Generatie 20 - deel 9, Een moeilijke keuze
Er brak een periode aan van diep geluk.
Er werd geen woord meer gesproken over wat gepasseerd was, geen woord over wie June precies was en wat de oorsprong van haar replica. Alsof ze allebei begrepen dat de prille en nog kwetsbare romance die zich ontspon na die bewuste nacht bedorven zou kunnen worden door analyses en bekentenissen. Ze beperkten hun conversaties dus tot liefkozingen en zoete woorden en genoten. Van elkaar en van hun vreemde gezin.Bryony's ogen glommen van blijdschap, iedere keer dat ze getuige was van de opgebloeide liefde tussen haar vader en de vrouw die zo plotseling in hun midden was verschenen. Ze hield van hen allebei en van jaloezie was geen sprake.Dit duurde een maand en toen begon June zich bewust te worden van een verandering in haar lichaam.
"Oh nee", fluisterde ze geschrokken, de eerste keer dat een spontane aanval van misselijkheid haar onder het broodbakken naar de wc had doen rennen. "Oh nee, wat heb ik gedaan..."Een tijdje probeerde ze de symptomen te negeren, tegen beter weten in hopend dat ze het zich verbeeldde.
En al die tijd zei ze niks tegen Saul omdat ze wist dat die alleen maar heel blij zou zijn, terwijl zij die vreugde niet volledig kon delen.Maar op een gegeven moment was er geen ontkennen meer aan. Haar buik begon te groeien en uiteindelijk bevestigde de gynaecoloog haar vrees. Ze verwachtte een baby en het leed geen twijfel dat het Sauls kindje was.De volgende middag maakte ze een lange wandeling door de omgeving om in alle rust te kunnen nadenken. Ze wist dat ze een keuze moest maken en dat kon niet heel veel langer meer wachten. Schijnbaar doelloos dwaalde ze over de heuvels terwijl ze alles op een rijtje zette en na twee uur nam ze een beslissing.Toen ze thuiskwam trok ze de stoute schoenen aan en bracht Saul op de hoogte.Die reageerde stomverbaasd, maar dat werd heel snel inderdaad gevolgd door vreugde. Hij zou het zelf niet zo gepland hebben, maar dit nieuwe kindje was net zo welkom als Bryony een paar jaar geleden.Vol liefde keek hij haar aan. Hoe lang had hij zich niet intens schuldig gevoeld over wat hij gedaan had, hoe lang was hij er niet van overtuigd geweest dat die hele kloonprocedure op een fiasco was uitgelopen? Maar alles was ten goede gekeerd. De nieuwe June had alleen moeten wennen - wat logisch was - maar nu had hij precies bereikt wat hij beoogd had: een vrouw van wie hij nog meer hield dan hij ooit had durven hopen. En bovendien een vrouw die naadloos in zijn gezinnetje paste en met wie hij dat gezin nu ging uitbreiden.Zijn blijdschap sloeg over op June en vanaf dat moment had ze volledige vrede met haar beslissing en het nieuwe leven in haar buik. Ze bewaarde geen herinneringen aan eerdere zwangerschappen en vond het spannend te merken hoe het kindje in haar buik met de week groeide en haar buik begon te bollen. Saul kocht alles wat hij aan literatuur kon vinden over bevallingen en baby's en zo bereidden ze zich voor op de geboorte.Bryony liet het vrij koud dat ze een broertje of zusje kreeg.
Ze had het veel te druk met school en overal en nergens rondstruinen.
Met poppen had ze nooit gespeeld en kleine kinderen interesseerden haar niks."Vind je het niet jammer dat jij geen moeder hebt?", vroeg haar beste vriendje Dillon op een middag.
Hij was een bedachtzaam, rustig jongetje en Bryony was dol op hem. Ze deelden een voorliefde voor de buitenlucht, konden urenlang in volle tevredenheid doorbrengen met niks doen en allebei hadden ze een talent de wereld te accepteren zoals die op hen af kwam."Ik heb een moeder", antwoordde Bryony. "June is mijn moeder."
"Maar een échte moeder", hield Dillon vol."
"June is mijn echte moeder", haalde Bryony haar schouders op en draaide zich om.
"Maar je zei dat je een plantje was en dat je vader je uit de grond trok", kwam Dillon koppig achter haar aan, terwijl Bryony haar balletkleren pakte en naar de vliering klom."Je zeurt', snoof ze terwijl ze zich omkleedde. "Het gaat erom dat mensen van je houden en iedereen houdt van mij."
Dillon lachte, terwijl Bryony balletpasjes die ze geleerd had begon te demonstreren. "Je moet toch eens mee, ballet is echt leuk," zei ze.
"Iedereen z'n hobby", vond Dillon en toen gingen ze huiswerk maken.Zoals altijd kon Bryony zich niet erg concentreren - zonder Dillons hulp bakte ze sowieso niks van huiswerk; altijd lokten de ruisende bomen, een klapwiekende duif of een zonnestraal haar naar buiten - en al snel pakte ze haar pop."Ben je daar niet te oud voor?", plaagde Dillon.
"Ik vond hem ergens onderin in een kast", zei Bryony. "Papa haat hem en had hem verstopt voor me, maar ik vind hem leuker dan stomme babypoppen. Hij is verdrietig, ik voel het. Alsof we een kans gemist hebben, hij en ik."
"Je bent gek en je hebt teveel fantasie", schudde Dillon zijn hoofd en werkte verder.Toen Dillon klaar was gingen ze naar haar vaders laboratoriumverdieping, waar een logeerbed stond voor als Phileas bleef slapen en een wild kussengevecht ontspon zich.
"Later trouw ik met je", zei Dillon na afloop verhit, terwijl hij haar met zachtaardige ogen aankeek.
"Je bent gek en je hebt teveel fantasie Dillon Lawless", bloosde Bryony.De maanden verstreken en June's buik werd dikker en dikker. Hun kindje groeide voorspoedig en na de eerste twaalf weken misselijkheid ging het nu prima met haar. Sinds kort voelde ze het bewegen, als een klein fladderend vlindertje onderin haar buik.Ze waren gelukkig.
Zij ging elke morgen naar de bakkerij om de voorraad gebak en broodjes aan te vullen en Saul maakte promotie als gameontwikkelaar. Hij had voor de technische richting gekozen en was nu codegenie. Daarnaast was hij ieder vrij moment in zijn laboratorium te vinden, waar hij de vreemde insecten onderzocht die hij uit Oasis Landing had meegenomen.
Hij moest bekennen dat hij heimwee had naar dat oord en het knaagde aan hem dat hij er nooit meer zou terugkeren. Hij had overwogen Emit een keer op te roepen - ook om hem te vragen waarom het portaal geactiveerd was geweest - maar dat durfde hij toch niet echt. Alles liep nu zo perfect in zijn leven, het zou dom zijn dat in gevaar te brengen.Hoewel Saul er nooit in geslaagd was Number One gevoel te geven - iets wat hij stiekem wel heel graag had willen bereiken - paste die volledig in het gezin. Gelukkig was de robot wel in staat sociale betrekkingen aan te gaan en op haar eigen mechanische manier mocht ze hen. Met June bouwde ze al snel een bijzondere band op, omdat die geregeld de moeite nam haar bij te stellen. Iets wat Saul nogal eens vergat omdat hij het druk had met andere dingen.Het zorgde ervoor dat ze zich ontwikkelde en technisch gezien steeds geavanceerder werd. Iets waar iedereen de vruchten van plukte, want niet alleen kookte ze voor het gezin - soms iets teveel zodat ze haar chip even moesten verwijderen tot alles op was - maar bovendien boende ze, maakte de bedden op en repareerde alles wat kapot ging in huis. Dat kon Saul ook met een zwaai van zijn toverstok, maar die spreuk was zo krachtig dat iedereen hem iets te overweldigend vond voor huis-tuin-en-keuken-gebruik.Toen de zwangerschap op zijn einde liep werd June stiller en stiller.
Aanvankelijk dacht Saul dat ze opnieuw in haar schulp gekropen was - wat als een schok kwam - maar dat bleek het toch niet te zijn. Ze gedroeg zich juist erg aanhankelijk, kroop iedere avond dicht tegen hem aan en bleef urenlang zo zitten terwijl hij zachtjes haar haren streelde. Wanneer hij voorzichtig vroeg wat er loos was schudde ze treurig haar hoofd, zei dat ze van hem hield en hulde zich weer in stilzwijgen.Op een druilerige woensdagmiddag rond de uitgerekende datum besloot June na een bezoek aan de gynaecoloog in een impuls niet meteen naar huis te gaan, maar een stuk te gaan rijden. Het regende zo heftig dat Dragan Glaenn verscholen ging achter een wit gordijn en een tijdlang deed ze niets anders dan onbekende wegen inslaan en peinzen, net zolang tot ze een groepje eilanden bereikte.Hoewel het niet echt geschikt wandelweer was, pakte ze een paraplu van de achterbank, sloot de auto af en liep door de gietende regen naar de zee, die zich grijs uitstrekte zo ver ze kon kijken. Een grauwe ruïne doemde op in de mist; dit dorp wemelde van de stille getuigen van een eeuwenoud verleden.
Een hele tijd stond ze daar, zich overgevend aan de storm van tegenstrijdige emoties die haar in toenemende mate kwelden. Ze had zich diep in de nesten gewerkt, dat wist ze. Maar tegelijkertijd voelde ze zich gelukkig en tevreden. Als alles maar niet zo ingewikkeld was.Even zuchtte ze, waarna ze merkte dat ze al die tijd in een plas had gestaan. Haar dunne schoentjes waren doorweekt. Ze lachte en begon te springen zodat ze nog veel natter werd. Daarna keek ze weer een hele tijd strak voor zich uit.Zodra ze thuiskwam viel ze uitgeput op de bank in slaap terwijl Saul rustig zat te lezen.
Net toen hij haar wakker wilde maken om naar bed te gaan ging ze rechtop zitten."Het komt", zei ze zacht terwijl ze met een pijnlijke grimas over haar buik streek. "Dit is een wee."
Tien minuten later waren ze bij het ziekenhuis en diezelfde nacht nog werd hun dochtertje geboren.
Cameron.
Er werd geen woord meer gesproken over wat gepasseerd was, geen woord over wie June precies was en wat de oorsprong van haar replica. Alsof ze allebei begrepen dat de prille en nog kwetsbare romance die zich ontspon na die bewuste nacht bedorven zou kunnen worden door analyses en bekentenissen. Ze beperkten hun conversaties dus tot liefkozingen en zoete woorden en genoten. Van elkaar en van hun vreemde gezin.Bryony's ogen glommen van blijdschap, iedere keer dat ze getuige was van de opgebloeide liefde tussen haar vader en de vrouw die zo plotseling in hun midden was verschenen. Ze hield van hen allebei en van jaloezie was geen sprake.Dit duurde een maand en toen begon June zich bewust te worden van een verandering in haar lichaam.
"Oh nee", fluisterde ze geschrokken, de eerste keer dat een spontane aanval van misselijkheid haar onder het broodbakken naar de wc had doen rennen. "Oh nee, wat heb ik gedaan..."Een tijdje probeerde ze de symptomen te negeren, tegen beter weten in hopend dat ze het zich verbeeldde.
En al die tijd zei ze niks tegen Saul omdat ze wist dat die alleen maar heel blij zou zijn, terwijl zij die vreugde niet volledig kon delen.Maar op een gegeven moment was er geen ontkennen meer aan. Haar buik begon te groeien en uiteindelijk bevestigde de gynaecoloog haar vrees. Ze verwachtte een baby en het leed geen twijfel dat het Sauls kindje was.De volgende middag maakte ze een lange wandeling door de omgeving om in alle rust te kunnen nadenken. Ze wist dat ze een keuze moest maken en dat kon niet heel veel langer meer wachten. Schijnbaar doelloos dwaalde ze over de heuvels terwijl ze alles op een rijtje zette en na twee uur nam ze een beslissing.Toen ze thuiskwam trok ze de stoute schoenen aan en bracht Saul op de hoogte.Die reageerde stomverbaasd, maar dat werd heel snel inderdaad gevolgd door vreugde. Hij zou het zelf niet zo gepland hebben, maar dit nieuwe kindje was net zo welkom als Bryony een paar jaar geleden.Vol liefde keek hij haar aan. Hoe lang had hij zich niet intens schuldig gevoeld over wat hij gedaan had, hoe lang was hij er niet van overtuigd geweest dat die hele kloonprocedure op een fiasco was uitgelopen? Maar alles was ten goede gekeerd. De nieuwe June had alleen moeten wennen - wat logisch was - maar nu had hij precies bereikt wat hij beoogd had: een vrouw van wie hij nog meer hield dan hij ooit had durven hopen. En bovendien een vrouw die naadloos in zijn gezinnetje paste en met wie hij dat gezin nu ging uitbreiden.Zijn blijdschap sloeg over op June en vanaf dat moment had ze volledige vrede met haar beslissing en het nieuwe leven in haar buik. Ze bewaarde geen herinneringen aan eerdere zwangerschappen en vond het spannend te merken hoe het kindje in haar buik met de week groeide en haar buik begon te bollen. Saul kocht alles wat hij aan literatuur kon vinden over bevallingen en baby's en zo bereidden ze zich voor op de geboorte.Bryony liet het vrij koud dat ze een broertje of zusje kreeg.
Ze had het veel te druk met school en overal en nergens rondstruinen.
Met poppen had ze nooit gespeeld en kleine kinderen interesseerden haar niks."Vind je het niet jammer dat jij geen moeder hebt?", vroeg haar beste vriendje Dillon op een middag.
Hij was een bedachtzaam, rustig jongetje en Bryony was dol op hem. Ze deelden een voorliefde voor de buitenlucht, konden urenlang in volle tevredenheid doorbrengen met niks doen en allebei hadden ze een talent de wereld te accepteren zoals die op hen af kwam."Ik heb een moeder", antwoordde Bryony. "June is mijn moeder."
"Maar een échte moeder", hield Dillon vol."
"June is mijn echte moeder", haalde Bryony haar schouders op en draaide zich om.
"Maar je zei dat je een plantje was en dat je vader je uit de grond trok", kwam Dillon koppig achter haar aan, terwijl Bryony haar balletkleren pakte en naar de vliering klom."Je zeurt', snoof ze terwijl ze zich omkleedde. "Het gaat erom dat mensen van je houden en iedereen houdt van mij."
Dillon lachte, terwijl Bryony balletpasjes die ze geleerd had begon te demonstreren. "Je moet toch eens mee, ballet is echt leuk," zei ze.
"Iedereen z'n hobby", vond Dillon en toen gingen ze huiswerk maken.Zoals altijd kon Bryony zich niet erg concentreren - zonder Dillons hulp bakte ze sowieso niks van huiswerk; altijd lokten de ruisende bomen, een klapwiekende duif of een zonnestraal haar naar buiten - en al snel pakte ze haar pop."Ben je daar niet te oud voor?", plaagde Dillon.
"Ik vond hem ergens onderin in een kast", zei Bryony. "Papa haat hem en had hem verstopt voor me, maar ik vind hem leuker dan stomme babypoppen. Hij is verdrietig, ik voel het. Alsof we een kans gemist hebben, hij en ik."
"Je bent gek en je hebt teveel fantasie", schudde Dillon zijn hoofd en werkte verder.Toen Dillon klaar was gingen ze naar haar vaders laboratoriumverdieping, waar een logeerbed stond voor als Phileas bleef slapen en een wild kussengevecht ontspon zich.
"Later trouw ik met je", zei Dillon na afloop verhit, terwijl hij haar met zachtaardige ogen aankeek.
"Je bent gek en je hebt teveel fantasie Dillon Lawless", bloosde Bryony.De maanden verstreken en June's buik werd dikker en dikker. Hun kindje groeide voorspoedig en na de eerste twaalf weken misselijkheid ging het nu prima met haar. Sinds kort voelde ze het bewegen, als een klein fladderend vlindertje onderin haar buik.Ze waren gelukkig.
Zij ging elke morgen naar de bakkerij om de voorraad gebak en broodjes aan te vullen en Saul maakte promotie als gameontwikkelaar. Hij had voor de technische richting gekozen en was nu codegenie. Daarnaast was hij ieder vrij moment in zijn laboratorium te vinden, waar hij de vreemde insecten onderzocht die hij uit Oasis Landing had meegenomen.
Hij moest bekennen dat hij heimwee had naar dat oord en het knaagde aan hem dat hij er nooit meer zou terugkeren. Hij had overwogen Emit een keer op te roepen - ook om hem te vragen waarom het portaal geactiveerd was geweest - maar dat durfde hij toch niet echt. Alles liep nu zo perfect in zijn leven, het zou dom zijn dat in gevaar te brengen.Hoewel Saul er nooit in geslaagd was Number One gevoel te geven - iets wat hij stiekem wel heel graag had willen bereiken - paste die volledig in het gezin. Gelukkig was de robot wel in staat sociale betrekkingen aan te gaan en op haar eigen mechanische manier mocht ze hen. Met June bouwde ze al snel een bijzondere band op, omdat die geregeld de moeite nam haar bij te stellen. Iets wat Saul nogal eens vergat omdat hij het druk had met andere dingen.Het zorgde ervoor dat ze zich ontwikkelde en technisch gezien steeds geavanceerder werd. Iets waar iedereen de vruchten van plukte, want niet alleen kookte ze voor het gezin - soms iets teveel zodat ze haar chip even moesten verwijderen tot alles op was - maar bovendien boende ze, maakte de bedden op en repareerde alles wat kapot ging in huis. Dat kon Saul ook met een zwaai van zijn toverstok, maar die spreuk was zo krachtig dat iedereen hem iets te overweldigend vond voor huis-tuin-en-keuken-gebruik.Toen de zwangerschap op zijn einde liep werd June stiller en stiller.
Aanvankelijk dacht Saul dat ze opnieuw in haar schulp gekropen was - wat als een schok kwam - maar dat bleek het toch niet te zijn. Ze gedroeg zich juist erg aanhankelijk, kroop iedere avond dicht tegen hem aan en bleef urenlang zo zitten terwijl hij zachtjes haar haren streelde. Wanneer hij voorzichtig vroeg wat er loos was schudde ze treurig haar hoofd, zei dat ze van hem hield en hulde zich weer in stilzwijgen.Op een druilerige woensdagmiddag rond de uitgerekende datum besloot June na een bezoek aan de gynaecoloog in een impuls niet meteen naar huis te gaan, maar een stuk te gaan rijden. Het regende zo heftig dat Dragan Glaenn verscholen ging achter een wit gordijn en een tijdlang deed ze niets anders dan onbekende wegen inslaan en peinzen, net zolang tot ze een groepje eilanden bereikte.Hoewel het niet echt geschikt wandelweer was, pakte ze een paraplu van de achterbank, sloot de auto af en liep door de gietende regen naar de zee, die zich grijs uitstrekte zo ver ze kon kijken. Een grauwe ruïne doemde op in de mist; dit dorp wemelde van de stille getuigen van een eeuwenoud verleden.
Een hele tijd stond ze daar, zich overgevend aan de storm van tegenstrijdige emoties die haar in toenemende mate kwelden. Ze had zich diep in de nesten gewerkt, dat wist ze. Maar tegelijkertijd voelde ze zich gelukkig en tevreden. Als alles maar niet zo ingewikkeld was.Even zuchtte ze, waarna ze merkte dat ze al die tijd in een plas had gestaan. Haar dunne schoentjes waren doorweekt. Ze lachte en begon te springen zodat ze nog veel natter werd. Daarna keek ze weer een hele tijd strak voor zich uit.Zodra ze thuiskwam viel ze uitgeput op de bank in slaap terwijl Saul rustig zat te lezen.
Net toen hij haar wakker wilde maken om naar bed te gaan ging ze rechtop zitten."Het komt", zei ze zacht terwijl ze met een pijnlijke grimas over haar buik streek. "Dit is een wee."
Tien minuten later waren ze bij het ziekenhuis en diezelfde nacht nog werd hun dochtertje geboren.
Cameron.