Generatie 11 - deel 9, Groeipijnen
Niet lang daarna was de tweeling jarig en bereikte de middelbare schoolleeftijd.
Eerst Edouard, de oudste...… en toen Evelyn (die tot vreugde van sommigen zijn staartje afzwoer).Zowel Sacha als Camille legden zich er nu op toe om Edouard zo liefdevol mogelijk te benaderen, ook als hij onuitstaanbaar was. Dat was niet altijd eenvoudig, want hij bleef vol streken zitten die op den duur gewoon echt niet grappig meer waren. En ook niet grappig waren bedoeld.Maar uiteindelijk begon het wel zijn vruchten af te werpen. Hij bleef bij vlagen een gestoorde, vervelende en pesterige jongen, maar meer en meer werden die buien afgewisseld door normaal gedrag. Met Diane kon hij het erg goed vinden - ze hadden duidelijk dezelfde humor - en bovendien begon hij zich gelukkig ook op nuttiger dingen te storten.Bijvoorbeeld op de gitaar die hij voor zijn verjaardag had gekregen, waaruit bleek dat hij gelukkig niet alleen de genen van opa Grignon had geërfd, maar ook nog iets van de Kobaynes.Diane begon steeds meer met zichzelf in de knoop te zitten. Ze was nu negentien en hield van een zestienjarige jongen die bovendien haar neef was. Het zou heel goed kunnen dat veel andere meisjes daar geen probleem van zouden maken en maling zouden hebben aan de roddels, maar Diane was verlegen en bescheiden. Ze had er een vreselijke hekel aan om aandacht te trekken of negatieve gevoelens of commentaar bij anderen op te roepen en dat was precies wat haar affaire met Gérard wel zou veroorzaken.Ze besloot dus haar andere neef en tevens beste vriend, Dylan, te bellen en met hem af te spreken. Ze moest haar hart bij iemand uitstorten en hoopte dat hij haar advies kon geven.Dylan hoorde haar met stijgende verbazing aan, lachte haar toen eens flink uit, maar verstomde toen hij zag hoe hoog ze het opnam. "Het is inderdaad nogal een situatie, zeg", grinnikte hij nog na. "En je weet zeker dat oom Sacha en tante Camille er niks van weten?"
"Heel zeker", antwoordde Diane, "we zijn natuurlijk heel voorzichtig."
"Ik zou er geen drama van maken. Ik weet eigenlijk niet hoe erg het is als neven met nichten trouwen ("zo ver is het nog niet, zeg!", riep Diane) en dat leeftijdsverschil is nu opvallender dan over een paar jaar.""Dus mijn zegen heb je, lieve kind", besloot hij plagerig en na een flinke stomp tegen zijn bovenarm maakten ze er verder nog een gezellige avond van. Ze dansten in het paviljoen, gingen iets eten in de bistro - Camille had dienst dus dat kostte hen niets - en ze eindigden het uitje door elkaar de griezeligste spookverhalen te vertellen."Ken je het verhaal van Bloody Mary.....? Er waren eens twee tieners en een spiegel.......""Je hebt me echt opgebeurd", zei Diane toen ze afscheid namen. "Ik ga er met Gérard over praten en daarna met Sacha en Camille."Waren Diane en Gérard makkelijke pubers naar wie je geen omkijken had, de tweeling was anders. Van Edouard wist iedereen dat, maar ook Evelyn kon zo zijn buien hebben. Dan liep hij scheldend en mokkend door het huis, sloot zich op in zijn kamer en wenste met niemand te spreken. En hoewel in mindere mate dan zijn broer, hield ook hij wel van wat kattekwaad.Op een avond betrapte Sacha hem terwijl hij met de computer aan het prutsen was. "Wat ben jij nou aan het doen!?", riep hij geërgerd. "Van Edouard kunnen we dit verwachten, maar als jij nu ook al begint!"Terwijl iedereen daarna weer zijn gang ging en zich opmaakte om te gaan slapen, ging Evelyn op de wc zitten om daar in zijn eentje te mopperen. Hij vond de reactie van zijn vader zwaar overdreven - het was toch slechts een geintje!? - en baalde ervan dat hij constant met zijn tweelingbroer werd vergeleken. Hoe vervelender die deed, hoe braver hij moest zijn, zo leek het soms wel.Op een gegeven moment werd het stil in huis en moest hij vaststellen dat iedereen naar bed was gegaan. Zonder zelfs maar welterusten naar hem te roepen. Dat maakte hem zowel verschrikkelijk boos als intens verdrietig. "Als ze me dan helemaal niet missen, dan ga ik maar", dacht hij woest, kleedde zich weer aan en verliet het huis.Hij sprong op zijn fiets en begon door een donker Riverview te fietsen, zonder doel of plan. Op een bepaald moment kwam hij langs het kerkhof en toen hij in de verte iets wits zag glinsteren besloot hij een kijkje te nemen. Het bleek de geest van een oude man, maar toen hij hem aansprak verdween hij onmiddellijk in een van de graven.
"Hier rust de legendarische schrijver Kurd Kobayne", las hij.Kobayne, dat was vast familie. Hij had verhalen gehoord van mensen die met geesten gesproken hadden en hij vond het jammer dat zijn voorvader daar kennelijk geen zin in had gehad. "Dan zal ik iets voor jullie spelen", dacht hij, pakte zijn nieuwe gitaar en begon zachtjes te tokkelen, tot de ademloze nacht werd verscheurd door een luide sirene.Een patrouillerende agent had hem gespot en maande hem in de politiewagen te stappen."Ik ben bang dat er iets voor jou gaat zwaaien, jongeman", zei hij streng maar niet onaardig.
"Ik heb een van mijn voorvaderen gezien zojuist", antwoordde Evelyn met schitterende ogen. "Maar hij leek bang voor me te zijn. Hij verdween zodra ik hem aansprak."
"Ja, er is iets geks met de geesten aan de hand", bevestigde de agent. "Om de een of andere reden zijn ze tegenwoordig schuw.
Vroeger kon je nog wel eens gezellig een potje met ze schaken of een balletje overgooien, maar dat is er sinds kort niet meer bij. Geen idee wat hen 'bezielt'." Hij lachte kakelend om zijn eigen woordspeling.Er zwaaide inderdaad iets voor Evelyn: Sacha was des duivels, schold hem de huid vol en eindigde met de mededeling dat hij tot nader order huisarrest had."Wat een makkelijk stel is dat toch", verzuchtte Sacha bij zichzelf, toen hij de volgende ochtend Gérard en Diane aan het ontbijt zag zitten. "Hoewel..., die geven weer heel andere problemen en zitten ze nou táárt te eten op hun nuchtere magen!?"Nu de twee jongsten ook op de middelbare school zaten, maakten ze elke middag gezamenlijk huiswerk. En op dit gebied bezorgde Edouard zijn ouders gelukkig geen kopzorgen. Hij wilde het beslist ver schoppen later en veel geld verdienen, dus hij deed vreselijk zijn best om hoge cijfers te halen. Evelyn was stukken luier, maar die had een goed stel hersenen die dat compenseerden.De meeste tweelingen hebben een sterke band, maar voor Edouard en Evelyn gold dat niet. Ze hadden geen hekel aan elkaar, maar ze zochten elkaar ook niet op. Het ergerde Evelyn bijvoorbeeld dat Edouard zich overal aan onttrok, maar wel altijd commentaar had."Jakkes, het stinkt hier broertje! Vergeet je niks weg te boenen?"
"Pak zelf eens een spons, man!"
"Ik kijk wel uit, daar hebben we jou toch voor? Het braafste ventje van Riverview? Hoewel, vorige week heb je pappie boos gemaakt, hè?"De relatie was dus licht stekelig te noemen, maar daar bleef het bij. Gérard was de enige die echt een grondige hekel aan Edouard had, maar voor de rest konden ze het allemaal prima met elkaar vinden.Toen haar verjaardag begon te naderen besloot Diane eindelijk eens dat gesprek met Gérard te hebben, waar ze al heel lang tegenaan zat te hikken."Straks ben ik jongvolwassen", zei ze verlegen, "en dan gaat er natuurlijk iets tussen ons veranderen. Ik wil heel graag uitvinden hoe serieus het tussen ons is, zodat ik weet waar ik aan toe ben en..., nou ja..., of ik op je moet wachten." Ze bloosde.Onmiddellijk sloeg Gérard een arm om haar heen. "Ik wil dat je op me wacht", riep hij emotioneel. "Wil je dat alsjeblieft doen? Ik zou het heel erg vinden als je verkering zou krijgen met iemand anders."Een beetje beschaamd liet hij haar weer los en mompelde toen: "Want ik hou echt van je. Het kan me niks schelen dat we familie zijn en het kan me ook niks schelen wat anderen ervan gaan vinden." Hierna werd het stil en toen Sacha even later stom toevallig de kamer binnenwandelde, leverde hem dat voor de eerste keer een heterdaadje op dat zijn en Camille's vermoedens bevestigde.Een beetje ongemakkelijk over de situatie schraapte hij zijn keel en ging bij hen op de bank zitten. Diane vloog op en Gérard keek hem geschrokken aan, iets brabbelend over 'een vliegje in haar oog'. Maar Diane had geen zin in smoesjes. "Dus nu weet je het", zei ze opgelaten en een beetje opstandig tegen haar broer."Nou, we wisten het al een tijdje, hoor", lachte Sacha een scheef lachje. "En we zitten er natuurlijk wel een beetje mee. Aan de andere kant, als jullie echt van elkaar houden, dan zullen wij jullie niet dwarszitten. Het is nu al een aardig tijdje aan de gang, Camille en ik beginnen te geloven dat het geen bevlieging is."Zowel Gérard als Diane waren overrompeld door het feit dat hun verhouding kennelijk minder geheim was dan ze zich verbeeld hadden, maar ze hielden zich allebei een beetje op de vlakte."Dus jullie veroordelen ons niet en gaan ons niet aanraden er een punt achter te zetten?", vroeg Diane, terwijl ze weer ging zitten.
"Absoluut niet! Een Kobayne zal nooit De Liefde doorkruisen, dat zit gewoon niet in ons bloed. Onze familiegeschiedenis zit vol onverwachte liefdesaffaires en nog nooit is er een Kobayne geweest die zijn of haar hart niet gevolgd heeft. Neem mezelf. Het was exact op deze bank dat ik - nu bijna twintig jaar geleden alweer - voor het eerst Camille kuste, na een moeilijke periode voor ons beiden. Wat vliegt de tijd toch, het voelt als gisteren. Ik voel nog haar warme..."Op dat moment viel zijn oog op de twee jonge mensen, die hem met verstarde blikken zaten aan te kijken. "Eh, heel boeiend", zei Gérard. "Ja, echt... leuk dat je dit met ons deelt. Maar ik denk dat we nu beter naar bed kunnen gaan. De wekker gaat weer vroeg morgenochtend", voegde Diane eraan toe.Ze stonden op om naar boven te gaan, toen Diane zich nog even omdraaide. "Bedankt", zei ze zachtjes. Sacha knipoogde.De volgende dag trok Diane Gérard mee de theekamer in. "Dan wil ik het graag officieel maken", zei ze, terwijl ze hem lief aankeek. "Wil je mijn vriendje zijn?" Even slikte Gérard iets weg en antwoordde toen: "Ja, graag. Natuurlijk."
Nu waren ze tenminste verbonden, ook al zou hun liefde de komende jaren onmogelijk zijn, omdat ze nu eenmaal mod-loze Sims waren.Op school hingen overal posters op, die een groot feest aankondigden waar alle leerlingen natuurlijk heen wilden. "Heb jij al een date?", vroeg Edouard aan Evelyn. "Ik ga Sija vragen, dus als je het maar niet in je hoofd haalt haar te benaderen." "Okay", haalde die zijn schouders op. "Ik vind Justine toch leuker, dus dan vraag ik haar."Dat klonk allemaal heel stoer, maar als puntje bij paaltje kwam en de betreffende dames hun pad kruisten, wisten zowel Edouard als Evelyn wel een smoes te bedenken om De Prangende Vraag uit te stellen. Tot Justine zelf een keer aan Evelyn voorstelde om samen huiswerk te maken. Toen ze klaar waren loodste hij haar mee het halletje in, weg van pesterige broertjes of nieuwsgierige ouders, en vroeg haar stotterend of ze met hem naar het bal wilde."Oh, dat is goed hoor", antwoordde ze laconiek, "best gezellig. Maar als je daarna maar niet achter me aan gaat lopen leuren, want daar hou ik niet van." "Nee zeg, verbeeld je", fronste Evelyn, en zo was het beklonken.Evelyn had nog wel een probleempje: hij had nog steeds huisarrest. Schoorvoetend liep hij een paar dagen voor het feest dus naar zijn vader en begon: "Pap, nou is er straks dus dat feest, hè?"
"Ja."
"Nou, en ik wil er heel erg graag heen."
"Ja?"
"Het zou natuurlijk ook heel teleurstellend voor Justine zijn als ik niet zou mogen.""Nee, dat kunnen we niet hebben natuurlijk", zei Sacha plagerig. "Als jij mij belooft nooit meer middenin de nacht de hort op te gaan en voortaan met je vingers van mijn computer af te blijven én nog even de vaatwasser voor me uitruimt, dan hef ik bij deze je straf op." Evelyn beloofde het dankbaar.En toen brak Diane's verjaardag aan. Iedereen juichte en ratelde en joelde en at taart, behalve Gérard. "Gefeliciteerd", zei hij treurig en kuste haar kuis op beide wangen.Daarna speelde Edouard 'Lang zal ze leven' op de piano en dat was zo'n mal gezicht in zijn eendjeszwembroek, dat zelfs Gérard erom moest lachen.De volgende dag was de diploma-uitreiking, en tot ieders trots kreeg Diane niet alleen een onderscheiding omdat ze zo'n uitmuntende leerling was geweest, maar haar medeleerlingen bleken bovendien haar te hebben aangewezen als meest waarschijnlijke toekomstige rockster."Ik dacht het niet", schaterde ze, terwijl ze haar prijs in ontvangst nam. "Ik heb toevallig vanmorgen gesolliciteerd. Ik wil mijn broer achterna en chirurg worden." Ontroerd pinkte Sacha een traantje weg. "Papa en mama zouden trots op je zijn geweest," zei hij hees.
Eerst Edouard, de oudste...… en toen Evelyn (die tot vreugde van sommigen zijn staartje afzwoer).Zowel Sacha als Camille legden zich er nu op toe om Edouard zo liefdevol mogelijk te benaderen, ook als hij onuitstaanbaar was. Dat was niet altijd eenvoudig, want hij bleef vol streken zitten die op den duur gewoon echt niet grappig meer waren. En ook niet grappig waren bedoeld.Maar uiteindelijk begon het wel zijn vruchten af te werpen. Hij bleef bij vlagen een gestoorde, vervelende en pesterige jongen, maar meer en meer werden die buien afgewisseld door normaal gedrag. Met Diane kon hij het erg goed vinden - ze hadden duidelijk dezelfde humor - en bovendien begon hij zich gelukkig ook op nuttiger dingen te storten.Bijvoorbeeld op de gitaar die hij voor zijn verjaardag had gekregen, waaruit bleek dat hij gelukkig niet alleen de genen van opa Grignon had geërfd, maar ook nog iets van de Kobaynes.Diane begon steeds meer met zichzelf in de knoop te zitten. Ze was nu negentien en hield van een zestienjarige jongen die bovendien haar neef was. Het zou heel goed kunnen dat veel andere meisjes daar geen probleem van zouden maken en maling zouden hebben aan de roddels, maar Diane was verlegen en bescheiden. Ze had er een vreselijke hekel aan om aandacht te trekken of negatieve gevoelens of commentaar bij anderen op te roepen en dat was precies wat haar affaire met Gérard wel zou veroorzaken.Ze besloot dus haar andere neef en tevens beste vriend, Dylan, te bellen en met hem af te spreken. Ze moest haar hart bij iemand uitstorten en hoopte dat hij haar advies kon geven.Dylan hoorde haar met stijgende verbazing aan, lachte haar toen eens flink uit, maar verstomde toen hij zag hoe hoog ze het opnam. "Het is inderdaad nogal een situatie, zeg", grinnikte hij nog na. "En je weet zeker dat oom Sacha en tante Camille er niks van weten?"
"Heel zeker", antwoordde Diane, "we zijn natuurlijk heel voorzichtig."
"Ik zou er geen drama van maken. Ik weet eigenlijk niet hoe erg het is als neven met nichten trouwen ("zo ver is het nog niet, zeg!", riep Diane) en dat leeftijdsverschil is nu opvallender dan over een paar jaar.""Dus mijn zegen heb je, lieve kind", besloot hij plagerig en na een flinke stomp tegen zijn bovenarm maakten ze er verder nog een gezellige avond van. Ze dansten in het paviljoen, gingen iets eten in de bistro - Camille had dienst dus dat kostte hen niets - en ze eindigden het uitje door elkaar de griezeligste spookverhalen te vertellen."Ken je het verhaal van Bloody Mary.....? Er waren eens twee tieners en een spiegel.......""Je hebt me echt opgebeurd", zei Diane toen ze afscheid namen. "Ik ga er met Gérard over praten en daarna met Sacha en Camille."Waren Diane en Gérard makkelijke pubers naar wie je geen omkijken had, de tweeling was anders. Van Edouard wist iedereen dat, maar ook Evelyn kon zo zijn buien hebben. Dan liep hij scheldend en mokkend door het huis, sloot zich op in zijn kamer en wenste met niemand te spreken. En hoewel in mindere mate dan zijn broer, hield ook hij wel van wat kattekwaad.Op een avond betrapte Sacha hem terwijl hij met de computer aan het prutsen was. "Wat ben jij nou aan het doen!?", riep hij geërgerd. "Van Edouard kunnen we dit verwachten, maar als jij nu ook al begint!"Terwijl iedereen daarna weer zijn gang ging en zich opmaakte om te gaan slapen, ging Evelyn op de wc zitten om daar in zijn eentje te mopperen. Hij vond de reactie van zijn vader zwaar overdreven - het was toch slechts een geintje!? - en baalde ervan dat hij constant met zijn tweelingbroer werd vergeleken. Hoe vervelender die deed, hoe braver hij moest zijn, zo leek het soms wel.Op een gegeven moment werd het stil in huis en moest hij vaststellen dat iedereen naar bed was gegaan. Zonder zelfs maar welterusten naar hem te roepen. Dat maakte hem zowel verschrikkelijk boos als intens verdrietig. "Als ze me dan helemaal niet missen, dan ga ik maar", dacht hij woest, kleedde zich weer aan en verliet het huis.Hij sprong op zijn fiets en begon door een donker Riverview te fietsen, zonder doel of plan. Op een bepaald moment kwam hij langs het kerkhof en toen hij in de verte iets wits zag glinsteren besloot hij een kijkje te nemen. Het bleek de geest van een oude man, maar toen hij hem aansprak verdween hij onmiddellijk in een van de graven.
"Hier rust de legendarische schrijver Kurd Kobayne", las hij.Kobayne, dat was vast familie. Hij had verhalen gehoord van mensen die met geesten gesproken hadden en hij vond het jammer dat zijn voorvader daar kennelijk geen zin in had gehad. "Dan zal ik iets voor jullie spelen", dacht hij, pakte zijn nieuwe gitaar en begon zachtjes te tokkelen, tot de ademloze nacht werd verscheurd door een luide sirene.Een patrouillerende agent had hem gespot en maande hem in de politiewagen te stappen."Ik ben bang dat er iets voor jou gaat zwaaien, jongeman", zei hij streng maar niet onaardig.
"Ik heb een van mijn voorvaderen gezien zojuist", antwoordde Evelyn met schitterende ogen. "Maar hij leek bang voor me te zijn. Hij verdween zodra ik hem aansprak."
"Ja, er is iets geks met de geesten aan de hand", bevestigde de agent. "Om de een of andere reden zijn ze tegenwoordig schuw.
Vroeger kon je nog wel eens gezellig een potje met ze schaken of een balletje overgooien, maar dat is er sinds kort niet meer bij. Geen idee wat hen 'bezielt'." Hij lachte kakelend om zijn eigen woordspeling.Er zwaaide inderdaad iets voor Evelyn: Sacha was des duivels, schold hem de huid vol en eindigde met de mededeling dat hij tot nader order huisarrest had."Wat een makkelijk stel is dat toch", verzuchtte Sacha bij zichzelf, toen hij de volgende ochtend Gérard en Diane aan het ontbijt zag zitten. "Hoewel..., die geven weer heel andere problemen en zitten ze nou táárt te eten op hun nuchtere magen!?"Nu de twee jongsten ook op de middelbare school zaten, maakten ze elke middag gezamenlijk huiswerk. En op dit gebied bezorgde Edouard zijn ouders gelukkig geen kopzorgen. Hij wilde het beslist ver schoppen later en veel geld verdienen, dus hij deed vreselijk zijn best om hoge cijfers te halen. Evelyn was stukken luier, maar die had een goed stel hersenen die dat compenseerden.De meeste tweelingen hebben een sterke band, maar voor Edouard en Evelyn gold dat niet. Ze hadden geen hekel aan elkaar, maar ze zochten elkaar ook niet op. Het ergerde Evelyn bijvoorbeeld dat Edouard zich overal aan onttrok, maar wel altijd commentaar had."Jakkes, het stinkt hier broertje! Vergeet je niks weg te boenen?"
"Pak zelf eens een spons, man!"
"Ik kijk wel uit, daar hebben we jou toch voor? Het braafste ventje van Riverview? Hoewel, vorige week heb je pappie boos gemaakt, hè?"De relatie was dus licht stekelig te noemen, maar daar bleef het bij. Gérard was de enige die echt een grondige hekel aan Edouard had, maar voor de rest konden ze het allemaal prima met elkaar vinden.Toen haar verjaardag begon te naderen besloot Diane eindelijk eens dat gesprek met Gérard te hebben, waar ze al heel lang tegenaan zat te hikken."Straks ben ik jongvolwassen", zei ze verlegen, "en dan gaat er natuurlijk iets tussen ons veranderen. Ik wil heel graag uitvinden hoe serieus het tussen ons is, zodat ik weet waar ik aan toe ben en..., nou ja..., of ik op je moet wachten." Ze bloosde.Onmiddellijk sloeg Gérard een arm om haar heen. "Ik wil dat je op me wacht", riep hij emotioneel. "Wil je dat alsjeblieft doen? Ik zou het heel erg vinden als je verkering zou krijgen met iemand anders."Een beetje beschaamd liet hij haar weer los en mompelde toen: "Want ik hou echt van je. Het kan me niks schelen dat we familie zijn en het kan me ook niks schelen wat anderen ervan gaan vinden." Hierna werd het stil en toen Sacha even later stom toevallig de kamer binnenwandelde, leverde hem dat voor de eerste keer een heterdaadje op dat zijn en Camille's vermoedens bevestigde.Een beetje ongemakkelijk over de situatie schraapte hij zijn keel en ging bij hen op de bank zitten. Diane vloog op en Gérard keek hem geschrokken aan, iets brabbelend over 'een vliegje in haar oog'. Maar Diane had geen zin in smoesjes. "Dus nu weet je het", zei ze opgelaten en een beetje opstandig tegen haar broer."Nou, we wisten het al een tijdje, hoor", lachte Sacha een scheef lachje. "En we zitten er natuurlijk wel een beetje mee. Aan de andere kant, als jullie echt van elkaar houden, dan zullen wij jullie niet dwarszitten. Het is nu al een aardig tijdje aan de gang, Camille en ik beginnen te geloven dat het geen bevlieging is."Zowel Gérard als Diane waren overrompeld door het feit dat hun verhouding kennelijk minder geheim was dan ze zich verbeeld hadden, maar ze hielden zich allebei een beetje op de vlakte."Dus jullie veroordelen ons niet en gaan ons niet aanraden er een punt achter te zetten?", vroeg Diane, terwijl ze weer ging zitten.
"Absoluut niet! Een Kobayne zal nooit De Liefde doorkruisen, dat zit gewoon niet in ons bloed. Onze familiegeschiedenis zit vol onverwachte liefdesaffaires en nog nooit is er een Kobayne geweest die zijn of haar hart niet gevolgd heeft. Neem mezelf. Het was exact op deze bank dat ik - nu bijna twintig jaar geleden alweer - voor het eerst Camille kuste, na een moeilijke periode voor ons beiden. Wat vliegt de tijd toch, het voelt als gisteren. Ik voel nog haar warme..."Op dat moment viel zijn oog op de twee jonge mensen, die hem met verstarde blikken zaten aan te kijken. "Eh, heel boeiend", zei Gérard. "Ja, echt... leuk dat je dit met ons deelt. Maar ik denk dat we nu beter naar bed kunnen gaan. De wekker gaat weer vroeg morgenochtend", voegde Diane eraan toe.Ze stonden op om naar boven te gaan, toen Diane zich nog even omdraaide. "Bedankt", zei ze zachtjes. Sacha knipoogde.De volgende dag trok Diane Gérard mee de theekamer in. "Dan wil ik het graag officieel maken", zei ze, terwijl ze hem lief aankeek. "Wil je mijn vriendje zijn?" Even slikte Gérard iets weg en antwoordde toen: "Ja, graag. Natuurlijk."
Nu waren ze tenminste verbonden, ook al zou hun liefde de komende jaren onmogelijk zijn, omdat ze nu eenmaal mod-loze Sims waren.Op school hingen overal posters op, die een groot feest aankondigden waar alle leerlingen natuurlijk heen wilden. "Heb jij al een date?", vroeg Edouard aan Evelyn. "Ik ga Sija vragen, dus als je het maar niet in je hoofd haalt haar te benaderen." "Okay", haalde die zijn schouders op. "Ik vind Justine toch leuker, dus dan vraag ik haar."Dat klonk allemaal heel stoer, maar als puntje bij paaltje kwam en de betreffende dames hun pad kruisten, wisten zowel Edouard als Evelyn wel een smoes te bedenken om De Prangende Vraag uit te stellen. Tot Justine zelf een keer aan Evelyn voorstelde om samen huiswerk te maken. Toen ze klaar waren loodste hij haar mee het halletje in, weg van pesterige broertjes of nieuwsgierige ouders, en vroeg haar stotterend of ze met hem naar het bal wilde."Oh, dat is goed hoor", antwoordde ze laconiek, "best gezellig. Maar als je daarna maar niet achter me aan gaat lopen leuren, want daar hou ik niet van." "Nee zeg, verbeeld je", fronste Evelyn, en zo was het beklonken.Evelyn had nog wel een probleempje: hij had nog steeds huisarrest. Schoorvoetend liep hij een paar dagen voor het feest dus naar zijn vader en begon: "Pap, nou is er straks dus dat feest, hè?"
"Ja."
"Nou, en ik wil er heel erg graag heen."
"Ja?"
"Het zou natuurlijk ook heel teleurstellend voor Justine zijn als ik niet zou mogen.""Nee, dat kunnen we niet hebben natuurlijk", zei Sacha plagerig. "Als jij mij belooft nooit meer middenin de nacht de hort op te gaan en voortaan met je vingers van mijn computer af te blijven én nog even de vaatwasser voor me uitruimt, dan hef ik bij deze je straf op." Evelyn beloofde het dankbaar.En toen brak Diane's verjaardag aan. Iedereen juichte en ratelde en joelde en at taart, behalve Gérard. "Gefeliciteerd", zei hij treurig en kuste haar kuis op beide wangen.Daarna speelde Edouard 'Lang zal ze leven' op de piano en dat was zo'n mal gezicht in zijn eendjeszwembroek, dat zelfs Gérard erom moest lachen.De volgende dag was de diploma-uitreiking, en tot ieders trots kreeg Diane niet alleen een onderscheiding omdat ze zo'n uitmuntende leerling was geweest, maar haar medeleerlingen bleken bovendien haar te hebben aangewezen als meest waarschijnlijke toekomstige rockster."Ik dacht het niet", schaterde ze, terwijl ze haar prijs in ontvangst nam. "Ik heb toevallig vanmorgen gesolliciteerd. Ik wil mijn broer achterna en chirurg worden." Ontroerd pinkte Sacha een traantje weg. "Papa en mama zouden trots op je zijn geweest," zei hij hees.