Generatie 12 - deel 11, Vrienden
Nu Julia haar geheugen terug had en haar moordenaar veilig achter slot en grendel zat, was het alsof er een pak van haar schouders viel. Tot haar opluchting ging het met Roisin - na de eerste moeilijke periode - ook beter en sinds kort had ze zelfs een nieuwe vriend.Het leven ging dus gewoon verder en de jongste telg uit de Kobaynefamilie vierde haar verjaardag: Frances ging naar de brugklas!"Ongelofelijk hoeveel ze op jou lijkt, Julia!", riep iedereen, maar die schudde haar hoofd.
"Op het eerste gezicht misschien, maar ze heeft Evelyns oogopslag", zei ze.Ook Lindsey groeide op, maar op de vriendschap met Frances had dat geen effect. Al speelden ze nu niet meer samen, ze bleven als een soort broer en zus voor elkaar en waren heel close.Enkele jaren daarna werd er weer een mijlpaal gevierd: Rosalyn werd twintig en studeerde af. Nu ze een volwassen vrouw was, kon met name Evelyn vaststellen dat zij hoe dan ook heel veel op Julia leek."Het is net of ik twintig jaar wordt teruggeworpen in de tijd", zei hij verbaasd tegen zijn vrouw. "Als geest heeft ze natuurlijk weinig uiterlijke kenmerken, maar het is precies alsof jij hier weer rondzweeft."
"Ik hoop maar dat we haar uiterlijke kenmerken ooit nog kunnen aanschouwen", zuchtte Julia. "Maar ik krijg er maar geen hoogte van of ze dat zelf nog wil. Ze lijkt het onderwerp te hebben weggestopt."Evelyn was al een hele tijd bezig om van het laboratorium gedaan te krijgen dat ze de geesten van Audrey en Camille tot leven zouden wekken, maar na wat pijnlijk mislukte experimenten met andere geesten was dat tegenwoordig absoluut verboden.Natuurlijk was de hele familie aanwezig bij de diploma-uitreiking. Aanvankelijk leek Rosalyn een beetje afwezig en zat ze constant te gapen tijdens de ceremonie. Maar toen ze eenmaal buiten stond met haar diploma, smeet ze die met net zo'n vreugdevolle kreet als alle andere studenten de lucht in.Inmiddels had ook een ander familielid, geheel onverwacht, zijn verjaardag gevierd. Op een dag nodigde Evelyn neef Dylan weer eens uit voor een potje schaak, toen hij zag dat de rimpels zich onmiskenbaar begonnen af te tekenen."Zo, ouwe dibbes, toch ook maar eens gestopt met die wonderfontein leeg te drinken?", plaagde hij.
"Liever een gerimpeld hoofd dan dat van een Marsmannetje, neefjelief", antwoordde Dylan. "Bovendien ben ik bijzonder sexy opgedroogd, al zeg ik het zelf."
"Absoluut", zei Evelyn minzaam. "Is Lindsey trouwens met luizen naar huis gekomen of heb je ruzie gehad met een tondeuse? En je kunt wel stoppen met dat neefjelief, want je bent jonger dan ik nu."
"Niets zo aantrekkelijk voor een vrouw, als een echtgenoot wiens haar meteen goed zit bij het opstaan", zei Dylan laconiek. "En op intellectueel en verstandelijk gebied ben ik je nog steeds vele jaren vooruit."Nu Rosalyn volwassen was, spoorden Julia en Evelyn haar aan om een baan te gaan zoeken. Maar hoewel het meisje elke keer verklaarde dat een reuzegoed idee te vinden, was ze na twee jaar nog steeds werkloos."Zoek je wel goed?", vroeg Evelyn bezorgd. "Welke kant wil je eigenlijk op?"
"Oh, daar denk ik nog over", zei Rosalyn vaag. "Jij bent toch ook niet meteen gaan werken toen je afstudeerde?"Dat was waar en Evelyn bevestigde dat ze eerst beter heel goed kon nadenken voordat ze een carrière koos. Intussen hing Rosalyn niet thuis op de bank. Iedere ochtend, zodra ze was aangekleed en wat gegeten had, stapte ze in de auto die ze als examencadeautje had gekregen en reed weg."Wat doet ze toch de hele dag!?", riep Evelyn uit.
"Geen idee, ze is er heel geheimzinnig over", haalde Julia haar schouders op. "Maar het schijnt dat Caitlin haar onlangs tegenkwam bij de boekhandel. Misschien zoekt ze een baantje in die richting?"Frances had er sinds kort een hobby bij. Ze had een grote belangstelling voor alles wat met apparaten te maken had en verslond boeken over dat onderwerp. Vervolgens begon ze ook te sleutelen en met name wanneer er dingen kapot gingen in huis, was dat heel handig."Wil je soms klusjesvrouw worden later?", vroeg Lindsey haar op een dag, toen ze elkaar in het dorp waren tegengekomen."Sorry, ik doe ongezellig", lachte Frances en klapte haar boek dicht. "En nee, ik wil geen klusjesvrouw worden. Ik wil eigenlijk iets met dieren gaan doen, maar ik weet nog niet wat."Lindsey sloeg gezellig een arm om haar heen en zo zaten ze nog wat te keuvelen. En Frances werd zich steeds meer bewust van een warme gloed door haar hele lichaam, terwijl ze zo tegen hem aan hing. Zou hij hetzelfde voelen? Ze durfde het hem niet te vragen.Ze aten een hapje op het terras van de bistro en daarna vroeg ze of hij zin had mee te gaan naar Lars' Disco-Tech. Ze dansten urenlang en het werd later en later en Frances voelde zich steeds overmoediger en vrolijker worden. Uiteindelijk gingen ze doodmoe op een bank zitten en kroop Frances weer gezellig tegen hem aan. En opnieuw sloeg Lindsey spontaan een arm om haar heen. Waar Frances precies de moed vandaan haalde wist ze achteraf zelf niet, maar na een tijdje boog ze zich naar hem toe om hem te kussen. Het volgende moment werd ze ruw weggeduwd en hoorde ze Lindsey met afgrijzen in zijn stem roepen: "Getsie, wat doe jij nou!?"Het liefst was Frances ter plekke door de grond gezakt. Ze stoof overeind, riep 'weet-ik-veel-jéétje-wat-doe-jij-aangebrand' en toen beëindigde ze met een nijdig stemmetje hun afspraakje. Daarna bleef ze helemaal in de war en verdrietig achter. Kennelijk beantwoordde hij haar gevoelens dus niet en eigenlijk was dat ook veel beter. Wat had haar bezield!? Al zolang ze zich kon herinneren waren ze vrienden geweest en nu had ze dat misschien in gevaar gebracht.De volgende ochtend werd haar humeur er niet beter op, toen ze de trap afliep en haar vader - zodra hij haar signaleerde - met luide stem een liedje begon te improviseren.Er was eens een meisje, jong en rein
Dat had een lief vriendje en dat vond ze fijn
Ze speelden tikkertje, klommen in bomen
Maar toen de puberteit was gekomen
Bloeiden gevoelens onvermoed
En drukte ze hem een zoen op zijn snoet"Alsjeblieft pap, bespaar me je eigen composities!", reageerde Frances geschokt. Hoe wist hij in hemelsnaam wat er gebeurd was?Het antwoord op die vraag kreeg ze later die dag, toen ze in het park Lindsey tegenkwam."Ja, sorry, ik was zo geschrokken, dat ik het thuis meteen tegen mijn moeder heb verteld. En je weet hoe mijn moeder is."
"Ben je gek geworden!?", stoof Frances op. "Nu weet dus heel Emblesight het, ik schaam me kapot!"
"Nou, ja, het spijt me...", stamelde Lindsey, toen hij haar bedroefde ogen zag. "Daar heb ik helemaal niet bij nagedacht. Trouwens, in de disco kon iedereen het toch ook zien?"
"Ik praat dus echt nooit meer met jou, Lindsey Thomas", beet Frances hem toe, en rende weg.Hierna bekoelde dus hun vriendschap en in de schoolbus ging Frances demonstratief niet meer naast hem zitten. Lindsey reageerde er verder niet op, maar van zijn ouders hoorden Evelyn en Julia dat hij er erg aangeslagen door was."Het komt wel weer goed", zei Julia sussend tegen Caitlin. "Het heeft altijd zo goed geklikt tussen die twee, precies zoals tussen hun vaders." En toen met een knipoog: "Alleen is er bij Evelyn en Dylan nooit sprake geweest van hormonen die roet in het eten konden gooien."Een half jaar na hun ruzie kwam Lindsey op een middag langs, zogenaamd om huiswerk te maken.
"Kom er bij zitten", bood Sander aan, "we zitten net wiskunde te doen." Daar was Lindsey niet zo goed in, dus al met al deden ze er langer over dan normaal.Toen ze eindelijk klaar waren, nam Lindsey Frances apart en stelde voor om de strijdbijl te begraven."Laten we gewoon alsjeblieft vergeten dat het gebeurd is, oké? Ik mis je vriendschap, ik vind het echt vervelend dat je zo koel tegen me doet."
Stiekem moest Frances toegeven dat ze wel blij was. "Oké, zand erover", mompelde ze dus.Opgelucht keek Lindsey haar aan en vroeg vervolgens of ze dan zin had om met hem naar het schoolbal te gaan. "Oh...", zei Frances een beetje beduusd, want ze had eigenlijk gehoopt op een echte date. Maar ze wilde hun broze, hernieuwde vriendschap niet in gevaar brengen en zei dus ja.Op de avond van het bal had ze een beetje de bokkenpruik op. Al haar vriendinnen waren gevraagd door de leukste jongens en hier zat zij met haar jeugdvriendje. Sander had zijn verkering bij zich, dus die was ook al in de wolken, en Lindsey zat erbij of hij naar de tandarts moest. "Ik moet het beste er maar van maken", mompelde ze in zichzelf, toen ze de school binnenliep. "En anders bel ik gewoon een taxi."Tegen middernacht kwam ze met blosjes thuis en liep met een gelukzalig glimlachje de slaapkamer in. Op een bepaald moment had Lindsey haar heel onhandig een zoentje gegeven op de dansvloer en later verkering gevraagd. Dat had ze geaccepteerd.Maar eerlijk gezegd was dat niet de reden dat ze zo glom. De werkelijke reden was Spaans, nieuw op school en had de hele avond oogcontact met haar gezocht. "Alejandro", mompelde ze zachtjes voor zich uit. Wat een exotische naam had hij toch, net zo exotisch als hijzelf.De rest van het gezin beleefde minder woelige tijden.Julia schreef bestsellers met titels als 'Geestige Verhalen' en 'Spokenjager gezocht' en Evelyn trok er nog steeds braaf iedere avond - en soms zelfs overdag - op uit om mensen van spoken te bevrijden. Hij beleefde nog net zoveel plezier aan zijn beroep als toen hij begon en kwam soms met de meest dwaze verhalen thuis.En verder behaalde hij het allerhoogste niveau op de gitaar en hield daarmee de goede naam van de Kobaynefamilie in ere.Sander studeerde af en solliciteerde nog voor hij zijn diploma binnen had met succes naar een baan in het ziekenhuis.En Rosalyn? Die kwam op de ochtend van Sanders diploma-uitreiking ineens naar haar moeder toe en zei plompverloren: "Zo, ik heb een doodsvis. En levensvruchten. Nu nog iemand vinden die het voor me kan klaarmaken.""Hoe... hoe kom je daar nou aan?", stotterde Julia helemaal overdonderd. "Heb je zelf een visser gevonden!?"
"Zo zou je het kunnen zeggen, ja", knikte Rosalyn.
"Op het eerste gezicht misschien, maar ze heeft Evelyns oogopslag", zei ze.Ook Lindsey groeide op, maar op de vriendschap met Frances had dat geen effect. Al speelden ze nu niet meer samen, ze bleven als een soort broer en zus voor elkaar en waren heel close.Enkele jaren daarna werd er weer een mijlpaal gevierd: Rosalyn werd twintig en studeerde af. Nu ze een volwassen vrouw was, kon met name Evelyn vaststellen dat zij hoe dan ook heel veel op Julia leek."Het is net of ik twintig jaar wordt teruggeworpen in de tijd", zei hij verbaasd tegen zijn vrouw. "Als geest heeft ze natuurlijk weinig uiterlijke kenmerken, maar het is precies alsof jij hier weer rondzweeft."
"Ik hoop maar dat we haar uiterlijke kenmerken ooit nog kunnen aanschouwen", zuchtte Julia. "Maar ik krijg er maar geen hoogte van of ze dat zelf nog wil. Ze lijkt het onderwerp te hebben weggestopt."Evelyn was al een hele tijd bezig om van het laboratorium gedaan te krijgen dat ze de geesten van Audrey en Camille tot leven zouden wekken, maar na wat pijnlijk mislukte experimenten met andere geesten was dat tegenwoordig absoluut verboden.Natuurlijk was de hele familie aanwezig bij de diploma-uitreiking. Aanvankelijk leek Rosalyn een beetje afwezig en zat ze constant te gapen tijdens de ceremonie. Maar toen ze eenmaal buiten stond met haar diploma, smeet ze die met net zo'n vreugdevolle kreet als alle andere studenten de lucht in.Inmiddels had ook een ander familielid, geheel onverwacht, zijn verjaardag gevierd. Op een dag nodigde Evelyn neef Dylan weer eens uit voor een potje schaak, toen hij zag dat de rimpels zich onmiskenbaar begonnen af te tekenen."Zo, ouwe dibbes, toch ook maar eens gestopt met die wonderfontein leeg te drinken?", plaagde hij.
"Liever een gerimpeld hoofd dan dat van een Marsmannetje, neefjelief", antwoordde Dylan. "Bovendien ben ik bijzonder sexy opgedroogd, al zeg ik het zelf."
"Absoluut", zei Evelyn minzaam. "Is Lindsey trouwens met luizen naar huis gekomen of heb je ruzie gehad met een tondeuse? En je kunt wel stoppen met dat neefjelief, want je bent jonger dan ik nu."
"Niets zo aantrekkelijk voor een vrouw, als een echtgenoot wiens haar meteen goed zit bij het opstaan", zei Dylan laconiek. "En op intellectueel en verstandelijk gebied ben ik je nog steeds vele jaren vooruit."Nu Rosalyn volwassen was, spoorden Julia en Evelyn haar aan om een baan te gaan zoeken. Maar hoewel het meisje elke keer verklaarde dat een reuzegoed idee te vinden, was ze na twee jaar nog steeds werkloos."Zoek je wel goed?", vroeg Evelyn bezorgd. "Welke kant wil je eigenlijk op?"
"Oh, daar denk ik nog over", zei Rosalyn vaag. "Jij bent toch ook niet meteen gaan werken toen je afstudeerde?"Dat was waar en Evelyn bevestigde dat ze eerst beter heel goed kon nadenken voordat ze een carrière koos. Intussen hing Rosalyn niet thuis op de bank. Iedere ochtend, zodra ze was aangekleed en wat gegeten had, stapte ze in de auto die ze als examencadeautje had gekregen en reed weg."Wat doet ze toch de hele dag!?", riep Evelyn uit.
"Geen idee, ze is er heel geheimzinnig over", haalde Julia haar schouders op. "Maar het schijnt dat Caitlin haar onlangs tegenkwam bij de boekhandel. Misschien zoekt ze een baantje in die richting?"Frances had er sinds kort een hobby bij. Ze had een grote belangstelling voor alles wat met apparaten te maken had en verslond boeken over dat onderwerp. Vervolgens begon ze ook te sleutelen en met name wanneer er dingen kapot gingen in huis, was dat heel handig."Wil je soms klusjesvrouw worden later?", vroeg Lindsey haar op een dag, toen ze elkaar in het dorp waren tegengekomen."Sorry, ik doe ongezellig", lachte Frances en klapte haar boek dicht. "En nee, ik wil geen klusjesvrouw worden. Ik wil eigenlijk iets met dieren gaan doen, maar ik weet nog niet wat."Lindsey sloeg gezellig een arm om haar heen en zo zaten ze nog wat te keuvelen. En Frances werd zich steeds meer bewust van een warme gloed door haar hele lichaam, terwijl ze zo tegen hem aan hing. Zou hij hetzelfde voelen? Ze durfde het hem niet te vragen.Ze aten een hapje op het terras van de bistro en daarna vroeg ze of hij zin had mee te gaan naar Lars' Disco-Tech. Ze dansten urenlang en het werd later en later en Frances voelde zich steeds overmoediger en vrolijker worden. Uiteindelijk gingen ze doodmoe op een bank zitten en kroop Frances weer gezellig tegen hem aan. En opnieuw sloeg Lindsey spontaan een arm om haar heen. Waar Frances precies de moed vandaan haalde wist ze achteraf zelf niet, maar na een tijdje boog ze zich naar hem toe om hem te kussen. Het volgende moment werd ze ruw weggeduwd en hoorde ze Lindsey met afgrijzen in zijn stem roepen: "Getsie, wat doe jij nou!?"Het liefst was Frances ter plekke door de grond gezakt. Ze stoof overeind, riep 'weet-ik-veel-jéétje-wat-doe-jij-aangebrand' en toen beëindigde ze met een nijdig stemmetje hun afspraakje. Daarna bleef ze helemaal in de war en verdrietig achter. Kennelijk beantwoordde hij haar gevoelens dus niet en eigenlijk was dat ook veel beter. Wat had haar bezield!? Al zolang ze zich kon herinneren waren ze vrienden geweest en nu had ze dat misschien in gevaar gebracht.De volgende ochtend werd haar humeur er niet beter op, toen ze de trap afliep en haar vader - zodra hij haar signaleerde - met luide stem een liedje begon te improviseren.Er was eens een meisje, jong en rein
Dat had een lief vriendje en dat vond ze fijn
Ze speelden tikkertje, klommen in bomen
Maar toen de puberteit was gekomen
Bloeiden gevoelens onvermoed
En drukte ze hem een zoen op zijn snoet"Alsjeblieft pap, bespaar me je eigen composities!", reageerde Frances geschokt. Hoe wist hij in hemelsnaam wat er gebeurd was?Het antwoord op die vraag kreeg ze later die dag, toen ze in het park Lindsey tegenkwam."Ja, sorry, ik was zo geschrokken, dat ik het thuis meteen tegen mijn moeder heb verteld. En je weet hoe mijn moeder is."
"Ben je gek geworden!?", stoof Frances op. "Nu weet dus heel Emblesight het, ik schaam me kapot!"
"Nou, ja, het spijt me...", stamelde Lindsey, toen hij haar bedroefde ogen zag. "Daar heb ik helemaal niet bij nagedacht. Trouwens, in de disco kon iedereen het toch ook zien?"
"Ik praat dus echt nooit meer met jou, Lindsey Thomas", beet Frances hem toe, en rende weg.Hierna bekoelde dus hun vriendschap en in de schoolbus ging Frances demonstratief niet meer naast hem zitten. Lindsey reageerde er verder niet op, maar van zijn ouders hoorden Evelyn en Julia dat hij er erg aangeslagen door was."Het komt wel weer goed", zei Julia sussend tegen Caitlin. "Het heeft altijd zo goed geklikt tussen die twee, precies zoals tussen hun vaders." En toen met een knipoog: "Alleen is er bij Evelyn en Dylan nooit sprake geweest van hormonen die roet in het eten konden gooien."Een half jaar na hun ruzie kwam Lindsey op een middag langs, zogenaamd om huiswerk te maken.
"Kom er bij zitten", bood Sander aan, "we zitten net wiskunde te doen." Daar was Lindsey niet zo goed in, dus al met al deden ze er langer over dan normaal.Toen ze eindelijk klaar waren, nam Lindsey Frances apart en stelde voor om de strijdbijl te begraven."Laten we gewoon alsjeblieft vergeten dat het gebeurd is, oké? Ik mis je vriendschap, ik vind het echt vervelend dat je zo koel tegen me doet."
Stiekem moest Frances toegeven dat ze wel blij was. "Oké, zand erover", mompelde ze dus.Opgelucht keek Lindsey haar aan en vroeg vervolgens of ze dan zin had om met hem naar het schoolbal te gaan. "Oh...", zei Frances een beetje beduusd, want ze had eigenlijk gehoopt op een echte date. Maar ze wilde hun broze, hernieuwde vriendschap niet in gevaar brengen en zei dus ja.Op de avond van het bal had ze een beetje de bokkenpruik op. Al haar vriendinnen waren gevraagd door de leukste jongens en hier zat zij met haar jeugdvriendje. Sander had zijn verkering bij zich, dus die was ook al in de wolken, en Lindsey zat erbij of hij naar de tandarts moest. "Ik moet het beste er maar van maken", mompelde ze in zichzelf, toen ze de school binnenliep. "En anders bel ik gewoon een taxi."Tegen middernacht kwam ze met blosjes thuis en liep met een gelukzalig glimlachje de slaapkamer in. Op een bepaald moment had Lindsey haar heel onhandig een zoentje gegeven op de dansvloer en later verkering gevraagd. Dat had ze geaccepteerd.Maar eerlijk gezegd was dat niet de reden dat ze zo glom. De werkelijke reden was Spaans, nieuw op school en had de hele avond oogcontact met haar gezocht. "Alejandro", mompelde ze zachtjes voor zich uit. Wat een exotische naam had hij toch, net zo exotisch als hijzelf.De rest van het gezin beleefde minder woelige tijden.Julia schreef bestsellers met titels als 'Geestige Verhalen' en 'Spokenjager gezocht' en Evelyn trok er nog steeds braaf iedere avond - en soms zelfs overdag - op uit om mensen van spoken te bevrijden. Hij beleefde nog net zoveel plezier aan zijn beroep als toen hij begon en kwam soms met de meest dwaze verhalen thuis.En verder behaalde hij het allerhoogste niveau op de gitaar en hield daarmee de goede naam van de Kobaynefamilie in ere.Sander studeerde af en solliciteerde nog voor hij zijn diploma binnen had met succes naar een baan in het ziekenhuis.En Rosalyn? Die kwam op de ochtend van Sanders diploma-uitreiking ineens naar haar moeder toe en zei plompverloren: "Zo, ik heb een doodsvis. En levensvruchten. Nu nog iemand vinden die het voor me kan klaarmaken.""Hoe... hoe kom je daar nou aan?", stotterde Julia helemaal overdonderd. "Heb je zelf een visser gevonden!?"
"Zo zou je het kunnen zeggen, ja", knikte Rosalyn.