Generatie 21 - deel 36, Opgroeien
Omdat het baantje bij de supermarkt maar voor een beperkt aantal uur per week was en Daryl wilde sparen, kwam een nieuw winkelcentrum op een van de eilanden goed van pas. Daags na de feestelijke opening fietste hij langs en kon meteen aan de slag in de eerste de beste zaak ie hij binnenliep. "Daar is de keuken, je vindt er alles wat je nodig hebt", was de enige vorm van inwerken die hij kreeg.
Dat kwam hoogstwaarschijnlijk ook omdat hij schaamteloos had beweerd dat hij ruime ervaring had met taarten en brood bakken, wat een regelrechte leugen was. Maar hoe moeilijk kon dat zijn.
Het had uit kunnen draaien op een blamage, maar het bleek hem verbluffend goed af te gaan. Gewoon het recept goed lezen en navolgen.
Paul intussen deed nog steeds zijn best op school. Hij wist zelfs al welke kant hij graag op wilde: de ICT-branche. Dat hij daarbij oefende op hun eigen computer beviel Cameron minder, want die begaf het daardoor nogal eens. Gelukkig wist Paul hem altijd zelf weer te repareren en aangezien hij de enige in huis was die het ding überhaupt gebruikte en het bovendien een oud en eigenlijk aan vervanging toe zijnd model was, gedoogde ze zijn geëxperimenteer.
Charlie vierde zijn verjaardag en werd een bejaarde kat, wat betekende dat hij iets luier werd en minder ondernemend.
Daryl spijbelde meer en meer en er was al menig gesprek met school geweest.
"Als hij zo doorgaat, zullen we hem moeten schorsen", had zijn mentor de laatste keer aangegeven.
"En dan, Daryl?", had Cameron vertwijfeld gevraagd. "Wat dan? Alsjeblieft, denk aan je toekomst."Ook Paul en Jodie zetten hem onder druk. Sleepten hem 's morgens zijn bed uit, dwongen hem met hen te ontbijten en duwden hem de schoolbus in zodra die voorreed. Een tijdje hielp dat en beterde Daryl zijn leven, maar na een maand kwam de klad erin en verviel hij weer in zijn oude gewoonte.
"Het is als trekken aan een dood paard", zuchtte Jodie tegen Paul. "Hij wil gewoon niet, ik ben er klaar mee. Als hij geen diploma wil, dan maar niet."Ondertussen had Cameron nog steeds geen baan gevonden en daarom besloot ze te solliciteren in hetzelfde winkelcentrum waar ook haar zoon een centje bijverdiende, waar ze overigens geen idee van had. Ze kon aan de slag bij de groente- en fruitwinkel, waar ze iemand zochten die jam kon maken en eenmaal daags scones voor de tea room. Het leek een kwestie van tijd voordat ze daar Daryl per ongeluk tegen het lijf zou lopen. De jaren verstreken en weldra zouden de kinderen in de examenklas zitten. Jodie benijdde Paul dat hij al zo precies wist welke kant hij op wilde en zelfs al naar welke universiteit. Zelf had ze geen idee. Iets artistieks misschien. Sinds kort was ze begonnen met schilderen en daar had ze veel lol in. Volgens haar docent kunstgeschiedenis had ze ook beslist talent, maar die was wellicht bevooroordeeld als groot bewonderaar van haar betovergrootvader. Jodie vertrouwde er niet helemaal op dat dat geen grote rol speelde in zijn adviezen. Kunnen zeggen dat hij aan de wieg had gestaan van de schilderscarrière van een nazaat van de legendarische Silas Kobayne. "Wat wordt het?"
"Dat zul je wel zien als het klaar is. Hoop ik."
"Je maakt mooie dingen, ik weet dat je aan zijn motieven twijfelt maar ik vertrouw Cortez wel. Misschien heb je de talenten van de ouwe Silas Kobayne wel gewoon geërfd. Ik zou ervoor gaan als ik jou was. Tenzij je iets anders wilt met je leven natuurlijk."
"Ik zal wel zien. Ik heb nog een jaar om te beslissen. Maar jij Daryl, wat ga jij doen? Jij gaat beslist je examen niet halen zoals je nu bezig bent. En dan?" "Ik ga waarschijnlijk niet eens over. En wat maakt het uit, ik blijf weer achter in leeftijd op jullie, ik voel het. Dus voorlopig groei ik nog niet op en hoef ik nog geen serieuze beslissingen over het leven te maken." Even haalde ze haar kwast van het doek en keek hem aan. "Is dat waarom je je zo gedraagt?", vroeg ze.
"Nee, ik vind school gewoon verschrikkelijk. Ik ga me heus wel redden, op mijn manier."
En voor ze kon reageren wandelde hij de kamer uit.Niet lang daarna deed Daryl een aangename ontdekking. Op een presenteerblaadje. Niet alles wat Charlie mee naar huis bracht, was even waardevol, maar heel vaak wel. Daryl trainde de kat om alle gevonden schatten bij hem af te leveren en dat bracht al met al best wat op. En Charlie, die merkte hoezeer zijn vondsten werden gewaardeerd en beloond met lekkere hapjes, ging steeds beter zijn best doen.
"Je zult best je kostje weten te verdienen op deze manier, maar het zal altijd scharrelen in de marge blijven, zonder goede opleiding."
"Misschien ben ik wel gelukkiger, scharrelend in de marge, en heb ik niet veel nodig." Na een aantal clashes gingen ze deze conversaties tegenwoordig liever uit de weg. Ze ging hem toch niet veranderen en aangezien hij verder niet lanterfantend door het leven ging, had ze de strijd maar opgegeven. Het moest gezegd, lui was hij niet en hij leerde snel, dat bleef niet onopgemerkt. Dus hij zat geen moment om werk verlegen. Op een gegeven moment hoefde hij niet meer op zoek naar baantjes, ze werden hem aangeboden. En dat vond hij alleen maar leuk, variatie. Wat niet wil zeggen dat alles altijd even perfect ging. En naast zijn vele bijbaantjes en Charlie waren er nog andere bronnen van inkomsten. Daryl was zeer inventief. Wat niet wil zeggen dat alles altijd even perfect ging. Jodie kwam nog steeds vaak bij haar vader over de vloer, niet in de laatste plaats omdat ze het zo goed met Esmeralda kon vinden, die eerder een vriendin was dan haar zus. Maar ook omdat Esmeralda's moeder honden fokte en er dus altijd wel een nestje puppies rondliep. Op een avond stond ze op het punt naar huis te gaan, toen ze in een impuls River aansprak. "Jij kent jullie vader toch goed volgens mij? Lance? Ik bedoel, Daryl heeft hem nog nooit gezien, maar jij wel toch?"
River beaamde dat.
"Ik merk dat Daryl er best mee zit dat het zo'n geheimzinnige figuur voor hem is. Komt hij nooit over of zo? Volgens mij zou het best belangrijk kunnen zijn voor Daryl hem te ontmoeten."
River schudde zijn hoofd. "Nee, hij is maar een keer hier geweest, jaren geleden, dat is de reden dat Daryl er überhaupt is. Maar voor de rest leidt die zijn eigen leven. Eerlijk gezegd spreek ik hem nooit meer." "Schrijf hem anders eens", mengde Esmeralda zich in het gesprek.
"Ja, dat is misschien een goed idee", zei Jodie en keek haar vader aan. "Heb je zijn adres voor me?"
"Uiteraard, maar ik geef je weinig kans. Weet je hoeveel kinderen hij heeft rondlopen? Het is vervelend om te moeten zeggen, maar Daryl interesseert hem helemaal niks. Maar je kunt het altijd proberen natuurlijk." De vriendschap tussen Paul en Daryl mocht dan veranderd zijn sinds de eerste een gewone jongen was geworden, het klikte nog steeds goed tussen hen. Daryl was bijvoorbeeld de enige die mocht weten dat Paul stiekem een oogje had op Esmeralda. Niet dat Paul veel aan hem had in dat opzicht, want Daryl plaagde hem er vooral mee. Zelf had hij geregeld een vriendinnetje, dus hij begreep niet waarom Paul daar zo moeilijk en geheimzinnig over deed."Waarom vraag je haar niet gewoon een keer uit?", vroeg hij. Paul haalde zijn schouders op.
"Omdat ik er gek uitzie, daarom. Niet als een gewone jongen. Ze ziet me trouwens niet eens staan."
"Dan vindt ze je er in ieder geval niet gek uitzien lijkt me", merkte Daryl droog op. "Ik ga naar je vader schrijven", zei Jodie diezelfde avond tegen Daryl. Die had net een hap in zijn mond gepropt en keek haar verbaasd aan.
"Bwrom?", vroeg hij.
"Gewoon", haalde ze haar schouders op, "wil je hem niet ontmoeten?"
"Bwoaff."
"En wil je niet weten waarom je zo langzaam opgroeit?"
Nu had ze zijn aandacht. Hij slikte zijn broodje weg en zei: "Denk je dat hij dat weet dan? Waarom zou hij dat weten?"
"Waarom niet? Misschien heeft het wel een bovennatuurlijke oorzaak. Mama's opa en oma leven ook veel langer dan normaal."
"Als hij zo doorgaat, zullen we hem moeten schorsen", had zijn mentor de laatste keer aangegeven.
"En dan, Daryl?", had Cameron vertwijfeld gevraagd. "Wat dan? Alsjeblieft, denk aan je toekomst."Ook Paul en Jodie zetten hem onder druk. Sleepten hem 's morgens zijn bed uit, dwongen hem met hen te ontbijten en duwden hem de schoolbus in zodra die voorreed. Een tijdje hielp dat en beterde Daryl zijn leven, maar na een maand kwam de klad erin en verviel hij weer in zijn oude gewoonte.
"Het is als trekken aan een dood paard", zuchtte Jodie tegen Paul. "Hij wil gewoon niet, ik ben er klaar mee. Als hij geen diploma wil, dan maar niet."Ondertussen had Cameron nog steeds geen baan gevonden en daarom besloot ze te solliciteren in hetzelfde winkelcentrum waar ook haar zoon een centje bijverdiende, waar ze overigens geen idee van had. Ze kon aan de slag bij de groente- en fruitwinkel, waar ze iemand zochten die jam kon maken en eenmaal daags scones voor de tea room. Het leek een kwestie van tijd voordat ze daar Daryl per ongeluk tegen het lijf zou lopen. De jaren verstreken en weldra zouden de kinderen in de examenklas zitten. Jodie benijdde Paul dat hij al zo precies wist welke kant hij op wilde en zelfs al naar welke universiteit. Zelf had ze geen idee. Iets artistieks misschien. Sinds kort was ze begonnen met schilderen en daar had ze veel lol in. Volgens haar docent kunstgeschiedenis had ze ook beslist talent, maar die was wellicht bevooroordeeld als groot bewonderaar van haar betovergrootvader. Jodie vertrouwde er niet helemaal op dat dat geen grote rol speelde in zijn adviezen. Kunnen zeggen dat hij aan de wieg had gestaan van de schilderscarrière van een nazaat van de legendarische Silas Kobayne. "Wat wordt het?"
"Dat zul je wel zien als het klaar is. Hoop ik."
"Je maakt mooie dingen, ik weet dat je aan zijn motieven twijfelt maar ik vertrouw Cortez wel. Misschien heb je de talenten van de ouwe Silas Kobayne wel gewoon geërfd. Ik zou ervoor gaan als ik jou was. Tenzij je iets anders wilt met je leven natuurlijk."
"Ik zal wel zien. Ik heb nog een jaar om te beslissen. Maar jij Daryl, wat ga jij doen? Jij gaat beslist je examen niet halen zoals je nu bezig bent. En dan?" "Ik ga waarschijnlijk niet eens over. En wat maakt het uit, ik blijf weer achter in leeftijd op jullie, ik voel het. Dus voorlopig groei ik nog niet op en hoef ik nog geen serieuze beslissingen over het leven te maken." Even haalde ze haar kwast van het doek en keek hem aan. "Is dat waarom je je zo gedraagt?", vroeg ze.
"Nee, ik vind school gewoon verschrikkelijk. Ik ga me heus wel redden, op mijn manier."
En voor ze kon reageren wandelde hij de kamer uit.Niet lang daarna deed Daryl een aangename ontdekking. Op een presenteerblaadje. Niet alles wat Charlie mee naar huis bracht, was even waardevol, maar heel vaak wel. Daryl trainde de kat om alle gevonden schatten bij hem af te leveren en dat bracht al met al best wat op. En Charlie, die merkte hoezeer zijn vondsten werden gewaardeerd en beloond met lekkere hapjes, ging steeds beter zijn best doen.
Daryl werkte ook nog steeds in het winkelcentrum, inmiddels met medeweten van zijn moeder.
"Je zult best je kostje weten te verdienen op deze manier, maar het zal altijd scharrelen in de marge blijven, zonder goede opleiding."
"Misschien ben ik wel gelukkiger, scharrelend in de marge, en heb ik niet veel nodig." Na een aantal clashes gingen ze deze conversaties tegenwoordig liever uit de weg. Ze ging hem toch niet veranderen en aangezien hij verder niet lanterfantend door het leven ging, had ze de strijd maar opgegeven. Het moest gezegd, lui was hij niet en hij leerde snel, dat bleef niet onopgemerkt. Dus hij zat geen moment om werk verlegen. Op een gegeven moment hoefde hij niet meer op zoek naar baantjes, ze werden hem aangeboden. En dat vond hij alleen maar leuk, variatie. Wat niet wil zeggen dat alles altijd even perfect ging. En naast zijn vele bijbaantjes en Charlie waren er nog andere bronnen van inkomsten. Daryl was zeer inventief. Wat niet wil zeggen dat alles altijd even perfect ging. Jodie kwam nog steeds vaak bij haar vader over de vloer, niet in de laatste plaats omdat ze het zo goed met Esmeralda kon vinden, die eerder een vriendin was dan haar zus. Maar ook omdat Esmeralda's moeder honden fokte en er dus altijd wel een nestje puppies rondliep. Op een avond stond ze op het punt naar huis te gaan, toen ze in een impuls River aansprak. "Jij kent jullie vader toch goed volgens mij? Lance? Ik bedoel, Daryl heeft hem nog nooit gezien, maar jij wel toch?"
River beaamde dat.
"Ik merk dat Daryl er best mee zit dat het zo'n geheimzinnige figuur voor hem is. Komt hij nooit over of zo? Volgens mij zou het best belangrijk kunnen zijn voor Daryl hem te ontmoeten."
River schudde zijn hoofd. "Nee, hij is maar een keer hier geweest, jaren geleden, dat is de reden dat Daryl er überhaupt is. Maar voor de rest leidt die zijn eigen leven. Eerlijk gezegd spreek ik hem nooit meer." "Schrijf hem anders eens", mengde Esmeralda zich in het gesprek.
"Ja, dat is misschien een goed idee", zei Jodie en keek haar vader aan. "Heb je zijn adres voor me?"
"Uiteraard, maar ik geef je weinig kans. Weet je hoeveel kinderen hij heeft rondlopen? Het is vervelend om te moeten zeggen, maar Daryl interesseert hem helemaal niks. Maar je kunt het altijd proberen natuurlijk." De vriendschap tussen Paul en Daryl mocht dan veranderd zijn sinds de eerste een gewone jongen was geworden, het klikte nog steeds goed tussen hen. Daryl was bijvoorbeeld de enige die mocht weten dat Paul stiekem een oogje had op Esmeralda. Niet dat Paul veel aan hem had in dat opzicht, want Daryl plaagde hem er vooral mee. Zelf had hij geregeld een vriendinnetje, dus hij begreep niet waarom Paul daar zo moeilijk en geheimzinnig over deed."Waarom vraag je haar niet gewoon een keer uit?", vroeg hij. Paul haalde zijn schouders op.
"Omdat ik er gek uitzie, daarom. Niet als een gewone jongen. Ze ziet me trouwens niet eens staan."
"Dan vindt ze je er in ieder geval niet gek uitzien lijkt me", merkte Daryl droog op. "Ik ga naar je vader schrijven", zei Jodie diezelfde avond tegen Daryl. Die had net een hap in zijn mond gepropt en keek haar verbaasd aan.
"Bwrom?", vroeg hij.
"Gewoon", haalde ze haar schouders op, "wil je hem niet ontmoeten?"
"Bwoaff."
"En wil je niet weten waarom je zo langzaam opgroeit?"
Nu had ze zijn aandacht. Hij slikte zijn broodje weg en zei: "Denk je dat hij dat weet dan? Waarom zou hij dat weten?"
"Waarom niet? Misschien heeft het wel een bovennatuurlijke oorzaak. Mama's opa en oma leven ook veel langer dan normaal."