Generatie 20 - deel 1, De student
Saul koesterde de zorgeloosheid van zijn bestaan.
Hoewel niemand het wist, bewaarde hij kristalheldere herinneringen aan de verwarrende gebeurtenissen in Cielo Insolar. Hij herinnerde zich zijn eerste vader, de vriendelijke zeemeerman die hem altijd met liefde omringde maar die in toenemende mate mompelend zijn sombere twijfels geuit had. Uiteindelijk was hij verdwenen.
Saul herinnerde zich de gefluisterde verhalen van zijn moeder over een andere vader die ze zo liefhad en miste, maar die nooit bij hen zou kunnen komen. En hij herinnerde zich de komst van Shayne. Aanvankelijk beangstigend en vreemd, maar al heel snel vertrouwd en perfect passend in hun leven. Alleen al de omslag in zijn moeders humeur had hem doen beseffen dat hij blij mocht zijn met deze nieuwe vader, zijn echte vader.Saul was geboren als vampier. Zijn bewustzijn was vele malen scherper dan dat van gewone mensen en zijn peuterherinneringen waren even nauwkeurig als die van een normaal kind van een jaar of tien. Shayne's ontboezemingen waren niet meer dan een definitieve verklaring geweest die alle puzzelstukjes uit zijn vroegste jeugd op hun plek hadden laten vallen.Saul koesterde de zorgeloosheid van zijn bestaan.
Hij speelde op zijn gitaar of zijn viool, ging naar school, voerde de kippen in de achtertuin, raapte hun eieren of vergat het expres omdat zijn zusjes zo blij werden van kuikentjes en hij vocht elke dag even met Charlie de kwaadaardige kip omdat die daar plezier in leek te scheppen.Hij hield van zijn zusjes en broertje, hij hield van zijn ouders en hij hield van zijn opa's en oma's. Vooral opa Demyan met wie hij altijd een bijzondere band had gehad, nog voor die hem verleid had het vampirisme op te geven en een tovenaar te worden. Thuis was een warme, liefdevolle basis en op school had hij genoeg vriendjes om gelukkig te zijn.Saul was zich ervan bewust dat hij vele malen sneller leerde dan anderen, maar het stoorde hem meer dan dat hij er blij mee was.
Het leverde jaloerse blikken en ongeloof op en hij miste het nooit eens ergens moeite voor te hoeven doen. Alles kwam hem aanwaaien en hij had daardoor geen idee wat hij nou werkelijk leuk vond. Zelfs het toveren ging hem veel te snel. Elke keer dat hij een nieuw trucje had geleerd en klaarstond om het te gaan uitproberen en onderzoeken, diende het volgende zich alweer aan.Sauls ouders hielden veel van elkaar en hadden een goed huwelijk, hetgeen stabiliteit en rust in het gezin opleverde.
En een onverwachte gebeurtenis.Toen Saul zeventien jaar oud was kreeg hij er een broertje bij, Phileas. Een grappig manneke met een temperamentvol, zonnig karakter, roodbruin haar en de puntoortjes van zijn moeder. Als snel kreeg hij de bijnaam 'Puck' door zijn opvallende uiterlijk en niemand was doller op hem dan Saul. En vice versa.De overige kinderen in het gezin waren inmiddels allemaal tiener en dat bracht de nodige drukte en strubbelingen met zich mee. Vooral Shayne - die er vrij traditionele beginselen op nahield - had het herhaaldelijk aan de stok met zijn pubers.Saul onttrok zich graag aan die drukte door met Phileas te gaan wandelen of er in zijn eentje op uit te gaan.
Een half jaar voordat hij twintig zou worden gebeurde wat in de lijn der verwachtingen lag maar toch als een klap kwam: Demyan stierf. Saul en Raven misten hem het meest van iedereen, op Éowyn na die haar man binnen een jaar zou volgen.
De oude tovenaar liet Saul zijn vliegende bezem na, een supersonisch gestroomlijnd model waar Saul aanvankelijk met een brok in zijn keel slechts af en toe gebruik van maakte, tot het voertuig hem met zijn snelheid en soepelheid voor zich won.Zijn twintigste verjaardag bracht grote twijfels met zich mee. Wat hem al jaren plaagde begon nu een hinderlijke barrière te vormen, hij had geen idee waar zijn talenten werkelijk lagen en in welke richting hij moest denken als het ging om een studiekeuze.
Het advies dat de middelbare school hem meegaf, rockartiest, hielp niet. Hoewel Saul graag musiceerde - alleen, in zijn band of met zijn familie - zag hij zichzelf niet als tieneridool op een podium staan. Maar de klassieke richting trok hem ook niet echt, hij had er een hekel aan zich tot slechts één genre te moeten beperken.Wekenlang trok hij zich terug en dacht na, tot Raven en Shayne eens voorzichtig informeerden wat eraan schortte en of ze hem misschien konden helpen."Ik begrijp wat je bedoelt", reageerde zijn vader peinzend toen hij het schoorvoetend aan hen uitlegde. "Maar het is niet alleen een kwestie van wat je goed kan. Het gaat erom waar je graag verder in zou willen."
Saul haalde zijn schouders op. "Dat is het nou juist", zei hij, "dat weet ik niet."
"Doe anders gewoon toelatingsexamen", stelde Raven voor, "en kijk wat daaruit rolt."Dat hielp inderdaad. Er bleven twee richtingen over waarvoor hij het maximum aantal punten behaalde: kunstwetenschappen en techniek.
Saul dacht aan de oude auto die hij twee jaar geleden op een schroothoop had gevonden, had opgelapt en verkocht. Heerlijk vond hij het eraan te sleutelen, bruikbare onderdelen op de kop te tikken en langzamerhand een roestig wrak te zien veranderen in een prachtige oldtimer, die uiteindelijk aardig wat geld opbracht.Shayne en Raven waren blij dat hun oudste kind eindelijk een knoop had doorgehakt en nu oprecht tevreden leek met zijn keuze.
Zodra het nieuwe semester begon namen ze afscheid van hem en wensten hem succes. Ze twijfelden er niet aan dat hij zijn best zou gaan doen, Saul was altijd een serieus kind geweest.Zodra Saul was afgezet bij het studentenhuis waar hij een slaapplaats huurde, wandelde hij naar binnen om snel een geschikte kamer te bemachtigen. Silas had hem namelijk op het hart gedrukt daar niet mee te dralen omdat voor je het wist de beste plekken bezet waren.
Dat viel echter mee. Hij bleek de eerste die arriveerde en had dus ruime keus.Zodra hij zijn spullen op zijn bed had gegooid hoorde hij hoe de andere bewoners begonnen binnen te druppelen en ging hij naar beneden om zich voor te stellen. Daarna vertrok hij naar de studentenvereniging voor een introductie, waar hij een beetje verlegen rondhing bij de informatietafels tot zijn aandacht werd getrokken door een witte ruimte waarin zich vreemde apparaten bevonden.
Net wilde hij op wat knoppen gaan drukken toen hij werd aangesproken door een paar mensen en omdat hij hier per slot van rekening was om kennis te maken, bleef hij een tijdje hangen om daarna met hen naar boven te gaan waar je spelletjes bleek te kunnen spelen.Saul had nog nooit een tafeltennisbatje vast gehad en dat was het eerste kwartier ook wel te merken. Maar zoals hij gewend was maakte hij zich het spel bliksemsnel eigen en binnen de kortste keren joeg hij zijn tegenstanders smashes om hun oren die ze zeker na zijn slow start niet verwacht hadden en eigenlijk daardoor ook moeilijk konden verkroppen."Vind je jezelf niet een heel klein beetje kinderachtig, net te doen alsof je er niks van bakt en vervolgens een soort kampioen te blijken, loser!?", werd hem middenin zijn trotse overwinningsdansje toegesnauwd. Als hij vrienden wilde maken kon hij zich beter een beetje inhouden begreep hij, nadat hij ternauwernood een in zijn richting gesmeten batje had kunnen ontwijken.Vanaf de eerste dag beviel de studie Saul. Hij was blij met het hoge niveau dat hem dwong werkelijk moeite te doen - voor het eerst van zijn leven - en hij had een enorme honger meer te leren en allerlei experimenten uit te voeren. Aanvankelijk met plantenzaden of insecten maar al snel ontdekte hij dat hij zelfs experimenten met medemensen kon uitvoeren. Dat liet hij echter liever voor wat het was, hij had geen zin in de problemen te komen.Ook leerde hij hoe hij cellen moest splitsen, wat al snel tot de productie van een nogal vreemd zaadje leidde. Het had een afwijkende vorm, was lichtgroen en toen hij het in zijn handpalm hield, was het alsof hij een hartje voelde kloppen. Verbaasd trachtte hij het te analyseren maar dat leverde niets bijzonders op. Zorgvuldig borg hij het zaadje weg, wie weet kon hij het planten en dan zien wat het opleverde.Naast het universiteitsgebouw stond een enorme machine waar Saul - als hij geen zaden en insecten onderzocht - vaak te vinden was. Terwijl iedereen hem waarschuwde dat het apparaat nog ingewikkelder was dan het leek, beschouwde hij dat als een uitdaging en bezorgde zichzelf en zijn directe omgeving op een middag een enorme power booster die hen in staat stelde grote hoeveelheden lesstof in een keer tot zich te nemen. Voor Saul niks nieuws, maar zijn vrienden waren dolenthousiast en riepen hem uit tot held van de dag.Onmiddellijk haalde Saul een handboek over tuinieren uit de bibliotheek, een discipline die hij zo verschrikkelijk taai en saai vond dat het hem voor de verandering niet kwam aanwaaien. Helaas begon de les voordat het boek uit was, maar Saul besloot het te onthouden. Dit kon nog van pas komen als hij ooit nog iets met het geheimzinnige zaadje wilde doen.Saul was dus in alles een modelstudent, hoewel het tijdens college soms ook voor hem afzien was.
Het was moeilijk je ogen open te houden wanneer een professor zijn lessen onsamenhangend en monotoon de zaal in wierp en je vragen volledig genegeerd werden.
En het belang van hele middagen je hersengolven laten meten ontging hem ook. Helemaal omdat je geacht werd tijdens die lessen niets anders te doen dan achterover liggen. Zijn voorstel om zijn hersengolven te meten terwijl hij studeerde of viool speelde werd afgeslagen.Wie vreest dat Saul dit eerste semester in eenzaamheid doorbracht, zich louter wijdend aan zijn studie, kan gerustgesteld worden.
Hij was tamelijk populair omdat hij slim was en gemakkelijk in de omgang en daarnaast de onbereikbare verliefdheid van menig meisje op de campus. Hij kon het goed vinden met een klein groepje studiegenoten maar op avances ging hij nooit in, noch van jongens noch van meisjes. Hij had daar geen behoefte aan zolang hijzelf niet verliefd was en aangezien dat hem nog nooit was overkomen hield hij zich er ook niet mee bezig.Hoewel iedereen ervan uit ging dat hij fluitend zijn examens zou halen, was er niemand op de campus te vinden die - toen de tijd daar was - harder blokte dan hij. En toen, op de dag van het eindexamen, ging het toch nog bijna mis.Aanleiding was een groepsproject dat hij had voorgesteld aan een paar vrienden, en omdat iedereen zich de vorige keer herinnerde en best een extra geestelijke stimulans kon gebruiken zo vlak voor de beslissende toets, was het druk.Een half uur te laat holden ze die middag in paniek het examenlokaal binnen, maar tot Sauls grote opluchting slaagde iedereen.
Hijzelf met vlag en wimpel, precies zoals iedereen voorspeld had.Het was tijd om weer naar huis te gaan.
Hoewel niemand het wist, bewaarde hij kristalheldere herinneringen aan de verwarrende gebeurtenissen in Cielo Insolar. Hij herinnerde zich zijn eerste vader, de vriendelijke zeemeerman die hem altijd met liefde omringde maar die in toenemende mate mompelend zijn sombere twijfels geuit had. Uiteindelijk was hij verdwenen.
Saul herinnerde zich de gefluisterde verhalen van zijn moeder over een andere vader die ze zo liefhad en miste, maar die nooit bij hen zou kunnen komen. En hij herinnerde zich de komst van Shayne. Aanvankelijk beangstigend en vreemd, maar al heel snel vertrouwd en perfect passend in hun leven. Alleen al de omslag in zijn moeders humeur had hem doen beseffen dat hij blij mocht zijn met deze nieuwe vader, zijn echte vader.Saul was geboren als vampier. Zijn bewustzijn was vele malen scherper dan dat van gewone mensen en zijn peuterherinneringen waren even nauwkeurig als die van een normaal kind van een jaar of tien. Shayne's ontboezemingen waren niet meer dan een definitieve verklaring geweest die alle puzzelstukjes uit zijn vroegste jeugd op hun plek hadden laten vallen.Saul koesterde de zorgeloosheid van zijn bestaan.
Hij speelde op zijn gitaar of zijn viool, ging naar school, voerde de kippen in de achtertuin, raapte hun eieren of vergat het expres omdat zijn zusjes zo blij werden van kuikentjes en hij vocht elke dag even met Charlie de kwaadaardige kip omdat die daar plezier in leek te scheppen.Hij hield van zijn zusjes en broertje, hij hield van zijn ouders en hij hield van zijn opa's en oma's. Vooral opa Demyan met wie hij altijd een bijzondere band had gehad, nog voor die hem verleid had het vampirisme op te geven en een tovenaar te worden. Thuis was een warme, liefdevolle basis en op school had hij genoeg vriendjes om gelukkig te zijn.Saul was zich ervan bewust dat hij vele malen sneller leerde dan anderen, maar het stoorde hem meer dan dat hij er blij mee was.
Het leverde jaloerse blikken en ongeloof op en hij miste het nooit eens ergens moeite voor te hoeven doen. Alles kwam hem aanwaaien en hij had daardoor geen idee wat hij nou werkelijk leuk vond. Zelfs het toveren ging hem veel te snel. Elke keer dat hij een nieuw trucje had geleerd en klaarstond om het te gaan uitproberen en onderzoeken, diende het volgende zich alweer aan.Sauls ouders hielden veel van elkaar en hadden een goed huwelijk, hetgeen stabiliteit en rust in het gezin opleverde.
En een onverwachte gebeurtenis.Toen Saul zeventien jaar oud was kreeg hij er een broertje bij, Phileas. Een grappig manneke met een temperamentvol, zonnig karakter, roodbruin haar en de puntoortjes van zijn moeder. Als snel kreeg hij de bijnaam 'Puck' door zijn opvallende uiterlijk en niemand was doller op hem dan Saul. En vice versa.De overige kinderen in het gezin waren inmiddels allemaal tiener en dat bracht de nodige drukte en strubbelingen met zich mee. Vooral Shayne - die er vrij traditionele beginselen op nahield - had het herhaaldelijk aan de stok met zijn pubers.Saul onttrok zich graag aan die drukte door met Phileas te gaan wandelen of er in zijn eentje op uit te gaan.
Een half jaar voordat hij twintig zou worden gebeurde wat in de lijn der verwachtingen lag maar toch als een klap kwam: Demyan stierf. Saul en Raven misten hem het meest van iedereen, op Éowyn na die haar man binnen een jaar zou volgen.
De oude tovenaar liet Saul zijn vliegende bezem na, een supersonisch gestroomlijnd model waar Saul aanvankelijk met een brok in zijn keel slechts af en toe gebruik van maakte, tot het voertuig hem met zijn snelheid en soepelheid voor zich won.Zijn twintigste verjaardag bracht grote twijfels met zich mee. Wat hem al jaren plaagde begon nu een hinderlijke barrière te vormen, hij had geen idee waar zijn talenten werkelijk lagen en in welke richting hij moest denken als het ging om een studiekeuze.
Het advies dat de middelbare school hem meegaf, rockartiest, hielp niet. Hoewel Saul graag musiceerde - alleen, in zijn band of met zijn familie - zag hij zichzelf niet als tieneridool op een podium staan. Maar de klassieke richting trok hem ook niet echt, hij had er een hekel aan zich tot slechts één genre te moeten beperken.Wekenlang trok hij zich terug en dacht na, tot Raven en Shayne eens voorzichtig informeerden wat eraan schortte en of ze hem misschien konden helpen."Ik begrijp wat je bedoelt", reageerde zijn vader peinzend toen hij het schoorvoetend aan hen uitlegde. "Maar het is niet alleen een kwestie van wat je goed kan. Het gaat erom waar je graag verder in zou willen."
Saul haalde zijn schouders op. "Dat is het nou juist", zei hij, "dat weet ik niet."
"Doe anders gewoon toelatingsexamen", stelde Raven voor, "en kijk wat daaruit rolt."Dat hielp inderdaad. Er bleven twee richtingen over waarvoor hij het maximum aantal punten behaalde: kunstwetenschappen en techniek.
Saul dacht aan de oude auto die hij twee jaar geleden op een schroothoop had gevonden, had opgelapt en verkocht. Heerlijk vond hij het eraan te sleutelen, bruikbare onderdelen op de kop te tikken en langzamerhand een roestig wrak te zien veranderen in een prachtige oldtimer, die uiteindelijk aardig wat geld opbracht.Shayne en Raven waren blij dat hun oudste kind eindelijk een knoop had doorgehakt en nu oprecht tevreden leek met zijn keuze.
Zodra het nieuwe semester begon namen ze afscheid van hem en wensten hem succes. Ze twijfelden er niet aan dat hij zijn best zou gaan doen, Saul was altijd een serieus kind geweest.Zodra Saul was afgezet bij het studentenhuis waar hij een slaapplaats huurde, wandelde hij naar binnen om snel een geschikte kamer te bemachtigen. Silas had hem namelijk op het hart gedrukt daar niet mee te dralen omdat voor je het wist de beste plekken bezet waren.
Dat viel echter mee. Hij bleek de eerste die arriveerde en had dus ruime keus.Zodra hij zijn spullen op zijn bed had gegooid hoorde hij hoe de andere bewoners begonnen binnen te druppelen en ging hij naar beneden om zich voor te stellen. Daarna vertrok hij naar de studentenvereniging voor een introductie, waar hij een beetje verlegen rondhing bij de informatietafels tot zijn aandacht werd getrokken door een witte ruimte waarin zich vreemde apparaten bevonden.
Net wilde hij op wat knoppen gaan drukken toen hij werd aangesproken door een paar mensen en omdat hij hier per slot van rekening was om kennis te maken, bleef hij een tijdje hangen om daarna met hen naar boven te gaan waar je spelletjes bleek te kunnen spelen.Saul had nog nooit een tafeltennisbatje vast gehad en dat was het eerste kwartier ook wel te merken. Maar zoals hij gewend was maakte hij zich het spel bliksemsnel eigen en binnen de kortste keren joeg hij zijn tegenstanders smashes om hun oren die ze zeker na zijn slow start niet verwacht hadden en eigenlijk daardoor ook moeilijk konden verkroppen."Vind je jezelf niet een heel klein beetje kinderachtig, net te doen alsof je er niks van bakt en vervolgens een soort kampioen te blijken, loser!?", werd hem middenin zijn trotse overwinningsdansje toegesnauwd. Als hij vrienden wilde maken kon hij zich beter een beetje inhouden begreep hij, nadat hij ternauwernood een in zijn richting gesmeten batje had kunnen ontwijken.Vanaf de eerste dag beviel de studie Saul. Hij was blij met het hoge niveau dat hem dwong werkelijk moeite te doen - voor het eerst van zijn leven - en hij had een enorme honger meer te leren en allerlei experimenten uit te voeren. Aanvankelijk met plantenzaden of insecten maar al snel ontdekte hij dat hij zelfs experimenten met medemensen kon uitvoeren. Dat liet hij echter liever voor wat het was, hij had geen zin in de problemen te komen.Ook leerde hij hoe hij cellen moest splitsen, wat al snel tot de productie van een nogal vreemd zaadje leidde. Het had een afwijkende vorm, was lichtgroen en toen hij het in zijn handpalm hield, was het alsof hij een hartje voelde kloppen. Verbaasd trachtte hij het te analyseren maar dat leverde niets bijzonders op. Zorgvuldig borg hij het zaadje weg, wie weet kon hij het planten en dan zien wat het opleverde.Naast het universiteitsgebouw stond een enorme machine waar Saul - als hij geen zaden en insecten onderzocht - vaak te vinden was. Terwijl iedereen hem waarschuwde dat het apparaat nog ingewikkelder was dan het leek, beschouwde hij dat als een uitdaging en bezorgde zichzelf en zijn directe omgeving op een middag een enorme power booster die hen in staat stelde grote hoeveelheden lesstof in een keer tot zich te nemen. Voor Saul niks nieuws, maar zijn vrienden waren dolenthousiast en riepen hem uit tot held van de dag.Onmiddellijk haalde Saul een handboek over tuinieren uit de bibliotheek, een discipline die hij zo verschrikkelijk taai en saai vond dat het hem voor de verandering niet kwam aanwaaien. Helaas begon de les voordat het boek uit was, maar Saul besloot het te onthouden. Dit kon nog van pas komen als hij ooit nog iets met het geheimzinnige zaadje wilde doen.Saul was dus in alles een modelstudent, hoewel het tijdens college soms ook voor hem afzien was.
Het was moeilijk je ogen open te houden wanneer een professor zijn lessen onsamenhangend en monotoon de zaal in wierp en je vragen volledig genegeerd werden.
En het belang van hele middagen je hersengolven laten meten ontging hem ook. Helemaal omdat je geacht werd tijdens die lessen niets anders te doen dan achterover liggen. Zijn voorstel om zijn hersengolven te meten terwijl hij studeerde of viool speelde werd afgeslagen.Wie vreest dat Saul dit eerste semester in eenzaamheid doorbracht, zich louter wijdend aan zijn studie, kan gerustgesteld worden.
Hij was tamelijk populair omdat hij slim was en gemakkelijk in de omgang en daarnaast de onbereikbare verliefdheid van menig meisje op de campus. Hij kon het goed vinden met een klein groepje studiegenoten maar op avances ging hij nooit in, noch van jongens noch van meisjes. Hij had daar geen behoefte aan zolang hijzelf niet verliefd was en aangezien dat hem nog nooit was overkomen hield hij zich er ook niet mee bezig.Hoewel iedereen ervan uit ging dat hij fluitend zijn examens zou halen, was er niemand op de campus te vinden die - toen de tijd daar was - harder blokte dan hij. En toen, op de dag van het eindexamen, ging het toch nog bijna mis.Aanleiding was een groepsproject dat hij had voorgesteld aan een paar vrienden, en omdat iedereen zich de vorige keer herinnerde en best een extra geestelijke stimulans kon gebruiken zo vlak voor de beslissende toets, was het druk.Een half uur te laat holden ze die middag in paniek het examenlokaal binnen, maar tot Sauls grote opluchting slaagde iedereen.
Hijzelf met vlag en wimpel, precies zoals iedereen voorspeld had.Het was tijd om weer naar huis te gaan.