Generatie 19 - deel 18, Thuiskomst
Zodra ze het zeegat bereikten en de duisternis en winterkou achter zich lieten gebeurde er iets vreemds. Verbaasd keek Raven naar beneden en zag dat haar dikke winterkleding van het ene op het andere moment vervangen was door de kleren die ze had gedragen toen ze ongeveer een jaar geleden in Midnight Hollow was gearriveerd. En die zich - voor zover ze wist - nog in een kledingkast in het huis van de bandleden moesten bevinden. Terwijl ze knipperde om haar ogen aan het plotseling felle zonlicht te laten wennen keek ze de visser aan. Die knikte.
"Midnight Hollow behoudt wat Midnight Hollow toebehoort en spuugt uit wat van jou is", sprak hij raadselachtig terwijl hij extra hard aan de riemen trok. "Welkom terug in de wereld."Een tijdje observeerde hij haar, terwijl de tranen opnieuw over haar wangen stroomden.
"Is dat de zon of iets anders?", vroeg hij toen.
"Alsof u dat iets uitmaakt", reageerde ze kribbig.
Hij haalde zijn schouders op. "Ik ben niet gewend de tocht deze kant op te maken, in gezelschap althans, maar ik had verwacht dat het een euforische aangelegenheid zou zijn."
Heel even overwoog Raven hem in zijn sop te laten gaarkoken, maar toen bedacht ze dat er misschien toch wel met hem te praten viel. "Ik laat mensen achter die net als ik niets liever willen dan Midnight Hollow verlaten", antwoordde ze dus. "Wilt u hen alstublieft ook ophalen? U schijnt de enige te zijn die dat kan."
"Het is geen kwestie van willen mijn beste kind", zei hij. "Ik ben gebonden aan wetten en beperkingen. Ik ben slechts een veerman die uitvoert in opdracht, even behekst als de rest."De uren daarna hulden beiden zich weer in stilzwijgen en tegen de avond doemde het eilandje op en legden ze aan.Nadat de visser de knoop waarmee hij zijn bootje had aangemeerd goed had gecontroleerd groette hij haar en liep naar zijn hut. Raven pakte uit macht der gewoonte haar mobiel, bedacht toen dat die natuurlijk leeg was en wilde hem net naroepen of ze misschien even van zijn telefoon gebruik mocht maken, toen ze tot haar verbazing zag dat ze nog 18% had. Ze toetste Merrils nummer in en wachtte gespannen.Zodra hij opnam begon ze te stotteren. "Hoi Merril, niet schrikken maar ik ben het, ik ben teruggekomen. Kun je me komen ophalen?"
"Raven!", riep hij verrast, "ik kom meteen!" Voordat ze nog iets kon zeggen had hij opgehangen.
Ze pakte haar viool en begon te spelen in afwachting van zijn komst.
Mozart.Het was gek om hem weer te zien na zoveel tijd. De man van wie ze oprecht had gehouden toen ze vertrok, maar die haar nu een ongemakkelijk gevoel bezorgde.
"Het is een lang verhaal Merril", begon ze, maar voordat ze verder kon gaan begon Merril smakelijk te lachen."Dat heb je gauw bekeken, mevrouwtje de avonturierster. Een hele dag maar liefst, miste je me nu al? Of stond de briefjesschrijver je op te wachten?" En toen er geen reactie kwam, op haar verbouwereerde blik na: "Kom, we gaan lekker naar huis, kun je me alles vertellen."
Hij gaf haar een snelle kus en hielp haar in de boot.Door het lawaai van de motor en het opspuitende zeewater was het onmogelijk een normaal gesprek te voeren, dus zat Raven zwijgend naast hem terwijl haar hersenen overuren maakten en er een ontluisterend vermoeden begon te rijzen. En daaruit volgend een plotseling besef dat Shayne dit direct had begrepen toen de visser het over verschillende bestemmingen had gehad en hoe niemand op het strand 'in hetzelfde schuitje' zat. Daarom was hij zo berustend geweest.Als de visser haar had teruggebracht naar het exacte moment waarop ze deze wereld had verlaten, dan zou dat ook voor de anderen in Midnight Hollow gelden. Wat betekende dat ze door meer werden gescheiden dan afstand en hekserij alleen. Zelfs al zouden de vampiers erin slagen de visser terug te laten keren, dan zou iedereen tientallen jaren - en de belangrijkste zelfs meer dan een eeuw - van haar verwijderd zijn. Als verlamd staarde ze voor zich uit terwijl de bekende contouren van Cielo Insolar opdoemden.Eenmaal binnen keek Raven onwennig rond in haar huisje.
"Merril", zei ze, "er was iets heel raars met die wereld en je mag me geloven of niet, maar voor mijn gevoel ben ik niet slechts een dag weg geweest, maar bijna een jaar. Althans, als ik op de seizoenen afga wat niet helemaal betrouwbaar is en de tijd stond stil en..."
Ze hoorde zelf hoe ongelooflijk raar het moest overkomen. In Midnight Hollow had het logisch geleken omdat ze er middenin zat, maar eenmaal terug in haar eigen omgeving klonk het mal en verzonnen."Wat een apart verhaal", reageerde Merril en ze had er alle begrip voor als hij aan haar verstandelijke vermogens twijfelde. "Ik denk niet dat dat mogelijk is, ik denk wel dat je denkt dat het zo is", vervolgde hij echter begripvol. "Er is iets vaags met die wereld en daarom wilde ik eigenlijk niet dat je erheen ging, hoewel ik ook wel weer nieuwsgierig was. Kan het zijn dat het iets hallucinerends geweest is en dat je in een soort droom bent terechtgekomen?"
Raven haalde haar schouders op. "Nee", zei ze toen. "Het was echt. Maar het maakt niet uit, laten we gaan slapen, ik ben heel erg moe."De volgende ochtend wachtte ze niet tot Merril uit bed kwam. Ze ontbeet snel en voer toen meteen naar haar vader, die ook nog maar net op was en achter zijn piano zat. Toen Raven de kamer binnenwandelde en hem zag zitten schoot er een brok in haar keel.
"Pap...", zei ze zachtjes.
Verbaasd draaide Silas zich om op zijn kruk en keek haar aan. "Jij hier?", vroeg hij.Raven liep naar hem toe en omhelsde hem.
"Ik hou van je pap, ik hou heel erg veel van je. Dat weet je hè? Ook al ging het de afgelopen tijd niet helemaal..."
"Wat sta je ineens emotioneel te doen", zei hij, "natuurlijk houden we van elkaar." Hij pakte haar even stevig vast en knuffelde haar. "Maar ik dacht eigenlijk dat jij op reis zou gaan. Is er iets tussen gekomen?"Heel even overwoog Raven hem uit te leggen hoe het zat, maar wat had het voor nut?
"Nee. Ja", zei ze dus, "nja, dat was ook zo maar... nou ja, het was niet veel soeps. Wat heb je met je haar gedaan, blijft dat zo?"
Hij grijnsde. "Ik was die dreadlocks al een tijdje zat, vind je het niet leuk zo?"
Raven trok een vies gezicht.Hierna probeerde ze haar leven weer op te pakken, zo goed en zo kwaad als dat ging.
Haar hoofd zat vol en op de raarste momenten barstte ze in tranen uit, maar ze zorgde wel dat Merril daar niets van merkte. Ze ging braaf naar haar werk, blij dat daar weinig denkwerk aan te pas kwam, en deed - om ook iets te doen te hebben in haar vrije uren - mee met een puzzeltocht die was uitgeschreven in een van de resorts op het eiland, waar ze meteen maar een aantal nachtjes bleef slapen.Ze moest opdrachten doen - over gloeiende kooltjes lopen, een haai verslaan - maar dat laatste mislukte omdat de haaien weinig belangstelling voor haar hadden. Het interesseerde haar eigenlijk niet erg, zoals niets haar op het moment werkelijk interesseerde. Ze kon alleen maar aan Shayne denken. De pijn te beseffen dat ze hem echt nooit meer zou zien was ondraaglijk.Was het toeval dat ze anderhalve week na haar thuiskomst tijdens een surftocht ineens bij het eilandengroepje terechtkwam waar de visser moest wonen? Er stond een flinke wind en voor ze het wist was ze er aangeland. Achteloos wierp ze een blik op het eilandje, maar blijkbaar vergiste ze zich. Er was geen vissershuisje te bekennen.Wat eerst een zogenaamde samenloop van omstandigheden had moeten lijken werd al snel een verbeten zoektocht en op een gegeven moment zette ze doelbewust koers naar het eilandje, om het aan een nader onderzoek te onderwerpen. Het was onmiskenbaar het juiste eiland, maar van de visser ontbrak ieder spoor.De volgende dag ging ze bij haar vader langs. De weg naar Midnight Hollow mocht voor haar dan zijn afgesloten, dat gold niet voor hem. Ze wilde het weten, of hij het huisje wel zag. Met een smoesje kreeg ze hem zover zich naar het eiland te laten brengen."Wat word ik geacht te zien meiske?", vroeg hij terwijl ze over het kleine strandje liepen. "Waarom sleep je me mee hierheen?"
"Dus je ziet niks?"
"Ik zie de zee, ik zie dit eiland en die eilandjes daar, wat moet ik verder zien?"
Raven ademde trillerig in. "Niks", zei ze verdrietig.
"Wat is er met je Raven, je bent de laatste tijd jezelf niet."
Ze negeerde zijn vraag maar vroeg toonloos: "Zou je alsjeblieft nog een keer hierheen willen gaan zonder mij?"
Even keek hij haar aan. Toen knikte hij. "Oké. Mag ik vragen waarom?"
Ze schudde haar hoofd. Er was een vaag plannetje ontstaan maar ze wilde er even over nadenken voordat ze het hem zou voorleggen. Kon ze het riskeren haar vader in gevaar te brengen door hem te vragen dezelfde reis te maken als zij, alleen om een paar arme zielen te redden die hij niet eens kende?Maar het bleek niet nodig. De volgende dag al belde Silas om te zeggen dat alles er ook zonder haar precies zo bij had gelegen. Blijkbaar was er dus geen huisje meer op het eiland. En geen visser.Een week later was het zomerfestival. In haar eentje toog ze erheen, vermaakte zich door een grondschildering te maken en naar de rolschaatsers te kijken die lachend pirouettes probeerden te draaien. Toen ze het schminkhokje verliet waar ze zich een mooie blauwe ster op haar wang had laten aanmeten zag ze dat Merril er inmiddels ook was.Hij groette haar aarzelend, at zijn ijsje op en nam toen deel aan een schranswedstrijd die hij glansrijk won.
"Je bent een vreetzak", glimlachte Raven, die had staan toekijken.
"Alle zeemeerminnen zijn vreetzakken", beaamde hij niet zonder trots en trok haar toen mee voor een potje voetbal.Raven keek naar hem, hoe hij vol zelfvertrouwen de draak met haar stond te steken en haar uitdaagde te schieten. En ongewild moest ze denken aan het potje voetbal dat ze met Shayne had gespeeld op de dag voordat alles was ingestort. Merril was een sportman, Shayne een watje. Ze glimlachte bij de herinnering hoe ze hem had uitgelachen elke keer dat hij was weggedoken voor de bal, om weer op te krabbelen met de mededeling dat de volgende er zeer zeker niet in zou gaan. Wat natuurlijk prompt wel gebeurde.
"Het is die rotbroek, hij zakt af!", had hij geprotesteerd, terwijl hij voor de honderdste keer het ding omhoog sjorde, kennelijk het enige wat zijn kledingkast hem in sportief opzicht te bieden had gehad."Schiet je nou nog sloompie?!", klonk het ongeduldig. Raven veegde haar ogen af en schoot.Daarna kocht Merril een ijsje voor haar dat ze zwijgend aan een picknicktafel opat. Ernstig keek hij haar aan.
"Hou je nog wel van mij Raven?", vroeg hij verdrietig.
"Tuurlijk", antwoordde ze mechanisch, "waarom vraag je dat?"
"Omdat je me ontloopt. Ik zie je haast nooit, je praat amper tegen me, vorige week was je er een paar nachten ineens niet. We... we hebben zelfs niet meer gevreeën sinds je terug bent."
"Er is niks", mompelde ze.Merril wist niet zo goed wat hij moest doen. Tot dusver was zijn leven vrij probleemloos verlopen en zelfs als er een rimpeltje dreigde, zorgde hij dat hij het onmiddellijk met een grapje en een lach kon wegstrijken. Maar hij was niet gek, Raven was veranderd sinds hij haar bij de visser had afgeleverd. Hij wilde maar dat hij nooit naar Triton had geluisterd.
Het begrip 'Midnight Hollow' was hem niet onbekend. Het was in zijn jeugd af en toe langs komen waaien en maakte zijn moeder om de een of andere reden altijd aan het huilen, maar wat het precies was wist hij niet. Tot Triton er op een dag over begonnen was. Min of meer langs zijn neus weg, toen ze toevallig in de buurt van het visserseilandje waren beland. Niet lang daarna was Raven er ook over begonnen, maar iets had hem ervan weerhouden haar wijzer te maken.Tot hij in een zwak moment had toegegeven omdat ze het zo graag wilde. Dat rotbriefje ook! Een volle dag had hij met buikpijn rondgelopen of hij er wel goed aan had gedaan haar bij de visser te brengen, toen ze hem ineens gebeld had. Hij had het niet laten merken, maar hij was opgelucht geweest.Merril dook en ving een felgeel zeepaardje. Hij zou het in een kom doen als cadeautje. Misschien zou dat haar opbeuren.
Maar toen hij thuiskwam was ze er niet. Weer niet. En zoals de laatste tijd gewoon was nam ze ook haar mobiel niet op.
Hij had honger. Bijna stak hij het zeepaardje in zijn mond, maar kon zich nog net inhouden. Snel gooide hij het beestje in de kom en pakte een maaltijd uit de koelkast. Hij liep er net mee naar buiten toen de voordeur open ging."Ik heb een zeepaardje voor je meegenomen", zei hij toen ze al een tijdje aan tafel zaten.
Ze knikte. "Ik zag het. Lief. Dank je." Ze legde haar vork neer en staarde in het luchtledige.Hij stond op en liep naar het water, terwijl hij hoorde hoe ook zij haar stoel verschoof en op haar manier afruimde.
Onder de vlonder kabbelde zachtjes het water en in de verte krijsten zeemeeuwen, op zoek naar vis."Ik kan zo niet verder Raven", zei hij zachtjes na een paar minuten stilte. "Ik weet niet wat er met je gebeurd is of dat het misschien aan mij ligt, maar ik denk dat ik maar beter terug kan keren naar de zee. Ik hou van je, nog steeds, maar juist daarom kan ik hier niet meer tegen."Geschrokken draaide Raven zich om en had ineens een grote hekel aan zichzelf.
"Nee", zei ze, "het spijt me Merril, het spijt me. Ik wil je niet kwijt, echt niet. Er zijn dingen gebeurd in Midnight Hollow... ik kon dat niet zomaar van me afschudden. Maar inmiddels weet ik dat ik wel zal moeten, ik moet het achter me laten. Ik had je nooit zo mogen behandelen, wil je me alsjeblieft vergeven?"Hij liep naar haar toe en sloeg zijn armen om haar heen. "Wat is er dan gebeurd daar? Vertel het me."
Ze schudde haar hoofd. "Nee, dat is te ingewikkeld allemaal. Je had gelijk, het was waarschijnlijk een droom, het doet er niet meer toe. Wij doen er toe, ik wil niet dat je weggaat."Merril was niet het type jongen dat doorvroeg en de onderste steen boven wilde hebben. Haar verklaring dat ze van hem hield en samen met hem verder wilde was genoeg voor hem.
En Raven? Toen ze eenmaal in zijn armen lag en zich door hem liet kussen besefte ze dat het blijkbaar echt mogelijk was van twee mannen te houden. En wat kon ze anders doen dan kiezen voor degene die bij haar was.
"Midnight Hollow behoudt wat Midnight Hollow toebehoort en spuugt uit wat van jou is", sprak hij raadselachtig terwijl hij extra hard aan de riemen trok. "Welkom terug in de wereld."Een tijdje observeerde hij haar, terwijl de tranen opnieuw over haar wangen stroomden.
"Is dat de zon of iets anders?", vroeg hij toen.
"Alsof u dat iets uitmaakt", reageerde ze kribbig.
Hij haalde zijn schouders op. "Ik ben niet gewend de tocht deze kant op te maken, in gezelschap althans, maar ik had verwacht dat het een euforische aangelegenheid zou zijn."
Heel even overwoog Raven hem in zijn sop te laten gaarkoken, maar toen bedacht ze dat er misschien toch wel met hem te praten viel. "Ik laat mensen achter die net als ik niets liever willen dan Midnight Hollow verlaten", antwoordde ze dus. "Wilt u hen alstublieft ook ophalen? U schijnt de enige te zijn die dat kan."
"Het is geen kwestie van willen mijn beste kind", zei hij. "Ik ben gebonden aan wetten en beperkingen. Ik ben slechts een veerman die uitvoert in opdracht, even behekst als de rest."De uren daarna hulden beiden zich weer in stilzwijgen en tegen de avond doemde het eilandje op en legden ze aan.Nadat de visser de knoop waarmee hij zijn bootje had aangemeerd goed had gecontroleerd groette hij haar en liep naar zijn hut. Raven pakte uit macht der gewoonte haar mobiel, bedacht toen dat die natuurlijk leeg was en wilde hem net naroepen of ze misschien even van zijn telefoon gebruik mocht maken, toen ze tot haar verbazing zag dat ze nog 18% had. Ze toetste Merrils nummer in en wachtte gespannen.Zodra hij opnam begon ze te stotteren. "Hoi Merril, niet schrikken maar ik ben het, ik ben teruggekomen. Kun je me komen ophalen?"
"Raven!", riep hij verrast, "ik kom meteen!" Voordat ze nog iets kon zeggen had hij opgehangen.
Ze pakte haar viool en begon te spelen in afwachting van zijn komst.
Mozart.Het was gek om hem weer te zien na zoveel tijd. De man van wie ze oprecht had gehouden toen ze vertrok, maar die haar nu een ongemakkelijk gevoel bezorgde.
"Het is een lang verhaal Merril", begon ze, maar voordat ze verder kon gaan begon Merril smakelijk te lachen."Dat heb je gauw bekeken, mevrouwtje de avonturierster. Een hele dag maar liefst, miste je me nu al? Of stond de briefjesschrijver je op te wachten?" En toen er geen reactie kwam, op haar verbouwereerde blik na: "Kom, we gaan lekker naar huis, kun je me alles vertellen."
Hij gaf haar een snelle kus en hielp haar in de boot.Door het lawaai van de motor en het opspuitende zeewater was het onmogelijk een normaal gesprek te voeren, dus zat Raven zwijgend naast hem terwijl haar hersenen overuren maakten en er een ontluisterend vermoeden begon te rijzen. En daaruit volgend een plotseling besef dat Shayne dit direct had begrepen toen de visser het over verschillende bestemmingen had gehad en hoe niemand op het strand 'in hetzelfde schuitje' zat. Daarom was hij zo berustend geweest.Als de visser haar had teruggebracht naar het exacte moment waarop ze deze wereld had verlaten, dan zou dat ook voor de anderen in Midnight Hollow gelden. Wat betekende dat ze door meer werden gescheiden dan afstand en hekserij alleen. Zelfs al zouden de vampiers erin slagen de visser terug te laten keren, dan zou iedereen tientallen jaren - en de belangrijkste zelfs meer dan een eeuw - van haar verwijderd zijn. Als verlamd staarde ze voor zich uit terwijl de bekende contouren van Cielo Insolar opdoemden.Eenmaal binnen keek Raven onwennig rond in haar huisje.
"Merril", zei ze, "er was iets heel raars met die wereld en je mag me geloven of niet, maar voor mijn gevoel ben ik niet slechts een dag weg geweest, maar bijna een jaar. Althans, als ik op de seizoenen afga wat niet helemaal betrouwbaar is en de tijd stond stil en..."
Ze hoorde zelf hoe ongelooflijk raar het moest overkomen. In Midnight Hollow had het logisch geleken omdat ze er middenin zat, maar eenmaal terug in haar eigen omgeving klonk het mal en verzonnen."Wat een apart verhaal", reageerde Merril en ze had er alle begrip voor als hij aan haar verstandelijke vermogens twijfelde. "Ik denk niet dat dat mogelijk is, ik denk wel dat je denkt dat het zo is", vervolgde hij echter begripvol. "Er is iets vaags met die wereld en daarom wilde ik eigenlijk niet dat je erheen ging, hoewel ik ook wel weer nieuwsgierig was. Kan het zijn dat het iets hallucinerends geweest is en dat je in een soort droom bent terechtgekomen?"
Raven haalde haar schouders op. "Nee", zei ze toen. "Het was echt. Maar het maakt niet uit, laten we gaan slapen, ik ben heel erg moe."De volgende ochtend wachtte ze niet tot Merril uit bed kwam. Ze ontbeet snel en voer toen meteen naar haar vader, die ook nog maar net op was en achter zijn piano zat. Toen Raven de kamer binnenwandelde en hem zag zitten schoot er een brok in haar keel.
"Pap...", zei ze zachtjes.
Verbaasd draaide Silas zich om op zijn kruk en keek haar aan. "Jij hier?", vroeg hij.Raven liep naar hem toe en omhelsde hem.
"Ik hou van je pap, ik hou heel erg veel van je. Dat weet je hè? Ook al ging het de afgelopen tijd niet helemaal..."
"Wat sta je ineens emotioneel te doen", zei hij, "natuurlijk houden we van elkaar." Hij pakte haar even stevig vast en knuffelde haar. "Maar ik dacht eigenlijk dat jij op reis zou gaan. Is er iets tussen gekomen?"Heel even overwoog Raven hem uit te leggen hoe het zat, maar wat had het voor nut?
"Nee. Ja", zei ze dus, "nja, dat was ook zo maar... nou ja, het was niet veel soeps. Wat heb je met je haar gedaan, blijft dat zo?"
Hij grijnsde. "Ik was die dreadlocks al een tijdje zat, vind je het niet leuk zo?"
Raven trok een vies gezicht.Hierna probeerde ze haar leven weer op te pakken, zo goed en zo kwaad als dat ging.
Haar hoofd zat vol en op de raarste momenten barstte ze in tranen uit, maar ze zorgde wel dat Merril daar niets van merkte. Ze ging braaf naar haar werk, blij dat daar weinig denkwerk aan te pas kwam, en deed - om ook iets te doen te hebben in haar vrije uren - mee met een puzzeltocht die was uitgeschreven in een van de resorts op het eiland, waar ze meteen maar een aantal nachtjes bleef slapen.Ze moest opdrachten doen - over gloeiende kooltjes lopen, een haai verslaan - maar dat laatste mislukte omdat de haaien weinig belangstelling voor haar hadden. Het interesseerde haar eigenlijk niet erg, zoals niets haar op het moment werkelijk interesseerde. Ze kon alleen maar aan Shayne denken. De pijn te beseffen dat ze hem echt nooit meer zou zien was ondraaglijk.Was het toeval dat ze anderhalve week na haar thuiskomst tijdens een surftocht ineens bij het eilandengroepje terechtkwam waar de visser moest wonen? Er stond een flinke wind en voor ze het wist was ze er aangeland. Achteloos wierp ze een blik op het eilandje, maar blijkbaar vergiste ze zich. Er was geen vissershuisje te bekennen.Wat eerst een zogenaamde samenloop van omstandigheden had moeten lijken werd al snel een verbeten zoektocht en op een gegeven moment zette ze doelbewust koers naar het eilandje, om het aan een nader onderzoek te onderwerpen. Het was onmiskenbaar het juiste eiland, maar van de visser ontbrak ieder spoor.De volgende dag ging ze bij haar vader langs. De weg naar Midnight Hollow mocht voor haar dan zijn afgesloten, dat gold niet voor hem. Ze wilde het weten, of hij het huisje wel zag. Met een smoesje kreeg ze hem zover zich naar het eiland te laten brengen."Wat word ik geacht te zien meiske?", vroeg hij terwijl ze over het kleine strandje liepen. "Waarom sleep je me mee hierheen?"
"Dus je ziet niks?"
"Ik zie de zee, ik zie dit eiland en die eilandjes daar, wat moet ik verder zien?"
Raven ademde trillerig in. "Niks", zei ze verdrietig.
"Wat is er met je Raven, je bent de laatste tijd jezelf niet."
Ze negeerde zijn vraag maar vroeg toonloos: "Zou je alsjeblieft nog een keer hierheen willen gaan zonder mij?"
Even keek hij haar aan. Toen knikte hij. "Oké. Mag ik vragen waarom?"
Ze schudde haar hoofd. Er was een vaag plannetje ontstaan maar ze wilde er even over nadenken voordat ze het hem zou voorleggen. Kon ze het riskeren haar vader in gevaar te brengen door hem te vragen dezelfde reis te maken als zij, alleen om een paar arme zielen te redden die hij niet eens kende?Maar het bleek niet nodig. De volgende dag al belde Silas om te zeggen dat alles er ook zonder haar precies zo bij had gelegen. Blijkbaar was er dus geen huisje meer op het eiland. En geen visser.Een week later was het zomerfestival. In haar eentje toog ze erheen, vermaakte zich door een grondschildering te maken en naar de rolschaatsers te kijken die lachend pirouettes probeerden te draaien. Toen ze het schminkhokje verliet waar ze zich een mooie blauwe ster op haar wang had laten aanmeten zag ze dat Merril er inmiddels ook was.Hij groette haar aarzelend, at zijn ijsje op en nam toen deel aan een schranswedstrijd die hij glansrijk won.
"Je bent een vreetzak", glimlachte Raven, die had staan toekijken.
"Alle zeemeerminnen zijn vreetzakken", beaamde hij niet zonder trots en trok haar toen mee voor een potje voetbal.Raven keek naar hem, hoe hij vol zelfvertrouwen de draak met haar stond te steken en haar uitdaagde te schieten. En ongewild moest ze denken aan het potje voetbal dat ze met Shayne had gespeeld op de dag voordat alles was ingestort. Merril was een sportman, Shayne een watje. Ze glimlachte bij de herinnering hoe ze hem had uitgelachen elke keer dat hij was weggedoken voor de bal, om weer op te krabbelen met de mededeling dat de volgende er zeer zeker niet in zou gaan. Wat natuurlijk prompt wel gebeurde.
"Het is die rotbroek, hij zakt af!", had hij geprotesteerd, terwijl hij voor de honderdste keer het ding omhoog sjorde, kennelijk het enige wat zijn kledingkast hem in sportief opzicht te bieden had gehad."Schiet je nou nog sloompie?!", klonk het ongeduldig. Raven veegde haar ogen af en schoot.Daarna kocht Merril een ijsje voor haar dat ze zwijgend aan een picknicktafel opat. Ernstig keek hij haar aan.
"Hou je nog wel van mij Raven?", vroeg hij verdrietig.
"Tuurlijk", antwoordde ze mechanisch, "waarom vraag je dat?"
"Omdat je me ontloopt. Ik zie je haast nooit, je praat amper tegen me, vorige week was je er een paar nachten ineens niet. We... we hebben zelfs niet meer gevreeën sinds je terug bent."
"Er is niks", mompelde ze.Merril wist niet zo goed wat hij moest doen. Tot dusver was zijn leven vrij probleemloos verlopen en zelfs als er een rimpeltje dreigde, zorgde hij dat hij het onmiddellijk met een grapje en een lach kon wegstrijken. Maar hij was niet gek, Raven was veranderd sinds hij haar bij de visser had afgeleverd. Hij wilde maar dat hij nooit naar Triton had geluisterd.
Het begrip 'Midnight Hollow' was hem niet onbekend. Het was in zijn jeugd af en toe langs komen waaien en maakte zijn moeder om de een of andere reden altijd aan het huilen, maar wat het precies was wist hij niet. Tot Triton er op een dag over begonnen was. Min of meer langs zijn neus weg, toen ze toevallig in de buurt van het visserseilandje waren beland. Niet lang daarna was Raven er ook over begonnen, maar iets had hem ervan weerhouden haar wijzer te maken.Tot hij in een zwak moment had toegegeven omdat ze het zo graag wilde. Dat rotbriefje ook! Een volle dag had hij met buikpijn rondgelopen of hij er wel goed aan had gedaan haar bij de visser te brengen, toen ze hem ineens gebeld had. Hij had het niet laten merken, maar hij was opgelucht geweest.Merril dook en ving een felgeel zeepaardje. Hij zou het in een kom doen als cadeautje. Misschien zou dat haar opbeuren.
Maar toen hij thuiskwam was ze er niet. Weer niet. En zoals de laatste tijd gewoon was nam ze ook haar mobiel niet op.
Hij had honger. Bijna stak hij het zeepaardje in zijn mond, maar kon zich nog net inhouden. Snel gooide hij het beestje in de kom en pakte een maaltijd uit de koelkast. Hij liep er net mee naar buiten toen de voordeur open ging."Ik heb een zeepaardje voor je meegenomen", zei hij toen ze al een tijdje aan tafel zaten.
Ze knikte. "Ik zag het. Lief. Dank je." Ze legde haar vork neer en staarde in het luchtledige.Hij stond op en liep naar het water, terwijl hij hoorde hoe ook zij haar stoel verschoof en op haar manier afruimde.
Onder de vlonder kabbelde zachtjes het water en in de verte krijsten zeemeeuwen, op zoek naar vis."Ik kan zo niet verder Raven", zei hij zachtjes na een paar minuten stilte. "Ik weet niet wat er met je gebeurd is of dat het misschien aan mij ligt, maar ik denk dat ik maar beter terug kan keren naar de zee. Ik hou van je, nog steeds, maar juist daarom kan ik hier niet meer tegen."Geschrokken draaide Raven zich om en had ineens een grote hekel aan zichzelf.
"Nee", zei ze, "het spijt me Merril, het spijt me. Ik wil je niet kwijt, echt niet. Er zijn dingen gebeurd in Midnight Hollow... ik kon dat niet zomaar van me afschudden. Maar inmiddels weet ik dat ik wel zal moeten, ik moet het achter me laten. Ik had je nooit zo mogen behandelen, wil je me alsjeblieft vergeven?"Hij liep naar haar toe en sloeg zijn armen om haar heen. "Wat is er dan gebeurd daar? Vertel het me."
Ze schudde haar hoofd. "Nee, dat is te ingewikkeld allemaal. Je had gelijk, het was waarschijnlijk een droom, het doet er niet meer toe. Wij doen er toe, ik wil niet dat je weggaat."Merril was niet het type jongen dat doorvroeg en de onderste steen boven wilde hebben. Haar verklaring dat ze van hem hield en samen met hem verder wilde was genoeg voor hem.
En Raven? Toen ze eenmaal in zijn armen lag en zich door hem liet kussen besefte ze dat het blijkbaar echt mogelijk was van twee mannen te houden. En wat kon ze anders doen dan kiezen voor degene die bij haar was.