.Lindsey ging zitten. "Frances, we moeten hier natuurlijk over praten", zei hij kleintjes.
Frances zweeg.
"Frances, doe niet zo onvolwassen", zei Rosalyn ongeduldig. "Lindsey heeft gelijk, jullie moeten praten."Kwaad stond Frances op.
"Waarover moeten we praten? Straks heb je drie kinderen. Twee hier en een in Appaloosa Plains. Wat mij betreft ga je daarheen."
"Wat mij betreft niet", zei Lindsey zacht en ging naar huis.De maanden verstreken. Lindsey kwam geregeld langs om zich met Samuel bezig te houden en Frances zorgde dat ze dan niet thuis was.Toen ze bijna acht maanden zwanger was ging ze bij haar ouders langs. Haar moeder zag ze vaak, maar haar vader leek haar te ontlopen.
"Ik zal er niet omheen draaien, hij heeft het hier erg moeilijk mee. Met jouw gedrag bedoel ik", had Julia gezegd.
"Mijn gedrag?", zei Frances boos en ze besloot met hem te gaan praten. "Sterkte", zei Julia. "Hou elkaar heel."Dat klonk nogal heftig en verbaasd ging ze naar binnen. "Kan ik je even spreken, pap?"Frances was altijd haar vaders oogappel geweest en het deed haar pijn dat hij zo kil tegen haar deed.
"Begrijp je me echt niet?", vroeg ze, nadat ze een paar minuten zwijgend naast elkaar op de bank hadden gezeten.
"Nee", zei Evelyn, terwijl hij opstond. "Ik snap er niks van.""Hier heb je een jongen die je niks anders kunt verwijten dan dat hij nogal onnozel is geweest, maar die de grond aanbidt waar je op loopt. En jij smijt hem achteloos weg, terwijl je je zwelgend koestert in de vernietigende armen van Invidia."
"Wie is Invidia nou weer?"
"Dat is een van de zeven hoofdzonden, jaloezie, en ze is op dit moment bezig je blik te vertroebelen en drie - sorry, vier straks - levens te verwoesten. En je bent jaloers om niks."
"Jaloers om niks!? Hij heeft tegen me gelogen, hij heeft met een ander geslapen!"
"Voordat jullie verkering hadden, ja. Mag ik je er even fijntjes aan herinneren dat jijzelf nota bene voor het altaar hebt gestaan met iemand anders?"Frances snakte naar adem van woede. "Dat was anders!", schreeuwde ze. "Dat.... was heel anders!"
"Oh ja?", vroeg Evelyn ijzig. "Wel, wat jij wilt. Maar als je echt zo overtuigd bent van je gelijk, dan raad ik je aan de knoop door te hakken en een scheiding aan te vragen."
Buiten zinnen beende Fances weg en sloeg zo hard de deur achter zich dicht, dat spontaan het inbrekersalarm begon te loeien.Goed, als er dan actie van haar verwacht werd, dan zou ze inderdaad de koe maar bij de horens vatten. Een paar weken later had ze een verzoekschrift tot echtscheiding binnen en wilde net naar Lindsey gaan om het te laten ondertekenen, toen Caitlin belde met de vraag of ze even langs wilde komen. Dat lag toch in de richting, dus die twee bezoekjes kon ze mooi combineren. Ze was nu op oorlogspad en zag volstrekt niet op tegen hetgeen Caitlin haar wilde vertellen. Als het van eenzelfde strekking was als het gesprek met haar vader, dan zou Caitlin nog van een koude kermis thuiskomen.Zodra haar schoonmoeder haar binnenliet was het echter duidelijk dat die haar volstrekt niet vijandig gezind was. "Kom binnen en ga zitten", zei ze. "Ik vind het heel moeilijk wat ik je nu ga vertellen, maar ik moet het doen van mezelf."Verbaasd ging Frances op de bank zitten, terwijl Caitlin uit het raam keek. Een hele tijd bleef het stil en Frances voelde zich net ongemakkelijk worden, toen Caitlin vanuit het niets zei: "Ik heb een gelukkig huwelijk gehad met Dylan. Hij is een humoristische, intelligente man en ik heb altijd van hem gekregen wat mijn hartje begeerde."Ze zweeg even en vervolgde toen: "Maar in de loop der jaren is het me langzamerhand duidelijk geworden dat je een man als Dylan nooit alleen hebt. Dylan is dol op vrouwen en zij op hem. De laatste jaren, nu hij wat ouder wordt, valt het gelukkig mee, maar er zijn tijden geweest dat... het moeilijk was. Ik wist van zijn buitenechtelijke avontuurtjes en het deed me onnoemelijk veel pijn. Maar op een bepaald moment heb ik een knop omgedraaid en besloten dat ik toch van hem hield en dat hij - ondanks zijn affaires - wel degelijk van mij hield."Frances keek haar een beetje verlegen aan, maar Caitlin staarde nog steeds strak naar buiten.Toen schudde ze haar schouders los alsof ze iets van zich wilde afwerpen en kwam naast Frances zitten. Nog steeds keek ze weg, alsof ze zich schaamde voor wat ze allemaal zei."Wat ik wil zeggen, is dat ik precies weet wat je voelt. Ook al hadden jullie geen verhouding op dat moment, ik weet welk gif je leven verziekt en dat het haast onmogelijk is om dat gevoel te bevechten. Maar wat ik je ook wil meegeven, is dat Lindsey niet is zoals zijn vader. Lindsey is trouw en loyaal en zolang ik me kan herinneren is er maar één meisje in zijn leven geweest en dat ben jij. Dat zagen we al toen jullie nog kinderen waren. Hij een iets te dik en verlegen jongetje, jij een kleine, pittige en brutale spring-in-het-veld.We hebben altijd gehoopt dat je hem uiteindelijk zou gaan zien zoals hij jou en dat is ook gebeurd. Neem alsjeblieft geen overhaaste beslissingen en neem in ogenschouw dat je vader een lieverd is maar ook een driftkikker soms." En toen Frances haar verbaasd aankeek: "Ja, hij heeft me verteld wat hij je heeft aangeraden, de lummel."Het was al donker toen Frances naar de boerderij reed. Het erf oogde leeg, zo zonder Marron - die tegenwoordig onderdak had in de manege - en zonder de eenhoorns. Frances kreeg een brok in haar keel. Ze wandelde door het hek naar de stal en keek even rond. Toen ze naar het huis wilde lopen botste ze bijna tegen Lindsey op. Ze schrok een beetje. Ze had hem al een paar maanden niet gezien en ze realiseerde zich dat hij flink was aangekomen. Eventjes bracht dat haar terug naar de oude Lindsey. Lindsey toen er nog niks ergs in hun levens gebeurd was en ze vrienden waren. Zonder zorgen, zonder pijn. Toen ze net samen op de boerderij woonden en Alejandro alleen een soort droombeeld was en Hailey nog niet bestond."Hoi", zei ze zachtjes.
"Hoi", antwoordde hij en liet zijn blik even langs haar buik dwalen.
"Bijna", zei ze.Ze wilde langs hem lopen om weer weg te gaan, toen hij haar tegenhield.
"Wil je van me scheiden, Frances? Want dan wil ik dat graag weten."
"Nee", piepte ze en sloeg haar armen om hem heen. Ze merkte dat haar reactie hem overdonderde - haarzelf ook - en zijn handen bleven ergens in de lucht zweven, alsof hij haar niet aan durfde te raken.Ze liet hem los en snotterde: "Heb je zin om mee te gaan naar Samuel? Dan kunnen we wat eten. Praten."
Verbaasd ging hij met haar mee.Toen hij de keuken in liep kwam hij Kace tegen.
"Ah, jullie zijn weer samen", zei hij. "Opa zei al dat dat wel zou gebeuren omdat vrouwen altijd eieren voor hun geld kiezen."
"Zo, zei opa dat?"
"Opa Dylan."
"Dat is niet jouw opa."
"Hij is toch oud?"Na het eten ruimde Lindsey zijn bord op, toen Frances achter hem aankwam.
"En? Kies je eieren voor je geld?", waagde hij voorzichtig een grapje.
"Alleen omdat jij heel anders bent dan opa Dylan", zei ze en kuste hem.
Ze lachten allebei en voor het eerst in al die maanden legde hij even zijn handen om haar buik en voelde zijn kind bewegen.