Generatie 13 - deel 5, Het huwelijk
Nadat Frances zich - met hulp van de kapper, haar zus en haar moeder - had opgemaakt voor de bruiloft, werden zij en Alejandro met een witte limousine naar de trouwtuin Mi Eterno Amor gereden. De trouwtuin was een geschenk van Antonio Gómez - Alejandro's vader - aan Emblesight, ter ere van het huwelijk van zijn zoon en kosten noch moeite waren gespaard.De jonge bruid wandelde het paviljoen binnen waarin zich de trouwboog bevond en keek uit over het water.Al een week liep ze onafgebroken te piekeren, omdat het vertrek van Lindsey langzamerhand een besef naar boven had gebracht, dat de afgelopen jaren ergens comfortabel weggeborgen in een laadje van haar geest had gelegen. En dat zich nu niet meer liet wegstoppen. Ze hield van Lindsey, meer en oneindig veel dieper dan van de man die ze straks haar jawoord zou gaan geven.Ze wist nu dat die liefde al die jaren had gesluimerd, maar dat ze hem na de bruuske afwijzing lang geleden had verdrongen. Al die tijd dat Lindsey en zij samen hadden geleefd was het niet nodig geweest om hem tevoorschijn te halen. Alejandro vertegenwoordigde de liefde en Lindsey was altijd en vanzelfsprekend aan haar zijde. Maar nu was dat in een klap veranderd en stond haar wereld op zijn kop.Maar Frances' tobberijen reikten verder dan enkel haar gevoelens voor Lindsey. Dat was toch hopeloos: hij hield overduidelijk niet van haar. Niet op de juiste manier althans. Wat haar vandaag vooral plaagde, was dat ze de afgelopen weken was gaan twijfelen of Alejandro wel de geschikte man was voor haar. Zijn zoektocht naar een andere vrouw bleef aan haar knagen, maar bovendien begon het haar tegen te staan dat hij haar constant lastigviel over het onderwerp kinderen. Kinderen die mooi zouden zijn, perfect zelfs. En vooral: waarvan de eerstgeborene zich over pakweg negen maanden al zou aandienen."Ik wil nog geen kinderen, Alejandro", had ze al talloze malen gezegd, maar het leek alsof hij niet wilde luisteren.
"Dat paardenspringen is een leuke hobby, schatje, maar daar heb je straks echt geen tijd meer voor."De eerste gasten dienden zich aan: haar schoonouders. Antonio had haar inmiddels volledig geaccepteerd als schoondochter en ook met Juanita kon ze het goed vinden. "Ik ben zo benieuwd wat je van onze hacienda in Córdoba zult vinden", knipoogde ze, met een halve blik richting haar zoon. Zijn waarschuwende blik terug ontging Frances niet."Wat bedoelde je moeder?", vroeg ze hem even later zachtjes. "Gaan we op huwelijksreis naar Spanje?"
"Het was bedoeld als verrassing", lachte hij. "Niet alleen onze huwelijksreis voert daarheen, maar onze hele toekomst ligt er."Verbijsterd keek Frances hem aan en wilde hem net vragen wat hij daar precies mee bedoelde, toen haar ouders en Rosalyn op haar af kwamen.
"Caitlin en Dylan laten zich verontschuldigen", zei Evelyn. "Ze zijn onverwacht verhinderd."
"Oh...", zei Frances teleurgesteld. Ze was dol op Caitlin en Dylan en bovendien zou Lindsey met hun aanwezigheid toch een beetje bij haar zijn geweest.Ze stonden nog een tijdje te kletsen toen ze zag dat Kiyomi ook was gearriveerd. Alejandro liep op haar af om haar welkom te heten en het volgende moment voelde Frances zich onbehaaglijk worden.Op zich misdeed hij niets. Hij boog zich galant in Kiyomi's richting en zei iets, waarop Kiyomi even giechelde. Het was vast onschuldig, want niemand is zo dom om werkelijk te ver te gaan op een bruiloftsfeest, onder de neus van je aanstaande en alle gasten. Ze wilde zichzelf dus net voor gek verklaren, toen ze de reactie van haar vader en haar zus zag. Met strakke blikken aanschouwden ze het tafereel en keken elkaar toen even bliksemsnel aan.Na een korte stilte kwam Alejandro weer op hen af, nam haar in zijn armen, kuste haar en zei dat alle gasten er nu waren. "Tijd voor de ceremonie", fluisterde hij zacht in haar oor. Gedwee liet Frances zich naar de boog leiden en ze wachtten tot iedereen zat.Ze zag het meer, hoorde de vogels in de verte - die zijn vrij, dacht ze - en na een paar minuten schraapte Alejandro zijn keel."Wacht!", riep ze.
"Wacht?", grinnikte Alejandro. "Waarop?"
"Ik..., ik moet nadenken", antwoordde Frances in paniek.
"Nadenken?", bromde Alejandro ongeduldig, "nu?""Alejandro, het spijt me, maar ik kan nu niet met je trouwen. We moeten het eerst over een paar dingen hebben. Dingen die voor mij belangrijk zijn!""Zoals?", vroeg Alejandro geërgerd.
"Zoals... zoals, zoals over kinderen. En over in Spanje gaan wonen wat ik echt zomaar niet wil want ik hou van Emblesight. En... en over..."En over Lindsey, dacht ze. Maar dat zei ze niet want dat sloeg nergens op."Plankenkoorts", lachte Alejandro ongemakkelijk in de richting van de gasten, die met versteende blikken naar hen zaten te kijken. "Liefste Frances, met deze ring wil ik...", hij reikte naar haar hand, maar kreeg die niet. Verbaasd keek hij op."Ik kan het niet", zei Frances.
"Kom mee", siste Alejandro, "ik wil even met je praten, maar dan niet hier voor het oog van de hele goegemeente." En toen richting de gasten: "Dames en heren, we stellen de ceremonie een ogenblik uit. Frances voelt zich onwel.""Waar slaat dit op!", vroeg hij haar even later in een beschut hoekje van de tuin.
"Het spijt me zo, Alejandro. Het spijt me zo dat ik dit niet eerder heb gezegd. Dat ik er nu pas mee kom, nu het bijna te laat is."
"Maar wat zit je dan dwars? Dat je niet naar Spanje wilt? Daar... hebben we het nog over, okay? Dat je nog geen kinderen wilt? Dan wachten we toch een jaartje?"
"Een jaartje?", zei Frances zacht. "Maar ik wil me eerst nog een paar jaar met Marron..."
"Schatje, heb ik niet al eerder gezegd..."De rest hoorde Frances niet, want als een klein meisje had ze haar handen voor haar oren geslagen en het volgende moment begon ze te rennen.Naar de uitgang van de tuin, over de weg, verder en verder, tot ze de verbaasde uitroepen achter zich niet meer kon horen. Het leek of ze gewoon niet kon stoppen. Ze genoot van de wind in haar gezicht, het geluid van haar rennende voeten op het asfalt en haar gejaagde ademhaling. Almaar rende ze door, iedere gedachte uitbannend, en tenslotte sloeg ze een pad in dat omhoog de bergen in slingerde.De zon begon onder te gaan toen ze De Rooibossen bereikte, ver boven het dorp. Ze hijgde en snikte en voelde zich miserabel en slecht. Wat had ze aangericht? Waarom had ze niet gewoon ja gezegd, waarom was ze ineens zo overvallen door paniek?Haar telefoon had bijna continu gerinkeld. Ditmaal was het haar vader, zag ze en angstig drukte ze op het groene knopje.
"Ha meiske, blij dat je eindelijk opneemt. Waar ben je?"'Meiske'. Zo vriendelijk als hij klonk, dat verdiende ze helemaal niet. Nadat ze gezegd had waar ze zat barstte ze in tranen uit.Tien minuten daarna hoorde ze aan het het onmiskenbare gebrom dat haar vaders oude auto voorreed en even later hield Evelyn zijn dochter een poosje stevig vast."Daar heb je een mooi potje van gemaakt", zei hij daarna. "De eerste Kobayne die wegrent op een bruiloft."
Frances keek verdrietig naar de grond. "Het was de enige juiste beslissing", zei ze. "Ik heb er alleen veel en veel te lang mee gewacht."
"Hoe lang weet je dan al dat je twijfelt?", vroeg Evelyn.
"Het is heel langzaam gegaan. Ik weet het niet."
"Je moet Alejandro bellen, je moet het met hem uitpraten. Nu meteen. Dat verdient die arme jongen", zei Evelyn.
"Blijf je bij me?"
"Ja, wat denk je?"Alejandro liet geen twijfel bestaan over zijn gevoelens en sloot onmiddellijk de deur."Het is over en uit tussen ons", baste hij woedend. "Je hebt me te schande gezet tegenover heel Emblesight."
"Het spijt me ontzettend en je hebt helemaal gelijk", zei Frances en daar was geen speld tussen te krijgen."Zonde", zei hij alleen nog en toen vertrok hij. Frances sliep die nacht in haar oude vertrouwde stapelbed, bij Evelyn en Julia.De maanden erna bracht Frances in diepe rouw door. Ze had echt van Alejandro gehouden en werd constant geplaagd door schuldgevoel. Alsof Pepe aanvoelde dat zijn vrouwtje door een moeilijke tijd ging kwam hij constant bij haar op bed liggen, alsof hij haar wilde troosten. Het was niet altijd prettig om door een natte neus gewekt te worden - zeker niet wanneer ze na urenlang tobben eindelijk in slaap was gevallen - maar aan de andere kant waren het nu toch vooral haar dieren die haar er doorheen sleepten en zorgden dat ze zich niet eenzaam voelde.Ook het dagelijkse werk op de boerderij bracht afleiding en als Frances ergens behoefte aan had, dan was het aan niet teveel tijd om te piekeren.En ze stortte zich vol overgave op het wedstrijdspringen. De papparazzi smulden ervan. Niet alleen van haar constante successen, maar vooral natuurlijk ook van het schandaal.Door hun niet aflatende energie om hun neuzen in andermans zaken te steken, wist Frances dat Alejandro en zijn ouders waren teruggekeerd naar Spanje. En na een half jaar bereikte haar het nieuws dat haar ex inmiddels getrouwd was en samen met zijn kersverse vrouw hun eerste kind verwachtte. Dat troostte haar. Na een jaar was Frances over het grootste verdriet heen en begon weer een beetje normaal te functioneren, zonder om het minste of geringste in tranen uit te barsten. Ze had sinds een tijdje ook weer contact met Lindsey, die zei dat hij het goed maakte in Amerika."Vervelend dat het is misgelopen tussen jou en Alejandro", had hij tijdens hun eerste gesprekje gezegd, en Frances had het haast jammer gevonden dat hij hem geen Alehupsakee had genoemd.
"Blijf je echt daar wonen?", had ze voorzichtig gevraagd. "Ben je niet van plan om weer eens deze kant op te komen?"
"Nee hoor, ik heb het hier nog uitstekend naar mijn zin."Na verloop van tijd begonnen hun gesprekken weer wat op vroeger te lijken. Af en toe stak er weer eens een grapje tussen of een klein plagerijtje. En de sombere ondertoon van de laatste weken voor zijn vertrek begon tot haar opluchting te verdwijnen. Op een avond belde hij net toen ze met Rosalyn en Julia had afgesproken om een hapje in de bistro te eten.Waarom wist ze achteraf niet - het gesprek ging heel ergens anders over - maar ineens had ze weer vol vuur gezegd dat ze hoopte dat hij snel terug zou keren. Ineens werd hij boos. "Je moet ophouden om daarover te zeuren, Frances! Ik zit hier best en jij daar!"Geschokt verbrak ze de verbinding en wilde dapper lachend de avond voortzetten, toen Julia's simpele "Wat gebeurde er nou?" haar in tranen deed uitbarsten.
"Hij komt nooit meer hierheen, hij geeft geen ene zier om ons. Hij is weggegaan alsof we nooit iets voor hem betekend hebben. Ik bel hem nóóit meer, nooit nooit nooit!""Dat is niet waar, Frances", zei Julia, terwijl ze haar armen om haar dochter heensloeg. "Toevallig weet ik van Caitlin dat Lindsey het erg moeilijk heeft gehad toen hij jullie boerderij had verlaten. Ze wil er duidelijk niet zo over uitweiden, maar nu doe je hem toch echt te kort. Je gedraagt je als een klein kind van wie een speeltje is afgepakt.""Wat...?", zei Frances.
"Je snapt het niet mam", zei Rosalyn zachtjes, waarop Julia haar ineens een beetje waakzaam aankeek.Na het etentje kwam Frances thuis en dacht na. Wat haar moeder zojuist had verteld was compleet nieuw voor haar. Ze had Lindsey niet anders meegemaakt dan monter en vrolijk als hij het over zijn vertrek had. Of geïrriteerd als ze teveel zeurde voor zijn gevoel. En bij zijn afscheid tijdens de vrijgezellenavond had hij haar, toen ze hem voor de laatste keer omhelsde, ongeduldig van zich afgeduwd. Geen moment had ze de indruk gehad dat hij het moeilijk had.En toen nam ze een besluit. Als de berg niet naar Mohammed kwam, dan moest Mohammed maar naar de berg gaan. De volgende dag belde ze haar ouders en zei dat ze op reis wilde."Maar dat kan alleen als ik iemand heb om op de beesten te passen", zei ze. "Zouden jullie een paar weken in mijn huis willen komen wonen?"
"Natuurlijk willen we dat", zei Evelyn enthousiast. "Heerlijk in de bossen en aan het water, misschien leer ik nog wel paardrijden op mijn oude dag.""Waar gaat de reis eigenlijk heen?", vroeg Julia op de ochtend van vertrek, terwijl ze liefdevol Pepe borstelde, die zich dat maar al te graag liet welgevallen.
"Naar Appaloosa Plains", zei Frances.Verbaasd keken haar ouders haar aan. "Naar Lindsey?", vroegen ze.
"Naar Lindsey", knikte Frances.
"Dat paardenspringen is een leuke hobby, schatje, maar daar heb je straks echt geen tijd meer voor."De eerste gasten dienden zich aan: haar schoonouders. Antonio had haar inmiddels volledig geaccepteerd als schoondochter en ook met Juanita kon ze het goed vinden. "Ik ben zo benieuwd wat je van onze hacienda in Córdoba zult vinden", knipoogde ze, met een halve blik richting haar zoon. Zijn waarschuwende blik terug ontging Frances niet."Wat bedoelde je moeder?", vroeg ze hem even later zachtjes. "Gaan we op huwelijksreis naar Spanje?"
"Het was bedoeld als verrassing", lachte hij. "Niet alleen onze huwelijksreis voert daarheen, maar onze hele toekomst ligt er."Verbijsterd keek Frances hem aan en wilde hem net vragen wat hij daar precies mee bedoelde, toen haar ouders en Rosalyn op haar af kwamen.
"Caitlin en Dylan laten zich verontschuldigen", zei Evelyn. "Ze zijn onverwacht verhinderd."
"Oh...", zei Frances teleurgesteld. Ze was dol op Caitlin en Dylan en bovendien zou Lindsey met hun aanwezigheid toch een beetje bij haar zijn geweest.Ze stonden nog een tijdje te kletsen toen ze zag dat Kiyomi ook was gearriveerd. Alejandro liep op haar af om haar welkom te heten en het volgende moment voelde Frances zich onbehaaglijk worden.Op zich misdeed hij niets. Hij boog zich galant in Kiyomi's richting en zei iets, waarop Kiyomi even giechelde. Het was vast onschuldig, want niemand is zo dom om werkelijk te ver te gaan op een bruiloftsfeest, onder de neus van je aanstaande en alle gasten. Ze wilde zichzelf dus net voor gek verklaren, toen ze de reactie van haar vader en haar zus zag. Met strakke blikken aanschouwden ze het tafereel en keken elkaar toen even bliksemsnel aan.Na een korte stilte kwam Alejandro weer op hen af, nam haar in zijn armen, kuste haar en zei dat alle gasten er nu waren. "Tijd voor de ceremonie", fluisterde hij zacht in haar oor. Gedwee liet Frances zich naar de boog leiden en ze wachtten tot iedereen zat.Ze zag het meer, hoorde de vogels in de verte - die zijn vrij, dacht ze - en na een paar minuten schraapte Alejandro zijn keel."Wacht!", riep ze.
"Wacht?", grinnikte Alejandro. "Waarop?"
"Ik..., ik moet nadenken", antwoordde Frances in paniek.
"Nadenken?", bromde Alejandro ongeduldig, "nu?""Alejandro, het spijt me, maar ik kan nu niet met je trouwen. We moeten het eerst over een paar dingen hebben. Dingen die voor mij belangrijk zijn!""Zoals?", vroeg Alejandro geërgerd.
"Zoals... zoals, zoals over kinderen. En over in Spanje gaan wonen wat ik echt zomaar niet wil want ik hou van Emblesight. En... en over..."En over Lindsey, dacht ze. Maar dat zei ze niet want dat sloeg nergens op."Plankenkoorts", lachte Alejandro ongemakkelijk in de richting van de gasten, die met versteende blikken naar hen zaten te kijken. "Liefste Frances, met deze ring wil ik...", hij reikte naar haar hand, maar kreeg die niet. Verbaasd keek hij op."Ik kan het niet", zei Frances.
"Kom mee", siste Alejandro, "ik wil even met je praten, maar dan niet hier voor het oog van de hele goegemeente." En toen richting de gasten: "Dames en heren, we stellen de ceremonie een ogenblik uit. Frances voelt zich onwel.""Waar slaat dit op!", vroeg hij haar even later in een beschut hoekje van de tuin.
"Het spijt me zo, Alejandro. Het spijt me zo dat ik dit niet eerder heb gezegd. Dat ik er nu pas mee kom, nu het bijna te laat is."
"Maar wat zit je dan dwars? Dat je niet naar Spanje wilt? Daar... hebben we het nog over, okay? Dat je nog geen kinderen wilt? Dan wachten we toch een jaartje?"
"Een jaartje?", zei Frances zacht. "Maar ik wil me eerst nog een paar jaar met Marron..."
"Schatje, heb ik niet al eerder gezegd..."De rest hoorde Frances niet, want als een klein meisje had ze haar handen voor haar oren geslagen en het volgende moment begon ze te rennen.Naar de uitgang van de tuin, over de weg, verder en verder, tot ze de verbaasde uitroepen achter zich niet meer kon horen. Het leek of ze gewoon niet kon stoppen. Ze genoot van de wind in haar gezicht, het geluid van haar rennende voeten op het asfalt en haar gejaagde ademhaling. Almaar rende ze door, iedere gedachte uitbannend, en tenslotte sloeg ze een pad in dat omhoog de bergen in slingerde.De zon begon onder te gaan toen ze De Rooibossen bereikte, ver boven het dorp. Ze hijgde en snikte en voelde zich miserabel en slecht. Wat had ze aangericht? Waarom had ze niet gewoon ja gezegd, waarom was ze ineens zo overvallen door paniek?Haar telefoon had bijna continu gerinkeld. Ditmaal was het haar vader, zag ze en angstig drukte ze op het groene knopje.
"Ha meiske, blij dat je eindelijk opneemt. Waar ben je?"'Meiske'. Zo vriendelijk als hij klonk, dat verdiende ze helemaal niet. Nadat ze gezegd had waar ze zat barstte ze in tranen uit.Tien minuten daarna hoorde ze aan het het onmiskenbare gebrom dat haar vaders oude auto voorreed en even later hield Evelyn zijn dochter een poosje stevig vast."Daar heb je een mooi potje van gemaakt", zei hij daarna. "De eerste Kobayne die wegrent op een bruiloft."
Frances keek verdrietig naar de grond. "Het was de enige juiste beslissing", zei ze. "Ik heb er alleen veel en veel te lang mee gewacht."
"Hoe lang weet je dan al dat je twijfelt?", vroeg Evelyn.
"Het is heel langzaam gegaan. Ik weet het niet."
"Je moet Alejandro bellen, je moet het met hem uitpraten. Nu meteen. Dat verdient die arme jongen", zei Evelyn.
"Blijf je bij me?"
"Ja, wat denk je?"Alejandro liet geen twijfel bestaan over zijn gevoelens en sloot onmiddellijk de deur."Het is over en uit tussen ons", baste hij woedend. "Je hebt me te schande gezet tegenover heel Emblesight."
"Het spijt me ontzettend en je hebt helemaal gelijk", zei Frances en daar was geen speld tussen te krijgen."Zonde", zei hij alleen nog en toen vertrok hij. Frances sliep die nacht in haar oude vertrouwde stapelbed, bij Evelyn en Julia.De maanden erna bracht Frances in diepe rouw door. Ze had echt van Alejandro gehouden en werd constant geplaagd door schuldgevoel. Alsof Pepe aanvoelde dat zijn vrouwtje door een moeilijke tijd ging kwam hij constant bij haar op bed liggen, alsof hij haar wilde troosten. Het was niet altijd prettig om door een natte neus gewekt te worden - zeker niet wanneer ze na urenlang tobben eindelijk in slaap was gevallen - maar aan de andere kant waren het nu toch vooral haar dieren die haar er doorheen sleepten en zorgden dat ze zich niet eenzaam voelde.Ook het dagelijkse werk op de boerderij bracht afleiding en als Frances ergens behoefte aan had, dan was het aan niet teveel tijd om te piekeren.En ze stortte zich vol overgave op het wedstrijdspringen. De papparazzi smulden ervan. Niet alleen van haar constante successen, maar vooral natuurlijk ook van het schandaal.Door hun niet aflatende energie om hun neuzen in andermans zaken te steken, wist Frances dat Alejandro en zijn ouders waren teruggekeerd naar Spanje. En na een half jaar bereikte haar het nieuws dat haar ex inmiddels getrouwd was en samen met zijn kersverse vrouw hun eerste kind verwachtte. Dat troostte haar. Na een jaar was Frances over het grootste verdriet heen en begon weer een beetje normaal te functioneren, zonder om het minste of geringste in tranen uit te barsten. Ze had sinds een tijdje ook weer contact met Lindsey, die zei dat hij het goed maakte in Amerika."Vervelend dat het is misgelopen tussen jou en Alejandro", had hij tijdens hun eerste gesprekje gezegd, en Frances had het haast jammer gevonden dat hij hem geen Alehupsakee had genoemd.
"Blijf je echt daar wonen?", had ze voorzichtig gevraagd. "Ben je niet van plan om weer eens deze kant op te komen?"
"Nee hoor, ik heb het hier nog uitstekend naar mijn zin."Na verloop van tijd begonnen hun gesprekken weer wat op vroeger te lijken. Af en toe stak er weer eens een grapje tussen of een klein plagerijtje. En de sombere ondertoon van de laatste weken voor zijn vertrek begon tot haar opluchting te verdwijnen. Op een avond belde hij net toen ze met Rosalyn en Julia had afgesproken om een hapje in de bistro te eten.Waarom wist ze achteraf niet - het gesprek ging heel ergens anders over - maar ineens had ze weer vol vuur gezegd dat ze hoopte dat hij snel terug zou keren. Ineens werd hij boos. "Je moet ophouden om daarover te zeuren, Frances! Ik zit hier best en jij daar!"Geschokt verbrak ze de verbinding en wilde dapper lachend de avond voortzetten, toen Julia's simpele "Wat gebeurde er nou?" haar in tranen deed uitbarsten.
"Hij komt nooit meer hierheen, hij geeft geen ene zier om ons. Hij is weggegaan alsof we nooit iets voor hem betekend hebben. Ik bel hem nóóit meer, nooit nooit nooit!""Dat is niet waar, Frances", zei Julia, terwijl ze haar armen om haar dochter heensloeg. "Toevallig weet ik van Caitlin dat Lindsey het erg moeilijk heeft gehad toen hij jullie boerderij had verlaten. Ze wil er duidelijk niet zo over uitweiden, maar nu doe je hem toch echt te kort. Je gedraagt je als een klein kind van wie een speeltje is afgepakt.""Wat...?", zei Frances.
"Je snapt het niet mam", zei Rosalyn zachtjes, waarop Julia haar ineens een beetje waakzaam aankeek.Na het etentje kwam Frances thuis en dacht na. Wat haar moeder zojuist had verteld was compleet nieuw voor haar. Ze had Lindsey niet anders meegemaakt dan monter en vrolijk als hij het over zijn vertrek had. Of geïrriteerd als ze teveel zeurde voor zijn gevoel. En bij zijn afscheid tijdens de vrijgezellenavond had hij haar, toen ze hem voor de laatste keer omhelsde, ongeduldig van zich afgeduwd. Geen moment had ze de indruk gehad dat hij het moeilijk had.En toen nam ze een besluit. Als de berg niet naar Mohammed kwam, dan moest Mohammed maar naar de berg gaan. De volgende dag belde ze haar ouders en zei dat ze op reis wilde."Maar dat kan alleen als ik iemand heb om op de beesten te passen", zei ze. "Zouden jullie een paar weken in mijn huis willen komen wonen?"
"Natuurlijk willen we dat", zei Evelyn enthousiast. "Heerlijk in de bossen en aan het water, misschien leer ik nog wel paardrijden op mijn oude dag.""Waar gaat de reis eigenlijk heen?", vroeg Julia op de ochtend van vertrek, terwijl ze liefdevol Pepe borstelde, die zich dat maar al te graag liet welgevallen.
"Naar Appaloosa Plains", zei Frances.Verbaasd keken haar ouders haar aan. "Naar Lindsey?", vroegen ze.
"Naar Lindsey", knikte Frances.